Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες

[fonfon]

Πως οι πρόγονοι του μυθικού Αγαμέμνονα κυριάρχησαν στην Μικρασία και την Κύπρο. Οι άγνωστες και συναρπαστικές καταγραφές της ελληνικής προϊστορίας...



O Μυκηναϊκός Πολιτισμός ήταν ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, που αναπτύχθηκε την περίοδο 1600-1100 π.Χ. κυρίως στην κεντρική και νότια ηπειρωτική Ελλάδα. Στην περίοδο ακμής του εξαπλώθηκε και στην Κρήτη, στα νησιά του Αιγαίου και στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Κύπρο. Ο Μυκηναϊκός Πολιτισμός ταυτίζεται με την τελευταία περίοδο του Ελλαδικού Πολιτισμού, τον Υστεροελλαδικό Πολιτισμό. Ταξινομείται παραδοσιακά ως προϊστορικός, καθώς οι γνώσεις μας για αυτόν βασίζονται μέχρι σήμερα κυρίως σε αρχαιολογικά ευρήματα.

του ιστορικού Κωνσταντίνου Λαγού

Τη δεκαετία του 1950 αποδείχθηκε η ελληνικότητα των Μυκηναίων όταν αποκρυπτογραφήθηκε η γραφή τους, η Γραμμική Β΄, από τους Ventris και Chadwick. Η σπουδαία αυτή επιστημονική ανακάλυψη κατέδειξε ότι η μυκηναϊκή γλώσσα ήταν ελληνική. Επιπλέον, τα περισσότερα από τα ονόματα ανθρώπων, πόλεων και θεών που συναντούμε στις πήλινες πινακίδες της Γραμμικής Β΄ είναι ίδια με αυτά στην Ελλάδα των επόμενων χιλιετιών. Έτσι τα γεγονότα του Μυκηναϊκού κόσμου αποτελούν τα παλαιότερα του ελληνισμού....


Οι πινακίδες της Γραμμικής Β. Είναι τα πρώτα γραπτά μνημεία ελληνικής γλώσσας....

Δυστυχώς, δεν έχουμε κανένα κείμενο της Γραμμικής Β΄ που να καταγράφει κάποιο ιστορικό γεγονός αφού αυτά είναι αποκλειστικά σε πήλινες πινακίδες που έχουν σχέση με τη γραφειοκρατία των Μυκηναϊκών ανακτόρων και είναι καταγραφές αγαθών στις αποθήκες ή αναθημάτων στους θεούς. Είναι δηλαδή σαν να βρήκαμε σ’ ένα σύγχρονο σπίτι τη λίστα με τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, αντί για το ημερολόγιο κάποιου μέλους της οικογενείας! Υπάρχει, ωστόσο, μία σημαντική πηγή που έχει διασώσει ορισμένα ιστορικά στοιχεία για τη Μυκηναϊκής εποχή και αυτή είναι η ελληνική μυθολογία....


Μυκηναϊκή επιγραφή. Η Γραμμική Β περιλαμβάνει 89 συλλαβογράμματα, που αναπαριστούν συλλαβές με φωνητική αξία και περί τα 260 ιδεογράμματα (ή λογογράμματα), που αποδίδουν έννοιες όπως άνδρας, γυναίκα, αγελάδα, λάδι, κρασί κλπ. και σύμβολα για την απόδοση αριθμών. Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών....

Έτσι, για παράδειγμα, ο μύθος της Αργοναυτική Εκστρατείας συνδέεται με την επέκταση της μυκηναϊκής δύναμης στη Μαύρη Θάλασσα. Όμως το πιο σημαντικό γεγονός που η μυθολογία έχει διασώσει είναι η πολιορκία και άλωση της Τροίας. Το γεγονός αυτό καταγράφεται και από αρχαίους Έλληνες ιστορικούς, όπως ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης. Οι ανασκαφές στην ίδια την Τροία έφεραν στο φως και σημαντικά στοιχεία που δείχνουν ότι η πόλη κατελήφθη από τους Μυκηναίους τον 13ο ή στις αρχές του 12ου αιώνα π.Χ., κάτι που συμφωνεί και με τις φιλολογικές πηγές της κλασικής εποχής. Όμως, οι μύθοι εμπεριέχουν και σωρεία φανταστικών στοιχείων και δεν μπορούν βέβαια να γίνουν αποδεκτοί ως αυθεντικές ιστορικές πηγές στο ίδιο βαθμό εάν είχαμε, για παράδειγμα, ένα κείμενο σύγχρονο του τρωικού πολέμου γραμμένο στη Γραμμική Β΄. Μπορεί από ελληνικής πλευράς να μην έχουμε πρωτότυπες ιστορικές πηγές για τα γεγονότα του Μυκηναϊκού κόσμου αλλά υπάρχει μία πηγή που μας δίνει πολύτιμα ιστορικά στοιχεία που είναι σύγχρονα με τα γεγονότα αυτά και που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με μυθολογία. Πρόκειται για κείμενα των Χετταίων, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει την πρώτη αυτοκρατορία στην περιοχή. Γείτονες τους ήταν οι Μυκηναίοι, ή Αχαιοί σύμφωνα με τον Όμηρο, που κατοικούσαν στην ηπειρωτική Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο. Στην πρωτεύουσα των Χετταίων, Χαττούσα, κοντά στη σημερινή Άγκυρα, στη διάρκεια γερμανικών αρχαιολογικών ανασκαφών στις αρχές του 20ου αιώνα βρέθηκε το κρατικό αρχείο της αυτοκρατορίας με τη μορφή μεγάλου αριθμού πήλινων πινακίδων με κείμενα γραμμένα με τη σφηνοειδή γραφή. Τα έγγραφα αυτά ρίχνουν φως στις σχέσεις των Χετταίων με τους Μυκηναίους, τους οποίους τα παλαιότερα κείμενά τους καταγράφουν ως «Ahhiya» και τα νεότερα ως «Ahhiyawa» («Αχαιοί»). Σε μία προηγούμενη ανάρτηση είδαμε πως τον 13ο αιώνα π. Χ,. οι Χετταίοι κατηγόρησαν τους Μυκηναίους ότι έδωσαν πολιτικό άσυλο σε αντίπαλους του βασιλιά τους....


Η αυτοκρατορία των Χετταίων στη μεγαλύτερη ακμή της υπό τους Σουπιλουλιούμας Α΄ (περ. 1350-1322 π.Χ.) και Μουρσίλις Β΄ (περ. 1321-1295 π.Χ.).

Υπάρχουν και άλλες πινακίδες που μιλούν για ενέργειες των Μυκηναίων εναντίον των Χετταίων. Η πιο σημαντική και συνάμα παλαιότερη είναι γνωστή στους Χετταιολόγους ως «Το Κατηγορητήριο εναντίον του Madduwatta» και χρονολογείται περίπου το 1400 π. Χ, δηλαδή δύο αιώνες πριν από τον τρωικό πόλεμο. Η πινακίδα αυτή αναφέρει δύο εκστρατείες ενός Μυκηναίου με το όνομα Attarsiya εναντίον υποτελών των Χετταίων στη Μικρά Ασία. Πρόκειται για την παλαιότερη αναφορά σε πολεμική σύγκρουση μεταξύ Μυκηναίων και Χετταίων. Η πρώτη εκστρατεία του Attarsiya ήταν εναντίον του Madduwatta -εξ’ ου και ο σημερινός επιστημονικός τίτλος της πινακίδας- ηγεμόνα στη νοτιοδυτική Μ. Ασία, σ’ ένα βασίλειο πιθανότατα με το όνομα Arzawa, που ήταν υποτελής των Χετταίων. Ο Attarsiya στην εκστρατεία του διέθετε 100 άρματα και οι ειδικοί συμφωνούν ότι τέτοια δύναμη δεν μπορούσε να έχει κάποιος μικρός ηγεμόνας των Μυκηναίων και πιθανότατα επιχείρησε στην Μικρά Ασία ως επικεφαλής κάποιου συνασπισμού Μυκηναίων ηγεμόνων. Η εκστρατεία του υπήρξε άκρως επιτυχημένη αφού κατάφερε να διώξει τον Madduwatta από την περιοχή του. Αυτός κατέφυγε στην αυλή του Χετταίου βασιλιά, που την εποχή εκείνη ήταν ο Arnuwanda A΄. Οι Χετταίοι διόρισαν τον Madduwatta ως επιτελή βασιλιά κάπου αλλού στη δυτική Μικρά Ασία, σ’ ένα βασίλειο που η πινακίδα πιθανόν καταγράφει ως Zipasia. Οι Χετταιολόγοι συνδέουν την επέκταση της κυριαρχίας των Μυκηναίων υπό τον Attariya στα παράλια της δυτικής Μικράς Ασίας με την ίδρυση της Μιλήτου ως μυκηναϊκού οικισμού στις αρχές του 14ου αιώνα π. Χ., όπως απέδειξαν τα ευρήματα αρχαιολογικών ανασκαφών στην πόλη. Φαίνεται ότι η Μίλητος υπήρξε η βάση του Attarisya, ο οποίος μετά την εκδίωξη του Madduwata συνέχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις του στη Μικρά Ασία εναντίον ηγεμόνων που ήταν υποτελείς στον Χετταίο βασιλιά. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και πάλι ο εν λόγω Madduwata, τον οποίο νίκησε ξανά. Ο Attarisya αποτελούσε τώρα σοβαρή απειλή για την Χεττιτική Αυτοκρατορία και έτσι ο βασιλιάς απέστειλε στη δυτική Μικρά Ασία ένα δικό του στρατό υπό τον στρατηγό του, Kisnapli, για να αντιμετωπίσει τα 100 άρματα και το πεζικό του Attarisya. Η πινακίδα του Madduwata αναφέρει ότι στη μάχη που έγινε σκοτώθηκε ένας Χετταίος αξιωματικός του Kisnapli με το όνομα, Zidanza, και ένας αξιωματικός του Attarsiya, ο οποίος δεν κατονομάζεται. Δεν είναι ξεκάθαρο ποια πλευρά νίκησε, παρά μόνο ότι όταν τελείωσε η μάχη, ο Attarsiya «γύρισε στη δική του περιοχή». Όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο Attarsiya πιο πιθανό είναι να γύρισε στη βάση του στα παράλια της Μικράς Ασίας -στη Μίλητο;- παρά στην κυρίως Ελλάδα. Μονομαχία όπως στον τρωικό πόλεμο Το ότι η πινακίδα του Madduwata καταγράφει τις απώλειες μόνο δύο αξιωματικών, μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι οι Χετταίοι δεν ενδιαφέρονταν να καταγράψουν τις απώλειες των απλών στρατιωτών και λιγότερο πιθανόν ότι η μάχη κρίθηκε σε μονομαχία μεταξύ δύο αξιωματικών που ο καθένας εκπροσωπούσε την πλευρά του, όπως ο Όμηρος στην Ιλιάδα περιγράφει τη μονομαχία του Πάρη με τον Μενέλαο ή εκείνη του Έκτορα με τον Αχιλλέα. Πάντως φαίνεται ότι ο Attarsiya πράγματι υπέστη κάποια ήττα αφού ο μεγάλος αντίπαλος του, Madduwatta, διορίστηκε ξανά από τους Χετταίους ως ηγεμόνας στην παλιά περιοχή του....


