Από που ερχόμαστε, γιατί είμαστε εδώ, και που πάμε?

[taxalata xalasa]

προερχόμαστε από κάτι αιώνιο
βιώνουμε τον θανατο για να τον κατανοήσουμε
αν δεν βρούμε το μυστικό "τι είναι ο θάνατος", ξαναερχόμαστε στην ζωή
όταν λύσουμε τις απορίες μας επιστρέφουμε πίσω από κει που εκπορευθήκαμε, στο αιώνιο

Αυτό τι είναι; Πλατωινισμός;
Βουδισμός;
Ινδουισμός;
Πιστεύεις στην μετεμψύχωση;
Από που προκύπτουν όλα αυτά που λες;

Αερισμός... Εξαερισμός...

[seismic1]

γιατί έτσι γουστάρει....

όλα τάλλα που γράφεις είναι οι γίδιες φαλλακίες που γράφεις συνέχεια...

ασυναρτησίες σαν τις βίδες σου...

Εγώ γουστάρω να σε θεωρώ βλάκα, γιατί έφαγες την τάπα σου και το γύρισες στο ζεμπέκικο.

ευτυχως! για μένα...

άρχισες πάλι τις μαλακίες με τον παρατηρητή δίχως να κατανοείς κβαντικά πεδία...

η ύλη έκανε την προσομοίωση του εαφτού της και την κάνει μέσω πάναλλων συνενώσεων της κι όχι μόνο μέσω του χομοσάπιου...

Αν η ύλη κάνει την προσομοίωση του εαυτού της μέσω συνενώσεων, τότε ποιος ή τι ορίζει τις συνθήκες αυτών των συνενώσεων; Μήπως η ίδια η φύση ακολουθεί κανόνες που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως νόμους; Αν η συνείδηση είναι μέρος της ύλης, τότε τι την ξεχωρίζει από τις άλλες φυσικές διαδικασίες?
Η κβαντική φυσική έχει δείξει ότι ο παρατηρητής μπορεί να επηρεάζει το αποτέλεσμα ενός πειράματος (βλ. πείραμα της διπλής σχισμής). Δεν σημαίνει ότι η ύλη δεν υπάρχει χωρίς εμάς, αλλά ότι η μορφή με την οποία εκδηλώνεται μπορεί να εξαρτάται από την παρατήρηση. Μήπως τελικά η διάκριση μεταξύ ‘πραγματικότητας’ και ‘αντίληψης’ δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο νομίζεις?
Βλέπω ότι αντί να συζητήσουμε την έννοια του παρατηρητή και της προσομοίωσης, προτιμάς να ασχοληθείς με τις ‘βίδες’ μου. Δεν πειράζει, εγώ τις βρίσκω ενδιαφέρουσες. Αν κάποια στιγμή θες να συζητήσουμε χωρίς προσωπικές επιθέσεις, εδώ είμαι.

[taxalata xalasa]

Εγώ γουστάρω να σε θεωρώ βλάκα, γιατί έφαγες την τάπα σου και το γύρισες στο ζεμπέκικο.

ευτυχως! για μένα...

άρχισες πάλι τις μαλακίες με τον παρατηρητή δίχως να κατανοείς κβαντικά πεδία...

η ύλη έκανε την προσομοίωση του εαφτού της και την κάνει μέσω πάναλλων συνενώσεων της κι όχι μόνο μέσω του χομοσάπιου...

Αν η ύλη κάνει την προσομοίωση του εαυτού της μέσω συνενώσεων, τότε ποιος ή τι ορίζει τις συνθήκες αυτών των συνενώσεων;

οι συνθηκες οριζονται απο τις διαφορετικες διακυμανσεις της υλης που ορίζονται από την ίδια...

Μήπως η ίδια η φύση ακολουθεί φτιάνει κανόνες που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως νόμους; Αν η συνείδηση είναι μέρος της ύλης, τότε τι την ξεχωρίζει από τις άλλες φυσικές διαδικασίες?

η συνειδηση δεν ειναι κάτι πιότερο από συν+ειδηση = συν+μαθημένα... και αυτά ειναι αποθηκευμένα μέσα στην ύλη του εγκεφάλου...

