Roberto Pecchioli Φαινομενολογία του Radical Chic (Mέρος I)
-
- Μέλη που αποχώρησαν
- Δημοσιεύσεις: 4465
- Εγγραφή: 11 Απρ 2018, 17:44
Roberto Pecchioli Φαινομενολογία του Radical Chic (Mέρος I)
Σκοπεύουμε να ανασυνθέσουμε μια φαινομενολογία του σύγχρονου ανθρώπου, ιδιαίτερα του συγκεκριμένου ανθρώπινου τύπου, προοδευτικού, φιλελεύθερου, που έχει χειραφετηθεί από τις ηθικές και αστικές αξίες της τάξης καταγωγής του, της αστικής τάξης.
Η σημερινή δυτική κοινωνία είναι ένας κόσμος ετεροκατευθυνόμενος, ένα προϊόν κοσμικής ανθρωπολογικής μηχανικής που έχει καρποφορήσει. Οι αλλαγές είναι τώρα τόσο γρήγορες που οι πιο ευαίσθητοι καταλαμβάνονται από μια αίσθηση αποξένωσης, τη βαθιά αποξένωση εκείνων που νιώθουν χωρισμένοι από τον εαυτό τους και από ό,τι τους ήταν οικείο. Η αστική, ηθική και ακόμη και ατομική φθορά είναι τόσο προχωρημένη που δεν γίνεται πλέον καν αντιληπτή. Motus in fine velocior , μαζί με τη ριζική διάσπαση από το παρελθόν, την εξάλειψη κάθε προϋπάρχουσας αρχής και ορίζοντα.
Μια ανθρωπολογική μετάλλαξη έχει συμβεί, πράγματι έχει παραχθεί που έχει δημιουργήσει νέους ανθρώπινους τύπους. Σε κάθε κοινωνία είναι οι ελίτ που αποτυπώνουν τη μαζική συμπεριφορά με μίμηση. Είναι επομένως χρήσιμο να αναλύσουμε τις αλλαγές αυτής της κοινωνικής τάξης για να κατανοήσουμε τα αποτελέσματα των πολιτικών, κοινωνιολογικών και υπαρξιακών διαδικασιών που μας περιβάλλουν. Ο πιο σημαντικός παρατηρητής ήταν ο Αμερικανός Christopher Lasch (1) , που χαρακτηρίστηκε βιαστικά ως αριστερός λαϊκιστής, με δοκίμια κεφαλαιώδους σημασίας όπως Η κουλτούρα του ναρκισσισμού, η εξέγερση των ελίτ και το ελάχιστο εγώ, στα οποία εντόπισε μια φαινομενολογία δυτικού ανθρώπου των ανώτερων τάξεων, χωρίς ρίζες, ισχυρές και προσωπικές ιδέες, ναρκισσιστές.
Βρισκόμαστε σε μια αποφασιστική καμπή στην ιστορία, που θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξαφάνιση τριών χιλιάδων ετών πολιτισμού. Για πάνω από δύο αιώνες, με μια επιτάχυνση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που έγινε τρελή μετά το τέλος του κομμουνιστικού πειράματος, ζούμε την αποδόμηση του homo sapiens και την αναμόρφωσή του ως homo (liberalis) που καταναλώνει στη σάρκα . Η επίθεση ξεκίνησε από την ανθρωπολογική και την αξιακή πλευρά. είναι από εκεί που είναι απαραίτητο να ξεκινήσετε ξανά για να οργανώσετε μια δύσκολη διάσωση. Καμία πιθανότητα επιτυχίας αν δεν πάμε στις ρίζες, όπως ακριβώς έκανε το εχθρικό σχέδιο.
Σκοπεύουμε να ανασυνθέσουμε μια φαινομενολογία του σύγχρονου ανθρώπου, ιδιαίτερα του συγκεκριμένου ανθρώπινου τύπου, προοδευτικού, φιλελεύθερου , χειραφετημένου από τις ηθικές και αστικές αξίες της τάξης καταγωγής του, της αστικής τάξης. Ευθυγραμμισμένος προς τα αριστερά στις «κοινωνικές» αξίες, κοσμοπολίτης, ανθρωπιστικός, άθρησκος, καταναλωτικός αλλά πολύ προσεκτικός στην προστασία των υλικών του συμφερόντων, στη Γαλλία τον αποκαλούν bobo , αστικό bohéme, ή gauche caviar, caviar αριστερά. Στην Ιταλία, κατά την αμερικανική φλέβα, η ετικέτα του είναι radical chic. Το τεχνικό και ζωοτεχνικό έργο του οποίου είμαστε θύματα έχει ως υποκινητή του μια πολύ μικρή κυρίαρχη μειοψηφία, πλαισιωμένη από μια σειρά πνευματικών ομάδων και υποστηρικτικών τάξεων που μοιράζονται και διαδίδουν τους στόχους του. Στη Γαλλία, όπου λατρεύουν τα ακρωνύμια και τα ακρωνύμια, τα αποκαλούν "li-li", οι φιλελεύθεροι ελευθεριακοί με μεταμαρξιστικές ραβδώσεις σε συνδυασμό με έντονο ενδιαφέρον για το πορτοφόλι και το κοινωνικό κύρος (η εικόνα).
