Φιλοσοφία και θάνατος στη σύγχρονη εποχή

[skakos]

Συνήθως η φιλοσοφία αποτελεί ένα τρόπο να έρχεσαι σε επαφή με σκληρά και δύσκολα ερωτήματα - ένα από αυτά είναι ο θάνατος. Γιατί πεθαίνουμε, γιατί ζούμε, γιατί πεθαίνουν καλοί άνθρωποι, γιατί γιατί γιατί... Τη σημερινή εποχή όμως φαίνεται πως τέτοια ερωτήματα έχουν "απαντηθεί" στο πλαίσιο της "ελευθερίας να κάνω ό,τι θέλω" (βλ. εδώ το παράδειγμα καθηγητή που αποφάσισε να πεθάνει γιατί "μειωνόταν η ποιότητα της ζωής του" χωρίς να είναι άρρωστος ή τίποτα) - ένα δικαίωμα το οποίο συνεχώς προβάλλεται παντού και με κάθε ευκαιρία, ισοπεδώνοντας κάθε σοβαρή προσπάθεια να χτίσουμε μια συνεπή στάση απέναντι στον θάνατο. Η εποχή μας προσπαθεί να αποφύγει να συζητάει για το θάνατο. Έχουμε εξοστρακίσει το θάνατο από κάθε συζήτηση και έχουμε προσκοληθεί στη ζωή: πως να βγω έξω, πως να τα περάσω καλά, πως να διασκεδάσω, πως θα ζήσω για πάντα κλπ. Όμως κάθε υπαρξιακό φιλοσοφικό ερώτημα άπτεται της έννοιας του θανάτου και όποιος θέλει να φιλοσοφήσει οφείλει να τον λαμβάνει υπόψην του ως κεντρικό θέμα της σκέψης του.


Μπορεί θεωρείτε να παράξει σοβαρή φιλοσοφία μια εποχή που φοβάται καν να αγγίξει το θέμα του θανάτου;

[Nameless Ghoul]

Θα μπορούσες να εξηγήσεις πώς γίνεται μια εποχή στην οποία συζητιέται ανοικτά το δικαίωμα επιλογής εθελοντικού θανάτου, να αποτελεί εποχή "που φοβάται καν να αγγίξει το θέμα του θανάτου";

SpoilerShow

Όχι, φυσικά και δεν μπορείς, απλά γράφεις τιτανοτεράστιες μπούρδες ως συνήθως.

[Βινόσαυρος]

Μια χαρά συζητιέται ο θάνατος ως στιγμή. ΤΟ μετά δεν συζητιέται, αλλά και αυτό είναι μισή αλήθεια. Τον ξορκίζουμε μετατέθοντας την παυση της ατομικής συνείδησης στην συνέχεια του εγώ μέσω τον απογόνων ή της φήμης (υστεροφημία) ή αρνούμαστε αυτην την παυση και ελπίζουμε σε συνέχεια της ατομικής συνείδησης σε ένα άλλο περιβάλλον πιο φιλικό, χωρίς οδυνη και στεναγμούς.

Αυτό που λέει το nameless ghoul είπα να το σχολιασω και γώ αλλά το έσβησα και καταπιάστηκα με κάτι άλλο.

[Nameless Ghoul]

Μια χαρά συζητιέται ο θάνατος ως στιγμή. ΤΟ μετά δεν συζητιέται, αλλά και αυτό είναι μισή αλήθεια. Τον ξορκίζουμε μετατέθοντας την παυση της ατομικής συνείδησης στην συνέχεια του εγώ μέσω τον απογόνων ή της φήμης (υστεροφημία) ή αρνούμαστε αυτην την παυση και ελπίζουμε σε συνέχεια της ατομικής συνείδησης σε ένα άλλο περιβάλλον πιο φιλικό, χωρίς οδυνη και στεναγμούς.

Αυτό που λέει το nameless ghoul είπα να το σχολιασω και γώ αλλά το έσβησα και καταπιάστηκα με κάτι άλλο.

Κερδίζεις έξτρα πόντους για τη χρήση του σωστού άρθρου πριν από το όνομά μου. Έυγε!

[Nandros]

Συνήθως η φιλοσοφία αποτελεί ένα τρόπο να έρχεσαι σε επαφή με σκληρά και δύσκολα ερωτήματα - ένα από αυτά είναι ο θάνατος. Γιατί πεθαίνουμε, γιατί ζούμε, γιατί πεθαίνουν καλοί άνθρωποι, γιατί γιατί γιατί... Τη σημερινή εποχή όμως φαίνεται πως τέτοια ερωτήματα έχουν "απαντηθεί" στο πλαίσιο της "ελευθερίας να κάνω ό,τι θέλω" (βλ. εδώ το παράδειγμα καθηγητή που αποφάσισε να πεθάνει γιατί "μειωνόταν η ποιότητα της ζωής του" χωρίς να είναι άρρωστος ή τίποτα) - ένα δικαίωμα το οποίο συνεχώς προβάλλεται παντού και με κάθε ευκαιρία, ισοπεδώνοντας κάθε σοβαρή προσπάθεια να χτίσουμε μια συνεπή στάση απέναντι στον θάνατο. Η εποχή μας προσπαθεί να αποφύγει να συζητάει για το θάνατο. Έχουμε εξοστρακίσει το θάνατο από κάθε συζήτηση και έχουμε προσκοληθεί στη ζωή: πως να βγω έξω, πως να τα περάσω καλά, πως να διασκεδάσω, πως θα ζήσω για πάντα κλπ. Όμως κάθε υπαρξιακό φιλοσοφικό ερώτημα άπτεται της έννοιας του θανάτου και όποιος θέλει να φιλοσοφήσει οφείλει να τον λαμβάνει υπόψην του ως κεντρικό θέμα της σκέψης του.

