Παναγιωτης Κονδυλης

[Dr Socrates]

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ
Υπερκινητικότητα και φαίνεσθαι αντί απόδοσης και πράττειν - απόλαυση και στέρηση


Μεταπολεμικό κομματικό σύστημα και κοινωνικό συμβόλαιο: Ο παρασιτικός καταναλωτισμός

Η παρατήρηση αυτή μας φέρνει στη δεύτερη από τις δύο μεγάλες φάσεις της εθνικής συρρίκνωσης του ελληνισμού σ’ αυτόν τον αιώνα. Αν η πρώτη είχε κυρίως γεωπολιτικό χαρακτήρα, η δεύτερη, πού άρχισε μετά τη σχετική ολοκλήρωση της πρώτης, χαρακτηρίζεται από τα συμπτώματα και τα συπαρομαρτούντα ενός παρασιτικού καταναλωτισμού αδιάφορου για τις μακροπρόθεσμες εθνικές του επιπτώσεις, ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά την ανεξαρτησία της χώρας και την αυτοτέλεια των εθνικών της αποφάσεων.

Τον καταναλωτισμό αυτόν δεν τον ονομάζουμε παρασιτικό για να τον υποβιβάσουμε ηθικά, αντιπαρατάσσοντάς του «ανώτερα» και «πνευματικά» ιδεώδη ζωής, όπως κάνουν διάφοροι διανοούμενοι. Θα ήταν εξωπραγματικό και ανόητο να θέλει να αποκόψει κανείς τον ελληνικό λαό στο σύνολό του από τις νέες δυνατότητες της παραγωγής και της τεχνολογίας - και επί πλέον θα ήταν και επικίνδυνο, γιατί μια τέτοια αποκοπή θα συμβάδιζε με μια γενικότερη οικονομική και στρατιωτική καθυστέρηση. Ό όρος «παρασιτικός καταναλωτισμός» χρησιμοποιείται εδώ στην κυριολεξία του για να δηλώσει ότι η σημερινή Ελλάδα, όντας ανίκανη να παραγάγει η ίδια όσα καταναλώνει και μην έχοντας αρκετή αυτοσυγκράτηση - και αξιοπρέπεια - ώστε να μην καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα μπορεί να παραγάγει η ίδια, προκειμένου να καταναλώσει παρασιτεί, και μάλιστα σε διπλή κατεύθυνση: παρασιτεί στο εσωτερικό, που υποθηκεύει τους πόρους του μέλλοντος μετατρέποντάς τους σε τρέχοντα τοκοχρεολύσια, και παρασιτεί προς τα έξω, που έχει επίσης δανεισθεί υπέρογκα ποσά όχι για να κάνει επενδύσεις μελλοντικά καρποφόρες αλλά κυρίως για να πληρώσει με αυτά τεράστιες ποσότητες καταναλωτικών αγαθών, τις οποίες και πάλι εισήγαγε από το εξωτερικό. Η εξέλιξη αυτή συντελέσθηκε στο πλαίσιο της μεταπολεμικής προοδευτικής διαπλοκής των διεθνών οικονομικών διαδικασιών γενικά και των ευρωπαϊκών οικονομιών ειδικότερα, ωστόσο θα ήταν λάθος να τη θεωρήσουμε ως ειμαρμένη πού ενέσκηψε πάνω σε μιαν αδύνατη κι ανυπεράσπιστη Ελλάδα, αιχμαλωτισμένη ανέκκλητα στα δίχτυα του «διεθνούς κεφαλαίου». Τέτοιες φαινομενικά περισπούδαστες εξηγήσεις προσφέρουν όσοι οχυρώνονται πίσω από την αγοραία «αριστερή» και «φιλολαϊκή» ρητορική, αρνούμενοι να αναμετρήσουν το μέγεθος των δικών τους ευθυνών, το βάθος των συντελεστών της σημερινής εθνικής κρίσης και την οδυνηρότητα των πιθανών διεξόδων απ’ αυτήν.
Οι πρωταρχικοί λόγοι, πού έθεσαν σε κίνηση τη διαδικασία της εθνικής εκποίησης και της συναφούς πολιτικής αποδυνάμωσης της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο, είναι ενδογενείς και ανάγονται στη λειτουργία του πολιτικού της συστήματος και στη συμπεριφορά όλων των υποκειμενικών του παραγόντων.