Ποιοι είναι όμως οι Radical chic;
Είναι οι εχθροί για να ξεσκεπαστούν, οι χρήσιμοι ηλίθιοι για να ξέρουμε, να νικήσουμε αν θέλουμε να δώσουμε μια αυθεντική μάχη ενάντια στους υπερμαστέρηδες. Costanzo Preve (2)μίλησε για μια ημιμορφωμένη μεσαία τάξη. Στην Ιταλία θα μπορούσαμε να τους ταυτίσουμε με το κοινό των αναγνωστών της Repubblica, τα λεγόμενα στοχαστικά, ορθολογικά, ανεκτικά. Είναι ένα ανθρώπινο δείγμα που προέρχεται από μακριά, από τη θετικιστική και επιστημονική αισιοδοξία του 19ου αιώνα, γι' αυτό επιλέξαμε να τον περιγράψουμε μέσα από τα λόγια μερικών από τους μεγάλους του πολιτισμού του 19ου αιώνα. Ας ξεκινήσουμε με δύο γίγαντες της μυθοπλασίας, τον Λεβ Τολστόι και τον Φέντορ Ντοστογιέφσκι, οικουμενικούς Ρώσους εμψυχωμένους από το πνεύμα του Χριστιανισμού και την αγάπη για τον λαό τους, των οποίων την αριστοκρατία έβλεπαν ήδη διεφθαρμένη από τον άνεμο των γαλλικών ιδεών και από την εκκολαπτόμενη, κυρίαρχη επιρροή του αμερικανισμού.
Ένας άλλος Ρώσος, ο Aleksandr Solzhenitsyn, προφήτης της αλήθειας, έβαλε το δάχτυλό του στην πληγή της παρακμής μας το 1978 με τη σπουδαία ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, που του χάρισε την εχθρότητα των δυτικών διανοουμένων. Ο βασιλιάς είναι γυμνός, εξήγησε στους κληρικούς της αμερικανικής κουλτούρας. Συγκεκριμένα, ο βετεράνος της σοβιετικής δίωξης κατήγγειλε την έλλειψη θάρρους του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου. Κανένα σωματικό θάρρος, η προγραμματική περιφρόνηση κάθε τόλμης. ακόμα λιγότερη ηθική ένταση, σθένος ψυχής που μας ωθεί να αντιδράσουμε στο κακό. «Αυτή η πτώση του θάρρους είναι ιδιαίτερα αισθητή στο κυρίαρχο στρώμα και στο κυρίαρχο πνευματικό στρώμα. Οι πολιτικοί αξιωματούχοι και οι διανοούμενοι […] δείχνουν ότι αυτός ο τρόπος δράσης είναι ρεαλιστικός, ορθολογικός και δικαιολογημένος από κάθε υψηλή πνευματική και ακόμη και ηθική άποψη.
Η ρωσική ψυχή έχει προφανώς ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι σε αυτά τα ζητήματα. Ο Λεβ Τολστόι τους απευθύνεται στην αρχή του αριστουργήματος του, Άννα Καρένινα, παρουσιάζοντας τον χαρακτήρα του κουνιάδου της ηρωίδας του, Stepàn Arkad'ič Oblònskij, πρωτότυπο του ριζοσπαστικού σικ. κάθε φορά. Είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, πλούσιος αλλά χρεωμένος, μέσης κουλτούρας, μετριοπαθής και έτοιμος για κάθε φιλελεύθερη μεταρρύθμιση, πρόθυμος να είναι πάντα μοντέρνος, ασυνεπής. Είναι από αυτούς που πιστεύουν πάντα την επίσημη αλήθεια που διαδίδουν οι εφημερίδες. Ο Τολστόι γράφει «Η εφημερίδα που έλαβε τον Stepàn Arkad'ič ήταν φιλελεύθερη χωρίς να είναι πολύ προχωρημένη, μιας τάσης που θα μπορούσε να ταιριάζει στην πλειοψηφία του κοινού. Αν και ο Oblonsky ενδιαφερόταν ελάχιστα για την επιστήμη, τις τέχνες ή την πολιτική, εντούτοις κράτησε πολύ σταθερά τις απόψεις της εργασίας του για όλα τα θέματα και δεν άλλαξε τις απόψεις του μέχρι να το έκανε η πλειοψηφία του κοινού.
Σημειώστε την επιλογή μιας λέξης, απόψεων, που φαίνεται να είναι το έμβλημα της σύγχρονης και της σύγχρονης εποχής. Δεν έχουμε πια ιδανικά ή ακόμα και πεποιθήσεις, είμαστε ικανοποιημένοι με απόψεις, που είναι εύκολο να υποθέσουμε και ακόμη περισσότερο να τροποποιηθούν σε ένα σφύριγμα από τους κυρίους του μυαλού μας. Είναι ο υγρός κόσμος που θεωρεί ο Zygmunt Bauman (3) μετασχηματισμένος σε αέριο, ένα αέριο που, ενάντια στη φύση, κατεβαίνει προς τα κάτω. Το Opinion, για τους pomaded radical chic , είναι ένα προϊόν, ένα στολίδι για τη διακόσμηση του εγκεφάλου. Στο μυαλό μου έρχονται γυαλιστερά περιοδικά, τα εβδομαδιαία ένθετα προοδευτικών εφημερίδων που σωριάζουν τα νεοαστικά σαλόνια τα Σαββατοκύριακα που έχουν γίνει Σαββατοκύριακα. Μιλάει για τα πάντα χωρίς βάθος, οικονομία, μόδα, θαλάσσια σπορ, γκολφ, διακοπές, υγεία, φαγητό, απαγορεύσεις, μετεωρολογία, συστήματα μέγιστου. Όλο blended, pret-a-penser , ένας ομογενοποιημένος πουρές κατάλληλος για τον εύθραυστο κόσμο των μοδάνων, νυσταγμένων και προοδευτικών αστών.
