Δημήτρης Λιαντίνης

[nemo]

Με έναν εντελώς ανάλογο, κατά τη γνώμη μου τρόπο, ο Λιαντίνης ομοίως προσπαθεί να κυριαρχήσει πάνω στο σώμα. Το φάρμακο για την εξάλειψη του φόβου του θανάτου, είναι κατά τη γνώμη του η υποχώρηση του εγωισμού, και ιδιαίτερα του ΦΥΣΙΚΟΥ εγωισμού, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο η Φύση μιλάει μέσα στο σώμα μας. Κυριαρχώντας πάνω στη «Φύση» αυτή, ο Λιαντίνης πιστεύει ότι γίνεται κυρίαρχος του θανάτου.
Αυτή η «απώλεια εαυτού», του φυσικού εαυτού ως σώματος, δε διαφέρει σε τίποτα, επί της ουσίας , από το ασκητικό ιδεώδες. Απλά, αποπειράται να γίνει ακόμα πιο συνεπές από αυτό. Γιατί η πλήρης κυριαρχία πάνω στο σώμα και τους φυσικούς περιορισμούς του, σημαίνει και την επιλογή της ώρας του θανάτου του. Ο ασκητισμός επιλέγει να βασανίσει το σώμα, η «λογική αυτοκτονία» του Λιαντίνη, επιλέγει να το αφανίσει.

Δεν προσπάθησε να κυριαρχήσει σε κανένα είδους θάνατο,και σε μια αυτοκτονία υπερισχύει πάντα ένας κρυφός εγωισμός
η μη παραδοχή της σωματικής ήττας, αν ήταν πολεμιστής και θα είχε να διαλέξει ανάμεσα σε Μαραθώνα και Θερμοπύλες
θα είχε προτιμήσει τις Θερμοπύλες
προτίμησε την σωματική αυτοκτονία γιατί δεν θέλησε να αυτοκτονήσει τον δάσκαλο Λιαντίνη
αφού πίστευε ακράδαντα ότι η ζωή δεν έχει νόημα αν δεν δικαιούται και αν δεν έχει την αξιοπρέπεια
να την ζήσει όπως προτιμούσε

[Bad seed]

Αν δεν αυτοκτονούσε και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο θα ήμουν οπαδός του. Με αυτό που έκανε και με τον τρόπο που το έκανε, δηλαδή να εξαφανιστεί για να δημιουργήσει ντόρο γύρω από το όνομα του τα κατέστρεψε όλα.

[Eθνικοκοινωνιστης]

ο λιαντινης σημερα θα θεωρουνταν ενας βαρεμενος αρχαιοπληκτος ημιτρελος

και δεν αντιλαμβανονται οι ελληνιολοι οτι η πραγματικοτητα μορφοποιειται με βαση τα κελευσματα των κυριαρχων ελιτ και οποιαδηποτε αλλη προσεγγιση καθιστανται αυτοματως παραταιρη και αναχρονιστικη χρονο με τον χρονο

[Γιωργης]

Έλληνας, ένιωσε να πνίγεται στις ορδές των καταπατητών. Τον μίσησαν γιατί είπε την αλήθεια.

[Pam]

