Being Short

[hellegennes]

Έτσι πάει. Οι κοντοί έχουν ή φωνή ή ψωλη.

Εγώ έχω και φωνή.

[Athos]

Έτσι πάει. Οι κοντοί έχουν ή φωνή ή ψωλη. Είχαμε έναν νάνο στο χωριό μου που πωλούσε τυροπιτες. Όταν περνούσε με το καροτσάκι του και φώναζε στο δρομο, έτρεμαν τα τζάμια από τα παράθυρα. Υπέρβαρυτονος. Ακουγόταν επίσης από τους παλιους πως τον είχε και 30 εκ.

Στο χωριό σου, τύπε, οι παλιοί τον παίρνουν από νάνους;

Μην βιάζεσαι να ενθουσιαστεις, εχει πάρει σύνταξη

και απ τις δυό δουλειές ;

[Feindflug]

Μην βιάζεσαι να ενθουσιαστεις, εχει πάρει σύνταξη

Συγχωριανός του Ζενίθεδρου, τύπε;

Οχι ρε, σπλως ειμαι και γω φαν της καλής τυροπιτας. Πλέον παίρνω απο ΜΑΜ στην Σταδίου αλλα ειναι λιγο αλμυρή

Τι Σταδίου με λες ρε δικέ μου; Είμαι αυστηρά τυροπιτοπικιστής.

[Kiki mat]

Να στε καλά είμαι καλύτερα.

[Καπετάν Κότας]

Στα πόσα χερτζ παίζεις;

Γύρω στα 90. Ο μέσος ανδρικός όρος είναι στα 120.

Εμενα η γιαγια μου είναι βαρυκοη φτάνω στο όριο ηχορυπανσής.

Tο χερτζ είναι μονάδα μέτρησης της συχνότητας, όχι της έντασης του ήχου.

τι διάολο στη δευτέρα γυμνασίου σταματήσατε το σκολείο;

[Kiki mat]

Γύρω στα 90. Ο μέσος ανδρικός όρος είναι στα 120.

Εμενα η γιαγια μου είναι βαρυκοη φτάνω στο όριο ηχορυπανσής.

Tο χερτζ είναι μονάδα μέτρησης της συχνότητας, όχι της έντασης του ήχου.

τι διάολο στη δευτέρα γυμνασίου σταματήσατε το σκολείο;

Εμείς την μετράμε και σε αμπερ

[hellegennes]

Γύρω στα 90. Ο μέσος ανδρικός όρος είναι στα 120.

Εμενα η γιαγια μου είναι βαρυκοη φτάνω στο όριο ηχορυπανσής.

Tο χερτζ είναι μονάδα μέτρησης της συχνότητας, όχι της έντασης του ήχου.

τι διάολο στη δευτέρα γυμνασίου σταματήσατε το σκολείο;

Εγώ έγραψα για βάθος φωνής.

[Καπετάν Κότας]

Εμενα η γιαγια μου είναι βαρυκοη φτάνω στο όριο ηχορυπανσής.

Tο χερτζ είναι μονάδα μέτρησης της συχνότητας, όχι της έντασης του ήχου.

τι διάολο στη δευτέρα γυμνασίου σταματήσατε το σκολείο;

Εγώ έγραψα για βάθος φωνής.

δεν είπα για σένα.

χαίρε βάθος αμέτρητο

[Kiki mat]

Πήρα τηλέφωνο την ψυχίατρο,συζητησαμε για το ύψος μου . Μου είπε να πάω σε έξιδικευμενο γιατρό για το σύνδρομο μου , την είπα πως έψαξα και δεν έχει στην Ελλαδα και έχει ειδικά νοσοκομεία στην Αμερικη. Και μου είπε το εξής απίστευτο. Δεν ξέρω εάν αξίζει τον κόπο. Τι εννοούσε ο ποιητής; Μου λέει πάνε σε έξιδικευμενο που έχουν πρωτόκολλα ... καλά την είπα και έκλεισαν το τηλέφωνο Δεν κατάλαβα με π ρωτοκολο λειτουργούν οι εξιδικευμένοι πάνω στο σύνδρομο και ο ι άλλοι όπως θέλουν ; Το έχω φίλοσοφησει το θέμα χέλι. Θα κάτσω και σε ένα κωλοκαροτσι θα το γούσταρω σαν σούπερ ουαου γκατζετ ,θα μπω σε νάρθηκες . Φίλε κοντά τα 2000 οι νάρθηκες για τα δάχτυλα . Ο κούκος αηδόνι θα βγει . Τι να κάνω υπάρχει περίπτωση το κρανίο μου να συνθλιψει τον αυχένα μου .Κολάρο βγαίνουν και ντιζάινατα με χρώματα

[alexandroso]

