Τι έγραφα το 2009 για το μέλλον...

[hellegennes]

Ο Θάνατος των 80’s

Τα 80’s πέθαναν. Σήμερα. Ή εγώ το κατάλαβα σήμερα. Διόλου τυχαίο που γεννήθηκα στις αρχές των 80’s. Ο απόηχος τους ζει ακόμα, προς έκπληξή μου. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα 80’s υπήρξαν εξαιρετικά ανθεκτικά στον χρόνο. Σε αντίθεση με περασμένες εποχές, όπως η δεκαετία της επανάστασης χωρίς αιτία, αυτό που επιβίωσε από τα 80’s δεν είναι μόνο μία ανάμνηση, ένα έπος· μιλάμε για κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, ένα αγκίστρωμα στον χωροχρόνο, ένα πραγματικό χρονικό παράδοξο· σαν αυτά που ξεσήκωσε το Back to the Future, ένα κινηματογραφικό ορόσημο της εποχής. Θεωρώ εκπληκτικό το γεγονός ότι ετούτη η εποχή -και όχι τόσο η γενιά- πείσμωσε τόσο ενάντια στην εξέλιξη. Τονίζω την διαφορά γενιάς-εποχής, γιατί η προηγούμενη γενιά ήταν ακόμη πιο πεισμωμένη ενάντια στην εξέλιξη, σε αντίθεση με την ακόμα πιο προηγούμενη, που δέχτηκε την εξέλιξη αγόγγυστα, σαν φυσική απόρροια των πραγμάτων, ανήμπορη να αντιδράσει.

Τα 80’s υπήρξαν η εισαγωγή του αμήχανου μεταπολεμικού κόσμου στην σύγχρονη πραγματικότητα. Μετά τις επαναστάσεις των 50’s, την οικολογική αφύπνιση των 70’s, την οργίλη αντίδραση των 60’s, είδαμε το φως το ηλεκτρονικόν. Περάσαμε στην υπερβολή, στο κιτς, σε μια υπερπροσπάθεια αδιαφορίας και λήθης της πρότερης καταναγκασμένης επαναπρογραμμάτισης προτεραιοτήτων, που τόσο ωθήθηκε για ξεχαστεί ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος. Τόσο βαθιά έφτασαν οι πληγές του, που η προσπάθεια να τον ξεχάσουμε διήρκεσε τρεις δεκαετίες. Και μετά ήρθε η Β’ βιομηχανική επανάσταση. Νέα μουσική, νέα ήθη, η γέννηση του “ωχ αδερφέ”, νέες προτεραιότητες, όλες ελεύθερες από μια ξεκάθαρη ιδεολογία. Είχαμε βέβαια την αιώνια καθυστερημένη αντίδραση του Ηνωμένου Βασιλείου, που άργησε 30 χρόνια να καταλάβει ότι δεν της ανήκει πια ο κόσμος, αλλά αυτό λογίζεται μόνο ως side effect του ανέκδοτου με τον γάιδαρο. Τα χαζά της Ευρώπης έζησαν τα 60’s με μπόλικη καθυστέρηση, που ονομάστηκε punk. Ενδιαφέρουσα προσθήκη, το δίχως άλλο, αλλά χωρίς σοβαρό αντίκτυπο στην εξέλιξη της ιδεολογικής απομάκρυνσης. Οι Βρετανοί ήταν οι μόνοι που εμπότισαν με ιδεολογικό χαρακτήρα τον πυρήνα της εποχής, με έμφαση στις παραδοχές της σεξουαλικής ελευθερίας που η υπόλοιπη Δύση είχε ενστερνιστεί μισό αιώνα πριν (ιδίως για το ταμπού της ομοφυλοφιλίας). Αντιθέτως, η υπόλοιπη Δύση την είχε καταβρεί με “αν-ιδεολογία”και έχωνε eurodance, pop, ηλεκτρονική, ethnic, new age, είδη που δεν είχαν απολύτως κανέναν ιδεολογικό προσανατολισμό από τον αχταρμά και το carefree· casual, χαπάτη ή spiritual, δεν είχε σημασία.