Ο Αχιλλέας θριαμβευτής, μετά την μονομαχία με τον Έκτορα. Τοιχογραφία στο Αχίλλειον, Κέρκυρα....

Μυκηναϊκή κυριαρχία στα παράλια της δυτικής Μικράς Ασίας και την Κύπρο Ο Attarsiya δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Επιτέθηκε με σημαντική δύναμη στο νησί Alashiya, που είναι η Κύπρος. Σύμφωνα με την πινακίδα του Madduwata, η ενέργεια αυτή ανησύχησε τους Χετταίους γιατί το νησί ήταν προτεκτοράτο τους. Ο Attarsiya νίκησε τις τοπικές αρχές των Χετταίων και κατέλαβε το νησί. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι η απώλεια της Κύπρου ήταν σημαντικό χτύπημα για τη Χεττιτική Αυτοκρατορία γιατί εκτός από τη στρατηγική της θέση στην Ανατολική Μεσόγειο, διέθετε σημαντικά μεταλλεία χαλκού προϊόν πολύτιμο εκείνη την εποχή κυρίως γιατί αποτελούσε την πρώτη ύλη για την κατασκευή των καλύτερων όπλων. Αρχαιολογικές ανασκαφές στο νησί δείχνουν ότι η πρώτη παρουσία των Μυκηναίων χρονολογείται ακριβώς την εποχή του Attarisya. Στις δυνάμεις του Attarisya που κατέλαβαν την Κύπρο δεν συμπεριλαμβάνονταν μόνο Μυκηναίοι, αλλά και λαοί της νοτιοανατολικής Μικρά Ασίας. Μάλιστα, ο λαός των Lukka (Λύκιοι-Λυκία) τον προμήθευσε τα πλοία για να εισβάλει στην Κύπρο. Αυτό δείχνει ότι εκτός από μεγάλος στρατιωτικός ηγέτης ο Attarisya υπήρξε και καλός διπλωμάτης. Ανάμεσα στους συμμάχους του Attarsiya ήταν ακόμη και ο παλιός εχθρός του, ο Madduwatta. Αυτό δείχνει ότι η Μυκηναϊκή κυριαρχία στα παράλια της δυτικής Μικράς Ασίας είχε εδραιωθεί και επίσης οι σχέσεις μεταξύ των δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή ήταν τόσο ρευστές όσο είναι και σήμερα. Ο Madduwata που πριν ήταν με τους Χετταίους και εναντίον του Attarsiya ανακάλυψε ότι τα συμφέροντά του τώρα εξυπηρετούνταν καλύτερα αν άλλαζε συμμαχίες. Για το λόγο αυτό συντάχθηκε και το κατηγορητήριο εναντίον του από τον βασιλιά των Χετταίων. Εδώ τελειώνει η καταγραφή των πρώτων γεγονότων της ελληνικής ιστορίας, γύρω στο 1400 π. Χ. Το πρώτο ιστορικό πρόσωπο είναι ένας πολιτικός, διπλωμάτης αλλά κυρίως στρατιωτικός ηγέτης, ο Attarisya, που εδραίωσε με τις εκστρατείες του την κυριαρχία των Μυκηναίων στα παράλια της Μικράς Ασίας και την Κύπρο. Ένας ανώνυμος αξιωματικός του είναι ο πρώτος Έλληνας που έχει καταγραφεί ότι σκοτώθηκε σε πόλεμο, και μάλιστα στα μικρασιατικά χώματα. ...


Το επονομαζόμενο Προσωπείο του Αγαμέμνονα (16ος αι. Π.Χ.) Α’ ταφικός περίβολος Μυκηνών.

Ο Attarisya ήταν ο Ατρέας Τέλος, η μεγάλη πλειοψηφία των Χετταιολόγων θεωρεί ότι το όνομα του Attarisya είναι η χεττιτική απόδοση του ονόματος «Ατρέας». Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Ατρέας ήταν ο πατέρας του Αγαμέμνονα και του Μενελάου, άρα μία γενιά πριν από τον τρωικό πόλεμο. Χρονολογικά είναι πολύ μεταγενέστερος από τον ιστορικό Attarisya. Όμως, οι περισσότεροι ειδικοί δεν αποκλείουν ο τελευταίος να ήταν συνονόματος του πατέρα των πρωταγωνιστών του τρωικού πολέμου, ακόμη και μακρινός πρόγονός τους, και έτσι ο πραγματικός ιδρυτής του «Οίκου των Ατρειδών», δύο αιώνες πριν από τον Αγαμέμνονα και τον Μενέλαο. Στοιχεία αντλήθηκαν από: Beckman, Gary M.; Bryce, Trevor R.; Cline, Eric H. (2012). Writings from the Ancient World: The Ahhiyawa Texts. Atlanta: Society of Biblical Literature. ISSN 1570-7008. Επίσης, Bryce, Trevor (1999). The Kingdom of the Hittites. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-924010-4. Αρχική φωτογραφία: Βασίλειο των Χετταίων. Ποτήρι σε σχήμα γροθιάς. 1400–1380 π.Χ. Πηγή flickr....

http://www.mixanitouxronou.gr/pos-oi-pr ... tin-kypro/

[The Rebel]

8 Μαρτίου, 2021
Ελληνικό κράνος των Περσικών Πολέμων βρέθηκε στο Ισραήλ.



Ο στρατιώτης στον οποίο ανήκε η μπρούτζινη περικεφαλαία ίσως συμμετείχε στην αντεπίθεση στην Περσική Αυτοκρατορία.

Μια άριστα διατηρημένη περικεφαλαία κορινθιακού τύπου, την οποία πιθανότατα φορούσε Έλληνας στρατιώτης των ελληνοπερσικών πολέμων, βρέθηκε στο λιμάνι της Χάιφας στο Ισραήλ.

Το μπρούτζινο αντικείμενο, ηλικίας περίπου 2.500 ετών, είχε βρεθεί από το πλήρωμα ολλανδικού πλοίου το 2007 και πρόσφατα παραδόθηκε στις αρχές του Ισραήλ, ανακοίνωσε η Ισραηλινή Υπηρεσία Αρχαιοτήτων.

«Το κράνος ανήκει στον κορινθιακό τύπο που παίρνει το όνομά του από την πόλη της Κορίνθου στην Ελλάδα όπου αναπτύχθηκε τον 6ο π.Χ. αιώνα» αναφέρει η ανακοίνωση.

Η περικεφαλαία «κατασκευάστηκε αριστοτεχνικά από ένα ενιαίο φύλλο μπρούτζου με θέρμανση και σφυρηλάτηση. Η τεχνική αυτή επέτρεπε τη μείωση του βάρους χωρίς να μειώνεται η προστατευτική ικανότητα» εξηγούν οι Ισραηλινοί αρχαιολόγοι.

Σύμφωνα με τον Κόμπι Σάρβιτ, διευθυντή του τμήματος ενάλιων αρχαιοτήτων της Υπηρεσίας, η περικεφαλαία «πιθανότατα ανήκε σε Έλληνα στρατιώτη πολεμικού πλοίου του ελληνικού στόλου που συμμετείχε στις επιθέσεις εναντίον των Περσών που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή στη χώρα».

Ο στρατιώτης στον οποίο ανήκε το κράνος πιθανώς συμμετείχε στην ελληνική αντεπίθεση που ξεκίνησε το 479 π.Χ. εναντίον των Περσών, των οποίων η αυτοκρατορία καταλάμβανε τότε σχεδόν όλη τη Μέση Ανατολή.

Είχαν προηγηθεί δύο απόπειρες των Περσών να εισβάλουν στην Ελλάδα: η πρώτη αναχαιτίστηκε το 490 π.Χ. στη Μάχη του Μαραθώνα, ενώ η δεύτερη ανακόπηκε από τους Σπάρτες στη Μάχη των Θερμοπυλών το 480 π.Χ.

Οι Πέρσες εκδιώχθηκαν οριστικά από τον ελληνικό χώρο το 479 π.χ., όμως οι εχθροπραξίες συνεχίστηκαν μέχρι την κατάκτηση της Περσικής Αυτοκρατορίας από τον Μέγα Αλέξανδρο το 330 π.Χ.


https://www.el.gr/paraxena/elliniko-kra ... n-polemon/

[The Rebel]

9 Μαρτίου, 2021
«Αναβλύζει» Χριστό και Ελλάδα το έδαφος στη σημερινή Τουρκία.



Όσο κι αν δεν θέλουν να το παραδεθχούν οι νεο-Οθωμανοί του Ερντογάν.

Μία νέα γυναίκα στην επαρχία της Νικομήδειας στον νομό Προύσας, στη βάση μιας ελιάς βρήκε βυζαντινό νόμισμα.