Η κβαντική φυσική έχει δείξει ότι ο παρατηρητής μπορεί να επηρεάζει το αποτέλεσμα ενός πειράματος (βλ. πείραμα της διπλής σχισμής). Δεν σημαίνει ότι η ύλη δεν υπάρχει χωρίς εμάς, αλλά ότι η μορφή με την οποία εκδηλώνεται μπορεί να εξαρτάται από την παρατήρηση. Μήπως τελικά η διάκριση μεταξύ ‘πραγματικότητας’ και ‘αντίληψης’ δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο νομίζεις?
Βλέπω ότι αντί να συζητήσουμε την έννοια του παρατηρητή και της προσομοίωσης, προτιμάς να ασχοληθείς με τις ‘βίδες’ μου. Δεν πειράζει, εγώ τις βρίσκω ενδιαφέρουσες. Αν κάποια στιγμή θες να συζητήσουμε χωρίς προσωπικές επιθέσεις, εδώ είμαι.

οχι δεν εχει δειξει τετοιο πραγμα... ο παρατηρητης δεν ειναι ανθρωπος... παρανοείς αυτά που διαβάζεις επιφανειακά....

η υλη στέκεται όταν ερχεται σε επαφη με άλλη υλη (οργανα μετρησης) ή ανκτινοβολια (φως)... είσαι δεν είσαι εκεί στο πείραμα... το παρατηρείς ή όχι, θα συμβεί...

[seismic1]

ευτυχως! για μένα...

άρχισες πάλι τις μαλακίες με τον παρατηρητή δίχως να κατανοείς κβαντικά πεδία...

η ύλη έκανε την προσομοίωση του εαφτού της και την κάνει μέσω πάναλλων συνενώσεων της κι όχι μόνο μέσω του χομοσάπιου...

Αν η ύλη κάνει την προσομοίωση του εαυτού της μέσω συνενώσεων, τότε ποιος ή τι ορίζει τις συνθήκες αυτών των συνενώσεων; Μήπως η ίδια η φύση ακολουθεί κανόνες που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως νόμους; Αν η συνείδηση είναι μέρος της ύλης, τότε τι την ξεχωρίζει από τις άλλες φυσικές διαδικασίες?
Η κβαντική φυσική έχει δείξει ότι ο παρατηρητής μπορεί να επηρεάζει το αποτέλεσμα ενός πειράματος (βλ. πείραμα της διπλής σχισμής). Δεν σημαίνει ότι η ύλη δεν υπάρχει χωρίς εμάς, αλλά ότι η μορφή με την οποία εκδηλώνεται μπορεί να εξαρτάται από την παρατήρηση. Μήπως τελικά η διάκριση μεταξύ ‘πραγματικότητας’ και ‘αντίληψης’ δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο νομίζεις?
Βλέπω ότι αντί να συζητήσουμε την έννοια του παρατηρητή και της προσομοίωσης, προτιμάς να ασχοληθείς με τις ‘βίδες’ μου. Δεν πειράζει, εγώ τις βρίσκω ενδιαφέρουσες. Αν κάποια στιγμή θες να συζητήσουμε χωρίς προσωπικές επιθέσεις, εδώ είμαι.

οχι δεν εχει δειξει τετοιο πραμα... ο παρατηρητης δεν ειναι ανθρωπος... παρανοείς αυτά που διαβάζεις επιφανειακά....

η υλη στέκεται όταν ερχεται σε επαφη με άλλη υλη (οργανα μετρησης) ή ανκτινοβολια (φως)...

Δεν είπα ότι ο παρατηρητής είναι απαραίτητα άνθρωπος. Ο παρατηρητής στην κβαντομηχανική μπορεί να είναι οποιοδήποτε σύστημα που αλληλεπιδρά με ένα κβαντικό σύστημα και προκαλεί κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης. Αυτό περιλαμβάνει και τα όργανα μέτρησης, όπως λες. Το ερώτημα, όμως, είναι: γιατί η μέτρηση επηρεάζει την κατάσταση του συστήματος; Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η ύλη δεν υπάρχει χωρίς παρατήρηση, αλλά ότι η μορφή με την οποία εκδηλώνεται μπορεί να εξαρτάται από την αλληλεπίδραση.

Αν η ύλη ‘στέκεται’ μόνο όταν έρχεται σε επαφή με άλλη ύλη ή ακτινοβολία, τότε πώς ορίζουμε την κατάσταση της όταν δεν την παρατηρούμε; Αυτό είναι ακριβώς το σημείο όπου η κβαντομηχανική ξεφεύγει από την κλασική φυσική και μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε για τη φύση της πραγματικότητας.