Όταν ήμουν παιδί, είχα βρει έναν κήπο. Σόρι, λάθος αρχή. Όταν ήμουν παιδί ήμουν πολύ κοντός. Πιο κοντός από όλα τα κορίτσια της τάξης. Ένα μικρό, αθώο σπουργιτάκι. Ο μπαμπάς μου με παρηγορούσε κι έλεγε ότι να μην στεναχωριέμαι κι όταν μεγαλώσω θα γίνω τόσο ψηλός όσο κι αυτός (είναι 1,70). Όμως εγώ ήμουν απαρηγόρητος. Τα άλλα παιδάκια με κορόιδευαν, γιατί ήμουν αδύνατος, κοντός και άσπρος σαν το γάλα (το φρέσκο, όχι το εβαπορέ). Όταν πονούσαν τα κόκαλά μου, τον χειμώνα, από κανένα κρύωμα, ο μπαμπάς μου μού έλεγε ότι είναι επειδή ψηλώνω. Την επόμενη μέρα πήγαινα να μετρηθώ και σημείωνα την θέση μου στον τοίχο με μολύβι, αλλά παρέμενα πιο κοντός από σταντ τηλεόρασης.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, έμενα στο ίδιο ύψος. Όλοι οι συμμαθητές μου ψήλωναν κι εγώ έμενα χόμπιτ. Το θεωρούσα αδικία από τον Θεό και το βράδυ προσευχόμουν να μεγαλώσω. Μετά κατάλαβα ότι ο Θεός με έχει γραμμένο στα σκονισμένα κιτάπια του, που περιγράφουν με λεπτομέρεια τροχιάς ηλεκτρονίου το μάστερπλάν του. Ήταν θέλημα θεού να χρειάζομαι σκαλοπάτι για να μπορώ να ανέβω σε καρέκλα.

Όταν έφτασα στα 16, άρχισα να ψηλώνω. Ξαφνικά άνοιγαν μπροστά μου οι παλιές φιλοδοξίες που είχα για το αγαπημένο μου άθλημα, το μπάσκετ. Ένιωθα κάθε μέρα ότι κάποιος με τραβάει προς τα πάνω. Είχα πάψει να πιστεύω στον Θεό κι έλεγα πως ήταν η αντιβαρύτητα. Ένιωθα το σύμπαν να απλώνεται μπροστά μου. Οι γυναίκες να πηδάνε για να φτάσουν τα χείλη μου, να κάνουν ουρές μπροστά μου, να αποκτήσω κι εγώ το κύρος και τον θαυμασμό των ανδρών γύρω μου, που θα αντίκριζαν έναν λεβέντη δύο μέτρα.

Και μετά τα λόγια του πατέρα μου βγήκαν αληθινά. Έκανα λίμιτ απ στο 1,70. Τα όνειρά μου καταστράφηκαν. Στα μάτια των γυναικών ήταν σαν να μην υπήρχα, γιατί για κάποιον λόγο οι γυναίκες έχουν τυφλό σημείο και στα δυο μάτια κάτω από το 1,75. Ακόμη κι αυτές που είναι 1,50, πράγμα που μου δημιουργούσε την απορία πώς βλέπουν όταν κοιτούν ευθεία.

Αφού έκλαψα κι έκλαψα κι έγραψα 27 ποιήματα να πνίξω τον πόνο μου κι έφαγα αβγά ρέγγας που μου αρέσουν γιατί είναι αλμυρά, αποφάσισα ότι δεν θα αφήσω μια μικρή ιδιαιτερότητα της φυσικής να με εμποδίσει να χαρώ την ζωή. Έλεγα στον εαυτό μου ότι το να είσαι κοντός έχει πλεονεκτήματα. Αν βρεθούμε σε σπήλαιο με την παρέα μου και καταρρεύσει η οροφή, εγώ θα συρθώ εύκολα να βγω από κανένα λαγούμι, σώζοντας έτσι τους φίλους μου και αποκτώντας τον θαυμασμό των γυναικών, ακόμη κι αν χρειαζόταν να κρατάω ταμπέλα (με επιγραφή «εδώ κάτω είμαι»).

Αργότερα ανακάλυψα κι άλλα πλεονεκτήματα, πιο πρακτικά. Όταν είσαι κοντός, το πουλί σου φαίνεται μεγαλύτερο σε αναλογία με το σώμα. Επίσης όποιος δεν σε ξέρει, δεν σε φωνάζει «ε, ψηλέ», έκφραση που με εκνευρίζει για απροσδιόριστο λόγο.

To be continued...

Συνέχισε να γράφεις. Είσαι απόλαυση.

[hellegennes]

Κάπου μέσα στο νήμα υπάρχει και το part b.

[parafrwn]

Στο λύκειο είχε έρθει μια κοπέλα από την Αθήνα. Η Λίνα.

Μου έριχνε δυο κεφάλια αλλά αυτό δεν με εμπόδισε στο να την ερωτευτώ.

Την ξε-ερωτεύτηκα πολύ εύκολα, όταν μια μέρα βγαίνοντας για το διάλειμα, ήταν μπροστά μου και της φώναξα. Γύρισε και κοίταξε προς τα κάτω.
Αυτό το προς τα κάτω με τραυμάτισε για πάντα, και έκτοτε δεν ξανακοίταξα ψηλότερή μου, εκτός ίσως από μακρυά, όπως κοιτάζεις τα ψηλά βουνά και λες «πω πω δες αυτήν την νταρντάνα».

Είμαι κοντά στο ύψος του Χέλη, συν πλην 5 εκατοστά.

[hellegennes]

Τι πλην, βρε;

[parafrwn]

Τι πλην, βρε;

μου'χει κολλήσει από τα εργαστήρια
σχώρα με

[alexandroso]

Κι εγώ στο σχολείο ήμουνα το πιο κοντό παιδί. Η πιο akward φάση που θυμάμαι μου χε τύχει στο νησί μου ένα καλοκαίρι. Στη ντισκοτέκ. Είδα μια ξανθιά οπτασία, Δανέζα, να κάθεται σε διπλανό τραπέζι και τη ζήτησα για χορό. Κι αυτή είπε ναι και άρχισε να σηκώνεται... και να σηκώνεται... και να σηκώνεται... Εχω την εντύπωση ότι ακόμα σηκώνεται.