Τα 80’s ενσωμάτωσαν και την ωρίμανση της επιστήμης που συντελέστηκε στα 70’s και πλέον είχε αρχίσει να χτίζει βάσεις και να ενοποιείται. Από ιστορική άποψη, η επιστήμη του σήμερα έχει τις ρίζες της στο τότε, αφού μέχρι πρότινος η παγκόσμια συνεργασία ήταν περιορισμένη και σε κάποιες περιπτώσεις ανέκδοτο. Η ιδεολογία των 80’s ήταν να μην υπάρχει ιδεολογία: ο κόσμος είμαστε ένα, μάζα, carefree. Είναι χαρακτηριστικό ότι η δημιουργία του urban legend σαν mainstream όρος και το debunking του είναι σημεία εκείνης της εποχής, που βρήκαν την δραματοποίησή τους με το καμάρι της γενιάς αυτής: το Ίντερνετ. Το Ίντερνετ εμφανίστηκε στην παγκόσμια κουλτούρα στα τέλη των 80’s, αλλά δεν ήταν παρά στα μέσα της δεκαετίας του ’90 που έγινε μέσο προσβάσιμο και mainstream. Τα 90’s και τα 00’s δεν υπάρχουν σαν κουλτούρες. Τα μεν πρώτα είναι συνέχεια των 80’s, με περισσότερη έμφαση στο κιτς, τα δε δεύτερα είναι απόηχος των πρώτων, με συνεπή εκμηδενισμό -ή έστω ελαχιστοποίηση- του κιτς. Ουσιαστικά είναι ένα μεγάλο 80’s που μόλις τελείωσε.

Αυτό το σημαντικότερο, όμως, που έφεραν τα 80’s στο προσκήνιο, πέρα από την μη-ιδεολογία -που ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα ανάμεσα σε παραληρηματικές υστερίες-, ήταν η τεχνολογία. Ποτέ άλλοτε η τεχνολογία δεν ήταν τόσο ευρείας αποδοχής ούτε έφτανε τέτοια επίπεδα χρηστικότητας. VHS, PC, Laptop, LCD, Laserprint, CD, Walkman, είναι όλα παιδιά των αρχών της δεκαετίας του ‘80. Μιλάμε για ολόκληρη κουλτούρα. Κι αν το walkman είναι ορόσημο του στυλ, το PC είναι το σύμβολο των επόμενων 30 χρόνων. Το PC έπιασε στην αγορά σαν πρότυπο και σάρωσε ό,τι άλλο υπήρχε σε υπολογιστή εκείνην την εποχή. Ο λόγος; Ήταν το μόνο συμβατό με την μη-ιδεολογία των 80’s: είχε ανοιχτή αρχιτεκτονική. Μπορούσες να συνθέσεις ό,τι ήθελες, με κομμάτια της αγοράς. Τίποτα τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ στην αγορά πριν, σε τέτοιον βαθμό. Η μόντα ήταν και ένα από τα βασικά στοιχεία της κουλτούρας της εποχής και το PC κέρδισε το στοίχημα. Αργότερα, ήταν η Microsoft που κατάφερε να κάνει τους υπολογιστές mainstream, με τα περίφημα Windows 95, που ήταν πραγματική επανάσταση, όχι για την ποιότητα ή την αρχιτεκτονική τους, αλλά για την εξαιρετικά επιθετική πολιτική προώθησης, που έφερε τα PC και το Internet στο 100% mainstream προσκήνιο. Ως αντίθεση, στην διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, τα PC αποτελούσαν κάτι μυστικιστικό, κάτι που απασχολούσε μόνο “σπασίκλες”.

Σε πείσμα όμως κάθε λογικής, τα 80’s επιβίωσαν. Όχι μόνο κατάφεραν να αδρανοποιήσουν την εξέλιξη νέων κινημάτων που θα οδηγούσαν σε διαφορετική κουλτούρα στην οποία θα μπορούσαμε να αναφερθούμε ως 90’s και 00’s -τώρα το κάνουμε καταχρηστικά-, όχι μόνο πέρασαν τα τεχνολογικά τους γονίδια σχεδόν αυτούσια, αλλά και διατήρησαν εν ζωή τον αυθεντικό τους κόσμο. Τα walkman παράγονται ακόμα, οι δισκέτες παράγονται ακόμα σε τεράστιες ποσότητες -σε βαθμό να αναρωτιέται κανείς ποιος διάολο τις αγοράζει-, τα CD ζουν και βασιλεύουν, το βίντεο μόλις πνέει τα λοίσθια, με την αυξημένη τάση προς DVD (αν και είναι δίκαιο να τονιστεί ότι είχε περιπέσει σχεδόν σε αχρηστία για αρκετά χρόνια).