[taxalata xalasa]

Αν η ύλη κάνει την προσομοίωση του εαυτού της μέσω συνενώσεων, τότε ποιος ή τι ορίζει τις συνθήκες αυτών των συνενώσεων; Μήπως η ίδια η φύση ακολουθεί κανόνες που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως νόμους; Αν η συνείδηση είναι μέρος της ύλης, τότε τι την ξεχωρίζει από τις άλλες φυσικές διαδικασίες?
Η κβαντική φυσική έχει δείξει ότι ο παρατηρητής μπορεί να επηρεάζει το αποτέλεσμα ενός πειράματος (βλ. πείραμα της διπλής σχισμής). Δεν σημαίνει ότι η ύλη δεν υπάρχει χωρίς εμάς, αλλά ότι η μορφή με την οποία εκδηλώνεται μπορεί να εξαρτάται από την παρατήρηση. Μήπως τελικά η διάκριση μεταξύ ‘πραγματικότητας’ και ‘αντίληψης’ δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο νομίζεις?
Βλέπω ότι αντί να συζητήσουμε την έννοια του παρατηρητή και της προσομοίωσης, προτιμάς να ασχοληθείς με τις ‘βίδες’ μου. Δεν πειράζει, εγώ τις βρίσκω ενδιαφέρουσες. Αν κάποια στιγμή θες να συζητήσουμε χωρίς προσωπικές επιθέσεις, εδώ είμαι.

οχι δεν εχει δειξει τετοιο πραμα... ο παρατηρητης δεν ειναι ανθρωπος... παρανοείς αυτά που διαβάζεις επιφανειακά....

η υλη στέκεται όταν ερχεται σε επαφη με άλλη υλη (οργανα μετρησης) ή ανκτινοβολια (φως)...

Δεν είπα ότι ο παρατηρητής είναι απαραίτητα άνθρωπος. Ο παρατηρητής στην κβαντομηχανική μπορεί να είναι οποιοδήποτε σύστημα που αλληλεπιδρά με ένα κβαντικό σύστημα και προκαλεί κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης. Αυτό περιλαμβάνει και τα όργανα μέτρησης, όπως λες. Το ερώτημα, όμως, είναι: γιατί η μέτρηση επηρεάζει την κατάσταση του συστήματος;
Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η ύλη δεν υπάρχει χωρίς παρατήρηση, αλλά ότι η μορφή με την οποία εκδηλώνεται μπορεί να εξαρτάται από την αλληλεπίδραση.

Αν η ύλη ‘στέκεται’ μόνο όταν έρχεται σε επαφή με άλλη ύλη ή ακτινοβολία, τότε πώς ορίζουμε την κατάσταση της όταν δεν την παρατηρούμε; Αυτό είναι ακριβώς το σημείο όπου η κβαντομηχανική ξεφεύγει από την κλασική φυσική και μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε για τη φύση της πραγματικότητας.

ασταθύλη...

[seismic1]

οχι δεν εχει δειξει τετοιο πραμα... ο παρατηρητης δεν ειναι ανθρωπος... παρανοείς αυτά που διαβάζεις επιφανειακά....

η υλη στέκεται όταν ερχεται σε επαφη με άλλη υλη (οργανα μετρησης) ή ανκτινοβολια (φως)...

Δεν είπα ότι ο παρατηρητής είναι απαραίτητα άνθρωπος. Ο παρατηρητής στην κβαντομηχανική μπορεί να είναι οποιοδήποτε σύστημα που αλληλεπιδρά με ένα κβαντικό σύστημα και προκαλεί κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης. Αυτό περιλαμβάνει και τα όργανα μέτρησης, όπως λες. Το ερώτημα, όμως, είναι: γιατί η μέτρηση επηρεάζει την κατάσταση του συστήματος;
Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η ύλη δεν υπάρχει χωρίς παρατήρηση, αλλά ότι η μορφή με την οποία εκδηλώνεται μπορεί να εξαρτάται από την αλληλεπίδραση.

Αν η ύλη ‘στέκεται’ μόνο όταν έρχεται σε επαφή με άλλη ύλη ή ακτινοβολία, τότε πώς ορίζουμε την κατάσταση της όταν δεν την παρατηρούμε; Αυτό είναι ακριβώς το σημείο όπου η κβαντομηχανική ξεφεύγει από την κλασική φυσική και μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε για τη φύση της πραγματικότητας.

ασταθύλη...

Δεν έχω στο λεξιλόγιό μου αυτή την λέξη.
Αν λες ασταθή ύλη, συμφωνούμε ότι πριν από την αλληλεπίδραση η κατάσταση της ύλης δεν είναι καθορισμένη. Αυτό ακριβώς περιγράφει η κβαντομηχανική: η ύλη δεν έχει μια σαφή, προκαθορισμένη κατάσταση πριν από τη μέτρηση. Άρα, στην ουσία, επιβεβαιώνεις το ερώτημα που έθεσα.