Ο Τολστόι τα είχε καταλάβει όλα με την ευαισθησία του καλλιτέχνη. «Οι απόψεις τον άφησαν ήσυχο αφού ήρθαν κοντά του χωρίς να κάνει τον κόπο να τις επιλέξει. Τα υιοθέτησε ως τα σχήματα των καπέλων και των παλτό του, γιατί τα φορούσαν όλοι, και, ζώντας σε μια κοινωνία όπου μια συγκεκριμένη πνευματική δραστηριότητα γίνεται υποχρεωτική με την ηλικία, οι απόψεις του ήταν τόσο απαραίτητες όσο και το καπέλο.
Το πρώτο χαρακτηριστικό αυτής της φιγούρας είναι το συλλογικό πνεύμα, σε συνδυασμό με έναν τρομερό κομφορμισμό. Ο χριστιανοσοσιαλιστής Τολστόι εξηγεί τη μετάβαση προς τις φιλελεύθερες ιδέες ως εξής: «αν οι τάσεις του ήταν φιλελεύθερες και όχι συντηρητικές, όπως πολλών ανθρώπων στον κόσμο του, δεν ήταν ότι έβρισκε τους φιλελεύθερους πιο λογικούς, αλλά επειδή οι απόψεις τους ταίριαζαν καλύτερα με τον τρόπο ζωής του. Το Φιλελεύθερο Κόμμα υποστήριξε ότι τα πράγματα ήταν άσχημα στη Ρωσία, και αυτό συνέβη με τον Στέπαν Αρκαγιέιτς, ο οποίος είχε πολλά χρέη και λίγα χρήματα ». Η υλική κατωτερότητα απέναντι στους πραγματικά πλούσιους και ισχυρούς προκαλεί στο radical chic μια ακατανίκητη επιθυμία να γίνεις σαν αυτούς μέσα από τη μόδα, να είσαι «μπροστά».
συνέχεια
Αυτομπαναρισμενος επ αόριστον
-
- Μέλη που αποχώρησαν
- Δημοσιεύσεις: 4465
- Εγγραφή: 11 Απρ 2018, 17:44
Re: Roberto Pecchioli Φαινομενολογία του Radical Chic (Mέρος I)
Ο Ντοστογιέφσκι περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο αυτή τη σφοδρή και γελοία επιθυμία να γίνει κάποιος και να βρεθεί στο επίκεντρο της ιστορίας
Ο Κροκόδειλος, που συχνά διαβάζεται ως παιδική ιστορία. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας αστός που τα ξέρει όλα και καταλήγει να τον καταπιεί ένας κροκόδειλος που εκτίθεται στην κομψή βιτρίνα ενός Γερμανού σε μια εμπορική γκαλερί στην Αγία Πετρούπολη. Η γυναίκα θρηνεί τον άντρα της, ο καταστηματάρχης τον κροκόδειλο, αλλά ο αξιοσέβαστος κύριος είναι ζωντανός και δεν έχει σκοπό να βγει από τον κροκόδειλο. Θαμπωμένος από το ενδεχόμενο της φήμης, δηλώνει, μιλώντας από την κοιλιά του κροκόδειλου «αυτή είναι η κατάλληλη ευκαιρία να επιβληθώ στη γενική προσοχή και να διεκδικήσω τις ιδιότητές μου». Είναι ενθουσιασμένος από τους χιλιάδες ανθρώπους που θα έρθουν να τον ακούσουν, ο Γερμανός ιδιοκτήτης ενθουσιασμένος από τους χιλιάδες επισκέπτες που πληρώνουν. Μα οι εφημερίδες, τι θα πουν οι εφημερίδες; Αυτός είναι ο αστικός ορίζοντας, αυτοί είναι οι λόγοι για να ζει.
Οι φιλελεύθεροι που απεχθάνονταν ο Ντοστογιέφσκι, πρωταγωνιστές του δραματικού μυθιστορήματος Οι Δαίμονες, είχαν την πρόθεση των αστών να ανατρέψουν την κοινωνία από πάνω προς τα κάτω, αλλά χωρίς πραγματική επανάσταση. Λειτουργεί μέσα τους μια άνανδρη βλακεία, της οποίας, μερικές δεκαετίες αργότερα, ένας Γάλλος καθολικός πολεμιστής, ο Léon Bloy, κατάλαβε το άγριο υπόβαθρο, ένα μείγμα υλισμού και μηδενισμού που κυριάρχησε από τότε στην μεταχριστιανική κοινωνία μας. Από την έλευση του Φραγκίσκου στην κορυφή της Εκκλησίας, γνωρίζουμε ότι μπορεί κανείς να είναι μηδενιστής και χριστιανός ταυτόχρονα.
Ο Τολστόι , ένας διορατικός λαϊκιστής, προβλέπει τα θέματα των ηθικών αλλαγών σε ένα άλλο απόσπασμα αφιερωμένο στον Oblonsky. «Το Φιλελεύθερο Κόμμα υποστήριξε ότι ο γάμος είναι ένας απαρχαιωμένος θεσμός που χρειάζεται επειγόντως μεταρρυθμίσεις και για τον Στέπαν Αρκάντιτς η έγγαμη ζωή προσέφερε ουσιαστικά λίγα πλεονεκτήματα και τον ανάγκασε να πει ψέματα και να ξεφτιλιστεί. Οι φιλελεύθεροι είπαν, ή μάλλον άφηναν να εννοηθεί, ότι η θρησκεία είναι τροχοπέδη μόνο για το αμόρφωτο μέρος του πληθυσμού και ο Στέπαν, που δεν άντεχε την παραμικρή θρησκευτική τελετή χωρίς πόνο στα πόδια, δεν καταλάβαινε γιατί ανησυχούσε κανείς με φρικτά λόγια για τον άλλο κόσμο, όταν ήταν τόσο καλό να ζεις σε αυτόν».
