Τζαμί η Αγία Σοφία

[Yochanan]

Αυτή την υπερηφάνεια μάς αφαιρούν τώρα. Το σχέδιο δηλαδή του Κεμάλ Ατατούρκ ότι μπορεί να είσαι ταυτόχρονα και κοσμικός και μουσουλμάνος»,

[Στύγιος]

Αυτή την υπερηφάνεια μάς αφαιρούν τώρα. Το σχέδιο δηλαδή του Κεμάλ Ατατούρκ ότι μπορεί να είσαι ταυτόχρονα και κοσμικός και μουσουλμάνος»,

Δεν το έγραψα εγώ , ο συγγραφέας Παμούκ το έγραψε .....κι άι σιχτίρ μπρε

[omg kai 3 lol]

Ο Τούρκος ακαδημαϊκός Τανέρ Ακτσάμ κάνει μάθημα στους Έλληνες ακαδημαϊκούς

Απολαύστε τον.

«Η Τουρκία δίνει εξετάσεις στη δοκιμασία του πολιτισμού»

του Τανέρ Ακτσάμ στο ahvalnews

Βασικά, το συνολικό θέμα της Αγίας Σοφίας θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στις λέξεις «ανάρμοστο» ή «ντροπή».

Φοβάμαι, όμως, πως το κοινό στο οποίο απευθύνομαι δεν έχει την πολιτιστική λεπτότητα για να αντιληφθεί την έννοια των παραπάνω λέξεων. Για χάρη τους θα ήταν καλύτερα να το διαμορφώσουμε με έναν πιο ανοιχτό τρόπο, που θα μπορούσαν να καταλάβουν ευκολότερα: Η πράξη που εκτελείται σε σχέση με την Αγία Σοφία είναι μια πεντακάθαρη παράσταση βαρβαρότητας.

Είναι μια διακήρυξη «τουρκικής έλλειψης πολιτισμού και μανίας καταστροφής» προς ολόκληρο τον κόσμο. Το δίδυμο του προέδρου και ηγέτη του ΑΚΡ Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του αρχηγού του ΜΗΡ (Εθνικιστικού Κόμματος) Ντεβλέτ Μπαχτσελί είναι η πολιτική συμμαχία μέσω της οποίας η έλλειψη πολιτισμού και η καταστροφική μανία έχουν καταστεί μια επίσημη διακήρυξη.

Μα γιατί;, ίσως να ρωτήσετε. Διότι με το βήμα αυτό διακηρύσσεται σε ολόκληρο τον κόσμο πως «παρ’ ότι ζούμε στον 21ο αιώνα, η νοοτροπία μας παραμένει στο έτος 1453.

»Ακόμα και τώρα, στον 21ο αιώνα, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου η προστασία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Ανάμεσά μας δεν υπάρχει καμιά αίσθηση μεγαλύτερης πολιτιστικής κληρονομιάς, πέρα από αυτήν που αφέθηκε σε εμάς. Δεν έχουμε τίποτα να εισφέρουμε στους πολιτιστικούς θησαυρούς της οικουμένης. Είμαστε ανίκανοι να δημιουργήσουμε μόνοι μας μια νέα πολιτιστική αξία. Καταλαμβάνουμε τους πολιτιστικούς θησαυρούς της ανθρωπότητας, τους σπάμε ή/και τους καταστρέφουμε».

Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Εδώ, τώρα, στον 21ο αιώνα, η Αγία Σοφία, ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία του ανθρώπινου πολιτισμού, θα «κατακτηθεί» και πάλι και θα μετατραπεί σε τζαμί, όπως ακριβώς το 1453.

Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι μια πράξη πολιτιστικού βανδαλισμού.