[taxalata xalasa]

Δεν είπα ότι ο παρατηρητής είναι απαραίτητα άνθρωπος. Ο παρατηρητής στην κβαντομηχανική μπορεί να είναι οποιοδήποτε σύστημα που αλληλεπιδρά με ένα κβαντικό σύστημα και προκαλεί κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης. Αυτό περιλαμβάνει και τα όργανα μέτρησης, όπως λες. Το ερώτημα, όμως, είναι: γιατί η μέτρηση επηρεάζει την κατάσταση του συστήματος;
Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η ύλη δεν υπάρχει χωρίς παρατήρηση, αλλά ότι η μορφή με την οποία εκδηλώνεται μπορεί να εξαρτάται από την αλληλεπίδραση.

Αν η ύλη ‘στέκεται’ μόνο όταν έρχεται σε επαφή με άλλη ύλη ή ακτινοβολία, τότε πώς ορίζουμε την κατάσταση της όταν δεν την παρατηρούμε; Αυτό είναι ακριβώς το σημείο όπου η κβαντομηχανική ξεφεύγει από την κλασική φυσική και μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε για τη φύση της πραγματικότητας.

ασταθύλη...

Δεν έχω στο λεξιλόγιό μου αυτή την λέξη.
Αν λες ασταθή ύλη, συμφωνούμε ότι πριν από την αλληλεπίδραση η κατάσταση της ύλης δεν είναι καθορισμένη. Αυτό ακριβώς περιγράφει η κβαντομηχανική: η ύλη δεν έχει μια σαφή, προκαθορισμένη κατάσταση πριν από τη μέτρηση. Άρα, στην ουσία, επιβεβαιώνεις το ερώτημα που έθεσα.

[seismic1]

ασταθύλη...

Δεν έχω στο λεξιλόγιό μου αυτή την λέξη.
Αν λες ασταθή ύλη, συμφωνούμε ότι πριν από την αλληλεπίδραση η κατάσταση της ύλης δεν είναι καθορισμένη. Αυτό ακριβώς περιγράφει η κβαντομηχανική: η ύλη δεν έχει μια σαφή, προκαθορισμένη κατάσταση πριν από τη μέτρηση. Άρα, στην ουσία, επιβεβαιώνεις το ερώτημα που έθεσα.

Όμως. Το είναι είναι η αντίληψη
Δεν μιλάω μόνο για την κβαντική φύση της ύλης, αλλά για την έννοια της ύπαρξης μέσα από την αντίληψη. Αν κάτι δεν γίνεται αντιληπτό από κανέναν, τότε πρακτικά είναι σαν να μην υπάρχει. Η ύπαρξη, υπό αυτή την έννοια, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την παρατήρηση. Δεν λέω ότι η ύλη παύει να υπάρχει φυσικά, αλλά ότι χωρίς κάποιον να τη βιώνει, δεν έχει καμία σημασία ή πραγματικότητα για κανέναν.
Υπό αυτή την έννοια, ζούμε για να αντιλαμβανόμαστε το σύμπαν και να του δίνουμε νόημα στην πράξη. Αν κάτι δεν γίνεται αντιληπτό από κανέναν, τότε είναι σαν να μην υπάρχει. Επομένως, η ίδια μας η ύπαρξη είναι μια διαδικασία παρατήρησης και απόδοσης νοήματος. Και αυτό απαντά στο ερώτημα ‘γιατί είμαστε εδώ’— είμαστε εδώ για να δίνουμε υπόσταση στην πραγματικότητα μέσα από την εμπειρία μας.

[taxalata xalasa]

Δεν έχω στο λεξιλόγιό μου αυτή την λέξη.
Αν λες ασταθή ύλη, συμφωνούμε ότι πριν από την αλληλεπίδραση η κατάσταση της ύλης δεν είναι καθορισμένη. Αυτό ακριβώς περιγράφει η κβαντομηχανική: η ύλη δεν έχει μια σαφή, προκαθορισμένη κατάσταση πριν από τη μέτρηση. Άρα, στην ουσία, επιβεβαιώνεις το ερώτημα που έθεσα.

Όμως.
Δεν μιλάω μόνο για την κβαντική φύση της ύλης, αλλά για την έννοια της ύπαρξης μέσα από την αντίληψη.

Είναι αυτονόητη η εννοια της υπαρξης της υλης μέσα απο την αντίληψη της υλης που γινεται με φυσικές διαργασίες της ύλης...

Αν κάτι δεν γίνεται αντιληπτό από κανέναν, τότε πρακτικά είναι σαν να μην υπάρχει.
Η ύπαρξη, υπό αυτή την έννοια, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την παρατήρηση αντίληψη. Δεν λέω ότι η ύλη παύει να υπάρχει φυσικά, αλλά ότι χωρίς κάποιον να τη βιδώνει, δεν έχει καμία σημασία ή πραγματικότητα για κανέναν.