Στη συνομιλία, ο ριζοσπαστικός κομψός , τόσο λάτρης της συζήτησης όσο και μη διαθέσιμος για πραγματική συζήτηση, πρέπει να αποδεικνύει χίλιες φορές την ημέρα ότι είναι ένας «απελευθερωμένος» άνθρωπος. Ο Τολστόι βυθίζει το χτύπημα: «Ο Στέπαν Αρκάνιτς δεν περιφρόνησε τον καλό πνευματισμό, του άρεσε ευχαρίστως να σκανδαλίζει αξιοπρεπείς ανθρώπους ισχυριζόμενος ότι, αφού κάποιος καυχιέται για τους προγόνους του, δεν χρειαζόταν να σταματήσει στο Ριούρικ. [τον μεσαιωνικό βασιλιά που ίδρυσε την έκδοση της Ρωσίας του Κιέβου] και αρνηθείτε τον πρωτόγονο πρόγονό μας, τον πίθηκο». Τι διορατικότητα και πόση οξύτητα να διεισδύσει βαθιά στην ψυχή του Oblonsky, του πρώτου ριζοσπαστικού σικ της λογοτεχνίας: «οι φιλελεύθερες τάσεις του έγιναν συνήθεια. Αγαπούσε την εφημερίδα του όσο το πούρο του μετά το δείπνο, για την ευχαρίστηση να νιώθει μια ελαφριά ομίχλη να τυλίγει τον εγκέφαλό του».
"Το πρώτο χαρακτηριστικό αυτής της φιγούρας είναι το συλλογικό πνεύμα, σε συνδυασμό με έναν τρομερό κομφορμισμό ".
O blònsky είναι ένα "li-li"ασυνείδητος ελευθεριάζων φιλελεύθερος. Το σύμπαν του είναι ένα μείγμα υλισμού, προοδευτισμού και μηδενισμού, που εξηγεί τη λατρεία όλων όσων προέρχονται από την Αμερική. Η ιστορία που βάζει ο Ντοστογιέφσκι στα στόματα των χαρακτήρων των Δαιμόνων για την παραμονή τους στην Αμερική είναι εξαιρετική, το αντίθετο από το αρχικό ταξίδι ενός Γκαίτε. Το αμερικάνικο όνειρο έξι αφελών Ρώσων γκρεμίζεται στη σκληρή πραγματικότητα του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης, κι όμως… «Δουλέψαμε ως μαύροι, υποστήκαμε μαρτύρια. Τελικά, ο Κιρίλοφ και εγώ δεν αντέξαμε άλλο και αρρώστησα. Με την εκκαθάρισή μας, το αφεντικό μας παρακράτησε μέρος των μισθών μας. Μας είχε κερδίσει επίσης περισσότερες από μία φορές». Αυτή η καταστροφική εμπειρία δεν άλλαξε τις ιδέες των νεαρών Ρώσων ριζοσπαστών. «Τους ρώτησαν, πώς είναι δυνατόν οι αφέντες σας να σας δέρνουν, και όλα αυτά στην Αμερική; Έπρεπε να τους επιπλήξεις! Για το τίποτα. Από την αρχή, ο Kirillov και εγώ είχαμε καθιερώσει την αρχή ότι εμείς οι Ρώσοι ήμασταν σαν παιδιά απέναντι στους Αμερικανούς και ότι έπρεπε να γεννηθούμε στην Αμερική ή τουλάχιστον να ζήσουμε εκεί πολλά χρόνια για να βρεθούμε στο επίπεδο αυτού του λαού. Τι να πω? Όταν μας ζήτησαν ένα δολάριο για ένα καπίκι, πληρώσαμε όχι μόνο με ευχαρίστηση, αλλά και με ενθουσιασμό».
Είναι τυπικό και ανεξήγητο, εκτός από την ασθένεια της ψυχής, το σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στις ΗΠΑ, τη στενόμυαλη μίμηση, τη χυδαία χαρά της αποικιοποίησης, την αίσθηση του παραρτήματος της αυτοκρατορίας. Ο Alberto Sordi σκιαγράφησε στον κινηματογράφο τον χαρακτήρα του Nando Moriconi, λάτρη της Αμερικής, ενσάρκωση ενός παιδικού αισθήματος υποταγής, θρυμματισμένο από την αηδία για το αμερικανικό φαγητό, που κάνει τον Moriconi να επιστρέψει στο rigatoni al sugo.
