Παγανιστικές δοξασίες στη Θεσσαλική επαρχία

[taliban]

Οι κόρες του χειμώνα υφαίνουν τον χιονιά

Λένε πως απ' τα τέλη του Σεπτέμβρη οι τρεις σκυθρωπές κόρες του χειμώνα, οι Παγωμάρες, γυρνάνε σ’ όλη την Θεσσαλία και συλλέγουν υλικά για το εργόχειρό τους: πρωινή πάχνη απ’ τα παμπρίζ αυτοκινήτων που σκουριάζουν μαζί με τους νεκρούς ιδιοκτήτες τους στις άκρες χωραφιών, κρυσταλλωμένους ιστούς από χαντάκια γεμάτα σήψη, παγερές δροσοσταλίδες από πηγές που ο πολιτισμός δεν έχει αγγίξει, τις τελευταίες ανάσες οδοιπόρων που δεν άντεξαν το νυχτερινό ψύχος, φεγγαρογέννητους ίσκιους σκιάχτρων που δεν απωθούν μονάχα πουλιά, χλωμές σταγόνες απ’ το αίμα του πεθαμένου καλοκαιριού, σάρκες από σύννεφα τόσο πυκνά που χλευάζουν τον ήλιο, νύχια από χέρια χαμένα σε καθρέφτες, την αντανάκλαση των άστρων σε λεκάνες γεμάτες μαύρο νερό.

Με το που μπαίνει ο Νοέμβριος, οι Παγωμάρες αρχίζουν να σκαρώνουν με όλα αυτά τα πράγματα ένα πελώριο υφαντό που όλο και παίρνει ν’ ανεβαίνει, να υψώνεται σαν αχανής καπνός προς το στερέωμα. Μόλις τελειώσουν το έργο τους, την τελευταία νύχτα του φθινοπώρου, πιάνει η κάθε Παγωμάρα από μια άκρη του πελώριου εργόχειρου και πετάει σε μια βουνοκορφή για να τη δέσει: η μια στην Καράβα πάνω στ’ Άγραφα, η δεύτερη στο Πήλιο και η τρίτη γαντζώνει τη δικιά της άκρη στην κορυφή του Ολύμπου. Κι όταν ολόκληρη η Θεσσαλία έχει καλυφθεί με την ξεπαγιασμένη αυτή αυλαία, τότε εισέρχεται στα μέρη μας ο πατέρας τους, ο χειμώνας, με κάπα την αδιαπέραστη καταχνιά και τον βαρύ χιονιά για όπλο του.

Πηγή : https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

[taliban]

Ένεκα της ημέρας, μια δοξασία (που υπάρχει και στο βιβλίο των Παγανιστικών Δοξασιών) από τα δρακοχώρια του Ολύμπου:

Τα δώρα των Καλικαντζάρων

Την ώρα του χριστουγεννιάτικου γεύματος, στη θεσσαλική μεριά του Ολύμπου, οι παππούδες απλώνουν μια κουρελού πλάι στο τζάκι, που πάνω της έχει πουρνάρια και μελιές πλεγμένα με σμαράγδινο νήμα. Ρίχνουν μετά πάνω της οι γιαγιάδες δυο χούφτες αλάτι και λένε ένα τραγουδάκι για το κορίτσι που πέρασε κάτω από το δέντρο των καλικάντζαρων. Σε κάθε ρίζα άφηνε κι από ένα δάχτυλο για να απασχοληθούν τα καλικαντζάρια και το κορίτσι να μπορέσει να κλέψει τα πολύτιμα δώρα τους. Τα εγγόνια μαζεύονται πάνω στην κουρελού κρατώντας από ένα κάστανο στο χέρι και τα πετάνε ένα ένα μέσα στη φωτιά. Κατόπιν η μάνα βάζει τη σίτα μπροστά στο τζάκι και όλοι περιμένουν τα κάστανα να σκάσουν.

