Παγανιστικές δοξασίες στη Θεσσαλική επαρχία

[Imperium]

Αυτό εδώ έχει αναφερθεί;

[taliban]

Νομίζω σε άλλο νήμα ναι

[taliban]

Στα καμποχώρια της Λάρισας λένε πως η Νύχτα είναι ένα κατάμαυρο άλογο πελώριο, αχανές σε μέγεθος, που καλπάζει στον ουρανό κι όσο που νά ‘ρθει το πρωί κρύβει το φως με το σουλούπι της.

Μια φορά, όταν ακόμη δεν υπήρχαν άστρα στον ουρανό, κάτι έπαθε η Νύχτα και βρέθηκε στη γη. Άμαθη απ’ τα μέρη των θνητών δεν ήξερε τις στράτες και τα λημέρια, και γύρναγε στις ερημιές καλπάζοντας χαμένη. Βράδυ δεν έπεφτε πια, παρά μονάχα υπήρχε ένα ατέρμονο φως που έκανε τον κόσμο να υποφέρει. Δεν είχαν σκοτάδι να ξαποστάσουν μήτε δροσιά για να σταθούν, παρά μονάχα μες στις σπηλιές της γης και τα ανήλιαγα βάθη της θάλασσας – μέρη που όμως έκρυβαν (κι ακόμη κρύβουν) τρόμους που εχθρεύονται τους ζωντανούς και τους καταριούνται με τις ανάσες τους.

Μαθεύτηκε πως η Νύχτα γύρναγε χαμένη στη γη, και κάποιες απότολμες Θεσσαλές της έστησαν καρτέρι στα Τέμπη. Σαν πέρασε η Νύχτα καλπάζοντας από εκεί, πετάχτηκαν πάνω της και αρπάχτηκαν η καθεμιά από μια τούφα της στιλπνής της χαίτης. Ξαφνιάστηκε η Νύχτα, τινάχτηκε και χρεμέτισε μ’ έναν γόο που έσχισε τα βουνά κι έκανε να φύγουν έντρομες οι σκιές των γυναικών. Μα οι Θεσσαλές δεν άφηναν την χαίτη απ’ τα χέρια τους, και με τραγούδια υπνωτικά και χειρονομίες κεντημένες με άμμο, οδήγησαν ξανά τη Νύχτα στον ουρανό στα γνώριμα λιβάδια της.

Το σκοτάδι έπεσε ξανά στον κόσμο και η πλάση αναπαύτηκε. Ξάπλωσαν οι άνθρωποι στα κρεβάτια και είδαν απ’ το παράθυρο πρωτόγνωρα φώτα μακρινά – τ’ αστέρια. Ήταν οι φωτιές των Θεσσαλών γυναικών που έσωσαν τη Νύχτα και έκτοτε δεν ξανακατέβηκαν από τον ουρανό – ζουν ακόμη στο τρίχωμά της και κάθε βράδυ ανάβουν τα καζάνια τους.

Πηγή: https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

[ksk]

Όχι. Το κουτάκι ήταν σαν μεταλλικό.
Άμα έβλεπα και τη μάγισσα τώρα δεν θα σας έγραφα.
Κάψιμο όλα.


Λες να με επισκεφθει η μαντάμ να μου ζητήσει και το λόγο;

Το κάψιμο είτε δεσμεύει είτε αποδεσμεύει...
Υ.Γ Στη θέση σου θα κοιμόμουν λαγισια

[taliban]

Ζούσε μια φορά στη Βατσουνιά της Καρδίτσας μια κοπέλα που είχε πιαστεί στα χέρια με τον Χάροντα και τον είχε γονατίσει μπροστά σε όλο το χωριό, ντροπιάζοντάς τον βαθιά.

Ήταν ο καιρός που η φοράδα της Ισπανικής Γρίπης κάλπαζε σ’ όλον τον κάμπο και οι οπλές της είχαν ακουστεί της ν’ ανεβαίνουν στ’ Άγραφα. Το χτικιωμένο τούτο άλογο είχε ρίξει τα χνώτα του στο κρεβάτι του μικρού αδερφού της κοπέλας έτσι που αυτός έλιωνε σαν κερί από τον πυρετό, ενώ στο στήθος του διακρινόταν ξεκάθαρα το σημάδι από το μαύρο πέταλο του πανουκλοφόρου ζώου. Κάθε νύχτα ακουγόταν απ’ τις ντουλάπες η τσιρίδα της Γρίπης, ένας στιλπνός θόρυβος λες και τρίβονταν γυαλιά πάνω σε ποταμόπετρα. Κάθε πρωί σείονταν οι κουρτίνες χωρίς να τις αγγίζει αγέρας, λες κι ήταν άκρες απ’ το κουρελιασμένο φόρεμα της αρρώστιας. Το κορίτσι όμως δεν άφησε τον αδερφό της να σβήσει και παραφύλαξε στο προσκεφάλι του όταν ήταν φανερό πως μόνο ώρες του έμεναν μέχρι να ξεψυχήσει.

