Αρχαιολογικές ανακαλύψεις-έρευνες

[The Rebel]

25 Αυγούστου 2015
Κορινθιακό κράνος από τη Μάχη του Μαραθώνα, εκτίθεται στο Βασιλικό Μουσείο του Οντάριο.



Κορινθιακό κράνος που φέρεται να ανήκε σε πολεμιστή που συμμετείχε στη Μάχη του Μαραθώνα και ανακαλύφθηκε με ένα ανθρώπινο κρανίο στο εσωτερικό του, εκτίθεται στο Βασιλικό Μουσείο του Οντάριο.



Ειδικότερα, το κράνος έφερε στο φως της σύγχρονης ιστορίας ο αρχαιολόγος και Ύπατος Αρμοστής της Βρετανίας στο Ιόνια νησιά, George Nugent-Grenville, το 1832-1835. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Μουσείου που φιλοξενεί το έκθεμα, ο συγκεκριμένος τύπος κράνους είναι από του πλέον αναγνωρίσιμους και "σχετίζεται με τους μεγάλους ήρωες της Αρχαίας Ελλάδας, ακόμη και από τους ίδιους του Αρχαίους Έλληνες, που ενώ τάχιστα δημιούργησαν κράνη που παρείχαν καλύτερη ορατότητα, συνέχιζαν να απεικονίζουν τους ήρωές τους με αυτά τα κράνη (σ. Μτφ.: Κορινθιακά κράνη).

Στα σύγχρονα προρτρέτα των Αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών, απεικονίζεται πάντα το κορινθιακό κράνος, αν και συχνά τροποποιημένο, ώστε να αποδίδεται η επιθυμητή εμφάνιση". Άλλωστε, το κορινθιακό κράνος είναι γνωστό μέχρι σήμερα ως το κατεξοχήν αρχαίο ελληνικό πολεμικό κράνος.

Όσον αφορά το κρανίο, η επιστημονική ομάδα του Βασιλικού Μουσείου του Οντάριο σημειώνει ότι «είναι δύσκολο να είμαστε σίγουρη για τη σχέση του (σ.μτφ.: με το κράνος)» και εξηγεί: «Δεδομένου ότι η Μάχη του Μαραθώνα είχε νικηφόρο έκβαση για τους Έλληνες, θα ήταν σε θέση να μην αφήσουν μέλη σωμάτων ή χρήσιμο εξοπλισμό στο πεδίο της μάχης και η μόνη ζημιά στο συγκεκριμένο κράνος φαίνεται να έχει προκληθεί από το χρόνο».

Από την ανακάλυψη του 1834, αναφέρουν οι επιστήμονες του Μουσείου, έχουν περάσει 100 χρόνια "και δεν ξέρουμε πόσο η μεταφορά των πληροφοριών είναι αξιόπιστη, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν ότι η οικία και τα αντικείμενα του Nugent δεν κληρονομήθηκαν στα παιδιά του.

Στ' αλήθεια«, καταλήγουν, »δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν το κρανίο ανήκει στον ιδιοκτήρη του κράνους αλλά δεν μπορούμε ούτε και να απορρίψουμε αυτό το ενδεχόμενο. Μία εξέταση του DNA θα μπορούσε να μας αποκαλύψει αν (σ.μτφ.: το κρανίο) είναι ενός Έλληνα εκείνης της εποχής, αλλά, προς το παρόν, κάτι τέτοιο δεν έχει προγραμματιστεί.


http://www.avgi.gr/article/10966/579251 ... ko-mouseio#
https://www.greecehighdefinition.com/bl ... N5_F9OBPas

[The Rebel]

11/11/19
Ελληνικός θησαυρός: Ασύλληπτης ομορφιάς ψηφιδωτά ανακαλύφθηκαν σε αρχαία Ελληνική πόλη στην Τουρκία.



Ζεύγμα ψηφιδωτά:
Μεγάλη είναι η ιστορία της Ελλάδας. Η Ζεύγμα ηταν μια αρχαία ελληνιστική πόλη στη σημερινή νότιο ανατολική Τουρκία. Εκεί ξεθάφτηκαν μετά από πολύ αγώνα ψηφιδωτά τρομερής ιστορικής αξίας.

Η ιστορία της πόλης:
Την ίδρυσε ο διάδοχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Μακεδόνας στρατηγός Σέλευκος Νικάτωρ περίπου το 300 π.Χ.

Πολλοί την σύγκριναν με την Πομπηια. Αυτό λόγο του ότι ηταν μια πλούσια πόλη μέχρι και τον μεσαίωνα. Λέγετε πως στην ακμή της είχε φτάσει να έχει πληθυσμό 25.000 κατοίκους.

Το όνομα της το οφείλει στη γέφυρα που έγινε στη πόλη με λέμβους ενωμένες, ώσπου ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τραϊανός έκτισε νέα πέτρινη γέφυρα. Η πόλη είχε δύο τμήματα-συνοικίες, στην ουσία ξεχωριστές πόλεις, τη Σελεύκεια στην ανατολική όχθη του Ευφράτη και την Απάμεια στη δυτική.

Ως τμήμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας:
Τον 1ο π.Χ. αιώνα η Ζεύγμα έγινε τμήμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η πόλη γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη, ενώ έγινε και έδρα της IV Σκυθικής λεγεώνας (Legio IV Skcythica) που παρέμεινε εκεί μέχρι το 252 μ.Χ.

Η Ζεύγμα πέρασε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και διατηρήθηκε έως το 637 μ.Χ. Επειτα η πόλη λόγο της κατάληψης της από τους Άραβες σταδιακά εγκαταλείφθηκε.

Η Ζεύγμα από το 2000 είναι κατά 80% βυθισμένη, καθώς, παρά τις διαμαρτυρίες, κατακλύστηκε από τα νερά τεχνητής λίμνης που σχηματίστηκε από το φράγμα Μπιρετσίκ.



Τα πανέμορφα ψηφιδωτά ανακαλύφθηκαν πριν από μερικά χρόνια. Είναι σε εξαιρετική κατάσταση και ανήκουν στον 2ο αιώνα μ.Χ. Απεικονίζουν τις Μούσες και τον Ωκεανό.



Τα ελληνικά ηταν η τότε κοινή γλωσσα. Έτσι τα ονόματα των μουσών είναι γραμμένα σε αυτήν.



Ζεύγμα ψηφιδωτά: «Οίκος των Μουσών»
Το ένα ψηφιδωτό, που παριστά τις εννέα Μούσες, σε πορτρέτα, κοσμούσε μεγάλο δωμάτιο στο σπίτι που οι αρχαιολόγοι έχουν ονομάσει «Οίκος των Μουσών».



Στο κέντρο εικονίζεται η Καλλιόπη και γύρω της οι αδερφές της.



Το δεύτερο ψηφιδωτό παριστά τον Ωκεανό και την Τιθύ.



Το γεγονός του ότι τα χρώματα έχουν μείνει σχετικά αναλλοίωτα έχει εκπλήσσει αρκετούς.

Μάλιστα, οι ειδικοί λένε ότι έχουν χρησιμοποιηθεί ειδικά κατασκευασμένες γυάλινες ψηφίδες.

Το τρίτο είναι μικρότερων διαστάσεων και αναπαριστά νεαρό άνδρα.


https://www.enimerotiko.gr/kosmos/ellin ... n-toyrkia/

[The Rebel]

Οι πρώτες ανασκαφικές έρευνες πραγματοποιήθηκαν από τον Τόμας Έντουαρντ Λόρενς το 1917 και συνεχίστηκαν το 1970 από τον Τζον Βάγκνερ.







Από το 1990 οι έρευνες συνεχίστηκαν με εντατικούς ρυθμούς λόγω της ανόδου του νερού.





https://www.enimerotiko.gr/kosmos/ellin ... n-toyrkia/







https://www.enimerotiko.gr/kosmos/ellin ... n-toyrkia/

[bolek]

παντως το δευτερο βιντεο ειναι παραπλανητικο για αυτο και το ανεφερα. λεει οτι ειναι ρωμαικη πολη αντι ελληνικη. ετσι λενε για ολες τις αρχαιες πολεις στην σημερινη τουρκια τα μογγολια

[The Rebel]

16/05/2020
Όταν η ελληνική Βουλή αρνήθηκε να παραλάβει τον περίφημο θησαυρό της Τροίας που μας χάριζε ο Σλήμαν.
Αποτελούνταν από 8.750 χρυσά δαχτυλίδια και κουμπιά, κτερίσματα και αργυρά αγγεία - «Ας πάρει τα τσουκαλάκια του κι ας μας αφήσει επιτέλους ήσυχους» δήλωνε υπουργός το 1873.



Πώς θα σας φαινόταν εάν ερχόταν κάποιος και χάριζε στο ελληνικό κράτος ένα σεντούκι με πολύτιμους θησαυρούς, χρυσά δαχτυλίδια, αρχαίες ασπίδες, πολύτιμα αγγεία και σπάνια σκουλαρίκια, αλλά ο πρωθυπουργός του απάνταγε «ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε» και μάλιστα αντίστοιχη άποψη να είχε και η Βουλή - έστω και με οριακή πλειοψηφία; Κι όμως κάτι τέτοιο συνέβη πριν από 147 χρόνια στον τόπο μας.

Ας δούμε όμως πως φθάσαμε μέχρι εκεί.

Η ανασκαφή.


Ο λόφος Χισαρλίκ της Τουρκίας που πραγματοποίησε τις ανασκαφές ο Σλήμαν.

Στις 31 Μαΐου 1873 ο γνωστός Γερμανός ερασιτέχνης αρχαιολόγος, Ερρίκος Σλήμαν, πραγματοποιεί με το επιτελείο του ανασκαφές στο ύψωμα Χισαρλίκ της σημερινής Τουρκίας (τότε τμήμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας). Εκτιμά ότι εκεί βρισκόταν η πόλη της Τροίας βάσει των ομηρικών αναφορών που έχει διαβάσει από μικρός και του ενστίκτου του. Ψάχνει εναγωνίως για τον θησαυρό του μυθικού βασιλιά Πρίαμου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν εκπληρωθεί οι προσδοκίες του και όπου να 'ναι ετοιμάζεται να σταματήσει τις εργασίες.