Με άλλα λόγια: το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σώμα στο σύνολο του επωφελήθηκε από τη μεταπολεμική πρωτοφανή ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας και άντλησε βραχυπρόθεσμα ωφελήματα απ’ αυτή με αντάλλαγμα τον μακροπρόθεσμο υποβιβασμό της Ελλάδας στην κλίμακα του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας και συνάμα τη γενική εθνική της υποβάθμιση. Αυτό έγινε με τη μορφή ενός σιωπηρού, αλλά διαρκούς και κατά μέγα μέρος συνειδητού και επαίσχυντου κοινωνικού συμβολαίου, στο πλαίσιο του οποίου η εκάστοτε πολιτική ηγεσία - «δεξιά», «φιλελεύθερη» ή «σοσιαλιστική», κοινοβουλευτική ή δικτατορική: στο κρίσιμο τούτο σημείο οι αποκλίσεις υπήρξαν ελάχιστες - ανέλαβε τη λειτουργία να ενισχύει γρήγορα και παρασιτικά τις καταναλωτικές δυνατότητες του «λαού» με αντίτιμο την πολιτική του εύνοια ή ανοχή, ήτοι τη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας και την κάρπωση των συναφών κοινωνικών και υλικών προνομίων. Βεβαίως, η συναλλαγή αυτή χαρακτήριζε τον Ελληνικό κοινοβουλευτισμό από τα γεννοφάσκια του, όμως η πρωτοφανής μεταπολεμική διεθνής οικονομική συγκυρία της προσέδωσε δυνατότητες επίσης πρωτοφανείς: Προς άγρα και συγκράτηση της εκλογικής πελατείας μπορούσαν τώρα να προσφερθούν όχι απλώς ανιαρές κρατικές θέσεις, αλλά επί πλέον πολύχρωμες μάζες καταναλωτικών αγαθών και πλήθος δελεαστικών καταναλωτικών δυνατοτήτων. Ενώ όμως η πρώτη προσφορά συνεπαγόταν κυρίως την εκποίηση του κρατικού μηχανισμού και των κρατικών πόρων στην εσωτερική αγορά, η δεύτερη - και πιο πλουσιοπάροχη - απέληγε με εσωτερική αναγκαιότητα στο ξεπούλημα ολόκληρου τού έθνους στη διεθνή αγορά. Αυτό το ξεπούλημα άρχισε με τα μεγάλα, αντίδρομα και ταυτοχρόνως συμπληρωματικά, κύματα της μετανάστευσης και του τουρισμού, για να κορυφωθεί, αλλάζοντας αισθητά όψη και συναισθηματική επένδυση, στην αγορά Αυστριακών μπισκότων για σκύλους και στην οργάνωση τριήμερων ταξιδιών στο Λονδίνο για ψώνια, κατασταλάζοντας ενδιαμέσως παχυλές επιδοτήσεις μιας περιττής αγροτικής παραγωγής και την περαιτέρω διόγκωση μιας ημιπαράλυτης δημοσιοϋπαλληλίας. Ποτέ άλλοτε το κράτος και το έθνος δεν βρέθηκαν, χάρη στην απλόχερη μεσολάβηση του «πολιτικού κόσμου», σε τόσο αγαστή σύμπνοια με τον χαρτοπαίχτη της επαρχίας και με το τσόκαρο των Αθηνών.

Μετά το 1980: Η ανακύκληση του αδιεξόδου μέσα στο Κοινοτικό Ευρωπαϊκό πλαίσιο

Ο παρασιτικός καταναλωτισμός, όπως τον ορίσαμε παραπάνω, προκάλεσε μια τέτοια διασπάθιση πόρων, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1980, ώστε η στενότητα των πόρων θα ακολουθεί στο εξής, και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, την Ελληνική εθνική πολιτική σαν βαρειά σκιά. Οι σημερινές, και οι αναπόδραστες αυριανές, προσπάθειες του «πολιτικού κόσμου» για τη λύση αυτού του πιεστικού προβλήματος δεν αποτελούν διαρθρωτική του αντιμετώπιση, παρά κατά βάθος αποσκοπούν στη δημιουργία συνθηκών πρόσκαιρης ανακούφισης πού θα επιτρέψουν ξανά την ανακύκλωση του προηγούμενου φαύλου παιγνιδιού μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων. Είναι περιττό να εξηγήσουμε ποιές μακροπρόθεσμες συνέπειες έχει η υφιστάμενη σήμερα στενότητα των πόρων για το μέλλον τού έθνους, δηλ. για την οικονομική ανταγωνιστικότητα του, για την παιδεία του και για την άμυνα του. Εξ αιτίας της στενότητας τούτης η Ελλάδα ξεκινά τον αγώνα δρόμου στην αρχόμενη πολυτάραχη φάση της πλανητικής πολιτικής με ένα επί πλέον σημαντικότατο μειονέκτημα. Η οικονομική της υποπλασία, η οποία χρηματοδοτήθηκε και εξωραΐσθηκε καταναλωτικά με την εκτεταμένη απώλεια της οικονομικής της ανεξαρτησίας, θα περιορίσει πολύ τα περιθώρια των πολιτικών της επιλογών και δραστηριοτήτων, προ παντός όταν θα συγκρουσθούν οι δικές της θέσεις με εκείνες των Ευρωπαίων και άλλων χρηματοδοτών της. Για τη σύγκρουση αυτή, η οποία, δεν αποκλείεται κάποτε να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, θα πούμε μερικά πράγματα αμέσως παρακάτω. Πάντως την πορεία και την έκβασή της τις προδιαγράφει η σημερινή εικόνα της Ελλάδας στον διεθνή, και προ παντός στον Κοινοτικό Ευρωπαϊκό χώρο.





