AGAMBEN - ΜΑKRΟΠΟΥΛΟΣ - STRAUSS Bizarre love triangle

[neon imposter]

Ευχαριστημένος, που μετά από καιρό κατόρθωσα να ολοκληρώσω την ανάγνωση ενός (1) βιβλίου, της "Κατάστασης Εξαίρεσης" του Giorgio Agamben, έκλεισε το pdf και σκέφτηκα αμέσως τον τρόπο που θα το γιόρταζα*.

Έχοντας αφήσει πίσω τις έξαλλες και glam θα έλεγε κανείς εποχές, δεν σκέφτηκα κάτι τρομερά εκκεντρικό όσον αφορούσε στον τρόπο εορτασμού - όπως λ.χ. το να παραγγείλω δέκα πίτσες και επτά κόκα κόλες σε άλλη διεύθυνση και να απολαύσω έπειτα την παρεξήγηση με τον ντελιβερά από το τηλεσκόπιό μου ή το να περάσω το λεπτό καλαμάκι του φρέντο εσπρέσσο στο χοντρό του φραπέ και να κυκλοφορήσω ανάμεσα στους διαβάτες πίνοντας εσπρέσο με χοντρό και δη πλαστικό καλαμάκι.

Όχι - αυτές οι εξαλλοσύνες δεν συμβαδίζουν με την ηλικία μου. Αντιθέτως, αυτό που σκέφτηκα - και η σκέψη με γέμισε ευχαρίστηση λόγω της γλυκιάς αναμονής και του αγνώστου της επιλογής - ήταν να βάλω να ακούσω ένα (1) τραγούδι**.

Ποιο όμως θα ήταν αυτό το τραγούδι;

Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν ανάμεσα στο "ερέθισμα" και την "αντίδραση" μου ήλθε στο μυαλό το ότι η μουσική που επενδύει τη διαφήμιση ενός ντοκιμαντέρ της ΕΤ3 είναι το Just like heaven των Cure. Μου ήλθε επίσης στο μυαλό ότι η ΕΡΤ2 κάποτε, στο μακρινό 1996-1997, διαφήμιζε τους αγώνες Β' Εθνικής που προέβαλλε έχοντας ως επένδυση του τρέιλερ το Screamager των Therapy? (Ακολουθεί η κρατική τηλεόραση κάποιου είδους ομοιοπαθητική της μουσικής επιλέγοντας κομμάτια συγκροτημάτων των οποίων το όνομα παραπέμπει σε θεραπεία; Να ένα μοτίβο που θα έπρεπε να παρατηρήσει και μελετήσει κανείς).

Αναλογιζόμενος πως το ποδόσφαιρο τελείωσε κάπου γύρω στις αρχές της χιλιετίας (που συμπίπτει με την έναρξη αυτού που αρκετοί διανοητές αποκαλούν Κάλλη Γιούγκα, και η οποία συμπίπτει με τη χυλόπιτα που είχα φάει από την Κάλλη αλλά και την εβολιανή προσέγγιση της παραλίας ως τόπου όπου κανείς καβαλά τον τίγρη - και όχι αυτό δεν είναι κάποιο αστείο εις βάρος του νιάου), δεν μπόρεσα να μη φτάσω στο συμπέρασμα πως το ποδόσφαιρο τελείωσε την εποχή που επαρχιακές ομάδες έπαψαν να παίζουν κάποιο ρόλο στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής (συμβολικά, το ποδόσφαιρο τελείωσε την εποχή κατά την οποία στην Α' Εθνική βρέθηκαν τέσσερις ομάδες του λεκανοπεδίου που βρίσκονταν στο ίδιο σημείο ακινησίας - η Προοδευτική, ο Ιωνικός, το Αιγάλεω και η Χαλκηδόνα - έστω και αν ο παράγοντας Γιδάκος προσέφερε πολλά στον δύσμοιρο χώρο)***.

Όπως και να έχει - το τραγούδι που αυθόρμητα θέλησα να ακούσω για να γιορτάσω την ανάγνωση του Agamben δεν ήταν άλλο από το Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Περίεργο, σκέφτηκα. Δεν γνώριζα καν ποιος το τραγουδά.

Πληκτρολογώντας τον τίτλο στη μηχανή αναζήτησης - είδα πως ο καλλιτέχνης ονομάζεται Νίκος Μακρόπουλος και πως ο σωστός τίτλος είναι Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης.

"Πολύ λογικό," ίσως πει κάποιος. "Αφού ο ένας τίτλος (του βιβλίου) παραπέμπει στον άλλο (του άσματος), πολύ λογικό η αυθόρμητη N-jerk reaction να είναι αυτή ακριβώς που είχες."

Πράγματι - εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να είναι αυτή η ερμηνεία.

Όμως, κάτι με προβλημάτιζε - είχα άλλωστε προσφάτως διαβάσει (και μάλιστα ολόκληρο) ένα άρθρο κριτικού της λογοτεχνίας όπου γινόταν ανάλυση του περίφημου conceit του T.S.Eliot στο "Καψουροτράγουδο του Προύφροκ," στο οποίο ο ποιητής βλέπει τη νύχτα να απλώνεται "σαν ναρκωμένος ασθενής επάνω στο τραπέζι" (και άραγε ποιο τραπέζι να εννοεί ο ποιητής στη μετάφραση του Τάκη Καγιαλή αναγνώστη, αν όχι εκείνο του καψουρομάγαζου; - για να μη μιλήσω για το κρυπτικό μότο του Δάντη με το οποίο αρχίζει να τραγουδά τον νταλκά του αυτός ο Προύφροκ, προφανώς θαμώνας του μαγαζιού που εμφανίζεται ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης).

Έλεγα λοιπόν πως είχα διαβάσει το "Καψουροτράγουδο" και ήταν απολύτως φυσικό να σκέφτομαι τα μπουζούκια. Όμως, κάτι με προβλημάτιζε.

Και σύντομα κατάλαβα το τι.

Ο Agamben εν πολλοίς μας επισημαίνει πως η κατάσταση εξαίρεσης γίνεται σταδιακά ο κανόνας και πως η Εξουσία γίνεται πανταχού παρούσα στις σύγχρονες νεοφιλελέυθερες δημοκρατίες. Φυσικά, μια bleak εικόνα για το μέλλον, ειδικά όταν έχεις ενδείξεις πως το Κράτος τελευταία σου έχει γίνει στενός κορσές - δεν μπορούσα λ.χ. να μην παρατηρήσω ντάτσουν να περνούν συχνά έξω από το σπίτι μου, σε διάφορα χρώματα, και με προσφορές σε καρπούζια που δεν έχουν κουκούτσια.

Μήπως πίστευε κανείς πως θα θεωρήσω ότι ο εν λόγω γύφτος είχε κατά νου το σμιτιανό Ηγεμόνας είναι αυτός που αποφασίζει για την εξαίρεση παρέχοντάς μου αυτό το ιδανικό χωρίς κουκούτσια καρπούζι και περιμένοντας να τον αποκαλέσω Άρχοντα;

Μειδίασα.

Ο Agamben γράφει ξεκάθαρα

"modern totalitarianism can be defined as the establishment, by means of the state of exception, of a legal civil war that allows for the physical elimination not only of political adversaries but of entire categories of citizens who for some reason cannot be integrated into the political system."

Τι τους ένοιαζε αν εμένα δεν μ αρέσουν τα κουκούτσια στα καρπούζια; Τι τους ένοιαζε αν ο πρώτος στόχος μου στις μαναβικές ανά τον κόσμο των σούπερ μάρκετ είναι να βρω καρπούζια χωρίς κουκούτσια; Ή καρπούζια που θα έχουν τη διάθεση να βγάλουν τα κουκούτσια από τα καρπούζια;

Επρόκειτο όντως για έναν "legal civil war" - αλλά, δυστυχώς γι' αυτούς, τα κομμάτια του παζλ έμπαιναν πλέον στη θέση τους.

ΔΕΝ πάτησα το play - ο Μακρόπουλος με κοίταζε σαν Μεγάλος Αδελφός περιμένοντας να τον ενεργοποιήσω.

Άρχισα να σκέφτομαι. Πότε βγήκε το τραγούδι;

Ψάχνοντας είδα τη σημαδιακή αν μη τι άλλο χρονολογία - 2 0 0 4. Ώστε έτσι λοιπόν.

Όσοι έχουν καλή μνήμη θυμούνται ότι το 2004 είναι το χρονικό σημείο στο οποίο η Κατάσταση Εξαίρεσης αρχίζει να επιβάλλεται στην Ελλάδα. Θα θυμούνται πως με πρόφαση τους Ολυμπιακούς το Κράτος αρχίζει να εισχωρεί στις ζωές μας. Πώς μας τα κάνει Ζέπελιν με τη φουκωική παρατήρηση που του διασφαλίζει ένα... Ζέπελιν πάνω από την Αττική. Πώς οι μοναδικές εστίες πολιτικής αντίστασης αρχίζουν να σβήνονται. Πώς ο βάζελος παίρνει το πρωτάθλημα. Πώς διαφημίζεται ο Εθελοντισμός προκαλώντας ένα κίνημα υπόγειας αντίστασης Δεθελοντισμού που πολλούς κάνει να καταφύγουν στα νησιά όσο διαρκούν οι Ολυμπιακοί για να τους αφήσουν ήσυχους κάποιοι σεχταριανοί καπελάκηδες που κυκλοφορούν unleashed στην πρωτεύουσα φορώντας κάτι πορτοκαλί και γαλάζιες προσκοπικές στολές και αφιονισμένοι μοιράζουν τύψεις σε όσους δεν πήγαν να καθοδηγήσουν Ιάπωνες στο μπάντμινγκτοον.

Ο Μακρόπουλος - είναι ένας ακόμη τρόπος του Καθεστώτος να περάσει το μήνυμα που θέλει; Είναι ο αντίπους ενός Κουφοντίνα; Ο οποίος όποιος θυμάται καλά βρισκόταν στο Αγκίστρι incognito προσπαθώντας να περάσει απαρατήρητος (αν και κάποια στιγμή ακούγεται πως έχει βγάλει πιστόλι σε γυμνιστή που του έφαγε τη θέση στην παραλία προκαλώντας την εύλογη απορία ων γυμνός ο ίδιος πού έκρυβε, που είχε βάλει το πιστόλι;). Ο Χρυσοχοειδής τι ρόλο παίζει στην επιτυχία του άσματος;

Σφουγγίζω τον ιδρώτα από το μέτωπό μου καθώς θυμάμαι το ντάτσουν με τα καρπούζια στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών.

Είναι παντού!

Ο Agamben έχει δίκιο - η κατάσταση εξαέρωσης έχει επιβληθεί. Ο Μακρόπουλος είναι ένα ακόμη όργανο του Συστήματος. Χιλιάδες θαμώνες μπουζουκιών εξοικειώνονται με την ιδέα της επιτήρησης καθώς οι στροφές του καψουροτράγουδου σε ένα απόλυτο conceit του Καθεστώτος τους ξαπλώνουν πάνω στην πίστα όπως τη νύστα και χωρίς αναισθητικό τους εξημερώνουν και τους παραδίδουν στην Ημέρα της Κρίσεως σαν αθώους προς σφαγή.

Δεν πατάω το play. Είμαι έτοιμος να κλείσω το παράθυρο.

Αλλά εκείνη τη στιγμή ακριβώς - θυμάμαι κάτι άλλο, κάτι που αφήνει μια αχτίδα να διαπεράσει το σκοτεινό βλέμμα του Μακρόπουλου.

Θυμάμαι τον Leo Strauss.

Θα μπορούσε άραγε; Θα μπορούσε ο Μακρόπουλος να είναι ο Τζων Κόνορ;

Γιατί όχι;

ΑΝ, ΑΝ ο Μακρόπουλος έχει διαβάσει Agamben, ΑΝ έχει υποσχεθεί στο Καθεστώς να κηρύξει τον λόγο του, τι θα τον εμπόδιζε να έχει διαβάσει Strauss;

Και μάλιστα όχι τον neocon Strauss, αυτόν που τόσο αγαπούν τα γεράκια της Αμερικανικής (;) Εξωτερικής Πολιτικής, αλλά τον Strauss του Persecution and the Art of Writing.

Ανοίγω το βιβλίο το οποίο μου είχε στείλει ο σύνδεσμός μου στη Λόνδρα προτού εξαφανιστεί μυστηριωδώς.

Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Strauss ισχυρίζεται - μία ευφυής ιδέα που διαπερνά αιώνες αντίστασης - πως οι διανοούμενοι συχνά μέσα από τα γραπτά τους περνούσαν τις ιδέες που ήθελαν, τις ιδέες τους, κάνοντας το Καθεστώς να πιστεύει πως διαδίδουν τις δικές του.

Κοιτάζω στο δεύτερο κεφάλαιο

"Persecution cannot prevent even public expression of the heterodox truth, for a man of independent thought can utter his views in public and remain unharmed, provided he moves with circumspection. He can even utter them in print without incurring any danger, provided he is capable of writing between the lines.
The expression "writing between the lines" indicates the subject [...]"

Το κλείνω ευχαριστημένος. Θα μπορούσε ο Νίκος Μακρόπουλος να γράφει ανάμεσα στις γραμμές του legal civil war; Θα μπορούσε ενώ φαινομενικά εξυμνεί την Κατάσταση Εξαίρεσης να την καταγγέλλει; Θα μπορούσε να ανήκει στη σειρά των μεγάλων διανοητών που παραθέτει ο Strauss - Μωυσής Μαϊμονίδης, Αλεβί, Μπαρούχ Σπινίζα, Νίκος Μακρόπουλος;

Γιατί όχι;

Ίσα-ίσα μάλιστα.

Πατάω το play - Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ακούγεται από τα μεγάφωνα. Ο γύφτος στο ντάτσουν απέξω χαμογελά. Δεν γνωρίζει. Ανταποδίδω το χαμόγελο.

Έχουμε το πάνω χέρι.




*Είναι γνωστό, στους πολυάριθμους αναγνώστες μου, πως τον τελευταίο καιρό υποφέρω από αυτή τη "δυστοκία," του να μη μπορώ να τελειώσω. Έτσι, αρχίζω, και ενώ δίνω αρκετό πόνο, κάποια στιγμή άλλες σκέψεις (ή άνθρωποι) παρεμβάλλονται, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να τελειώσω. Ως εκ τούτου, το ότι αυτή τη φορά τελείωσα ήταν οπωσδήποτε μία καλή αφορμή για να επιβραβεύσω τον εαυτό μου.

**Όπως επίσης είναι γνωστό σε όλους όσοι με διαβάζουν τον τελευταίο καιρό υποφέρω από ένα είδος "music dysphoria," με αποτέλεσμα να μην ακούω μουσική, καθώς δεν μπορώ να ακούσω ολόκληρα τα κομμάτια - μόνο μέρος τους. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν δεν μπορώ να τελειώσω. Προφανώς, το γεγονός ότι είχα τελειώσει ένα (1) βιβλίο με οδηγούσε στην (ασυνείδητη ίσως) σκέψη ότι θα μπορούσα να τελειώσω την ακρόαση και ενός (1) τραγουδιού.

***Άραγε είναι τυχαίο το γεγονός ότι πλέον, όποτε κάθομαι να δω αγώνα, δεν μπορώ να τελειώσω τη θέασή του; Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον αγώνες ποδοσφαίρου. Μάλιστα, εθισμένος στο ζην επικινδύνως, τους συνδύαζα με καρμπονάρες = κρέμα γάλακτος. Όμως, πλέον δεν μπορούσα να τελειώσω ούτε έναν (1), γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αποτέλεσμα αλλά αδυνατώντας να μετουσιώσω σε κέρδη αυτή τη μάταιη γνώση.

[kongrosian]

το κείμενο χρειάζεται κάποιες σημειώσεις-επεξηγήσεις για τον αναγνώστη.

[Bazoomba]

Τα νηματα και οι αναρτησεις του νεον ειναι απολαυση.

[kongrosian]

Τα νηματα και οι αναρτησεις του νεον ειναι απολαυση.

ναι, αλλά κάνει πολλές αναφορές σε ονόματα/προσωπικότητες που δεν ξέρουμε, γιατί βαριέται να παραθέσει το νόημα/περιεχόμενο της αναφοράς με κάποιο λογοτεχνικό τέχνασμα.

[neon imposter]

η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι να κάθομαι να ψάχνω μετά τα σημεία που υπογραμμίζω οπότε πετάω όποιο μ βαράει στο μάτι πρώτο

[Bazoomba]

Τα νηματα και οι αναρτησεις του νεον ειναι απολαυση.

ναι, αλλά κάνει πολλές αναφορές σε ονόματα/προσωπικότητες που δεν ξέρουμε, γιατί βαριέται να παραθέσει το νόημα/περιεχόμενο της αναφοράς με κάποιο λογοτεχνικό τέχνασμα.

Εγω μονο τα συγκροτηματα δεν πιανω. Τα υπολοιπα ειναι γνωστα και ειναι ευφυης ο τροπος που τα μπλεκει μεταξυ σοβαρου και αστειου.
Για το saga του Αγκαμπεν εχει ανοιξει αλλο νημα νομιζω στην γλωσσολογια. Για να μαθεις περι τινος προκειται δες το βιντεο που εχω αναρτησει εκει.

[neon imposter]

Πάντως ο Αγκαμπέν αρχίζει από τη σημαντικότερη πολιτική ατάκα του 20ου αιώνα που έχω διαβάσει, το Ηγεμόνας είναι αυτός που αποφασίζει για την Εξαίρεση, που αναφέρεται στην Πολιτική Θεολογία του Σμιτ, που είναι μικρό και απολαυστικό ανάγνωσμα, και λέει ότι Κανόνας από τον Α Παγκόσμιο κ έπειτα γίνεται σταδιακά η Εξαίρεση, που το καθεστώς επικαλείται όποτε θέλει να σπάσει παπάρια. Μετά έχει πολλές αναφορές στο Ρωμαϊκό Δίκαιο κ Ιστορία, λογικό ως Ιταλός, αλλά έχει και ένα πολύ καλό κεφάλαιο που μιλά για τον "Διάλογο" Μπένγιαμιν Σμιτ κλπ.

Ο Στράους λέει ότι υπάρχει μια σειρά διανοητών που ήθελαν να πάνε κόντρα στο καθεστώς αλλά το έκαναν διά της πλαγίου. Βέβαια, έχει κατηγορηθεί ότι δεν το στηρίζει αυτό το πόρισμα, πχ Gottfried - Leo Strauss and the conservative movement in America, αλλά αυτό είναι από τα βιβλία που δεν έχω τελειώσει. Η ιδέα όμως είναι πολύ ενδιαφέρουσα - αυτό το μυστικό της υπόθεσης, μία παγκόσμια συνωμοσία ενάντια στη Συνωμοσία κλπ

[neon imposter]

Βέβαια ο Σμιτ (παραβλέποντας τις κατηγορίες περί ναζισμού) είναι πολύ διαβασμένος, απαιτεί να έχεις διαβάσει πολιτική θεωρία, τώρα αν πεις από Χομπς και μετά θα σου τραβήξουν το αυτί κ δικαίως, οπότε τρέχα γύρευε. Από πού να αρχίσεις δλδ.

Πχ πρέπει να έχεις υπόψη και τον Νομικό Θετικισμό, τον Χανς Κέλσεν, διότι κ εκεί έχεις διάλογο, και η αλήθεια είναι ότι στην Εισαγωγή στην Επιστήμη του Δικαίου ακούς το όνομα Κέλσεν, δεν ακούς καθόλου εκείνο του Σμιτ - δλδ νομίζω διότι δεν πατούσα κιόλας

[Bazoomba]

Παντως για την ουσια της καταστασης εξαιρεσης περα απο τον Φουκω ειχε μιλησει και ο Ντελεζ (αυτος τις ονομαζει κοινωνιες ελεγχου).

[neon imposter]

Ντελέζ φοβάμαι να πιάσω νομίζω είναι schizo

Φουκώ μεγάλο μυαλό, μικρός άνθρωπος

[Bazoomba]

Ντελέζ φοβάμαι να πιάσω νομίζω είναι schizo

Φουκώ μεγάλο μυαλό, μικρός άνθρωπος

Ειναι λιγακι φλυαρος ο Ντελεζ αλλα αξιζει τον κοπο. Ξεκινα με τις αναλυσεις που εκανε πανω σε αλλους φιλοσοφους (πχ για τον Νιτσε και τον Σπινοζα), εχουν αρκετο ζουμι.

Ο Φουκω παραμενει αινιγμα για εμενα. Αξιζει να διαβαστουν ακομα και τα βιβλια που ο ιδιος αποκυρηξε.

[neon imposter]

Ντελέζ φοβάμαι να πιάσω νομίζω είναι schizo

Φουκώ μεγάλο μυαλό, μικρός άνθρωπος

Ειναι λιγακι φλυαρος ο Ντελεζ αλλα αξιζει τον κοπο. Ξεκινα με τις αναλυσεις που εκανε πανω σε αλλους φιλοσοφους (πχ για τον Νιτσε και τον Σπινοζα), εχουν αρκετο ζουμι.

Ο Φουκω παραμενει αινιγμα για εμενα. Αξιζει να διαβαστουν ακομα και τα βιβλια που ο ιδιος αποκυρηξε.

Μας είχαν βάλει να διαβάσουμε το Επιτήρηση και Τιμωρία στην εγκληματολογία - μεγάλο βιβλίο

[kongrosian]

*Είναι γνωστό, στους πολυάριθμους αναγνώστες μου, πως τον τελευταίο καιρό υποφέρω από αυτή τη "δυστοκία," του να μη μπορώ να τελειώσω. Έτσι, αρχίζω, και ενώ δίνω αρκετό πόνο, κάποια στιγμή άλλες σκέψεις (ή άνθρωποι) παρεμβάλλονται, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να τελειώσω. Ως εκ τούτου, το ότι αυτή τη φορά τελείωσα ήταν οπωσδήποτε μία καλή αφορμή για να επιβραβεύσω τον εαυτό μου.

**Όπως επίσης είναι γνωστό σε όλους όσοι με διαβάζουν τον τελευταίο καιρό υποφέρω από ένα είδος "music dysphoria," με αποτέλεσμα να μην ακούω μουσική, καθώς δεν μπορώ να ακούσω ολόκληρα τα κομμάτια - μόνο μέρος τους. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν δεν μπορώ να τελειώσω. Προφανώς, το γεγονός ότι είχα τελειώσει ένα (1) βιβλίο με οδηγούσε στην (ασυνείδητη ίσως) σκέψη ότι θα μπορούσα να τελειώσω την ακρόαση και ενός (1) τραγουδιού.

***Άραγε είναι τυχαίο το γεγονός ότι πλέον, όποτε κάθομαι να δω αγώνα, δεν μπορώ να τελειώσω τη θέασή του; Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον αγώνες ποδοσφαίρου. Μάλιστα, εθισμένος στο ζην επικινδύνως, τους συνδύαζα με καρμπονάρες = κρέμα γάλακτος. Όμως, πλέον δεν μπορούσα να τελειώσω ούτε έναν (1), γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αποτέλεσμα αλλά αδυνατώντας να μετουσιώσω σε κέρδη αυτή τη μάταιη γνώση.

ήθελα να πω ότι αυτό μου θύμισε μια κουβέντα που είχα κάποτε με ένα φίλο, σχετικά με το ότι δεν μπορούσε να τελειώσει κατά την σεξουαλική πράξη και συγκεκριμένα κατά την διεισδυσις. είχε και ο βιλχεμ ράιχ ένα τέτοιο ασθενή. (αναίσθητη βάλανος κλπ. δεν μπορώ να βρω την πηγή τώρα. νομίζω είναι από το βιβλίο "η λειτουργία του οργασμού". πάνε χρόνια). και ο ράιχ είχε πει σε γενικές γραμμές, ότι κατά την πράξη θα πρέπει να είμαστε τρυφεροί, υπομονετικοί και η κορύφωσις-τελείωμα θα έρθει κάποια στιγμή. τεσπα, και του είχα πει τότε του φίλου, αν δεν νιώθεις τίποτα κατά την είσοδο, και δεν προκύπτει κάποια διέγερσις, που θα φέρει κάποιο τελείωμα πες της να στον παίξει με το χέρι, όπως κάνεις κι εσύ και τελειώνεις σε δυο λεπτά. και τελικά είχα δίκιο. δεν τελείωσε σε δυο λεπτά. του πήρε παραπάνω. και το καταφχαριστήθηκε.

[neon imposter]

*Είναι γνωστό, στους πολυάριθμους αναγνώστες μου, πως τον τελευταίο καιρό υποφέρω από αυτή τη "δυστοκία," του να μη μπορώ να τελειώσω. Έτσι, αρχίζω, και ενώ δίνω αρκετό πόνο, κάποια στιγμή άλλες σκέψεις (ή άνθρωποι) παρεμβάλλονται, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να τελειώσω. Ως εκ τούτου, το ότι αυτή τη φορά τελείωσα ήταν οπωσδήποτε μία καλή αφορμή για να επιβραβεύσω τον εαυτό μου.

**Όπως επίσης είναι γνωστό σε όλους όσοι με διαβάζουν τον τελευταίο καιρό υποφέρω από ένα είδος "music dysphoria," με αποτέλεσμα να μην ακούω μουσική, καθώς δεν μπορώ να ακούσω ολόκληρα τα κομμάτια - μόνο μέρος τους. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν δεν μπορώ να τελειώσω. Προφανώς, το γεγονός ότι είχα τελειώσει ένα (1) βιβλίο με οδηγούσε στην (ασυνείδητη ίσως) σκέψη ότι θα μπορούσα να τελειώσω την ακρόαση και ενός (1) τραγουδιού.

***Άραγε είναι τυχαίο το γεγονός ότι πλέον, όποτε κάθομαι να δω αγώνα, δεν μπορώ να τελειώσω τη θέασή του; Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον αγώνες ποδοσφαίρου. Μάλιστα, εθισμένος στο ζην επικινδύνως, τους συνδύαζα με καρμπονάρες = κρέμα γάλακτος. Όμως, πλέον δεν μπορούσα να τελειώσω ούτε έναν (1), γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αποτέλεσμα αλλά αδυνατώντας να μετουσιώσω σε κέρδη αυτή τη μάταιη γνώση.

ήθελα να πω ότι αυτό μου θύμισε μια κουβέντα που είχα κάποτε με ένα φίλο, σχετικά με το ότι δεν μπορούσε να τελειώσει κατά την σεξουαλική πράξη και συγκεκριμένα κατά την διεισδυσις. είχε και ο βιλχεμ ράιχ ένα τέτοιο ασθενή. (αναίσθητη βάλανος κλπ. δεν μπορώ να βρω την πηγή τώρα. νομίζω είναι από το βιβλίο "η λειτουργία του οργασμού". πάνε χρόνια). και ο ράιχ είχε πει σε γενικές γραμμές, ότι κατά την πράξη θα πρέπει να είμαστε τρυφεροί, υπομονετικοί και η κορύφωσις-τελείωμα θα έρθει κάποια στιγμή. τεσπα, και του είχα πει τότε του φίλου, αν δεν νιώθεις τίποτα κατά την είσοδο, και δεν προκύπτει κάποια διέγερσις, που θα φέρει κάποιο τελείωμα πες της να στον παίξει με το χέρι, όπως κάνεις κι εσύ και τελειώνεις σε δυο λεπτά. και τελικά είχα δίκιο. δεν τελείωσε σε δυο λεπτά. του πήρε παραπάνω. και το καταφχαριστήθηκε.

αν κ δεν έχω την τάση να ανάγω τα πάντα στη σαρκική συνάφεια, φίλε Kong, θα σημειώσω πάνω σε αυτό ότι, όποτε άκουγα αυτό το "Άκου ανθρωπάκο" του Βίλχελμ Ράιχ, αυθόρμητα ο νους μου το ερμήνευε πως απευθυνόταν στο μόριό του, σε μία προσπάθεια επίκλησης αρχέγονων ενστίκτων να το σηκώσει προς τέρψιν όχι μόνο των ψυχαναλυτικών του θεωριών αλλά και τυχόν θηλυκών που εκείνη τη στιγμή τύχαινε να τον περιβάλουν

θεωρώ δε ότι αυτό είχε να κάνει με τη σύγχυση που προκαλούσε στον συγκεκριμένο το επώνυμό του, σε συνδυασμό με το ότι ο ίδιος εντόπιζε ιδεολογικά εαυτόν αριστερά στο ουράνιο τόξο που δημιούργησε ο Διαφωτισμός με τους διαχωρισμούς του

δεν γνωρίζω περαιτέρω, για να κρίνω εάν τελικά η σοσιαλδημοκρατία ήταν που του δημιούργησε το όποιο πρόβλημα στο κρεβάτι, κυρίως επειδή ποτέ δεν βρέθηκα στο προκρούστειο εκείνο κ δημοκρατικό παρεκσελάνς κρεβάτι μαζί του - προσπάθειές μου να συνευρεθώ με τη σοσιαλδημοκρατία είχαν επίσης αμπόρτιβ αποτελέσματα με συνέπεια να ακούω πολύ Kirlian Camera

Κατά τ' άλλα, και δοθείσης της ευκαιρίας, αφού έπεσε το μάτι μου σε αυτό



θα ήθελα να παραθέσω αυτό

The most spectacular violation of civil rights (all the more serious because of its solely racial motivation) occurred on February 19, 1942, with the internment of seventy thousand American citizens of Japanese descent who resided on the West Coast (alongwith forty thousand Japanese citizens who lived and worked there) [το αναφέρει ο Agamben]

Πραγματικά σκέφτομαι πόσο μεγάλη δεινοκρατική εφεύρεση αποτελεί αυτή η Κατάσταση Εξαίρεσης (που, αν και δεν έχω την τάση κλπ δεν μπορώ να μη δω να γίνεται ανά πάσα στιγμή Κατάσταση Σεξαίρεσης - ακούει Strangelove DM), και εκπλήσσομαι με το γεγονός ότι κανείς ΔΕΝ είχε την ιδέα της πριν τους ΠΠ (ίσως τα μαναφούκια όπως έμαθα πρόσφατα τη συγκεκριμένη έκφραση να αποτελούν πηγή έμπνευσης για τους Καλλιτέχνες των Εθνών).

Σκέψου, και μιλώ για εμάς, που ζούμε στο συγκεκριμένο επαρχιακό τμήμα της Ηπειρωτικής Ελλάδος, πόσο καλή εφαρμογή της έλαβε χώρα όταν μας ζητούσαν μήνυμα για το ότι πάμε να κατουρήσουμε (στο μέρος που τυγχάνει να ζω, έχουμε τον καμπινέ εκτός σπιτιού, όπου μπορούμε να κάμωμε πολλά πράγματα, από το εκτονώσουμε μικρά πάθη με αντικείμενα του πόθου μέχρι να πλύνωμε τον κώλο μας).

Πραγματικά θα έλεγε κανείς ότι η ΚΕ είναι το κωλοσφούγγι της Δημοκρατίας - και αν μη τι άλλο πρέπει κανείς να αισθάνεται τουλάχιστον υπερήφανος γι' αυτό

[paul25]

Ευχαριστημένος, που μετά από καιρό κατόρθωσα να ολοκληρώσω την ανάγνωση ενός (1) βιβλίου, της "Κατάστασης Εξαίρεσης" του Giorgio Agamben, έκλεισε το pdf και σκέφτηκα αμέσως τον τρόπο που θα το γιόρταζα*.

Έχοντας αφήσει πίσω τις έξαλλες και glam θα έλεγε κανείς εποχές, δεν σκέφτηκα κάτι τρομερά εκκεντρικό όσον αφορούσε στον τρόπο εορτασμού - όπως λ.χ. το να παραγγείλω δέκα πίτσες και επτά κόκα κόλες σε άλλη διεύθυνση και να απολαύσω έπειτα την παρεξήγηση με τον ντελιβερά από το τηλεσκόπιό μου ή το να περάσω το λεπτό καλαμάκι του φρέντο εσπρέσσο στο χοντρό του φραπέ και να κυκλοφορήσω ανάμεσα στους διαβάτες πίνοντας εσπρέσο με χοντρό και δη πλαστικό καλαμάκι.

Όχι - αυτές οι εξαλλοσύνες δεν συμβαδίζουν με την ηλικία μου. Αντιθέτως, αυτό που σκέφτηκα - και η σκέψη με γέμισε ευχαρίστηση λόγω της γλυκιάς αναμονής και του αγνώστου της επιλογής - ήταν να βάλω να ακούσω ένα (1) τραγούδι**.

Ποιο όμως θα ήταν αυτό το τραγούδι;

Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν ανάμεσα στο "ερέθισμα" και την "αντίδραση" μου ήλθε στο μυαλό το ότι η μουσική που επενδύει τη διαφήμιση ενός ντοκιμαντέρ της ΕΤ3 είναι το Just like heaven των Cure. Μου ήλθε επίσης στο μυαλό ότι η ΕΡΤ2 κάποτε, στο μακρινό 1996-1997, διαφήμιζε τους αγώνες Β' Εθνικής που προέβαλλε έχοντας ως επένδυση του τρέιλερ το Screamager των Therapy? (Ακολουθεί η κρατική τηλεόραση κάποιου είδους ομοιοπαθητική της μουσικής επιλέγοντας κομμάτια συγκροτημάτων των οποίων το όνομα παραπέμπει σε θεραπεία; Να ένα μοτίβο που θα έπρεπε να παρατηρήσει και μελετήσει κανείς).

Αναλογιζόμενος πως το ποδόσφαιρο τελείωσε κάπου γύρω στις αρχές της χιλιετίας (που συμπίπτει με την έναρξη αυτού που αρκετοί διανοητές αποκαλούν Κάλλη Γιούγκα, και η οποία συμπίπτει με τη χυλόπιτα που είχα φάει από την Κάλλη αλλά και την εβολιανή προσέγγιση της παραλίας ως τόπου όπου κανείς καβαλά τον τίγρη - και όχι αυτό δεν είναι κάποιο αστείο εις βάρος του νιάου), δεν μπόρεσα να μη φτάσω στο συμπέρασμα πως το ποδόσφαιρο τελείωσε την εποχή που επαρχιακές ομάδες έπαψαν να παίζουν κάποιο ρόλο στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής (συμβολικά, το ποδόσφαιρο τελείωσε την εποχή κατά την οποία στην Α' Εθνική βρέθηκαν τέσσερις ομάδες του λεκανοπεδίου που βρίσκονταν στο ίδιο σημείο ακινησίας - η Προοδευτική, ο Ιωνικός, το Αιγάλεω και η Χαλκηδόνα - έστω και αν ο παράγοντας Γιδάκος προσέφερε πολλά στον δύσμοιρο χώρο)***.

Όπως και να έχει - το τραγούδι που αυθόρμητα θέλησα να ακούσω για να γιορτάσω την ανάγνωση του Agamben δεν ήταν άλλο από το Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Περίεργο, σκέφτηκα. Δεν γνώριζα καν ποιος το τραγουδά.

Πληκτρολογώντας τον τίτλο στη μηχανή αναζήτησης - είδα πως ο καλλιτέχνης ονομάζεται Νίκος Μακρόπουλος και πως ο σωστός τίτλος είναι Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης.

"Πολύ λογικό," ίσως πει κάποιος. "Αφού ο ένας τίτλος (του βιβλίου) παραπέμπει στον άλλο (του άσματος), πολύ λογικό η αυθόρμητη N-jerk reaction να είναι αυτή ακριβώς που είχες."

Πράγματι - εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να είναι αυτή η ερμηνεία.

Όμως, κάτι με προβλημάτιζε - είχα άλλωστε προσφάτως διαβάσει (και μάλιστα ολόκληρο) ένα άρθρο κριτικού της λογοτεχνίας όπου γινόταν ανάλυση του περίφημου conceit του T.S.Eliot στο "Καψουροτράγουδο του Προύφροκ," στο οποίο ο ποιητής βλέπει τη νύχτα να απλώνεται "σαν ναρκωμένος ασθενής επάνω στο τραπέζι" (και άραγε ποιο τραπέζι να εννοεί ο ποιητής στη μετάφραση του Τάκη Καγιαλή αναγνώστη, αν όχι εκείνο του καψουρομάγαζου; - για να μη μιλήσω για το κρυπτικό μότο του Δάντη με το οποίο αρχίζει να τραγουδά τον νταλκά του αυτός ο Προύφροκ, προφανώς θαμώνας του μαγαζιού που εμφανίζεται ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης).

Έλεγα λοιπόν πως είχα διαβάσει το "Καψουροτράγουδο" και ήταν απολύτως φυσικό να σκέφτομαι τα μπουζούκια. Όμως, κάτι με προβλημάτιζε.

Και σύντομα κατάλαβα το τι.

Ο Agamben εν πολλοίς μας επισημαίνει πως η κατάσταση εξαίρεσης γίνεται σταδιακά ο κανόνας και πως η Εξουσία γίνεται πανταχού παρούσα στις σύγχρονες νεοφιλελέυθερες δημοκρατίες. Φυσικά, μια bleak εικόνα για το μέλλον, ειδικά όταν έχεις ενδείξεις πως το Κράτος τελευταία σου έχει γίνει στενός κορσές - δεν μπορούσα λ.χ. να μην παρατηρήσω ντάτσουν να περνούν συχνά έξω από το σπίτι μου, σε διάφορα χρώματα, και με προσφορές σε καρπούζια που δεν έχουν κουκούτσια.

Μήπως πίστευε κανείς πως θα θεωρήσω ότι ο εν λόγω γύφτος είχε κατά νου το σμιτιανό Ηγεμόνας είναι αυτός που αποφασίζει για την εξαίρεση παρέχοντάς μου αυτό το ιδανικό χωρίς κουκούτσια καρπούζι και περιμένοντας να τον αποκαλέσω Άρχοντα;

Μειδίασα.

Ο Agamben γράφει ξεκάθαρα

"modern totalitarianism can be defined as the establishment, by means of the state of exception, of a legal civil war that allows for the physical elimination not only of political adversaries but of entire categories of citizens who for some reason cannot be integrated into the political system."

Τι τους ένοιαζε αν εμένα δεν μ αρέσουν τα κουκούτσια στα καρπούζια; Τι τους ένοιαζε αν ο πρώτος στόχος μου στις μαναβικές ανά τον κόσμο των σούπερ μάρκετ είναι να βρω καρπούζια χωρίς κουκούτσια; Ή καρπούζια που θα έχουν τη διάθεση να βγάλουν τα κουκούτσια από τα καρπούζια;

Επρόκειτο όντως για έναν "legal civil war" - αλλά, δυστυχώς γι' αυτούς, τα κομμάτια του παζλ έμπαιναν πλέον στη θέση τους.

ΔΕΝ πάτησα το play - ο Μακρόπουλος με κοίταζε σαν Μεγάλος Αδελφός περιμένοντας να τον ενεργοποιήσω.

Άρχισα να σκέφτομαι. Πότε βγήκε το τραγούδι;

Ψάχνοντας είδα τη σημαδιακή αν μη τι άλλο χρονολογία - 2 0 0 4. Ώστε έτσι λοιπόν.

Όσοι έχουν καλή μνήμη θυμούνται ότι το 2004 είναι το χρονικό σημείο στο οποίο η Κατάσταση Εξαίρεσης αρχίζει να επιβάλλεται στην Ελλάδα. Θα θυμούνται πως με πρόφαση τους Ολυμπιακούς το Κράτος αρχίζει να εισχωρεί στις ζωές μας. Πώς μας τα κάνει Ζέπελιν με τη φουκωική παρατήρηση που του διασφαλίζει ένα... Ζέπελιν πάνω από την Αττική. Πώς οι μοναδικές εστίες πολιτικής αντίστασης αρχίζουν να σβήνονται. Πώς ο βάζελος παίρνει το πρωτάθλημα. Πώς διαφημίζεται ο Εθελοντισμός προκαλώντας ένα κίνημα υπόγειας αντίστασης Δεθελοντισμού που πολλούς κάνει να καταφύγουν στα νησιά όσο διαρκούν οι Ολυμπιακοί για να τους αφήσουν ήσυχους κάποιοι σεχταριανοί καπελάκηδες που κυκλοφορούν unleashed στην πρωτεύουσα φορώντας κάτι πορτοκαλί και γαλάζιες προσκοπικές στολές και αφιονισμένοι μοιράζουν τύψεις σε όσους δεν πήγαν να καθοδηγήσουν Ιάπωνες στο μπάντμινγκτοον.

Ο Μακρόπουλος - είναι ένας ακόμη τρόπος του Καθεστώτος να περάσει το μήνυμα που θέλει; Είναι ο αντίπους ενός Κουφοντίνα; Ο οποίος όποιος θυμάται καλά βρισκόταν στο Αγκίστρι incognito προσπαθώντας να περάσει απαρατήρητος (αν και κάποια στιγμή ακούγεται πως έχει βγάλει πιστόλι σε γυμνιστή που του έφαγε τη θέση στην παραλία προκαλώντας την εύλογη απορία ων γυμνός ο ίδιος πού έκρυβε, που είχε βάλει το πιστόλι;). Ο Χρυσοχοειδής τι ρόλο παίζει στην επιτυχία του άσματος;

Σφουγγίζω τον ιδρώτα από το μέτωπό μου καθώς θυμάμαι το ντάτσουν με τα καρπούζια στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών.

Είναι παντού!

Ο Agamben έχει δίκιο - η κατάσταση εξαέρωσης έχει επιβληθεί. Ο Μακρόπουλος είναι ένα ακόμη όργανο του Συστήματος. Χιλιάδες θαμώνες μπουζουκιών εξοικειώνονται με την ιδέα της επιτήρησης καθώς οι στροφές του καψουροτράγουδου σε ένα απόλυτο conceit του Καθεστώτος τους ξαπλώνουν πάνω στην πίστα όπως τη νύστα και χωρίς αναισθητικό τους εξημερώνουν και τους παραδίδουν στην Ημέρα της Κρίσεως σαν αθώους προς σφαγή.

Δεν πατάω το play. Είμαι έτοιμος να κλείσω το παράθυρο.

Αλλά εκείνη τη στιγμή ακριβώς - θυμάμαι κάτι άλλο, κάτι που αφήνει μια αχτίδα να διαπεράσει το σκοτεινό βλέμμα του Μακρόπουλου.

Θυμάμαι τον Leo Strauss.

Θα μπορούσε άραγε; Θα μπορούσε ο Μακρόπουλος να είναι ο Τζων Κόνορ;

Γιατί όχι;

ΑΝ, ΑΝ ο Μακρόπουλος έχει διαβάσει Agamben, ΑΝ έχει υποσχεθεί στο Καθεστώς να κηρύξει τον λόγο του, τι θα τον εμπόδιζε να έχει διαβάσει Strauss;

Και μάλιστα όχι τον neocon Strauss, αυτόν που τόσο αγαπούν τα γεράκια της Αμερικανικής (;) Εξωτερικής Πολιτικής, αλλά τον Strauss του Persecution and the Art of Writing.

Ανοίγω το βιβλίο το οποίο μου είχε στείλει ο σύνδεσμός μου στη Λόνδρα προτού εξαφανιστεί μυστηριωδώς.

Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Strauss ισχυρίζεται - μία ευφυής ιδέα που διαπερνά αιώνες αντίστασης - πως οι διανοούμενοι συχνά μέσα από τα γραπτά τους περνούσαν τις ιδέες που ήθελαν, τις ιδέες τους, κάνοντας το Καθεστώς να πιστεύει πως διαδίδουν τις δικές του.

Κοιτάζω στο δεύτερο κεφάλαιο

"Persecution cannot prevent even public expression of the heterodox truth, for a man of independent thought can utter his views in public and remain unharmed, provided he moves with circumspection. He can even utter them in print without incurring any danger, provided he is capable of writing between the lines.
The expression "writing between the lines" indicates the subject [...]"

Το κλείνω ευχαριστημένος. Θα μπορούσε ο Νίκος Μακρόπουλος να γράφει ανάμεσα στις γραμμές του legal civil war; Θα μπορούσε ενώ φαινομενικά εξυμνεί την Κατάσταση Εξαίρεσης να την καταγγέλλει; Θα μπορούσε να ανήκει στη σειρά των μεγάλων διανοητών που παραθέτει ο Strauss - Μωυσής Μαϊμονίδης, Αλεβί, Μπαρούχ Σπινίζα, Νίκος Μακρόπουλος;

Γιατί όχι;

Ίσα-ίσα μάλιστα.

Πατάω το play - Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ακούγεται από τα μεγάφωνα. Ο γύφτος στο ντάτσουν απέξω χαμογελά. Δεν γνωρίζει. Ανταποδίδω το χαμόγελο.

Έχουμε το πάνω χέρι.




*Είναι γνωστό, στους πολυάριθμους αναγνώστες μου, πως τον τελευταίο καιρό υποφέρω από αυτή τη "δυστοκία," του να μη μπορώ να τελειώσω. Έτσι, αρχίζω, και ενώ δίνω αρκετό πόνο, κάποια στιγμή άλλες σκέψεις (ή άνθρωποι) παρεμβάλλονται, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να τελειώσω. Ως εκ τούτου, το ότι αυτή τη φορά τελείωσα ήταν οπωσδήποτε μία καλή αφορμή για να επιβραβεύσω τον εαυτό μου.

**Όπως επίσης είναι γνωστό σε όλους όσοι με διαβάζουν τον τελευταίο καιρό υποφέρω από ένα είδος "music dysphoria," με αποτέλεσμα να μην ακούω μουσική, καθώς δεν μπορώ να ακούσω ολόκληρα τα κομμάτια - μόνο μέρος τους. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν δεν μπορώ να τελειώσω. Προφανώς, το γεγονός ότι είχα τελειώσει ένα (1) βιβλίο με οδηγούσε στην (ασυνείδητη ίσως) σκέψη ότι θα μπορούσα να τελειώσω την ακρόαση και ενός (1) τραγουδιού.

***Άραγε είναι τυχαίο το γεγονός ότι πλέον, όποτε κάθομαι να δω αγώνα, δεν μπορώ να τελειώσω τη θέασή του; Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον αγώνες ποδοσφαίρου. Μάλιστα, εθισμένος στο ζην επικινδύνως, τους συνδύαζα με καρμπονάρες = κρέμα γάλακτος. Όμως, πλέον δεν μπορούσα να τελειώσω ούτε έναν (1), γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αποτέλεσμα αλλά αδυνατώντας να μετουσιώσω σε κέρδη αυτή τη μάταιη γνώση.

Πες μας και ένα παράδειγμα από την ζωή μιας κατάστασης διακινδύνευσης καθως και πως συμπεριφέρεται ο homo sacer.