Για καλή του τύχη όμως, η σκαπάνη χτυπάει πάνω σε ένα κουτί. Το ανοίγει και μένει έκπληκτος. Μέσα υπήρχαν 8.833 μικρά αντικείμενα, εκ των οποίων τα 8.750 είναι χρυσά δαχτυλίδια και κουμπιά. Υπήρχαν επίσης 56 χρυσά σκουλαρίκια και διαδήματα που άστραφταν στον ήλιο. Παράλληλα ανακαλύπτει μια ορειχάλκινη ασπίδα, δύο χρυσά κύπελλα και ένα μικρότερο από ήλεκτρο, χύτρες, αργυρά αγγεία αλλά και όπλα άλλων εποχών.


Χρυσό σκουλαρίκι (αριστερά), μεγάλο χρυσό διάδημα που χρονολογείται μεταξύ του 2600 και του 2300 π.Χ. (κέντρο) και χρυσή καρφίτσα (δεξιά) από τον θησαυρό που βρήκε ο Σλήμαν.

«Φαίνεται ότι κάποιο μέλος της οικογένειας του Πριάμου έκλεισε βιαστικά τον θησαυρό μέσα σ' αυτό το κιβώτιο και το πήρε μαζί του χωρίς να προφθάσει να βγάλει το κλειδί από την κλειδαριά. Καθώς όμως έφθανε στο κυκλικό τείχος, τον πρόλαβε ο εχθρός ή η φωτιά και αναγκάστηκε να αφήσει το κιβώτιο, που αμέσως σκεπάστηκε από ένα στρώμα πέντε - έξι πόντους παχύ, κόκκινη στάχτη και τα ερείπια του διπλανού βασιλικού παλατιού...», έγραψε ο αρχαιοδίφης στο ημερολόγιό του.

Συμφωνία 50-50 με τους Τούρκους.


Ο ερασιτέχνης αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν.

Ο 51χρονος τότε Σλήμαν είχε συνάψει συμφωνία με τις τουρκικές Αρχές βάσει τις οποίας ό,τι έβρισκε θα το μοιραζόταν 50-50. Εκτός από αρχαιολόγος όμως, ήταν και τυχοδιώκτης. Δεν ήθελε να δώσει τον μισό θησαυρό στο κράτος. Κρύβει το ευχάριστο νέο και φροντίζει να διασκορπίσει τα κομμάτια σε έμπιστους φίλους του (κυρίως στον Φρεντ Καλβέρτ, πρόξενο των Ηνωμένων Πολιτειών στα Δαρδανέλλια - άλλωστε και ο ίδιος ο ανασκαφέας ήταν επισήμως Αμερικανός πολίτης). Ακολούθως τον βοηθούν να τα φυγαδεύσει στην κοντινότερη χώρα που είναι βέβαια η Ελλάδα. Ο θησαυρός καταχωνιάστηκε μέσα σε κοφίνια και με καΐκι τα πέρασε στην Ερμούπολη της Σύρου.

Η φυγάδευση.


Τμήμα από τον θησαυρό του Πριάμου.

Αμέσως μετά, τα πηγαίνει στην Αθήνα. Οι Οθωμανοί που έχουν καταλάβει τι συνέβη, απολύουν τον αξιωματούχο Αμίν Εφέντη που είχε την επίβλεψη της ανασκαφής και κυνηγάνε τον Σλήμαν δικαστικά.

Απευθύνονται μάλιστα στα ελληνικά δικαστήρια τα οποία αποφασίζουν λίγους μήνες αργότερα ότι ο αρχαιολόγος θα πρέπει να καταβάλλει στο αρχαιολογικό μουσείο της Κωνσταντινούπολης αποζημίωση 10.000 χρυσών γαλλικών φράγκων, τα οποία στο πλαίσιο του τελικού συμβιβασμού θα πενταπλασιαστούν καθώς θα ανέλθουν τελικά στα 50.000 χρυσά γαλλικά φράγκα.

Ο Σλήμαν αναγκάζεται να τα πληρώσει, αλλά πλέον όλος ο θησαυρός θα είναι επισήμως δικός του. Φθινόπωρο του 1873 κυκλοφορούν στο Παρίσι και στη Λειψία οι δύο τόμοι του με τίτλο αντίστοιχα «Τρωικές Αρχαιότητες» (στα γαλλικά) και «Άτλας Τρωικών Αρχαιοτήτων» (στα γερμανικά) όπου αναφέρει αναλυτικά ό,τι έχει βρει.

Εκείνος 47 ετών, εκείνη 17.


Ο Ερρκίκος Σλήμαν με τη σύζυγό του Σοφία που φοράει πολύτιμα αντικείμενα από τον θησαυρό της Τροίας.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο Σλήμαν ήταν παντρεμένος με την Ελληνίδα Σοφία Εγκαστρωμένου, που τον συνόδευε και στις ανασκαφές. Έχοντας πάρει διαζύγιο από την πρώτη γυναίκα του, ζητούσε επιμόνως να νυμφευθεί Ελληνίδα. Επέλεξε τη Σοφία με τη βοήθεια του φίλου του πανεπιστημιακού καθηγητή Θεόκλητου Βίμπου, από τον οποίο είχε ζητήσει να του βρει μια υποψήφια που θα έπρεπε «να έχει μαύρα μαλλιά και ει δυνατόν, να είναι όμορφη». Δεν τον ενδιέφερε αν ήταν φτωχή, αρκεί να ήταν υπάκουη, να είχε καλή καρδιά, να αγαπούσε τη μόρφωση και να ήταν λάτρις του Ομήρου.


Φωτογραφία από το γάμο του Σλήμαν με την Σοφία τον Σεπτέμβριο του 1869. Εκείνος ήταν 47 ετών και εκείνη 17.

Ο φίλος του έστειλε μια σειρά από φωτογραφίες και κάπως έτσι διάλεξε τη Σοφία με την οποία παντρεύτηκαν στις 23 Σεπτεμβρίου 1869. Εκείνη ήταν 17 ετών και εκείνος 47. Έχει μείνει στην ιστορία η φωτογραφία της Σοφίας που φοράει «τα κοσμήματα της Ωραίας Ελένης»; όπως έλεγε τότε ο σύζυγός της, από τον «θησαυρό του Πρίαμου». Μαζί θα αποκτήσουν δύο παιδιά, στα οποία θα δώσουν αρχαιοελληνικά ονόματα: Ανδρομάχη και Αγαμέμνονας.

[The Rebel]

Η δελεαστική πρόταση.


Ο τότε πρωθυπουργός, Επαμεινώνδας Δεληγιώργης.

Η σύζυγός του τον πιέζει να παραμείνει ο πολύτιμος θησαυρός στην Ελλάδα. Ο Σλήμαν το σκέφτεται και πριν τα τέλη του 1873 απευθύνεται στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Επαμεινώνδα Δεληγιώργη καταθέτοντας μια άκρως δελεαστική πρόταση. Προτείνει να χτίσει ο ίδιος ένα μουσείο που θα στέγαζε τον πολύτιμο θησαυρό, υπό την προϋπόθεση ότι θα έφερε το όνομά του και θα ήταν ισόβιος διευθυντής.


Τα κομμάτια της συλλογής που δώρισε η Σοφία Σλήμαν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

Μάλιστα, θα κατέβαλλε για το συγκεκριμένο εγχείρημα 200.000 χρυσά φράγκα. Μετά θάνατον το «Σλημάνειο Μουσείο» με όλα τα εκθέματα θα περνούσε στην κυριότητα του ελληνικού κράτους. Παράλληλα, ζητούσε να του παραχωρηθεί η πολυπόθητη άδεια να πραγματοποιήσει ανασκαφή στις Μυκήνες.

Η Βουλή αρνείται.


Tο γραφείο του Ερρίκου Σλήμαν στη Δημοτική Πινακοθήκη της Λάρισας.

Ο πρωθυπουργός θα του δώσει την άδεια που ζητούσε, υπό την προϋπόθεση ότι θα παρακολουθείται από τις αρμόδιες αρχές (στο πλαίσιο αυτό ανακάλυψε το 1876 τον πρώτο περίβολο και τους λακκοειδείς τάφους πίσω από την Πύλη των Λεόντων που αποτελούσε την κύρια είσοδο της ακρόπολης των Μυκηνών). Συναινεί φυσικά και για την παραχώρηση του θησαυρού, ωστόσο εξηγεί πως η οριστική απόφαση θα πρέπει να παρθεί από τη Βουλή. Τα περισσότερα από τα μέλη του Κοινοβουλίου δεν έχουν τις γνώσεις προκειμένου να αντιληφθούν την αξία του δώρου που τους έκανε ο Σλήμαν και οι άλλοι μισοί φοβούνται τυχόν επιδείνωση των διπλωματικών σχέσεων με την Τουρκία. Η πρόταση απορρίπτεται πανηγυρικά.


Προσωπικά αντικείμενα του Ερρίκου Σλήμαν. Ξεχωρίζει το βιβλίο για την Τροία.

Παροιμιώδης έχει μείνει η φράση του υπουργού Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Ιωάννη Βαλασόπουλου: «Ας πάρει τα τσουκαλάκια του ο κ. Σλήμαν κι ας μας αφήσει επιτέλους ήσυχους»! Τρία χρόνια αργότερα, το 1876, ο υπουργός καταδικάστηκε ως ένοχος χρηματισμού για την εκλογή τριών μητροπολιτών βάζοντας τέλος στην πολιτική του καριέρα.

Η περιπέτεια του θησαυρού.


Το μεγάλο διάδημα που βρέθηκε στην Τροία από τον Σλήμαν.