Εκείνο το βράδυ που ήταν να πεθάνει το αγόρι, ο Χάροντας σύρθηκε μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα του δωματίου, λιγνός σαν καμινάδα, μαύρος σαν νύχια καψαλισμένα σε μαγκάλι. Φόραγε στο κρανίο σκούφια καταραμένη, εκείνη που ‘χει για να μην τον βλέπουν τα μάτια των θνητών. Η κοπέλα όμως είχε προνοήσει ρίχνοντας στο πάτωμα προζύμι διαβασμένο μες στο δάσος, ανάμεικτο με τρεις σταγόνες απ’ το αίμα της. Έτσι είδε τα αχνάρια του Θανάτου και, φέρνοντας ένα γύρο την ανέμη του αργαλειού της, έκανε τη σκούφια να πέσει κάτω. Χίμηξε έπειτα το κορίτσι απάνω στον Θεριστή και τον έσυρε έξω με τα χέρια και τα ξόρκια της, πέρα ως την πλατεία του χωριού. Εκεί τον έκανε να λυγίσει ταπεινωμένος το ποδάρι χάμω κι έπειτα τον έδιωξε απ’ το χωριό για πολλά χρόνια.

Δεν πέθαινε πια κόσμος στον οικισμό και χαίρονταν οι άνθρωποι. Γέροντες ζούσαν μαζί με τα τρισέγγονά τους και το νεκροταφείο έμενε παρατημένο, χορταριασμένο. Παιδιά δε γεννιόντουσαν πια, αλλά λίγο τους ένοιαζε τους χωριάτες, που κατάλαβαν πως δεν είναι πάντα προορισμός του ανθρώπου ν' αναπαράγει το είδος του. Πέρασαν τα χρόνια κι η τύχη των κατοίκων της Βατσουνιάς ακούστηκε μακριά και πύρωσε ζήλια δασιά στις καρδιές των άλλων ανθρώπων, των θνητών.

Ένα καταραμένο βράδυ μαζεύτηκε έξω από τη Βατσουνιά ένα πλήθος χολωμένο, κόσμος που έσταζε πράσινο φαρμάκι για τους αθάνατους χωριάτες, καλόγεροι με δάδες αναμμένες. Μπροστά τους έστεκε ο Θάνατος αρματωμένος με την τρανή του πανοπλία, φτιαγμένη από μνημόσυνες επωδές και κρύα σώματα – δεν είχε πια ανάγκη το σκουφί του.

Χίμηξε μπρος ο Χάροντας καβάλα στ’ άλογό του το θεόρατο, αυτό που όπου πατάει αφήνει αιτίες για δάκρυα και κόλλυβα. Κάλπασε προδοτικά μέσα στη νύχτα, από καθρέφτη σε καθρέφτη, και βγήκε στο δωμάτιο όπου κοιμόταν η γυναίκα εκείνη που τον είχε ταπεινώσει. Την άρπαξε με χέρια ατσαλωμένα, πριν αυτή προλάβει να πιάσει την ανέμη του αργαλειού, κι έπειτα οδήγησε το βαρυφορτωμένο άλογο έξω, εκεί που φούντωνε πυκνός καπνός. Το χωριό καιγόταν – η συνοδεία του Θανάτου, οι καλόγεροι της σήψης, είχαν πυρπολήσει τα σπίτια αφού είχαν μανταλώσει τα παραθύρια και τις πόρτες.

Έτσι έγινε κι η Βατσουνιά ξαναπέρασε στη δικαιοδοσία του Θανάτου. Μα λένε ακόμη κάποιοι πως αν ατρόμητη ψυχή κατέβει μες στον Άδη και δώσει μια ανέμη στη γυναίκα που κάποτε ταπείνωσε τον Χάροντα, τότε αυτή θα τον λαβώσει θανάσιμα.

