Κακώς βρίσκεις παιδαριώδεις τέτοιους συνειρμούς.ΓΑΛΗ έγραψε: ↑15 Ιουν 2018, 01:06Από εκεί και πέρα, βρίσκω από παιδαριώδεις ως αφελείς τους συνειρμούς του επηρεασμού του Λιαντίνη από τον Νίτσε. Θεωρώ τον Λιαντίνη επηρεασμένο από την αρχαιοελληνική γραμματεία και μυθολογία, που τόσο σε φιλοσοφικό όσο και συμβολικό επίπεδο εκφράζουν μια αξεπέραστη πληρότητα. Αυτό που εννοώ είναι ότι η φιλοσοφία του Νίτσε ήταν αυτή που επηρεάστηκε από τον αρχαιοελληνικό τρόπο ζωής και σκέψης και όχι ο Λιαντίνης από τον Νίτσε.
Ο ίδιος ο Λ. όταν ανέβαινε προς το βουνό, είπε στον ταξιτζή πως πάει να συναντήσει δύο φίλους του, αναφερόμενος στον Νίτσε και τον Ρίλκε.
O Λιαντίνης ουκ ολίγες φορές βλέπει και ερμηνεύει τους αρχαίους μέσα από τα κείμενα του Νίτσε, με αποτέλεσμα να αναπαράγει ερμηνείες της αρχαιοελληνικής γραμματείας που ήταν διάχυτες κατά τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη, όχι όμως και στον ύστερο 20ο που ήταν και η περίοδος ακμής του ίδιου. Και παρ'όλο τον -πράγματι- εμφανή επηρεασμό του από τα κλασικά γράμματα (αρχαία Ελλάδα και Ρώμη), ο ίδιος ερμήνευσε τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό ως πεσιμιστικό, κάτι το οποίο εμένα δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ο ίδιος μην βρίσκοντας θεωρητικό στήριγμα* στην αρχαία φιλοσοφία για την τελευταία του πράξη, τρέχει στον Εμπεδοκλή και στον Σοφοκλή (περίπτωση Οιδίπους). Και μόνο στον μεν πρώτο Εμπεδοκλή βρίσκουμε ίσως δυνατή αναλογία της πράξης, αλλά μόνο ως προς αποτέλεσμα και όχι ως προς τον σκοπό, καθότι ο Εμπεδοκλής έπεσε στην Αίτνα για να εξαγνιστεί από το πυρ, ασπαζόμενος ο ίδιος μεταφυσικές δοξασίες τις οποίες ο Λιαντίνης απέρριπτε. Στη περίπτωση πάλι του Οιδίποδα, έχουμε ένα ποιητικό έργο και όχι γεγονός. Ο ίδιος ο Λ. βέβαια λέει πως ο,τι δεν μπορούσαν να πράξουν οι ποιητές, το έγραφαν μέσα στα κείμενά τους, πιθανόν ως ενδόμυχες επιθυμίες τις οποίες αδυνατούσαν να πραγματοποιήσουν, σε αντίθεση με τον ίδιο που μετουσίωσε τη θεωρία του σε πράξη. Η τελική του πράξη πρέπει να αναζητηθεί σε φιλοσοφικά κείμενα των νεώτερων χρόνων και όχι στην αρχαιότητα.
*οι ίδιοι οι επικούρειοι που υποτίθεται ασπάζεται ο Λ. μέμφονταν όσους εξυμνούσαν την αυτοκτονία,
αναφερόμενοι με σκωπτικό ύφος στην ιστορία του Σιληνού και του Μίδα.
υ.γ. κρίμα για την κατάληξη του νήματος.