Μη έχοντας άλλη επιλογή, ο Σλήμαν μετέφερε το 1877 τον θησαυρό στο μουσείο του Σάουθ Κένσινγκτον του Λονδίνου όπου μέχρι το 1880 πέρασαν να τον θαυμάσουν εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες, ενώ τον ευχαρίστησε για την κίνησή του αυτή η βρετανική κυβέρνηση. Ακολούθως, ο Γερμανός ανθρωπολόγος και αρχαιολόγος, καθηγητής Ρούντολφ Φίρχω, πείθει τον Σλήμαν να δωρήσει τον θησαυρό στη Γερμανία, τόπο καταγωγής του, έναντι ενός παρασήμου δευτέρας τάξεως και αναγορεύσεώς του σε επίτιμο δημότη του Βερολίνου. Όντως, έτσι γίνεται και τα εκθέματα παρουσιάζονται στο μουσείο Περγάμου του Βερολίνου. Το 1937 ο θησαυρός τοποθετείται στο υπόγειο θησαυροφυλάκιο του μουσείου για να προφυλαχθεί από πιθανή αεροπορική επιδρομή, καθώς ανήκε στα ανεκτίμητα αντικείμενα. Στη συνέχεια θα μεταφερθεί το ίδιο έτος σε αντιαεροπορικό καταφύγιο που αναγέρθηκε στον ζωολογικό κήπο της γερμανικής πρωτεύουσας όπου και παρέμεινε μέχρι τον Μάιο του 1945 που μπήκε στην πόλη ο στρατός της Σοβιετικής Ένωσης.

Με την πτώση του χιλτερικού καθεστώτος οι Σοβιετικοί μετέφεραν αεροπορικώς τον θησαυρό στη Μόσχα όπου και παρέμεινε κρυμμένος επί δεκαετίες.


Το αρχοντικό του Σλήμαν στο κέντρο της Αθήνας, περίπου το 1910. Σήμερα εκεί στεγάζεται το Νομισματικό Μουσείο της πρωτεύουσας.

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις αρνούνταν οποιαδήποτε γνώση για την τύχη του θησαυρού. Εμφανίστηκε όμως ξαφνικά το 1993 στις αποθήκες του μουσείου Πούσκιν, του μεγαλύτερου μουσείου ευρωπαϊκής τέχνης όχι μονάχα της ρωσικής πρωτεύουσας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους ο Ρώσος πρόεδρος, Μπόρις Γιέλτσιν, κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Αθήνα ανακοινώνει ότι ο θησαυρός θα σταλεί στην ελληνική πρωτεύουσα προκειμένου να εκτεθεί για εύλογο χρονικό διάστημα στο Ιλίου Μέλαθρον, το νεοκλασικό κτήριο της οδού Πανεπιστημίου που σχεδίασε το 1878 ως κατοικία του ο Ερρίκος Σλήμαν και σήμερα στεγάζει το Νομισματικό Μουσείο Αθηνών. Το ρωσικό κοινοβούλιο όμως δεν αποδέχεται την πρόταση Γιέλτσιν.

Τα ζητάνε πίσω οι Γερμανοί.


Η κεντρική είσοδος του μουσείου Πούσκιν της Μόσχας.

Στις μέρες μας τα πολύτιμα αντικείμενα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη έχουν τοποθετηθεί κανονικά σε προθήκες του μοσχοβίτικου μουσείου αν και η Γερμανία ζητάει επανειλημμένως να τις επιστραφούν, όπως εμείς ζητάμε τα μάρμαρα του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Ωστόσο, η απάντηση και στις δύο περιπτώσεις είναι αρνητική.

Ένα μικρό τμήμα πάντως των χρυσών δαχτυλιδιών και των κουμπιών είχε πέσει τις προηγούμενες δεκαετίες στα χέρια αρχαιοκαπήλων και εκτίθενται πλέον στο μουσείο της Πενσυλβάνιας των Ηνωμένων Πολιτειών. Εάν η ελληνική Βουλή είχε ψηφίσει θετικά το 1874, όλα αυτά τα χρυσά αντικείμενα θα βρίσκονταν σήμερα στη χώρα μας. Μας έχουν μείνει μονάχα λίγα ευρήματα που είχε κρατήσει η Σοφία Σλήμαν για τον εαυτό της, τα οποία προνόησε μετά το θάνατό της να περάσουν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Πρόκειται για πήλινα αγγεία, εργαλεία, μαρμάρινα ειδώλια και κάποια άλλα μικροαντικείμενα που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο κοινό το 2017.

Δεν ήταν του Πρίαμου.


Ο τάφος του Σλήμαν στο Α' νεκροταφείο της Αθήνας.

Και μια σημαντική λεπτομέρεια για το τέλος. Ο Σλήμαν πίστευε ότι είχε ανακαλύψει την ομηρική Τροία όταν πραγματοποίησε τις ανασκαφές, αλλά είχε κάνει λάθος. Είχε βρει μια από τις συνολικά εννέα πόλεις που είχαν ακμάσει σε διάφορες χρονικές περιόδους στην εποχή. Κατά συνέπεια και τα όσα βρήκε δεν ήταν ο «θησαυρός του Πρίαμου», αφού τα ευρήματα χρονολογούνται 1.000 χρόνια νωρίτερα από την εικαζόμενη εποχή του Τρωϊκού Πολέμου που τοποθετείται τον 12ο αιώνα προ Χριστού. Μπορεί από άποψη συμβολισμών να φαντάζουν σε κάποιους υποδεέστερα αλλά από αρχαιολογικής σημασίας είναι εξίσου σημαντικά ενώ από καθαρά θέμα κόστους προφανώς και αξίζουν ακόμη περισσότερο μιας και είναι τελικά πολύ παλαιότερα.

* Ο Γεώργιος Σαρρής είναι δημοσιογράφος – μέλος της ΕΣΗΕΑ, τιμηθείς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το Βραβείο Αθ. Μπότση για την αντικειμενική και με πληρότητα παρουσίαση ιστορικών πολιτικών θεμάτων.
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro ... e-o-sliman

[The Rebel]

03/06/2020
Κτίσμα ανατρέπει την υπάρχουσα εικόνα για την ανάπτυξη του πολιτισμού των Μάγια.
Ανακαλύφθηκε στο Μεξικό η αρχαιότερη και μεγαλύτερη μνημειακή κατασκευή των Μάγια.



Επιστήμονες και αρχαιολόγοι ανακάλυψαν, στην περιοχή Ταμπάσκο στο Μεξικό, την πιο πρώιμη και πιο μεγάλη μνημειακή τελετουργική κατασκευή του πολιτισμού των Μάγια που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα και η οποία χρονολογείται από το 800 έως 1000 πΧ. Πρόκειται πιθανότατα για το μεγαλύτερο κτίσμα των Μάγια προτού φθάσουν στην Κεντρική Αμερική οι Ισπανοί εισβολείς.

Έως τώρα η κυρίαρχη επιστημονική άποψη ήταν ότι ο πολιτισμός των Μάγια αναπτύχθηκε σταδιακά, ξεκινώντας από μικρά χωριά που εμφανίστηκαν μεταξύ του 1000 και του 350 πΧ.

Όμως η πρόσφατη ανακάλυψη πρώιμων τελετουργικών κέντρων στο Ceibal, που χρονολογούνται από το 950 πΧ, άρχισε να ανατρέπει αυτή την εικόνα, κάτι που επιβεβαιώνουν ακόμη περισσότερο τα νέα ευρήματα.



Οι ερευνητές από την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ, το Μεξικό, τη Γαλλία και τον Καναδά, με επικεφαλής τον ιαπωνικής καταγωγής Τακέσι Ινομάτα της Σχολής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου της Αριζόνα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», ανακάλυψαν την άγνωστη έως τώρα τοποθεσία Aguada Fenix των Μάγια στο Ταμπάσκο, κοντά στο βορειοδυτικό σύνορο με τη Γουατεμάλα, σύμφωνα με το ΑΠΕ - ΜΠΕ.

Η ανακάλυψη έγινε με εναέρια μέσα και τη χρήση της τεχνολογίας LIDAR (Light Detection and Ranging), που χρησιμοποιεί εκπομπή λέιζερ από αεροπλάνο ή drone για να δημιουργήσει τρισδιάστατους τοπογραφικούς χάρτες της επιφάνειας του εδάφους και να αποκαλύψει ό,τι κρύβεται κάτω από τη βλάστηση.

Με αυτό τον τρόπο, ήλθε στο φως για πρώτη φορά μια τεράστια ανυψωμένη πλατφόρμα από άργιλο και χώμα, η οποία έχει μήκος 1.413 μέτρων από βορρά προς νότο και 400 μέτρων από ανατολή προς δύση. Από το επίπεδο του εδάφους είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτή η κατασκευή, αλλά από τον ουρανό -με τα «μάτια» του λέιζερ- έγινε ορατή.

Η κατασκευή είναι ανυψωμένη κατά δέκα έως 15 μέτρα πάνω από την γύρω επιφάνεια του εδάφους και διαθέτει εννέα πλατιούς διαδρόμους που ξεκινούν από αυτήν. Κάνοντας χρήση ραδιενεργού άνθρακα, οι ερευνητές υπολόγισαν ότι η κατασκευή κτίσθηκε μεταξύ του 1000 και του 800 πΧ, γεγονός που την καθιστά την αρχαιότερη μνημειακή κατασκευή όλου του πολιτισμού των Μάγια μέχρι σήμερα, ξεπερνώντας τις πυραμίδες και τα παλάτια των κατοπινών περιόδων, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Αντίθετα με μερικές άλλες αρχαιολογικές εγκαταστάσεις στο Μεξικό της ίδιας περίπου περιόδου από τον πολιτισμό των Ολμέκων (πχ Σαν Λορέντσο), η τεράστια κατασκευή στο Aguada Fenix δεν παρουσιάζει σαφείς ενδείξεις κοινωνικής ανισότητας, όπως κολοσσιαίες λίθινες κεφαλές ατόμων υψηλού κύρους της κυβερνώσας ελίτ. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, εγκαταστάσεις όπως το Aguada Fenix αναδεικνύουν μάλλον τη σημασία της κοινοτικής και ισότιμης εργασίας κατά την αρχική φάση της ανάπτυξης του κατοπινού μεγαλειώδους πολιτισμού των Μάγια.