Οι μελλοντικοί δαίμονες του Ντοστογιέφσκι θεοποίησαν την Αμερική. «Θαυμάσαμε τα πάντα, τον νόμο του Λιντς [δημόσια λιντσαρίσματα χωρίς δίκη Ed.], τα όπλα, τους αλήτες. Κάποτε, ενώ ταξίδευα, ένας τύπος έβαλε το χέρι του στην τσέπη μου, πήρε τη χτένα μου και άρχισε να χτενίζει τα μαλλιά του. Εμείς, ο Κιρίλοφ κι εγώ, απλώς ανταλλάξαμε μια ματιά και αποφασίσαμε ότι μια τέτοια πορεία δράσης ήταν η σωστή». Αυστηρός ατομικισμός, αδιαφορία για τους άλλους, εκμετάλλευση, αυθάδη χρήση των πιο οικείων περιουσιακών στοιχείων: αγνός αμερικανισμός που τόσο αγαπούν οι προοδευτικοί σε όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχει έλλειψη αναφοράς στην ιστορία του δισεκατομμυριούχου που έχει να κάνει με την επιστήμη και την πρόοδο. «Έδεσε όλη του την τεράστια περιουσία σε εργοστάσια και θετικές επιστήμες, τον σκελετό του με την ακαδημία της πόλης στην οποία διέμενε, το δέρμα του για να φτιάξει ένα τύμπανο, με την προϋπόθεση ότι ο εθνικός ύμνος της Αμερικής θα παίζεται σε εκείνο το τύμπανο νύχτα και μέρα. Αλίμονο. Είμαστε πυγμαίοι σε σύγκριση με τους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ρωσία είναι ένα φρικιό της φύσης και όχι του πνεύματος». Ίσως ο Ντοστογιέφσκι γνώριζε την επιλογή του Άγγλου ωφελιμιστή φιλοσόφου Jeremy Bentham (4) , του πατέρα κάθε προοδευτικού, του οποίου η μούμια εκτίθεται ακόμη στο Λονδίνο με την «επιστημονική» διαθήκη του ενδιαφερόμενου.
Αυτό το όραμα του ανθρώπου ως τεχνούργημα, μια μηχανή που θα χρησιμοποιηθεί και από την οποία εξάγονται κομμάτια, είναι αναπόσπαστο μέρος της διανθρωπιστικής ιδεολογίας, της οποίας ο προάγγελος είναι ο επιτυχημένος Ισραηλινός μελλοντολόγος Noah Yuval Harari (5) (Homo deus; A Brief History of Humanity), αλλά είναι επίσης ένα συστατικό στοιχείο της αστικής ιδεολογίας . Ο Φράνσις Φουκουγιάμα (6) το παραδέχτηκεστο γνωστό Τέλος της ιστορίας του. «Οι αστοί ήταν μια εντελώς σκόπιμη δημιουργία της πρώιμης σύγχρονης σκέψης, μια προσπάθεια κοινωνικής μηχανικής που επεδίωκε να δημιουργήσει κοινωνική ειρήνη αλλάζοντας την ίδια την ανθρώπινη φύση».
Η φωνή του δραπέτη σεν έρχεται από το κέντρο της αυτοκρατορίας: πρέπει να το πιστέψουμε, αλλά θα ήταν αρκετό να εμπιστευτούμε τους δύο Ρώσους γίγαντες, μάρτυρες των πρώτων βημάτων του αστικού, φιλελεύθερου, προοδευτικού πειράματος, που ξεκίνησε «in corpore vili» στην εποχή τους . Ξένοι του Διαφωτισμού, με τα ισχυρά αντισώματα της ρωσικής κουλτούρας, ο Τολστόι και ο Ντοστογιέφσκι προέβλεψαν τα πάντα. Το αποτέλεσμα είναι μια ριζοσπαστική σικ ηγεμονία για λογαριασμό των κυρίων του κόσμου μπροστά στα μάτια όσων μπορούν ακόμα να δουν.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
(1) Christopher Lasch (1932-1994). Ήταν Αμερικανός ιστορικός και κοινωνιολόγος. Το πιο γνωστό του έργο είναι το δοκίμιο «Η κουλτούρα του ναρκισσισμού».
(2) Costanzo Preve (1943-2013). Ήταν Ιταλός φιλόσοφος, δοκιμιογράφος, δάσκαλος και πολιτικός επιστήμονας. Μαρξικής και νεοχεγκελιανής έμπνευσης, έχει γράψει πολυάριθμους τόμους και δοκίμια με φιλοσοφικά θέματα, που έχουν δημοσιευτεί στην Ιταλία και στο εξωτερικό. «Ο κοινοτισμός είναι ο κύριος δρόμος που οδηγεί στην οικουμενικότητα, κατανοητή ως πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ κοινοτήτων που ενώνονται από τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φυλής, την κοινωνικότητα και τον ορθολογισμό». (από το Εγκώμιο του κοινοτισμού)
(3) Zygmunt Bauman (1925-2017). Ήταν Πολωνός κοινωνιολόγος, φιλόσοφος και ακαδημαϊκός εβραϊκής καταγωγής. Στα τελευταία του έργα, ο Bauman προσπάθησε να εξηγήσει τη μετανεωτερικότητα χρησιμοποιώντας τις μεταφορές της υγρής και στερεάς νεωτερικότητας. «Ο σύγχρονος πόλεμος κατά των ανθρώπινων φόβων, είτε στρέφεται κατά φυσικών είτε ανθρωπογενών καταστροφών, φαίνεται να έχει ως αποτέλεσμα την κοινωνική ανακατανομή των φόβων, παρά την ποσοτική τους μείωση».
(4) Ο Jeremy Bentham (1748-1832) ήταν Άγγλος φιλόσοφος και νομικός. Ήταν ριζοσπάστης πολιτικός και θεωρητικός με επιρροή στην αγγλοαμερικανική νομική φιλοσοφία. Είναι γνωστός ως πρώιμος υποστηρικτής του ωφελιμισμού και των δικαιωμάτων των ζώων και επηρέασε την ανάπτυξη του φιλελευθερισμού.