Αναρωτιέται κανείς: Αυτή η συνεργασία του Ερντογάν και του Μπαχτσελί θα καταλάβει ποτέ τους λόγους για τους οποίους η παγκόσμια κοινή γνώμη είχε κάποτε τόσο εντελώς αρνητική εικόνα της Τουρκίας και των Τούρκων;

Ο διάσημος Ρώσος στοχαστής του 19ου αιώνα Νικολάι Ντανιλέφσκι χώρισε κάποτε τις ανθρώπινες κοινωνίες σε «δημιουργούς πολιτισμού» και «καταστροφείς πολιτισμού». Κατέταξε με χρονολογική σειρά τους δέκα μεγαλύτερους μοναδικούς πολιτισμούς: Αιγυπτιακό, Κινεζικό, Αρχαίο Σημιτικό (Ασσύριο, Βαβυλώνας, Φοινικικής Χαλδαίων), Ινδικό, Περσικό, Ελληνικό, Ρωμαϊκό, νεο-Σημιτικό (Αραβικό) και Γερμανορωμαϊκό (Ευρωπαϊκό).

Εκτός από τους θετικούς αυτούς πολιτισμούς εμφανίστηκαν στην ανθρώπινη ιστορία κάποιοι διάττοντες αστέρες όπως οι Ούννοι, οι Μογγόλοι και οι Τούρκοι, που έλαμψαν ξαφνικά, έσβησαν και πέρασαν γρήγορα στην Ιστορία.

Αυτοί οι διάττοντες αστέρες, αφού ολοκλήρωσαν τους στόχους της καταστροφής με το θάνατο αδύναμων πολιτισμών και της διασποράς των λειψάνων τους, επιστρέφουν στην προηγούμενη ασημαντότητά τους και εξαφανίζονται. Μπορούμε να τους αποκαλέσουμε «αρνητικούς παράγοντες της Ιστορίας».

Όχι μόνο μεταξύ των διανοουμένων αλλά σε ολόκληρη τη Δύση δεν υπάρχει τέλος σε όσα λέγονταν για τον πολιτιστικό βανδαλισμό των Τούρκων:

«Στη βαλκανική χερσόνησο σε κάθε του βήμα ο Τούρκος έχει ποδοπατήσει δημιουργίες πολιτισμού χιλιάδων ετών».

«Όπου ο Τούρκος βλέπει ένα δέντρο, το κόβει».
«Οι Τούρκοι έχουν εξαφανίσει πολιτισμούς στην πορεία τους και δεν έχουν διατηρήσει όλα όσα κατέκτησαν. Δεν ήταν καθόλου λαός του πολιτισμού με οποιαδήποτε έννοια, και απέτυχαν να οικοδομήσουν πάνω σε όλα τα πολιτιστικά θεμέλια που κατέκτησαν».
«Τα μέρη όπου έχει πατήσει το πόδι του ο Οθωμανός δεν άνθισαν, τα μέρη όπου ο Τούρκος έχει πατήσει το πόδι του έχουν μαραθεί και έχουν πεθάνει».
«Οι Οθωμανοί ηγέτες δεν έχουν κάνει τίποτα με τα μέρη που έχουν κατακτήσει, εκτός από να τα ισοπεδώνουν, να τα καταστρέψουν και να τα λεηλατήσουν».

Ορισμένες πηγές αναφέρουν ακόμη ότι η σκληρότητα και η αναλγησία των Τούρκων δεν αφορούσε μόνο τους ξένους. Οι Τούρκοι ηγέτες «θα στραγγάλιζαν αδίστακτα και θα σκότωναν τους δικούς τους ανθρώπους, αν ένιωθαν ακόμη και το παραμικρό ίχνος υποψίας γι’ αυτούς».