Πηγή: https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

[Πλέριος]

ξερετε οτι ολα αυτα ειναι μηθευματα ε?

[ΓΑΛΗ]

[img]https://i.postimg.cc/1Xv6xtZf/FB-I ... .jpg[/img]
Ζούσε μια φορά στη Βατσουνιά της Καρδίτσας μια κοπέλα που είχε πιαστεί στα χέρια με τον Χάροντα και τον είχε γονατίσει μπροστά σε όλο το χωριό, ντροπιάζοντάς τον βαθιά.

Ήταν ο καιρός που η φοράδα της Ισπανικής Γρίπης κάλπαζε σ’ όλον τον κάμπο και οι οπλές της είχαν ακουστεί της ν’ ανεβαίνουν στ’ Άγραφα. Το χτικιωμένο τούτο άλογο είχε ρίξει τα χνώτα του στο κρεβάτι του μικρού αδερφού της κοπέλας έτσι που αυτός έλιωνε σαν κερί από τον πυρετό, ενώ στο στήθος του διακρινόταν ξεκάθαρα το σημάδι από το μαύρο πέταλο του πανουκλοφόρου ζώου. Κάθε νύχτα ακουγόταν απ’ τις ντουλάπες η τσιρίδα της Γρίπης, ένας στιλπνός θόρυβος λες και τρίβονταν γυαλιά πάνω σε ποταμόπετρα. Κάθε πρωί σείονταν οι κουρτίνες χωρίς να τις αγγίζει αγέρας, λες κι ήταν άκρες απ’ το κουρελιασμένο φόρεμα της αρρώστιας. Το κορίτσι όμως δεν άφησε τον αδερφό της να σβήσει και παραφύλαξε στο προσκεφάλι του όταν ήταν φανερό πως μόνο ώρες του έμεναν μέχρι να ξεψυχήσει.

Εκείνο το βράδυ που ήταν να πεθάνει το αγόρι, ο Χάροντας σύρθηκε μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα του δωματίου, λιγνός σαν καμινάδα, μαύρος σαν νύχια καψαλισμένα σε μαγκάλι. Φόραγε στο κρανίο σκούφια καταραμένη, εκείνη που ‘χει για να μην τον βλέπουν τα μάτια των θνητών. Η κοπέλα όμως είχε προνοήσει ρίχνοντας στο πάτωμα προζύμι διαβασμένο μες στο δάσος, ανάμεικτο με τρεις σταγόνες απ’ το αίμα της. Έτσι είδε τα αχνάρια του Θανάτου και, φέρνοντας ένα γύρο την ανέμη του αργαλειού της, έκανε τη σκούφια να πέσει κάτω. Χίμηξε έπειτα το κορίτσι απάνω στον Θεριστή και τον έσυρε έξω με τα χέρια και τα ξόρκια της, πέρα ως την πλατεία του χωριού. Εκεί τον έκανε να λυγίσει ταπεινωμένος το ποδάρι χάμω κι έπειτα τον έδιωξε απ’ το χωριό για πολλά χρόνια.

Δεν πέθαινε πια κόσμος στον οικισμό και χαίρονταν οι άνθρωποι. Γέροντες ζούσαν μαζί με τα τρισέγγονά τους και το νεκροταφείο έμενε παρατημένο, χορταριασμένο. Παιδιά δε γεννιόντουσαν πια, αλλά λίγο τους ένοιαζε τους χωριάτες, που κατάλαβαν πως δεν είναι πάντα προορισμός του ανθρώπου ν' αναπαράγει το είδος του. Πέρασαν τα χρόνια κι η τύχη των κατοίκων της Βατσουνιάς ακούστηκε μακριά και πύρωσε ζήλια δασιά στις καρδιές των άλλων ανθρώπων, των θνητών.

Ένα καταραμένο βράδυ μαζεύτηκε έξω από τη Βατσουνιά ένα πλήθος χολωμένο, κόσμος που έσταζε πράσινο φαρμάκι για τους αθάνατους χωριάτες, καλόγεροι με δάδες αναμμένες. Μπροστά τους έστεκε ο Θάνατος αρματωμένος με την τρανή του πανοπλία, φτιαγμένη από μνημόσυνες επωδές και κρύα σώματα – δεν είχε πια ανάγκη το σκουφί του.