(5) Yuval Noah Harari (1976). Είναι Ισραηλινός ιστορικός, δοκιμιογράφος και καθηγητής πανεπιστημίου. Το 2012 ήταν μέλος της Ακαδημίας Επιστημών του Νεαρού Ισραήλ, διδάσκει στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και είναι περισσότερο γνωστός επειδή δημοσίευσε το 2014 το best seller Sapiens: A Brief History of Humankind.
(6) Φράνσις Φουκουγιάμα (1952). Είναι Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, γνωστός ως συγγραφέας του πολιτικού δοκιμίου. Η σκέψη του έγινε γνωστή χάρη στο έργο The end of history (1992), στο οποίο ο Fukuyama υποθέτει ότι, σε ιδεολογικό επίπεδο, η ανθρωπότητα γνώρισε την κορύφωση της πολιτικής σκέψης με τον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό, προτείνοντας έτσι μια ενημερωμένη εκδοχή της εγελιανής διαλεκτικής.
https://www-inchiostronero-it.translate ... r_pto=wapp
συνεχίζεται
Ο Κροκόδειλος, που συχνά διαβάζεται ως παιδική ιστορία. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας αστός που τα ξέρει όλα και καταλήγει να τον καταπιεί ένας κροκόδειλος που εκτίθεται στην κομψή βιτρίνα ενός Γερμανού σε μια εμπορική γκαλερί στην Αγία Πετρούπολη. Η γυναίκα θρηνεί τον άντρα της, ο καταστηματάρχης τον κροκόδειλο, αλλά ο αξιοσέβαστος κύριος είναι ζωντανός και δεν έχει σκοπό να βγει από τον κροκόδειλο. Θαμπωμένος από το ενδεχόμενο της φήμης, δηλώνει, μιλώντας από την κοιλιά του κροκόδειλου «αυτή είναι η κατάλληλη ευκαιρία να επιβληθώ στη γενική προσοχή και να διεκδικήσω τις ιδιότητές μου». Είναι ενθουσιασμένος από τους χιλιάδες ανθρώπους που θα έρθουν να τον ακούσουν, ο Γερμανός ιδιοκτήτης ενθουσιασμένος από τους χιλιάδες επισκέπτες που πληρώνουν. Μα οι εφημερίδες, τι θα πουν οι εφημερίδες; Αυτός είναι ο αστικός ορίζοντας, αυτοί είναι οι λόγοι για να ζει.
Οι φιλελεύθεροι που απεχθάνονταν ο Ντοστογιέφσκι, πρωταγωνιστές του δραματικού μυθιστορήματος Οι Δαίμονες, είχαν την πρόθεση των αστών να ανατρέψουν την κοινωνία από πάνω προς τα κάτω, αλλά χωρίς πραγματική επανάσταση. Λειτουργεί μέσα τους μια άνανδρη βλακεία, της οποίας, μερικές δεκαετίες αργότερα, ένας Γάλλος καθολικός πολεμιστής, ο Léon Bloy, κατάλαβε το άγριο υπόβαθρο, ένα μείγμα υλισμού και μηδενισμού που κυριάρχησε από τότε στην μεταχριστιανική κοινωνία μας. Από την έλευση του Φραγκίσκου στην κορυφή της Εκκλησίας, γνωρίζουμε ότι μπορεί κανείς να είναι μηδενιστής και χριστιανός ταυτόχρονα.
Ο Τολστόι , ένας διορατικός λαϊκιστής, προβλέπει τα θέματα των ηθικών αλλαγών σε ένα άλλο απόσπασμα αφιερωμένο στον Oblonsky. «Το Φιλελεύθερο Κόμμα υποστήριξε ότι ο γάμος είναι ένας απαρχαιωμένος θεσμός που χρειάζεται επειγόντως μεταρρυθμίσεις και για τον Στέπαν Αρκάντιτς η έγγαμη ζωή προσέφερε ουσιαστικά λίγα πλεονεκτήματα και τον ανάγκασε να πει ψέματα και να ξεφτιλιστεί. Οι φιλελεύθεροι είπαν, ή μάλλον άφηναν να εννοηθεί, ότι η θρησκεία είναι τροχοπέδη μόνο για το αμόρφωτο μέρος του πληθυσμού και ο Στέπαν, που δεν άντεχε την παραμικρή θρησκευτική τελετή χωρίς πόνο στα πόδια, δεν καταλάβαινε γιατί ανησυχούσε κανείς με φρικτά λόγια για τον άλλο κόσμο, όταν ήταν τόσο καλό να ζεις σε αυτόν».
Στη συνομιλία, ο ριζοσπαστικός κομψός , τόσο λάτρης της συζήτησης όσο και μη διαθέσιμος για πραγματική συζήτηση, πρέπει να αποδεικνύει χίλιες φορές την ημέρα ότι είναι ένας «απελευθερωμένος» άνθρωπος. Ο Τολστόι βυθίζει το χτύπημα: «Ο Στέπαν Αρκάνιτς δεν περιφρόνησε τον καλό πνευματισμό, του άρεσε ευχαρίστως να σκανδαλίζει αξιοπρεπείς ανθρώπους ισχυριζόμενος ότι, αφού κάποιος καυχιέται για τους προγόνους του, δεν χρειαζόταν να σταματήσει στο Ριούρικ. [τον μεσαιωνικό βασιλιά που ίδρυσε την έκδοση της Ρωσίας του Κιέβου] και αρνηθείτε τον πρωτόγονο πρόγονό μας, τον πίθηκο». Τι διορατικότητα και πόση οξύτητα να διεισδύσει βαθιά στην ψυχή του Oblonsky, του πρώτου ριζοσπαστικού σικ της λογοτεχνίας: «οι φιλελεύθερες τάσεις του έγιναν συνήθεια. Αγαπούσε την εφημερίδα του όσο το πούρο του μετά το δείπνο, για την ευχαρίστηση να νιώθει μια ελαφριά ομίχλη να τυλίγει τον εγκέφαλό του».