Μπορεί θεωρείτε να παράξει σοβαρή φιλοσοφία μια εποχή που φοβάται καν να αγγίξει το θέμα του θανάτου;

Τα απανωτά "γιατί" στην πρώτη παράγραφο δεν θα απαντηθούν ποτέ! Τις ίδιες ερωτήσεις κάνει ο Άνθρωπος από τότε που κατάλαβε τον εαυτό του, αλλά κανείς δεν γνωρίζει/κανείς δεν του έδωσε τις απαντήσεις. Όσοι λένε πως τις γνωρίζουν ψεύδονται ασύστολα.

Δεν χρειάζεται Φιλοσοφία για να συζητηθεί το θέμα του θανάτου. Τα θρησκευτικά ταμπού κάποιων δεν έχουν σχέση με Φιλοσοφία.
Οι θρησκείες - πόσες και ποιες άραγε; - μας λεν πως η ζωή είναι δώρο του θεού (τους). Μέχρι να αποδειχτεί αυτό - αν ποτέ αποδειχτεί - τίποτα τέτοιο δεν ισχύει.
Μας απαγορεύουν να πεθάνουμε, επειδή έτσι γουστάρουμε βρε αδελφέ, και "τιμωρούν" τους αυτόχειρες.
Όμως οι ίδιες θρησκείες, με μέγιστη υποκρισία, ευλογούν "τα όπλα τα ιερά" και στέλνουν τον οπλίτη να πάει να σκοτωθεί (δλδ αυτοχειριαστεί ουσιαστικά) για κάποιους λόγους. Αυτό όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά και επιβάλλεται.
Διπροσωπία του κιαρατά το λέω εγώ.

Ο νηματοθέτης φαίνεται πως δεν έχει ακούσει για ανθρώπους που βαρέθηκαν να ζουν; Εγώ έχω γνωρίσει τουλάχιστον τρεις.
Όταν η κατάσταση της υγείας κάποιου δεν του επιτρέπει να ζει την ζωή του, δεν μπορεί πια να απολαύσει αυτά που του αρέσουν/ευχαριστούν (να φάει, πιει, χορέψει, τρέχει, γαμήσει, κλπ), όταν δεν μπορεί να κουμαντάρει τον εαυτό του, όταν νοιώθει ότι έκλεισε ο κύκλος, γιατί να μην μπορεί να αφήσει αυτό τον κόσμο;
Η εφημερίδα, δεν μας λέει αυτό που αναφέρει το BBC: Key to his decision, he says, has been his diminishing independence.
Ο Αυστραλός δεν είναι τρελός που θέλει να αυτοκτονήσει!
Δώστε του την ρώμη και υγεία ενός 30χρονου και, αν συνεχίσει να επιμένει, εμένα να μην με λένε Νάνδρο!

Aπό το βιβλίο How Societies Choose to Fail or Succeed του Jared Diamond αντιγράφω πώς θα επιθυμούσε κάποιος να πεθάνει:
"I often think about how I would want to die. My own father recently
died a slow death of lung disease. He lost control over his own life, and his
last year was painful. I don't want to die that way. It may seem coldblooded, but here is my fantasy of how I would die if I had my choice. In my
fantasy, Pat (his wife) would die before me. That's because, when we got married, I
promised to love, honor, and take care of her, and if she died first, I would
know that I had fulfilled my promise. Also, I have no life insurance to support her, so it would be hard if she outlived me. After Pat died—my fantasy
continues—I would turn over the deed of the house to my son Cody, then I
would go trout-fishing every day as long as I was physically in condition to
do it. When I became no longer capable of fishing, I would get hold of a
large supply of morphine and go off a long way into the woods. I would
pick some remote place where nobody would ever find my body, and from
which I could enjoy an especially beautiful view. I'd lie down facing that
view and—take my morphine. That would be the best way to die: dying in
the way that I chose, with the last sight I see being a view of Montana as I
want to remember it."
.
.

[Βινόσαυρος]

Η αυτοχειρία είναι ταυτόχρονα δειλία και θάρρος

[skakos]

Η αυτοχειρία είναι ταυτόχρονα δειλία και θάρρος

Το έθεσες πολύ ωραία και κβαντομηχανικά.