Αν επρόκειτο να επαναλάβουμε αυτές τις αναφορές σήμερα θα μπορούσαν άραγε να τις αντικρούσουν ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί;

Απλά ρίξτε μια ματιά στο σημείο που οδήγησαν την χώρα:

Σχεδόν όλοι όσοι προσπάθησαν να μιλήσουν ενάντια στις δυνάμεις που εκφοβίζουν και καταπιέζουν τον κόσμο έχουν περιοριστεί και έχουν φυλακιστεί, αλλά κανένας δεν έχει δείξει διάθεση να τα παρατήσει.
Δεν υπάρχει κανένας που να μην έχει εξαναγκαστεί στη σιωπή, που δεν έχει συνθλιβεί κάτω από το καταπιεστικό βάρος του κράτους.
Η πολιτιστική κληρονομιά που υπάρχει σε αυτά τα εδάφη, και πέρα απ’ αυτό, η ίδια η φύση, έχουν πάρει το μερίδιο τους σε αυτήν την καταστροφή.

Όσα έγιναν και όσα γίνονται σήμερα δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από την ανεξέλεγκτη άσκηση της εξουσίας. Τα πράγματα που έχουν γίνει (που εξακολουθούν να γίνονται) δεν είναι τίποτε άλλο από την ανεξέλεγκτη άσκηση εξουσίας. Από μια ολέθρια διάθεση καταστροφής.

Πράγματι, η συνεργασία Ερντογάν-Μπαχτσελί αποτελεί την πιο πρόσφατη διακήρυξη βαρβαρότητας και πίστης σε μια παράδοση καταστροφής οι ρίζες της οποίας χάνονται βαθιά μέσα στα εδάφη αυτά.

Η γεωγραφία της Ανατολίας είναι σήμερα μάρτυρας αφανισμού και καταστροφής. Είναι γεμάτη με χιλιάδες εκκλησίες και άλλα ιερά μέρη που χρησιμοποιούνται σαν στάβλοι ή αποθήκες.

Η συνεργασία Ερντογάν-Μπαχτσελί (μπορούμε εύκολα να προσθέσουμε και το Πατριωτικό Κόμμα [VP] του Ντογκού Περιντσέκ) αντιπροσωπεύει αυτήν ακριβώς την παράδοση που ισοπέδωσε και κατέστρεψε την Ανατολία, που έδιωξε και εξολόθρευσε ολόκληρους λαούς, καταστρέφοντας ταυτόχρονα και την πολιτιστική τους κληρονομιά και προσπαθώντας να σβήσει όλα τα ίχνη τους.

Σήμερα, ο τουρκικός βανδαλισμός, η τουρκική καταστροφικότητα κατέχουν την εξουσία με τον συνασπισμό Ερντογάν-Μπαχτσελί-Περιντσέκ.

Κάθε Τούρκος πρέπει επομένως να καταλάβει ότι η αντίθεσή του σε αυτόν το άξονα είναι, στον πυρήνα του, ένας πόλεμος για την προστασία του πολιτισμού.

Η φυλάκιση από το καθεστώς του πλούσιου φιλάνθρωπου Οσμάν Καβαλά, ο οποίος έφτιαξε το Ίδρυμα για τον Πολιτισμό της Ανατολής επιδιώκοντας να διατηρήσει την πολιτιστική κληρονομιά και τον πολιτισμό αυτών των εδαφών, είναι ίσως το πιο οδυνηρό παράδειγμα αυτού του αγώνα.

Αυτό που διακυβεύεται εδώ δεν είναι τίποτα λιγότερο από το εάν η Τουρκία θα αντέξει στην δοκιμασία, στο τεστ του πολιτισμού.

Στο τέλος ο πολιτισμός θα θριαμβεύσει. Αλλά όσοι αντιστάθηκαν, ίσως όχι…

https://infognomonpolitics.gr/2020/07/o ... ahzBk5HBJc

[Υδράργυρος]

Η αγια σοφια θα ξαναγινει μουσειο σε ανταλλαγμα της αοζ του καστελοριζου. Σημειωστε το αυτο.
Γατακι ο ερντογαν

[FallenAngel]

μια ενδιαφέρουσα ανάλυση κι ίσως λίγο ψυχρή για την συναισθηματική και χωρίς πρακτική προσέγγιση τόσο υπερπατριωτών όσο και υπερμοντέρνων διεθνιστών...