"Το πρώτο χαρακτηριστικό αυτής της φιγούρας είναι το συλλογικό πνεύμα, σε συνδυασμό με έναν τρομερό κομφορμισμό ".
O blònsky είναι ένα "li-li"ασυνείδητος ελευθεριάζων φιλελεύθερος. Το σύμπαν του είναι ένα μείγμα υλισμού, προοδευτισμού και μηδενισμού, που εξηγεί τη λατρεία όλων όσων προέρχονται από την Αμερική. Η ιστορία που βάζει ο Ντοστογιέφσκι στα στόματα των χαρακτήρων των Δαιμόνων για την παραμονή τους στην Αμερική είναι εξαιρετική, το αντίθετο από το αρχικό ταξίδι ενός Γκαίτε. Το αμερικάνικο όνειρο έξι αφελών Ρώσων γκρεμίζεται στη σκληρή πραγματικότητα του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης, κι όμως… «Δουλέψαμε ως μαύροι, υποστήκαμε μαρτύρια. Τελικά, ο Κιρίλοφ και εγώ δεν αντέξαμε άλλο και αρρώστησα. Με την εκκαθάρισή μας, το αφεντικό μας παρακράτησε μέρος των μισθών μας. Μας είχε κερδίσει επίσης περισσότερες από μία φορές». Αυτή η καταστροφική εμπειρία δεν άλλαξε τις ιδέες των νεαρών Ρώσων ριζοσπαστών. «Τους ρώτησαν, πώς είναι δυνατόν οι αφέντες σας να σας δέρνουν, και όλα αυτά στην Αμερική; Έπρεπε να τους επιπλήξεις! Για το τίποτα. Από την αρχή, ο Kirillov και εγώ είχαμε καθιερώσει την αρχή ότι εμείς οι Ρώσοι ήμασταν σαν παιδιά απέναντι στους Αμερικανούς και ότι έπρεπε να γεννηθούμε στην Αμερική ή τουλάχιστον να ζήσουμε εκεί πολλά χρόνια για να βρεθούμε στο επίπεδο αυτού του λαού. Τι να πω? Όταν μας ζήτησαν ένα δολάριο για ένα καπίκι, πληρώσαμε όχι μόνο με ευχαρίστηση, αλλά και με ενθουσιασμό».
Είναι τυπικό και ανεξήγητο, εκτός από την ασθένεια της ψυχής, το σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στις ΗΠΑ, τη στενόμυαλη μίμηση, τη χυδαία χαρά της αποικιοποίησης, την αίσθηση του παραρτήματος της αυτοκρατορίας. Ο Alberto Sordi σκιαγράφησε στον κινηματογράφο τον χαρακτήρα του Nando Moriconi, λάτρη της Αμερικής, ενσάρκωση ενός παιδικού αισθήματος υποταγής, θρυμματισμένο από την αηδία για το αμερικανικό φαγητό, που κάνει τον Moriconi να επιστρέψει στο rigatoni al sugo.
Οι μελλοντικοί δαίμονες του Ντοστογιέφσκι θεοποίησαν την Αμερική. «Θαυμάσαμε τα πάντα, τον νόμο του Λιντς [δημόσια λιντσαρίσματα χωρίς δίκη Ed.], τα όπλα, τους αλήτες. Κάποτε, ενώ ταξίδευα, ένας τύπος έβαλε το χέρι του στην τσέπη μου, πήρε τη χτένα μου και άρχισε να χτενίζει τα μαλλιά του. Εμείς, ο Κιρίλοφ κι εγώ, απλώς ανταλλάξαμε μια ματιά και αποφασίσαμε ότι μια τέτοια πορεία δράσης ήταν η σωστή». Αυστηρός ατομικισμός, αδιαφορία για τους άλλους, εκμετάλλευση, αυθάδη χρήση των πιο οικείων περιουσιακών στοιχείων: αγνός αμερικανισμός που τόσο αγαπούν οι προοδευτικοί σε όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχει έλλειψη αναφοράς στην ιστορία του δισεκατομμυριούχου που έχει να κάνει με την επιστήμη και την πρόοδο. «Έδεσε όλη του την τεράστια περιουσία σε εργοστάσια και θετικές επιστήμες, τον σκελετό του με την ακαδημία της πόλης στην οποία διέμενε, το δέρμα του για να φτιάξει ένα τύμπανο, με την προϋπόθεση ότι ο εθνικός ύμνος της Αμερικής θα παίζεται σε εκείνο το τύμπανο νύχτα και μέρα. Αλίμονο. Είμαστε πυγμαίοι σε σύγκριση με τους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ρωσία είναι ένα φρικιό της φύσης και όχι του πνεύματος». Ίσως ο Ντοστογιέφσκι γνώριζε την επιλογή του Άγγλου ωφελιμιστή φιλοσόφου Jeremy Bentham (4) , του πατέρα κάθε προοδευτικού, του οποίου η μούμια εκτίθεται ακόμη στο Λονδίνο με την «επιστημονική» διαθήκη του ενδιαφερόμενου.
