Δημήτρης Λιαντίνης

[Αίγαγρος]

Από εκεί και πέρα, βρίσκω από παιδαριώδεις ως αφελείς τους συνειρμούς του επηρεασμού του Λιαντίνη από τον Νίτσε. Θεωρώ τον Λιαντίνη επηρεασμένο από την αρχαιοελληνική γραμματεία και μυθολογία, που τόσο σε φιλοσοφικό όσο και συμβολικό επίπεδο εκφράζουν μια αξεπέραστη πληρότητα. Αυτό που εννοώ είναι ότι η φιλοσοφία του Νίτσε ήταν αυτή που επηρεάστηκε από τον αρχαιοελληνικό τρόπο ζωής και σκέψης και όχι ο Λιαντίνης από τον Νίτσε.

Κακώς βρίσκεις παιδαριώδεις τέτοιους συνειρμούς.
Ο ίδιος ο Λ. όταν ανέβαινε προς το βουνό, είπε στον ταξιτζή πως πάει να συναντήσει δύο φίλους του, αναφερόμενος στον Νίτσε και τον Ρίλκε.

O Λιαντίνης ουκ ολίγες φορές βλέπει και ερμηνεύει τους αρχαίους μέσα από τα κείμενα του Νίτσε, με αποτέλεσμα να αναπαράγει ερμηνείες της αρχαιοελληνικής γραμματείας που ήταν διάχυτες κατά τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη, όχι όμως και στον ύστερο 20ο που ήταν και η περίοδος ακμής του ίδιου. Και παρ'όλο τον -πράγματι- εμφανή επηρεασμό του από τα κλασικά γράμματα (αρχαία Ελλάδα και Ρώμη), ο ίδιος ερμήνευσε τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό ως πεσιμιστικό, κάτι το οποίο εμένα δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ο ίδιος μην βρίσκοντας θεωρητικό στήριγμα* στην αρχαία φιλοσοφία για την τελευταία του πράξη, τρέχει στον Εμπεδοκλή και στον Σοφοκλή (περίπτωση Οιδίπους). Και μόνο στον μεν πρώτο Εμπεδοκλή βρίσκουμε ίσως δυνατή αναλογία της πράξης, αλλά μόνο ως προς αποτέλεσμα και όχι ως προς τον σκοπό, καθότι ο Εμπεδοκλής έπεσε στην Αίτνα για να εξαγνιστεί από το πυρ, ασπαζόμενος ο ίδιος μεταφυσικές δοξασίες τις οποίες ο Λιαντίνης απέρριπτε. Στη περίπτωση πάλι του Οιδίποδα, έχουμε ένα ποιητικό έργο και όχι γεγονός. Ο ίδιος ο Λ. βέβαια λέει πως ο,τι δεν μπορούσαν να πράξουν οι ποιητές, το έγραφαν μέσα στα κείμενά τους, πιθανόν ως ενδόμυχες επιθυμίες τις οποίες αδυνατούσαν να πραγματοποιήσουν, σε αντίθεση με τον ίδιο που μετουσίωσε τη θεωρία του σε πράξη. Η τελική του πράξη πρέπει να αναζητηθεί σε φιλοσοφικά κείμενα των νεώτερων χρόνων και όχι στην αρχαιότητα.

*οι ίδιοι οι επικούρειοι που υποτίθεται ασπάζεται ο Λ. μέμφονταν όσους εξυμνούσαν την αυτοκτονία,
αναφερόμενοι με σκωπτικό ύφος στην ιστορία του Σιληνού και του Μίδα.

υ.γ. κρίμα για την κατάληξη του νήματος.

[nik_killthemall]

Από εκεί και πέρα, βρίσκω από παιδαριώδεις ως αφελείς τους συνειρμούς του επηρεασμού του Λιαντίνη από τον Νίτσε. Θεωρώ τον Λιαντίνη επηρεασμένο από την αρχαιοελληνική γραμματεία και μυθολογία, που τόσο σε φιλοσοφικό όσο και συμβολικό επίπεδο εκφράζουν μια αξεπέραστη πληρότητα. Αυτό που εννοώ είναι ότι η φιλοσοφία του Νίτσε ήταν αυτή που επηρεάστηκε από τον αρχαιοελληνικό τρόπο ζωής και σκέψης και όχι ο Λιαντίνης από τον Νίτσε.