Αυτό, κατά τους ερευνητές, πιθανώς σημαίνει ότι ο πολιτισμός τους αναπτύχθηκε πιο γρήγορα από ό,τι νόμιζαν οι αρχαιολόγοι έως τώρα και είχε μικρότερα επίπεδα κοινωνικής ανισότητας. Παραμένει ασαφές -μετά και τη νέα ανακάλυψη- κατά πόσο ο πολιτισμός των Μάγια αναπτύχθηκε ανεξάρτητα ή αποτέλεσε συνέχεια του πολιτισμού των Ολμέκων.


https://www.newsbeast.gr/world/arthro/6 ... -ton-magia
https://www.cnn.com/2020/06/03/world/bi ... index.html
https://uanews.arizona.edu/story/larges ... munal-work

[The Rebel]

2 Ιουλίου 2020
ΣΕ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΧΡΥΣΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΠΟΥ ΕΚΡΥΒΑΝ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ!



Σε Βασίλισσα της Μακεδονίας φαίνεται να ανήκει το αρχαίο, περίτεχνο χρυσό στεφάνι, που βρέθηκε κρυμμένο στο σπίτι “Συλλέκτη” της Αγγλίας και βγήκε σε δημοπρασία στις 9 Ιουνίου του 2016 από τον οίκο Duke’s! Μπορεί μάλιστα να βρεθεί με ακρίβεια ακόμη και η περιοχή και ο Τάφος όπου ήταν θαμμένο!



ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ.
Συγκεκριμένα, συνταξιούχος εγγονός “Συλλέκτη”, ειδοποίησε τον παραπάνω οίκο Δημοπρασιών από το Ντόρσετ της ΝΔ Αγγλίας, ώστε να καταγράψει και να εκτιμήσει τα διάφορα κειμήλια και αντικείμενα που είχε συλλέξει ο παππούς του, τα οποία κληρονόμησε και βρισκόταν στο εξοχικό σπίτι της οικογένειας στο γειτονικό Σόμερσετ.

Τότε βρέθηκε κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι και ένα χαρτοκιβώτιο, όπου τυλιγμένο μέσα σε εφημερίδες, ήταν ένα πανέμορφο, ολόχρυσο αρχαίο στεφάνι!
Ο συνταξιούχος και ο υπάλληλος των Δημοπρασιών έμειναν άφωνοι από το αναπάντεχο υποτίθεται εύρημα, το φέρεται να αγνοούσε παντελώς ο κληρονόμος υιός, που έπαθε “σοκ” όταν άκουσε ότι το στεφάνι αξίζει πάνω από 100.000 λίρες Αγγλίας!



ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΣΤΕΦΑΝΙ.
Το χρυσό αυτό στεφάνι παριστάνει φύλλα και άνθη μυρτιάς, που ήταν το ιερό φυτό της Αφροδίτης, σύμβολο ομορφιάς και νεότητας και επομένως πρόκειται για γυναικείο χρυσό στεφάνι, που στο πίσω μέρος του μπορεί να δένει για να εφαρμόζει τέλεια, χωρίς τον κίνδυνο να πέσει.

Η δε κεντρική θέση του μεγάλου σαν “ρόδακα” άνθους, φανερώνει ξεχωριστή και σπουδαία, βασιλική προφανώς ιδιότητα!



ΑΘΙΚΤΟ ΩΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ.
Εκείνο που εντυπωσιάζει περισσότερο όλων, είναι το ότι βρέθηκε εντελώς άθικτο, ως την τελευταία του λεπτομέρεια, σαν να έγινε μόλις τώρα! Αυτό με τη σειρά του σημαίνει κατ’ αρχήν “επαγγελματική δουλειά”, δηλαδή “επαγγελματία” Αρχαιοκάπηλο και “επαγγελματική” κλοπή…

ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ.
Το χρυσό στεφάνι χρονολογείται – σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις των ειδικών του Duke’s -στα χρόνια αμέσως μετά τον Μέγα Αλέξανδρο (Ελληνιστικά) και φέρεται να είναι ηλικίας περίπου 2.300 έως 2.150 ετών! Είναι δηλαδή Μακεδονικό!

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: ΤΟ ΑΡΠΑΞΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1940 – 1950
Σύμφωνα με τον εγγονό και κληρονόμο του “Συλλέκτη”, ο παππούς του είχε πραγματοποιήσει “ταξίδια” στη Βόρεια Ελλάδα, τη δεκαετία 1940 και 1950, στην περιοχή όπως λέει του Μεγάλου Αλέξανδρου:

“Ήξερα ότι ο παππούς μου ταξίδεψε εκτενώς στη δεκαετία του 1940 και του ’50 και ξόδεψε τον χρόνο του στη βορειοδυτική μεθόριο, όπου ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος και έτσι είναι δυνατό να το πήρε ενώ ήταν εκεί. Αλλά ποτέ δεν μου είπε τίποτα γι’ αυτό το στεφάνι.

Έχω κληρονομήσει πάρα πολλά πράγματα από αυτόν και τα έβαλα ακριβώς σε μια άκρη, για σχεδόν μια δεκαετία και πραγματικά δεν νόμιζα ότι ήταν κάτι.
Πρόσφατα αποφάσισα ότι έπρεπε να ταξινομήσω αυτά τα πράγματα και ζήτησα από το Duke’s να ρίξουν μια ματιά σε μερικά από τα πράγματα που είχα κληρονομήσει.
Το στεφάνι είναι ένα όμορφο κομμάτι, αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο πολύτιμο”, δήλωσε στην D.M. ο κληρονόμος κρατώντας την ανωνυμία του.

Η παραπάνω ομολογία του εγγονού του “Συλλέκτη” ξεκαθαρίζει απολύτως ότι το χρυσό στεφάνι κλάπηκε από την βορειοδυτική ακριτική Ελλάδα, από την Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου βρίσκεται και ο αρχαιολογικός χώρος της Πέλλας με δεκάδες εμφανείς οπτικά – και δυστυχώς συλημένους – Μακεδονικούς Τύμβους – Τάφους (ανάμεσα ιδίως σε Νέα Χαλκηδόνα και Πέλλα), ενώ σχετικά κοντά βρίσκεται η Τούμπα Αγίου Αθανασίου, τα Λευκάδια, το Δίον, οι Αιγές και άλλα.

ΑΓΓΛΟΙ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ “ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ”…



Σημειώνουμε ότι ειδικά η δεκαετία του 1940 κατά την οποία έδρασε αρχικά στην Ελλάδα ο “Συλλέκτης”, σημαδεύτηκε από την Γερμανική Κατοχή, όπου αρπάχτηκαν αμέτρητοι Αρχαιολογικοί Θησαυροί μας, ενώ ακολούθησε ο φρικτός Εμφύλιος με την ανάμιξη ξένων εκατέρωθεν δυνάμεων…

Θυμίζουμε δε, ότι είχε προηγηθεί μεγάλη, διεθνής προβολή της βόρειας Ελλάδας και μάλιστα της Αμφίπολης το 1936 – 1937, με την εύρεση και αναστήλωση του περίφημου Λέοντος Αμφιπόλεως, που έδειξε πως υπάρχουν στη Βόρεια Ελλάδα άγνωστοι βασιλικοί τάφοι και αντίστοιχοι βασιλικοί νεκροί, με πλούσια προφανώς κτερίσματα…



Λίγο πιο μπροστά όμως, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το 1916, Αγγλικός Στρατός είχε σχεδόν καταλάβει τη Μακεδονία μας για λογαριασμό των “Συμμάχων”, με τους Άγγλους Στρατιώτες να κάνουν πλιάτσικο στους αρχαιολογικούς θησαυρούς μας, όπως αποδεικνύειφωτογραφία – ντοκουμέντο, με Βρετανούς Αξιωματικούς του 2ου Συντάγματος Βασιλικού Ελαφρού Πεζικού, να κρατούν κρανία και αγγεία από Μακεδονικούς Τάφους στην Αμφίπολη (1916), ενώ αργότερα επιχείρησαν να κλέψουν τα κομμάτια του ευρεθέντος Λέοντος Αμφιπόλεως και να τα μεταφέρουν στην Αγγλία με φορτηγίδα από τον Στρυμόνα, η οποία και βυθίστηκε λίγο πριν τον απόπλου από βολές του αντίπαλου Βουλγαρικού Πυροβολικού…



ΤΟ ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ.
Το αρχαίο χρυσό στεφάνι, είναι φανερό ότι κλάπηκε από τη Μακεδονία, είτε απευθείας από τον “Συλλέκτη” που δρούσε επί χρόνια στην περιοχή, όπως ομολογεί με καμάρι ο εγγονός του, είτε από αρχαιοκάπηλο που του το πούλησε…
Μάλιστα ο παππούς, είχε συνείδηση της μεγάλης παράνομης πράξης του, γι΄ αυτό και είχε κρυμμένο καλά το στεφάνι σε ένα εξοχικό σπίτι της Αγγλίας, χωμένο μέσα σε ένα ευτελές χαρτοκιβώτιο, τυλιγμένο σε εφημερίδες…
Ήταν τόσο σπουδαίο το κλαπέν εύρημα και τόσο αξιόποινη η πράξη, ώστε ο “Συλλέκτης” δεν το είχε ομολογήσει σε κανέναν, ούτε και στον κληρονόμο εγγονό του…



ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΤΑΦΟ.
Το συγκλονιστικότερο της υπόθεσης, είναι μια λεπτομέρεια που διέφυγε όλων και χάρη στην οποία μπορεί να εντοπιστεί με ακρίβεια, τόσο η περιοχή της Μακεδονίας, όσο και ο ίδιος ο Μακεδονικός Τάφος από τον οποίο κλάπηκε το χρυσό στεφάνι! Πρόκειται για εμφανή ίχνη χώματος που βρίσκεται τόσο σε φύλλα και άνθη του στεφανιού, όσο κυρίως στους καρπούς της χρυσής μυρτιάς, όπως φαίνεται στη φωτογραφία – ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε!

