Απατο 1
Δημοσιεύτηκε: 01 Απρ 2020, 12:58
Τι γνωριζουμε και δεν μπορει να αμφισβητηθει απο κανεναν?
Ζουμε
Ακομα και αν η γεννηση παραμενει για τον καθενα ενα δεδομενο γεγονος ως μια -εκ των εξω- αντιληψη , η αμεση γνωση οτι καποια στιγμη γεννηθηκαμε απουσιαζει.
Οσο και να ανατρεξουμε θα φτασουμε εως ενα σημειο στο οποιο οριοθετειται ο οριζοντας ενθυμησεων, οποτε δεδομενου του οριου η ανθρωπινη υπαρξη μας στην πραγματικοτητα οφειλεται σε ενα συνειδησιακο ξεπεταγμα.Καποια στιγμη, καποια μερα στην ζωη σου διαμορφωθηκε μια εσωτερη σκεψη οτι στην πραγματικοτητα ζεις.Και οχι μονο αυτο, αλλα κρινοντας απο την εκ των εξω εμπειρια ειναι αυτονοητο οτι γεννηθηκες.Ως υποκειμενο περασες απο το σκοταδι στο φως, καποια στιγμη για εσενα αρχισε ο χρονος να κυλα..
Να κυλα? Μα τι ειναι ο χρονος για να κυλα? Βασικα, τι ειναι ο χρονος?
• Ο χρονος ειναι κατι που μετραμε.Μια ποσοτικοποηση εμπειριων, πολλων συνεχομενων τωρα οπως λεει ο Χαιντεγκερ, ως εκ τουτου η εμφανιση τροπων αξιοποιησης αυτης της δυνατοτητας, δηλαδη τα ρολογια ηταν αναποφευκτη.
• Ο χρονος ακολουθει μια γραμμικη πορεια.Εαν αφησεις ενα μισοφαγωμενο μηλο εκτεθειμενο στο περιβαλλον αυτο θα αποσυντεθει, ποτε δεν θα γινει το αντιστροφο, ποτε ενα μισοφαγωμενο μηλο δεν θα επαναλθει στην πρωτερη κατασταση.Πρωτερη κατασταση?(Λαθος 2ο)
Οι αβιοι, οι εμβιοι οργανισμοι, ο πλανητης στο συνολο, το ιδιο το ηλιακο συστημα ή ακομα πιο περα το συμπαν ολοκληρο ποτε δεν θα επανελθουν σε μια προτερη θεση,οχι σε αυτη τη ζωη.Η εκ των εξω αντιληψη μαρτυρα την μη αντιστρεψιμοτα του φαινομενου του χρονου η οποια συνεπαγεται την μην αντιστρεψιμοτητα του φαινομενου της ζωης.( Εφοσον η συναισθηση της υπαρξης μας συνεπαγεται το πρωτο εκ των εξω χρονικο ερεθισμα). Αρα:
• Ο χρονος ειναι κατα καποιον τροπο ο ενδοκοσμος(για να καλυψουμε Οντολογικα κωλλυματα)τροπος διαρθρωσης της ζωης
Να μια σημαντικη διαπιστωση!
Μα υπαρχει ενα προβλημα στην αναλυση μας: Εαν ισχυουν τα παραπανω ταυτοχρονα με τις πρωταρχικες υπαρκτικες διαπιστωσεις υπαρχει ενα διαστημα στο οποιο εμεις παραδοξολογικα υπαρχουμε χωρις να υπαρχουμε.Εαν η ζωη στο συνολο της για εμας, ειναι το συνειδησιακο ξεπεταγμα με το οποιο αποκτουμε αισθηση της επιρρεουσας χρονικοτητας, τοτε το διαστημα που προηγειται ειναι ενα κενο διαστημα.Ωστοσο η εκ των εξω αντιληψη, επιτρεπει να ειδωθει και να γινει αντιληπτο το φαινομενο της γεννησης.Ολοι εχουμε δει μωρο με τα ματια μας, ολους μας εχει δει μωρο με τα ματια του…
Και σιγουρα το μονο που μπορουμε να πουμε αφου παρουμε μια πρωτη γευση(ή πιο περιγραφικα μια οσφρηση) των βιολογικων δυνατοτητων του, ειναι οτι το μωρο υπαρχει.