αν έχει ξανα-ανέβει ζητώ συγγνώμη για την επανάληψη...

Η Αγία Σοφία και το αναίμακτο πλήγμα στη Δύση ~ ResPublica, διαδικτυακό περιοδικό
www.respublica.gr/2020/07/post/hagia-so ... -a-mosque/ 2/7

Συνδιαμόρφωση κειμένου: Μιχάλης Θεοδοσιάδης και Γιώργος Κουτσαντώνης

Η απόφαση του Τούρκου Προέδρου να μετατρέψει το ιστορικό μνημείο της Αγίας Σοφίας σε Τρίτο Πυλώνα
του Ισλάμ φαίνεται πως εκπληρώνει έναν από τους βασικούς στόχους της νεο-οθωμανικής του ατζέντας.
Ο Ερντογάν κατάφερε να πλήξει το Χριστιανικό και το κοσμικό πνεύμα της Δύσης δίχως να προβεί σε
βίαιες και αναποτελεσματικές μεθόδους επιβολής και κυριαρχίας. Κατάφερε με τρόπο αναίμακτο, χωρίς
δηλαδή να εισβάλει σε Ελληνικό ή Ευρωπαϊκό έδαφος, ξοδεύοντας σφαίρες και πυρομαχικά, να ραγίσει το
σύνολο των ιδεών και των αντιλήψεων που έχουν θεμελιώσει τον δυτικό (και όχι μόνο) μη μουσουλμανικό
πολιτισμό. Τα ψηφιδωτά αριστουργήματα της Αγίας Σοφίας θα καλυφθούν με μαύρα σεντόνια και ειδικό
φωτισμό. Αυτή είναι η λογική συνέπεια μιας παράλογης απόφασης που κρίνουμε ενάντια στην ιστορία,
αλλά και ενάντια στο ίδιο το Ισλάμ το οποίο, απομακρυνόμενο από μια συμμαχική αντίληψη
(συνύπαρξης), μοιάζει να συνδέεται, όλο και περισσότερο, με τον φανατισμό και την στείρα νοσταλγία –
ήδη η Μουσουλμανική Αδελφότητα πανηγυρίζει.
Από την πλευρά της Δύσης, όσοι επιμένουν σε πολιτικές κυρώσεων εναντίων της Τουρκίας ελάχιστα
μπορούν να πετύχουν. Διότι όσες κυρώσεις και αν επιβληθούν στο Τουρκικό κράτος, η ηγεσία του
Ερντογάν δεν φαίνεται διατεθειμένη να υποκύψει, επικαλούμενη συνεχώς το δικαίωμα της εθνικής
κυριαρχίας του Τουρκικού κράτους να ρυθμίζει τα εσωτερικά του θέματα όπως αυτό γνωρίζει, δίχως καμία
εξωτερική παρέμβαση. Συνεπώς, το ζήτημα αυτό θα πρέπει να εξεταστεί από μια διαφορετική οπτική
γωνία. Πέρα από τα αδιέξοδα των νομικίστικων προσεγγίσεων, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το γεγονός
ότι η Αγία Σοφία είναι το σύμβολο του Χριστιανικού κόσμου, και όπως όλα τα σύμβολα είναι βαθύτατα
χαραγμένο στη συλλογική μνήμη και στο υποσυνείδητο των Χριστιανών και των δυτικών εν γένει. Τα
σύμβολα δεν αποτελούν απλά και μόνο αναπαραστάσεις κάποιων αντικειμένων, αλλά ζωντανές
αρχετυπικές απεικονίσεις της ύπαρξης των ανθρώπων. Τα αρχέτυπα (κατά τον Carl Jung) είναι
αναπαραστάσεις που σκιαγραφούν το αποτέλεσμα των πράξεων που συνδέονται και με τα ανθρώπινα
ένστικτα . Κάθε πολιτισμός έχει τα δικά του αρχέτυπα· οι αναπαραστάσεις και τα σύμβολα που