Η εύρεση του χώματος με τη σειρά της, μπορεί να σημαίνει ότι η παράνομη ανασκαφή ήταν φρέσκια και βιαστική, αλλά και ότι η νεκρή βρισκόταν μέσα στο χώμα και όχι πιθανόν σε στεγανή λάρνακα τύπου Αιγών, ενώ οι ειδικοί μπορούν να μας πουν με βεβαιότητα, εάν η νεκρή πριγκίπισσα ή βασίλισσα της Μακεδονίας είχε καεί ή όχι, όπως θα φανεί από την εξέταση του χρυσού του στεφανιού!



Μια Βασίλισσα που μπορεί και να είναι μεγάλη έκπληξη…
https://hellas-now.com/se-vasilissa-tis ... no-chryso/

[The Rebel]

29/07/2020
Λύθηκε ένα από τα μυστήρια του Στόουνχεντζ: Εξακριβώθηκε η προέλευση 50 μεγάλιθων.
«Το πώς μεταφέρθηκαν στο σημείο είναι αντικείμενο εικασιών»



Βρετανοί επιστήμονες έλυσαν ένα από τα μυστήρια του Στόουνχεντζ, καθορίζοντας την προέλευση πολλών από τους μεγάλιθους που συγκροτούν το φημισμένο νεολιθικό μνημείο στο Γουίλτσαϊρ της Αγγλίας, χάρη σε ένα δείγμα που είχε φυλαχθεί επί δεκαετίες στις ΗΠΑ.

Από τη γεωχημική μελέτη διαπιστώθηκε ότι οι 50 από τους 52 γκρίζους ψαμμιτικούς ογκόλιθους του Στόουνχεντζ προέρχονται από το ίδιο σημείο: μια τοποθεσία που αποκαλείται Γουέστ Γουντς και απέχει περίπου 25 χιλιόμετρα.


A large sarsen stone at West Woods, the probable source of most of the sarsens used to construct Stonehenge. Photograph: Katy A Whitaker

Οι ψαμμιτικοί ογκόλιθοι τοποθετήθηκαν στο μνημείο γύρω στο 2500 π.Χ. Ο μεγαλύτερος έχει ύψος 9,1 μέτρα και ο βαρύτερος ζυγίζει περίπου 30 τόνους. «Οι ψαμμιτικοί ογκόλιθοι αποτελούν τον εξωτερικό κύκλο και το κεντρικό τρίλιθο (δύο κάθετοι μεγάλιθοι που στηρίζουν έναν οριζόντιο). Είναι πελώριοι», είπε ο γεωμορφολόγος Ντέιβιντ Νας, του Πανεπιστημίου του Μπράιτον, που ήταν επικεφαλής της έρευνας η οποία δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Science Advances.

«Το πώς μεταφέρθηκαν στο σημείο είναι αντικείμενο εικασιών. Δεδομένου του μεγέθους τους, είτε τους έσυραν, είτε τους μετακίνησαν με κυλινδρικές ράβδους μέχρι το Στόουνχεντζ. Δεν γνωρίζουμε την ακριβή διαδρομή, όμως τουλάχιστον τώρα έχουμε μια αφετηρία και έναν τερματισμό», πρόσθεσε ο Νας.

Οι επιστήμονες είχαν διαπιστώσει στο παρελθόν ότι οι μικρότεροι μονόλιθοι προέρχονταν από το Πέμπροκσιρ της Ουαλίας, μια περιοχή που απέχει 250 χιλιόμετρα από το Στόουνχεντζ.



Καθοριστικό ρόλο στην έρευνα έπαιξε ένα δείγμα ψαμμιτικού ογκόλιθου, το οποίο είχε αφαιρεθεί από το μνημείο στα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν είχαν τοποθετηθεί μεταλλικές ράβδοι για να σταθεροποιήσουν έναν ραγισμένο μεγάλιθο. Το δείγμα αυτό δόθηκε ως αναμνηστικό στον Ρόμπερτ Φίλιπς, έναν άνδρα που εργαζόταν στην εταιρεία που είχε αναλάβει τα έργα συντήρησης. Ο Φίλιπς το πήρε μαζί του (έλαβε και τη σχετική άδεια εξαγωγής) όταν μετανάστευσε στις ΗΠΑ, το 1977. Έζησε στη Νέα Υόρκη, το Ιλινόι, την Καλιφόρνια και τέλος στη Φλόριντα. Αποφάσισε να το επιστρέψει στη Βρετανία το 2018 και την ίδια χρονιά πέθανε.

Οι ερευνητές ανέλυσαν αυτό το δείγμα –είναι μια διαδικασία που καταστρέφει την πέτρα και επομένως δεν ήταν δυνατόν να εφαρμοστεί στους μεγάλιθους– και καθόρισαν το γεωχημικό αποτύπωμα του ψαμμιτικού ογκόλιθου από τον οποίο προήλθε. Αυτό το αποτύπωμα ταίριαζε με τους ψαμμόλιθους του Γουέστ Γουντς και με όλους τους μεγάλιθους του Στόουνχεντζ, εκτός από δύο.

«Ελπίζω, αυτό που ανακαλύψαμε να βοηθήσει τον κόσμο να καταλάβει περισσότερα για την τεράστια προσπάθεια που καταβλήθηκε για την κατασκευή του Στόουνχεντζ», κατέληξε ο Νας.
https://www.newsbeast.gr/environment/ar ... megalithon
https://www.theguardian.com/uk-news/202 ... sen-stones

[The Rebel]

Τετάρτη, 29 Ιουλίου 2020
Αυτό το άγαλμα του Βούδα έκρυβε μια μακάβρια έκπληξη.



Ένα άγαλμα καθιστού Βούδα που από ένα ναό της Κίνας κατέληξε σε μια αγορά αντικών στις Κάτω Χώρες αποκάλυψε ένα απίστευτο μυστικό – μια μούμια 1.000 ετών.

Η μούμια ανακαλύφθηκε, εγκιβωτισμένη σε μια κοιλότητα του αγάλματος, όταν ο ιδιώτης που το αγόρασε σε αγορά αντικών της Ολλανδίας – άγνωστο πώς κατέλξηε εκεί από την Κίνα, το πήγε σε έναν ειδικό για συντήρηση και αποκατάσταση.





Μόλις μια ομάδα ερευνητών και επιστημόνων έβαλε το άγαλμα στον αξονικό τομογράφο, ανακάλυψαν μια μούμια και ότι τα όργανα της μούμιας έλειπαν. «Νομίζαμε ότι θα ήταν ιστός πνευμόνων, αλλά αντ ‘αυτού βρήκαμε λίγα κομμάτια χαρτιού καλυμμένα με κινέζικους χαρακτήρες», δήλωσε ο Βίνσεντ φαν Φίλστερεν, επιμελητής αρχαιολογίας από στο Μουσείο Drents.



Η μούμια βρέθηκε καθιστή σε ένα τοπι υφάσματος, καλυμμένη με κινεζικές επιγραφές που αποκάλυπταν την ταυτότητά του: Ο νεκρός ήταν βουδιστής μοναχός με το όνομα Λιουκουάν, και οι επιστήμονες εικάζουν ότι πριν πεθάνει είχε ακολουθήσει τη διαδικασία της «αυτο-μουμιοποίησης», για να προετοιμαστεί για ζωή μετά το θάνατο.


Αυτομουμιοποίηση
Η διαδικασία αυτο-μουμιοποίησης ήταν διαδεδομένη παράδοση πριν από μία χιλιετία σε χώρες όπως η Ιαπωνία, η Κίνα και η Ταϊλάνδη. Ήταν μια περίπλοκη και επίπονη διαδικασία που περιλάμβανε την κατανάλωση ειδικής διατροφής και ενός δηλητηριώδους τσαγιού, ώστε το σώμα να καταστεί υπερβολικά τοξικό για να καταναλωθεί από σκουλήκια.

Για τις πρώτες 1.000 ημέρες οι μοναχοί σταμάτούσαν την κατανάλωση όλων των τροφίμων εκτός από ξηρούς καρπούς, σπόρους και μούρα, προκειμένου να αφαιρέσουν το σωματικό λίπος.
Τις επόμενες 1.000 μέρες έτρωγαν μόνο κορμούς δέντρων και ρίζες, ενώ κατανάλωναν το ειδικό τσάι από το χυμό του δέντρου Ουρούσι. Αυτό προκάλούσε εμετό και ταχεία απώλεια υγρών και λειτούργούσε ως συντηρητικό για τη μετά θάνατο αποσύνθεση.

Μετά από έξι χρόνια, ο μοναχός κλειδώνονταν σε ένα μικρό πέτρινο τάφο με μόνη έξοδο ένα σωλήνα αέρα και ένα κουδούνι. Ο μοναχός έκανε διαλογισμό στη θέση του λωτού μέχρι το θάνατό του – η ένδειξη ήταν όταν το κουδούνι σταματούσε να χτυπά. Ο τάφος στη συνέχεια σφραγίζόταν ωστε ο νεκρός να μουμιοποιηθεί.

Οι λίγοι μοναχοί που κατάφεραν να ολοκληρώσουν με επιτυχία τη διαδικασία ήταν πολύ σεβαστοί, ανέφερε το CNN.

«Υποψιαζόμαστε ότι για τα πρώτα 200 χρόνια μετά το θάνατο, η μούμια εκτέθηκε και λατρεύτηκε σε έναν βουδιστικό ναό στην Κίνα. Στη συνέχεια, τον 14ο αιώνα, μετέτρεψαν τη μούμια σε όμορφο άγαλμα» είπε ο Φαν Φίλστερεν.