Σήμερα, εν έτει 2009, τα 80’s αφήνουν την τελευταία τους πνοή. Το ραδιόφωνο κατάφερε να συγκρατηθεί χάρη στην αυξανόμενη κίνηση στις ώρες αιχμής και την ύπαρξη του streaming. Ο ψόφος του κινηματογράφου πέρασε· το Hollywood αναγεννήθηκε. Ο Michael Jackson πέθανε. Τα περιοδικά ξεψυχούν, με τα ειδικού τύπου να εξαφανίζονται ή να ενσωματώνονται σε κυριακάτικες εκδόσεις εφημερίδων. Ενώ η λογοτεχνία κοιμάται τον συνήθη ύπνο της, μόνο με μια γεύση τριλογίας.
Νομίζω πως πλέον μπαίνουμε στην εποχή των 10’s και αλλάζουμε δεκαετία μετά από 30 ολόκληρα χρόνια. Ξεκάθαρα άλλη ιδεολογία· πλέον δεν έχουμε αδιαφορία, μη-ιδεολογία. Αυτό που έχουμε είναι δύο ξεκάθαρα στρατόπεδα: την απόλυτη άρνηση και την ροπή προς ακρότητες. Δεν θέλω να ασχοληθώ με πολιτική σ’ αυτήν την φάση, οπότε παρακάμπτω το σημείο αυτό, αν και έχει και καθαρά κοινωνικές προεκτάσεις. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπαίνουμε σε κάτι τελείως νέο. Μετά από ακόμη μια κρίση στην οικονομία και 30 χρόνια ηρεμίας, η σκακιέρα αλλάζει. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης στα τέλη των 80’s, είχε βοηθήσει σε τεράστιο βαθμό την ώθηση της μη-ιδεολογίας, που περιέγραψα. Αυτήν την φάση της ηρεμίας πιστεύω ότι την έχουμε ξεπεράσει. Και πάλι είμαστε σε κάτι που αλλάζει, μόνο που αυτήν την φορά είναι λιγότερο ξεκάθαρο το τι είναι αυτό. Και τι έγινε η μουσική βιομηχανία; Ο κινηματογράφος; Τα video games; Σίγουρα η ψυχαγωγία μπαίνει σήμερα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Ανεξάρτητες παραγωγές παντού, η φούσκα της απέραντης συγχώνευσης, όπως την ζήσαμε την τελευταία 10ετία και η πανεπιστημιακή αβεβαιότητα στο πλαίσιο της υπερεξειδίκευσης, συντελούν στην δημιουργία νέων κανόνων γι’ αυτήν την σκακιέρα.

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τον επικείμενο θάνατο της ανοιχτής αρχιτεκτονικής, με την επικράτηση τακτικών όπως της Apple με το iTunes, τον QuickTime, το iPhone, κτλ, αλλά και την ολοένα αυξανόμενη εξάρτηση από proprietary πλατφόρμες, νομίζω πως είναι προφανές ότι κατευθυνόμαστε προς κάτι τελείως διαφορετικό, που δεν έχει καμμία σχέση με την λογική των 80’s.
Το Ίντερνετ πια αλλάζει ρόλο και γίνεται ο μεγάλος παίκτης από αποδιοπομπαίος τράγος των περασμένων ετών. Η νομοθεσία προσπαθεί να αναπροσαρμοστεί για να καλύψει τα νέα δεδομένα. Η πλαστικοποίηση για την οποία τόσα ακούγαμε ήδη πριν 20 χρόνια έχει κάνει δυναμικά την εμφάνισή της ακόμα και στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπως η Ελλάδα, και το μόνο που μένει να ρωτήσει κανείς είναι ποια απ’ όλες τις ακραιότητες θα κυριαρχήσει, μιας και είναι σίγουρο ότι περάσαμε ανεπιστρεπτί την πόρτα του stay put.