εντοπίζουμε στη λαϊκή κουλτούρα κάθε έθνους απεικονίζουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο τις ηθικές
συνέπειες των ανθρώπινων ενστίκτων. Εφόσον αυτά τα ένστικτα είναι κοινά και βρίσκονται στο
υποσυνείδητο των ανθρώπων, μπορούμε να μιλήσουμε για συλλογικό υποσυνείδητο. Αυτό απεικονίζεται
μέσα από αυτά τα κοινά σύμβολα και αρχέτυπα . Έτσι, ένα Χριστιανικό σύμβολο, όπως η Αγία Σοφία,
αποτελεί συνολική περιγραφή όλων αυτών των αρχέτυπων που ο Χριστιανικός κόσμος έχει δημιουργήσει,
όλων των ηθικών διδαγμάτων που έχουν βαθιά χαραχτεί στο συλλογικό νου των (Ορθοδόξων και μή)
Χριστιανών και παράλληλα των δυτικών κοσμικών.
Σε ό,τι αφορά στην επίθεση ενάντια στη δυτική εγκοσμιότητα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι
μόνο ως ένα βαθμό αποτελεί παράγωγο του Διαφωτισμού. Παρότι έχει καθιερωθεί η αντίληψη περί
Διαφωτισμού ως το αντίπαλο δέος της υπερβασιακής θέασης του Χριστιανισμού, θα πρέπει να γνωρίζουμε
ότι ο πρώτος δεν είναι ένα ρεύμα που γεννήθηκε ex nihilo. Όπως όλα τα φιλοσοφικά συστήματα έτσι και
«Ο πόλεμος και η νίκη σε μια μάχη δεν αποτελούν ύψιστες επιδιώξεις για εμάς. Υπέρτατη
αρετή είναι η προσπάθεια κάμψης της αντίστασης του εχθρού χωρίς καμία απολύτως μάχη»
(Σουν Τσου)
αυτό ακολουθεί μια γενεαλογία . Ως αφετηρία θα μπορούσαμε να ορίσουμε το πνεύμα του
εξορθολογισμού που αρχικά προώθησε ο Προτεσταντισμός, απορρίπτοντας την Παπική απολυταρχία.
Συχνά πυκνά τείνουμε να ταυτίζουμε ακραίες μορφές εγκοσμιότητας με το δυτικό Διαφωτισμό. Στην
πραγματικότητα, ούτε ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, αλλά ούτε καν ο Αγγλικός ωφελιμισμός, εξύμνησαν τον
αθεϊσμό τόσο όσο ο Μαρξισμός και ο αναρχισμός. Ως εκ τούτου, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας, που
αποτελεί Χριστιανικό αρχέτυπο, σε μουσουλμανικό τέμενος, εφόσον επιτίθεται στο Χριστιανικό πνεύμα
μπήγει το μαχαίρι και στη δυτική εγκοσμιότητα, η οποία συνυπάρχει στον συλλογικό νου των δυτικών,
μαζί με τα Χριστιανικά ήθη.
Ο Ερντογάν, από νομική άποψη (κυριαρχίας) έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει με έναν ναό (ή άλλο
κτίσμα) εντός της τουρκικής επικράτειας. Ωστόσο η έννοια της νομικής κυριαρχίας, σε ό,τι αφορά τις
εγγενείς ιδιότητες, λατρευτικές, αρχετυπικές, συμβολικές κ.α., ενός ιερού τόπου, έχει μηδαμινή αξία, όπως
ελάχιστη αξία έχει η απόσταση αυτού του τόπου από τους ανθρώπους φορείς αυτών των ιδιοτήτων. Ο
πιστός («χρήστης») ενός ιερού τόπου, αν και καλείται να συμμορφωθεί με τους νομικούς όρους, που ισχύουν