Με το που ακουστεί το πρώτο, πάει ένα από τα αριστερόχειρα μέλη της οικογένειας κι ανοίγει την εξώπορτα με το καλό του χέρι, για να καλωσορίσει τον μπαρμπα-Χειμώνα. Φυσάει ο παγερός βοριάς απότομα και μπάζει μέσα μια αγκαλιά χιόνι. Καμιά φορά όμως χώνεται μέσα κι ο ίδιος ο μπαρμπα-Χειμώνας, κουβαλώντας το σάκο με τα δάχτυλα του κοριτσιού που σύρθηκε κάτω από το δέντρο των καλικάντζαρων. Τότε είναι που τα παιδιά πρέπει να χωθούν κάτω από την κουρελού και να κλείσουν τα αυτιά τους στη συζήτηση που κάνουν οι μεγάλοι με τον Χειμώνα. Όποιο παιδί ακούσει την κουβέντα αποκτάει μια βαθιά λαχτάρα για τα ακριβοθώρητα δώρα των καλικάντζαρων και σύντομα μπαίνει μέσα στη σταχτοδόχο του τζακιού, απ’ όπου φτάνει στο δέντρο των καλικαντζάρων, αυτό που φυτρώνει μέσα απ’ τα πλευρά του δράκοντα. Τότε το ξεγράφουν το παιδί, γιατί ακόμη κι αν αφήσει τα δάχτυλα και καταφέρει να κλέψει τα δώρα, όταν επιστρέψει, έχει γίνει δρακοπαίδι και δεν θυμάται την ανθρώπινη οικογένειά του.

Καλά Χριστούγεννα/Yuletide!

Πηγή: https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

[taliban]

«Θα πάρεις μια λεκάνη ασημένια και θα την πλύνεις στη σκάφη με προσοχή, σαν να ήταν το μονάκριβο παιδί σου. Θα της φορέσεις ένα μαύρο πανί κεντημένο με τα ονόματα των δώδεκα μηνών μα θα αφήσεις ακάλυπτο το πάνω μέρος.
Μετά θα κάνεις κρύο μπάνιο, θα φορέσεις καινούρια μάλλινα ρούχα και θα βάλεις παπούτσια από δέρμα μηνιάτικου μοσχαριού. Θα φορτώσεις τη ντυμένη λεκάνη σε ένα καροτσάκι που θα το σέρνει μαύρο μουλάρι και θα πας στο δάσος, σε σημείο που να περνάει ρυάκι. Εκεί θα σκύψεις και με τις χούφτες θα ρίχνεις νερό στη λεκάνη μουρμουρίζοντας συνεχώς μια προσευχή στην Εκάτη.
Όταν το σκεύος γεμίσει, σκούπισε τα χέρια στην ποδιά σου, τρίψ' τα να ζεσταθούν και περίμενε. Όταν το φεγγάρι φτάσει ψηλά στον ουρανό κι η αντανάκλασή του φανεί μες στη λεκάνη, προσπάθησε με πολύ απαλές κινήσεις να την πιάσεις και να τη βγάλεις από την επιφάνεια του νερού. Μόλις γίνει αυτό, θα δεις πως το φεγγάρι θα έχει κατέβει από τον ουρανό και θα έχει κάτσει στην παλάμη σου. Μπορείς να το ρωτήσεις πολλά πράγματα.»
Πως να κατεβάσεις το φεγγάρι, διήγηση μάγισσας απ' τον Τύρναβο

Πηγή: https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

[taliban]

Στην ανατολική πλευρά της Όσσας, κρυμμένο ανάμεσα σε δυο ισχνά φαράγγια που λέγεται πως τα σκάλισαν ετοιμόγεννοι νυχτερινοί άνεμοι, υπάρχει το δάσος της Έμπουσας. Λαγοί, ζαρκάδια, βλοσυροί κάπροι και περήφανες αρκούδες δεν περιδιαβαίνουν τις στράτες του, μήτε άλλο άγριο θηρίο.

