Εμένα πέρασε και δεν άγγιξε
Εσένα? Όταν λες σε άγγιξε? Ίσα που σε ακούμπησε????
Εμένα πέρασε και δεν άγγιξε
Και που είναι το περίεργο; Το παράλογο είναι πάντα ονειρικό. Δημιουργεί δικές του εικόνες και δικά του σχήματα.
Εύκολα. Το δύσκολο ήταν να κλείσω την πόρτα.
Δύο-τρεις παρατηρήσεις :ΓΑΛΗ έγραψε: ↑17 Ιουν 2018, 21:13
Παίδες, ήδη έχω γράψει ότι δεν θεωρώ τον Λιαντίνη φιλόσοφο αλλά έναν ενδιαφέροντα (για τους φοιτητές του) καθηγητή και έναν παθιασμένο άνθρωπο. Για Νίτσε, Καζαντζάκη κλπ, που επίσης έγραψα, δεν είδα κάποιο σχόλιο.
Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω ούτε έναν φιλόσοφο (από αυτούς που εκτιμώ) που να μην είναι πεσιμιστής/μηδενιστής ή απλώς αδιάφορος για την εμβέλεια των συμπερασμάτων του στο ευρύ κοινό. Το ενδιαφέρον για την εμβέλεια στο κοινό αρχίζει ταυτοχρόνως με την επιστράτευση της φιλοσοφίας στο χ ή ψ πολιτικό πλαίσιο. Και είναι μάλλον χλωμό να περιμένει κάποιος φιλοσοφικά ερωτήματα στα πλαίσια ενός δόγματος. Γιατί τα δόγματα βάζουν τελείες στη θέση όλων των ερωτημάτων. Λειτουργούν ως κατασταλτικοί και όχι ως διεγερτικοί μηχανισμοί του πνεύματος.
Αναφορικά δε με την αυτοκτονία και συγκεκριμένα το δικαίωμα επιλογής σ' αυτήν, τι να πω;
Δεν είναι ανάγκη να ψάχνετε στους επικούρειους. Οποιονδήποτε παπά και να ρωτήσετε θα σας απαντήσει ότι είναι αμάρτημα.
Ενστάσεις δεκτές.
Για μένα φιλοσοφία είναι όλα αυτά που ανέφερες,ο Λιαντινης όμως γιατί δεν συγκαταλέγεται στους φιλόσοφους δεν έγραψες;Αίγαγρος έγραψε: ↑05 Ιούλ 2018, 01:41Δεν υπάρχει κοινός αποδεκτός ορισμός του φιλοσόφου και άρα της φιλοσοφίας εν γένει.
Ο Λιαντίνης υιοθετεί τον (φαινομενικά) ορισμό που δίνει ο Πλάτων της μέσης περιόδου, φιλοσοφία ως μελέτη θανάτου.
Ο Αριστοτέλης όμως, δίνει τον ορισμό της φιλοσοφίας ως εκείνης της επιστήμης που μελετάει τις πρώτες αρχές (το αίτιο).
Και ο Πλάτων αναφέρεται κατά την ύστερη περίοδο της ζωής του σε αυτή την μελέτη, αναφορικά με τη μελέτη του όντος ον.
Ο Καμύ μου αρέσει όταν ξεκινάει στον μύθο του Σισύφου, λέγοντας πως μόνο ένα φιλοσοφικό πρόβλημα είναι πραγματικά σοβαρό: η αυτοκτονία.
Στον αντίποδα ο Σαρτρ έλεγε πως δεν σκέφτεται ποτέ τον θάνατο. Σύγχρονός τους, αλλά από άλλη σχολή σκέψης, ο Βιτγκενστάιν,
θεωρεί τη φιλοσοφία ως ένα περιγραφικό παίγνιο που ξεκαθαρίζει τις έννοιες, δείχνει τις αντιφάσεις της γλώσσας και πως μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα στερούνται νοήματος.
Διαβάζοντας κανείς διάφορους φιλοσόφους, εντελώς ασχέτων περιόδων, φαίνεται πως η φιλοσοφία τους είναι άρρηκτα συνυφασμένη
με τις κοινωνικές, πολιτικές, επιστημονικές διεργασίες που λάμβαναν χώρα στην εποχή τους.