Η Μελικέ Σιβρί την ώρα που πότιζε τις ελιές τις στην περιοχή Ντερμπέντ, παρατήρησε ένα αντικείμενο στο έδαφος.

Η νεαρή γυναίκα αντιλήφθηκε πως επρόκειτο για νόμισμα της αρχαίας περιόδου και επικοινώνησε με το μουσείο.

Διαπιστώθηκε ότι το νόμισμα που έχει σε ανάγλυφο τον Ιησού Χριστό με φιγούρες λουλουδιών, είναι 1.500 ετών και ανήκει στη βυζαντινή περίοδο. Η Μελικέ Σιβρί παρέδωσε το νόμισμα στο μουσείο όπου και άρχισε η εξέταση του.




https://www.el.gr/ethnos/istoria/anavly ... a-to-edaf/

[The Rebel]

Κυριακή, 14 Μαρτίου 2021
Αίγυπτος: Πλήθος ελληνικών τοιχογραφιών στο παλαιότερο μοναστηριακό μνημείο του κόσμου.



Με τοιχογραφίες στα ελληνικά, τα μέλη μίας νορβηγο-γαλλικής αρχαιολογικής αποστολής ανακάλυψαν στην Όαση της Μπαχαρέια, το θεωρούμενο ως το παλαιότερο μοναστηριακό μνημείο, ίσως όχι μόνον στην Αίγυπτο, αλλά και παγκόσμια.

Πρόκειται για ένα μνημείο που έχει κατασκευαστεί σταδιακά σε ένα χρονικό διάστημα μεταξύ 3ου και 4ου αιώνα μ.Χ. στην περιοχή του «Τελ Γκανούμπ 'Ασρ Ελ Αγκούζ», 370 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Καΐρου.

Εκεί πραγματοποιούν ανασκαφές ο γαλλικός φορέας Institut Français d'Archéologie Orientale (IFAO) και ο νορβηγικός φορέας ΜF Vitenskapelig Høyskole, Νορβηγία.

Μέχρι τώρα, έχει ήδη ανασκαφεί μία ερημική σκήτη, ένα ερημητήριο που κατασκευάστηκε σε πέντε χρονικές φάσεις, από το πρώτο μισό του τέταρτου αιώνα έως τον έβδομο αιώνα.

Στο κέντρο του χώρου, μία βραχώδης περιοχή, έχει ανακαλυφθεί μια εκκλησία και παρακείμενοι λειτουργικοί χώροι. Επίσης, στον ίδιο χώρο, ανακαλύφθηκαν δύο κελιά, μια τραπεζαρία-κουζίνα και μια αίθουσα και τέσσερα ακόμη δωμάτια, ένα εκ των οποίων ήταν εκκλησία.

Στις μετέπειτα κατασκευασμένες επεκτάσεις του χώρου, κατασκευάστηκαν συνολικά 19 δωμάτια και μία εκκλησία που ήταν συνδεδεμένη με δύο πέτρινες αίθουσες.

Εκεί, βρέθηκαν και πολλές τοιχογραφίες - και στην εκκλησία - γραμμένες στην ελληνική γλώσσα που αναφέρονταν σε βιβλικά και πατερικά κείμενα, αλλά και τεμάχια πήλινων αγγείων με ελληνικές επιγραφές που αναφέρονταν στους μοναχούς, πιθανόν του πέμπτου ή έκτου αιώνα.











http://krasodad.blogspot.com/2021/03/blog-post_14.html

[The Rebel]

01.03.2021
Εντυπωσιακό αρχαιολογικό εύρημα στην Πομπηία: Στο φως σχεδόν άθικτο ρωμαϊκό άρμα.



Ένα εντυπωσιακό εύρημα έφεραν στο φως οι αρχαιολόγοι σε έπαυλη έξω από την Πομπηία. Πρόκειται για ένα ρωμαϊκό άρμα από ορείχαλκο και κασσίτερο το οποίο βρέθηκε σχεδόν τέλεια διατηρημένο.

Ένα σχεδόν άθικτο τετράτροχο ρωμαϊκό άρμα, κατασκευασμένο από ορείχαλκο και κασσίτερο, βρέθηκε κοντά στους στάβλους αρχαίας έπαυλης, στην Τσίβιτα Τζουλιάνα, 700 μέτρα από τα τείχη της αρχαίας Πομπηίας.



Το Υπουργείο Πολιτισμού της Ιταλίας το χαρακτήρισε «ένα μοναδικό εύρημα, χωρίς προηγούμενο».

Το άρμα αυτό είναι το πρώτο του είδους του που ανακαλύφθηκε στην περιοχή (https://sputniknews.gr/texnologia/20201 ... otografia/), όπου μέχρι σήμερα είχαν ανακαλυφθεί οχήματα που χρησιμοποιούνταν για εργασίες και μεταφορές αλλά όχι για τελετές.

«Η Πομπηία συνεχίζει να εκπλήσσει τους ανθρώπους με ανακαλύψεις και θα εξακολουθήσει για μερικά χρόνια ακόμη καθώς υπάρχουν 200 στρέμματα ακόμη που πρέπει να ανασκαφούν. Πάνω απ' όλα, αποδεικνύει ότι αυτό το μέρος μπορεί ακόμα να ενισχυθεί και μπορεί να προσελκύσει τουρίστες από όλα τα μέρη του κόσμου», δήλωσε ο Ιταλός υπουργός Πολιτισμού Ντάριο Φραντσεσκίνι.

Η αρχαία πόλη της Πομπηίας θάφτηκε κάτω από την τέφρα μετά από μία ισχυρή έκρηξη του ηφαιστείου του Βεζούβιου το 79μ.Χ., ενώ περίπου 2.000 με 15.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν.

Η Πομπηία βρίσκεται σε απόσταση 23 χιλιομέτρων νοτιοανατολικά της Νάπολης. Η περιοχή είναι σήμερα ένας τεράστιος αρχαιολογικός χώρος που έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (https://sputniknews.gr/epistimi/2021022 ... aleio-tis/).
https://sputniknews.gr/videoclub/202103 ... aiko-arma/

[The Rebel]

16 Μαρτίου, 2021
Σπάνιος αρχαίος πάπυρος με ελληνικά γράμματα βρέθηκε στο «Σπήλαιο του Τρόμου» στο Ισραήλ.



Για μια ιστορική ανακάλυψη κάνουν λόγο οι Αρχές του Ισραήλ μετά τον εντοπισμό τμημάτων ενός βιβλικού πάπυρου σε σπηλιές. Το κείμενο στα δεκάδες κομμάτια που βρέθηκαν είναι γραμμένο στα ελληνικά και μόνο το όνομα του Θεού εμφανίζεται στα εβραϊκά, όπως μεταδίδει το BBC.

Πιστεύεται ότι ο πάπυρος ανήκει σε Εβραίους επαναστάτες που κατέφυγαν στους λόφους μετά από μια αποτυχημένη εξέγερση κατά της Ρωμαϊκής κυριαρχίας τον δεύτερο αιώνα.

Βρέθηκαν κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης για την αποτροπή των λεηλασιών στις σπηλιές της περιοχής.

Πρόκειται για το πρώτο αντίστοιχο εύρημα από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν παρόμοια κομμάτια και περίπου 40 σκελετοί εντοπίστηκαν στο σημείο, που έγινε γνωστό ως το «Σπήλαιο του Τρόμου».

Ο κομμάτια του πάπυρου περιλαμβάνουν στίχους από τα βιβλία των Ζαχαρία και Ναούμ, που αποτελούν μέρος των κειμένων που είναι γνωστά ως το Βιβλίο των Δώδεκα Μικρών Προφητών.

Όπως σημειώνει το BBC, είναι γραμμένα στα ελληνικά, τη γλώσσα που υιοθετήθηκε μετά την κατάκτηση της Ιουδαίας από τον Μέγα Αλέξανδρο τον 4ο αιώνα π.Χ. Το όνομα του Θεού, ωστόσο, εμφανίζεται αποκλειστικά στα εβραϊκά.



Ο διευθυντής της ισραηλινής Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων, Israel Hasson, δήλωσε πως ο πάπυρος και άλλα αντικείμενα που βρέθηκαν είναι «ανυπολόγιστης αξίας για την ανθρωπότητα».

Στο σημείο βρέθηκαν επίσης σπάνια νομίσματα από την εποχή της εβραϊκής εξέγερσης κατά της ρωμαϊκής κυριαρχίας, ένας σκελετός παιδιού 6.000 ετών και ένα καλάθι που χρονολογείται πριν από περίπου 10.500 χρόνια πριν.


https://www.el.gr/paraxena/archeology/s ... llinika-g/

[The Rebel]

16 Μαρτίου 2021
68 αρχαία μακεδονικά ασημένια νομίσματα στο Ρουμανικό χωριό Radomiresti.



68 αρχαία Μακεδονικά, ασημένια νομίσματα, ανακαλύφθηκαν προχθές από συνταξιούχο αστυνομικό στο Ρουμανικό χωριό Radomiresti που βρίσκεται 120 χιλιόμετρα Δυτικά του Βουκουρεστίου και 40 χιλιόμετρα Βόρεια των Βουλγαρικών συνόρων.

Φέρουν επιγραφή «ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΠΡΩΤΗΣ» και είναι περιμετρικά εξαίρετα διακοσμημένα με στεφάνι δρυός.

Το νόμισμα που απεικονίζεται είναι τετράδραχμο αργυρό, πρώτης μερίδας, που κόπηκαν από 158-150 π.Χ

(Να σημειώσουμε εδώ ότι οι Σλάβοι κατοίκησαν στην περιοχή των Βαλκανίων τον 7ο μ.Χ αιώνα)

Παντού ΕΛΛΗΝΙΚΑ γράμματα, παντού μυρωδιά ΕΛΛΑΔΑΣ.

Τα ασημένια νομίσματα παραδόθηκαν στο αστυνομικό τμήμα και θα αποσταλούν στο αρμόδιο Υπουργείο πολιτισμού για να διαπιστωθεί η αυθεντικότητα και ο χρόνος κοπής τους.

