Γιατί οι Πρόεδροι δεν πολεμάνε στους πολέμους;

[Αρίστος]

Ο εκφυλισμος και ο ελιτισμος της αστικης δημοκρατιας ειναι αυτο.

Τελικα στο υποτιθεμενο πολιτευμα της ισοτητας δεν υπαρχει ισοτητα ενω επι μοναρχιας υπηρχε στον πολεμο.

Ο μοναρχης κινδυνευε στις μαχες οσο κι ο τελευταιος στρατιωτης.

.

[AlienWay]

Γιατί πάντα στέλνουν τους φτωχούς να πολεμήσουν;

Ειναι θλιβερο να αναγαγετε τα παντα στην φαντασιακη ηθικη σας. Ολα ειναι θεμα υλιστικο και κατα παρετο αποτελεσματικοτητας.

Στο διάολο.

[AlienWay]

Από αυτό εμπνεύστηκα το ποστ.

[George_V]

Γιατί πάντα στέλνουν τους φτωχούς να πολεμήσουν;

Στο ΙD4 o Προεδρος Γουιτμορ παντως οδηγησε την γηινη αντεπιθεση κατα των εισβολεων.

[AlienWay]

Γιατί πάντα στέλνουν τους φτωχούς να πολεμήσουν;

Στο ΙD4 o Προεδρος Γουιτμορ παντως οδηγησε την γηινη αντεπιθεση κατα των εισβολεων.

Άρα είναι δικαιολογία ότι χρειάζονται για τις στρατηγικές. Θα μπορούσαν να ορίσουν διάδοχο για την περίπτωση που δε γυρίσουν και να πάνε.

[zteo]

Λοιπόν
Στην αρχαιότητα υπήρχαν δύο διαφορετικές φιλοσοφίες πολέμου.
Η μία του Αλέκου που οδηγούσε τον στρατό στο πεδίο της μάχης. Είχε λοιπόν το μεγάλο μειονέκτημα ότι δεν είχε την συνολική εικόνα της μάχης οπότε δεν μπορούσε να εφαρμόσει ελιγμούς ώστε να διορθώσει σημεία του πεδίου που δεν πήγαιναν καλά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στα Γαυγαμηλα όπου εξαιτίας αυτού κόντεψε να χάσει τον στρατό του.
Η άλλη είναι αυτή του Καίσαρα όπου στεκόταν πίσω από τον στρατό επέβλεπε το πεδίο της μάχης και έκανε τις ανάλογες διορθωτικές κινήσεις όταν χρειαζόταν.
Επικράτησε η δεύτερη φιλοσοφία. Γιαυτό οι πρόεδροι και οι στρατηγοι δεν πάνε στην πρώτη γραμμή μένουν στα μετόπισθεν προκειμένου να έχουν την συνολική εικόνα του πολέμου και να καθορίζουν την στρατηγική.

[George_V]

Γιατί πάντα στέλνουν τους φτωχούς να πολεμήσουν;

Στο ΙD4 o Προεδρος Γουιτμορ παντως οδηγησε την γηινη αντεπιθεση κατα των εισβολεων.

Άρα είναι δικαιολογία ότι χρειάζονται για τις στρατηγικές. Θα μπορούσαν να ορίσουν διάδοχο για την περίπτωση που δε γυρίσουν και να πάνε.

Kοιτα παραδοσιακα οι βασιλεις (στην πλειοψηφια τους δλδ) πολεμουσαν στους εκαστοτε πολεμους ανα τους αιωνες.

Καπου μετα τον 15ο αιωνα αρχισε να αλλαζει αυτο (στην Αγγλια π.χ. ο τελευταιος Βασιλιας που ηταν παρων στο πεδιο της μάχης ηταν ο Γεωργιος Β' τον 18ο αιωνα) καθως οι μαχες αρχισαν να εχουν περιπλοκες στρατηγικες και σε συνδιασμο με την πτωση του chivalry το ρισκο του να σκοτωθει ο Βασιλιας (η whatever) ηταν πολυ μεγάλο και με αλλα side effects για το κρατος αποφασιστηκε να τους κρατανε πισω. Και ακομα και αν δεν σκοτωνοταν η αιχμαλωσια του θα ηταν τεράστιο morale blow (βλ. Ναπολεων Γ') για τους στρατιωτες.

Βασικα περασε πλεον η εποχη που οι ηγέτες πολεμουσαν στο πλαι με τους στρατιωτες τους (Αλεξανδρος, Βασιλειος Β' κλπ).