[ΓΑΛΗ]

Σήμερα, εν έτει 2009, τα 80’s αφήνουν την τελευταία τους πνοή. Το ραδιόφωνο κατάφερε να συγκρατηθεί χάρη στην αυξανόμενη κίνηση στις ώρες αιχμής και την ύπαρξη του streaming. Ο ψόφος του κινηματογράφου πέρασε· το Hollywood αναγεννήθηκε. Ο Michael Jackson πέθανε. Τα περιοδικά ξεψυχούν, με τα ειδικού τύπου να εξαφανίζονται ή να ενσωματώνονται σε κυριακάτικες εκδόσεις εφημερίδων. Ενώ η λογοτεχνία κοιμάται τον συνήθη ύπνο της, μόνο με μια γεύση τριλογίας.
Νομίζω πως πλέον μπαίνουμε στην εποχή των 10’s και αλλάζουμε δεκαετία μετά από 30 ολόκληρα χρόνια. Ξεκάθαρα άλλη ιδεολογία· πλέον δεν έχουμε αδιαφορία, μη-ιδεολογία. Αυτό που έχουμε είναι δύο ξεκάθαρα στρατόπεδα: την απόλυτη άρνηση και την ροπή προς ακρότητες. Δεν θέλω να ασχοληθώ με πολιτική σ’ αυτήν την φάση, οπότε παρακάμπτω το σημείο αυτό, αν και έχει και καθαρά κοινωνικές προεκτάσεις. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπαίνουμε σε κάτι τελείως νέο. Μετά από ακόμη μια κρίση στην οικονομία και 30 χρόνια ηρεμίας, η σκακιέρα αλλάζει. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης στα τέλη των 80’s, είχε βοηθήσει σε τεράστιο βαθμό την ώθηση της μη-ιδεολογίας, που περιέγραψα. Αυτήν την φάση της ηρεμίας πιστεύω ότι την έχουμε ξεπεράσει. Και πάλι είμαστε σε κάτι που αλλάζει, μόνο που αυτήν την φορά είναι λιγότερο ξεκάθαρο το τι είναι αυτό. Και τι έγινε η μουσική βιομηχανία; Ο κινηματογράφος; Τα video games; Σίγουρα η ψυχαγωγία μπαίνει σήμερα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Ανεξάρτητες παραγωγές παντού, η φούσκα της απέραντης συγχώνευσης, όπως την ζήσαμε την τελευταία 10ετία και η πανεπιστημιακή αβεβαιότητα στο πλαίσιο της υπερεξειδίκευσης, συντελούν στην δημιουργία νέων κανόνων γι’ αυτήν την σκακιέρα.

Δεν υποτιμώ τα άλλα, αλλά αυτό είναι το κομμάτι που μου έκανε κλικ.

[hellegennes]

Η Εποχή των 00’s

Μια απλή καταμέτρηση μέσω ενός καθ’ όλα σύγχρονου εργαλείου, αρκεί για να αποδείξει πόσο πολύ ασχολήθηκε η προηγούμενη -και η τωρινή ως ένα βαθμό- γενιά με την εξύμνηση των λεγόμενων “θρυλικών” δεκαετιών. Η ποσότητα των άρθρων σε περιοδικά κι εφημερίδες, δοκιμίων σε βιβλία και journals ακόμη και σχολίων σε παντός τύπου μέσα επικοινωνίας -με αποκορύφωμα το Ίντερνετ- είναι πραγματικά απαράμιλλη. Θα μπορούσα να ξοδεύω ώρες προσπαθώντας να αντικρούσω την αφελή αναπόληση των προηγούμενων γενεών, την ανάκληση ενός παρελθόντος επίπλαστα ονειρικού και ρομαντικού -αλλά σίγουρα νοσταλγικού- και πάλι δεν θα κατόρθωνα τίποτε. Ίσως γιατί αυτή η μυθολογία είναι τόσο καλά δομημένη, μιας και ο κόσμος ανήκει στις προηγούμενες γενιές. Οι γενιές των 50’s, των 60’s και των 70’s (Μπούμερ και Xer) δόμησαν τον κόσμο που ζούμε, απ’ άκρη σ’ άκρη. Στηρίχθηκαν στα θεμέλια απίστευτων ανακαλύψεων, στους ώμους μιας ανερχόμενης επιστήμης και δεν κατάφεραν να προχωρήσουν τον κόσμο μπροστά ούτε βηματάκι.