Ομως.
Δεν έχεις εξηγήσει πως επιβεβαίωνεται ένα ερώτημα...

συνήθως τα ερωτήματα απαντούνται... δεν επιβεβαιώνονται...

[seismic1]

Όμως.
Δεν μιλάω μόνο για την κβαντική φύση της ύλης, αλλά για την έννοια της ύπαρξης μέσα από την αντίληψη.

Είναι αυτονόητη η εννοια της υπαρξης της υλης μέσα απο την αντίληψη της υλης που γινεται με φυσικές διαργασίες της ύλης...

Αν κάτι δεν γίνεται αντιληπτό από κανέναν, τότε πρακτικά είναι σαν να μην υπάρχει.
Η ύπαρξη, υπό αυτή την έννοια, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την παρατήρηση αντίληψη. Δεν λέω ότι η ύλη παύει να υπάρχει φυσικά, αλλά ότι χωρίς κάποιον να τη βιδώνει, δεν έχει καμία σημασία ή πραγματικότητα για κανέναν.

Ομως.
Δεν έχεις εξηγήσει πως επιβεβαίωνεται ένα ερώτημα...

συνήθως τα ερωτήματα απαντούνται... δεν επιβεβαιώνονται...

Όταν λέω ότι το ερώτημα επιβεβαιώνεται, εννοώ ότι τα δεδομένα που παρέθεσες ενισχύουν το αρχικό μου σκεπτικό. Το ερώτημα δεν απαντήθηκε με την έννοια μιας απόλυτης αλήθειας, αλλά ενισχύθηκε από την ίδια τη φύση του φαινομένου που περιγράφουμε.

Όσο για την αντίληψη της ύλης μέσω φυσικών διεργασιών, είναι ακριβώς αυτό που λέω: η ύλη αποκτά νόημα μέσα από τη συνείδηση που την αντιλαμβάνεται. Διαφορετικά, θα υπήρχε μεν, αλλά χωρίς καμία σημασία για κανέναν.

Επομένως, η ύπαρξη, με την έννοια που την ορίζουμε, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αντίληψη.
Το είναι του σύμπαντος είναι η αντίληψη του κάθε ενός από εμάς τους παρατηρητές.

[taxalata xalasa]

Όμως.
Δεν μιλάω μόνο για την κβαντική φύση της ύλης, αλλά για την έννοια της ύπαρξης μέσα από την αντίληψη.

Είναι αυτονόητη η εννοια της υπαρξης της υλης μέσα απο την αντίληψη της υλης που γινεται με φυσικές διαργασίες της ύλης...

Αν κάτι δεν γίνεται αντιληπτό από κανέναν, τότε πρακτικά είναι σαν να μην υπάρχει.
Η ύπαρξη, υπό αυτή την έννοια, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την παρατήρηση αντίληψη. Δεν λέω ότι η ύλη παύει να υπάρχει φυσικά, αλλά ότι χωρίς κάποιον να τη βιδώνει, δεν έχει καμία σημασία ή πραγματικότητα για κανέναν.

Ομως.
Δεν έχεις εξηγήσει πως επιβεβαίωνεται ένα ερώτημα...

συνήθως τα ερωτήματα απαντούνται... δεν επιβεβαιώνονται...

Όταν λέω ότι το ερώτημα επιβεβαιώνεται, εννοώ ότι τα δεδομένα που παρέθεσες ενισχύουν το αρχικό μου σκεπτικό. Το ερώτημα δεν απαντήθηκε με την έννοια μιας απόλυτης αλήθειας, αλλά ενισχύθηκε από την ίδια τη φύση του φαινομένου που περιγράφουμε.

Όσο για την αντίληψη της ύλης μέσω φυσικών διεργασιών, είναι ακριβώς αυτό που λέω: η ύλη αποκτά νόημα μέσα από τη συνείδηση που την αντιλαμβάνεται. Διαφορετικά, θα υπήρχε μεν, αλλά χωρίς καμία σημασία για κανέναν.

Επομένως, η ύπαρξη, με την έννοια που την ορίζουμε, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αντίληψη.

η ύλη δεν αποκτά νόημα μέσα από τη συνείδηση που την αντιλαμβάνεται...

η ύλη δημιουργεί πολύπλοκους οργανισμούς που αποκτούν συνείδηση και ψάχνουν το νόημα της ύλης...

λάθος να επιμένεις στην τελευταία σου φράση ...