Κακώς βρίσκεις παιδαριώδεις τέτοιους συνειρμούς.
Ο ίδιος ο Λ. όταν ανέβαινε προς το βουνό, είπε στον ταξιτζή πως πάει να συναντήσει δύο φίλους του, αναφερόμενος στον Νίτσε και τον Ρίλκε.

O Λιαντίνης ουκ ολίγες φορές βλέπει και ερμηνεύει τους αρχαίους μέσα από τα κείμενα του Νίτσε, με αποτέλεσμα να αναπαράγει ερμηνείες της αρχαιοελληνικής γραμματείας που ήταν διάχυτες κατά τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη, όχι όμως και στον ύστερο 20ο που ήταν και η περίοδος ακμής του ίδιου. Και παρ'όλο τον -πράγματι- εμφανή επηρεασμό του από τα κλασικά γράμματα (αρχαία Ελλάδα και Ρώμη), ο ίδιος ερμήνευσε τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό ως πεσιμιστικό, κάτι το οποίο εμένα δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ο ίδιος μην βρίσκοντας θεωρητικό στήριγμα* στην αρχαία φιλοσοφία για την τελευταία του πράξη, τρέχει στον Εμπεδοκλή και στον Σοφοκλή (περίπτωση Οιδίπους). Και μόνο στον μεν πρώτο Εμπεδοκλή βρίσκουμε ίσως δυνατή αναλογία της πράξης, αλλά μόνο ως προς αποτέλεσμα και όχι ως προς τον σκοπό, καθότι ο Εμπεδοκλής έπεσε στην Αίτνα για να εξαγνιστεί από το πυρ, ασπαζόμενος ο ίδιος μεταφυσικές δοξασίες τις οποίες ο Λιαντίνης απέρριπτε. Στη περίπτωση πάλι του Οιδίποδα, έχουμε ένα ποιητικό έργο και όχι γεγονός. Ο ίδιος ο Λ. βέβαια λέει πως ο,τι δεν μπορούσαν να πράξουν οι ποιητές, το έγραφαν μέσα στα κείμενά τους, πιθανόν ως ενδόμυχες επιθυμίες τις οποίες αδυνατούσαν να πραγματοποιήσουν, σε αντίθεση με τον ίδιο που μετουσίωσε τη θεωρία του σε πράξη. Η τελική του πράξη πρέπει να αναζητηθεί σε φιλοσοφικά κείμενα των νεώτερων χρόνων και όχι στην αρχαιότητα.

*οι ίδιοι οι επικούρειοι που υποτίθεται ασπάζεται ο Λ. μέμφονταν όσους εξυμνούσαν την αυτοκτονία,
αναφερόμενοι με σκωπτικό ύφος στην ιστορία του Σιληνού και του Μίδα.

υ.γ. κρίμα για την κατάληξη του νήματος.

ωραία τοποθέτηση μαν

[Αίγαγρος]

[mrx0]

Όλοι τόσο σίγουροι πως επρόκειτο για αυτοκτονία. Δεν ξέρω, μπορεί, αλλά αφού υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές. Όπως στο παρακάτω βίντεο, όλοι νόμιζαν πως ο νεαρός ήθελε να αυτοκτονήσει, εκτός από τους φίλους του, άλλα αυτός κάτι άλλο είχε στο μυαλό του, κάτι άλλο επιχειρούσε να κάνει.



Όπως κι ο Εμπεδοκλής για άλλους λόγους πέραν της αυτοκτονίας λέγεται πως έπεσε στο ηφαίστειο.

https://en.wikipedia.org/wiki/Empedocle ... treatments

Και τι έγινε πέφτοντας; Όπως γράφει ο Ράσελ:

"Great Empedocles, that ardent soul, Leapt into Etna, and .....

SpoilerShow

was roasted whole."