Και τι μένει στην γενιά των 80’s και των 90’s (Μιλένιαλ); Τίποτα. Ένα μεγάλο πεντακάθαρο μηδενικό. Η επιστήμη είδε μια ύστερη άνθηση, το ’80, μετά τον μεσαίωνα του μεταπολέμου. Εκεί που τα πάντα αναλωνόταν στο τίποτα και όλα στο ξανά, η επιστήμη άρχισε να ξημερώνει. Και είδε την αναγέννησή της στα 90’s. Είδε τα θεμέλια του τέλους της δεκαετίας του ’70, να πιάνουν τόπο και να ξαναγεννούν μια πεθαμένη δύναμη.

Το δίχως άλλο, οι τρεις μεταπολεμικές δεκαετίες υπήρξαν για τις τέχνες πλαίσια αναφοράς. Οι τέχνες άνθισαν, ναι. Ο πολιτισμός; Πήγε παραπέρα ο πολιτισμός; Είδαμε κράτη να ανεξαρτητοποιούνται, ναι. Η πολιτική; Ήταν η πολιτική που ωρίμασε, περνώντας έναν πόλεμο που κούρασε την ανθρωπότητα; Όχι, η πολιτική δεν αποτίναξε το ελάχιστο από την πρότερη αλαζονεία της. Τουναντίον, η αλαζονεία της μεγάλωσε. Η ευζωία και η ύστερη ευημερία αποδόθηκε σ’ αυτήν· αυτή γιγαντώθηκε. Τα κράτη όμως δεν ελευθερώθηκαν απ’ την πολιτική, καμμιά εξέλιξη δεν έγινε σε ετούτο τον τομέα. Ο πόλεμος ήταν. Και ήταν -προς μεγίστη ειρωνεία- ο πόλεμος που στάθηκε η αιτία να δημιουργηθούν κούφιοι οργανισμοί και συνομοσπονδίες. Για να αποφύγουμε το παρελθόν· ο ΟΗΕ, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Και κατόρθωσαν οι γενιές του ’50, του ’60, του ’70, να γίνουμε πρόσφυγες στην ψυχή μας. Και ό,τι κακό, αποδόθηκε στον πόλεμο. Και πού είναι ψεύτες η εξέλιξη; Πότε τις χώρες του Τρίτου κόσμου σταμάτησε ο Πρώτος να εκμεταλλεύεται; Αυτή ήταν η εξέλιξη στην πολιτική;

Γι’ αυτό στην γενιά των 80’s και των 90’s δεν έμεινε τίποτα. Γιατί μιλιά δεν έμεινε σε εμάς ή άποψη γνώμης για να πούμε αυτά που βλέπουμε. Γιατί ο κόσμος ακόμα ανήκει στους προηγούμενες, που καρπώθηκαν από τους κόπους αυτών που δεν τόλμησαν ποτέ να νομίσουν ότι η δική τους εποχή ήταν αγιασμένη. Κι ας υπήρξε μεσαίωνας για την επιστήμη η μεταπολεμική τριάδα. Αρκεί που επανέκαμψε στο τέλος, για να μπορούν να την σκυλεύσουν οι δημιουργοί της τωρινής κοινωνίας. Έχουν φροντίσει άλλωστε για την διαιώνισή τους, αφαιρώντας τα προνόμια και τις ευκαιρίες από τους νεότερους. Άλλωστε οι νεότεροι είναι μόνο αντιγραφείς, κακές απομιμήσεις των “θρυλικών δεκαετιών”. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τώρα. Όλοι ενδιαφέρονται είτε για το πριν είτε για το μετά, λες και το τώρα ποτέ δεν υπήρξε και τίποτα δεν κατάφερε.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την προσωπολατρεία. Όλοι ενδιαφέρονται να μάθουν ποια ήταν η άποψη του Έντγκαρ Άλαν Πόε για τούτο και για κείνο ή ποια η άποψη του Μπουκόφσκυ ή του Οδυσσέα Ελύτη. Λες και δεν έχει σημασία ποιο ήταν το έργο τους αλλά γύρω από ποια προσωπικότητα εκτυλίχθηκε. Αυτό που ποτέ δεν θα μάθουμε, είναι αν όντως οι προσωπικότητές τους είχαν κάποια ιδιαίτερη σημασία ή αν θα μπορούσαν να είναι χιλιάδες άλλοι στην θέση τους, δεδομένης της χρονικής συγκυρίας. Μοιραία, όσοι έχτισαν ένα νέο ρεύμα, κουβαλάνε αυτήν την πρωτοπορία στον λαιμό τους, την οποία στερούν από -ίσως χιλιάδες ή εκατομμύρια- άλλους που θα γεννηθούν μετά τους. Δυστυχώς αυτή είναι μια υπόθεση μη επαληθεύσιμη κι αυτό κάνει ακόμα πιο άδικη όλη την ιστορία. Στην τελική της μορφή, η ηθική δεν παίζει κανέναν ρόλο στο μοίρασμα της δόξας ή της αναγνώρισης. Σίγουρα, είναι η δυστυχία που φέρει η επίγνωση της μειούμενης δυνατότητας αναγνώρισης της αξίας, που οδηγεί σήμερα περισσότερους στην αυτοκτονία απ' ό,τι χθες. Το πιο άδικο είναι που δεν θα μάθουμε ποτέ ποιος έχει δίκιο.