Το άγαλμα αφού περιόδευσε ανά την Ευρώπη σήμερα είναι αντικείμενο νομικής αντιπαράθεσης μεταξύ Κίνας και Ολλανδίας, όπως αναφέρει η Sun. To Πεκίνο ισχυρίζεται ότι έχει κλαπεί και το διεκδικεί. Η τοποθεσία στην οποία φυλάσσεται είναι ένα μυστήριο που παραμένει.
https://www.newmoney.gr/roh/viral/afto- ... a-ekplixi/
https://krasodad.blogspot.com/2020/07/blog-post_29.html
https://www.history.com/news/ct-scan-re ... dha-statue

[The Rebel]

09/08/2020
Στον Πηνειό ζούσαν κάποτε ελέφαντες, ιπποπόταμοι και ρινόκεροι.
Τι καταγράφεται σε μελέτη του γεωλόγου-παλαιοντολόγου δρ Αθανάσιου Αθανασίου.



Ένα από τα πράγματα που σίγουρα φαίνονται αρκετά παράξενα για τον σύγχρονο Έλληνα είναι να δει στην ύπαιθρο ελέφαντες, λιοντάρια, άλογα, βίσωνες, ιπποπόταμους, ύαινες κλπ.

Το γεγονός όμως αυτό, δεν ήταν πάντα έτσι, καθώς σύμφωνα με όσα έχουν καταγραφεί από τις επιστημονικές έρευνες ακόμη και στην περιοχή της Θεσσαλίας, και ειδικά γύρω από τον Πηνειό ποταμό, κάποτε ζούσαν άγρια θηλαστικά ζώα που σήμερα εντοπίζονται στην Αφρική και στην Ασία.

Όπως καταγράφεται σε μια σημαντική μελέτη του γεωλόγου-παλαιοντολόγου δρ Αθ. Αθανασίου με τίτλο «Ο παλαιολιθικός κόσμος του Πηνειού» αλλά και λαμβάνοντας υπόψη τα ευρήματα στην κοιλάδα του ποταμού Πηνειού, έχουν αποκαλυφθεί κατά τα τελευταία 50 χρόνια πολυάριθμα σκελετικά στοιχεία θηλαστικών ηλικίας της τάξεως των 30.000 -45.000 ετών.



Στη μελέτη αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι τα απολιθωμένα θηλαστικά που έχουν προσδιοριστεί μέχρι σήμερα στην κοιλάδα του Πηνειού είναι:

* ελέφαντας (Elephas antiquus)

* ταύρος (Bos primigenius)

* βούβαλος (Bubalus cf. arnee)

* αίγαγρος (Capra ibex)

* αντιλόπη σάιγκα (Saiga tatarica)

* ρινόκερος (Stephanorhinus hemitoechus)

* ίπποι (Equus ferus και Equus hydruntinus)

* ιπποπόταμος (Hippopotamus sp.)

* μεγαλόκερος (Megaloceros sp.)

* ελάφι (Cervus sp.)

* πλατόνι (Dama sp.)

* ζαρκάδι (Capreolus capreolus)

Σύμφωνα με την έρευνα, η καλύτερα ερευνημένη και η πιο πλούσια σε απολιθώματα περιοχή της κοιλάδας του Πηνειού είναι το τμήμα δυτικά της Λάρισας, μέχρι τα Στενά του Καλαμακίου (Αμυγδαλιά), όπου συστηματικές έρευνες έχουν αποκαλύψει πολυάριθμα σκελετικά λείψανα ζώων του Ανωτέρου Πλειστοκαίνου, καθώς και ανθρωπογενή κατάλοιπα της Μέσης Παλαιολιθικής εποχής.

Πρέπει να σημειωθεί πως η ανακάλυψη και η πρώτη συλλογή υλικού στην περιοχή του Πηνειού έγινε το 1958 κατά τη διάρκεια γερμανικής αρχαιολογικής αποστολής. Κατά τις επόμενες δεκαετίες, αναφέρει ο κ. Αθανασίου στην έρευνα του, έχουν γίνει αρκετές συλλογές απολιθωμάτων σε περιόδους χαμηλής στάθμης του ποταμού, και έχουν συγκεντρωθεί περισσότερα από διακόσια απολιθώματα μεγάλων θηλαστικών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, τα περισσότερα ευρήματα που έχουν αποκαλυφθεί στον Πηνειό, βρίσκονται σε χώρο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας – Ιατρική Σχολή, ενώ ορισμένα από αυτά βρίσκονται και στο Διαχρονικό Μουσείο της Λάρισας (ένας χαυλιόδοντας ελέφαντα, κέρατα από άγριο βόδι, αλλά και ένα κρανίο από ένα ελάφι).



Ο ελέφαντας (Elephas antiquus)
Σύμφωνα με την επιστημονική έρευνα, πρόκειται για ένα είδος ελέφαντα που εντοπίστηκε πως ζούσε στην περιοχή του Πηνειού. Είναι πολύ κοινό είδος στο Μέσο και Ανώτερο Πλειστόκαινο της Ευρώπης. Επειδή τα οστά και τα δόντια του είναι μεγάλου μεγέθους και πολύ ανθεκτικά, διατηρούνται καλύτερα ως απολιθώματα συγκριτικά με τα λείψανα πιο μικρόσωμων ζώων.

Συγγενής του σημερινού ινδικού ελέφαντα, ήταν σημαντικά μεγαλύτερος από αυτόν: ορισμένα αρσενικά άτομα ίσως έφταναν σε ύψος τα 4 μ. και το βάρος τους ξεπερνούσε τους 10 τόνους. Ωστόσο τα θηλυκά, αλλά και κάποια αρσενικά άτομα, ήταν σαφώς μικρότερα (οι ελέφαντες εμφανίζουν μεγάλες αποκλίσεις μεγέθους, ιδίως μεταξύ των δύο φύλων).

Το ογκώδες κρανίο έφερε δύο μεγάλου μήκους και σχετικά ευθείς χαυλιόδοντες. Στην Ελλάδα είναι γνωστός από τουλάχιστον είκοσι θέσεις.

Μεγάλα βοοειδή.
Στην κοιλάδα του Πηνειού φαίνεται πως ζούσαν κάποτε μεγάλα βοοειδή του είδους Bos primigenius. Είναι πολύ μεγαλόσωμο και πολύ εύρωστο είδος ταύρου, με μεγάλα κέρατα που στρέφονταν προς το πλάι και προς τα εμπρός, αναφέρει ο κ. Αθανασίου στην έρευνά του.

Το ύψος στους ώμους των αρσενικών ατόμων έφθανε τα 1,65 -1,85 μ, αν και ορισμένα ίσως ξεπερνούσαν τα 2μ. Τα θηλυκά ήταν 20 -25% μικρότερα.



Κατά το Μέσο και Ανώτερο Πλειστόκαινο οι ταύροι αυτοί είχαν εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ευρασία και τη Β. Αφρική. Κατά το Ολόκαινο οι πληθυσμοί τους παρουσίασαν μεγάλη κάμψη λόγω του εντατικού κυνηγιού και απώλειας βοσκοτόπων. Το τελευταίο άτομο του είδους πέθανε στην Πολωνία το 1627.

Τα μικρά βοοειδή: αίγαγρος των Άλπεων και σάιγκα.
Ο αίγαγρος Capra ibex είναι ορεσίβιο θηλαστικό, ικανό να αναρριχηθεί στα πιο απόκρημνα υψώματα. Ο φυσικός του χώρος περιορίζεται σήμερα στις Άλπεις, σε υψόμετρο άνω των 1500μ, κατά το παρελθόν όμως ήταν κοινό σε όλα τα ορεινά οικοσυστήματα της Ευρώπης. Τα αρσενικά είναι πολύ μεγαλύτερα από τα θηλυκά (έχουν σχεδόν το διπλάσιο βάρος) και έχουν πολύ μακρύτερα κέρατα.

Το ύψος στους ώμους των αρσενικών φθάνει μέχρι 1 μ, το μήκος του σώματος τα 1,60 μ και το βάρος μπορεί να ξεπεράσει τα 100 κιλά. Τα πλειστοκαινικά άτομα του είδους ήταν ελαφρώς μεγαλύτερα.

Η σάιγκα (Saiga tatarica) είναι μια αντιλόπη που ζει σήμερα στις ψυχρές στέπες της Κεντρικής Ασίας. Μέχρι πριν από δύο αιώνες η γεωγραφική της εξάπλωση έφτανε όμως μέχρι την Κεντρική Ευρώπη, όπου ζούσε στις στέπες και τα αραιά δάση.

«Το μήκος της φτάνει τα 1,45 μ και το ύψος της τα 80 εκατ. Χαρακτηρίζεται από την ογκώδη μύτη της, η οποία σχηματίζει μικρή προβοσκίδα. Μόνο τα αρσενικά άτομα φέρουν κέρατα. Σε αυτό το είδος αποδίδεται από Γερμανούς ερευνητές μία κάτω γνάθος που βρέθηκε στην κοιλάδα του Πηνειού το 1958», αναφέρεται στην έρευνα.



Ο ρινόκερος.
Αναφορικά με τον ρινόκερο, στη μελέτη αναφέρεται μεταξύ άλλων, ότι κατά τη διάρκεια του Πλειστοκαίνου (δηλ. γεωλογική περίοδος από το 2.588.000 π.Χ. ως το 11.700 π.Χ) υπήρξαν τουλάχιστον τέσσερα είδη, τα οποία εντάσσονται στα γένη Stephanorhinus και Coelodonta. Το γένος Stephanorhinus είναι στενός συγγενής του σημερινού δασόβιου ρινόκερου της Σουμάτρας Dicerorhinus sumatrensis. Στο Coelodonta ανήκει ο τριχωτός ρινόκερος που έζησε κατά τις παγετώδεις εποχές μαζί με τα μαμούθ. Οι πλειστοκαινικοί ρινόκεροι της Ευρώπης έφεραν δύο ρινικά κέρατα και ήταν μεσαίου -μεγάλου μεγέθους.

Στην πανίδα του Πηνειού αντιπροσωπεύεται πιθανότατα μόνο το είδος Stephanorhinus hemitoechus, αναφέρει η μελέτη, δηλαδή ένα είδος που ζούσε σε ανοιχτές εκτάσεις και αραιά δάση.