Αυτό το όραμα του ανθρώπου ως τεχνούργημα, μια μηχανή που θα χρησιμοποιηθεί και από την οποία εξάγονται κομμάτια, είναι αναπόσπαστο μέρος της διανθρωπιστικής ιδεολογίας, της οποίας ο προάγγελος είναι ο επιτυχημένος Ισραηλινός μελλοντολόγος Noah Yuval Harari (5) (Homo deus; A Brief History of Humanity), αλλά είναι επίσης ένα συστατικό στοιχείο της αστικής ιδεολογίας . Ο Φράνσις Φουκουγιάμα (6) το παραδέχτηκεστο γνωστό Τέλος της ιστορίας του. «Οι αστοί ήταν μια εντελώς σκόπιμη δημιουργία της πρώιμης σύγχρονης σκέψης, μια προσπάθεια κοινωνικής μηχανικής που επεδίωκε να δημιουργήσει κοινωνική ειρήνη αλλάζοντας την ίδια την ανθρώπινη φύση».
Η φωνή του δραπέτη σεν έρχεται από το κέντρο της αυτοκρατορίας: πρέπει να το πιστέψουμε, αλλά θα ήταν αρκετό να εμπιστευτούμε τους δύο Ρώσους γίγαντες, μάρτυρες των πρώτων βημάτων του αστικού, φιλελεύθερου, προοδευτικού πειράματος, που ξεκίνησε «in corpore vili» στην εποχή τους . Ξένοι του Διαφωτισμού, με τα ισχυρά αντισώματα της ρωσικής κουλτούρας, ο Τολστόι και ο Ντοστογιέφσκι προέβλεψαν τα πάντα. Το αποτέλεσμα είναι μια ριζοσπαστική σικ ηγεμονία για λογαριασμό των κυρίων του κόσμου μπροστά στα μάτια όσων μπορούν ακόμα να δουν.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
(1) Christopher Lasch (1932-1994). Ήταν Αμερικανός ιστορικός και κοινωνιολόγος. Το πιο γνωστό του έργο είναι το δοκίμιο «Η κουλτούρα του ναρκισσισμού».
(2) Costanzo Preve (1943-2013). Ήταν Ιταλός φιλόσοφος, δοκιμιογράφος, δάσκαλος και πολιτικός επιστήμονας. Μαρξικής και νεοχεγκελιανής έμπνευσης, έχει γράψει πολυάριθμους τόμους και δοκίμια με φιλοσοφικά θέματα, που έχουν δημοσιευτεί στην Ιταλία και στο εξωτερικό. «Ο κοινοτισμός είναι ο κύριος δρόμος που οδηγεί στην οικουμενικότητα, κατανοητή ως πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ κοινοτήτων που ενώνονται από τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φυλής, την κοινωνικότητα και τον ορθολογισμό». (από το Εγκώμιο του κοινοτισμού)
(3) Zygmunt Bauman (1925-2017). Ήταν Πολωνός κοινωνιολόγος, φιλόσοφος και ακαδημαϊκός εβραϊκής καταγωγής. Στα τελευταία του έργα, ο Bauman προσπάθησε να εξηγήσει τη μετανεωτερικότητα χρησιμοποιώντας τις μεταφορές της υγρής και στερεάς νεωτερικότητας. «Ο σύγχρονος πόλεμος κατά των ανθρώπινων φόβων, είτε στρέφεται κατά φυσικών είτε ανθρωπογενών καταστροφών, φαίνεται να έχει ως αποτέλεσμα την κοινωνική ανακατανομή των φόβων, παρά την ποσοτική τους μείωση».
(4) Ο Jeremy Bentham (1748-1832) ήταν Άγγλος φιλόσοφος και νομικός. Ήταν ριζοσπάστης πολιτικός και θεωρητικός με επιρροή στην αγγλοαμερικανική νομική φιλοσοφία. Είναι γνωστός ως πρώιμος υποστηρικτής του ωφελιμισμού και των δικαιωμάτων των ζώων και επηρέασε την ανάπτυξη του φιλελευθερισμού.
(5) Yuval Noah Harari (1976). Είναι Ισραηλινός ιστορικός, δοκιμιογράφος και καθηγητής πανεπιστημίου. Το 2012 ήταν μέλος της Ακαδημίας Επιστημών του Νεαρού Ισραήλ, διδάσκει στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και είναι περισσότερο γνωστός επειδή δημοσίευσε το 2014 το best seller Sapiens: A Brief History of Humankind.
(6) Φράνσις Φουκουγιάμα (1952). Είναι Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, γνωστός ως συγγραφέας του πολιτικού δοκιμίου. Η σκέψη του έγινε γνωστή χάρη στο έργο The end of history (1992), στο οποίο ο Fukuyama υποθέτει ότι, σε ιδεολογικό επίπεδο, η ανθρωπότητα γνώρισε την κορύφωση της πολιτικής σκέψης με τον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό, προτείνοντας έτσι μια ενημερωμένη εκδοχή της εγελιανής διαλεκτικής.
https://www-inchiostronero-it.translate ... r_pto=wapp
συνεχίζεται
Αυτομπαναρισμενος επ αόριστον
-
- Μέλη που αποχώρησαν
- Δημοσιεύσεις: 4465
- Εγγραφή: 11 Απρ 2018, 17:44
Re: Roberto Pecchioli Φαινομενολογία του Radical Chic (Mέρος I)
μια πολύ καλύτερη μετάφραση τού ιταλικού κειμένου είναι εδώ
https://amethystosbooks.blogspot.com/20 ... -chic.html
https://amethystosbooks.blogspot.com/20 ... -chic.html
Αυτομπαναρισμενος επ αόριστον