Από τις φουντωτές κορυφές των δέντρων ακούγονται σαγηνευτικά κελαηδίσματα, μα κανένα πουλί δεν φωλιάζει εκεί, μονάχα καχεκτικές ασημένιες φτερούγες γλιστράνε σπασμωδικά ανάμεσα στους κορμούς, σαν βλέφαρα κάποιου πανούργου θεού. Το κελάρυσμα του νερού δεν σταματάει να αντηχεί μα κάθε κοίτη είναι στεγνή, κατάξερη, θαρρείς αυλάκια που έχει οργώσει ο θάνατος. Και το βράδυ δεν φαίνεται άστρο ή φεγγάρι στον ουρανό, παρά μονάχα ένα κατάμαυρο στερέωμα που συνθλίβει τα μηνίγγια με το κενό του.

Εκεί μένει η Έμπουσα, ένα πλάσμα με πανώρια όψη, που εδώ και αμέτρητα χρόνια δεν μπορεί να διαβεί τα όρια του δάσους. Ποιος ήταν που της επέβαλε αυτήν την τιμωρία και για ποιον λόγο, κανείς πλέον δεν θυμάται. Μα όταν κατάλαβε πως ήταν παγιδευμένη ανάμεσα σε αυτά τα δέντρα, η Έμπουσα ξεκίνησε να μετατρέπει το μέρος σε κυνηγότοπο δικό της.

Με μια κοκάλινη χτένα άρπαξε τη λάμψη του νυχτερινού ουρανού και την άπλωσε στα μαλλιά της, κάνοντάς τα να μακρύνουν, να γίνουν ασημένια ρυάκια που τα άπλωσε ανάμεσα στις σκυθρωπές οξιές και τα αιματοθρεμμένα πουρνάρια και τα γοερά ελάτια, τα τέντωσε και τα έδεσε, κι έτσι σχημάτισε έναν πελώριο ιστό που με κάθε πνοή ανέμου αντηχεί σαν άρπα φαντασμάτων. Και τέλος καταβρόχθισε το τραγούδι των πουλιών και τις κελαρυστές τρίλιες του ρυακιού και τον βρυχηθμό των ανοιξιάτικων χειμάρρων, και σκάρωσε με αυτά σαγηνευτικά τραγούδια, πλάνες ελπίδες για τους διαβάτες που ξεστρατίζουν.

https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

[taxalata xalasa]

[img]https://i.postimg.cc/XJkBxmpD/4344 ... .jpg[/img]

Στην ανατολική πλευρά της Όσσας, κρυμμένο ανάμεσα σε δυο ισχνά φαράγγια που λέγεται πως τα σκάλισαν ετοιμόγεννοι νυχτερινοί άνεμοι, υπάρχει το δάσος της Έμπουσας. Λαγοί, ζαρκάδια, βλοσυροί κάπροι και περήφανες αρκούδες δεν περιδιαβαίνουν τις στράτες του, μήτε άλλο άγριο θηρίο.

Από τις φουντωτές κορυφές των δέντρων ακούγονται σαγηνευτικά κελαηδίσματα, μα κανένα πουλί δεν φωλιάζει εκεί, μονάχα καχεκτικές ασημένιες φτερούγες γλιστράνε σπασμωδικά ανάμεσα στους κορμούς, σαν βλέφαρα κάποιου πανούργου θεού. Το κελάρυσμα του νερού δεν σταματάει να αντηχεί μα κάθε κοίτη είναι στεγνή, κατάξερη, θαρρείς αυλάκια που έχει οργώσει ο θάνατος. Και το βράδυ δεν φαίνεται άστρο ή φεγγάρι στον ουρανό, παρά μονάχα ένα κατάμαυρο στερέωμα που συνθλίβει τα μηνίγγια με το κενό του.

Εκεί μένει η Έμπουσα, ένα πλάσμα με πανώρια όψη, που εδώ και αμέτρητα χρόνια δεν μπορεί να διαβεί τα όρια του δάσους. Ποιος ήταν που της επέβαλε αυτήν την τιμωρία και για ποιον λόγο, κανείς πλέον δεν θυμάται. Μα όταν κατάλαβε πως ήταν παγιδευμένη ανάμεσα σε αυτά τα δέντρα, η Έμπουσα ξεκίνησε να μετατρέπει το μέρος σε κυνηγότοπο δικό της.

