Τι ορίζει ο Πλάτων ως Ιδέα του Αγαθού;

[ksk]

Καπου διάβασα ότι λέγεται Εν όταν από το ένα βγήκαν τα πολλά και Αγαθό όταν υπάρχει η επιστροφή δλδ τα πολλά σε ένα.
Μετά αυτό η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει και τπτ άλλο να ειπωθεί.
Θέλω να πω ότι: Όσοι γνωρίζουν σιωπούν και όσοι μιλάνε τα μπερδεύουν περισσότερο και έρχεσαι τωρα εσυ και ζητάς και ορισμό!
Είναι πάντως απορίας αξιο ( δίκης μου) γιατί να ταυτίζεται το Εν με το Αγαθό.

[Γράφων]

Καπου διάβασα ότι λέγεται Εν όταν από το ένα βγήκαν τα πολλά και Αγαθό όταν υπάρχει η επιστροφή δλδ τα πολλά σε ένα.
Μετά αυτό η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει και τπτ άλλο να ειπωθεί.
Θέλω να πω ότι: Όσοι γνωρίζουν σιωπούν και όσοι μιλάνε τα μπερδεύουν περισσότερο και έρχεσαι τωρα εσυ και ζητάς και ορισμό!
Είναι πάντως απορίας αξιο ( δίκης μου) γιατί να ταυτίζεται το Εν με το Αγαθό.

Δεν είναι σαφώς ορισμένο το Αγαθό από τον Πλάτωνα. Σίγουρα, φράσεις όπως η "ἀνυπόθετος ἀρχὴ τοῦ παντός" μας προϊδεάζουν για το τι μπορεί να εννοούσε. Τα υπόλοιπα για το Εν και το Αγαθό είναι μεταγενέστερες ερμηνείες

[Αχθος Αρουρης]

Και δύο λόγια για τον Β. Κάλφα:

Κάλφας Βασίλης

Ο Βασίλης Κάλφας είναι καθηγητής φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Ειδικεύεται στην πλατωνική και την αριστοτελική φιλοσοφία και την ιστορία της αρχαίας ελληνικής επιστήμης.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1953. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία και επί σειρά ετών δίδαξε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Είναι επιστημονικός υπεύθυνος της μετάφρασης των Απάντων του Αριστοτέλη στις εκδόσεις Νήσος και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και της συλλογικής ψηφιακής εγκυκλοπαίδειας «Πλάτων» στο ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού.

Είναι μέλος του Δ.Σ. του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης και του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών (Ίδρυμα Τριανταφυλλίδη).

Έχει τιμηθεί το 2003 με το βραβείο πανεπιστημιακής διδασκαλίας από τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Κρήτης και με το κρατικό βραβείο ενδογλωσσικής μετάφρασης του έτους 2015 για τη μετάφραση των Φυσικών του Αριστοτέλη. Το 2019 τιμήθηκε με το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας εις μνήμην Β. Ξανθόπουλου – Στ. Πνευματικού του Ιδρύματος Τεχνολογίας & Έρευνας (ΙΤΕ).

Έχει δημοσιεύσει τα βιβλία:
Eπιστημονική Πρόοδος και Oρθολογικότητα: Προς μια ρεαλιστική ανασυγκρότηση της σύγχρονης Eπιστημολογίας, Αθήνα 1983.
(με τον M.Z. Kοππιδάκη και τον Δ. Kυρτάτα) Tα Eσόμενα: H αγωνία της πρόγνωσης στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, 1990.
Πλάτων «Tίμαιος», 1995. Αθήνα 1995.
Aριστοτέλης «Περί φύσεως (Φυσικά 2ο βιβλίο)», Αθήνα 1999.
Φιλοσοφία και επιστήμη στην Aρχαία Eλλάδα, Αθήνα 2005.
(με τον Γ. Zωγραφίδη) Aρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι, Θεσσαλονίκη 2006.
Aριστοτέλης, «Mετά τα φυσικά. βιβλίο A», Aθήνα 2009.
Aριστοτέλης, «Περί γενέσεως και φθοράς», Αθήνα 2011.
Aριστοτέλης, «Φυσικά», Αθήνα 2015.
H φιλοσοφία του Αριστοτέλη, 2015, ψηφιακό βιβλίο, Callippos.

..............και δυο λογια για τον πλατωνα....................

https://en.wikipedia.org/wiki/Plato

με μια πλουσια βιβλιογραφια απο κορυφαιους συγχρονους
σχολιαστες του πλατανικου κορπους.....................

..........................καλο βραδυ.............................
....................................................

Albert, Karl (1980). Griechische Religion und platonische Philosophie. Hamburg: Felix Meiner Verlag.
Albert, Karl (1996). Einführung in die philosophische Mystik. Darmstadt: Wissenschaftliche Buchgesellschaft.
Allen, Michael J.B. (1975). "Introduction". Marsilio Ficino: The Philebus Commentary. University of California Press. pp. 1–58.
Baird, Forrest E.; Kaufmann, Walter, eds. (2008). Philosophic Classics: From Plato to Derrida (Fifth ed.). Upper Saddle River, New Jersey: Pearson Prentice Hall. ISBN 978-0-13-158591-1.
Blackburn, Simon (1996). The Oxford Dictionary of Philosophy. Oxford University Press.
Bloom, Harold (1982). Agon. Oxford: Oxford University Press.
Blössner, Norbert (2007). "The City-Soul Analogy". In Ferrari, G.R.F. (ed.). The Cambridge Companion to Plato's Republic. Translated by G.R.F. Ferrari. Cambridge University Press.
Borody, W.A. (1998). "Figuring the Phallogocentric Argument with Respect to the Classical Greek Philosophical Tradition". Nebula, A Netzine of the Arts and Science. 13: 1–27.
Boyer, Carl B. (1991). Merzbach, Uta C. (ed.). A History of Mathematics (Second ed.). John Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-54397-8.
Brandwood, Leonard (1990). The Chronology of Plato's Dialogues. Cambridge University Press.
Brickhouse, Thomas; Smith, Nicholas D. Fieser, James; Dowden, Bradley (eds.). "Plato". The Internet Encyclopedia of Philosophy. Retrieved 3 April 2014.
Browne, Sir Thomas (1672). "XII". Pseudodoxia Epidemica. Vol. IV (6th ed.).
Brumbaugh, Robert S.; Wells, Rulon S. (October 1989). "Completing Yale's Microfilm Project". The Yale University Library Gazette. 64 (1/2): 73–75. JSTOR 40858970.
Burnet, John (1911). Plato's Phaedo. Oxford University Press.
Burnet, John (1928a). Greek Philosophy: Part I: Thales to Plato. MacMillan.
Burnet, John (1928b). Platonism. University of California Press.
Cairns, Huntington (1961). "Introduction". In Hamilton, Edith; Cairns, Huntington (eds.). The Collected Dialogues of Plato, Including the Letters. Princeton University Press.
Burrell, David (1998). "Platonism in Islamic Philosophy". In Craig, Edward (ed.). Routledge Encyclopedia of Philosophy. Vol. 7. Routledge. pp. 429–430.
Cooper, John M.; Hutchinson, D.S., eds. (1997). Plato: Complete Works. Hackett Publishing.
Dillon, John (2003). The Heirs of Plato: A Study of the Old Academy. Oxford University Press.
Dodds, E.R. (1959). Plato Gorgias. Oxford University Press.
Dodds, E.R. (2004) [1951]. The Greeks and the Irrational. University of California Press.
Dorter, Kenneth (2006). The Transformation of Plato's Republic. Lexington Books.
Einstein, Albert (1949). "Remarks to the Essays Appearing in this Collective Volume". In Schilpp (ed.). Albert Einstein: Philosopher-Scientist. The Library of Living Philosophers. Vol. 7. MJF Books. pp. 663–688.
Fine, Gail (July 1979). "Knowledge and Logos in the Theaetetus". Philosophical Review. 88 (3): 366–397. doi:10.2307/2184956. JSTOR 2184956. Reprinted in Fine 2003.
Fine, Gail (1999a). "Selected Bibliography". Plato 1: Metaphysics and Epistemology. Oxford University Press. pp. 481–494.
Fine, Gail (1999b). "Introduction". Plato 2: Ethics, Politics, Religion, and the Soul. Oxford University Press. pp. 1–33.
Fine, Gail (2003). "Introduction". Plato on Knowledge and Forms: Selected Essays. Oxford University Press.
Gadamer, Hans-Georg (1980) [1968]. "Plato's Unwritten Dialectic". Dialogue and Dialectic. Yale University Press. pp. 124–155.
Gadamer, Hans-Georg (1997). "Introduzione". In Girgenti, Giuseppe (ed.). La nuova interpretazione di Platone. Milan: Rusconi Libri.
Gaiser, Konrad (1980). "Plato's Enigmatic Lecture 'On the Good'". Phronesis. 25 (1): 5–37. doi:10.1163/156852880x00025.
Gaiser, Konrad (1998). Reale, Giovanni (ed.). Testimonia Platonica: Le antiche testimonianze sulle dottrine non scritte di Platone. Milan: Vita e Pensiero. First published as "Testimonia Platonica. Quellentexte zur Schule und mündlichen Lehre Platons" as an appendix to Gaiser's Platons Ungeschriebene Lehre, Stuttgart, 1963.
Gomperz, H. (1931). "Plato's System of Philosophy". In Ryle, G. (ed.). Proceedings of the Seventh International Congress of Philosophy. London. pp. 426–431. Reprinted in Gomperz, H. (1953). Philosophical Studies. Boston: Christopher Publishing House 1953, pp. 119–124.
Grondin, Jean (2010). "Gadamer and the Tübingen School". In Gill, Christopher; Renaud, François (eds.). Hermeneutic Philosophy and Plato: Gadamer's Response to the Philebus. Academia Verlag. pp. 139–156.
Guthrie, W.K.C. (1986). A History of Greek Philosophy: Volume 4, Plato: The Man and His Dialogues: Earlier Period. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-31101-4.
Hasse, Dag Nikolaus (2002). "Plato Arabico-latinus". In Gersh; Hoenen (eds.). The Platonic Tradition in the Middle Ages: A Doxographic Approach. De Gruyter. pp. 33–66.
Irwin, T.H. (1979). Plato: Gorgias. Oxford University Press.
Irwin, T.H. (2011). "The Platonic Corpus". In Fine, G. (ed.). The Oxford Handbook of Plato. Oxford University Press.
Jones, Daniel (2006). Roach, Peter; Hartman, James; Setter, Jane (eds.). Cambridge English Pronouncing Dictionary (17 ed.). Cambridge University Press.
Kahn, Charles H. (1996). Plato and the Socratic Dialogue: The Philosophical Use of a Literary Form. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-64830-1.
Kierkegaard, Søren (1992). "Plato". The Concept of Irony. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-02072-3.
Krämer, Hans Joachim (1990). Catan, John R. (ed.). Plato and the Foundations of Metaphysics: A Work on the Theory of the Principles and Unwritten Doctrines of Plato with a Collection of the Fundamental Documents. State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-0433-1.
Lee, M.-K. (2011). "The Theaetetus". In Fine, G. (ed.). The Oxford Handbook of Plato. Oxford University Press. pp. 411–436.
Kraut, Richard (11 September 2013). Zalta, Edward N. (ed.). "Plato". The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Stanford University. Retrieved 3 April 2014.
Lackner, D. F. (2001). "The Camaldolese Academy: Ambrogio Traversari, Marsilio Ficino and the Christian Platonic Tradition". In Allen; Rees (eds.). Marsilio Ficino: His Theology, His Philosophy, His Legacy. Brill.
Meinwald, Constance Chu (1991). Plato's Parmenides. Oxford: Oxford University Press.
McDowell, J. (1973). Plato: Theaetetus. Oxford University Press.
McEvoy, James (1984). "Plato and The Wisdom of Egypt". Irish Philosophical Journal. 1 (2): 1–24. doi:10.5840/irishphil1984125. ISSN 0266-9080. Archived from the original on 5 December 2007. Retrieved 3 December 2007.
Montoriola, Karl Markgraf von (1926). Briefe Des Mediceerkreises Aus Marsilio Ficino's Epistolarium. Berlin: Juncker.
Nails, Debra (2002). The People of Plato: A Prosopography of Plato and Other Socratics. Hackett Publishing. ISBN 978-0-87220-564-2.
Nails, Debra (2006). "The Life of Plato of Athens". In Benson, Hugh H. (ed.). A Companion to Plato. Blackwell Publishing. ISBN 978-1-4051-1521-6.
Nietzsche, Friedrich Wilhelm (1967). "Vorlesungsaufzeichnungen". Werke: Kritische Gesamtausgabe (in German). Walter de Gruyter. ISBN 978-3-11-013912-9.
Notopoulos, A. (April 1939). "The Name of Plato". Classical Philology. 34 (2): 135–145. doi:10.1086/362227. S2CID 161505593.
Penner, Terry (1992). "Socrates and the Early Dialogues". In Kraut, Richard (ed.). The Cambridge Companion to Plato. Cambridge University Press. pp. 121–169.
Meinwald, Constance. "Plato". Britannica Online.
"Plato". Encyclopaedic Dictionary The Helios Volume XVI (in Greek). 1952.
"Plato". Suda.
Popper, K. (1962). The Open Society and its Enemies. Vol. 1. London: Routledge.
Press, Gerald Alan (2000). "Introduction". In Press, Gerald Alan (ed.). Who Speaks for Plato?: Studies in Platonic Anonymity. Rowman & Littlefield. pp. 1–14.
Reale, Giovanni (1990). Catan, John R. (ed.). Plato and Aristotle. A History of Ancient Philosophy. Vol. 2. State University of New York Press.
Reale, Giovanni (1997). Toward a New Interpretation of Plato. Washington, DC: CUA Press.
Riginos, Alice (1976). Platonica : the anecdotes concerning the life and writings of Plato. Leiden: E.J. Brill. ISBN 978-90-04-04565-1.
Robinson, John (1827). Archæologica Græca (Second ed.). London: A. J. Valpy. Archived from the original on 1 July 2014. Retrieved 4 February 2017.
Rodriguez-Grandjean, Pablo (1998). Philosophy and Dialogue: Plato's Unwritten Doctrines from a Hermeneutical Point of View. Twentieth World Congress of Philosophy. Boston.
Rowe, Christopher (2006). "Interpreting Plato". In Benson, Hugh H. (ed.). A Companion to Plato. Blackwell Publishing. pp. 13–24.
Schall, James V. (Summer 1996). "On the Death of Plato". The American Scholar. 65.
Schofield, Malcolm (23 August 2002). Craig, Edward (ed.). "Plato". Routledge Encyclopedia of Philosophy. Routledge. Archived from the original on 10 October 2008. Retrieved 3 April 2014.
Sedley, David (2003). Plato's Cratylus. Cambridge University Press.
Slings, S.R. (1987). "Remarks on Some Recent Papyri of the Politeia". Mnemosyne. Fourth. 40 (1/2): 27–34. doi:10.1163/156852587x00030.
Slings, S.R. (2003). Platonis Rempublicam. Oxford University Press.
Smith, William (1870). "Plato". Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology.
Strauss, Leo (1964). The City and the Man. Chicago: University of Chicago Press.
Suzanne, Bernard (8 March 2009). "The Stephanus edition". Plato and his dialogues. Retrieved 3 April 2014.
Szlezak, Thomas A. (1999). Reading Plato. Routledge. ISBN 978-0-415-18984-2.
Tarán, Leonardo (1981). Speusippus of Athens. Brill Publishers.
Tarán, Leonardo (2001). "Plato's Alleged Epitaph". Collected Papers 1962–1999. Brill Academic Publishers. ISBN 978-90-04-12304-5.
Taylor, Alfred Edward (2001) [1937]. Plato: The Man and His Work. Courier Dover Publications. ISBN 978-0-486-41605-2.
Taylor, C.C.W. (2011). "Plato's Epistemology". In Fine, G. (ed.). The Oxford Handbook of Plato. Oxford University Press. pp. 165–190.
Vlastos, Gregory (1991). Socrates: Ironist and Moral Philosopher. Cambridge University Press.
Whitehead, Alfred North (1978). Process and Reality. New York: The Free Press.
Wilamowitz-Moellendorff, Ulrich von (2005) [1917]. Plato: His Life and Work (translated in Greek by Xenophon Armyros). Kaktos. ISBN 978-960-382-664-4.

[tanipteros]

Είναι πάντως απορίας αξιο ( δίκης μου) γιατί να ταυτίζεται το Εν με το Αγαθό.

Αυτήν την ταύτιση την καναν οι νεοπλατωνικοί.
Διότι η πηγή όλων των αρετών = αγαθότις έπρεπε να είναι ένας Θεός...ποιος; η Αρχή...

[neon imposter]

Ευχαριστώ για την απάντηση! Αρα, για να καταλάβω την απάντησή σου, ο σκηνοθέτης αξιοποιεί τον Ηλιο, όπως και ο Πλάτων, για να καταλήξει ότι το Αγαθό είναι η ιδανική ένωση ανδρός και γυναικός;
Υ.Γ. Θα δω και τα υπόλοιπα που μου έχεις επισημάνει

Περίπου! Ο Ήλιος είναι η Μόνικα Βίτι, και σ αυτό συμφωνούμε, χωρίς αξιολογική σειρά, Εγώ, ο Πλάτων, ο Αντονιόνι, ο Γιάννης Πάριος και ο Καμύ (αν και ο τελευταίος προσπαθώντας να τον κοιτάξει στα μάτια, κατέληξε στο (λανθασμένο ως προς το ένα σκέλος) Η ζωή δεν έχει κανένα νόημα αλλά αξίζει να μαχόμαστε γι' αυτή (ή κάτι τέτοιο)), και η ένωση ανδρός και γυναικός είναι η βασιλική οδός προς τον Ήλιο κλπ,

είναι μεγάλη η συζήτηση αλλά το κλειδί το έχει ο Scruton και το καθιστά κοινόχρηστο όταν μιλά για την Ομορφιά

σ' αρέσει κρυφά κι ο Πάριος; λέγε τώρα

όχι ρε, ο Μεσογειακός Ήλιος μ αρέσει

γι αυτό και η φαεθωνική αυτή περιγραφή του αντικειμένου του πόθου του Γιάννη μ ενθουσιάζει

[ksk]

Είναι πάντως απορίας αξιο ( δίκης μου) γιατί να ταυτίζεται το Εν με το Αγαθό.

Αυτήν την ταύτιση την καναν οι νεοπλατωνικοί.
Διότι η πηγή όλων των αρετών = αγαθότις έπρεπε να είναι ένας Θεός...ποιος; η Αρχή...

Όλα εδώ πληρώνονται...Αντιπεπονθος.

[Αχθος Αρουρης]

<<.... μη μονο το γιγνωσκεσθαι υπο του
αγαθου παρειναι, αλλα και το ειναι τε και
την ουσιαν υπ’εκεινου αυτοις προσειναι.....>>

([απο το αγαθο] δεν προερχεται μονο το οτι
γινονται γνωστα [τα αντικειμενα της γνωσης]
αλλα οτι και το ειναι τους και την ουσια τους
[των αντικειμενων της γνωσης] την εχουν
χαρη σε αυτο [το αγαθο]) πολιτ.509b

συμφωνα με το προηγουμενο αποσπασμα,
η ιδεα του αγαθου θεωρειται ως οντολογικη
και γνωσιολογικη αρχη, ο πυρηνας πανω
στον οποιο θεμελιωνονται ολες οι οντοτητες
και ολες οι ηθικες αξιες, δηλ. η οντολογικη
και γνωσιολογικη αρχη που διδει περιεχομενο
σε ολα τα επι μερους οντολογικα, γνωσιολογικα,
και αξιολογικα ειδη (αρετη, ηθικες ιδεες κτλ.) ........

στην προπροηγουμενη αναρτηση, η τελευταια
φραση αντιπροσωπευει οτιδηποτε αλλο εκτος
απο την φιλοσοφια του πλατανου.....και μαλλον
εκφραζει το προσωπικο πιστευω του συγγραφεα....
...................................

Νομίζω ότι το τελευταίο συμπέρασμα ο συγγραφέας το εξάγει, μελετώντας και άλλα έργα του Πλάτωνα. Αν η μόνη έγκυρη γνώση είναι η γνώση των Ιδεών και, αν η ενατένιση και η κατάκτηση των Ιδεών είναι ο μόνος δρόμος προς την ευδαιμονία, τότε η γνώση είναι αρετή

η γνωση ειναι αρετη, θεση γνωστη ως σωκρατικη απαιτηση,
<επει αρετη γιγνωσκειν εστι> (virtue is knowledge)...
..ειναι μια συνθεση αποψεων του σωκρατη για ζητηματα
ηθικου περιεχομενου, που εντοπιζονται απο συγχρονους
μελετητες σε αποσπασματα εργων του πλ. κυριως πρωταγορας,
απολογια, μενων, γοργιας, νομοι, επισης στον ξυνοφωντα.
.......η ιδεα του αγαθου, εξεταζεται στην πολιτεια...... γι΄αυτο
εν προκειμενω αναφερεσαι στην πολιτεια και δεν αναφερεσαι
σε αλλα εργα του πλατανου

αυτο που λες αφορα την γενικη θεωρια των πλατωνικων ιδεων.....
...η πραγματευση και περιγραφη της ιδεας του αγαθου ειναι
κεφαλαιο σχετικο μεν, ξεχωρο δε, απο το κεφαλαιο της γνωσης
των ιδεων ........ η ιδεα του αγαθου ειναι υπερανω της γνωσεως των
επιμερους ιδεων, καμμια απο τις επιμερους ιδεες δεν μπορει
να καταλαβει και να παρει την θεση της ιδεας του αγαθου.

στην τελευταια φραση του κειμενου που εθιξα, προσδιοριζεται
η ιδεα του αγαθου ως κατ’εξοχην ηθικη ιδεα .....................
(Γι’ αυτό στην κορυφή της πυραμίδας των Iδεών τοποθετείται
η κατ’ εξοχήν ηθική Iδέα, η Iδέα του αγαθού, η ίδια η Αρετή).......

......απομονωνει διχα αρχης, χωρις την αρχη, ενα λογικο γνωρισμα της
ιδεας του αγαθου, η οποια [ιδεα του αγαθου] ειναι και κατ’ εξοχήν
ηθική ιδέα......... παραλειπει την ΑΡΧΗ απο την οποια προερχεται
η κατ’ εξοχην ηθικη ιδεα, δηλ. η ιδεα του αγαθου ως οντολογικη
και γνωσιολογικη ΑΡΧΗ δεν μπορει παρα να ειναι και κατ’ εξοχήν
ηθική ιδέα....... δεν πρεπει να συγχεεται η ιδεα του αγαθου
με την ηθικη ιδεα και την αρετη, μολονοτι η ιδεα του αγαθου ειναι
η κατ’ εξοχην ηθικη ιδεα........

πλατωνικη ιδεα ειναι η κoζα φορμολης (causa formalis) .....
........ μορφη ή εκδικητικη αιτια, (ειδητικη) το προτυπο που
υπαρχει αφ’ εαυτου .....................................
παραδειγμα του προτυπου ειναι η αισθητη ουσια, που δεν
υπαρχει απο μονη της αλλα υπαρχει χαριν του προτυπου........
δηλ. γινεται λογος για δυο πραγματα, για μια προτυπη ουσια
αναλοιωτη (ιδεα) και για μια αισθητη ουσια φθαρτη (πραγμα τι) ......

η ιδεα του αγαθου ειναι επεκεινα της ουσιας, δεν θεωρειται ουσια.....
......ο πλωτινος χρησιμοποιει για το εν, (το αντιστοιχο της ιδεας του αγαθου)
την λεξη το υπεραγαθόν, δηλ. περαν του καλου ..... καλο, ηθικο,
δικαιο, οντοτητες, αρετες, γνωστικα, αξιολογικα αντικειμενα ειναι ειδη,
δηλ. ιδεες μεσα σε ουσια, η ιδεα του αγαθου δεν ειναι μεσα σε ουσια,
οπως ο ηλιος δεν ειναι μεσα σε αυτα που φωτιζει ......................

θα σου πω τα σχετικα αποσπασματα .....................

[Γράφων]

<<.... μη μονο το γιγνωσκεσθαι υπο του
αγαθου παρειναι, αλλα και το ειναι τε και
την ουσιαν υπ’εκεινου αυτοις προσειναι.....>>

([απο το αγαθο] δεν προερχεται μονο το οτι
γινονται γνωστα [τα αντικειμενα της γνωσης]
αλλα οτι και το ειναι τους και την ουσια τους
[των αντικειμενων της γνωσης] την εχουν
χαρη σε αυτο [το αγαθο]) πολιτ.509b

συμφωνα με το προηγουμενο αποσπασμα,
η ιδεα του αγαθου θεωρειται ως οντολογικη
και γνωσιολογικη αρχη, ο πυρηνας πανω
στον οποιο θεμελιωνονται ολες οι οντοτητες
και ολες οι ηθικες αξιες, δηλ. η οντολογικη
και γνωσιολογικη αρχη που διδει περιεχομενο
σε ολα τα επι μερους οντολογικα, γνωσιολογικα,
και αξιολογικα ειδη (αρετη, ηθικες ιδεες κτλ.) ........

στην προπροηγουμενη αναρτηση, η τελευταια
φραση αντιπροσωπευει οτιδηποτε αλλο εκτος
απο την φιλοσοφια του πλατανου.....και μαλλον
εκφραζει το προσωπικο πιστευω του συγγραφεα....
...................................

Νομίζω ότι το τελευταίο συμπέρασμα ο συγγραφέας το εξάγει, μελετώντας και άλλα έργα του Πλάτωνα. Αν η μόνη έγκυρη γνώση είναι η γνώση των Ιδεών και, αν η ενατένιση και η κατάκτηση των Ιδεών είναι ο μόνος δρόμος προς την ευδαιμονία, τότε η γνώση είναι αρετή

η γνωση ειναι αρετη, θεση γνωστη ως σωκρατικη απαιτηση,
<επει αρετη γιγνωσκειν εστι> (virtue is knowledge)...
..ειναι μια συνθεση αποψεων του σωκρατη για ζητηματα
ηθικου περιεχομενου, που εντοπιζονται απο συγχρονους
μελετητες σε αποσπασματα εργων του πλ. κυριως πρωταγορας,
απολογια, μενων, γοργιας, νομοι, επισης στον ξυνοφωντα.
.......η ιδεα του αγαθου, εξεταζεται στην πολιτεια...... γι΄αυτο
εν προκειμενω αναφερεσαι στην πολιτεια και δεν αναφερεσαι
σε αλλα εργα του πλατανου

αυτο που λες αφορα την γενικη θεωρια των πλατωνικων ιδεων.....
...η πραγματευση και περιγραφη της ιδεας του αγαθου ειναι
κεφαλαιο σχετικο μεν, ξεχωρο δε, απο το κεφαλαιο της γνωσης
των ιδεων ........ η ιδεα του αγαθου ειναι υπερανω της γνωσεως των
επιμερους ιδεων, καμμια απο τις επιμερους ιδεες δεν μπορει
να καταλαβει και να παρει την θεση της ιδεας του αγαθου.

στην τελευταια φραση του κειμενου που εθιξα, προσδιοριζεται
η ιδεα του αγαθου ως κατ’εξοχην ηθικη ιδεα .....................
(Γι’ αυτό στην κορυφή της πυραμίδας των Iδεών τοποθετείται
η κατ’ εξοχήν ηθική Iδέα, η Iδέα του αγαθού, η ίδια η Αρετή).......

......απομονωνει διχα αρχης, χωρις την αρχη, ενα λογικο γνωρισμα της
ιδεας του αγαθου, η οποια [ιδεα του αγαθου] ειναι και κατ’ εξοχήν
ηθική ιδέα......... παραλειπει την ΑΡΧΗ απο την οποια προερχεται
η κατ’ εξοχην ηθικη ιδεα, δηλ. η ιδεα του αγαθου ως οντολογικη
και γνωσιολογικη ΑΡΧΗ δεν μπορει παρα να ειναι και κατ’ εξοχήν
ηθική ιδέα....... δεν πρεπει να συγχεεται η ιδεα του αγαθου
με την ηθικη ιδεα και την αρετη, μολονοτι η ιδεα του αγαθου ειναι
η κατ’ εξοχην ηθικη ιδεα........

πλατωνικη ιδεα ειναι η κoζα φορμολης (causa formalis) .....
........ μορφη ή εκδικητικη αιτια, (ειδητικη) το προτυπο που
υπαρχει αφ’ εαυτου .....................................
παραδειγμα του προτυπου ειναι η αισθητη ουσια, που δεν
υπαρχει απο μονη της αλλα υπαρχει χαριν του προτυπου........
δηλ. γινεται λογος για δυο πραγματα, για μια προτυπη ουσια
αναλοιωτη (ιδεα) και για μια αισθητη ουσια φθαρτη (πραγμα τι) ......

η ιδεα του αγαθου ειναι επεκεινα της ουσιας, δεν θεωρειται ουσια.....
......ο πλωτινος χρησιμοποιει για το εν, (το αντιστοιχο της ιδεας του αγαθου)
την λεξη το υπεραγαθόν, δηλ. περαν του καλου ..... καλο, ηθικο,
δικαιο, οντοτητες, αρετες, γνωστικα, αξιολογικα αντικειμενα ειναι ειδη,
δηλ. ιδεες μεσα σε ουσια, η ιδεα του αγαθου δεν ειναι μεσα σε ουσια,
οπως ο ηλιος δεν ειναι μεσα σε αυτα που φωτιζει ......................

θα σου πω τα σχετικα αποσπασματα .....................

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Ναι, αν δεν σου είναι κόπος, θα με βοηθούσε και η παράθεση των σχετικών χωρίων

[Αχθος Αρουρης]

με μικρο κοπο και λιγη προσοχη, πολλα καταλαβαινεις .......
...... (τα εκτος παρενθεσεως ειναι η μτφρ. τα μεσα σε
παρενθεση ειναι δικα μου)

ξεκινωντας απο 504b................ταδε λεγει.........

<<μακροτερα ειη περιοδος>> ........................................
υπαρχει ενας αλλος μακρυτερος δρομος (εννοει την διαλεκτικη σε
αντιθεση με τα μαθηματικα) προκειμενου να γινουν κατανοητες
οι αρετες (δηλ. σωφροσυνη, ανδρεια, δικαιοσυνη, σοφια)

(.......ηδη ετοιμαζεται να μιλησει για κατι που βρισκεται περαν
των αρετων, πιο μακρυα, και που ειναι κατι διαφορετικο απο
τις αρετες .....)

<<του μεγιστου τε και μαλιστα προσηκοντος μαθηματος>>
αν ενας ανθρωπος δεν ακολουθησει αυτον τον μακρυτερο δρομο,
δεν θα φθαση ποτε στην εντελεια, στην υπερτατη γνωση που
τον αφορα πιο πολυ απο καθε τι αλλο ..................................

<<ετι τι μειζον δικαιοσυνης;;;;;;>>
δηλωμενη απορια...... υπαρχει κατι ανωτερο απο την δικαιοσυνη
και απο οσα συζητησαμε ;;;;;;;;; ποιο ειναι αυτο το μεγιστο
μαθημα ;;;;;;;

<<η του αγαθου ιδεα μεγιστον μαθημα>>
ανωτατο μαθημα ειναι η ιδεα του αγαθου, με την δικη της
επενεργεια η δικαιοσυνη και τα παρομοια αποβαινουν χρησιμα
και ωφελιμα ...................................

(δηλ. η ιδεα του αγαθου ειναι υπερανω της αρετης και της
δικαιοσυνης...........χρησιμα και ωφελιμα ανηκουν στην σωκρατικη
εννοια του αγαθου, αγαθον η ιδεα, αγαθα οι ιδεες που οδηγουν
στο virtue is knowledge.........εδω ειναι το κρισιμο σημειο που
σταματα η σωκρατικη αναζητηση του αγαθου και συνεχιζει
ο πλ. μονος του την πορεια στον μακρυτερο δρομο προς
την συλληψη του μεγιστου μαθηματος της ιδεας του αγαθου)


<<ανευ δε ταυτης......ουδεν ημιν οφελος>>
δεν εχομε σαφη γνωση της ιδεας του αγαθου, αλλα το ξερεις
οτι χωρις αυτη τη γνωση (δηλ. τη γνωση της ιδεας του αγαθου)
δεν θα μας ωφελουσε σε τιποτε, ακομα κι αν γνωριζαμε
ολα τα αλλα στην εντελεια..............

(.....ολα τα αλλα........ οι επιμερους γνωσεις που προερχονται απο
τις αντιστοιχες επιμερους ιδεες και ................ τα μαθηματικα)

............................στη συνεχεια στο κειμενο.................
εξηγει οτι το αγαθο για τους πολλους ειναι η ηδονη,
για τα λεπτοφυα πνευματα (κομψοτερους) η φρονηση.
(ο σκουτεροπουλος μτφρ. η γνωση και ο στοχασμος)

..........<<φανερον οτι μεγαλαι και πολλαι αμφισβητησεις
περι αυτου>> (δηλ. του ζητηματος του αγαθου)......................

<<πολλα καλα και πολλα αγαθα.......>> υπαρχουν πολλα ομορφα
και πολλα αγαθα.....(δηλ. τα αισθητα που υπαρχουν σε πληθος,
πολλαπλοτητα) <<και αυτο δη καλον και αυτο αγαθον....>>
και απο την αλλη υπαρχει το καθεαυτο ωραιο και το καθεαυτο αγαθο,
(δηλ. τα νοητα, τα καθαυτα) και για ολα τα αλλα ισχυει το ιδιο,
<<και ιδεαν μιαν.....ο εστιν...........>> υπαρχει ΕΝΑ ιδεατο καλουπι
για καθεμια ποιοτητα και καθε καλουπι το χαρακτηριζομε ως
πραγματικη ουσια (ο εστιν) ............

(δηλ. ενοτητα της ιδεας που κανει καθε αισθητο να ειναι αυτο
που ειναι και που του δινει νοημα)

<<τα μεν ορασθαι, νοησθαι δ’ου, τας ιδεας νοησθαι, ορασθαι δ’ ου>>
τα πραγματα τα βλεπομε αλλα δεν τα νοουμε, τις ιδεες τις νοουμε
αλλα δεν τις βλεπομε .................................
(δηλ. βλεπομε το σχημα του τριγωνου, ειτε σ’ενα σχεδιο, ειτε σ’ενα κτισμα,
νοουμε το ιδεατο σχημα του τριγωνου, την ιδεα του τριγωνου που δεν βλεπομε,
εννοειται με τα σωματικα μας ματια)

.........................στη συνεχεια η εικονα με τον ηλιο................... παραλειπω......................παραλειπω..................παραλειπω...............

508e ............................... (το κρισιμο θεμα)
<<....το την αληθειαν παρεχον τοις γιγνωσκομενοις και τω
γιγνωσκοντι την δυναμιν αποδιδον.....>>
τουτο που παρεχει την αληθεια στα γνωστικα αντικειμενα και, σ’ αυτον
που γνωριζει, τη δυναμη να γνωριζει, <<την του αγαθου ιδεαν φαθι ειναι>>
τουτο να το λες οτι ειναι η ιδεα του αγαθου.........
(δηλ. κατα καποιο τρομο εχομε τον ορισμο της α.ι.ντια οφ agathon,
σχετικο ορισμο, παρεμβαινει το φαθι (προστακτικη του φημι) πριν το ειναι,
ο σκουτερ μτφρ. το φαθι = αυτο μπορεις να το ισχυριστεις.

<<αιτιαν δ’ επιστημης ουσαν........μειζονως τιμητεον την του αγαθου εξιν>>
[η ιδεα του αγαθου] ειναι η αιτια της επιστημης και της αληθειας....... αν και
αυτα τα δυο, επιστημη και αληθεια, ειναι τοσο ομορφα και καλα, σωστα
θα κρινεις αν πεις οτι η ιδεα του αγαθου ειναι κατι διαφορετικο (αλλο) και ομορφοτερο (καλλιον) απο αυτα τα δυο......... και οπως σωστα πιστευομε οτι
το φως κι η οραση ειναι ηλιοειδη, δηλ. οτι εχουν, πατερας προς παιδι, την
αμεσοτερη συγγενικη σχεση με τον ηλιο, αλλα δεν ειναι ο ιδιος ο ηλιος,
(δηλ. δεν ταυτιζονται με τον ηλιο), ετσι σωστα πιστευομε οτι αληθεια
και επιστημη ειναι αγαθοειδη, (δηλ. οι πιο στενεις συγγενεις της ιδεας
του αγαθου, που εχουν την μορφη του αγαθου,) δεν ειναι ομως σωστο
να νομιζομε, οτι η ιδεα του αγαθου ειναι, ειτε η επιστημη ειτε η αληθεια,
αλλα οφειλομε στην ιδεα του αγαθου μεγαλυτερη τιμη...........................

509b5......................................

<<.... μη μονο το γιγνωσκεσθαι (γνωσιολογικη αρχη) υπο του
αγαθου παρειναι, αλλα και το ειναι (οντολογικη αρχη) τε και
την ουσιαν υπ’εκεινου αυτοις προσειναι.....ουκ ουσιας οντος
του αγαθου, αλλ’ετι επεκεινα της ουσιας πρεσβεια και δυναμει
υπερεχοντος>>

απο το αγαθο δεν προερχεται μονο το οτι γινονται γνωστα τα αντικειμενα
της γνωσης (ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΡΧΗ) αλλα οτι και το ειναι τους
και την ουσια τους (ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΑΡΧΗ) τα αντικειμενα της γνωσης
την εχουν χαρη σε αυτο [στην ιδεα του αγαθου], χωρις να ειναι το ιδιο
[δηλ. η ιδεα του αγαθου] καποια ουσια, αλλα ακομη πιο περα απο την ουσια, ανωτερη απο αυτη [δηλ. την ουσια] ως προς το αξιωμα και τη δυναμη.............................................

(ακολουθω την πολυ καλη μτφρ. του σκουτρελοπουλου)

αυτα.... παντα..... συμφωνα..... με τα λεγομενα του πλατυνους.....

η ιδεα του αγαθου, ειναι ΕΠΕΚΕΙΝΑ της ουσιας.... δεν ταυτιζεται
με καποιο επιμερους αγαθο (καλλος, δικαιοσυνη, φρονηση, ανδρεια....)
...... αν και καθε επιμερους αγαθο εχει την αρχη του στην ιδεα του αγαθου,
η σημασια της ιδεας του αγαθου δεν μπορει να περιοριστει σε μια ιδεα
ηθικολογικου περιεχομενου ..... οσο για το επεκεινα, συνεχισε την ιστορια του
ως υπερ-ουσιοτητα στον πλωτινο και στον διονυσιο αεροπαγιτη, απο εκει
περασε στην δυτικη φιλοσοφια ως υπερβατικοτητα (transcendental) και τελικα,
μεσω σπουδων στα παν/μια της δυσης, τα μαθαμε κι εμεις τελευταιοι .........

νασαι καλα .................

[Γράφων]

με μικρο κοπο και λιγη προσοχη, πολλα καταλαβαινεις .......
...... (τα εκτος παρενθεσεως ειναι η μτφρ. τα μεσα σε
παρενθεση ειναι δικα μου)

ξεκινωντας απο 504b................ταδε λεγει.........

<<μακροτερα ειη περιοδος>> ........................................
υπαρχει ενας αλλος μακρυτερος δρομος (εννοει την διαλεκτικη σε
αντιθεση με τα μαθηματικα) προκειμενου να γινουν κατανοητες
οι αρετες (δηλ. σωφροσυνη, ανδρεια, δικαιοσυνη, σοφια)

(.......ηδη ετοιμαζεται να μιλησει για κατι που βρισκεται περαν
των αρετων, πιο μακρυα, και που ειναι κατι διαφορετικο απο
τις αρετες .....)

<<του μεγιστου τε και μαλιστα προσηκοντος μαθηματος>>
αν ενας ανθρωπος δεν ακολουθησει αυτον τον μακρυτερο δρομο,
δεν θα φθαση ποτε στην εντελεια, στην υπερτατη γνωση που
τον αφορα πιο πολυ απο καθε τι αλλο ..................................

<<ετι τι μειζον δικαιοσυνης;;;;;;>>
δηλωμενη απορια...... υπαρχει κατι ανωτερο απο την δικαιοσυνη
και απο οσα συζητησαμε ;;;;;;;;; ποιο ειναι αυτο το μεγιστο
μαθημα ;;;;;;;

<<η του αγαθου ιδεα μεγιστον μαθημα>>
ανωτατο μαθημα ειναι η ιδεα του αγαθου, με την δικη της
επενεργεια η δικαιοσυνη και τα παρομοια αποβαινουν χρησιμα
και ωφελιμα ...................................

(δηλ. η ιδεα του αγαθου ειναι υπερανω της αρετης και της
δικαιοσυνης...........χρησιμα και ωφελιμα ανηκουν στην σωκρατικη
εννοια του αγαθου, αγαθον η ιδεα, αγαθα οι ιδεες που οδηγουν
στο virtue is knowledge.........εδω ειναι το κρισιμο σημειο που
σταματα η σωκρατικη αναζητηση του αγαθου και συνεχιζει
ο πλ. μονος του την πορεια στον μακρυτερο δρομο προς
την συλληψη του μεγιστου μαθηματος της ιδεας του αγαθου)


<<ανευ δε ταυτης......ουδεν ημιν οφελος>>
δεν εχομε σαφη γνωση της ιδεας του αγαθου, αλλα το ξερεις
οτι χωρις αυτη τη γνωση (δηλ. τη γνωση της ιδεας του αγαθου)
δεν θα μας ωφελουσε σε τιποτε, ακομα κι αν γνωριζαμε
ολα τα αλλα στην εντελεια..............

(.....ολα τα αλλα........ οι επιμερους γνωσεις που προερχονται απο
τις αντιστοιχες επιμερους ιδεες και ................ τα μαθηματικα)

............................στη συνεχεια στο κειμενο.................
εξηγει οτι το αγαθο για τους πολλους ειναι η ηδονη,
για τα λεπτοφυα πνευματα (κομψοτερους) η φρονηση.
(ο σκουτεροπουλος μτφρ. η γνωση και ο στοχασμος)

..........<<φανερον οτι μεγαλαι και πολλαι αμφισβητησεις
περι αυτου>> (δηλ. του ζητηματος του αγαθου)......................

<<πολλα καλα και πολλα αγαθα.......>> υπαρχουν πολλα ομορφα
και πολλα αγαθα.....(δηλ. τα αισθητα που υπαρχουν σε πληθος,
πολλαπλοτητα) <<και αυτο δη καλον και αυτο αγαθον....>>
και απο την αλλη υπαρχει το καθεαυτο ωραιο και το καθεαυτο αγαθο,
(δηλ. τα νοητα, τα καθαυτα) και για ολα τα αλλα ισχυει το ιδιο,
<<και ιδεαν μιαν.....ο εστιν...........>> υπαρχει ΕΝΑ ιδεατο καλουπι
για καθεμια ποιοτητα και καθε καλουπι το χαρακτηριζομε ως
πραγματικη ουσια (ο εστιν) ............

(δηλ. ενοτητα της ιδεας που κανει καθε αισθητο να ειναι αυτο
που ειναι και που του δινει νοημα)

<<τα μεν ορασθαι, νοησθαι δ’ου, τας ιδεας νοησθαι, ορασθαι δ’ ου>>
τα πραγματα τα βλεπομε αλλα δεν τα νοουμε, τις ιδεες τις νοουμε
αλλα δεν τις βλεπομε .................................
(δηλ. βλεπομε το σχημα του τριγωνου, ειτε σ’ενα σχεδιο, ειτε σ’ενα κτισμα,
νοουμε το ιδεατο σχημα του τριγωνου, την ιδεα του τριγωνου που δεν βλεπομε,
εννοειται με τα σωματικα μας ματια)

.........................στη συνεχεια η εικονα με τον ηλιο................... παραλειπω......................παραλειπω..................παραλειπω...............

508e ............................... (το κρισιμο θεμα)
<<....το την αληθειαν παρεχον τοις γιγνωσκομενοις και τω
γιγνωσκοντι την δυναμιν αποδιδον.....>>
τουτο που παρεχει την αληθεια στα γνωστικα αντικειμενα και, σ’ αυτον
που γνωριζει, τη δυναμη να γνωριζει, <<την του αγαθου ιδεαν φαθι ειναι>>
τουτο να το λες οτι ειναι η ιδεα του αγαθου.........
(δηλ. κατα καποιο τρομο εχομε τον ορισμο της α.ι.ντια οφ agathon,
σχετικο ορισμο, παρεμβαινει το φαθι (προστακτικη του φημι) πριν το ειναι,
ο σκουτερ μτφρ. το φαθι = αυτο μπορεις να το ισχυριστεις.

<<αιτιαν δ’ επιστημης ουσαν........μειζονως τιμητεον την του αγαθου εξιν>>
[η ιδεα του αγαθου] ειναι η αιτια της επιστημης και της αληθειας....... αν και
αυτα τα δυο, επιστημη και αληθεια, ειναι τοσο ομορφα και καλα, σωστα
θα κρινεις αν πεις οτι η ιδεα του αγαθου ειναι κατι διαφορετικο (αλλο) και ομορφοτερο (καλλιον) απο αυτα τα δυο......... και οπως σωστα πιστευομε οτι
το φως κι η οραση ειναι ηλιοειδη, δηλ. οτι εχουν, πατερας προς παιδι, την
αμεσοτερη συγγενικη σχεση με τον ηλιο, αλλα δεν ειναι ο ιδιος ο ηλιος,
(δηλ. δεν ταυτιζονται με τον ηλιο), ετσι σωστα πιστευομε οτι αληθεια
και επιστημη ειναι αγαθοειδη, (δηλ. οι πιο στενεις συγγενεις της ιδεας
του αγαθου, που εχουν την μορφη του αγαθου,) δεν ειναι ομως σωστο
να νομιζομε, οτι η ιδεα του αγαθου ειναι, ειτε η επιστημη ειτε η αληθεια,
αλλα οφειλομε στην ιδεα του αγαθου μεγαλυτερη τιμη...........................

509b5......................................

<<.... μη μονο το γιγνωσκεσθαι (γνωσιολογικη αρχη) υπο του
αγαθου παρειναι, αλλα και το ειναι (οντολογικη αρχη) τε και
την ουσιαν υπ’εκεινου αυτοις προσειναι.....ουκ ουσιας οντος
του αγαθου, αλλ’ετι επεκεινα της ουσιας πρεσβεια και δυναμει
υπερεχοντος>>

απο το αγαθο δεν προερχεται μονο το οτι γινονται γνωστα τα αντικειμενα
της γνωσης (ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΡΧΗ) αλλα οτι και το ειναι τους
και την ουσια τους (ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΑΡΧΗ) τα αντικειμενα της γνωσης
την εχουν χαρη σε αυτο [στην ιδεα του αγαθου], χωρις να ειναι το ιδιο
[δηλ. η ιδεα του αγαθου] καποια ουσια, αλλα ακομη πιο περα απο την ουσια, ανωτερη απο αυτη [δηλ. την ουσια] ως προς το αξιωμα και τη δυναμη.............................................

(ακολουθω την πολυ καλη μτφρ. του σκουτρελοπουλου)

αυτα.... παντα..... συμφωνα..... με τα λεγομενα του πλατυνους.....

η ιδεα του αγαθου, ειναι ΕΠΕΚΕΙΝΑ της ουσιας.... δεν ταυτιζεται
με καποιο επιμερους αγαθο (καλλος, δικαιοσυνη, φρονηση, ανδρεια....)
...... αν και καθε επιμερους αγαθο εχει την αρχη του στην ιδεα του αγαθου,
η σημασια της ιδεας του αγαθου δεν μπορει να περιοριστει σε μια ιδεα
ηθικολογικου περιεχομενου ..... οσο για το επεκεινα, συνεχισε την ιστορια του
ως υπερ-ουσιοτητα στον πλωτινο και στον διονυσιο αεροπαγιτη, απο εκει
περασε στην δυτικη φιλοσοφια ως υπερβατικοτητα (transcendental) και τελικα,
μεσω σπουδων στα παν/μια της δυσης, τα μαθαμε κι εμεις τελευταιοι .........

νασαι καλα .................

Ευχαριστώ πολύ!

[τίποτα]

Μία απορία
Το Αγαθόν είναι κάτι το αυθυπαρκτο , ή είναι υποκειμενική αξιολογική κρίση των ανθρώπων;
Τίποτε στην φύση δεν είναι καλό ή κακό, ή δικη μας σκέψη το βλέπει ως τέτοιο

Αυθύπαρκτο, ο Πλάτων το καλούσε Αγαθόν, οι μεσοπλατωνικοί Θεό και οι νεοπλατωνικοί Εν. Αλλά νομίζω ότι είναι διαφορετικό από τον Χριστιανικό Θεό διότι δεν είναι ανθρωπόμορφο και δεν ταυτίζεται με τον δημιουργό.

[τίποτα]

Θεωρω ότι η δικαιοσύνη είναι ανώτερη αφού οι Πύλες του ορθού και του δικαίου υπάρχουν και μετά θάνατο.
Αγαθό...παράγει δίχως να αναμειγνύεται.

Οι υπόλοιπες Ιδέες είναι αιώνιες; Το Αγαθό παρήγαγε τις υπόλοιπες Ιδέες;

οι Νεοπλατωνικοί είχαν την εξής κοσμογονία... Εν->Ενάδες->Νους->Ιδέες->Παγκόσμια Ψυχή->Θεοί->Δαίμονες->Ψυχές.

Ο Παγκόσμιος Νους που είναι μετά τις Ενάδες νοεί τις Ιδέες οι οποίες είναι οι Φορείς των Όντων (Θεοί, Δαίμονες, Ψυχές).
Ο Πλάτων και οι Νεοπλατωνικοί κατά την γνώμη μου δημιουργούν την δικιά τους ερμηνεία για τον Κόσμο αλλά αν πας πιο πίσω στους Πυθαγόρειους η Κοσμογονία είναι λίγο διαφορετική.

Ο Πυθαγόρας περιγράφει την Κοσμογονία με την Τετρακτύ.
Η Τετρακτύς είναι 10 σβόλοι τοποθετημένοι ως Ενας, Δύο, Τρεις, Τέσσερεις σε μορφή Ισόπλευρου τριγώνου..

Ο πρώτος σβόλος είναι το Εν το οποίο από τον ίδιο του τον εαυτό δημιουργεί το άλλο του μισό και έτσι έχουμε την Δυάδα ή την Μεγάλη Μητέρα Θεά.

Από την Δυάδα περνάμε στο επόμενο Ον την Τριάδα όπου είναι ο Υιός της Μεγάλης Μητέρας Θεάς που από την ίδια της την ουσία τον δημιουργεί.
Για τον λόγο αυτό η Δυάδα ή αλλιώς η Μεγάλη Μητέρα Θεά είναι και η Παρθένος που χωρίς την παρέμβαση του Ενός γεννά την Τριάδα ή Υιό Θεό.

Τώρα πρόσεξε η πυθαγόρεια θεολογία αναφέρει ότι το Εν είναι ο Πατήρ Νους που νοεί τις Ιδέες που θα διαμορφώσουν τον Κόσμο.
Οι Πυθαγόρειοι πίστευαν στην μαγική δράση της ομιλίας και έτσι βάζουν το Υιό Θεό να προφέρει τις Ιδέες του Ενός-Νου και να τις ρίχνει σαν Λόγους-Κεραυνούς στην μήτρα της Μεγάλης Μητέρας Θεάς.

Έτσι η Δυάδα με την Τριάδα (Πεντάς) δημιουργούν αρχικά τα 4 στοιχεία (Αήρ, Πυρ, Ύδωρ, Γαία) την Τετράδα που είναι ο υλικός κόσμος.
Στην συνέχεια ο Υιός-Λόγος Θεός (που οι Πυθαγόρειοι τον ταύτιζαν με τον Δία) δημιουργεί μέσω της Μεγάλης Μητέρας Θεάς τα όντα Θεούς, Δαίμονες και την Παγκόσμια Ψυχή του Κόσμου. Βλέπεις οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν και πίστευαν ότι ο Κόσμος είναι Ον που ζει και έχει Ψυχή.

Τις υπόλοιπες ψυχές των ανθρώπων, ζώων, φυτών, άστρων τις δημιουργήσαν οι Θεοί πάλι με τον Λόγο και τις Ιδέες του Ενός-Νου και την Μεγάλη Μητέρα Θεά. Απλά εδώ οι Θεοί παίζουν τον ρόλο του Υιού-Λόγου και έτσι οι ψυχές των όντων είναι αθάνατες αλλά χωρίς γνώση.

Οι ψυχές καλούνται να ενσαρκωθούν να βιώσουν την ζωή και να αποκτήσουν εμπειρία και γνώση βιωματική του Κόσμου.

Πού έμαθες όλα αυτά για την πυθαγόρεια θεολογία;