Ορθός λόγος

[Χαοτικός]

Κατ΄αρχήν δεν ήξερα ότι είσαι Γλωσσολόγος,ώστε να παρακολουθήσω κι εγώ ,αν τυχόν κάνεις μαθήματα εδώ μέσα.Επειτα,μπήκα εδώ για μιά συγκεκριμένη λέξη (Φιοριτούρα) και να βοηθήσω στην ερμηνεια της.Συγκεκριμένα η λέξη Φιοριτούρα σημαίνει ''διάνθισμα'' και συμπληρώνει με καλαισθησία ένα όμορφα γραμμένο κείμενο ,μια ομιλία ,έναν απλό λόγο.Και φυσικά χρησιμοποιείται κατ΄εξοχήν στη μουσική,με άλλον όρο αλλά ας μήν επεκταθώ σ αυτόν.

Από που προκύπτει ότι είμαι γλωσσολόγος;

Άρα γλωσσολόγος είναι αυτός που έχει άποψη για το πως πρέπει να γίνεται ένας διάλογος και τη συζητάει. Ε;

[ksk]

Η διαλεκτική γέμισε τόμους σκέψεων και απασχόλησε ποικιλοτρόπως από τότε που ο λόγος αντικατέστησε τον μύθο.
Ανίχνευση της αλήθειας μέσω της άρνησης και της αμφισβήτησης...Ποιας αλήθειας;

[AlienWay]

Η διαλεκτική γέμισε τόμους σκέψεων και απασχόλησε ποικιλοτρόπως από τότε που ο λόγος αντικατέστησε τον μύθο.
Ανίχνευση της αλήθειας μέσω της άρνησης και της αμφισβήτησης...Ποιας αλήθειας;

Τώρα σοβαρά το λες, ή επειδή ξέρεις τις απόψεις μου το λες για να με κουρδίσεις;

[AlienWay]

Ας ξεκινήσουμε από το τι ΔΕΝ είναι η διαλεκτική σύμφωνα με την άποψή μου.

Η διαλεκτική δεν είναι το όπλο του ισχυρού. Αν κάποιος ισχυρίζεται ότι δεν θέλει να εμπλακεί σε έναν διάλογο με κάποιον που βαφτίζει "καταπιεστή", "ισχυρό" κλπ, είναι σαν να παραδέχεται εκ των προτέρων ότι θα χάσει ή ότι έχει άδικο. Σαν να ξέρει ότι έχει άδικο.

Η άρνηση του διαλόγου, οδηγεί στο Ad Hominem. Για την ακρίβεια το Ad Hominem χρησιμοποιείται κατά κόρον για την άρνηση διαλόγου. "Δεν συζητάω μαζί σου ως προς την ουσία του επιχειρήματός σου, θα σου πω μόνο ότι είσαι φασίστας ή αντιφάς, ή καραγκιόζης, ή ότι βρωμάνε τα πόδια σου, και θα την κάνω με ελαφρά".

Παλιότερα το είχα απορία για ποιο λόγο στην κοινωνία μας υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που όταν αρθρώνεις την παραμικρή διαφωνία στις απόψεις τους και βλέπουν ότι ετοιμάζεσαι να επιχειρηματολογήσεις σου πετάνε ένα "δεν επιθυμώ διάλογο μαζί σου, είσαι φασίστας/μ@λάκας/καραγκιόζης και άντε γεια"

Αργότερα έμαθα ότι υπάρχουν φιλοσοφικά ρεύματα που στηρίζουν την παραπάνω στάση και λένε ότι "ο διάλογος είναι το όπλο του ισχυρού".

Κοινά αποδεκτές σταθερές, οφείλουν να υπάρχουν στην αναζήτηση της αλήθειας, ώστε να μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας ως προς τον τρόπο που επιχειρούμε να την προσεγγίσουμε.

Πάμε τώρα στο ζήτημα της φαντασίας και της απόδρασης. Μέχρι πριν μία δεκαετία, υπήρχε στην κοινωνία και στη μυθοπλασία το αρχέτυπο του ονειροπόλου, ο οποίος πλάθει δικούς του, φανταστικούς κόσμους (άρα και αλήθειες) ώστε να αποδράσει από τη σκληρή πραγματικότητα. Αυτή η μέθοδος, είναι απολύτως θεμιτή και σεβαστή. Δεν βλάπτει κανέναν συνάνθρωπο αυτός που επιλέγει να ζει στην κοσμάρα του.