[giotis2005]

Από το στόμα μου το πήρες!!
Τεράστιοι Soad

[George_V]

Λοιπόν
Στην αρχαιότητα υπήρχαν δύο διαφορετικές φιλοσοφίες πολέμου.
Η μία του Αλέκου που οδηγούσε τον στρατό στο πεδίο της μάχης. Είχε λοιπόν το μεγάλο μειονέκτημα ότι δεν είχε την συνολική εικόνα της μάχης οπότε δεν μπορούσε να εφαρμόσει ελιγμούς ώστε να διορθώσει σημεία του πεδίου που δεν πήγαιναν καλά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στα Γαυγαμηλα όπου εξαιτίας αυτού κόντεψε να χάσει τον στρατό του.
Η άλλη είναι αυτή του Καίσαρα όπου στεκόταν πίσω από τον στρατό επέβλεπε το πεδίο της μάχης και έκανε τις ανάλογες διορθωτικές κινήσεις όταν χρειαζόταν.
Επικράτησε η δεύτερη φιλοσοφία. Γιαυτό οι πρόεδροι και οι στρατηγοι δεν πάνε στην πρώτη γραμμή μένουν στα μετόπισθεν προκειμένου να έχουν την συνολική εικόνα του πολέμου και να καθορίζουν την στρατηγική.

O Kαισαρας δεν ηταν armchair General. Πολεμουσε μαζι με τους στρατιωτες του στην συντριπτικη πλειοψηφια των μαχων του (βλ. Μουνδα, Αλεξανδρεια, Αλεσια κλπ.) και αυτος ηταν ο λογος που οι λεγεωναριοι του ηταν ΑΠΟΛΥΤΑ πιστοι σε αυτον. Ειδικα η 10η Λεγεωνα η οποια ηταν και η αγαπημενη του.


Οσο για τον Αλεξανδρο στα Γαυγαμηλα μπορει να ηταν into the thick of battle αλλα καταφερε να συντονισει τον ελιγμο και την επιθεση στο Περσικο κεντρο με 2 ανεξαρτητες μονάδες να φτάνουν ταυτοχρονα στο ιδιο σημειο με τετοια ακριβεια που ακομα και σημερα και να το κανεις με χρονομετρα παλι δεν βγαινει.

Οσο για τον Παρμενιωνα στο αριστερο του ακρο αυτο το περιμενε και το ειχε υπολογισμενο. Αλλα ο Αλεξανδρος εβλεπε την μεγάλη εικονα

Πιανουμε Δαρειο=κερδιζουμε Αυτοκρατορια

Ασχετως αν ο Δαρειος εκλασε πομολα και την κοπανησε τρεχοντας.


Νομιζεις οτι οι στρατηγοι που ηταν στο πεδιο της μαχης δεν ξεραν τι τους γινεται? Υπηρχαν, σηματα, σημαιες, σαλπιγγες και αγγελιοφοροι. Οποτε ηξεραν αν οχι 100% αλλα σε 90% τι γινεται στο πεδιο της μάχης.

[zteo]

Λοιπόν
Στην αρχαιότητα υπήρχαν δύο διαφορετικές φιλοσοφίες πολέμου.
Η μία του Αλέκου που οδηγούσε τον στρατό στο πεδίο της μάχης. Είχε λοιπόν το μεγάλο μειονέκτημα ότι δεν είχε την συνολική εικόνα της μάχης οπότε δεν μπορούσε να εφαρμόσει ελιγμούς ώστε να διορθώσει σημεία του πεδίου που δεν πήγαιναν καλά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στα Γαυγαμηλα όπου εξαιτίας αυτού κόντεψε να χάσει τον στρατό του.
Η άλλη είναι αυτή του Καίσαρα όπου στεκόταν πίσω από τον στρατό επέβλεπε το πεδίο της μάχης και έκανε τις ανάλογες διορθωτικές κινήσεις όταν χρειαζόταν.
Επικράτησε η δεύτερη φιλοσοφία. Γιαυτό οι πρόεδροι και οι στρατηγοι δεν πάνε στην πρώτη γραμμή μένουν στα μετόπισθεν προκειμένου να έχουν την συνολική εικόνα του πολέμου και να καθορίζουν την στρατηγική.

O Kαισαρας δεν ηταν armchair General. Πολεμουσε μαζι με τους στρατιωτες του στην συντριπτικη πλειοψηφια των μαχων του (βλ. Μουνδα, Αλεξανδρεια, Αλεσια κλπ.) και αυτος ηταν ο λογος που οι λεγεωναριοι του ηταν ΑΠΟΛΥΤΑ πιστοι σε αυτον. Ειδικα η 10η Λεγεωνα η οποια ηταν και η αγαπημενη του.


Οσο για τον Αλεξανδρο στα Γαυγαμηλα μπορει να ηταν into the thick of battle αλλα καταφερε να συντονισει τον ελιγμο και την επιθεση στο Περσικο κεντρο με 2 ανεξαρτητες μονάδες να φτάνουν ταυτοχρονα στο ιδιο σημειο με τετοια ακριβεια που ακομα και σημερα και να το κανεις με χρονομετρα παλι δεν βγαινει.