Η φωτογραφία του νομίσματος (όπως και οι υπόλοιπες φωτο) είναι από την στιγμή της εκσκαφής.





https://www.facebook.com/%CE%9C%CE%AD%C ... 3773104910
https://hellas-now.com/68-archaia-maked ... domiresti/

[The Rebel]

01 Απριλίου 2014
Το μοναδικό χρυσό νόμισμα με πορτραίτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου;



Ερευνητής διατείνεται ότι ανακάλυψε το μόνο σωζόμενο χρυσό νόμισμα με το πορτραίτο του Αλεξάνδρου, που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της ζωής του μεγάλου στρατηλάτη.

Το μοναδικό σωζόμενο χρυσό νόμισμα με το πορτραίτο του Αλεξάνδρου, που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της ζωής του μεγάλου στρατηλάτη, πιστεύει ακράδαντα ότι ανακάλυψε μέσα από περιπετειώδεις διαδρομές ο δρ. Όσμουντ Μποπεράτσι (Osmund Bopearachchi), καθηγητής των Πανεπιστημίων Σορβόννης και Μπέρκλεϊ, διευθυντής του Τμήματος Αρχαιολογίας «Ελληνισμός και Πολιτισμοί της Ανατολής» του Γαλλικού Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (CNRS-ENS). Και δεν είναι το μόνο, που έχει να καταθέσει.

Η παρουσία του σε ταραχώδεις περιοχές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν τον συνδέει με την ανακάλυψη νομισμάτων, που φέρουν ονόματα άγνωστων έως πρότινος Ελληνο-ινδών βασιλιάδων, με τον εντοπισμό αρχαίων ελληνικών πόλεων, καθώς και με την εξερεύνηση ενός θησαυρού νομισμάτων 4 τόνων, από τους μεγαλύτερους που έχουν βρεθεί ποτέ.

Ο δρ. Μποπεράτσι ήρθε πρόσφατα στην Ελλάδα για να εγκαινιάσει την έκθεση «Τα ελληνικά βασίλεια της Βακτρίας και της Ινδίας» στο Νομισματικό Μουσείο, που θα διαρκέσει ως τις 16 Ιουνίου 2014.

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ μίλησε με τον ερευνητή, που σαν σύγχρονος «Ιντιάνα Τζόουνς» ψάχνει στα παζάρια της Κεντρικής και Νότιας Ασίας, αλλά και σε ιδιωτικές συλλογές, ενώ εμπορικοί οίκοι τον καλούν συχνά για να εκτιμήσει την αυθεντικότητα αρχαίων νομισμάτων. Αυτά που ανακαλύπτει συχνά ξεπερνούν τη φαντασία, όπως το χρυσό νόμισμα (μετάλλιο) με τον Μέγα Αλέξανδρο.
Το μοναδικό χρυσό νόμισμα με πορτραίτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου;



«Είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για αναμνηστικό μετάλλιο που κόπηκε μετά τη Μάχη του Υδάσπη Ποταμού και την ήττα του Ινδού βασιλιά Πώρου. Θα πρέπει να υπήρχαν κι άλλα τέτοια μετάλλια με το ίδιο πορτραίτο, που διανεμήθηκαν μεταξύ των στρατηγών του. Είναι το πρώτο πορτραίτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου» εξηγεί για το νόμισμα που απεικονίζει τον Μακεδόνα βασιλιά να φέρει στην κεφαλή τη δορά ενός ελέφαντα (σύμβολο της Ινδίας), ενώ διακρίνονται η αιγίδα της Γοργόνας και το κέρατο του Διός Άμμωνος.

Ωστόσο, η γνησιότητά του έχει αμφισβητηθεί από ορισμένους ερευνητές, τέσσερις για την ακρίβεια, όπως αναφέρει ο δρ. Μποπεράτσι.



Ο ίδιος όμως έχει στο πλευρό του σημαντικότατους ιστορικούς, όπως ο Άντριου Στιούαρτ και ο Φρανκ Χολτ (που είχε και την ιδέα για τον λόγο κοπής ενός τέτοιου νομίσματος), τα αποτελέσματα από όλες τις αναλύσεις του μετάλλου, φυσικά και τη γνώση του ως αυθεντία στα νομίσματα.

«Στη Μάχη του Υδάσπη το 326 π.Χ., ο Αλέξανδρος είχε να αντιμετωπίσει έναν στρατό από 250.000 ελέφαντες, οι οποίοι έρχονταν κατά μέτωπο.

Ο ίδιος δεν είχε ελέφαντες, παρά μόνο ιππικό. Έκανε λοιπόν κάτι πολύ ευφυές: Ένα τμήμα του ιππικού επιτέθηκε στη μέση και άλλα δύο από τα πλάγια. Οι ελέφαντες μέσα στη σύγχυσή τους άρχισαν να κάνουν σαν τρελοί, πετώντας και ποδοπατώντας τους Ινδούς στρατιώτες. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις ελέφαντες αν δεν είσαι ιδιοφυΐα και ο Αλέξανδρος ήταν» τονίζει.



Πώς όμως βρέθηκε το νόμισμα, το οποίο κυκλοφόρησε, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, για να μνημονεύσει το γεγονός που άλλαξε τον γεωπολιτικό χάρτη και την ιστορία της περιοχής;

Σε έναν σωρό νομισμάτων 4 τόνων, που αποτελούνταν από 550.000 νομίσματα (από τον 5ο αι. π.Χ. ως και τον 2ο αι. μ.Χ.), καθώς και από άλλα αντικείμενα, χρυσά, επίχρυσα, ασημένια, ένας πραγματικός θησαυρός, ο οποίος αναδύθηκε μέσα από ένα μεγάλο πηγάδι στο χωριό Mir Zakah του ανατολικού Αφγανιστάν.

Ήταν η δεύτερη φορά που το συγκεκριμένο πηγάδι «έβγαζε» θησαυρό. Η πρώτη ήταν το 1947, όταν βρέθηκαν περίπου 30.000 νομίσματα, τα οποία κατέληξαν στο Εθνικό Μουσείο της Καμπούλ, από όπου εκλάπησαν το 1993 με την καταστροφή του.

Η δεύτερη ήταν το 1992 και, όπως λέει ο καθηγητής, το «απόθεμά» του δεν έχει τελειώσει, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να το προσεγγίσει με ασφάλεια, καθώς βρίσκεται σε μια από τις πιο ταραγμένες περιοχές του πλανήτη. Όσο για τον λόγο που τόσα πολλά πολύτιμα αντικείμενα βρέθηκαν στο βυθό ενός πηγαδιού, που έχει το μέγεθος μικρής λίμνης, μόνον εικασίες μπορούν να ειπωθούν.

Ίσως η πιο πειστική είναι αυτή που αναφέρεται σε αρχαίους συλητές, οι οποίοι αφού λεηλάτησαν παλάτια και ανάκτορα, έκρυψαν τους θησαυρούς τους στη λίμνη, όπου, για άγνωστους λόγους, δεν επέστρεψαν ποτέ.



«Μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω στο παζάρι του Πεσαβάρ (Πακιστάν) το 1994, όταν οι πρώτοι σάκοι με τα νομίσματα και τα άλλα αντικείμενα του θησαυρού θα κατέφθαναν. Βρέθηκα μπροστά σε μια "βροχή" από νομίσματα, ίσως τη μεγαλύτερη ποσότητα που έχει δει ποτέ του νομισματολόγος σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Είχα συγκλονιστεί.

Το πρώτο και πιο άμεσο που μπορούσα να κάνω ήταν να καταλάβω τη σύνθεση του θησαυρού. Υπό κατάσταση εξαιρετικής πίεσης, άρχισα να τα ταξινομώ σε ομάδες, ανάλογα με τις κοπές τους: ινδικά, ελληνικά, ινδο-ελληνικά, ινδό-σκυθικά, της δυναστείας των Κουσάν. Μελετώ τα νομίσματα των δύο θησαυρών του Mir Zakah από το 1983. Το γεγονός αυτό με έχει σημαδέψει.

Είναι ανείπωτη χαρά για μένα να μπορώ να δημοσιεύω νέους τύπους νομισμάτων και να συζητώ θέματα σχετικά με τη σημασία της νομισματικής κυκλοφορίας στην Ινδία και στην Κεντρική Ασία. Ταυτόχρονα όμως είναι και κατάρα να ξέρω ότι τα περισσότερα από αυτά τα νομίσματα είτε χάθηκαν για πάντα είτε κατέληξαν σε ιδιωτικές συλλογές στις οποίες δεν υπάρχει πρόσβαση. Το ενδιαφέρον πάντως είναι ότι το χρυσό μετάλλιο βρέθηκε σε αυτό τον θησαυρό και το δημοσίευσα. Σήμερα ανήκει σε συλλέκτη, ο οποίος σκοπεύει κάποια στιγμή να το δωρίσει σε μουσείο» δηλώνει.

Ο δρ. Μποπεράτσι έχει κι άλλα εκπληκτικά πράγματα να διηγηθεί. Μεταξύ αυτών, η ανακάλυψη αρχαίων ελληνικών πόλεων σε περιοχές του Πακιστάν, όπως εκείνη που εντοπίστηκε συμπτωματικά από τον ίδιο στο χωριό Σαράι Σαλέχ του Χαριπούρ.

«Βρισκόμουν στο παζάρι του Πεσαβάρ όταν έμαθα ότι βρέθηκε ένας θησαυρός στο Σαράι Σαλέχ. Είχαν αρχίσει οι εκσκαφές για το χτίσιμο του τάφου ενός μουλά, όταν η μπουλντόζα χτύπησε κάτι μεταλλικό, ένα δοχείο μέσα στο οποίο βρίσκονταν 2.500 νομίσματα -τα περισσότερα από τα οποία κατάφερα να δημοσιεύσω. Μόλις πήγα στην περιοχή κατάλαβα ότι πρόκειται για ελληνο-ινδική πόλη.