στην επικράτεια εντός της οποίας αυτός βρίσκεται, δεν διατηρεί συμβασιακές σχέσεις με αυτόν (ή με την
εξουσία που τον κυβερνά), αλλά υπερβασιακές. Αυτές οι τελευταίες δεν διέπονται από την κοινά αντιληπτή
ανθρωπολογία του κοντά ή του μακριά . Σε αντίθεση με τους μη τόπους, όπως τα τέρμιναλ των
αεροδρομίων ή τα εμπορικά κέντρα, οι τόποι, ιδιαιτέρως οι ιεροί, λειτουργούν και «εδρεύουν εντός», ως
τόποι μνήμης, όπου κι αν βρίσκονται στον κόσμο. Ενώ η γεωγραφία διατηρεί την υλική διάστασή της,
χάνει, στο πνευματικό επίπεδο, την πρωτοκαθεδρία της. Διότι ο ιερός τόπος καθορίζεται και διακρίνεται
από τους απλούς χώρους όχι μόνο μέσα από τις λειτουργίες με τις οποίες συνδέεται (όπως οι λατρευτικές),
αλλά και ως μια δεξαμενή αρχετύπων του συλλογικού νου (όπως προαναφέραμε), από τις μνήμες των
αρχιτεκτόνων και των πολυάριθμων μαστόρων και εργατών που ενσωμάτωσαν την αρχαιοελληνική
γνώση στην κατασκευή της Αγίας Σοφίας, των ιερέων που τέλεσαν αμέτρητες λειτουργίες μέχρι τις
εκατοντάδες χιλιάδες των πιστών που διαμέσου του ναού ήρθαν σε επαφή με το θείο. Άλλωστε, όπως είχε
αναφέρει ο Jean Borella, ο τόπος δεν είναι απλά μια γεωγραφική έννοια αλλά μια εσωτερική κατάσταση .
Πιο συγκεκριμένα, αν κατανοήσουμε τον τόπο σαν μια άπειρα διαιρούμενη και επεκτάσιμη
πραγματικότητα, τότε μια τέτοια πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να είναι μόνο εσωτερική και όχι υλική
(όπως διατείνονται οι θετικιστές). Ένας υλικός, άπειρα επεκτάσιμος, τόπος θα οδηγούσε στην εξαφάνισή
του. Μπορεί, δηλαδή ο τόπος (ως ψυχική κατάσταση) να «επεκταθεί» μόνο αν νοηθεί και ανακατασκευαστεί
μέσα στη φαντασία μας, αν γίνει αντικείμενο επεξεργασίας του ανθρώπινου νου, της αστείρευτης
ανθρώπινης περιέργειας, με τρόπο ώστε να παραχθούν ιδέες και συναισθήματα. Τέτοιος τόπος είναι ο
«ιερός τόπος», ο οποίος μιλά στις ενδόμυχες ψυχικές ανάγκες (στα ένστικτα, με άλλα λόγια) και για αυτόν
ακριβώς τον λόγο καταφέρνει να κινητοποιεί τον ανθρώπινο νου (την περιέργεια).
Άρα, ο τόπος, όπως νοείται εδώ, δεν απλώς εκείνο το μέρος που έρχεται σε αντίθεση με τον γεωμετρικό
χώρο. Όπως λ.χ. μια στατική γεωμετρική φιγούρα είναι αντίθετη στην κίνηση, μια ανείπωτη λέξη είναι
αντίθετη αυτής που έχει ειπωθεί ή ο ήχος της φωνής είναι αντίθετος της σιωπής. Είναι τόπος
ανθρωπολογικός με τη συμβολική έννοια: συνδέεται άρρηκτα με την ταυτότητα των ανθρώπων, ως ένα
σύνολο μεταξύ τους σχέσεων συνδεδεμένων με ένα μείζον ιστορικό γεγονός, όπως η ανέγερση ενός ναού (εν
προκειμένω συμβόλου της ορθοδοξίας). Συνεπώς, η νομική κυριαρχία – η όποια είναι αναγκαστικά στενά