Βεβαια, ακομα πιο χαωδες για εμας, ειναι το γεγονος οτι το βρεφος διχως ιχνος συνειδησιακης ικανοτητας αντιλαμβανεται με τον ιδιο τροπο το φαινομενο της ζωης
Το βρεφος γεννιεται γνωριζοντας οτι πρεπει να ζησει, διχως εμπειρια για το τι ειναι ζωη! Το μωρο προσπερνωντας το αρχικο εμποδιο τριβωντας μας στα μουτρα το ‘απριορικο ταλεντο’ του, προχωραει ενα βημα παρακατω:
Γνωριζει οχι μονο οτι Πρεπει να ζησει, αλλα και το πως αυτο θα πραγματωθει.Το μωρο γνωριζει τις αναγκες του!
Η ζωη λοιπον διαρθρωνεται χωρις την παρουσια της ενδοκοσμης χρονικοτητας.
Η καλυτερα ειπωμενα, η ζωη διαρθωνεται χωρις την παρουσια της εκ των εξω αντιληπτομενης ενδοκοσμης χρονικοτητας, τουλαχιστον για ενα απειροελαχιστο κλασμα της.
ΤΕΛΟΣ
Τελος?
Η ενοχληση συνεχιζει να υφισταται:
Για ποιον λογο το μωρο ειναι εφοδιασμενο με τις απααιτητες γνωσεις επιβιωσης?
Η πρωτυτερα, γιατι το μωρο γνωριζει οτι πρεπει να ζησει?
Ο Χαιντεγκερ εισαγει στο σημειο αυτο συνδυαστικα με την απριορικη δυνατοτητα της ξεδιπλωσης της ζωης,την αντιστοιχη δυνατοτητα του τερματισμου της.
Στο σημειο αυτο δεν θα ασχοληθουμε με την επιλογη του ορου δυνατοτητα, αλλα με το γεγονος οτι αυτη αποτυπωνεται ταυτοχρονα.Το βρεφος γνωριζει το Πεπερασμενο της υπαρξης του.Αρα το βρεφος γνωριζει οτι αυτη η δυνατοτητα τερματισμου προσεγγιζεται μεσω της χρονησης της αντιστοιχης δυνατοτητας υπαρξης.Για το βρεφος ο χρονος αρχιζει να κυλα πρωτου αυτο αποκτηση συναισθηση στης υπαρξης του.
Για αυτο ο χρονος αρχιζει να κυλα αλλα δεν προκειται για τον χρονο που αντιλαμβανομαστε…
Μα εισαγεις αραγε εναν χρονικο δυισμο? Πως ειναι δυνατον εφοσον δεν μπορεις καν να ορισεις το τι ειναι ο χρονος ?
Εδω δεν διαφαινεται κατι τετοιο, μπορει να ειναι απλα μια υπαρκτικη δυνατοτητα..και να αφορα οχι την διαφοροποιηση της χρονησης αλλα την αντιληπτικη διαφοροποιηση αυτης..
Μα παραμενει ακομα ενα αγκαθι, και αυτο ειναι το φαινομενο της αναδρομης αιτιοτητας,νοουμενη οχι απο την πλευρα της φυσικης, αλλα ως μια αντιληπτικη ανωμαλια(?).
Μια ενεργεια του μελλοντος(μια γνωση που απεκτησα)δυναται να αλλαξει μια κατασταση του παρελθοντος(ενα ερωτημα που εθεσα).
Μα τοτε εχεις απλα προσθεσει μια δυνατοτητα στο μελλον, το παρελθον διαγραφεται οσο ο χρονος κυλα…
Μονο ενα φραγμα καλουμαι να σπασω,το απαραβιαστο του παρελθοντος.