Ελαφοειδή.
Παράλληλα στην επιστημονική μελέτη αναφέρεται ότι στην πανίδα του Πηνειού περιλαμβάνονται και τα τρία πολύ γνωστά μας είδη ελαφοειδών που απαντούν σήμερα στα εύκρατα δάση της Ευρώπης, δηλαδή το ελάφι, το πλατόνι και το ζαρκάδι. Εκτός όμως από αυτά περιλαμβάνεται και ένα, εξαφανισμένο σήμερα, γιγαντιαίο είδος, που ονομάζεται μεγαλόκερος (Megaloceros giganteus). Το ύψος του στους ώμους ξεπερνούσε τα 2μ, και τα αρσενικά άτομα χαρακτηρίζονταν από τα τεράστια παλαμοειδή κέρατά τους, πλάτους άνω των 3μ. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ελαφοειδές που έζησε ποτέ. Ο μεγαλόκερος έζησε σε εύκρατες περιοχές της Ευρασίας μέχρι το τέλος του Πλειστοκαίνου, και σε ορισμένες θέσεις επέζησε και στο Ολόκαινο.

Ο ιπποπόταμος (Hippopotamus sp.)
Αποκλειστικά αφρικανικό ζώο σήμερα, ο ιπποπόταμος εξαπλώθηκε κατά τις θερμές μεσοπαγετώδεις περιόδους του Πλειστοκαίνου προς Βορρά μέχρι την Αγγλία. Η σημερινή του γεωγραφική εξάπλωση δεν αποτελεί παρά ελάχιστο μέρος της πλειστοκαινικής. Ο ευρωπαϊκός ιπποπόταμος ήταν αρκετά μεγαλύτερος από τον σημερινό: ορισμένα άτομα πρέπει να ξεπερνούσαν σε μήκος τα 5 μ και σε βάρος τους 4 τόνους). Ήταν ημιυδρόβιος και ζούσε κοντά σε λίμνες και ποτάμια. Χαρακτηρίζεται από πολύ παχύ κορμό, κοντά πόδια και πολύ μεγάλη κεφαλή με υπερμεγέθεις κυνόδοντες (χαυλιόδοντες).

Εκτός από τη μικρή διαφορά μεγέθους, δεν παρατηρείται καμία σημαντική ανατομική διαφορά μεταξύ των πλειστοκαινικών και των σημερινών ιπποποτάμων, και γι’ αυτό θεωρούνται από τους περισσότερους ερευνητές μέλη του ιδίου είδους, Hippopotamusamphibius.

Χρονολόγηση της πανίδας.
Σύμφωνα με τη μελέτη του κ. Αθανασίου, η σύσταση της πανίδας του Πηνειού δείχνει ότι τοποθετείται γεωχρονολογικώς στο Ανώτερο Πλειστόκαινο. Ωστόσο το Ανώτερο Πλειστόκαινο καλύπτει την αρκετά μεγάλη, για τα ανθρώπινα μέτρα, χρονική περίοδο 180.000 -10.000 έτη πριν από σήμερα.

Με βάση τις χρονολογήσεις αυτές, γράφει ο κ. Αθανασίου στη μελέτη του, ότι «τα ιζήματα στην περιοχή των Στενών Καλαμακίου αποτέθηκαν πριν από περίπου 30.000 -45.000 χρόνια. Η ηλικία αυτή, κατά την οποία έζησαν τα απολιθωμένα θηλαστικά του της κοιλάδας του Πηνειού, εμπίπτει εντός της τελευταίας παγετώδους περιόδου, που σημαίνει ότι το κλίμα ήταν αισθητά πιο ψυχρό από το σημερινό».

Ωστόσο, αναφέρει η μελέτη, «λόγω του σχετικά μικρού γεωγραφικού πλάτους της Θεσσαλίας, τα παγετικά φαινόμενα δεν ήταν τόσο έντονα. Αυτό συνάγεται από την απουσία στην απολιθωμένη πανίδα ζώων απόλυτα προσαρμοσμένων σε ψυχρά περιβάλλοντα, όπως το μαμούθ και ο τριχωτός ρινόκερος. Αντιθέτως, η πανίδα περιλαμβάνει θηλαστικά, όπως ο ιπποπόταμος, που δεν μπορούν να ζήσουν σε συνθήκες παγετού».
https://www.newsbeast.gr/environment/ar ... -rinokeroi
https://www.gazzetta.gr/plus/koinwnia/a ... -rinokeroi

[The Rebel]

Τρίτη, 25 Αυγούστου 2020
Ισραήλ ~ Έφηβος βρήκε θησαυρό χρυσών νομισμάτων 1.100 ετών.



Νεαρός εθελοντής που συμμετείχε σε αρχαιολογική ανασκαφή στην περιοχή του Τελ Αβίβ, στο κεντρικό Ισραήλ, βρήκε 425 χρυσά νομίσματα σε πήλινο αμφορέα, που ήταν θαμμένος επί 1.100 χρόνια.

Το μεγαλύτερο μέρος των νομισμάτων χρονολογείται στην πρώιμη ισλαμική περίοδο, όταν η περιοχή ήταν υπό την κυριαρχία του Χαλιφάτου των Αββασιδών (750-1258 μ.Χ), που είχε υπό τον έλεγχο του το μεγαλύτερο μέρος της Εγγύς Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.

Τα νομίσματα ζυγίζουν 845 γραμμάρια και την εποχή που θάφτηκαν, τέλη του 9ου αιώνα, αντιπροσώπευαν ένα τεράστιο ποσό, αρκετό για την αγορά πολυτελούς κατοικίας σε μια από τις πόλεις του χαλιφάτου.

Ο ιδιοκτήτης των νομισμάτων, όπως και ο λόγος για τον οποίον δεν επέστρεψε να πάρει τον θησαυρό, παραμένουν μυστήριο.

«Ο άνθρωπος που έθαψε τον θησαυρό πριν από 1.100 χρόνια, περίμενε να τον ανακτήσει, εξού και είχε ασφαλίσει το αγγείο με ένα καρφί, ώστε να μην μετακινηθεί», δήλωσαν οι επικεφαλής της ανασκαφής, Λιάτ Ναντάβ-Ζιβ και Έλι Χαντάντ από την Υπηρεσία Αρχαιοτήτων του Ισραήλ, που χαρακτήρισαν «εξαιρετικά σπάνια» την εύρεση χρυσών νομισμάτων σε τόσο μεγάλη ποσότητα.





Ο νομισματολόγος Ρόμπερτ Κουλ δήλωσε ότι εκτός από τα χρυσά δηνάρια, ο αμφορέας περιείχε και 270 χρυσά νομίσματα μικρότερης αξίας και μάλιστα, ένα εξ αυτών είναι θραύσμα χρυσού σόλιδου (το χρυσό νόμισμα των Βυζαντινών επί 800 χρόνια) του Αυτοκράτορα Θεόφιλου, που «κόπηκε» στην Κωνσταντινούπολη και αποτελεί απόδειξη των σχέσεων που διατηρούσαν οι δύο αντίπαλες αυτοκρατορίες την περίοδο εκείνη.




https://krasodad.blogspot.com/2020/08/1100.html

[The Rebel]

21/09/2020
Αίγυπτος: 27 σαρκοφάγοι ηλικίας 2.500 ετών ανακαλύφθηκαν σε κρύπτη αρχαίας νεκρόπολης.
Διατηρημένες σε καλή κατάσταση και διακοσμημένες με έντονα χρώματα και ιερογλυφικά, σε ένα πηγάδι βάθους 11 μέτρων.



Εικοσιεπτά ασύλητες σαρκοφάγοι, ηλικίας 2.500 ετών, που βρίσκονταν σε υπόγεια κρύπτη που αποκαλύφθηκε πρόσφατα στην αρχαία αιγυπτιακή νεκρόπολη Σακκάρα, στην αριστερή όχθη του Νείλου, ήρθαν στο φως από αρχαιολόγους.

Δεκατρείς εξ αυτών ανακαλύφθηκαν στις αρχές Σεπτεμβρίου, και ακολούθησαν ακόμη δεκατέσσερις. Σύμφωνα με τους ειδικούς, πρόκειται για σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη, τη σημαντικότερη στο είδος της.

Οι ξύλινες σαρκοφάγοι είναι διατηρημένες σε καλή κατάσταση και διακοσμημένες με περίτεχνα σχέδια σε έντονα χρώματα και ιερογλυφικά.

Η Σακκάρα, σε απόσταση 30 χλμ νότια του Καΐρου, μέρος της αρχαίας πρωτεύουσας Μέμφιδας, αναφέρεται ως τόπος ενταφιασμού για περισσότερο από 3.000 χρόνια, ήδη από την αρχαϊκή περίοδο της πρώτης Δυναστείας και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCΟ.

Σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, τα φέρετρα είναι εντελώς κλειστά και δεν έχουν ανοιχτεί από την εποχή της ταφής, ανακοίνωσε το Υπουργείο Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου.

«Περισσότερα μυστικά»
Ο υπουργός Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου Χάλεντ αλ Ανάνι καθυστέρησε δύο ημέρες να κάνει την επίσημη ανακοίνωση του νέου ευρήματος, καθώς ήθελε να επισκεφτεί το σημείο και να ευχαριστήσει το προσωπικό που εργάστηκε υπό δύσκολες συνθήκες κατεβαίνοντας με σκοινιά σε ένα πηγάδι βάθους 11 μέτρων.



Η ανασκαφή συνεχίζεται καθώς οι αρχαιολόγοι προσπαθούν να εντοπίσουν στοιχεία σχετικά με την προέλευση των σαρκοφάγων, ει δυνατόν και την ταυτότητα των νεκρών.

Τις επόμενες ημέρες θα δοθεί συνέντευξη Τύπου στην οποία θα γίνουν περισσότερες ανακοινώσεις, θα αποκαλυφθούν «περισσότερα μυστικά», όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση.