Χίμηξε μπρος ο Χάροντας καβάλα στ’ άλογό του το θεόρατο, αυτό που όπου πατάει αφήνει αιτίες για δάκρυα και κόλλυβα. Κάλπασε προδοτικά μέσα στη νύχτα, από καθρέφτη σε καθρέφτη, και βγήκε στο δωμάτιο όπου κοιμόταν η γυναίκα εκείνη που τον είχε ταπεινώσει. Την άρπαξε με χέρια ατσαλωμένα, πριν αυτή προλάβει να πιάσει την ανέμη του αργαλειού, κι έπειτα οδήγησε το βαρυφορτωμένο άλογο έξω, εκεί που φούντωνε πυκνός καπνός. Το χωριό καιγόταν – η συνοδεία του Θανάτου, οι καλόγεροι της σήψης, είχαν πυρπολήσει τα σπίτια αφού είχαν μανταλώσει τα παραθύρια και τις πόρτες.

Έτσι έγινε κι η Βατσουνιά ξαναπέρασε στη δικαιοδοσία του Θανάτου. Μα λένε ακόμη κάποιοι πως αν ατρόμητη ψυχή κατέβει μες στον Άδη και δώσει μια ανέμη στη γυναίκα που κάποτε ταπείνωσε τον Χάροντα, τότε αυτή θα τον λαβώσει θανάσιμα.

Πηγή: https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

Ωραίος.

Αν έχεις κι άλλα σχετικά με μύθους λαϊκής παράδοσης, ανέβασε τα.

[ΓΑΛΗ]

Κι επειδή αγαπώ πολύ τη λαϊκή παράδοση, σου αφιερώνω μια σύγχρονη απόδοση της.

[Isildur]

Γαμάτο νήμα, μπράβο Τάλι.

Φοβερές (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ιστορίες!

Μια απορία μόνο έχω, από την πρώτη. Το μουσείο Τσιτσάνη δεν είναι σε διπλανό κτίριο από τα παλιά λουτρά, κι όχι τα ίδια τα λουτρά; Λάθος τα θυμάμαι;

[taliban]

Κι επειδή αγαπώ πολύ τη λαϊκή παράδοση, σου αφιερώνω μια σύγχρονη απόδοση της.

[taliban]

Γαμάτο νήμα, μπράβο Τάλι.

Φοβερές (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ιστορίες!

Μια απορία μόνο έχω, από την πρώτη. Το μουσείο Τσιτσάνη δεν είναι σε διπλανό κτίριο από τα παλιά λουτρά, κι όχι τα ίδια τα λουτρά; Λάθος τα θυμάμαι;

1 φορά έχω πάει εκεί και αν θυμάμαι σωστά έτσι είναι όπως το λες.

[taliban]

Κάποια καταχνιασμένα πρωινά στη Λάρισα, στη γέφυρα του Αλκαζάρ, φαίνονται δυο σκοτεινές μικρόσωμες σιλουέτες. Από μακριά, εύκολα μπορεί να τις μπερδέψει κανείς με παιδιά που έχουν σταματήσει για να κοιτάξουν το ποτάμι. Αν όμως τις πλησιάσεις, φαίνεται πως κάτι πάει στραβά με τα σουλούπια τους: εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται το πρόσωπό τους, υπάρχει μία τρύπα. Αν πας να τις αγγίξεις τότε οι δυο μορφές χάνονται σαν να τις πήρε ο αέρας.

Πολύς κόσμος έχει ψάξει για την ταυτότητα των δυο φασματικών αυτών παιδιών. Ιδίως τον περασμένο αιώνα πολλοί ερευνητές πάσχισαν, δίχως επιτυχία, να ταυτίσουν τις δυο σιλουέτες με διάφορα παιδιά που είχαν χαθεί ή πεθάνει κοντά στο σημείο αυτό του Πηνειού. Μα οι ιστορίες για τις μορφές αυτές χάνονται στο βάθος του χρόνου. Υπάρχουν μαρτυρίες γι’ αυτές όχι μονάχα απ’ την ύστερη περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κι απ’ τους καιρούς του Βυζαντίου, μα τουλάχιστον απ’ την ελληνιστική περίοδο – σε έναν Ελληνικό Μαγικό Πάπυρο που μεταφράστηκε πρόσφατα, υπάρχει ευθεία αναφορά σε δυο παραποτάμιους ίσκιους με τη μορφή παιδιών.