Την ίδια αγωνία θα αισθάνονταν πιστεύω και οι μεγάλοι φυσικοί και μαθηματικοί των περασμένων αιώνων. Τι να πεις όταν προηγήθηκε ο Αρχιμήδης, ο Πυθαγόρας, ο Ευκλείδης, ο Νεύτωνας, ο Γαλιλαίος; Τι να πει ο μαθηματικός του 20ου αιώνα απέναντι στον Γκάους, τον Ρίμαν, τον Λάιμπνιτς, τον Όιλερ ή τον Φερμά; Και ποιος μένει να κληρονομήσει αυτόν τον κόσμο; Οι επόμενοι· η γενιά των 00’s (Ζούμερ).

Κατά έναν τρόπο, όλοι εμείς που βαδίζουμε στην εποχή των 00’s είμαστε εξόριστοι. Οι μεταπολεμικοί (Xer) είναι καταδικασμένοι να μείνουν απ’ έξω, γιατί πλέον δεν προλαβαίνουν την εξέλιξη. Δεν χωράει άλλωστε στην φιλοσοφία τους, οπότε είτε αποδέχονται το γεγονός, ακολουθούν με βήμα αργό κι αναπολούν το χρυσαφί χορτάρι είτε απορρίπτουν μετά βδελυγμίας και με περισσή ειρωνεία την κατάσταση και τρέχουν να καπνίσουν όποιο χόρτο τούς έχει μείνει να τους φέρνει πίσω. Στην καλύτερη, θα τρέξουνε λίγο στο Facebook να θυμηθούν όλους αυτούς που ξέχασαν -μάλλον για κάποιον λόγο- και να διατηρούνε την ψευδαίσθηση ότι είναι μέσα στα πράγματα, συζητώντας με παλιούς γνωστούς για το φιστίκι παγωτό και καραμελωμένα μήλα, ενημερώνοντάς μας ότι στις 25 του μηνός θα πάνε στην Κάρπαθο.

Αυτοί που αποδέχονται αβασάνιστα τα πράγματα, μα και δεν μπορούν να εισέλθουν είναι οι προπολεμικοί (Σιωπηλή γενιά). Αυτοί διά της οδού της εξέλιξης είναι αποκλεισμένοι να μην συμμετέχουν. Άντε ένα κινητό κι ένα dvd και λίγος ύπνος στην πολυθρόνα, τώρα που ο Φώσκολος τούς εγκατέλειψε.

Και μετά είμαστε εμείς· η άλλη αγία τριάς· οι 80’s, οι 90’s και οι 00’s (Μιλένιαλ και Ζούμερ). Εμείς πάλι είμαστε εξόριστοι από τον κόσμο μας για άλλους λόγους, τελείως διαφορετικούς. Μια εποχή που γέννησε η γενιά μας κι όμως την καπηλεύτηκαν οι προηγούμενοι. Δεν μας χωράει αυτή η εποχή γιατί δεν μας ανήκει. Δεν μας την έδωσαν ποτέ. Κι έτσι προχωράμε σαν επισκέπτες, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε πολλά-πολλά. Οι εποχές που μπορούσαν κάποιοι να αλλάξουν πράγματα πέρασαν -αν κι απεύχομαι αυτό το “ανεπιστρεπτί”- κι αυτοί που μπορούσαν δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Μόνο εκμεταλλεύτηκαν ό,τι τούς έδωσαν οι προηγούμενοι, μόνο για να μπορέσουν να κλέψουν το μέλλον από τους επόμενους. Σαφρακιασμένες γραίες που με νύχια αρπάζονται να ρουφήξουν λίγο ακόμα, όσο μπορούν και ζήσουν.