Τι άλλο να γίνει δηλαδή;

Κάπως έτσι μάλλον την πάτησε κι ο Λιαντίνης, κάτι που θυμίζει τους πειρασμούς του Χριστού στην έρημο, οπότε να κι άλλοι παραλληλισμοί, ή καλύτερα παραλογισμοί, με το ασκητικό ιδεώδες που έλεγε η τιπιτι.

[ΓΑΛΗ]

Από εκεί και πέρα, βρίσκω από παιδαριώδεις ως αφελείς τους συνειρμούς του επηρεασμού του Λιαντίνη από τον Νίτσε. Θεωρώ τον Λιαντίνη επηρεασμένο από την αρχαιοελληνική γραμματεία και μυθολογία, που τόσο σε φιλοσοφικό όσο και συμβολικό επίπεδο εκφράζουν μια αξεπέραστη πληρότητα. Αυτό που εννοώ είναι ότι η φιλοσοφία του Νίτσε ήταν αυτή που επηρεάστηκε από τον αρχαιοελληνικό τρόπο ζωής και σκέψης και όχι ο Λιαντίνης από τον Νίτσε.

Κακώς βρίσκεις παιδαριώδεις τέτοιους συνειρμούς.
Ο ίδιος ο Λ. όταν ανέβαινε προς το βουνό, είπε στον ταξιτζή πως πάει να συναντήσει δύο φίλους του, αναφερόμενος στον Νίτσε και τον Ρίλκε.

O Λιαντίνης ουκ ολίγες φορές βλέπει και ερμηνεύει τους αρχαίους μέσα από τα κείμενα του Νίτσε, με αποτέλεσμα να αναπαράγει ερμηνείες της αρχαιοελληνικής γραμματείας που ήταν διάχυτες κατά τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη, όχι όμως και στον ύστερο 20ο που ήταν και η περίοδος ακμής του ίδιου. Και παρ'όλο τον -πράγματι- εμφανή επηρεασμό του από τα κλασικά γράμματα (αρχαία Ελλάδα και Ρώμη), ο ίδιος ερμήνευσε τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό ως πεσιμιστικό, κάτι το οποίο εμένα δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ο ίδιος μην βρίσκοντας θεωρητικό στήριγμα* στην αρχαία φιλοσοφία για την τελευταία του πράξη, τρέχει στον Εμπεδοκλή και στον Σοφοκλή (περίπτωση Οιδίπους). Και μόνο στον μεν πρώτο Εμπεδοκλή βρίσκουμε ίσως δυνατή αναλογία της πράξης, αλλά μόνο ως προς αποτέλεσμα και όχι ως προς τον σκοπό, καθότι ο Εμπεδοκλής έπεσε στην Αίτνα για να εξαγνιστεί από το πυρ, ασπαζόμενος ο ίδιος μεταφυσικές δοξασίες τις οποίες ο Λιαντίνης απέρριπτε. Στη περίπτωση πάλι του Οιδίποδα, έχουμε ένα ποιητικό έργο και όχι γεγονός. Ο ίδιος ο Λ. βέβαια λέει πως ο,τι δεν μπορούσαν να πράξουν οι ποιητές, το έγραφαν μέσα στα κείμενά τους, πιθανόν ως ενδόμυχες επιθυμίες τις οποίες αδυνατούσαν να πραγματοποιήσουν, σε αντίθεση με τον ίδιο που μετουσίωσε τη θεωρία του σε πράξη. Η τελική του πράξη πρέπει να αναζητηθεί σε φιλοσοφικά κείμενα των νεώτερων χρόνων και όχι στην αρχαιότητα.

*οι ίδιοι οι επικούρειοι που υποτίθεται ασπάζεται ο Λ. μέμφονταν όσους εξυμνούσαν την αυτοκτονία,
αναφερόμενοι με σκωπτικό ύφος στην ιστορία του Σιληνού και του Μίδα.

υ.γ. κρίμα για την κατάληξη του νήματος.

ωραία τοποθέτηση μαν

Παίδες, ήδη έχω γράψει ότι δεν θεωρώ τον Λιαντίνη φιλόσοφο αλλά έναν ενδιαφέροντα (για τους φοιτητές του) καθηγητή και έναν παθιασμένο άνθρωπο. Για Νίτσε, Καζαντζάκη κλπ, που επίσης έγραψα, δεν είδα κάποιο σχόλιο.

Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω ούτε έναν φιλόσοφο (από αυτούς που εκτιμώ) που να μην είναι πεσιμιστής/μηδενιστής ή απλώς αδιάφορος για την εμβέλεια των συμπερασμάτων του στο ευρύ κοινό. Το ενδιαφέρον για την εμβέλεια στο κοινό αρχίζει ταυτοχρόνως με την επιστράτευση της φιλοσοφίας στο χ ή ψ πολιτικό πλαίσιο. Και είναι μάλλον χλωμό να περιμένει κάποιος φιλοσοφικά ερωτήματα στα πλαίσια ενός δόγματος. Γιατί τα δόγματα βάζουν τελείες στη θέση όλων των ερωτημάτων. Λειτουργούν ως κατασταλτικοί και όχι ως διεγερτικοί μηχανισμοί του πνεύματος.

Αναφορικά δε με την αυτοκτονία και συγκεκριμένα το δικαίωμα επιλογής σ' αυτήν, τι να πω;

Δεν είναι ανάγκη να ψάχνετε στους επικούρειους. Οποιονδήποτε παπά και να ρωτήσετε θα σας απαντήσει ότι είναι αμάρτημα.

Ενστάσεις δεκτές.

Προσωπικώς, θα αφιερώσω στον Λιαντίνη το συγκεκριμένο ποίημα του Καρυωτάκη.
Ο Γιαννόπουλος διάλεξε τη θάλασσα και ο Λιαντίνης το βουνό. Αυτό που κάνουν δηλαδή όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι όταν αποφασίζουν για τριήμερα ή εικοσαήμερα διακοπών. Ε, οι παραπάνω επέλεξαν τον τόπο οριστικής διακοπής.


Ὕπνος

Θὰ μᾶς δοθεῖ τὸ χάρισμα καὶ ἡ μοῖρα
νὰ πᾶμε νὰ πεθάνουμε μιὰ νύχτα
στὸ πράσινο ἀκρογιάλι τῆς πατρίδας;
Γλυκὰ θὰ κοιμηθοῦμε σὰν παιδάκια
γλυκά. Κι ἀπάνωθέ μας θὲ νὰ φεύγουν,
στὸν οὐρανό, τ'ἀστέρια καὶ τὰ ἐγκόσμια.
Θὰ μᾶς χαϊδεύει ὡς ὄνειρο τὸ κύμα.
Καὶ γαλανὸ σὰν κύμα τ'ὄνειρό μας
θὰ μᾶς τραβάει σὲ χῶρες ποὺ δὲν εἶναι.
Ἀγάπες θὰ 'ναι στὰ μαλλιά μας οἱ αὖρες,
ἡ ἀνάσα τῶν φυκιῶν θὰ μᾶς μυρώνει,
καὶ κάτου ἀπ' τὰ μεγάλα βλέφαρά μας,
χωρὶς νὰν τὸ γρικοῦμε, θὰ γελᾶμε.
Τὰ ρόδα θὰ κινήσουν ἀπ' τοὺς φράχτες,
καὶ θὰ 'ρθουν νὰ μᾶς γίνουν προσκεφάλι.
Γιὰ νὰ μᾶς κάνουν ἁρμονία τὸν ὕπνο,
θ' ἀφήσουνε τὸν ὕπνο τοὺς ἀηδόνια.
Γλυκὰ θὰ κοιμηθοῦμε σὰν παιδάκια
γλυκά. Καὶ τὰ κορίτσια τοῦ χωριοῦ μας,
ἀγριαπιδιές, θὰ στέκουνε τριγύρω
καί, σκύβοντας, κρυφὰ θὰ μᾶς μιλοῦνε
γιὰ τὰ χρυσὰ καλύβια, γιὰ τὸν ἥλιο
τῆς Κυριακῆς, γιὰ τὶς ὁλάσπρες γάστρες,
γιὰ τὰ καλὰ τὰ χρόνια μας ποὺ πᾶνε.
Τὸ χέρι μας κρατώντας ἡ κυρούλα,
κι ὅπως ἀργὰ θὰ κλείνουμε τὰ μάτια,
θὰ μᾶς δηγιέται —ὠχρὴ— σὰν παραμύθι
τὴν πίκρα τῆς ζωῆς. Καὶ τὸ φεγγάρι
θὰ κατεβεῖ στὰ πόδια μας λαμπάδα
τὴν ὥρα ποὺ στερνὰ θὰ κοιμηθοῦμε
στὸ πράσινο ἀκρογιάλι τῆς πατρίδας.
Γλυκὰ θὰ κοιμηθοῦμε σὰν παιδάκια
ποὺ ὅλη τὴ μέρα ἐκλάψαν καὶ ἀποστάσαν.