To "Έζησα έρημος και ισχυρός" είναι καθαρά νιτσεϊκής επήρειας. Αρκεί να διαβάσει κανείς τον Ζαρατούστρα και θα καταλάβει.
Η αίσθηση της διαφορετικότητας σε βαθμό μοναδικότητας, οδηγεί σε αποξένωση και εν τέλει, σε μοναξιά.
Η μοναξιά όμως αγριεύει το πνεύμα, το καθιστά αντιδραστικό και περήφανο άτι. Ταυτόχρονα,
ένα τέτοιο πνεύμα καθίσταται τιμωρητικό απέναντι στον εαυτό του,
καθότι μόνο μέσα από τον πόνο και την αντοχή σε αυτόν, θεωρεί πως γίνεται σοφότερο. Είναι αυτό που έλεγε ο Νίτσε για τους άξιους συγγραφείς
που δεν γράφουν με μελάνι, αλλά με το ίδιο τους το αίμα. Και πράγματι, σε επίπεδο τέχνης φαίνεται να επιβεβαιώνεται, πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες υπήρξαν βασανισμένες ψυχές και έκρυθμοι.
Νομίζω πως ο Λιαντίνης θα ταίριαζε περισσότερο στην κατηγορία καλλιτέχνης, παρά φιλόσοφος*. Η ίδια η αυτοχειρία του, σε επίπεδο συμβολισμού και από τα σημάδια που άφησε στα γραπτά του, συνηγορούν ότι, πέρα του γεγονότος πως ήταν πολύ καλά προσχεδιασμένη,
είχε αντλήσει όλο της το περιεχόμενο από αντίστοιχα συμβάντα στην ιστορία, είτε φιλοσόφων (ο Εμπεδοκλής έπεσε στην Αίτνα),
είτε δραματικών έργων, για παράδειγμα του Σοφοκλή έργα, όπως ο Οιδίπους επί Κολωνώ ή ο Αίας.
Στο μέλλον αν βρω χρόνο μπορεί να βάλω αποσπάσματα.

*Ο ίδιος βέβαια δεν συστηνόταν ποτέ ως καθηγητής, αλλά μόνο ως δάσκαλος. Είχε και αυτό τον συμβολισμό του.

Ο μηδενισμός και η θεωρία του υπερανθρώπου του Νίτσε δηλαδή η λογική εξόντωσης των αδύναμων και η θεμελίωση κοινωνίας με βάση τους ισχυρότερους κτλ αποτέλεσαν το ιδεολογικό υπόβαθρο του ναζισμού του Χίτλερ και των θεωριών του και κατ επέκτασιν για κάποιον που απορρίπτει τον ναζισμό σαν ιδεολογία δεν μπορεί παρά να απορρίπτει και τον Νίτσε και τον Λιαντινη αν όντως η σκέψη του ήταν παρόμοια με αυτή του Νίτσε.

[Αίγαγρος]

Ο μηδενισμός και η θεωρία του υπερανθρώπου του Νίτσε δηλαδή η λογική εξόντωσης των αδύναμων και η θεμελίωση κοινωνίας με βάση τους ισχυρότερους κτλ αποτέλεσαν το ιδεολογικό υπόβαθρο του ναζισμού του Χίτλερ και των θεωριών του και κατ επέκτασιν για κάποιον που απορρίπτει τον ναζισμό σαν ιδεολογία δεν μπορεί παρά να απορρίπτει και τον Νίτσε και τον Λιαντινη αν όντως η σκέψη του ήταν παρόμοια με αυτή του Νίτσε.

Όχι.
Ο ναζισμός παρερμήνευσε την φιλοσοφία του Νίτσε, ο οποίος δεν ήταν μηδενιστής με την ισοπεδωτική έννοια του όρου, όπως π.χ. ο De Sade,
αφού πρότεινε κάτι νέο στη θέση του παλιού.

[Pam]

Ο μηδενισμός και η θεωρία του υπερανθρώπου του Νίτσε δηλαδή η λογική εξόντωσης των αδύναμων και η θεμελίωση κοινωνίας με βάση τους ισχυρότερους κτλ αποτέλεσαν το ιδεολογικό υπόβαθρο του ναζισμού του Χίτλερ και των θεωριών του και κατ επέκτασιν για κάποιον που απορρίπτει τον ναζισμό σαν ιδεολογία δεν μπορεί παρά να απορρίπτει και τον Νίτσε και τον Λιαντινη αν όντως η σκέψη του ήταν παρόμοια με αυτή του Νίτσε.