Και μη έχοντας τι να κάνει η έτερη μεταπολεμική δυάδα (Μιλένιαλ), αναλώνεται σε iPhone, Facebook και twitter, να μην θυμάται την μιζέρια της και τις 3ήμερες διακοπές στο καρπενήσι. Μήπως έχει και τίποτα άλλο να κάνει;

Κι απομένουν μόνοι τους οι 00’s (Ζούμερ). Που ακόμα δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται και δεν ξέρουν πώς να συμμετάσχουν. Κι έτσι κλείνονται στον δικό τους κόσμο που αντικρύζει WoW, Ντότες, άντε και GTA. Και πολύ φοβάμαι -κι εύχομαι να βγω ψεύτης- πως ούτε τούτοι θα ‘ναι κύριοι της εποχής τους. Γιατί οι προηγούμενοι τα καταφέρανε αρκετά καλά να εγκλωβίσουνε τον κόσμο σε μια ατέρμονη παγίδα. Από τότε που άρπαξαν τα ηνία, εις το άπειρο της θλιβερής ύπαρξης των επομένων.

[Λεγεών]

Καλό, κρίμα που χάθηκε το πρώτο (;) της τριλογίας.

[the comet the course the tail]

φλύαρο, απολιτικ, αυτοακυρώνεται όταν από την μια αναρωτιέται πως φτάσαμε σε μη-ιδεολογία και από την άλλη επιχειρηματολογεί με όρους ζουμερς, μπουμερς κλπ, δλδ μη-ιδεολογία.

[stavmanr]

Τα '20s τελείωσαν τα σεντόνια...

Κάθε κείμενο που αποτελείται από 3 η περισσότερες γραμμές ανήκει στα 80s.

[Daje]

Με 2 λογια τι λεει?
Οτι μπηκαμε πλεον οριστικα σε αλλη εποχη με το ιντερνετ κλπ?

[parafrwn]

Με 2 λογια τι λεει?
Οτι μπηκαμε πλεον οριστικα σε αλλη εποχη με το ιντερνετ κλπ?

TLDR:
Τέλος οι ΜΟΥΝΑΡΕΣ, τύπε

[Λεγεών]

Με 2 λογια τι λεει?
Οτι μπηκαμε πλεον οριστικα σε αλλη εποχη με το ιντερνετ κλπ?

TLDR:
Τέλος οι ΜΟΥΝΑΡΕΣ, τύπε

Για τον Daje οι μουνάρες έχουν τελειώσει δια παντός. Πλέον μόνο Νέτφλιξ και φόρουμ.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Δε μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχουν οι συζητήσεις για μπούμερς, ζούμερς και λοιπές γενεές. Επίσης, δε καταλαβαίνω
γιατί πρέπει να διαβάζουμε άπειρα κείμενα που λένε «η εποχή τάδε τέλειωσε όταν...».Τη μιά τελειώνει η Μεταπολίτευση,
την άλλη τα 80s, την παράλλη το κέρατο μου το τράγιο.

[Daje]

Με 2 λογια τι λεει?
Οτι μπηκαμε πλεον οριστικα σε αλλη εποχη με το ιντερνετ κλπ?

TLDR:
Τέλος οι ΜΟΥΝΑΡΕΣ, τύπε

Για τον Daje οι μουνάρες έχουν τελειώσει δια παντός. Πλέον μόνο Νέτφλιξ και φόρουμ.

Αν ηταν αληθεια, θα με πειραζε το σχολιο σου.
Η αντιδραση μου ομως ειναι αυτη:

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Να το πούμε και διαφορετικά: Τα 80s τελειώσαν στις 31/12/1989 στις 12 μ.μ. Στις 12:00:01 π.μ της 01/01/1990 ξεκίνησαν τα 90s

[Daje]

Δε μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχουν οι συζητήσεις για μπούμερς, ζούμερς και λοιπές γενεές. Επίσης, δε καταλαβαίνω
γιατί πρέπει να διαβάζουμε άπειρα κείμενα που λένε «η εποχή τάδε τέλειωσε όταν...».Τη μιά τελειώνει η Μεταπολίτευση,
την άλλη τα 80s, την παράλλη το κέρατο μου το τράγιο.