Απευθύνθηκα άμεσα στους συναδέλφους μου στο πανεπιστήμιο του Πεσαβάρ και τους πρότεινα να ξεκινήσουν ανασκαφές, κάτι που έγινε. Και πράγματι, βρέθηκε μια ελληνο-ινδική πόλη, που χρονολογείται μεταξύ 2ου αι. π.Χ. και 1ου αι. μ.Χ., με κεραμική και κτίρια παρόμοια με εκείνα που υπάρχουν στην πόλη Τάξιλα, η οποία ανασκάφτηκε τη δεκαετία του '30 από τον Σερ Τζον Μάρσαλ» αναφέρει.

Τα εξαιρετικά ευρήματα ωστόσο συνεχίζονται, καθώς οι νομισματικές έρευνες του δρ. Μποπεράτσι τον έχουν οδηγήσει στην αποκάλυψη ονομάτων δεκάδων Ελλήνων βασιλιάδων, άγνωστων μέχρι πρόσφατα, που κυβέρνησαν ως τα τέλη του 1ου αι. π.Χ. στη Βακτρία και στην Ινδία, δηλαδή βόρεια και νότια του Ινδικού Καυκάσου.

Πρόκειται για τις περιοχές που γεωγραφικά σήμερα τοποθετούνται δυτικά του Αφγανιστάν (Βακτρία), ανατολικά του Αφγανιστάν και βόρεια του Πακιστάν όσον αφορά τα ελληνο-ινδικά βασίλεια.

Όπως εξηγεί ο ίδιος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Ιουστίνος και ο Πολύβιος, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονταν και τόσο για τη μακρινή αυτή περιοχή, αναφέρουν μόνον επτά βασιλιάδες. Ο Διόδοτος, ο Ευθύδημος και ο Δημήτριος ήταν μεταξύ αυτών. Ερευνώντας όμως τα νομίσματα, ανακύπτουν συνολικά 45 ηγεμόνες, όπως ο Λυσίας, ο Στράτων, ο Απολλόδωτος, ο Ιππόστρατος και ο Ηλιόδοτος, καθώς τα ονόματά τους είναι γραμμένα σε αυτά».

Όσο για τη γλώσσα των επιγραφών τους, οι εκδοχές ήταν δύο. Οι βασιλιάδες της Βακτρίας «έκοβαν» νομίσματα στην ελληνική γραφή, καθώς οι λαοί της περιοχής γνώριζαν ελληνικά. Τα νομίσματα που κυκλοφόρησαν νότια του Ινδικού Καυκάσου έφεραν δίγλωσσες επιγραφές: Ελληνικά στην εμπρόσθια όψη και Πράκριτ, δηλαδή αρχαία ινδικά, στην οπίσθια, καθώς οι λαοί της περιοχής δεν μιλούσαν ελληνικά.

Παράδειγμα δίγλωσσης επιγραφής είναι το χρυσό τετράγωνο νόμισμα με τον βασιλιά Ηλιόδοτο (περίπου 50 π. Χ.), ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εύρημα που εντοπίστηκε πρόσφατα στο ινδικό Κασμίρ και μελέτησε ο κ. Μποπεράτσι.

Στην εμπρόσθια όψη υπάρχει το πορτραίτο του ηγεμόνα και η επιγραφή «ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΗΛ(Ι)ΟΔΟΤΟ(Υ)» που επαναλαμβάνεται σε γλώσσα Πράκριτ (γραμμένη σε αλφάβητα βράχμι και χαρόστι) στην οπίσθια όψη, όπου απεικονίζεται ο Ηρακλής, όρθιος και κατά μέτωπο, να στεφανώνει τον εαυτό του με το δεξί χέρι και με το αριστερό να κρατά φοίνικα και ρόπαλο, ενώ η λεοντή του κρέμεται πάνω από τον ώμο.

«Ο Ηλιόδοτος βγήκε από την αφάνεια και προστέθηκε στους άλλους 44 ηγεμόνες οι οποίοι έγιναν γνωστοί από τα νομίσματα, μια ακόμα απόδειξη ότι η ιστορία των Ελληνο-Ινδών είναι πρωτίστως μια νομισματική ιστορία», επισημαίνει ο ερευνητής. Ταυτόχρονα δεν παραλείπει να τονίζει την τεράστια επίδραση που είχε ο ελληνικός πολιτισμός στους λαούς της περιοχής (σημερινό Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν κλπ.).

«Ακόμα και όταν η ελληνική ισχύς στην Ινδία ήρθε στο τέλος της (περίπου το 20 μ. Χ.), το ελληνικό αλφάβητο χρησιμοποιήθηκε για ακόμα δύο αιώνες. Επιπλέον, από την ελληνική μυθολογία ο βουδισμός δανείστηκε θεούς, όπως ο Ηρακλής και ο Διόνυσος. Οι Έλληνες είχαν τεράστια επίδραση στους λαού αυτούς, τόση που δεν μπορούμε να φανταστούμε» καταλήγει.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ
https://www.news247.gr/epistimi/to-mona ... 64091.html

[The Rebel]

Απρίλιος 8, 2021
Η σημαντικότερη ανακάλυψη μετά τον τάφο του Τουταγχαμών! Ανακάλυψαν την “αιγυπτιακή Πομπηία” κοντά στο Λούξορ.



Αρχαιολόγοι στην Αίγυπτο έφεραν στο φως μια μεγάλη, αρχαία φαραωνική πόλη που είχε μείνει κρυμμένη για αιώνες, κοντά σε κάποια από τα γνωστότερα μνημεία της χώρας.

Η πόλη χτίστηκε πριν από τουλάχιστον 3.400 χρόνια, κατά τη βασιλεία του Αμενχοτέπ (ή Αμένωφις) Γ΄, ενός από τους ισχυρότερους φαραώ της 18ης Δυναστείας, όπως ανέφερε ο Ζάχι Χάουας, ο γνωστός Αιγύπτιος αρχαιολόγος που επέβλεψε την ανασκαφή.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο η ομάδα του Χάουας ξεκίνησε την αναζήτηση ενός ταφικού ναού κοντά στο Λούξορ. Όμως μετά από μερικές εβδομάδες οι εργάτες έπεσαν πάνω σε πλίνθινες δομές που εκτείνονταν προς όλες τις κατευθύνσεις.

Η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε μια καλοδιατηρημένη πόλη, με σχεδόν ανέπαφους τοίχους και δωμάτια γεμάτα με καθημερινά εργαλεία, δαχτυλίδια, σκαραβαίους, πολύχρωμα κεραμικά δοχεία και πλίνθους που έφεραν σφραγίδες με το σύμβολο του Αμενχοτέπ.

«Οι δρόμοι της πόλης περιβάλλονται από σπίτια… κάποιοι τοίχοι έχουν ύψος τρία μέτρα», ανέφερε ο Χάουας.

Η πόλη βρίσκεται στη Δυτική Όχθη του Λούξορ, κοντά στους Κολοσσούς του Μέμνονα και το Μεντινέτ Χαμπού, τον ταφικό ναό του φαραώ Ραμσή Γ΄, σε μικρή απόσταση από την Κοιλάδα των Βασιλέων.



«Πρόκειται για μια πολύ σημαντική ανακάλυψη», σχολίασε ο Πίτερ Λακοβάρα, ο διευθυντής του αμερικανικού Ταμείου Αρχαίας Αιγυπτιακής Κληρονομιάς και Αρχαιολογίας. Η κατάσταση στην οποία βρέθηκε η πόλης και ο μεγάλος αριθμός των αντικειμένων θυμίζουν μια άλλη, διάσημη πόλη, πρόσθεσε: «Είναι σαν μια αρχαία αιγυπτιακή Πομπηία και δείχνει πόσο κρίσιμο είναι να διαφυλαχθεί η περιοχή αυτή ως αρχαιολογικό πάρκο». Ο Λακοβάρα εργάζεται εδώ και 10 χρόνια στην ανασκαφή του ανακτόρου Μαλκάτα, αλλά δεν συμμετείχε στην ομάδα του Χάουας.

Η Μπέτσι Μπράιαν, καθηγήτρια Αιγυπτιολογίας στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς και ειδική στην εποχή του Αμενχοτέπ Γ΄, είπε ότι στην περιοχή βρέθηκαν πολλοί φούρνοι και καμίνια για την παρασκευή γυαλιού και κεραμικών, καθώς και θραύσματα από αμέτρητα αγάλματα. «Η ανακάλυψη αυτής της χαμένης πόλης είναι η δεύτερη σημαντικότερη αρχαιολογική ανακάλυψη μετά τον τάφο του Τουταγχαμών», εκτίμησε.

Η «μεγαλύτερη αρχαία πόλη της Αιγύπτου» εκτείνεται δυτικά προς το χωριό των εργατών Ντέιρ ελ Μεντίνα. Σύμφωνα με τις ιστορικές αναφορές, περιλάμβανε τρία παλάτια του Αμενχοτέπ Γ΄ και το διοικητικό και βιομηχανικό κέντρο της αυτοκρατορίας του, ανέφερε ο Χάουας στην ανακοίνωσή του. Εξακολουθούσε να κατοικείται μέχρι και πριν από 3.000 χρόνια, επί βασιλείας του Τουταγχαμών.

Βρέθηκαν επίσης δύο τάφοι «αγελάδων ή ταύρων» και ένα «ασυνήθιστο» ανθρώπινο λείψανο.

Ο Αμενχοτέπ Γ΄ ανέβηκε στον θρόνο της αρχαίας Αιγύπτου το 1.391 π.Χ. και πέθανε το 1.353.


https://www.el.gr/paraxena/i-simantikot ... ta-ton-ta/

[The Rebel]

Απρίλιος 13, 2021
Σημαντική ανακάλυψη στη Σαλαμίνα-Βρήκαν τμήμα του τείχους της Κλασσικής εποχής.



Σημαντικά ήταν τα αποτελέσματα της διεπιστημονικής υποβρύχιας έρευνας στις ανατολικές ακτές της Σαλαμίνας.

Πραγματοποιήθηκε Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 2020, για πέμπτο κατά σειράν έτος, στο πλαίσιο νέου τριετούς προγράμματος (2020-2022).