Το πολιτικό προσωπικό λέει στην κοινωνία αυτά που εκείνη συνήθισε και θέλει να ακούει
Η σημερινή κατάσταση του «πολιτικού κόσμου» δεν απέχει ουσιαστικά από τη γενική κατάσταση του περιούσιου λαού και αποτελεί επίσης ισχυρότατο εμπόδιο για την εκλογίκευση της εθνικής πολιτικής. Αν ο «πολιτικός κόσμος» κάποτε εμφανίζεται χειρότερος από τον «λαό», ενώ είναι απλώς ίδιος, ο λόγος είναι ότι ο «λαός» ή όσοι μιλούν εκάστοτε στο όνομά του έχουν ένα τακτικό πλεονέκτημα απέναντι στον «πολιτικό κόσμο»: Μπορούν να τον αποκαλούν ανίκανο η διεφθαρμένο χωρίς να φοβούνται δυσάρεστες συνέπειες - απεναντίας μάλιστα, αποκτούν πολύτιμους και εξαργυρώσιμους τίτλους δημοσίων κηνσόρων. Αλίμονο όμως σ’ έναν κοινοβουλευτικό πολιτικό αν τολμήσει να αποκαλέσει τον δήμο ηλίθιο ή ιδιοτελή κι αδιάφορο για το εθνικό μέλλον. Η σταδιοδρομία του σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την ικανότητά του να εγκωμιάζει τις μεγάλες ψυχικές αρετές και την ευθυκρισία ή τουλάχιστον το αλάνθαστο ένστικτο «του λαού μας»

Ωστόσο δεν έχουμε ενδείξεις για να υποθέσουμε ότι πολλοί Έλληνες πολιτικοί στις ημέρες μας αντιμετωπίζουν το δίλημμα της επιλογής μεταξύ παρρησίας και σταδιοδρομίας. Είναι οι ίδιοι, στη μέγιστη πλειοψηφία τους, τόσο ζυμωμένοι με τις διάφορες (όχι αναγκαία τις ίδιες πάντοτε) εκφάνσεις εκείνου πού συνιστά τη σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του Ελληνικού λαού, ώστε δεν χρειάζεται καν να κρύψουν μία περιφρόνηση, την οποία δεν έχουν αρκετό επίπεδο για να αισθανθούν. Μάλλον θαυμάζοντας τον λαό θαυμάζουν τον εαυτό τους ως ηγέτη του και μάλλον δείχνοντας κατανόηση προς τους άλλους επαιτούν επιείκεια γι’ αυτούς τους ίδιους.

Ότι ο σημερινός Ελληνικός «πολιτικός κόσμος», κοινοβουλευτικός και εξωκοινοβουλευτικός, αποτελείται ως επί το πολύ από πρόσωπα ελαφρά έως φαιδρά, δεν αποτελεί καν κοινό μυστικό. Αποτελεί πηγή δημόσιας θυμηδίας, συχνά με τη σύμπραξη των ίδιων των διακωμωδούμενων. Οι λίγοι, πού έχουν γνώση και συνείδηση, πού κάτι είχαν και κάτι διατηρούν μέσα στους ρηχούς, καριερίστες ή απλώς ψευτόμαγκες συναδέλφους τους, καταπίνουν κι αυτοί τη γλώσσα τους ή μιλούν με πρόσθετες περιστροφές όταν τα θέματα γίνονται οριακά για την πολιτική τους επιβίωση.
Η κομματικοποίηση των μεγάλων θεμάτων της εθνικής πολιτικής και η άγρια εσωτερική τους εκμετάλλευση είναι πασίγνωστη ήδη από το γεγονός ότι οι πάντες την επιρρίπτουν στους πάντες - διαιωνίζοντας την. Στο σημείο αυτό γίνεται εμφανέστατη η εθνική ανεπάρκεια τού Ελληνικού «πολιτικού κόσμου» και συνάμα ο οργανικός του συγχρωτισμός με τη σημερινή κατάσταση της Ελληνικής κοινωνίας, ο οποίος τον καθιστά ανίκανο να της αντιπαραταχθεί για να την καθοδηγήσει.
Πηγη http://aftercrisisblog.blogspot.com/201 ... st_29.html



1991
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ, ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η άλωση του κράτους από την κοινωνία
Ο Παναγιώτης Κονδύλης αναζητά τις αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας στον τρόπο που συνδέθηκαν οι παραγωγικές τάξεις μεταξύ τους και πως επηρέασαν αυτές την κρατική δομή.