Οσο για τον Παρμενιωνα στο αριστερο του ακρο αυτο το περιμενε και το ειχε υπολογισμενο. Αλλα ο Αλεξανδρος εβλεπε την μεγάλη εικονα

Πιανουμε Δαρειο=κερδιζουμε Αυτοκρατορια

Ασχετως αν ο Δαρειος εκλασε πομολα και την κοπανησε τρεχοντας.


Νομιζεις οτι οι στρατηγοι που ηταν στο πεδιο της μαχης δεν ξεραν τι τους γινεται? Υπηρχαν, σηματα, σημαιες, σαλπιγγες και αγγελιοφοροι. Οποτε ηξεραν αν οχι 100% αλλα σε 90% τι γινεται στο πεδιο της μάχης.

Διαφωνώ ο Αλέκος είχε μια καθορισμένη τακτική από την αρχή της μάχης και απλά του έβγαινε. Δεν είχε την δυνατότητα αλλαγών στην διάρκεια της μάχης. Το σύστημα επικοινωνίας εντός μάχης δεν ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικο
Πχ
Στα Γαυγαμηλα εάν ο Παρμενιων κατερεε θα το μάθαινε αργά όταν ο υπόλοιπος στρατός του θα ήταν εκτεθημενος από τα αριστερά.
Όσο για την περίπτωση του Καίσαρα δεν έμπαινε στις γραμμές των λεγεωναριων από πίσω τους ήταν και τους καθοδηγουσε.

[George_V]

Λοιπόν
Στην αρχαιότητα υπήρχαν δύο διαφορετικές φιλοσοφίες πολέμου.
Η μία του Αλέκου που οδηγούσε τον στρατό στο πεδίο της μάχης. Είχε λοιπόν το μεγάλο μειονέκτημα ότι δεν είχε την συνολική εικόνα της μάχης οπότε δεν μπορούσε να εφαρμόσει ελιγμούς ώστε να διορθώσει σημεία του πεδίου που δεν πήγαιναν καλά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στα Γαυγαμηλα όπου εξαιτίας αυτού κόντεψε να χάσει τον στρατό του.
Η άλλη είναι αυτή του Καίσαρα όπου στεκόταν πίσω από τον στρατό επέβλεπε το πεδίο της μάχης και έκανε τις ανάλογες διορθωτικές κινήσεις όταν χρειαζόταν.
Επικράτησε η δεύτερη φιλοσοφία. Γιαυτό οι πρόεδροι και οι στρατηγοι δεν πάνε στην πρώτη γραμμή μένουν στα μετόπισθεν προκειμένου να έχουν την συνολική εικόνα του πολέμου και να καθορίζουν την στρατηγική.

O Kαισαρας δεν ηταν armchair General. Πολεμουσε μαζι με τους στρατιωτες του στην συντριπτικη πλειοψηφια των μαχων του (βλ. Μουνδα, Αλεξανδρεια, Αλεσια κλπ.) και αυτος ηταν ο λογος που οι λεγεωναριοι του ηταν ΑΠΟΛΥΤΑ πιστοι σε αυτον. Ειδικα η 10η Λεγεωνα η οποια ηταν και η αγαπημενη του.


Οσο για τον Αλεξανδρο στα Γαυγαμηλα μπορει να ηταν into the thick of battle αλλα καταφερε να συντονισει τον ελιγμο και την επιθεση στο Περσικο κεντρο με 2 ανεξαρτητες μονάδες να φτάνουν ταυτοχρονα στο ιδιο σημειο με τετοια ακριβεια που ακομα και σημερα και να το κανεις με χρονομετρα παλι δεν βγαινει.

Οσο για τον Παρμενιωνα στο αριστερο του ακρο αυτο το περιμενε και το ειχε υπολογισμενο. Αλλα ο Αλεξανδρος εβλεπε την μεγάλη εικονα

Πιανουμε Δαρειο=κερδιζουμε Αυτοκρατορια

Ασχετως αν ο Δαρειος εκλασε πομολα και την κοπανησε τρεχοντας.


Νομιζεις οτι οι στρατηγοι που ηταν στο πεδιο της μαχης δεν ξεραν τι τους γινεται? Υπηρχαν, σηματα, σημαιες, σαλπιγγες και αγγελιοφοροι. Οποτε ηξεραν αν οχι 100% αλλα σε 90% τι γινεται στο πεδιο της μάχης.

Διαφωνώ ο Αλέκος είχε μια καθορισμένη τακτική από την αρχή της μάχης και απλά του έβγαινε. Δεν είχε την δυνατότητα αλλαγών στην διάρκεια της μάχης. Το σύστημα επικοινωνίας εντός μάχης δεν ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικο
Πχ
Στα Γαυγαμηλα εάν ο Παρμενιων κατερεε θα το μάθαινε αργά όταν ο υπόλοιπος στρατός του θα ήταν εκτεθημενος από τα αριστερά.
Όσο για την περίπτωση του Καίσαρα δεν έμπαινε στις γραμμές των λεγεωναριων από πίσω τους ήταν και τους καθοδηγουσε.