εξαρτημένη από την υλική/γεωγραφική υπόσταση της επικράτειας – για τον πιστό, χάνει την αξία της όταν
[το ζήτημα, είναι ζήτημα «καρδιάς». Θα μπορούσε κανείς να πει ότι, ακολουθώντας την παραπάνω
συλλογιστική, δικαίως ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν συχνά πυκνά στο πρόσφατο παρελθόν έχει μιλήσει
για τα «σύνορα της καρδιάς του» που εκτείνονται στα βάθη της μεσογείου. Αυτή όμως θα ήταν μια
λανθασμένη αναλογία. Τα σύνορα δεν είναι επιμέρους, ορισμένοι και μάλιστα ιεροί τόποι, αλλά σύνολα
τόπων και χώρων, περιχαρακώνουν δηλαδή ολόκληρες επικράτειες. Και σε αυτές τις επικράτειες
εγκαθίστανται οι όροι της νομικής κυριαρχίας. Όπως γνωρίζουμε η νομική κυριαρχία, όταν νοείται ως
εθνική, δεν είναι μια απλή άυλη σύμβαση, περιλαμβάνει εκτός των άλλων και την εκμετάλλευση των
πλουτοπαραγωγικών πηγών εντός μιας εθνικής επικράτειας. Ο χριστιανισμός και κυρίως ο κόσμος της
ορθοδοξίας, σε ό,τι αφορά στην Αγία Σοφία, δεν θέτει ζητήματα νομικής κυριαρχίας, ούτε επιθυμεί να
επιβάλλει τα θρησκευτικά του πιστεύω. Επίσης, το γνωστό «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα
ναι» αποτελεί, με τους παραπάνω όρους, το ανεστραμμένο όραμα του Ερντογάν που μιλά για τα σύνορα
της καρδιάς του. Ο δυτικός κόσμος και δη ο χριστιανισμός δεν εγείρει αξιώσεις αυτού του είδους.
Αντιθέτως ο Τούρκος πρόεδρος, με την τελευταία αυτή του κίνηση, μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε
μουσουλμανικό τέμενος, κοινοποιεί το ισλαμιστικό επεκτατικό όραμά του, τόσο στο εσωτερικό του
ακροατήριο (ψηφοφόρους του), όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Και μάλιστα το κάνει ως άτεγκτος είρωνας
χρησιμοποιώντας θεσμούς και θεωρητικά εργαλεία δυτικής κοπής. Έτσι την μια επικαλείται τα ανθρώπινα
δικαιώματα των μεταναστών, τους οποίους εργαλειοποιεί για να πλήξει τα σύνορα της Ελλάδας, και την
άλλη την εθνική κυριαρχία και το νομικό/κυριαρχικό δικαίωμά του να βεβηλώνει πολιτισμικά και
θρησκευτικά σύμβολα αιώνων. Σε ό,τι μας αφορά, είναι πλέον σαφές ότι το γεγονός του τεμένους δεν
περιορίζεται μόνο στο επίπεδο του συμβολικού και επομένως θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά και
σε άλλα επίπεδα: γεωπολιτικής, στρατηγικών συμμαχιών και στρατιωτικής ισχύος.
Ας θυμηθούμε τον αντίκτυπο που είχε η καταστροφή ενός άλλου αρχετύπου, αυτού της Παναγίας των
Παρισίων. Πέρα από τις υπερβολές και τον ψεύτικο συναισθηματισμό των Μέσων Ενημέρωσης, θα
μπορούσαμε να πούμε ότι η καταστροφή ενός τέτοιου συμβόλου επέφερε αλλαγές στον δυτικό κόσμο, διότι