Το δημοσιοϋπαλληλίκι αναδείχτηκε σε χρυσόμαλλο δέρας του Νεοέλληνα μικροαστού που ανήκε σε πληθυσμιακά στρώματα, καθυστερημένα από πολιτισμική άποψη. Περιττό να τονιστεί ότι η αγραμματοσύνη, η στενοκεφαλιά, η κουτοπονηριά και η ευνόητη ανικανότητα αποτελούσαν τροχοπέδη για τον κρατικό μηχανισμό. Άλλωστε, ο μέσος δημόσιος υπάλληλος δεν μπορούσε να προσανατολιστεί σε απρόσωπες, γενικές και αφηρημένες αρχές. Αντίθετα, ο ορίζοντάς του μόλις που έφτανε στο συγγενολόι, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στους φίλους και στους προστάτες. Το «ρουσφέτι», τουρκικό κατάλοιπο, αναδείχτηκε σε σχολείο παρανομίας, καθοδήγησης και αφανούς παραβατικότητας. Από την άλλη μεριά, η διάσταση έθνους και κράτους αποτελεί μια άλλη σοβαρή διάσταση της ελλιπούς ανάπτυξης του αστικού κράτους. Εφόσον η μεγάλη ιδέα ανέβαλε την εποχή της ισχύος έως να ανακτηθούν τα χαμένα εδάφη, το ασύμπτωτο εθνους και κράτους οδηγησε σε προαστικά και πατριαρχικά σχήματα.


Όσο για τον «λαϊκισμό», που απέβη πλέον μέγα επιχείρημα όλων των παρατάξεων, πέρα από τον διορισμό των ημετέρων, τη δανειοδότηση, τη μεσολάβηση και την έμμεση προστασία, μεταφυτεύτηκε αδρά και στο επίπεδο των μαζών. Μάλιστα, χάρη στην εμφάνιση της τηλοψίας, η λαϊκίστικη δημαγωγία συγχωνεύτηκε με το επιχώριο πελατειακό σύστημα. Η ψήφος μετετράπη σε «γραμμάτιο προς εξόφληση». Έτσι, μια χώρα που εισάγει τα καταναλωτικά της αγαθά κι ελάχιστα παράγει στράφηκε προς τον δανεισμό, «εκχωρώντας έτσι τις αποφάσεις για το μέλλον της στους δανειοδότες της»

Πηγη https://www.lifo.gr/culture/vivlio/i-al ... n-koinonia

[Dr Socrates]

Παναγιώτης Κονδύλης: Οι περιπλανήσεις μιας γενιάς
Τα μεγάλα άλματα, οι οπισθοδρομήσεις, οι ιδεολογικές ανατροπές
Απόσπασμα από κείμενο του συγγραφέα και εκδότη Γιώργου Καραμπελιά, που τιτλοφορείται «Η διαμόρφωση των πολιτικών ιδεών του Παναγιώτη Κονδύλη»
https://www.in.gr/2024/07/11/stories/pa ... as-genias/

[Dr Socrates]

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ
ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ

Το βιβλίο συνιστά ένα σχεδίασμα της συμβολής του Παναγιώτη Κονδύλη στην ελληνική πνευματική ζωή: Τα νεανικά του χρόνια σφραγίστηκαν από την απομάγευση της επαναστατικής ουτοπίας και την απογοήτευση από το σοβιετικό πείραμα, η οποία θα ολοκληρωθεί με την έλευση της δικτατορίας το 1967 που θα θέσει τέλος στην πολιτιστική και πνευματική άνθηση του 1960. Αυτές υπήρξαν οι αφετηρίες -σε συνάρτηση με προσωπικές επιλογές- της ριζικής αποστασιοποίησής του από τα τρέχοντα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα.
Στη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980, θα διαμορφώσει μια φιλοσοφία, η οποία θεωρεί ως βασικό κίνητρο του ανθρώπου την επιβεβαίωση της ισχύος, και μόνο μια "περιγραφική θεωρία", που αυτο-αποκλείεται από κάθε επιδίωξη ισχύος, μπορεί να προσεγγίσει την πραγματικότητα. Και καθώς η διανόηση φυλακιζόταν στο "χρυσό κλουβί" της ενσωμάτωσης, η αποστασιοποίηση τού επέτρεπε, τουλάχιστον, να διακρίνει με ενάργεια αυτά που παραθεωρούσε η πλειοψηφία των υπολοίπων.
Στη δεκαετία του 1990, τέλος, θα γίνει γνωστός από τα έργα του για την παρακμή του αστικού πολιτισμού, τη γεωπολιτική, τον πόλεμο και την πορεία του ελληνισμού, σε ευθεία αντίθεση με την κυρίαρχη λατρεία της παγκοσμιοποίησης και την απομείωση του ρόλου των εθνών-κρατών. Αυτή η νέα τροπή συνιστά μια αυθεντική επιστημολογική και πολιτική τομή στη διαδρομή του: Το κονδυλικό Δέον της αναζήτησης της αξιολογικής ουδετερότητας και οι ιδεολογικές αναφορές σε έναν εθνοαποδομητικό μαρξισμό, παραχωρούν τη θέση τους στο πρόταγμα της "σωτηρίας της πατρίδας", που ενυπήρχε στη σκέψη του από την εποχή της "Εισαγωγής" του στον Μακιαβέλι, στα 1970-1971.
Δυστυχώς, ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας του στέρησε τη ζωή σε ηλικία πενήντα έξι ετών, το 1998. Το νήμα της ζωής του κόπηκε σε μια κομβική, ίσως, στιγμή της ίδιας της πνευματικής του διαδρομής. Μέσα στη γενικευμένη παρακμή του νεώτερου ελληνισμού, ο Παναγιώτης Κονδύλης αποτελεί άραγε έναν οδοδείκτη που καταδεικνύει κάποιες "κρυμμένες" δυνατότητες ή, μήπως, όπως πιθανώς θα έλεγε ο ίδιος στην κάποτε πικρόχολη οπτική του, συνιστά μια έκφανση του τέλους - στο κύκνειο άσμα ενός άλλοτε μεγάλου πολιτισμού;