Οι κάτοικοι της περιοχής ποτέ δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την προέλευση των μορφών – θεωρούν πως είναι σαν να ψάχνει κανείς την καταγωγή του ίδιου του ποταμού. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να θυμούνται διάφορες ιστορίες που έχουν να κάνουν με τις δυο σιλουέτες. Εδώ παραθέτουμε δυο απ' αυτές:

«Μια φορά, αρχές του 1900, χαράματα Οκτώβρη, πέρασε απ’ τη γέφυρα εκείνη ένας γανωματής από τα Γρεβενά, καβάλα στην άμαξά του. Είδε μες στη μουχλιασμένη ομίχλη τις μορφές, τις πέρασε για παιδιά και τις λυπήθηκε η ψυχή του. Σταμάτησε και φώναξε ν’ ανέβουν στο κάρο που ήταν σκεπασμένο, να μη βρέχονται. Οι ίσκιοι πλησίασαν κι ο γανωματής ταράχτηκε σαν είδε πως δεν είχαν πρόσωπα, μα δεν του πήγαινε η καρδιά να τους αφήσει. Ανέβηκαν τα είδωλα στο κάρο και κούρνιασαν σιωπηλά εκατέρωθεν του τεχνίτη.
Εκείνα τα χρόνια, τα δρομάκια γύρω απ’ το φρούριο ήταν γεμάτα από χωροφύλακες που ήταν στην υπηρεσία των κοτζαμπάσηδων κι έστηναν καρτέρια, ιδίως τις ομιχλιασμένες μέρες. Με το που φάνηκε η άμαξα, τη σταμάτησαν, και σαν είδαν πως ο οδηγός δεν ήταν ντόπιος, πήραν απόφαση να τον λιανίσουν. Μια που κατάλαβε το σκοπό τους ο γανωματής, μια που πύκνωσε η ομίχλη τόσο που δεν έβλεπες ούτε στους δέκα πόντους. Μέσα στην καταχνιά ακουγόταν μονάχα κάτι ρουφηχτά συρσίματα, λες και πέρναγαν θεόρατα σκουλήκια. Λίγα λεπτά αργότερα, μόλις καθάρισε η ατμόσφαιρα, ο γανωματής είδε τα ρούχα των χωροφυλάκων κατάχαμα, αδειανά από σώματα. Κι εξίσου άφαντοι είχαν γίνει κι οι ίσκιοι των παιδιών.
Τα ρούχα των χωροφυλάκων ακόμη μπορεί να τα δει κανείς αν ξέρει σε ποια πόρτα της γειτονιάς να χτυπήσει.»

«Πριν κάποιους αιώνες, γινόταν πλάι στο ποτάμι πανηγύρι που συνέπιπτε με την πρώτη καταχνιά του φθινοπώρου και κράταγε μια νύχτα και μια μέρα. Ήταν της Παρασκευής η γιορτή, της τρομερής αγίας με τα μυτερά νύχια που ζει και παφλάζει μες στα νερά. Μια χρονιά πέρασε απ’ το πανηγύρι ο επίσκοπος του Βόλου και ταράχτηκε απ’ όσα είδε να συμβαίνουν τη νύχτα πλάι στο ποτάμι. Με το που ξημέρωσε, αναθεμάτισε τον τόπο και κίνησε τον δρόμο της επιστροφής, απειλώντας πως θα γύρναγε με στρατό να ξορκίσει το μέρος τούτο. Μα δεν έκανε τρία βήματα, κι ένιωσε πίεση στους ώμους του – οι δυο απρόσωπες σκιές ήρθαν και κούρνιασαν απάνω του, μια σε κάθε μεριά, και τον βάρυναν με λόγια κρυφά έτσι που ο επίσκοπος αλάφιασε και πήδηξε μες στο ποτάμι όπου και χάθηκε. Το μόνο που βρήκαν στην όχθη ήταν το αριστερό του μάτι, που ακόμη το έχουν στον κρυφό ναό της Αγίας Παρασκευής που είναι κάτω απ’ το ποτάμι.»

Πηγή: https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

[taliban]

Ο Ιστός των Αγράφων

Είναι ένας πετρόχτιστος οικισμός των Αγράφων που ακόμη και οι δρόμοι τον ξέχασαν: για να φτάσει κανείς στα πνιγμένα από τους κέδρους χαλάσματα πρέπει να αφήσει τη δημοσιά και να ακολουθήσει ένα μπερδεμένο κουκούλι από φθαρμένα μονοπάτια, έχοντας για οδηγό μονάχα ένα κουβάρι μαύρο σπάγκο‧ τούτο το πετάει μπρος του κι αυτό ξετυλίγεται κι απλώνεται μονάχο μέχρι τα ερείπια.