η υπαρξη είναι συνδεδεμένη με όλα κι όχι μόνο με την αντίληψη του υλικού χομοσάπιου...

δεν είναι μοναδικότητα / εξαίρεση...

ξεκόλλα...

[seismic1]

Είναι αυτονόητη η εννοια της υπαρξης της υλης μέσα απο την αντίληψη της υλης που γινεται με φυσικές διαργασίες της ύλης...





Ομως.
Δεν έχεις εξηγήσει πως επιβεβαίωνεται ένα ερώτημα...

συνήθως τα ερωτήματα απαντούνται... δεν επιβεβαιώνονται...

Όταν λέω ότι το ερώτημα επιβεβαιώνεται, εννοώ ότι τα δεδομένα που παρέθεσες ενισχύουν το αρχικό μου σκεπτικό. Το ερώτημα δεν απαντήθηκε με την έννοια μιας απόλυτης αλήθειας, αλλά ενισχύθηκε από την ίδια τη φύση του φαινομένου που περιγράφουμε.

Όσο για την αντίληψη της ύλης μέσω φυσικών διεργασιών, είναι ακριβώς αυτό που λέω: η ύλη αποκτά νόημα μέσα από τη συνείδηση που την αντιλαμβάνεται. Διαφορετικά, θα υπήρχε μεν, αλλά χωρίς καμία σημασία για κανέναν.

Επομένως, η ύπαρξη, με την έννοια που την ορίζουμε, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αντίληψη.

η ύλη δεν αποκτά νόημα μέσα από τη συνείδηση που την αντιλαμβάνεται...

η ύλη δημιουργεί πολύπλοκους οργανισμούς που αποκτούν συνείδηση και ψάχνουν το νόημα της ύλης...

λάθος να επιμένεις στην τελευταία σου φράση ...

η υπαρξη είναι συνδεδεμένη με όλα κι όχι μόνο με την αντίληψη του υλικού χομοσάπιου...

δεν είναι μοναδικότητα / εξαίρεση...

ξεκόλλα...

Δεν διαφωνώ ότι η ύλη δημιουργεί πολύπλοκους οργανισμούς που αποκτούν συνείδηση και αναζητούν νόημα. Όμως, το βασικό μου επιχείρημα δεν είναι ότι η ύλη 'υπάρχει' μόνο μέσω της ανθρώπινης αντίληψης, αλλά ότι η ύπαρξη, όπως την αντιλαμβανόμαστε, έχει νόημα μόνο μέσα από τη συνείδηση που την ερμηνεύει.

Η ύλη μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητα, αλλά χωρίς κάποιον να την αντιλαμβάνεται, είναι σαν να μην έχει καμία σημασία. Αυτό δεν σημαίνει ότι το σύμπαν εξαρτάται από τον άνθρωπο, αλλά ότι η αντίληψη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της έννοιας της ύπαρξης όπως τη βιώνουμε.

Δεν πρόκειται για 'κολλήματα' ή απόλυτες αλήθειες, αλλά για διαφορετικές οπτικές στην ίδια συζήτηση.

[seismic1]

Συμφωνώ ότι η πληροφορία, η ενέργεια, η αποθήκευση και οι αισθήσεις μας είναι τα θεμέλια της αντίληψής μας για το σύμπαν. Οι αισθήσεις λειτουργούν σαν φίλτρα που διαμορφώνουν την εμπειρία μας. Αν είχαμε περισσότερες ή διαφορετικές αισθήσεις, πιθανώς θα αντιλαμβανόμασταν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα.

Αυτό φέρνει στο προσκήνιο το ερώτημα: Υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα ή μόνο διαφορετικές εκδοχές της, ανάλογα με τον τρόπο που κάθε ον την αντιλαμβάνεται?

Η συνείδηση φαίνεται να είναι ένα δυναμικό σύστημα που προσαρμόζεται στα δεδομένα που μπορεί να συλλέξει. Επομένως, μήπως ζούμε μέσα σε ένα παράθυρο πραγματικότητας που καθορίζεται από τα βιολογικά μας όρια?
Αυτό που περιγράφω μοιάζει πολύ με την Αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνα. Οι αισθήσεις μας λειτουργούν σαν τις σκιές στον τοίχο του σπηλαίου – μας δίνουν μια περιορισμένη εκδοχή της πραγματικότητας, αλλά όχι το σύνολό της. Αν είχαμε περισσότερες αισθήσεις ή διαφορετική αντίληψη, θα βλέπαμε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, ίσως πιο κοντά στην πραγματική φύση της ύπαρξης.