Όχι.
Ο ναζισμός παρερμήνευσε την φιλοσοφία του Νίτσε, ο οποίος δεν ήταν μηδενιστής με την ισοπεδωτική έννοια του όρου, όπως π.χ. ο De Sade,
αφού πρότεινε κάτι νέο στη θέση του παλιού.

Εχω διαβάσει έργα του Νίτσε και ο μηδενισμός του είναι κάτι παραπάνω από φανερός.Ο ναζισμός είναι γεγονός ότι πάτησε στην φιλοσοφία του Νίτσε για το πως πρέπει να είναι ο κόσμος.Για τον Λιαντίνη δεν έχω ακούσει ομιλίες/έργα του(οι πιο πολλοί οου ξέρω δεν τον έχουν καν ακουστα)συνεπώς δεν παίρνω θέση για τον Λιαντίνη.

[νύχτα]

Αν δεν αυτοκτονούσε και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο θα ήμουν οπαδός του. Με αυτό που έκανε και με τον τρόπο που το έκανε, δηλαδή να εξαφανιστεί για να δημιουργήσει ντόρο γύρω από το όνομα του τα κατέστρεψε όλα.

ο Χειμωνάς στον Πεισίστρατο έχει ένα πολύ ενδιαφέρον
απόσπασμα το οποίο δεν είμαι σίγουρη ότι αναφέρεται
τόσο στην αυτοχειρία, όσο στην αυτοεξόντωση που κατά
πάσα πιθανότητα υποθέτω προκαλείται από τον βαθύ πόνο,
ωστόσο νομίζω πως είναι ενδιαφέρουσα αναφορά

Ο πόνος που ξεκίνησε από την αντίσταση της ύλης να γίνει κόσμος γίνεται πόνος της ύλης που παύει να είναι κόσμος πια. Δε καταλαβαίνεις, το βλέπω, φταιν’ οι ποιητικές μου εκφράσεις: μπροστά στην πράξη της γέννησής μου (που, ανεξάρτητα από το ότι δεν είναι πράξη μου, είναι το σπουδαιότερο γεγονός στην ιστορία της ύπαρξής μου) είναι η μόνη πράξη μ ο υ που μπορεί να σταθεί στο ίδιο ύψος γιατί έχει ανυπέρβλητη δύναμη και τραγικότητα. Τι μ’ ωφελεί να υπάρχω γόνιμα κι άξια αφού στην στιγμή που δεν ώρισα εγώ μα η ίδια η τύχη – η ίδια η δύναμη που με γέννησε, θα πρέπει να σκύψω το κεφάλι και να πεθάνω αδιαμαρτύρητα παρηγορώντας τον εαυτό μου πως έτσι λέει ο νόμος της φύσης μου και τι μπορώ να κάνω; Μια πορεία πούχει αφετηρία και τέρμα την επιταγή ενός εχθρικού μου, πέρα για πέρα ξένου προς εμένα τον ίδιο, νόμου – γιατί μήτε τη γέννησή μου θέλησα (πώς θάτανε δυνατό;) μήτε τον θάνατο τον καταδέχομαι – τι νόημα έχει; Μια και δεν μπόρεσα να γεννήσω ο ίδιος τον εαυτό μου, κάνω μια πράξη ισοδύναμη: τον καταστρέφω. Παίρνοντας από την ύλη μου την ζωή την υψώνω αντίπαλη στην μάνα μου την μοίρα που έτσι της παίρνω το δικαίωμα ν’ αποφασίσει για το τέλος μου˙ εκείνη αποφάσισε για την αρχή μου – εγώ αποφασίζω για το τέλος μου – εξισώνω την δύναμή μου με την δική της.