πηγη https://www.politeianet.gr/books/978960 ... lis-281269

[hades]

Πάντως ο Κονδύλης στην Ελλάδα ευρύως γνωστός έγινε για το επίμετρο για τα Ελληνοτουρκικά στο βιβλίο του για την θεωρία του πολέμου. Άρθρα ειδικά σε τότε εφημερίδες του εκσυχρονισμού που τον αποδομούσαν κτλ . Γιατί είχε αρχίσει τότε το αφήγημα ελληνοτουρκικής φιλίας .

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Γνωστός αντιΝΑΤΟικος διανοητής.

[Dr Socrates]

Πάντως ο Κονδύλης στην Ελλάδα ευρύως γνωστός έγινε για το επίμετρο για τα Ελληνοτουρκικά στο βιβλίο του για την θεωρία του πολέμου. Άρθρα ειδικά σε τότε εφημερίδες του εκσυχρονισμού που τον αποδομούσαν κτλ . Γιατί είχε αρχίσει τότε το αφήγημα ελληνοτουρκικής φιλίας .

Σωστα οπως τοτε στην Εφημεριδα το Βημα ο Σωμεριτης

Ο Παναγιώτης Κονδύλης και το «φθίνον έθνος», προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά

Κομβικό ρόλο σε αυτή τη νέα περίοδο της συγγραφικής δραστηριότητας και της προσωπικής εξέλιξης του Παναγιώτη Κονδύλη θα παίξει το κείμενό του, «Ελληνοτουρκικός πόλεμος», που δημοσιεύει ως επίμετρο στη Θεωρία του Πολέμου, κείμενο γραμμένο αμέσως μετά την εθνική ταπείνωση των Ιμίων, το 1996, που θα τον κάνει ευρύτερα γνωστό και θα προκαλέσει σκληρές δημόσιες διαμάχες και αντιπαραθέσεις. Καταγράφει χωρίς κανένα ψιμύθιο τη σταδιακή –αλλά μάλλον αναπόφευκτη για τον ίδιο– εκ νέου υπαγωγή του συρρικνωμένου ελληνικού κόσμου στην τουρκική επικυριαρχία – αυτό που αποκαλούσαμε ήδη «ισλαμο-κεμαλισμό» και που θα γίνει γνωστός αργότερα ως νεο-οθωμανισμός. Αφού έχει καταγράψει απροκατάληπτα τη σταδιακή και ραγδαία επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας στο δημογραφικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, επιστρέφει χωρίς παρωπίδες στη μοιραία σχέση ελληνικού έθνους και ελλαδικού κράτους:




Στο τέλος της ζωής του, ο Κονδύλης δεν περιορίζεται στην αντιπαράθεση με την ακαδημαϊκή και αντιεξουσιαστική Αριστερά, αλλά συγκρούεται και με το «προοδευτικό» δημοσιογραφικό κατεστημένο και τις κυρίαρχες ελίτ, που δεν μπορούσαν να ανεχθούν το γεγονός πως με το κύρος του ήλθε να «προσφέρει επιστημονική και μάλιστα (σύμφωνα με τις φήμες) προοδευτική κάλυψη σε όλους τους ελληνόψυχους καλαμαράδες της καθ’ ημάς Ανατολής», όπως γράφει ο Ριχάρδος Σωμερίτης στο Βήμα (11). Σε τρία διαδοχικά άρθρα, στο Βήμα, με αφορμή τη προδημοσίευση ενός αποσπάσματος από το ελληνικό Επίμετρο στη Θεωρία του Πολέμου, ο τελευταίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου· όχι βέβαια απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, που είχε μόλις υποχρεώσει την Ελλάδα σε μια ταπεινωτική ήττα στα Ίμια, αλλά απέναντι στον κίνδυνο να… αφυπνισθεί ο πατριωτισμός των Ελλήνων και να αλλάξει προσανατολισμό στο σύνολό της η ελληνική πολιτική.
Ο Σωμερίτης συνδέει ευθέως –ανεπίγνωστα ίσως αλλά καίρια– την εγκατάλειψη του μοντέλου του παρασιτικού καταναλωτισμού, την οποία ευαγγελίζεται ο Κονδύλης ως προϋπόθεση για την ανάσχεση της ελληνικής παρακμής, με την αποτροπή του τουρκικού επιθετισμού. Και προφανώς έχει κάνει τις επιλογές του: Στο τρίτο άρθρο του, με τον εύγλωττο τίτλο «Τι θα θυσιάσουμε στον βωμό της πολεμικής μηχανής;», κατηγορεί τον Κονδύλη πως προτείνει την «καθυπόταξη των πάντων στις πολεμικές δαπάνες διαμέσου μιας οικονομίας που θα τις εξυπηρετούσε και συνεπώς η κατάργηση του “καταναλωτικού ευδαιμονισμού” θα επέτρεπε ίσως τη σωτηρία» (12). Καθόλου τυχαία, λοιπόν, αφού έχουν μάλλον κονιορτοποιηθεί τα επιχειρήματά του στην ανταλλαγή των άρθρων με τον Κονδύλη, καταφεύγει στο έσχατο επιχείρημα: Οι απόψεις του Κονδύλη για αντιμετώπιση της τουρκικής επιβουλής προϋποθέτουν και συνεπάγονται την εγκατάλειψη του μοντέλου του παρασιτικού καταναλωτισμού. Και έτσι, παρότι «έχασε» στο επίπεδο των επιχειρημάτων, ο Σωμερίτης «κέρδισε» από την άποψη της ουσίας, κατ’ εξοχήν στο κοινό που απευθυνόταν. Διότι ποιος θα υιοθετούσε την εγκατάλειψη της καταναλωτικής ευωχίας για να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ανάταξης του ελληνισμού, προφανώς και στο αμυντικό πεδίο; Ο Κονδύλης ήταν χαμένος εκ προοιμίου στο κοινό που απευθυνόταν

Θα χρειαζόταν να περάσουν είκοσι χρόνια, να καταρρεύσει το παρασιτικό εκσυγχρονιστικό μοντέλο, και η Τουρκία να έχει μεταβληθεί σε ένα ανεξέλεγκτο επιθετικό γκόλεμ, για να αρχίσουν να ακούγονται οι φωνές, οι οποίες ήδη πριν από το Νταβός, το 1988, επέμεναν στην ανάγκη μετασχηματισμού ολόκληρου του μοντέλου της ελληνικής κοινωνίας (13) εάν αυτή αξιολογούσε την ανεξαρτησία της περισσότερο από την παρασιτική της κατανάλωση. Και προφανώς η ελληνική κοινωνία, υπό τη σοφή καθοδήγηση του συνόλου των ελίτ –προεξόχως των προοδευτικών–, έδινε προτεραιότητα στο δεύτερο.

Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/207514

[hades]

Πάντως ο Κονδύλης στην Ελλάδα ευρύως γνωστός έγινε για το επίμετρο για τα Ελληνοτουρκικά στο βιβλίο του για την θεωρία του πολέμου. Άρθρα ειδικά σε τότε εφημερίδες του εκσυχρονισμού που τον αποδομούσαν κτλ . Γιατί είχε αρχίσει τότε το αφήγημα ελληνοτουρκικής φιλίας .

Σωστα οπως τοτε στην Εφημεριδα το Βημα ο Σωμεριτης

Ο Παναγιώτης Κονδύλης και το «φθίνον έθνος», προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά

Κομβικό ρόλο σε αυτή τη νέα περίοδο της συγγραφικής δραστηριότητας και της προσωπικής εξέλιξης του Παναγιώτη Κονδύλη θα παίξει το κείμενό του, «Ελληνοτουρκικός πόλεμος», που δημοσιεύει ως επίμετρο στη Θεωρία του Πολέμου, κείμενο γραμμένο αμέσως μετά την εθνική ταπείνωση των Ιμίων, το 1996, που θα τον κάνει ευρύτερα γνωστό και θα προκαλέσει σκληρές δημόσιες διαμάχες και αντιπαραθέσεις. Καταγράφει χωρίς κανένα ψιμύθιο τη σταδιακή –αλλά μάλλον αναπόφευκτη για τον ίδιο– εκ νέου υπαγωγή του συρρικνωμένου ελληνικού κόσμου στην τουρκική επικυριαρχία – αυτό που αποκαλούσαμε ήδη «ισλαμο-κεμαλισμό» και που θα γίνει γνωστός αργότερα ως νεο-οθωμανισμός. Αφού έχει καταγράψει απροκατάληπτα τη σταδιακή και ραγδαία επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας στο δημογραφικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, επιστρέφει χωρίς παρωπίδες στη μοιραία σχέση ελληνικού έθνους και ελλαδικού κράτους:




Στο τέλος της ζωής του, ο Κονδύλης δεν περιορίζεται στην αντιπαράθεση με την ακαδημαϊκή και αντιεξουσιαστική Αριστερά, αλλά συγκρούεται και με το «προοδευτικό» δημοσιογραφικό κατεστημένο και τις κυρίαρχες ελίτ, που δεν μπορούσαν να ανεχθούν το γεγονός πως με το κύρος του ήλθε να «προσφέρει επιστημονική και μάλιστα (σύμφωνα με τις φήμες) προοδευτική κάλυψη σε όλους τους ελληνόψυχους καλαμαράδες της καθ’ ημάς Ανατολής», όπως γράφει ο Ριχάρδος Σωμερίτης στο Βήμα (11). Σε τρία διαδοχικά άρθρα, στο Βήμα, με αφορμή τη προδημοσίευση ενός αποσπάσματος από το ελληνικό Επίμετρο στη Θεωρία του Πολέμου, ο τελευταίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου· όχι βέβαια απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, που είχε μόλις υποχρεώσει την Ελλάδα σε μια ταπεινωτική ήττα στα Ίμια, αλλά απέναντι στον κίνδυνο να… αφυπνισθεί ο πατριωτισμός των Ελλήνων και να αλλάξει προσανατολισμό στο σύνολό της η ελληνική πολιτική.
Ο Σωμερίτης συνδέει ευθέως –ανεπίγνωστα ίσως αλλά καίρια– την εγκατάλειψη του μοντέλου του παρασιτικού καταναλωτισμού, την οποία ευαγγελίζεται ο Κονδύλης ως προϋπόθεση για την ανάσχεση της ελληνικής παρακμής, με την αποτροπή του τουρκικού επιθετισμού. Και προφανώς έχει κάνει τις επιλογές του: Στο τρίτο άρθρο του, με τον εύγλωττο τίτλο «Τι θα θυσιάσουμε στον βωμό της πολεμικής μηχανής;», κατηγορεί τον Κονδύλη πως προτείνει την «καθυπόταξη των πάντων στις πολεμικές δαπάνες διαμέσου μιας οικονομίας που θα τις εξυπηρετούσε και συνεπώς η κατάργηση του “καταναλωτικού ευδαιμονισμού” θα επέτρεπε ίσως τη σωτηρία» (12). Καθόλου τυχαία, λοιπόν, αφού έχουν μάλλον κονιορτοποιηθεί τα επιχειρήματά του στην ανταλλαγή των άρθρων με τον Κονδύλη, καταφεύγει στο έσχατο επιχείρημα: Οι απόψεις του Κονδύλη για αντιμετώπιση της τουρκικής επιβουλής προϋποθέτουν και συνεπάγονται την εγκατάλειψη του μοντέλου του παρασιτικού καταναλωτισμού. Και έτσι, παρότι «έχασε» στο επίπεδο των επιχειρημάτων, ο Σωμερίτης «κέρδισε» από την άποψη της ουσίας, κατ’ εξοχήν στο κοινό που απευθυνόταν. Διότι ποιος θα υιοθετούσε την εγκατάλειψη της καταναλωτικής ευωχίας για να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ανάταξης του ελληνισμού, προφανώς και στο αμυντικό πεδίο; Ο Κονδύλης ήταν χαμένος εκ προοιμίου στο κοινό που απευθυνότα

Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/207514

Πιτσιρικάς ήμουν τότε 14 στα 15 μου είχε κάνει εντύπωση το έργο του Διάβασα δύο βιβλία του μετά αλλά δεν είχα το μορφωτικό υπόβαθρο για τα τον καταλάβω Ειδικά την θεωρία πολέμου του .
Αλλά για τα Ελληνοτουρκικά το επίμετρο μου είχε ανατινάξει το μυαλό .Αυτά που διαισθανόμουν μικρό παιδί ειδικά μετά τα Ιμια που χα πολλές απορίες τότε τα έβλεπα να γράφονται και να εξηγούνται και δυστυχώς σχεδόν τριάντα χρόνια μετά να δικαιώονται πλήρως όμως !

εδιτ θυμάμαι ότι είχε γίνει πάταγος γιατί είχε μπει και ως θέμα σε κάτι εξετάσεις διπλωματών και είχαν αντιδράσει πολύ που επιλέκτηκε αυτό το θέμα

[Dr Socrates]

Ο Παναγιώτης Κονδύλης δεν άφησε βουλγκάτες
από Σπύρος Κουτρούλης

Ο Παναγιώτης Κονδύλης δεν μας άφησε ούτε μια βουλγκάτα, ούτε ιερά κείμενα, ούτε “άγιες γραφές”. Απεχθανόταν τις ιδεοληψίες που σκιάζουν την ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας. Φυσικά απέρριπτε την ύπαρξη ιστορικών νομοτελειών, την εσχατολογία, την μεταφυσική, ούτε πίστευε ότι έχει ένα προφητικό χάρισμα που θα υποκαθιστούσε την λογική σκέψη. Έτσι η σκέψη του ότι “μια εθνικιστική Ρωσία θα πίεζε την Τουρκία”, δεν επαληθεύτηκε.