Μήπως, λοιπόν, το σύμπαν όπως το γνωρίζουμε είναι απλώς μια προβολή της αντίληψής μας και όχι η απόλυτη πραγματικότητα; Και αν ναι, υπάρχει τρόπος να βγούμε από το σπήλαιο και να κατανοήσουμε κάτι πέρα από τα όρια των αισθήσεών μας?
Η αντίληψή μας για την πραγματικότητα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις αισθήσεις και τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας. Αν δούμε μέσα από ένα μικροσκόπιο, ξαφνικά ανακαλύπτουμε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, αόρατο μέχρι τότε. Αντίστοιχα, αν είχαμε περισσότερες αισθήσεις ή άλλους τρόπους πρόσληψης της πληροφορίας, ίσως αντιλαμβανόμασταν το σύμπαν με τρόπο εντελώς διαφορετικό.

Μήπως, λοιπόν, η πραγματικότητα είναι απλώς μια προβολή των περιορισμένων αισθήσεών μας και όχι κάτι απόλυτο?
Αν η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε εξαρτάται από τις αισθήσεις μας και τα εργαλεία μας, τότε μπορεί να είναι απλώς μια προβολή ενός πολύ πιο πολύπλοκου και άγνωστου κόσμου—κάτι σαν ένα user interface του σύμπαντος, προσαρμοσμένο στις δυνατότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Αυτό θυμίζει:

Το Σπήλαιο του Πλάτωνα, όπου οι άνθρωποι βλέπουν μόνο σκιές της πραγματικότητας.
Τη θεωρία της προσομοίωσης (Simulation Theory), που λέει ότι μπορεί να ζούμε σε μια τεχνητή πραγματικότητα.
Την κβαντική φυσική, όπου η ύλη φαίνεται να υπάρχει σε ακαθόριστες καταστάσεις μέχρι να παρατηρηθεί.

Αν το δούμε έτσι, τότε η αντίληψή μας για το σύμπαν είναι ένα "λειτουργικό σύστημα" προσαρμοσμένο στον εγκέφαλό μας, αλλά όχι απαραίτητα η πραγματική φύση της ύπαρξης.
Κάτι σαν προσομοίωση?

[taxalata xalasa]

Όταν λέω ότι το ερώτημα επιβεβαιώνεται, εννοώ ότι τα δεδομένα που παρέθεσες ενισχύουν το αρχικό μου σκεπτικό. Το ερώτημα δεν απαντήθηκε με την έννοια μιας απόλυτης αλήθειας, αλλά ενισχύθηκε από την ίδια τη φύση του φαινομένου που περιγράφουμε.

Όσο για την αντίληψη της ύλης μέσω φυσικών διεργασιών, είναι ακριβώς αυτό που λέω: η ύλη αποκτά νόημα μέσα από τη συνείδηση που την αντιλαμβάνεται. Διαφορετικά, θα υπήρχε μεν, αλλά χωρίς καμία σημασία για κανέναν.

Επομένως, η ύπαρξη, με την έννοια που την ορίζουμε, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αντίληψη.

η ύλη δεν αποκτά νόημα μέσα από τη συνείδηση που την αντιλαμβάνεται...

η ύλη δημιουργεί πολύπλοκους οργανισμούς που αποκτούν συνείδηση και ψάχνουν το νόημα της ύλης...

λάθος να επιμένεις στην τελευταία σου φράση ...

η υπαρξη είναι συνδεδεμένη με όλα κι όχι μόνο με την αντίληψη του υλικού χομοσάπιου...

δεν είναι μοναδικότητα / εξαίρεση...

ξεκόλλα...

Δεν διαφωνώ ότι η ύλη δημιουργεί πολύπλοκους οργανισμούς που αποκτούν συνείδηση και αναζητούν νόημα. Όμως, το βασικό μου επιχείρημα δεν είναι ότι η ύλη 'υπάρχει' μόνο μέσω της ανθρώπινης αντίληψης, αλλά ότι η ύπαρξη, όπως την αντιλαμβανόμαστε, έχει νόημα μόνο μέσα από τη συνείδηση που την ερμηνεύει.

όχι αναγκαστικά... έχει και νόημα μέσα από την ασυνειδησία που δεν την ερμηνεύει...

Η ύλη μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητα, αλλά χωρίς κάποιον να την αντιλαμβάνεται, είναι σαν να μην έχει καμία σημασία.

όχι!
η σημασία εξαρτάται απο τον σημασιοδότη...
η υλη υπαρχει ειτε την αντιλαμβάνεσαι είτε όχι ως σημασιοδότης...

Αυτό δεν σημαίνει ότι το σύμπαν εξαρτάται από τον άνθρωπο, αλλά ότι η αντίληψη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της έννοιας της ύπαρξης όπως τη βιώνουμε.