[Σουβλίτσα]

Λειτουργούν ως κατασταλτικοί και όχι ως διεγερτικοί μηχανισμοί του πνεύματος.

Για να καταλάβω τώρα δηλαδή, ο Λιαντίνης λειτούργησε ως διεγερτικός μηχανισμός του πνεύματος?

Αυτό το πνεύμα, τί είναι τέλος πάντων αυτό το πνεύμα και το αναμασάμε σαν καραμέλα?

[ΓΑΛΗ]

Λειτουργούν ως κατασταλτικοί και όχι ως διεγερτικοί μηχανισμοί του πνεύματος.

Για να καταλάβω τώρα δηλαδή, ο Λιαντίνης λειτούργησε ως διεγερτικός μηχανισμός του πνεύματος?

Αυτό το πνεύμα, τί είναι τέλος πάντων αυτό το πνεύμα και το αναμασάμε σαν καραμέλα?

Βούτηξα στην άσφαλτο
και είδα ένα χταπόδι
στην κορυφή ενός έλατου.
Μετά έκλεισα την πόρτα.



Αυτό το κατάλαβες;

[Σουβλίτσα]

Δεν έχω πνεύμα και δεν ζει και ο Λιαντίνης να μου το διεγείρει

[Πάνας]

Ο Χέλλης το έγραψε;

[bizeli]

Κι εγώ κάθομαι και το σκέφτομαι πόση ώρα


Απλό αλλά δυνατό.

Κάτι θέλει να μας πει η Γαλή.

[ΓΑΛΗ]

Κι εγώ κάθομαι και το σκέφτομαι πόση ώρα


Απλό αλλά δυνατό.

Κάτι θέλει να μας πει η Γαλή.

Ε, νόμισα ότι τα παραπάνω που έγραφα ήταν κατανοητά. Δεν ήταν.
Για να κάνω επεξήγηση, έπρεπε να διαπιστώσω ποιο σημείο ήταν ασαφές. Δεν βρήκα κάποιο.
Έτσι είπα να χαλαρώσω κι εγώ και να γράψω κάτι που βρίσκω κι εγώ ακατανόητο για να μπω στο μουντ.
Προσπαθώ ρε γμτ.

[bizeli]

Ε, νόμισα ότι τα παραπάνω που έγραφα ήταν κατανοητά. Δεν ήταν.
Για να κάνω επεξήγηση, έπρεπε να διαπιστώσω ποιο σημείο ήταν ασαφές. Δεν βρήκα κάποιο.
Έτσι είπα να χαλαρώσω κι εγώ και να γράψω κάτι που βρίσκω κι εγώ ακατανόητο για να μπω στο μουντ.
Προσπαθώ ρε γμτ.

Εμένα μου άρεσε το τετράστιχο πάντως.
Μου θύμισε τα λίμερικ.

[Σουβλίτσα]

Καλύτερα που χαλαρώνεις Γαλή, δεν είναι καλή ώρα για διεγέρσεις

[ΓΑΛΗ]

Καλύτερα που χαλαρώνεις Γαλή, δεν είναι καλή ώρα για διεγέρσεις

Ναι, αλλά όταν χαλάρωσα εγώ μπήκε σε διαδικασία σκέψης το μπιζέλι.

Το θέμα είναι να υπάρχει κίνηση Σουβλίτσα.

[bizeli]

Ναι, αλλά όταν χαλάρωσα εγώ μπήκε σε διαδικασία σκέψης το μπιζέλι.

Με άγγιξε...