Η έρευνα είναι συνεργασία μεταξύ του Ινστιτούτου Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών (Ι.ΕΝ.Α.Ε.) και της εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων του ΥΠΠΟΑ, υπό τη διεύθυνση της Δρος Αγγελικής Γ. Σίμωσι, προϊσταμένης της εφορείας Αρχαιοτήτων Ευβοίας, και του Γιάννου Γ. Λώλου, καθηγητή Προϊστορικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και προέδρου του Ι.ΕΝ.Α.Ε.

«Η έρευνα του 2020 εκτελέσθηκε με επιτυχία, παρά τις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας, από 15μελή ομάδα, με κύρια συνεργάτιδα την Δρα Χριστίνα Μαραμπέα, ως υπεύθυνη εργασιών πεδίου και τεκμηρίωσης, και τον δύτη Νικόλαο Γκόλφη, ως τεχνικό υπεύθυνο. Λόγω της γενικότερης αβεβαιότητας και αδυναμίας προτέρου πλήρους σχεδιασμού, η έρευνα περιορίσθηκε στη βόρεια πλευρά του μυχού του Όρμου του Αμπελακίου, όπου ερευνώνται, από το 2016, καταβυθισμένα αρχιτεκτονικά υπολείμματα της αρχαίας πόλης της Σαλαμίνος, με σαφείς συνέχειες στον σημερινό αιγιαλό. Τα αποτελέσματα της έρευνας του 2020 κρίνονται ιδιαιτέρως σημαντικά, εφ’ όσον διακριβώθηκε οριστικά η πορεία του επιθαλασσίου τείχους της κλασικής πόλης, παρά τον λιμένα, με την αποκάλυψη μεγάλου σκέλους του», αναφέρει, μεταξύ άλλων, η ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.



«Με την πρόοδο της ανασκαφικής διερεύνησης, και χονδρικά στη νοητή ευθεία, προς βορράν, του νεώτερου μώλου, αποκαλύφθηκε πλήρως σημαντικό σκέλος του επιθαλασσίου τείχους, στον άξονα Β.-Ν., ως μέρος του όλου (εσωτερικού) οχυρωτικού συστήματος της αρχαίας πόλης, του οποίου η περίμετρος μπορεί, πλέον, σχεδόν εξ ολοκλήρου, να αποκατασταθεί, με βάση παλαιότερα και νεώτερα δεδομένα από τις χερσαίες και ενάλιες έρευνες στην περιοχή Αμπελακίου-Πούντας», συμπληρώνεται στην ίδια ανακοίνωση.

Επίσης, σημειώνεται ότι «μέσω της προσεκτικής ανασκαφικής διερεύνησης στάθηκε δυνατόν να αναγνωρισθούν δύο κατασκευαστικές φάσεις του τείχους, οπωσδήποτε εντός των ορίων της Κλασικής περιόδου. Το πάχος του, στην πρώτη φάση, μετρήθηκε σε 2-2,20 μ., ενώ στη δεύτερη, σε 3 μ., ενισχυμένο πλέον, ενδεχομένως, για την αντιμετώπιση νέων πολιορκητικών μέσων. Με βάση την ευρεθείσα μελαμβαφή Αττική κεραμεική στη θεμελίωση του δυτικού (εσωτερικού) μετώπου, η πρώτη φάση του τείχους μπορεί, προκαταρκτικώς, να χρονολογηθεί στον πρώιμο 4ο αι. π.Χ., εάν όχι και λίγο νωρίτερα».

«Περαιτέρω», συνεχίζει η ανακοίνωση του ΥΠΠΟΑ, «αποσαφηνίσθηκε οριστικά ότι το υπόλειμμα του δυτικού μέρους/μετώπου του αρχαίου τείχους, με κατεύθυνση Β.-Ν., αποτέλεσε για τους νεώτερους το στιβαρό υπόβαθρο για την κατασκευή του υπάρχοντος μακρού μώλου, ο οποίος σχεδόν πάντοτε προβάλλει στην επιφάνεια της θάλασσας, και ενέχει, όπως θα εξηγήσουμε αλλού, το δικό του ιστορικό ενδιαφέρον, από τα χρόνια του Αγώνος της Ανεξαρτησίας».

Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, «από την ανασκαφή του 2020 προήλθε μεγάλη ποσότητα κεραμεικής, σε θραυσματική κατάσταση, διαφόρων περιόδων, η οποία καλύπτει, γενικώς, το διάστημα από τους Κλασικούς έως και τους Μεσαιωνικούς/Νεώτερους χρόνους».
https://www.el.gr/paraxena/simantiki-an ... amina-vri/

[The Rebel]

25 Φεβρουάριος 2021
10 σπουδαία αξιοθέατα που ανακαλύφθηκαν… κατά τύχη!



Μπορεί τα περισσότερα από αυτά υπό κανονικές συνθήκες, καθημερινά να συγκεντρώνουν ορδές τουριστών, μπορεί να είναι γνωστά από άκρη σε άκρη του κόσμου, να είναι σημείο αναφοράς για τις χώρες τους αλλά όμως η ανακάλυψή τους έγινε τυχαία!


Πομπηία, Ιταλία.



Η Πομπηία υπήρξε μια πλούσια αρχαία ρωμαϊκή πόλη κοντά στη σύγχρονη Νάπολη η οποία είχε θλιβερό τέλος λόγω της έκρηξης του Βεζούβιου το 79 μ.Χ. Ολόκληρη η πόλη θάφτηκε κάτω από έξι μέτρα στάχτης. Η πόλη διέθετε ένα πολύπλοκο σύστημα ύδρευσης, αμφιθέατρο και λιμάνι τα οποία θάφτηκαν κάτω από τη λάβα. Η πόλη παρέμεινε στο σκοτάδι επί περισσότερα από 1500 χρόνια πριν ανακαλυφθεί εκ νέου το 1599 από κάποιους εργάτες οι οποίοι έσκαβαν για ένα υπόγειο κανάλι.

Ο Domenico Fontana, ο αρχιτέκτονας που ηγείτο του έργου δεν έδωσε πολύ σημασία στην ανακάλυψη και έδωσε εντολή να ξαναθαφτούν πάλι τα ευρήματα. Η Πομπηία ήρθε τελικώς στο φως όταν ένας Ισπανός μηχανικός ο Roque Joaquín de Alcubierre την ανακάλυψε τυχαία το 1748. Οι ανακαλύψεις προκάλεσαν αίσθηση καθώς η λάβα είχε διατηρήσει άθικτα τα σώματα των κατοίκων σε στάσεις που είχαν πριν τον θάνατό τους. Ανακαλύφθηκαν επίσης σημαντικές τοιχογραφίες και άλλα αντικείμενα.

Πέτρα, Ιορδανία.



Υπολογίζεται ότι χτίστηκε περίπου το 300 π.Χ. ως πρωτεύουσα των Ναβαταίων, η Πέτρα αποτελεί σήμερα το σημαντικότερο τουριστικό αξιοθέατο της Ιορδανίας. Η πόλη είναι γνωστή για τη λαξευμένη στο βράχο αρχιτεκτονική της και το σύστημα ύδρευσης. Έχει περιγραφεί από την UNESCO ως “ένα ένα από τα πολυτιμότερα δείγματα πολιτιστικής κληρονομιάς του ανθρώπου”. Η Πέτρα παρέμενε άγνωστη για τον περισσότερο κόσμο για περισσότερα από 2.000 χρόνια μέχρι που την ανακάλυψε ο Ελβετός εξευρενητής Johann Ludwig Burckhardt το 1812.

Ο Burckhardt αναγκάστηκε να μεταμφιεστεί σε Πέρση τουρίστα για να επισκεφθεί το σημείο καθώς την εποχή εκείνη δεν ήταν ασφαλές για τους Χριστιανούς να ταξιδέψουν τόσο βαθιά στην περιοχή αυτή. Η πόλη των Ναβαταίων, οι οποίοι υπήρξαν νομαδικός λαός, είχε πληθυσμό περίπου 30.000 κατοίκων κατά την εποχή της ακμής της και η αρχιτεκτονική της πόλης φέρει επιρροές από την Ελλάδα, την Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία και την Ινδία.

Οι πολεμιστές από τερακότα, Κίνα.



Όπως υποδηλώνεται κι από την ονομασία πρόκειται για μια συλλογή από πήλινα αγαλματίδια που αναπαριστούν τα στρατεύματα του πρώτου αυτοκράτορα της Κίνας, του Τσιν Σι Χουάνγκ, ο οποίος ένωσε την Κίνα το 221 π.Χ. Ο στρατός από τερακότα είναι μια μορφή ταφικής τέχνης και θάφτηκε μαζί με τον αυτοκράτορα το 209-210 π.Χ. με σκοπό να τον προστατεύει στη μεταθανάτια ζωή του. Τα αγαλματίδια αυτά που θάφτηκαν κατά τον τρίτο αιώνα ανακαλύφθηκαν μετά από περίπου 2000 χρόνια από τοπικούς γεωργούς της επαρχίας Σαάνσι κατά τύχη.

Ο μεγάλος αριθμός του πήλινου αυτού στρατού εντυπωσίασε τους αρχαιολόγους. Πρόκειται για περίπου 8.000 στρατιώτες, 130 άμαξες με 520 άλογα και 150 άλογα του ιππικού. Η πλειονότητα των αγαλματιδίων παραμένει θαμμένη στο μαυσωλείο του αυτοκράτορα και οι εντυπωσιακές αυτές μορφές αποτελούν σήμερα σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο.

Ντερινκούγιου, Τουρκία.



Η υπόγεια πόλη Ντερινκούγιου (Derinkuyu) βρίσκεται σε βάθος 60 μέτρων περίπου. Το εντυπωσιακό με την πόλη αυτή είναι το βάθος και το μέγεθός της τα οποία είναι τέτοια που θα μπορούσε να στεγάζει ακόμη και 20.000 άτομα μαζί με τους τόπους λατρείας τους, τα καταστήματα τροφίμων, τον εξαερισμό, τα πηγάδια και ένα σχολείο κατήχησης. Το πότε ακριβώς χτίστηκε το ιστορικό αυτό πλέον μνημείο απομένει να καθοριστεί.