Π.χ. στη Μαχη της Μουνδα ο Καισαρας ηταν στην πρωτη γραμμη. Δεν ηταν πισω.

Στην πολιορκια της Αλεξανδρειας ο ιδιος οδηγησε εφοδο στο Επτασταδιο με τα πλοια του.

Και μπορω να σου πω και αλλες μαχες που βρισκοταν ανα πασα στιγμη στην πρωτη γραμμη.


Ο Αλεξανδρος ειχε μεν καθορισμένη τακτικη αλλα τις περισσοτερες φορές επρεπε να προσαρμοζεται στις καταστάσεις καθως οι συνθηκες αλλαζαν κατα τη διαρκεια της μάχης.

Και οπως ειπαμε οι στρατηγοι που ηταν in the thick of battle δεν ηταν αποκομμενοι απο τη γενικη εικονα. Ειχαν πληροφορηση για το τι γινοταν σε αρκετο βαθμο ειτε μεσω αγγελιοφορων, ειτε μεσω σημαιων, ειτε μεσω σηματων, ειτε μεσω σαλπιγγων κλπ.

Oπως π.χ. στη Μάχη του Υδασπη οπου ο Αλεξανδρος αλλαξε την προαποφασισμενη τακτικη του για να αντιμετωπιση την ανασυνταξη και αντεπιθεση του Πωρου με το να διατάξει τους τοξοτες να ριχνουν οχι στους ελεφαντες αλλα στους οδηγους τους προκαλωντας χαος στις γραμμες τους και καταφερε ετσι να ανοιξει κενα για να περάσει αναμεσα τους.

Η στη μάχη της Ισσου οπου το Περσικο ιππικο αιφνιδιαστικα προσπαθησε να τον υπερφαλαγγισει απο δεξια για να σταματησει την εφοδο στο κεντρο. Ο Αλεξανδρος το ειδε αυτο και αναγκαστηκε να γυρισει δεξια απο το κεντρο για να συγκρατησει την πλευρα του η οποια μολις σταθεροποιηθηκε ανοιξε το δρομο για λοξη αντεπιθεση του Μακεδονικου ιππικου στο κεντρο των Περσων.

[Οργισμένος]

Γιατί πάντα στέλνουν τους φτωχούς να πολεμήσουν;

Ειναι θλιβερο να αναγαγετε τα παντα στην φαντασιακη ηθικη σας. Ολα ειναι θεμα υλιστικο και κατα παρετο αποτελεσματικοτητας.

Στο διάολο.

na pas

[Ασέβαστος]

Γιατί πάντα στέλνουν τους φτωχούς να πολεμήσουν;

μια χαρα πολεμανε.

εκτος αμα νομιζεις οτι μονο οσοι κρατανε ντουφεκια πολεμανε.

[20---]

Γιατί πάντα στέλνουν τους φτωχούς να πολεμήσουν;

We don't choose the cards we are dealt. We just get to play the hand.

Επιπλέον οι στρατιώτες πάνε στο πεδίο αλλά ποιοί είναι οι πρώτοι στόχοι των εκτελεστών;

[Ανίκητος]

Ο εκφυλισμος και ο ελιτισμος της αστικης δημοκρατιας ειναι αυτο.

Τελικα στο υποτιθεμενο πολιτευμα της ισοτητας δεν υπαρχει ισοτητα ενω επι μοναρχιας υπηρχε στον πολεμο.

Ο μοναρχης κινδυνευε στις μαχες οσο κι ο τελευταιος στρατιωτης.

.

Ἤδη ἐπὶ μοναρχίας ἦταν ποὺ σταμάτησε ὁ μονάρχης νὰ δίνει τὸ παρὼν στὰ πεδία τῶν μαχῶν.

Ὁ μονάρχης Ναπολέων ὁ Γ` τῆς Γαλλίας, σὲ καθεστὼς βασιλευομένης δημοκρατίας, πῆγε στὴ μάχη του Σεντὰν καὶ αἰχμαλωτίστηκε ἀπὸ τοὺς Πρώσους στὸν Γαλλογερμανικὸ πόλεμο.
Ἡ χώρα του ἡττήθηκε ταπεινωτικά.

Σὲ ἕνα σύγχρονο πόλεμο, δὲν εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ παρουσία τοῦ προέδρου στὰ πεδία τῶν μαχῶν συνεισφέρει καλύτερα στὴ νίκη, σὲ σχέση μὲ τὴν δράση του στὴν ἡγεσία τῆς χώρας του.