ο ντόρος που ήθελε να δημιουργήσει αναμφισβήτητα
δείχνει αδυναμία, αλλά δε νομίζω πως ήταν σε θέση να
σκέφτεται με νηφαλιότητα στα τελευταία του

[Γραφικός]

ο λιαντινης σημερα θα θεωρουνταν ενας βαρεμενος αρχαιοπληκτος ημιτρελος

και δεν αντιλαμβανονται οι ελληνιολοι οτι η πραγματικοτητα μορφοποιειται με βαση τα κελευσματα των κυριαρχων ελιτ και οποιαδηποτε αλλη προσεγγιση καθιστανται αυτοματως παραταιρη και αναχρονιστικη χρονο με τον χρονο

Πού είναι ο γυναικοκεντρικός καπιταλισμός;
Τον ξέχασες;

[Αίγαγρος]

Εχω διαβάσει έργα του Νίτσε και ο μηδενισμός του είναι κάτι παραπάνω από φανερός.

Τον μηδενισμό τον χρησιμοποιεί σαν ερμηνευτικό εργαλείο όταν θέλει να ασκήσει κριτική σε παλαιότερα φιλοσοφικά και μη, σχήματα,
ιδιαίτερα στην θρησκεία. Ο ίδιος όμως σε άλλα έργα, όπως ο Ζαρατούστρα, προτείνει κάτι νέο, έναν άλλο άνθρωπο, τον υπερ-άνθρωπο.
Αυτό δεν είναι μηδενισμός.

[Bad seed]

ο ντόρος που ήθελε να δημιουργήσει αναμφισβήτητα
δείχνει αδυναμία, αλλά δε νομίζω πως ήταν σε θέση να
σκέφτεται με νηφαλιότητα στα τελευταία του

Όχι δεν ήταν αδυναμία, βρισκόταν σε απόλυτη νηφαλιότητα. Αυτά που έπραξε ήταν η φιλοσοφία της ζωής του. Όταν ήρθε σε επαφή με την Γερμανική φιλοσοφία, από υμνητής της ζωής, έγινε ο μακαριστής και ο στοχαστής του θανάτου που είναι ανάγκη και πόθος.
Ο θάνατος προσέλαβε την έννοια του υπέρτατου νοήματος. Έφθασε να πιστεύει ότι ο επίγειος βίος του φιλοσόφου είναι η μελέτη του θανάτου («Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου» Πλάτωνος «Φαίδων») και να έχει την προσδοκία και προπαρασκευή της μεταθανάτιας συμβίωσης με τους αθανάτους.
Ποίοι είναι εκείνοι οι αθάνατοι; Δεν είναι αυτοί τους οποίους θα βρούμε στον υπερβατικό κόσμο, όπως πίστευε ο Σωκράτης, εφόσον ο Λιαντίνης δεν πίστευε στην ύπαρξη ενός υπερβατικού κόσμου.
Είναι εκείνοι που αφήνουν μία μεγάλη υστεροφημία, όπως ο Νίτσε, ο Γκαίτε και άλλοι, γιατί πίστευε ότι η μόνη μορφή αθανασίας είναι η υστεροφημία.
Παρόλο ότι κήρυττε ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά θάνατον κατά βάθος δεν ήθελε να το αποδεχθεί.
Έπρεπε να υπάρχει κάτι, και αυτό ήταν η υστεροφημία και γιαυτό είχε αναγάγει την υστεροφημία σε τρόπον διαιωνίσεως της υπάρξεως. Με τον θάνατον του πίστευε ότι θα συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των αθανάτων, δηλαδή θα κατάλοιπε μια υστεροφημία.
Είναι συμπτωματικό ότι επέλεξε ένα σπήλαιο για να δώσει τέλος στη ζωή του; Επίσης, είναι συμπτωματικό ότι ήθελε να πεθάνει σε ένα σημείο που θα το φώτιζε πάντα ο ήλιος; Το φως που δεν το άντεξε εν όσο βρισκόταν στη ζωή;
Κάποιος έχει γράψει ότι «ο όλος ντόρος με τον οποίο τεχνηέντως και κατόπιν σχεδιασμού, επένδυσε το θάνατό του , συνάδει με ροκ σταρ, περισσότερο απ’ ότι με άνθρωπο του πνεύματος».
Θέλησε να τραβήξει την προσοχή στον εαυτό του, να δομήσει έναν αθάνατο μύθο, που θα άφηνε στη θέση του θνητού του σαρκίου. Ο Λιαντίνης δεν αγαπούσε τη ζωή, αγαπούσε την αθανασία και ο τρόπος με τον οποίο την επιδίωξε, για μένα προσωπικά είναι ιδιαίτερα άκοσμος.
Δεν αγαπούσε την ζωή, αγαπούσε την αθανασία και πίστευε ότι μπορούσε να το πετύχει με το να δόμηση έναν αθάνατον μύθο .
Νόμιζε πως ήταν σοφός, όμως υπήρξε θύμα του Κυρίου της Αβύσσου, ως εκ τούτου θεωρώ ότι στην Άβυσσο κατέληξε, αντί του κόσμου του ανέσπερου φωτός που ονειρευόταν.