Το μέρος αυτό, που το λένε Ιστό ή Πάγκουφα, ήταν ανέκαθεν γνωστό στις κατοίκους από τα γυναικοχώρια των βουνών, εκεί που δεν πατάει ποτέ άντρας. Άμα θέλει καμιά σώνει και καλά να γκαστρωθεί δίχως να την αγγίξει αρσενικό, τότε περιμένει να έρθει μια νύχτα ανταριασμένη, που η καταχνιά να ζώνει τις κορφές με την ομιχλιασμένη τη μαντήλα της.

Σαν πιάσει τέτοιος καιρός, και τα μπουμπουνητά σημάνουν από μακριά τον ερχομό των κοπαδιών της καταιγίδας, τότε η γυναίκα πάει ως τα χαλάσματα του οικισμού και μπαίνει σε ένα από τα ερείπια που ανάθεμα κι αν τα έχει στυλώσει ανθρώπου χέρι. Εκεί μέσα στρώνει μια κουρελού κάτω από τα μαυρισμένα μαδέρια που σαλεύουν σαν ροζιασμένα δάχτυλα, καρβουνιασμένα. Στα δοκάρια αυτά φωλιάζουν κάτι αράχνες μικρές ίσα με ακροδάχτυλο, αόρατες κανονικά, που μονάχα στο φως του κεραυνού φαίνονται.

Η γυναίκα κοιμάται με τις σκιές που απλώνουν τα φοβερά αστροπελέκια, κι ελπίζει πως μια από τις αράχνες θα κατέβει από τα ξύλα, θα τρυπώσει μες στο στόμα της και θα φωλιάσει στην κοιλιά για να την γκαστρώσει.

Άμα ξημερώσει, ξυπνάει η γυναίκα κι επιστρέφει στο χωριό της χαράζοντας ένα δαιδαλώδες μονοπάτι, σαν ιστό αράχνης, με κέντρο το σπίτι της, παρακαλώντας να έχει πιάσει παιδί. Άμα όλα πάνε καλά, τότε σε εννιά μήνες γεννάει ένα υγιές ανθρώπινο μωρό.

Υπάρχει όμως κίνδυνος όσο είναι γκαστρωμένη από αράχνη η γυναίκα: άμα δυο ή παραπάνω έγκυοι βρεθούν κάτω από την ίδια στέγη, τότε τα έμβρυα ξυπνάνε μέσα στις κοιλιές κι αρχίζουν να μουρμουρίζουν το ένα στο άλλο. Σχεδιάζουν με δόλο ποια από τις δυο να σκοτώσουν πρώτη, και υφαίνουν πλεκτάνες μέχρι να πέσει το θανατικό: κάνουν κεραμίδες να χαλαρώνουν και να πέφτουν προδοτικά, βάζουν φονική ζήλια στο μάτι των συχωριανών και βόλια σε ματωμένα δίκαννα. Για αυτό δεν ξεμυτάνε από το σπίτι οι γκαστρωμένες μέχρι να γεννήσουν. Κι αν τύχουν δυο έγκυοι στο ίδιο σπίτι, τραβάνε κλήρο και η άτυχη φεύγει από τον τόπο μέχρι να γεννήσουν κι οι δυο. Τα τρέμουν δικαίως τα ξύπνια έμβρυα, μιας και ολόκληρα χωριά έχουν ξεκληριστεί από τη μοχθηρία τους.

Καμιά φορά πάει και κάνας άντρας, αλαφρόμυαλος, να κοιμηθεί στην καλύβα με τις αράχνες - αυτές, μην καταλαβαίνοντας από αρσενικό και θηλυκό, μπορεί να χωθούν στην κοιλιά του και να τον φουσκώσουν. Άμα συμβεί αυτό, σφαδάζει από τους πόνους ο καψερός και συνήθως πεθαίνει πάνω στο μήνα. Το κορμί του οι συγχωριανοί το πετάνε στα όρνια να το ξεκοκαλίσουν, κι έπειτα με τα κόκαλά του φτιάχνουν φλογέρες για να σαλαγάνε τους πυρετούς.