Άλλωστε είχε διατυπωθεί το 1998 και δεν πρόλαβε να δει τα γεγονότα που ακολούθησαν. Η εθνικιστική Ρωσία, αυτή του ευρασιανισμού, της Γ’ Ρώμης, που θρέφει όνειρα αυτοκρατορίας όχι μόνο δεν στέκεται εμπόδιο στην Τουρκία αλλά μαζί συνεργάζονται παραγωγικά στην Συρία, στην Λιβύη, με τους Αζέρους κατά των Αρμενίων, την τροφοδοτεί με S 400 και σιωπά στην μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Ο Ντούγκιν επισκέπτεται την κατεχόμενη Κύπρο και αντιλαμβάνεται την Τουρκία ως συστατικό μέρος του ευρασιανισμού. Ο Ερντογάν δε φοβούμενος την εξέλιξη του κουρδικού κινήματος βρίσκει στο πρόσωπο του Πούτιν έναν χρήσιμο συνεργάτη.

Αυτό που θαυμάζουμε στον Π. Κονδύλη είναι η λογική σκέψη, ο αξιολογικά ουδέτερος λόγος, η εκπληκτική σε βάθος παιδεία, η έξοχη γνώση της ελληνικής γλώσσας, ο χειρουργικός τρόπος με τον οποίο διέλυε κάθε ιδεοληψία που δεν λαμβάνει υπόψιν της την εμπειρική πραγματικότητα.

Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/242717



Γκρίζο πάνω στο γκρίζο, ο Παναγιώτης Κονδύλης και η κριτική του Διαφωτισμού

Ο Παναγιώτης Κονδύλης υπήρξε τέκνο της μεγάλης "απομάγευσης" του 20ού αι., μετά την εμπειρία των επαναστάσεων, του γκουλάγκ και του Άουσβιτς. Για τον Έλληνα στοχαστή, το τέλος της χιλιαστικής προσδοκίας κατέδειξε την εξάντληση του ίδιου του Διαφωτισμού, εξ ου και η φιλοσοφία του "βάφει με γκρίζο πάνω στο γκρίζο".
Σε αντίθεση με την πεποίθηση του Διαφωτισμού και του μαρξισμού, πως η διαμόρφωση του ανθρώπου καθορίζεται αποκλειστικά από τις κοινωνικές συνθήκες, για τον Κονδύλη η ανθρώπινη φύση παραμένει αναλλοίωτη, όπως την έχουν περιγράψει ήδη ο Θουκυδίδης, ο Μακιαβέλι, ο Χομπς: Το βασικό του κίνητρο είναι η επιβεβαίωση της ισχύος, ατομικά ή συλλογικά, και πάνω σε αυτό ορθώνονται όλες οι ιδεολογίες και οι κοινωνικές κατασκευές.
Στον τόμο γράφουν οι: Θεόδωρος Ζιάκας ("Ο δικός μας σκεπτικός στο λυκόφως του μοντερνισμού")· Γιώργος Μερτίκας ("Ο Π. Κονδύλης ή ο Μακιαβέλι στη μαζική δημοκρατία")· Γιάννης Ιωαννίδης ("Σχόλιο στη διαμάχη Π. Κονδύλη - Γ. Λυκιαρδοπούλου")· Άγγελος Γουνόπουλος (Η "συνάντηση" μεταξύ του Κονδύλη και του Καρλ Σμιτ)· Ιωάννα Τσιβάκου ("Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος, η οντολογική προσέγγιση της επικοινωνίας")· Γιάννης Ταχόπουλος (Μία σύγκριση Καστοριάδη και Κονδύλη).
Ο Μελέτης Μελετόπουλος, αποπειράται τη βιογραφία του. Ο Γιώργος Καραμπελιάς ανατρέχει στη "διαμόρφωση των πολιτικών ιδεών του". Ο Σπύρος Κουτρούλης διερευνά τις θέσεις του για τον νέο ελληνισμό και το έθνος. Ο Μιχάλης Μερακλής εξετάζει την αντίληψή του για τον ελληνικό διαφωτισμό και την Εκκλησία.
Τέλος, ως "Παράρτημα", παρατίθεται μέρος από την τελευταία συνέντευξη του Κονδύλη, καθώς και τα κείμενα της αντιπαράθεσης με τον Ρ. Σωμερίτη στο Βήμα, το 1997-1998, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

πηγη https://www.politeianet.gr/books/ch9789 ... izo-331326