Εκείνη η σταθερά βέβαια που φαίνεται να απαντάται διαχρονικά σχεδόν σε όλους τους φιλοσόφους, είναι η μεταφυσική. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως εγγενές χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας είναι η μεταφυσική, όμως αυτό από μόνο του είναι πολύ γενικό, αφού η μεταφυσική ως έννοια (όπως έδειξε στο έργο του και ο Κονδύλης) δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, αντιθέτως είναι ρευστή και συγκεχυμένη και ο κάθε φιλόσοφος την αντιλαμβανόταν διαφορετικά. Άρα το αντικείμενο της φιλοσοφίας είναι θαμπό.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η φιλοσοφία είναι το μοναδικό ίσως προϊόν της διαλεκτικής μας ικανότητας, που δεν έχει συγκεκριμένο, καθορισμένο αντικείμενο (αν και τελευταία έχει αρχίσει μάλλον να αλλάζει αυτό).
+1000Αίγαγρος έγραψε: ↑07 Ιούλ 2018, 15:06Όποιος θέλει τον θεωρεί φιλόσοφο, όποιος θέλει όχι, αυτά δεν μπαίνουν σε καλούπια.
Εμένα μου κάνει περισσότερο για ποιητής, ή μάλλον για κάποιον που αφενός έγραψε δοκίμια σε λογοτεχνικό ύφος (αρκετά πομπώδη),
αφετέρου ως ένας στοχαστής που έκανε μια κοπτοραπτική, μια συρραφή πολλών φιλοσοφικών ιδεών και τις ενέταξε σε ένα δικό του σχήμα, χωρίς όμως κάποια πρωτοτυπία. Εάν δεν είχε προβεί στην τελευταία του πράξη, δεν θα είχε γίνει ντόρος για τα βιβλία του.
Ξαναδιαβάζω πάλι το νήμα γιατί την πρώτη φορά το προσπέρασα στα γρήγορα διαβάζοντας μόνο τους χρήστες που γνωρίζωΑίγαγρος έγραψε: ↑15 Μάιος 2018, 19:40Φιλόσοφος, στοχαστής, ιδιαίτερα επηρεασμένος από την αρχαία φιλοσοφία, κυρίως από ορισμένους προσωκρατικούς,
από επικούρειους, από στωικούς, και από φιλοσοφικά ρεύματα των νεώτερων χρόνων, όπως υπαρξισμός, με τον Νίτσε να δεσπόζει.
Πάνω απ'όλα όμως επηρεάστηκε από τους ποιητές, Ευρωπαίους και Έλληνες κάτι που φαίνεται έντονα μέσα στα κείμενά του αλλά και στο θυμικό του.
Τα γραπτά του είναι γραμμένα σε λογοτεχνικό ύφος, ιδιαίτερα δραματικό για να θυμίζει έργα ποιητών,
με στόχο να παντρέψει την ποίηση με τον φιλοσοφικό στοχασμό.
Η φιλοσοφία του είναι ένα αμάλγαμα, πήρε κομμάτια από φιλοσόφους και ποιητές, όχι όλα, αλλά όσα του άρεσαν, με όσα συμφωνούσε,
ενώ προχωρά και σε δικές του ερμηνείες, πολλές φορές αποκομμένες από ολόκληρο το έργο των φιλοσόφων που τις άντλησε,
γιατί απλά ήθελε να δείξει κάτι δικό του. Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές που ερμηνεύει λάθος και πέφτει σε αντιφάσεις.
Για τα σύγχρονα ελληνικά γράμματα ίσως υπήρξε εν μέρει πρωτοποριακός, αν και δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως απλά αναπαρήγαγε φιλοσοφικές ιδέες άλλων, τις οποίες εντάσσει στη δική του κοσμοθεωρία. Ισχυρίζεται πως καταπολεμά την μεταφυσική, όμως πέφτει ο ίδιος ουκ ολίγες φορές στη μεταφυσική λούμπα, όταν αξιολογεί, όταν ηθικολογεί (δήθεν πάνω σε φυσικές επιταγές-όπως αυτός όμως τις ερμηνεύει).
Δεν στάθηκε αξιολογικά ουδέτερος, δεν άσκησε περιγραφική μέθοδο, συνεπώς το έργο του δεν είναι επιστημονικό (θεωρητικό).
Είναι μια συρραφή όπως έγραψα και παραπάνω διαφόρων στοχαστών, απλά στα δικά του καλούπια. Σε παγκόσμιο επίπεδο δεν φέρει τίποτα το νέο.
Εάν δεν είχε προβεί στην τελευταία του πράξη, θα τον γνώριζαν σήμερα λιγότεροι και ακόμα λιγότεροι θα είχαν ασχοληθεί με το έργο του.
Κατ'άλλα υπήρξε μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, από όσο είδα στα γραπτά του και στις διαλέξεις του και κυρίως, στο τέλος του.
Απο κάποιον που δεν προσπαθεί ...νομίζω οτι είναι η ομορφότερη και η πιο ουσιώδης παρατήρηση για τον Λιαντίνη