Δεν πρόκειται για 'κολλήματα' ή απόλυτες αλήθειες, αλλά για διαφορετικές οπτικές στην ίδια συζήτηση.

άλλα μας έλεγες...

ο παρατηρητής που βλέπει τα χρώματα και τέτοιες νηπιακές φαλλακίες...

[taxalata xalasa]

Συμφωνώ ότι η πληροφορία, η ενέργεια, η αποθήκευση και οι αισθήσεις μας είναι τα θεμέλια της αντίληψής μας για το σύμπαν. Οι αισθήσεις λειτουργούν σαν φίλτρα που διαμορφώνουν την εμπειρία μας. Αν είχαμε περισσότερες ή διαφορετικές αισθήσεις, πιθανώς θα αντιλαμβανόμασταν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα.

Αυτό φέρνει στο προσκήνιο το ερώτημα: Υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα ή μόνο διαφορετικές εκδοχές της, ανάλογα με τον τρόπο που κάθε ον την αντιλαμβάνεται?

Στο επισκήνιο το απάντημα: Ναι υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα ! κι βλέπει ο καθείς υποκειμενικά ανάλογατάλογα... δεν ειναι η πραγματικότητα πολλέκδοχη...
πολλέκδοχος είναι ο υποκειμενικός καθείς αναλογατάλογα...

Η συνείδηση φαίνεται να είναι ένα δυναμικό σύστημα που προσαρμόζεται στα δεδομένα που μπορεί να συλλέξει. Επομένως, μήπως ζούμε μέσα σε ένα παράθυρο πραγματικότητας που καθορίζεται από τα βιολογικά μας όρια?
Αυτό που περιγράφω μοιάζει πολύ με την Αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνα. Οι αισθήσεις μας λειτουργούν σαν τις σκιές στον τοίχο του σπηλαίου – μας δίνουν μια περιορισμένη εκδοχή της πραγματικότητας, αλλά όχι το σύνολό της. Αν είχαμε περισσότερες αισθήσεις ή διαφορετική αντίληψη, θα βλέπαμε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, ίσως πιο κοντά στην πραγματική φύση της ύπαρξης.

Μήπως, λοιπόν, το σύμπαν όπως το γνωρίζουμε είναι απλώς μια προβολή της αντίληψής μας και όχι η απόλυτη πραγματικότητα; Και αν ναι, υπάρχει τρόπος να βγούμε από το σπήλαιο και να κατανοήσουμε κάτι πέρα από τα όρια των αισθήσεών μας?
Η αντίληψή μας για την πραγματικότητα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις αισθήσεις και τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας. Αν δούμε μέσα από ένα μικροσκόπιο, ξαφνικά ανακαλύπτουμε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, αόρατο μέχρι τότε. Αντίστοιχα, αν είχαμε περισσότερες αισθήσεις ή άλλους τρόπους πρόσληψης της πληροφορίας, ίσως αντιλαμβανόμασταν το σύμπαν με τρόπο εντελώς διαφορετικό.

Μήπως, λοιπόν, η πραγματικότητα είναι απλώς μια προβολή των περιορισμένων αισθήσεών μας και όχι κάτι απόλυτο?
Αν η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε εξαρτάται από τις αισθήσεις μας και τα εργαλεία μας, τότε μπορεί να είναι απλώς μια προβολή ενός πολύ πιο πολύπλοκου και άγνωστου κόσμου—κάτι σαν ένα user interface του σύμπαντος, προσαρμοσμένο στις δυνατότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Αυτό θυμίζει:

Το Σπήλαιο του Πλάτωνα, όπου οι άνθρωποι βλέπουν μόνο σκιές της πραγματικότητας.
Τη θεωρία της προσομοίωσης (Simulation Theory), που λέει ότι μπορεί να ζούμε σε μια τεχνητή πραγματικότητα.
Την κβαντική φυσική, όπου η ύλη φαίνεται να υπάρχει σε ακαθόριστες καταστάσεις μέχρι να παρατηρηθεί.

Αν το δούμε έτσι, τότε η αντίληψή μας για το σύμπαν είναι ένα "λειτουργικό σύστημα" προσαρμοσμένο στον εγκέφαλό μας, αλλά όχι απαραίτητα η πραγματική φύση της ύπαρξης.
Κάτι σαν προσομοίωση?

50% πιθανότητα να είναι προσομοίωση (videogame) φτιαχτή απάλλο οργανωμένο πολιτισμό εσωσυμπαντικό ή εξωσυμπαντικό...
50% τύχη ή θεός

διάλεξε και πάρε...