Ορισμένοι επιστήμονες το τοποθετούν στα 800 π.Χ. από τους Φρύγες ενώ άλλοι πιστεύουν ότι χτίστηκε από τους Χετταίους το 1000 π.Χ. Η ιστορική αυτή πόλη παρέμεινε άγνωστη επί 3000 χρόνια περίπου μέχρι που είδε το φως το 1963 όταν ένας κάτοικος ανακάλυψε ένα μυστηριώδες δωμάτιο πίσω από τον τοίχο του σπιτιού του. Μετά από έξι χρόνια η πόλη δόθηκε στο κοινό.

[The Rebel]

Τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας, Κουμράν, Ισραήλ.



Είναι γνωστοί και ως οι πάπυροι της Νεκράς Θάλασσας και θεωρούνται τα παλαιότερα απομεινάρια της εβραικής Βίβλου που έχουν βρεθεί ποτέ. Χρονολογούνται στο 150 π.Χ. μέχρι το 70 μ.Χ., και τα κείμενα έχουν σημαντικότατη ιστορική, θρησκευτική και φιλολογική σημασία. Το αρχαίο κείμενο ανακαλύφθηκε στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού από τρεις Βεδουίνους βοσκούς γύρω στα 1946-1947.

Αρχικά ανακάλυψαν επτά χειρόγραφα μέσα σε βάζα σε σπηλιά κοντά στο Κουμράν (Qumran). Η αρχική αυτή ανακάλυψη οδήγησε στην ανασκαφή της σπηλιάς φέρνοντας στο φως κι άλλα χειρόγραφα. Οι εν λόγω πάπυροι εκτίθενται σήμερα στο Μουσείο του Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ.

Αρχαιολογικός χώρος Τικάλ, Γουατεμάλα.



Την εποχή της ακμής του το Τικάλ αποτελούσε την πρωτεύουσα ενός από τα πιο ισχυρά βασίλεια των Μάγια. Το Τικάλ χτίστηκε το 300 π.Χ. και είναι μία από τις πιο σημαντικές πόλεις των Μάγια. Η πόλη φαίνεται πως εγκαταλείφθηκε το 950 μ.Χ. Οι ντόπιοι φυσικά τη γνώριζαν αλλά λόγω του ότι η τοποθεσία ήταν απομονωμένη η πρόσβαση δεν ήταν καθόλου εύκολη. Οι πρώτες ομάδες αρχαιολόγων έφθασαν εδώ στα τέλη του 1880. Από τότε αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στον κόσμο και ανακηρύχθηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO το 1979.

Η στήλη της Ροζέτας, Αίγυπτος.



Η στήλη της Ροζέτας είναι μια πέτρινη πλάκα από γρανοδιορίτη που προέρχεται από τον ναό του Πτολεμαίου Ε’ του Επιφανούς. Χρονολογείται στον 2ο αιώνα π.Χ. και φέρει μια εγχάρακτη επιγραφή σε δύο γλώσσες (αιγυπτιακή και ελληνική) και τρία συστήματα γραφής (ιερογλυφικά, δημώδη αιγυπτιακή, ελληνική).

Το σύστημα που χρησιμοποιήθηκε για να αποκρυπτογραφηθεί το κείμενο της στήλης, η οποία φυλάσσεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, αποτελεί σημαντικό οδηγό για όσους ενδιαφέρονται για τη μελέτη των αρχαίων συστημάτων γραφής. Η στήλη ανακαλύφθηκε τον Ιούλιο του 1799 από έναν Γάλλο στρατιώτη που λεγόταν Pierre-François Bouchard, και ο οποίος ανήκε στο στρατό του Ναπολέοντα. Από την εποχή της ήττας των γαλλικών στρατευμάτων από τους Βρετανούς στην Αίγυπτο το 1801, η στήλη βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο.

Μάτσου Πίτσου, Περού.



Βρίσκεται στην κορυφή ενός βουνού, 2.430 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και πρόκειται για μνημείο του πολιτισμού των Ίνκας το οποίο πιστεύεται ότι χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Πατσακούτι ο οποίος βασίλευσε από το 1438 μέχρι το 1472. Το Μάτσου Πίτσου χτίστηκε το 1450 σε κλασική αρχιτεκτονική γραμμή των Ίνκας. Εγκαταλείφθηκε μετά από περίπου 100 χρόνια και η αιτία αποδίδεται στην εξάπλωση ευλογιάς την οποία έφεραν οι ταξιδιώτες πριν την Ισπανική εισβολή.

Οι Ισπανοί κατακτητές δεν βρήκαν ποτέ το Μάτσου Πίτσου κι ως εκ τούτου έμεινε ανέπαφο. Ανακαλύφθηκε από τον Αμερικανό ιστορικό Hiram Bingham το 1911. Ο Bingham το ανακάλυψε τυχαία εξερευνώντας άλλες περιοχές ιστορικής σημασίας. Το Μάτσου Πίτσου ανακηρύχθηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO το 1983 και αποτελεί σήμερα ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα στον κόσμο.

Άγκορ Βατ, Καμπότζη.



Ο ναός Άγκορ Βατ (Angkor Wat) αποτελεί το μεγαλύτερο σύμπλεγμα ναών στον κόσμο. Χτίστηκε στις αρχές του 12ου αιώνα κατά τη βασιλεία του Βασιλιά των Χμερ Σουριαβαρμάν τον 2ο και αποτελούσε το κεντρικό τρόπο λατρείας των Χμερ. Ο Άγκορ Βατ ήταν αφιερωμένος στην θεότητα Βίσνου.

Το σύμπλεγμα είχε κάποτε πληθυσμό 750.000 κατοίκων αλλά σταδιακά εγκαταλείφθηκε και παρέμεινε σε αχρησία μέχρι που ανακαλύφθηκε από Πορτογάλους ιεραπόστολους στα τέλη του 16ου αιώνα. Μέχρι σήμερα ο λόγος που εγκαταλείφθηκε δεν έχει ανακαλυφθεί. Το Άγκορ Βατ έγινε σήμερα το σύμβολο της Καμπότζης και αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στον κόσμο με περισσότερους από ένα εκατομμύριο επισκέπτες κάθε χρόνο.
https://www.travelstyle.gr/kosmos-10-sp ... rdPIk9KTOA

[The Rebel]

21/04/2021
Ένας Γότθος πολεμιστής στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Η σπουδαία ανακάλυψη της αρχαιολογικής έρευνας στο πλαίσιο των εργασιών του Μετρό.



Η τρίκιλιτη κοιμητηριακή Βασιλική που βγήκε στο φως το 2010 στο πλαίσιο των εργασιών του Μετρό στο Συντριβάνι, «έκρυβε» μεταξύ πολλών και σπουδαίων ευρημάτων, ένα γότθο πολεμιστή με τον οπλισμό του, εύρημα που αποκαλύπτεται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη και την ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και που μέχρι τώρα ήταν μόνο βιβλιογραφικά γνωστό από άλλες περιοχές.



Η παλαιοχριστιανική Βασιλική, σχεδόν σε όλο το νότιο κλίτος της, καταλαμβάνεται από μία συστάδα τάφων οι περισσότεροι είναι καμαροσκεπείς. Σε έναν από αυτούς -που σύμφωνα με την κεραμική και τα γύρω ευρήματα πρέπει να χρονολογείται στις αρχές του 5ου αιώνα μΧ- βρέθηκε ένας σκελετός άντρα, δίπλα στον οποίο υπήρχαν υπόλοιπα οπλισμού. Το καλύτερα σωζόμενο από τα όπλα του ήταν ένα ξίφος το οποίο βρέθηκε διπλωμένο.

Bρέθηκε ακόμη ένα εγχειρίδιο και ένα ομφάλιο ασπίδας. Αυτό που φαίνεται να «ξεκλειδώνει» την ταυτότητα του πολεμιστή, είναι ότι «το ξίφος ήταν σκόπιμα διπλωμένο, όχι σπασμένο», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η αρχαιολόγος Μελίνα Παϊσίδου, η οποία μαζί με τον υποψήφιο διδάκτορα Ερρίκο Μανιώτη θα παρουσιάσει τη μελέτη «Οπλισμός στρατιώτη από τάφο της βασιλικής του Σιντριβανίου» στο 33ο Αρχαιολογικό Συνέδριο για τις ανασκαφές στη Μακεδονία και τη Θράκη (22-24/4).



Το 2010 η αρχαιολογική έρευνα αποκάλυψε μεγάλο τμήμα του ανατολικού νεκροταφείου της πόλης. Συγκεκριμένα έφερε στο φως περίπου τρεις χιλιάδες ταφικά μνημεία τα οποία ήρθαν να εμπλουτίσουν την μέχρι τώρα γνώση μας για την οργάνωση και τη συνεχή χρήση του χώρου από την Ελληνιστική περίοδο έως και την Ύστερη αρχαιότητα. Οι τάφοι ανήκουν σε διαφόρους τύπους, λακκοειδείς, κιβωτιόσχημοι, εγχυτρισμοί, βωμοί, βωμοειδείς κατασκευές, καμαροσκεπείς απλοί ή δίδυμοι.

Το βασικό στοιχείο και η σπανιότητα του ευρήματος, στο οποίο θα αναφερθούν η κ. Παϊσίδου και ο κ. Μανιώτης στο συνέδριο, είναι ότι υπάρχει αυτή η σειρά καμαροσκεπών τάφων μέσα σε ναό, δηλαδή το ότι η Βασιλική αυτή χτίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να τους συμπεριλάβει, άρα επρόκειτο για πρόσωπα σημαντικά που ανήκαν στην χριστιανική θρησκεία. Ιδιαίτερη τιμή επίσης αποτελούσε και το ότι ο εν λόγω πολεμιστής είχε ταφεί μαζί με τον οπλισμό του.