Τυχαίνει όμως καμιά φορά και ο γκαστρωμένος τα βρίσκει με το πράγμα που κουβαλάει μέσα του, και κάνουν συμφωνία: αυτός του δίνει τη σκιά του για να κατοικεί, η οποία από τότε μοιάζει με αυτήν τεράστιας αράχνης‧ και το έμβρυο με τη σειρά του τον προειδοποιεί για τους κινδύνους που τον ζώνουν και τον κρύβει στους ίσκιους όποτε θέλει να χαθεί από τα μάτια των ανθρώπων. Κι ακόμη και σήμερα οι πιο θαρραλέοι από τους μάγους των Αγράφων επισκέπτονται τέλη Σεπτέμβρη, αποβραδίς της φθινοπωρινής ισημερίας, τα χαλάσματα του Ιστού για να γκαστρωθούν μήπως και βρουν το οικείο πνεύμα τους.

Πηγή: https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

[taliban]

Κάθε χρόνο τα βράδια του Οκτώβρη, εμφανίζεται στην Καρδίτσα ένα ψηλόλιγνο σπίτι με μυτερή σκεπή σαν κορφή των Αγράφων. Κάθε νύχτα σε διαφορετική γειτονιά, σε παρατημένα οικόπεδα ή χέρσα χωράφια, το σπίτι φανερώνεται αιθέριο κόντρα στον ανταριασμένο ουρανό ή στο χλωμό φεγγάρι. Ένα βράδυ πίσω απ’ το αθλητικό πάρκο, άλλο κοντά στο γήπεδο του Αστέρα, το επόμενο προς στο Παλέρμο ή πέρα στην Καρδιτσομάγουλα.

Λένε πως πρόκειται για τον ανεκπλήρωτο πύργο του Στούγκαρη, ενός πάμπλουτου ιδιόρρυθμου δικηγόρου του 1920. Αυτός είχε προσλάβει έναν αρχιτέκτονα απ’ τη Μαγνησία να του φτιάξει τα σχέδια – ήταν ο παρανοϊκός τεχνίτης που είχε φτιάξει και την Κρεαταγορά του Βόλου, εκείνο το επιβλητικό μνημείο παραδοξότητας. Έναν ολόκληρο Οκτώβρη, ο αρχιτέκτονας γύρναγε στον θεσσαλικό κάμπο και μάζευε πέτρες κι ιστορίες από μέρη σημαδεμένα με παλιά θανατικά: διάφορα σημεία όπου είχαν γίνει ανεξιχνίαστοι φόνοι ή μέρη όπου θάφτηκαν θύματα ανεκδίκητα. Και τέλος του μήνα εκείνου, παρουσίασε στον Στούγκαρη τα σχέδια: χαραγμένο πάνω σε κόκκινες περγαμηνές με ζοφερά μελάνια, ήταν ένα μουσείο της πίκρας και του καημού, ένα κτίριο ακλόνητο, δεμένο από την μνήμη του κάμπου, ένα σκαρί που θα άντεχε όσο υπήρχανε νεκροί που λαχταράν δικαιοσύνη.

Αλίμονο, και οι δυο άντρες πέθαναν πριν μπορέσουν να ξεκινήσουν την κατασκευή του έργου – οι εφημερίδες της εποχής σιωπούν για τη μοίρα τους. Οι πέτρες σκόρπισαν και θάφτηκαν, και τα σχέδια έγιναν κομμάτια που τα σκόρπισε ο αέρας ολόγυρα στην πόλη. Αλλά η μνήμη του πύργου ακόμη ζει, και κάθε Οκτωβριανή νυχτιά καλεί τους αλαφροΐσκιωτους της πόλης να κοιτάξουν από τα παραθύρια του, απ’ τα οποία τρέχουν καημοί και μαύρο νερό.

‪Πηγή: https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly

[taliban]

Λίγες εκατοντάδες μέτρα έξω από το Ψήλωμα Καλαμπάκας στέκεται ένας γέρικος κορμός που πάνω του είναι καρφωμένο από τα πόδια ένα αγόρι. Είτε βρέχει, είτε χιονίζει, είτε ο ήλιος κοιτάζει με πυρακτωμένο βλέμμα τις ουλές του κορμού, το παιδί στέκεται εκεί και πότε πότε υψώνει τα χέρια σαν να θέλει να προφυλαχθεί από κάποια απειλή. Απ’ όποιον περάσει ζητάει λίγο φαΐ και νέα απ’ το χωριό. Μαζί με τα μικρά μαντάτα του οικισμού οι διαβάτες τού δίνουν ψωμί και φέτα, καμιά φορά κι αλατισμένα κοψίδια, και το ρωτάνε από τι φυλάγεται. Τότε το αγόρι σηκώνει τα μάτια προς τα γυμνά κλαδιά, λες και κρέμονται εκεί πάνω φίδια και όρνια που μόνο αυτό τα βλέπει. Κι αφού φάει με λαιμαργία, διηγείται την ιστορία του.