Σε βίντεο που είχε δοθεί στη δημοσιότητα ο αλ Ανάνι ακούγεται να λέει ότι πρόκειται για «συναρπαστική ανακάλυψη» και ότι τα πρόσφατα ευρήματα «είναι μόνο η αρχή».

Γύρω από τις σαρκοφάγους ανακαλύφθηκαν αντικείμενα, επίσης διακοσμημένα με έντονα χρώματα.



Τον περασμένο Νοέμβριο σε κρύπτη κοντά στην κλιμακωτή πυραμίδα της νεκρόπολης στη Σακκάρα, ανακαλύφθηκαν δεκάδες μουμιοποιημένες γάτες, σκαραβαίοι, κόμπρες, πουλιά και αλιγάτορες, όπως επίσης περισσότερα από 1.000 φυλαχτά.
https://www.huffingtonpost.gr/entry/dek ... e871abfe0c

Η Αίγυπτος επιχειρεί να προωθήσει τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις, σε μια προσπάθεια αναζωογόνησης του τουρισμού, ο οποίος δέχτηκε πλήγμα από τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς που επιβλήθηκαν λόγω πανδημίας.
https://www.bbc.com/news/world-middle-east-54227282
https://www.huffingtonpost.gr/entry/aiy ... r-homepage

[The Rebel]

27 Σεπτεμβρίου, 2020
Σπάνιο εύρημα στη Βαλτική: Εντοπίστηκε ναυάγιο 400 ετών – «Άθικτο και με γεμάτο αμπάρι»



Ανακαλύφθηκε στα βάθη του Φιννικού Κόλπου στη Βαλτική το ναυάγιο ενός πλοίου που θεωρείται «πρόγονος» των πρώτων σύγχρονων, αφού ήταν το πρώτο που θυσίασε τα πάντα για τη χωρητικότητα.

Εθελοντές δύτες από τη φινλανδική ΜΚΟ Badewanne ανακάλυψαν ένα «θησαυρο» στα βάθη της θάλασσας που εκτιμούν πως είναι ένα ολλανδικό εμπορικό σκάφος του 17ου αιώνα.

Το κουφάρι που ανακαλύφθηκε στον Φιννικό Κόλπο, στα ανατολικά νερά της Βαλτικής, είναι διατηρημένο σε αναπάντεχα καλή κατάσταση. Βρίσκεται σε βάθος περίπου 85 μέτρων, είναι σχεδόν άθικτο -με εξαίρεση κάποιες μικροζημιές από τα δίχτυα των ντόπιων ψαράδων- και τα αμπάρια του είναι γεμάτα από προϊόντα και προμήθειες.

Το σκάφος με τα τρία κατάρτια είναι κλασικό δείγμα των ολλανδικών φορτηγών πλοίων που κυριαρχούσαν στο θαλάσσιο εμπόριο της εποχής, λόγω της καινοτόμου δομής του. Όπως εξηγεί η ομάδα που το εντόπισε, πρόκειται για σπάνιο εύρημα.



Σύμφωνα με τους δύτες, το πλοίο διατηρήθηκε σε τόσο καλή κατάσταση, λόγω της ποιότητας των χαρακτηριστικών του νερού στον Κόλπο της Φινλανδίας – έναν συνδυασμό από χαμηλή αλατότητα, θερμοκρασία και φως που επέτρεψε στο ξύλινο κουφάρι να επιζήσει για αιώνες.

Αντιθέτως, όπως λένε οι ειδικοί, σε θερμότερα νερά, το κουφάρι θα είχε καταστραφεί από τους μικροοργανισμούς που τρέφονται με ξύλο.

Ο λόγος βύθισης του σκάφους παραμένει άγνωστος.

Από το Μεσαίωνα, η Βαλτική Θάλασσα αποτελούσε μια ολοένα και πιο σημαντική εμπορική διαδρομή που συνέδεε την Ολλανδία και την Αγγλία με τους προμηθευτές ξύλου και πίσσας για το ναυτικό τους.

Σύμφωνα με τον θαλάσσιο αρχαιολόγο Niklas Eriksson από το Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, «το ναυάγιο προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία να ερευνήσουμε την ανάπτυξη του συγκεκριμένου τύπου πλοίου που ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και έγινε το εργαλείο που έθεσε τις βάσεις για την πρώιμη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση».
https://www.el.gr/paraxena/archeology/s ... ntopistik/

[fonfon]

Αποκρυπτογραφήθηκαν σύμβολα της Γραμμικής Α των Μινωιτών
Για πρώτη φορά επιστήμονες αποκρυπτογράφησαν τα κλάσματα της Γραμμικής Α.

Μέχρι σήμερα οι ερευνητές κατανοούσαν ένα μικρό μόνο μέρος της γραφής και των αριθμών που χρησιμοποιήθηκαν από τον μινωικό πολιτισμό στην Κρήτη. Τώρα για πρώτη φορά αποκρυπτογραφήθηκαν τα κλάσματα της Γραμμικής Α.

Λίγα είναι αυτά που ξέρουμε για τον μινωικό πολιτισμό που άνθησε στην Κρήτη πριν από 3.500 χρόνια. Μέχρι σήμερα τα λαμπρά ανάκτορα της Κνωσσού μας θυμίζουν τον πρώιμο εκείνο πολιτισμό, τον πρώτο επί ευρωπαϊκού εδάφους. Με τον στόλο τους οι Μινωίτες κυριαρχούσαν στην ανατολική Μεσόγειο, ήταν μια εύρωστη εμπορική δύναμη της εποχής και χρησιμοποιούσαν μάλιστα δύο συστήματα γραφής, τα ιερογλυφικά και τη Γραμμική Α.

Η γραφή αυτή δεν έχει σχεδόν καθόλου αποκρυπτογραφηθεί λόγω και της έλλειψης επαρκών ευρημάτων. Πάντως φαίνεται πως ήταν συλλαβογραφική, όπως και η Γραμμική Β που χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια για τα μυκηναϊκά ελληνικά της εποχής. Γνωστά είναι 70 τέτοια συλλαβογράμματα, 100 σύμβολα για συγκεκριμένες λέξεις και πάμπολλα αριθμητικά σύμβολα, καθώς οι Μινωίτες έκαναν σύνθετους μαθηματικούς υπολογισμούς.

Μια γραφή γεμάτη αινίγματα

Κατά πάσα πιθανότητα οι Μινωίτες χρησιμοποιούσαν στο εμπόριο και τη διοίκηση ένα δεκαδικό σύστημα που μελέτησαν τώρα ερευνητές του Πανεπιστημίου της Μπολόνια. Οι δεκάδες σημειώνονταν με οριζόντιες γραμμές ή τελείες, οι εκατοντάδες με κύκλους και οι χιλιάδες με κύκλους πλαισιωμένους από γραμμές. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι Μινωίτες χρησιμοποιούσαν για τους υπολογισμούς τους και για την αναγραφή ποσοτήτων ακόμα και δεκαδικά κλάσματα.

«Η Γραμμική Α περιλαμβάνει 17 σύμβολα που σήμαιναν προφανώς κλάσματα», γράφει ο Μικέλε Κοράτσα και οι συνάδελφοί του από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Αυτά τα δεκαδικά κλάσματα παριστάνονταν με τριγωνικά ή ημικυκλικά σύμβολα που συμπληρώνονταν με μια ή περισσότερες τελείες. Αυτό η επιστήμη το είχε ήδη διαπιστώσει, όμως μέχρι σήμερα δεν είχε καταφέρει να βρει την αντιστοιχία των συμβόλων με συγκεκριμένα κλάσματα. Οι πήλινες πινακίδες που έχουν διασωθεί είναι συχνά αποσπασματικές, ενώ και οι αντιστοιχίες μεταβάλλονταν με το πέρασμα του χρόνου.

Για κάθε κλάσμα ένα σύμβολο

Τελικά οι ερευνητές στη Μπολόνια κατάφεραν να αποκρυπτογραφήσουν τα μαθηματικά μεγέθη αυτών των συμβόλων συνδυάζοντας μεθόδους της γλωσσολογίας, των μαθηματικών και της αρχαιολογίας και συγκρίνοντας το υλικό με τα αντίστοιχα σύμβολα της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας.

Πήραν ως αφετηρία την υπόθεση ότι η απλή διαίρεση διά δύο, το κλάσμα ½ δηλαδή, ήταν η συχνότερη. «Κι αυτό γιατί κάθε κλάσμα μεγαλύτερο του ½ μπορεί να διατυπωθεί ως 1/2 + x», σημειώνει ο Μικέλε Κοράτσα. Πάνω σ' αυτή τη βάση οι μελετητές υπολόγισαν μετά τους διάφορους συνδυασμούς και τη συχνότητα των κλασμάτων.

Εκπόνησαν έτσι έναν πίνακα, πάνω στον οποίο όλα τα δυνατά σύμβολα των κλασμάτων της Γραμμικής Α κατατάχθηκαν σε συγκεκριμένα αριθμητικά μεγέθη. Ο πίνακας δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Archaeological Science. Βλέπει κανείς στον πίνακα ημικυκλικά σύμβολα με έναν αύξοντα αριθμό από γραμμές για τα κλάσματα ¼, 1/5 ή 1/20, 1/30 κοκ.

Το σύμβολο για το 1/10 θυμίζει το δικό μας Τ. Εντοπίστηκαν σύμβολα μέχρι και το κλάσμα 1/60. Πάντως το κλάσμα που απαντά συχνότερα στις πήλινες πινακίδες είναι το ½ που θυμίζει το δικό μας J. Οι ερευνητές από τη Μπολόνια αισιοδοξούν ότι η συνδυαστική μέθοδος που χρησιμοποίησαν θα οδηγήσει κάποτε και στην αποκρυπτογράφηση ολόκληρης της αινιγματικής Γραμμικής Α.

Με πληροφορίες από Deutsche Welle
https://m.lifo.gr/now/culture/298150/ap ... n-minoiton