«Είναι σπάνιο να βρίσκεται οπλισμός αυτής της περιόδου μέσα σε ανασκαφικά συμφραζόμενα και μάλιστα του ελλαδικού χώρου. Τα περισσότερα αντίστοιχα ευρήματα που έχουμε είναι από χώρες της βαλκανικής και της δυτικής Ευρώπης», εξηγεί η κ. Παϊσίδου. Πιθανολογείται ότι πρόκειται για γότθο στρατιώτη, καθώς το Βυζάντιο απασχολούσε γότθους μισθοφόρους ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες του 4ου αιώνα και μετά. Ήταν εμπειροπόλεμοι και είχαν φήμη καλών πολεμιστών. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγεί ο τύπος του οπλισμού που βρέθηκε δίπλα στο στρατιώτη, όπως και το διπλωμένο ξίφος, δύο στοιχεία που σύμφωνα με την αρχαιολόγο γνωρίζαμε μέχρι τώρα μόνο από τη δυτική Ευρώπη. «Στη Θεσσαλονίκη και στην ευρύτερη Μακεδονία αυτό το δίπλωμα του ξίφους συναντάται για πρώτη φορά», τονίζει η κ. Παϊσίδου.

*Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν στο ΑΠΕ- ΜΠΕ από τους Μελίνα Παϊσίδου και Ερρίκο Μανιώτη.
https://www.newsbeast.gr/travel/arthro/ ... ssalonikis

[The Rebel]

16.04.2021
Νέα ευρήματα στις Αιγές, την βασιλική μητρόπολη των Μακεδόνων.


Ένα Ιερό βασιλικής λατρείας και ένα ποίημα για το πέρασμα του χρόνου.

Τα τελευταία τρία χρόνια στο πλαίσιο έρευνας της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ημαθίας για την μελέτη συντήρησης του μεγάλου οικοδομικού συγκροτήματος των Αιγών που βρίσκεται κοντά στη Βορειοδυτική πύλη του τείχους και την ταφική συστάδα των βασιλισσών ήρθαν στο φως νέα εξαιρετικά ενδιαφέροντα ευρήματα που αποσαφηνίζουν την εικόνα του και βοηθούν να αναγνωριστεί η λειτουργία του.


Αρχαιολογικός χώρος Αίγες.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ημαθίας: Χτισμένο όπως το ανάκτορο και οι ναοί με πολύτιμο πωρόλιθο που φθάνει στις Αιγές από τα λατομεία του Βερμίου, διανύοντας μια απόσταση 10-20 χλ. το συγκρότημα αποτελείται από μια αλληλουχία τετράγωνων και ορθογώνιων χώρων μερικοί από τους οποίους ξεπερνούν τα 100 τμ που οργανώνονται κανονικά γύρω από μια μεγάλη αυλή (έχει αποκαλυφθεί η νότια και τμήμα της ανατολικής και δυτικής πλευράς του). Στα ανατολικά ξεχωρίζει ένας ναόσχημος χώρος με πολύ βαθύ πρόδομο και δύο δωρικούς κίονες που βλέπει προς την αυλή.

Το οικοδόμημα αποκτά την βασική του μορφή πριν από το τέλος του 4ου προχριστιανικού αιώνα, αλλά στα χρόνια του Φιλίππου Ε’ (221-179 π.Χ.) γίνονται εκτεταμένες εργασίες ανακαίνισης. Σε αυτή την φάση υπάρχουν δάπεδα με μαρμαροθετήματα, όπως αυτά του ανακτόρου, οι τοίχοι καλύπτονται με πολύχρωμα κονιάματα, στα οποία κυριαρχεί το πορφυρό, χωρίς να λείπουν οι ώχρες και τα πράσινα, και αρθρώνονται με ανάγλυφες αρχιτεκτονικές διαμορφώσεις που προοιωνίζονται τις διακοσμήσεις των σπιτιών της Πομπηίας. Όπως το ανάκτορο τα ιερά και τα τείχη το συγκρότημα καταστρέφεται στα μέσα του 2ου αι. π.Χ. μετά την οριστική κατάληψη της Μακεδονίας από την στρατιά του Μέτελλου, ωστόσο, αμέσως μετά την καταστροφή, ξαναχτίζεται ένα τμήμα της δυτικής του πτέρυγας και κάποιοι χώροι δίπλα στην ανατολική, ενώ στα χρόνια του Αυγούστου (31 π.Χ.-14 μ.Χ.), ένα μεγάλο περιστύλιο (1.000 τ.μ.) προστίθεται στα νοτιοανατολικά του μαζί με ένα συνοδό κτήριο με αίθριο, οικοδομική δραστηριότητα ιδιαίτερα αξιοσημείωτη για τις Αιγές που βρίσκονται πια σε περίοδο συρρίκνωσης και παρακμής.

Η μορφή, οι διαστάσεις και η επιμελημένη κατασκευή του, τα πλούσια υλικά και τα διακοσμητικά στοιχεία, αλλά και η εμμονή στην χρήση του χώρου δείχνουν ότι πρόκειται για ένα δημόσιο οικοδόμημα. Μονόλιθοι βωμοί, ένα μαρμάρινο τραπεζοφόρο, τμήματα από μια μαρμάρινη ζωφόρο με εντυπωσιακό φυτικό κόσμημα και ειδώλια θεοτήτων που βρέθηκαν εδώ παρά την άγρια λεηλασία, δημιουργούσαν την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα ιερού μια εντύπωση που φαίνεται να επιβεβαιώνεται με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο μόλις αρχίσαμε να ερευνούμε το στρώμα των κεραμιδιών της πεσμένης στέγης του που κάλυπτε τον χώρο.

Σφραγίδες με την Μακεδονική ασπίδα, το σύμβολο που χρησιμοποιούν οι Μακεδόνες βασιλείς των ελληνιστικών χρόνων στα νομίσματά τους, και ταμπέλες με το όνομα ΑΜΥΝΤΟΥ, αποτυπωμένες στα κεραμίδια της στέγης του, φανέρωσαν την στενή σχέση του με την βασιλική οικογένεια και όχι μόνον: Όπως συμβαίνει με τα κεραμίδια με την αντίστοιχη επιγραφή ΠΕΛΛΗΣ, το αναγραφόμενο όνομα δηλώνει τον κτήτορα που στο συγκεκριμένο ιερό κτήριο, τουλάχιστον σε έναν τμήμα του, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ηρωοποιημένο Αμύντα Γ΄, πατέρα του Φιλίππου Β΄ που είναι γνωστό από τις πηγές ότι λατρεία του υπήρχε και στην γειτονική Πύδνα. Η σύζυγος του Αμύντα Ευρυδίκη, στο άγαλμα που ανατέθηκε στο ιερό της Εύκλειας στις Αιγές, απεικονίζεται στο σχήμα της Ήρας και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι στα χρόνια των Αντιγονιδών γύρω από το άγαλμα της βασίλισσας-μητέρας κατασκευάσθηκε ναόσχημο κτίσμα.

Η λατρεία του Αλέξανδρου και της γενιάς του στα χρόνια των διαδόχων ήταν πηγή νομιμοποίησης της εξουσίας τους και, όπως όλα δείχνουν, το μεγάλο κτηριακό συγκρότημα που αποκαλύπτουμε στην πατρογονική βασιλική καθέδρα των Τημενιδών, όπου και οι τάφοι τους ήταν ένα από τα κέντρα της, που το 2020 μας χάρισε ακόμη ένα εξαιρετικά πολύτιμο και απροσδόκητο εύρημα: Σε μια ταπεινή πήλινη κούπα που βρέθηκε σπασμένη στο στρώμα καταστροφής του 2ου π.Χ. αιώνα, κάποιος, ίσως ένας μαθητής που μπέρδευε το ο με το ω και το ει με το ι, κάνοντας τα γυμνάσματα του, χάραξε προσεκτικά σαν να έγραφε σε πάπυρο ένα ποίημα, ένα επίγραμμα ανώνυμου συγγραφέα, που εδώ μας παραδίνεται στην πιο παλιά και αυθεντική μορφή του: «το ρόδον ακμάζει βαιόν] χρόνον· εάν δε παρέστη ζητών ευρήσεις ου ρόδον, αλλά βάτον», το τριαντάφυλλο ανθίζει για λίγο και αν ο χρόνος του περάσει και το αναζητήσεις δεν θα βρεις πια λουλούδι, αλλά αγκάθια. Γνωστό από την Παλατινή ανθολογία, το επίγραμμα των Αιγών παροτρύνει τον αναγνώστη να μην σπαταλάει τον χρόνο που κυλά ανελέητα και μας δίνει με τον πιο άμεσο και στην κυριολεξία πρωτότυπο τρόπο μια εικόνα της πνευματικής κίνησης στην αρχαία μητρόπολη των Μακεδόνων την στιγμή της τελευταίας αναλαμπής της.


Ειδώλιο Αθηνάς, 2ος αι. π.Χ



Κεφαλή θεάς 4ος αι. π.Χ..



Καθαρισμός του μαρμαροθετήματος του μεγάλου ΝΑ χώρου.



Το δάπεδο του μεγάλου χώρου μετά τον καθαρισμό. Οι ρηγματώσεις και η ανισοσταθμία οφείλονται στην τρομακτική κατολίσθηση του 1ου μεταχριστιανικού αιώνα που έγινε η αιτία της οριστικής εγκατάλειψης του άστεως των Αιγών.

[The Rebel]

Κονιάματα in situ.



Ιωνικό γείσο από την διακόσμηση των τοίχων του ναόσχημου χώρου.



Πεσμένα κονιάματα σε έναν από τους χώρους της ΝΑ πλευράς του συγκροτήματος.



Τμήμα μαρμάρινης ζωφόρου με φυτικό κόσμημα (4ος αι. π.Χ.)



Κομμάτια κεραμιδιών (‘λακωνικοί’ στρωτήρες) με την επιγραφή ΑΜΥΝΤΟΥ.



Το στρώμα καταστροφής των μέσων του 2ου αι. π.Χ. όπου βρέθηκε το αγγείο με το ποίημα.



Η πήλινη κούπα (σκύφος) με το χαραγμένο επίγραμμα.
https://www.typosthes.gr/politismos/247 ... donon-foto