Το τελευταίο βράδυ του Οκτώβρη μιας ξεχασμένης πια χρονιάς το αγόρι έτυχε να περνάει από αυτό το δέντρο και είδε πάνω στα κλαδιά -που τα φύλλα τους είχε ήδη μαδήσει το φθινόπωρο- να κουρνιάζουν καμπόσοι κύριοι με κάτασπρα μούτρα και μαύρα κοστούμια που οι άκρες τους χύνονταν ξηλωμένες κάτω απ’ τα κλαδιά λες και τις είχε διαπεράσει κοφτερή τσουγκράνα.

Οι κύριοι αυτοί δεν είχαν μύτες κι έτσι δεν μπορούσαν να μυρίσουν αυτό που έπνιξε τα ρουθούνια του αγοριού: μια βρώμα λες και οι θεοί είχαν ξεχάσει να φάνε κάποια θυσία που κατέληξε να σαπίζει στο βωμό για εβδομάδες. Είχαν όμως μάτια οι κύριοι και είδαν το παιδί. Είχαν και στόματα ολοστρόγγυλα και του φώναξαν να πλησιάσει. Αυτό υπάκουσε, παρά τη δυσωδία, γιατί ήλπιζε πως μέσα στις τσέπες των κοστουμιών θα βρίσκονται χρυσά φλουριά.

Σαν έφτασε κάτω απ’ το κλαδί τους, αυτοί του πρότειναν να τους παραχωρήσει δυο φαινομενικά άχρηστα πράγματα: τον θάνατο και τη χόρτασή του. Σ’ αντάλλαγμα μπορούσε να ζητήσει ό,τι ήθελε. Το αγόρι άκουσε ένα σαγηνευτικό κουδούνισμα από τις τσέπες των κυρίων και δεν το πολυσκέφτηκε: ο θάνατος τού ήταν αχρείαστος ενώ με τα φλουριά θα γινόταν άρχοντας σε όλο το χωριό και θα είχε όσο φαγητό τράβαγε η όρεξή του. Δέχτηκε, λοιπόν, ζητώντας το περιεχόμενο των τσεπών τους.

Μόλις το αγόρι ψέλλισε την αποδοχή οι κύριοι έσταξαν σαν παχύρρευστες κορδέλες πάνω του και του απόσπασαν τον γραφτό του θάνατο και τη ζεστασιά που του ως τότε του προσέφερε το φαγητό. Του είπαν έπειτα να βάλει τα χέρια μες στις τσέπες τους και να πάρει αυτά που ήταν μέσα. Το αγόρι υπάκουσε κι έπιασε κρύο μέταλλο. Άρχισε να τραβάει, παρά τα τσιμπήματα που ένιωθε, κι έβγαλε φίδια σκαλιστά σε λευκόχρυσο και όρνια από φίλντισι που του καταμάτωσαν τα χέρια με τα ράμφη και τα νύχια τους. Έβγαλε και δυο καρφιά που κόλλησαν τα πόδια του επάνω στον κορμό, ενώ τα μεταλλικά φίδια σύρθηκαν πάνω στα κλαδιά και τα όρνια πέταξαν γύρω απ’ το δέντρο, φτιάχνοντας μια χλωμή φυλλωσιά.

Το αγόρι δεν έφυγε ξανά από εκεί και μόνη του συντροφιά είναι τα ερπετά και τα θανατοπούλια που του θυμίζουν κάθε νύχτα την πυρακτωμένη πείνα του χλευάζοντάς το με κοψίδια πτωμάτων. Όσο για τους χλωμούς κυρίους, το παιδί τούς είδε να φεύγουν προς την κατεύθυνση του χωριού, και γι’ αυτό ρωτάει κάθε περαστικό διαβάτη αν τους έχει δει, μα κανείς δεν έχει ακούσει τίποτα πέρα από κάποιους σαλεμένους γέροντες του τόπου.

Πηγή: https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly