Phorum.com.gr

O ελεύθερος πολίτης, αυτός που έχει τη δυνατότητα να άρχει και να άρχεται, αυτός που έχει τη δυνατότητα
να ζει όπως θέλει και όχι να καθορίζεται από άλλους (Πολιτικά 1317b12), θα επιδιώξει την ευδαιμονία μέσα
στους θεσμούς της πόλεως. Θα επιδιώξει το «αγαθό», που δεν έχει καμία σχέση με το απόλυτο Aγαθό του
Πλάτωνα, αλλά συνίσταται στη μετρημένη και έλλογη ζωή που τον καθιστά ικανό να ασκήσει σωστά τα
κοινωνικά του καθήκοντά και του διασφαλίζει εκτίμηση, φιλία και αναγνώριση από τους ομοίους του.
H ύψιστη αρετή του πολίτη είναι η «φρόνηση», που είναι μια μορφή πρακτικής σοφίας.
H φρόνηση είναι «διανοητική» αρετή, συνίσταται στην ικανότητα του ατόμου να διαχωρίζει με ορθή κρίση τη σωστή από
τη λανθασμένη πράξη, το καλό από το κακό. Δεν ταυτίζεται με την έγκυρη γνώση (την επιστήμη), γιατί έχει
άμεση σχέση με την ανθρώπινη πρακτική, και επομένως ενέχει κάτι το ενδεχομενικό. Είναι η εύστοχη
εκτίμηση των περιστάσεων, περιλαμβάνει αποφάσεις που αφορούν τόσο το καθολικό όσο και το επιμέρους. H
αριστοτελική φρόνηση θυμίζει το δελφικό «μηδέν άγαν» ή την σωκρατική τέχνη του βίου: κατευθύνει την
ανθρώπινη συμπεριφορά συλλαμβάνοντας σε κάθε περίσταση το σωστό μέτρο, προσφέρει ένα κριτήριο
σωστού προσανατολισμού στη ζωή.

Πιστεύουμε ότι το χαρακτηριστικό του φρονίμου ανθρώπου είναι να μπορεί να σκέφτεται και να αποφασίζει
σωστά για αυτά που είναι καλά και συμφέροντα για τον ίδιο, όχι όμως γι’ αυτά που είναι εν μέρει καλά (τι είναι
καλό για την υγεία του ή την ισχύ του), αλλά γι’ αυτά που συμβάλλουν εν γένει στην καλή ζωή (Hθικά
Nικομάχεια 1140a25-28).
Η φρόνηση είναι μια σταθερή συνήθεια (ἕξις), που ακολουθεί τον ορθό λόγο και είναι προσανατολισμένη στην
πράξη, και έχει να κάνει με το τι είναι καλό και κακό για τους ανθρώπους (Hθικά Nικομάχεια 1140b4-6).