Με μια κοκάλινη χτένα άρπαξε τη λάμψη του νυχτερινού ουρανού και την άπλωσε στα μαλλιά της, κάνοντάς τα να μακρύνουν, να γίνουν ασημένια ρυάκια που τα άπλωσε ανάμεσα στις σκυθρωπές οξιές και τα αιματοθρεμμένα πουρνάρια και τα γοερά ελάτια, τα τέντωσε και τα έδεσε, κι έτσι σχημάτισε έναν πελώριο ιστό που με κάθε πνοή ανέμου αντηχεί σαν άρπα φαντασμάτων. Και τέλος καταβρόχθισε το τραγούδι των πουλιών και τις κελαρυστές τρίλιες του ρυακιού και τον βρυχηθμό των ανοιξιάτικων χειμάρρων, και σκάρωσε με αυτά σαγηνευτικά τραγούδια, πλάνες ελπίδες για τους διαβάτες που ξεστρατίζουν.

https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

Έμπ1 Έμπουσα

[ksk]

[img]https://i.postimg.cc/XJkBxmpD/4344 ... .jpg[/img]

Στην ανατολική πλευρά της Όσσας, κρυμμένο ανάμεσα σε δυο ισχνά φαράγγια που λέγεται πως τα σκάλισαν ετοιμόγεννοι νυχτερινοί άνεμοι, υπάρχει το δάσος της Έμπουσας. Λαγοί, ζαρκάδια, βλοσυροί κάπροι και περήφανες αρκούδες δεν περιδιαβαίνουν τις στράτες του, μήτε άλλο άγριο θηρίο.

Από τις φουντωτές κορυφές των δέντρων ακούγονται σαγηνευτικά κελαηδίσματα, μα κανένα πουλί δεν φωλιάζει εκεί, μονάχα καχεκτικές ασημένιες φτερούγες γλιστράνε σπασμωδικά ανάμεσα στους κορμούς, σαν βλέφαρα κάποιου πανούργου θεού. Το κελάρυσμα του νερού δεν σταματάει να αντηχεί μα κάθε κοίτη είναι στεγνή, κατάξερη, θαρρείς αυλάκια που έχει οργώσει ο θάνατος. Και το βράδυ δεν φαίνεται άστρο ή φεγγάρι στον ουρανό, παρά μονάχα ένα κατάμαυρο στερέωμα που συνθλίβει τα μηνίγγια με το κενό του.

Εκεί μένει η Έμπουσα, ένα πλάσμα με πανώρια όψη, που εδώ και αμέτρητα χρόνια δεν μπορεί να διαβεί τα όρια του δάσους. Ποιος ήταν που της επέβαλε αυτήν την τιμωρία και για ποιον λόγο, κανείς πλέον δεν θυμάται. Μα όταν κατάλαβε πως ήταν παγιδευμένη ανάμεσα σε αυτά τα δέντρα, η Έμπουσα ξεκίνησε να μετατρέπει το μέρος σε κυνηγότοπο δικό της.

Με μια κοκάλινη χτένα άρπαξε τη λάμψη του νυχτερινού ουρανού και την άπλωσε στα μαλλιά της, κάνοντάς τα να μακρύνουν, να γίνουν ασημένια ρυάκια που τα άπλωσε ανάμεσα στις σκυθρωπές οξιές και τα αιματοθρεμμένα πουρνάρια και τα γοερά ελάτια, τα τέντωσε και τα έδεσε, κι έτσι σχημάτισε έναν πελώριο ιστό που με κάθε πνοή ανέμου αντηχεί σαν άρπα φαντασμάτων. Και τέλος καταβρόχθισε το τραγούδι των πουλιών και τις κελαρυστές τρίλιες του ρυακιού και τον βρυχηθμό των ανοιξιάτικων χειμάρρων, και σκάρωσε με αυτά σαγηνευτικά τραγούδια, πλάνες ελπίδες για τους διαβάτες που ξεστρατίζουν.

https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

Έμπ1 Έμπουσα

Ασημί...κυνηγάει αίμα ζωντανών...οσμίζεται τον φόβο. Είσαι σίγουρος;