Ζουμε
Ακομα και αν η γεννηση παραμενει για τον καθενα ενα δεδομενο γεγονος ως μια -εκ των εξω- αντιληψη , η αμεση γνωση οτι καποια στιγμη γεννηθηκαμε απουσιαζει.
Οσο και να ανατρεξουμε θα φτασουμε εως ενα σημειο στο οποιο οριοθετειται ο οριζοντας ενθυμησεων, οποτε δεδομενου του οριου η ανθρωπινη υπαρξη μας στην πραγματικοτητα οφειλεται σε ενα συνειδησιακο ξεπεταγμα.Καποια στιγμη, καποια μερα στην ζωη σου διαμορφωθηκε μια εσωτερη σκεψη οτι στην πραγματικοτητα ζεις.Και οχι μονο αυτο, αλλα κρινοντας απο την εκ των εξω εμπειρια ειναι αυτονοητο οτι γεννηθηκες.Ως υποκειμενο περασες απο το σκοταδι στο φως, καποια στιγμη για εσενα αρχισε ο χρονος να κυλα..
Να κυλα? Μα τι ειναι ο χρονος για να κυλα? Βασικα, τι ειναι ο χρονος?
• Ο χρονος ειναι κατι που μετραμε.Μια ποσοτικοποηση εμπειριων, πολλων συνεχομενων τωρα οπως λεει ο Χαιντεγκερ, ως εκ τουτου η εμφανιση τροπων αξιοποιησης αυτης της δυνατοτητας, δηλαδη τα ρολογια ηταν αναποφευκτη.
• Ο χρονος ακολουθει μια γραμμικη πορεια.Εαν αφησεις ενα μισοφαγωμενο μηλο εκτεθειμενο στο περιβαλλον αυτο θα αποσυντεθει, ποτε δεν θα γινει το αντιστροφο, ποτε ενα μισοφαγωμενο μηλο δεν θα επαναλθει στην πρωτερη κατασταση.Πρωτερη κατασταση?(Λαθος 2ο)
Οι αβιοι, οι εμβιοι οργανισμοι, ο πλανητης στο συνολο, το ιδιο το ηλιακο συστημα ή ακομα πιο περα το συμπαν ολοκληρο ποτε δεν θα επανελθουν σε μια προτερη θεση,οχι σε αυτη τη ζωη.Η εκ των εξω αντιληψη μαρτυρα την μη αντιστρεψιμοτα του φαινομενου του χρονου η οποια συνεπαγεται την μην αντιστρεψιμοτητα του φαινομενου της ζωης.( Εφοσον η συναισθηση της υπαρξης μας συνεπαγεται το πρωτο εκ των εξω χρονικο ερεθισμα). Αρα:
• Ο χρονος ειναι κατα καποιον τροπο ο ενδοκοσμος(για να καλυψουμε Οντολογικα κωλλυματα)τροπος διαρθρωσης της ζωης
Να μια σημαντικη διαπιστωση!
Μα υπαρχει ενα προβλημα στην αναλυση μας: Εαν ισχυουν τα παραπανω ταυτοχρονα με τις πρωταρχικες υπαρκτικες διαπιστωσεις υπαρχει ενα διαστημα στο οποιο εμεις παραδοξολογικα υπαρχουμε χωρις να υπαρχουμε.Εαν η ζωη στο συνολο της για εμας, ειναι το συνειδησιακο ξεπεταγμα με το οποιο αποκτουμε αισθηση της επιρρεουσας χρονικοτητας, τοτε το διαστημα που προηγειται ειναι ενα κενο διαστημα.Ωστοσο η εκ των εξω αντιληψη, επιτρεπει να ειδωθει και να γινει αντιληπτο το φαινομενο της γεννησης.Ολοι εχουμε δει μωρο με τα ματια μας, ολους μας εχει δει μωρο με τα ματια του…
Και σιγουρα το μονο που μπορουμε να πουμε αφου παρουμε μια πρωτη γευση(ή πιο περιγραφικα μια οσφρηση) των βιολογικων δυνατοτητων του, ειναι οτι το μωρο υπαρχει.