https://www.youtube.com/watch?v=FtOdw4oDhTA

[Υπερκουλτουριάρης]

Ο Λιαντίνης δεν αγαπούσε τη ζωή, αγαπούσε την αθανασία

... άρα την ζωή Η αυτοκτονική αθανασία, ήταν υπέρβαση του προβλήματος του θανάτου.
Τέλος πάντων, με όλο τον σεβασμό σε έναν νεκρό άνθρωπο, νομίζω δεν αξίζει να μιλάμε για το έργο του, αφού δεν ήταν αποτέλεσμα καθαρού μυαλού. Αν τον ακούσεις να μιλάει, η αίσθηση που αποπνέει σε εμένα τουλάχιστον, είναι ενός ανθρώπου εμφανώς διαταραγμένου, σαν αυτούς που βλέπεις να γυρνούν στα καφενεία. ΟΚ του έβαλαν ακριβό κουστούμι και είχε καθηγητική έδρα,αλλά η ουσία είναι αυτή. Αν τον πετύχαινα στο διπλα κάθισμα του λεωφορείου, θα συμφωνούσα με ότι ελεγε και θα κατεβαινα δυο στασεις πριν.
Αυτό που αξίζει να μελετηθεί, είναι η γοητεία που ασκούσε στους οικείους του, οικογένεια, φίλους, συναδέρφους. Μέσα στην τρέλα του, θα πρέπει να είχε και συναρπαστικά στοιχεία.

[Otto Weininger]

To "Έζησα έρημος και ισχυρός" είναι καθαρά νιτσεϊκής επήρειας. Αρκεί να διαβάσει κανείς τον Ζαρατούστρα και θα καταλάβει.
Η αίσθηση της διαφορετικότητας σε βαθμό μοναδικότητας, οδηγεί σε αποξένωση και εν τέλει, σε μοναξιά.
Η μοναξιά όμως αγριεύει το πνεύμα, το καθιστά αντιδραστικό και περήφανο άτι. Ταυτόχρονα,
ένα τέτοιο πνεύμα καθίσταται τιμωρητικό απέναντι στον εαυτό του,
καθότι μόνο μέσα από τον πόνο και την αντοχή σε αυτόν, θεωρεί πως γίνεται σοφότερο. Είναι αυτό που έλεγε ο Νίτσε για τους άξιους συγγραφείς
που δεν γράφουν με μελάνι, αλλά με το ίδιο τους το αίμα. Και πράγματι, σε επίπεδο τέχνης φαίνεται να επιβεβαιώνεται, πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες υπήρξαν βασανισμένες ψυχές και έκρυθμοι.
Νομίζω πως ο Λιαντίνης θα ταίριαζε περισσότερο στην κατηγορία καλλιτέχνης, παρά φιλόσοφος*. Η ίδια η αυτοχειρία του, σε επίπεδο συμβολισμού και από τα σημάδια που άφησε στα γραπτά του, συνηγορούν ότι, πέρα του γεγονότος πως ήταν πολύ καλά προσχεδιασμένη,
είχε αντλήσει όλο της το περιεχόμενο από αντίστοιχα συμβάντα στην ιστορία, είτε φιλοσόφων (ο Εμπεδοκλής έπεσε στην Αίτνα),
είτε δραματικών έργων, για παράδειγμα του Σοφοκλή έργα, όπως ο Οιδίπους επί Κολωνώ ή ο Αίας.
Στο μέλλον αν βρω χρόνο μπορεί να βάλω αποσπάσματα.