Το πρόβλημα όμως στη σύγχρονη εποχή είναι ότι το αρχέτυπο αυτό έχει εξελιχθεί σε λάθος κατεύθυνση. Αυτός που ζει στη δική του πραγματικότητα, με τη δική της ορολογία, τους δικούς της κανόνες και εν τέλει, τη δική του αλήθεια, ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΩΣ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟ ΑΞΙΩΜΑ. Εξαιτίας των hashtags, των σόσιαλ μίντια και του διαδικτυακού ακτιβισμού. Το πρόβλημα είναι ότι η προσωπική αλήθεια του ατόμου, έχει μετατραπεί σε προσωπική αλήθεια της κοινωνικής κλάσης, του κοινωνικού σωματείου, του κινήματος και οποιουδήποτε άλλου "κοπαδιού" που αντιμάχεται όλα τα άλλα για την απόκτηση ισχύος (άρα προνομίων).

Και φυσικά, ούτε λόγος για "αντικειμενική αλήθεια" και για "διάλογο". Αυτά θεωρούνται ότι είναι"τα όπλα του καθεστώτος".

[ΓΑΛΗ]

Η διαλεκτική γέμισε τόμους σκέψεων και απασχόλησε ποικιλοτρόπως από τότε που ο λόγος αντικατέστησε τον μύθο.
Ανίχνευση της αλήθειας μέσω της άρνησης και της αμφισβήτησης...Ποιας αλήθειας;

Αυτής που θεωρεί ως τέτοια ο κάθε ένας, τί άλλο;

[nowhere]

«Εκεί» που είσαι, δεν υφίστανται καν οι προϋποθέσεις για απορίες.

«Εκεί» που είσαι, εγκατοικεί μόνο ο αυτεπίστροφος βόθρος που όζει και με κλειστά παράθυρα –όπως τα δικά μου

«Εκεί» που είσαι, είσαι για να αναμοχλεύεις την ιλύ του κοινωνικού βυθού που σε ξέβρασε…

Καλά σε έβριζε ένας και του την έλεγα εγώ ότι είναι άδικος. μα φάνηκες τι αρχιδάκι είσαι. Από το πρώτο μοναδικό μέχρι τότε ποστ εδώ στο νήμα.

Εμ λέω κι εγώ! Είναι δυνατόν να πλέκει το εγκώμιο η ΓΑΛΗ σε κάποιον που δεν είναι μουνόπανο;

Ανακυκλώσου ως εμετός και ξαναμορφοποιήσου για ενοχλήσεις κόσμο.

τι έκανε αυτό το κάθαρμα?δεν αναγνώρισε την υπεργαματοσύνη σου?

[αυτομολημένη ομπρελοξαπλώστρα]

Εντάξει αρκετά ζητήματα έθεσα.

Είσαι σίγουρος; Μήπως να παπαρολογούσες λίγο ακόμη; Υπάρχουν συνάνθρωποί μας φυλακισμένοι ή και μαζοχιστές

[ksk]

Ας ξεκινήσουμε από το τι ΔΕΝ είναι η διαλεκτική σύμφωνα με την άποψή μου.

Η διαλεκτική δεν είναι το όπλο του ισχυρού. Αν κάποιος ισχυρίζεται ότι δεν θέλει να εμπλακεί σε έναν διάλογο με κάποιον που βαφτίζει "καταπιεστή", "ισχυρό" κλπ, είναι σαν να παραδέχεται εκ των προτέρων ότι θα χάσει ή ότι έχει άδικο. Σαν να ξέρει ότι έχει άδικο.

Η άρνηση του διαλόγου, οδηγεί στο Ad Hominem. Για την ακρίβεια το Ad Hominem χρησιμοποιείται κατά κόρον για την άρνηση διαλόγου. "Δεν συζητάω μαζί σου ως προς την ουσία του επιχειρήματός σου, θα σου πω μόνο ότι είσαι φασίστας ή αντιφάς, ή καραγκιόζης, ή ότι βρωμάνε τα πόδια σου, και θα την κάνω με ελαφρά".

Παλιότερα το είχα απορία για ποιο λόγο στην κοινωνία μας υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που όταν αρθρώνεις την παραμικρή διαφωνία στις απόψεις τους και βλέπουν ότι ετοιμάζεσαι να επιχειρηματολογήσεις σου πετάνε ένα "δεν επιθυμώ διάλογο μαζί σου, είσαι φασίστας/μ@λάκας/καραγκιόζης και άντε γεια"

Αργότερα έμαθα ότι υπάρχουν φιλοσοφικά ρεύματα που στηρίζουν την παραπάνω στάση και λένε ότι "ο διάλογος είναι το όπλο του ισχυρού".

Κοινά αποδεκτές σταθερές, οφείλουν να υπάρχουν στην αναζήτηση της αλήθειας, ώστε να μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας ως προς τον τρόπο που επιχειρούμε να την προσεγγίσουμε.

Πάμε τώρα στο ζήτημα της φαντασίας και της απόδρασης. Μέχρι πριν μία δεκαετία, υπήρχε στην κοινωνία και στη μυθοπλασία το αρχέτυπο του ονειροπόλου, ο οποίος πλάθει δικούς του, φανταστικούς κόσμους (άρα και αλήθειες) ώστε να αποδράσει από τη σκληρή πραγματικότητα. Αυτή η μέθοδος, είναι απολύτως θεμιτή και σεβαστή. Δεν βλάπτει κανέναν συνάνθρωπο αυτός που επιλέγει να ζει στην κοσμάρα του.

Το πρόβλημα όμως στη σύγχρονη εποχή είναι ότι το αρχέτυπο αυτό έχει εξελιχθεί σε λάθος κατεύθυνση. Αυτός που ζει στη δική του πραγματικότητα, με τη δική της ορολογία, τους δικούς της κανόνες και εν τέλει, τη δική του αλήθεια, ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΩΣ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟ ΑΞΙΩΜΑ. Εξαιτίας των hashtags, των σόσιαλ μίντια και του διαδικτυακού ακτιβισμού. Το πρόβλημα είναι ότι η προσωπική αλήθεια του ατόμου, έχει μετατραπεί σε προσωπική αλήθεια της κοινωνικής κλάσης, του κοινωνικού σωματείου, του κινήματος και οποιουδήποτε άλλου "κοπαδιού" που αντιμάχεται όλα τα άλλα για την απόκτηση ισχύος (άρα προνομίων).

Και φυσικά, ούτε λόγος για "αντικειμενική αλήθεια" και για "διάλογο". Αυτά θεωρούνται ότι είναι"τα όπλα του καθεστώτος".

Η άρνηση εμπεριέχει απροσδιοριστία...
Ορίζεται κάτι πλήρως μόνο με το "ειναι’"...

[ksk]

Η διαλεκτική γέμισε τόμους σκέψεων και απασχόλησε ποικιλοτρόπως από τότε που ο λόγος αντικατέστησε τον μύθο.
Ανίχνευση της αλήθειας μέσω της άρνησης και της αμφισβήτησης...Ποιας αλήθειας;

Αυτής που θεωρεί ως τέτοια ο κάθε ένας, τί άλλο;

Εκεί που μπορείς να φτάσεις με τους κανόνες και τα αξιώματα της λογικής που αποδέχθηκαν οι άνθρωποι...Αλλά είναι αυτή η Αλήθεια;
Είναι όλα μια ψευδαίσθηση;

[SUV]

Βλέπουμε δι' εσόπτρου εν αινίγματι

[ksk]

Βλέπουμε δι' εσόπτρου εν αινίγματι

Όλα είναι αντεστραμμένα...

[SUV]

Ή παραμορφωμένα

Οπότε, τί περιεχόμενο δίνουμε σε αυτό που λέγεται "ορθός λόγος"?
Ή καλύτερα, τί θα προσδιορίζαμε ως ορθό λόγο σε αυτήν την περίπτωση?



ΥΓ: πάντως βαριέμαι τις αμπελοφιλοσοφίες, τις χρησιμοποιώ ως ύστατο καταφύγιο σε ώρες απόλυτης βαρεμάρας και πλήξης (για τον εαυτό μου μιλάω)

[ΓΑΛΗ]

Η διαλεκτική γέμισε τόμους σκέψεων και απασχόλησε ποικιλοτρόπως από τότε που ο λόγος αντικατέστησε τον μύθο.
Ανίχνευση της αλήθειας μέσω της άρνησης και της αμφισβήτησης...Ποιας αλήθειας;

Αυτής που θεωρεί ως τέτοια ο κάθε ένας, τί άλλο;

Εκεί που μπορείς να φτάσεις με τους κανόνες και τα αξιώματα της λογικής που αποδέχθηκαν οι άνθρωποι...Αλλά είναι αυτή η Αλήθεια;
Είναι όλα μια ψευδαίσθηση;

Πιθανόν να είναι όλα μια ψευδαίσθηση, μια ξεχωριστή εικονική πραγματικότητα για τον καθένα.

Αλλά το συγκεκριμένο θέμα αφορά "στα αξιώματα της λογικής που αποδέχθηκαν οι άνθρωποι", ως μια κοινή βάση.

Κατά τα φαινόμενα, ούτε κι αυτά δεν υπάρχουν.

[ΓΑΛΗ]

Ας ξεκινήσουμε από το τι ΔΕΝ είναι η διαλεκτική σύμφωνα με την άποψή μου.

Η διαλεκτική δεν είναι το όπλο του ισχυρού. Αν κάποιος ισχυρίζεται ότι δεν θέλει να εμπλακεί σε έναν διάλογο με κάποιον που βαφτίζει "καταπιεστή", "ισχυρό" κλπ, είναι σαν να παραδέχεται εκ των προτέρων ότι θα χάσει ή ότι έχει άδικο. Σαν να ξέρει ότι έχει άδικο.

Η άρνηση του διαλόγου, οδηγεί στο Ad Hominem. Για την ακρίβεια το Ad Hominem χρησιμοποιείται κατά κόρον για την άρνηση διαλόγου. "Δεν συζητάω μαζί σου ως προς την ουσία του επιχειρήματός σου, θα σου πω μόνο ότι είσαι φασίστας ή αντιφάς, ή καραγκιόζης, ή ότι βρωμάνε τα πόδια σου, και θα την κάνω με ελαφρά".

Παλιότερα το είχα απορία για ποιο λόγο στην κοινωνία μας υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που όταν αρθρώνεις την παραμικρή διαφωνία στις απόψεις τους και βλέπουν ότι ετοιμάζεσαι να επιχειρηματολογήσεις σου πετάνε ένα "δεν επιθυμώ διάλογο μαζί σου, είσαι φασίστας/μ@λάκας/καραγκιόζης και άντε γεια"

Αργότερα έμαθα ότι υπάρχουν φιλοσοφικά ρεύματα που στηρίζουν την παραπάνω στάση και λένε ότι "ο διάλογος είναι το όπλο του ισχυρού".

Κοινά αποδεκτές σταθερές, οφείλουν να υπάρχουν στην αναζήτηση της αλήθειας, ώστε να μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας ως προς τον τρόπο που επιχειρούμε να την προσεγγίσουμε.

Πάμε τώρα στο ζήτημα της φαντασίας και της απόδρασης. Μέχρι πριν μία δεκαετία, υπήρχε στην κοινωνία και στη μυθοπλασία το αρχέτυπο του ονειροπόλου, ο οποίος πλάθει δικούς του, φανταστικούς κόσμους (άρα και αλήθειες) ώστε να αποδράσει από τη σκληρή πραγματικότητα. Αυτή η μέθοδος, είναι απολύτως θεμιτή και σεβαστή. Δεν βλάπτει κανέναν συνάνθρωπο αυτός που επιλέγει να ζει στην κοσμάρα του.

Το πρόβλημα όμως στη σύγχρονη εποχή είναι ότι το αρχέτυπο αυτό έχει εξελιχθεί σε λάθος κατεύθυνση. Αυτός που ζει στη δική του πραγματικότητα, με τη δική της ορολογία, τους δικούς της κανόνες και εν τέλει, τη δική του αλήθεια, ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΩΣ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟ ΑΞΙΩΜΑ. Εξαιτίας των hashtags, των σόσιαλ μίντια και του διαδικτυακού ακτιβισμού. Το πρόβλημα είναι ότι η προσωπική αλήθεια του ατόμου, έχει μετατραπεί σε προσωπική αλήθεια της κοινωνικής κλάσης, του κοινωνικού σωματείου, του κινήματος και οποιουδήποτε άλλου "κοπαδιού" που αντιμάχεται όλα τα άλλα για την απόκτηση ισχύος (άρα προνομίων).

Και φυσικά, ούτε λόγος για "αντικειμενική αλήθεια" και για "διάλογο". Αυτά θεωρούνται ότι είναι"τα όπλα του καθεστώτος".

Συμφωνώ με το μπολντ.

[vag_el]

Το νήμα όμως δεν το άνοιξα για ξέρω τι να κάνω. Το άνοιξα για να δείξω το πως γίνεται ένας διάλογος

Σε ακούω και περιμένω να δώ πως γίνεται όλος ΑΥΤΙΑ