Βεβαια, ακομα πιο χαωδες για εμας, ειναι το γεγονος οτι το βρεφος διχως ιχνος συνειδησιακης ικανοτητας αντιλαμβανεται με τον ιδιο τροπο το φαινομενο της ζωης
Το βρεφος γεννιεται γνωριζοντας οτι πρεπει να ζησει, διχως εμπειρια για το τι ειναι ζωη! Το μωρο προσπερνωντας το αρχικο εμποδιο τριβωντας μας στα μουτρα το ‘απριορικο ταλεντο’ του, προχωραει ενα βημα παρακατω:
Γνωριζει οχι μονο οτι Πρεπει να ζησει, αλλα και το πως αυτο θα πραγματωθει.Το μωρο γνωριζει τις αναγκες του!
Η ζωη λοιπον διαρθρωνεται χωρις την παρουσια της ενδοκοσμης χρονικοτητας.
Η καλυτερα ειπωμενα, η ζωη διαρθωνεται χωρις την παρουσια της εκ των εξω αντιληπτομενης ενδοκοσμης χρονικοτητας, τουλαχιστον για ενα απειροελαχιστο κλασμα της.
ΤΕΛΟΣ
Τελος?
Η ενοχληση συνεχιζει να υφισταται:
Για ποιον λογο το μωρο ειναι εφοδιασμενο με τις απααιτητες γνωσεις επιβιωσης?
Η πρωτυτερα, γιατι το μωρο γνωριζει οτι πρεπει να ζησει?
Ο Χαιντεγκερ εισαγει στο σημειο αυτο συνδυαστικα με την απριορικη δυνατοτητα της ξεδιπλωσης της ζωης,την αντιστοιχη δυνατοτητα του τερματισμου της.
Στο σημειο αυτο δεν θα ασχοληθουμε με την επιλογη του ορου δυνατοτητα, αλλα με το γεγονος οτι αυτη αποτυπωνεται ταυτοχρονα.Το βρεφος γνωριζει το Πεπερασμενο της υπαρξης του.Αρα το βρεφος γνωριζει οτι αυτη η δυνατοτητα τερματισμου προσεγγιζεται μεσω της χρονησης της αντιστοιχης δυνατοτητας υπαρξης.Για το βρεφος ο χρονος αρχιζει να κυλα πρωτου αυτο αποκτηση συναισθηση στης υπαρξης του.
Για αυτο ο χρονος αρχιζει να κυλα αλλα δεν προκειται για τον χρονο που αντιλαμβανομαστε…
Μα εισαγεις αραγε εναν χρονικο δυισμο? Πως ειναι δυνατον εφοσον δεν μπορεις καν να ορισεις το τι ειναι ο χρονος ?
Εδω δεν διαφαινεται κατι τετοιο, μπορει να ειναι απλα μια υπαρκτικη δυνατοτητα..και να αφορα οχι την διαφοροποιηση της χρονησης αλλα την αντιληπτικη διαφοροποιηση αυτης..
Μα παραμενει ακομα ενα αγκαθι, και αυτο ειναι το φαινομενο της αναδρομης αιτιοτητας,νοουμενη οχι απο την πλευρα της φυσικης, αλλα ως μια αντιληπτικη ανωμαλια(?).
Μια ενεργεια του μελλοντος(μια γνωση που απεκτησα)δυναται να αλλαξει μια κατασταση του παρελθοντος(ενα ερωτημα που εθεσα).
Μα τοτε εχεις απλα προσθεσει μια δυνατοτητα στο μελλον, το παρελθον διαγραφεται οσο ο χρονος κυλα…
Μονο ενα φραγμα καλουμαι να σπασω,το απαραβιαστο του παρελθοντος.