*Ο ίδιος βέβαια δεν συστηνόταν ποτέ ως καθηγητής, αλλά μόνο ως δάσκαλος. Είχε και αυτό τον συμβολισμό του.

Ναι βέβαια ο Νίτσε είχε γράψει επίσης ότι "στο πλήθος οφείλει κανείς να βρίσκεται και να είναι δυνατός. Η μοναξιά μαλακώνει και διαφθείρει"

[Gherschaagk]

Ο Λιαντίνης δεν αγαπούσε τη ζωή, αγαπούσε την αθανασία

... άρα την ζωή Η αυτοκτονική αθανασία, ήταν υπέρβαση του προβλήματος του θανάτου.
Τέλος πάντων, με όλο τον σεβασμό σε έναν νεκρό άνθρωπο, νομίζω δεν αξίζει να μιλάμε για το έργο του, αφού δεν ήταν αποτέλεσμα καθαρού μυαλού. Αν τον ακούσεις να μιλάει, η αίσθηση που αποπνέει σε εμένα τουλάχιστον, είναι ενός ανθρώπου εμφανώς διαταραγμένου, σαν αυτούς που βλέπεις να γυρνούν στα καφενεία. ΟΚ του έβαλαν ακριβό κουστούμι και είχε καθηγητική έδρα,αλλά η ουσία είναι αυτή. Αν τον πετύχαινα στο διπλα κάθισμα του λεωφορείου, θα συμφωνούσα με ότι ελεγε και θα κατεβαινα δυο στασεις πριν.
Αυτό που αξίζει να μελετηθεί, είναι η γοητεία που ασκούσε στους οικείους του, οικογένεια, φίλους, συναδέρφους. Μέσα στην τρέλα του, θα πρέπει να είχε και συναρπαστικά στοιχεία.

Με όλο το σεβασμό επίσης (στον νεκρό) θα ήθελα να προσθέσω πως η πράξη του ήταν καθαρά ατενσιονχορική σύμφωνα με τη σημερινή ορολογία.

Άσχετα την τρέλα του, καταλάβαινε πως δεν είχε την απήχηση που ήθελε και αποφάσισε να φύγει με έναν τρόπο που θα στρέφονταν όλα τα βλέμματα πάνω του.

[Pam]

Εχω διαβάσει έργα του Νίτσε και ο μηδενισμός του είναι κάτι παραπάνω από φανερός.

Τον μηδενισμό τον χρησιμοποιεί σαν ερμηνευτικό εργαλείο όταν θέλει να ασκήσει κριτική σε παλαιότερα φιλοσοφικά και μη, σχήματα,
ιδιαίτερα στην θρησκεία. Ο ίδιος όμως σε άλλα έργα, όπως ο Ζαρατούστρα, προτείνει κάτι νέο, έναν άλλο άνθρωπο, τον υπερ-άνθρωπο.
Αυτό δεν είναι μηδενισμός.

Ο υπερ-ανθρωπος όπως περιγράφεται στον Ζαρατούστρα είναι κάτι τερατώδες και επικίνδυνο καθώς είναι και το είδος του Αρειου ανθρώπου που ήθελαν να φτιάξουν οι Ναζί. Να μας λείπουν τέτοια