Δεν εχεις καταλαβει το γιατι?
Ο λογος ειναι οτι στον καπιταλισμο το βιοτικο επιπεδο ανεβαινει τοσο πολυ, σε ορους εξασφαλισης βασικων αναγκων, που το μονο που μενει στο μυαλο ειναι να διαστρεφεται αντι να στρεφεται...
Δεν εχει κανενας τι να κανει. Ολοι βαριουνται πλεον.
Απο τη στιγμη που υπαρχει προσβαση σε ολους να συνουσιαζονται -σχετικα ευκολα- με ΜΟΥΝΑΡΕΣ, τελειωσαν τα παντα.
Μπαινουμε πλεον σε ζωνη διαστροφης.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Δε μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχουν οι συζητήσεις για μπούμερς, ζούμερς και λοιπές γενεές. Επίσης, δε καταλαβαίνω
γιατί πρέπει να διαβάζουμε άπειρα κείμενα που λένε «η εποχή τάδε τέλειωσε όταν...».Τη μιά τελειώνει η Μεταπολίτευση,
την άλλη τα 80s, την παράλλη το κέρατο μου το τράγιο.

Δεν εχεις καταλαβει το γιατι?
Ο λογος ειναι οτι στον καπιταλισμο το βιοτικο επιπεδο ανεβαινει τοσο πολυ, σε ορους εξασφαλισης βασικων αναγκων, που το μονο που μενει στο μυαλο ειναι να διαστρεφεται αντι να στρεφεται...
Δεν εχει κανενας τι να κανει. Ολοι βαριουνται πλεον.
Απο τη στιγμη που υπαρχει προσβαση σε ολους να συνουσιαζονται -σχετικα ευκολα- με ΜΟΥΝΑΡΕΣ, τελειωσαν τα παντα.
Μπαινουμε πλεον σε ζωνη διαστροφης.

Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε. Οι μουνάρες σε όλες τις εποχές είναι δύσκολες

[Daje]

Δε μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχουν οι συζητήσεις για μπούμερς, ζούμερς και λοιπές γενεές. Επίσης, δε καταλαβαίνω
γιατί πρέπει να διαβάζουμε άπειρα κείμενα που λένε «η εποχή τάδε τέλειωσε όταν...».Τη μιά τελειώνει η Μεταπολίτευση,
την άλλη τα 80s, την παράλλη το κέρατο μου το τράγιο.

Δεν εχεις καταλαβει το γιατι?
Ο λογος ειναι οτι στον καπιταλισμο το βιοτικο επιπεδο ανεβαινει τοσο πολυ, σε ορους εξασφαλισης βασικων αναγκων, που το μονο που μενει στο μυαλο ειναι να διαστρεφεται αντι να στρεφεται...
Δεν εχει κανενας τι να κανει. Ολοι βαριουνται πλεον.
Απο τη στιγμη που υπαρχει προσβαση σε ολους να συνουσιαζονται -σχετικα ευκολα- με ΜΟΥΝΑΡΕΣ, τελειωσαν τα παντα.
Μπαινουμε πλεον σε ζωνη διαστροφης.

Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε. Οι μουνάρες σε όλες τις εποχές είναι δύσκολες

Μα δεν καταλαβες τι εγραψα.
Παλια οι ΜΟΥΝΑΡΕΣ ηταν περιορισμενες και ξεχωριζαν (περα απο τη δυσκολια να τις κατακτησεις).
Πλεον ο ορος ΜΟΥΝΑΡΕΣ εχει ξεφτιλιστει γιατι το ειδος τους εχει πληθωριστει.

Στα προχωρημενα σταδια του καπιταλισμου, υπαρχει πληρωθισμος αγαθων και υπηρεσιων.
Αυτο εχουμε παθει εμεις.
Μπορει μικροσκοπικα ν'ασχολουμαστε με δεκαετιες, αλλα μακροσκοπικα εχουμε μπει, εδω και καιρο, σε μια ζωνη του καπιταλισμου οπου ο υπερπληθωρισμος αγαθων και υπηρεσιων διαβρωνει τα παντα.
Δεν εχεις καταλαβει οτι η μεγαλυτερη κουβεντα που εχει ειπωθει ποτε σ'αυτον τον πλανητη ειναι το παν μετρον αριστον?
Αυτο ειναι το μυστικο της ζωης. Η μαχη για ισορροπια.