αυτομάτως αφαιρέθηκε από τον συλλογικό νου ένας «ιερός τόπος», ένα κομμάτι της προσωπικότητας όλων
μας. Ενδεχομένως αυτό να μην το συνειδητοποιήσαμε άμεσα, καθότι πολλές φορές οι αλλαγές που
συντελούνται εντός μας, αν και μεγάλες, δεν γίνονται εξαίφνης . Αυτή η αλλαγή όμως τώρα
επισφραγίζεται με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Ο δυτικός κόσμος, απέναντι στο νεοοθωμανικό/Ισλαμικό όραμα, μοιάζει ακόμη σαστισμένος. Ο Ερντογάν δίνει την εντύπωση ότι χρησιμοποιεί
τον ταυτοτικό/θρησκευτικό φανατισμό και την νεο-οθωμανική νοσταλγία για να ανακουφίσει τις πληγές
στην καθημερινή ζωή των Τούρκων, κυρίως της ενδοχώρας και λιγότερο στα κοσμοπολίτικα μεσογειακά
και τουριστικά παράλια. Προτείνει μια νέα ηγεμονία στους μουσουλμάνους που εδώ και καιρό
βασανίζονται από πολλά προβλήματα: διψούν για ειρήνη και πολλοί πεινούν για ψωμί. Υπό μια έννοια, ο
Τούρκος πρόεδρος ενεργεί ως φορέας σύγκρουσης δύο πολιτισμών – πλέον ουρλιάζει, με φιέστες και
χολιγουντιανό στυλ, από το προεδρικό παλάτι (με τα εκατοντάδες δωμάτια που κανείς δεν ξέρει σε τι
χρησιμεύουν) προς όλες τις κατευθύνσεις: «το κράτος είμαι εγώ». Αν και πολλοί αισθανθήκαμε το άμεσο
πλήγμα των συμβόλων και των μύθων της Δύσης, μένει να δούμε αν στη Δύση διαθέτουμε την ετοιμότητα
και κυρίως τη βούληση να απαντήσουμε, στις αλλεπάλληλες προκλήσεις, με τρόπο ξεκάθαρο, υλικό και
εμπράγματο. Ο Ερντογάν αντιλαμβάνεται την πολιτική ως τούρκικο παζάρι, όπου θα πετύχει τους
στόχους του σταθμίζοντας την εσωτερική συναίνεση και τις εξωτερικές απειλές. Όμως ενδέχεται η
αξιολόγησή του να ήταν εσφαλμένη, θεωρώντας ότι η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί δεν θα
[8]
26/7/2020 Η Αγία Σοφία και το αναίμακτο πλήγμα στη Δύση ~ ResPublica, διαδικτυακό περιοδικό
www.respublica.gr/2020/07/post/hagia-so ... -a-mosque/ 5/7
Email Print Facebook Twitter
εξοργίσει αρκετά τη Δύση, η οποία προτιμά να ασχολείται περισσότερο με υλιστικά ζητήματα, όπως οι
αγωγοί πετρελαίου/φυσικού αερίου και οι εξορύξεις. Σε ό,τι αφορά στον ορθόδοξο ελληνισμό, απέναντι σε
μια τέτοια κίνηση, θα άρμοζε μια απάντηση, όπως η άμεση παύση, επ’ αόριστον, όλων των εργασιών για
την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα, απόφαση που μοιάζει άδικη, για σειρά λόγων,
κρίνεται όμως απαραίτητη δεδομένης της ευθείας απειλής που έχουμε απέναντί μας.
Με βάση τον συλλογισμό του Δημήτρη Σταθακόπουλου, ο Ερντογάν επιχειρεί να μετατρέψει την Αγία
Σοφία σε Τρίτο Πυλώνα του Ισλάμ, μετά τη Μέκκα και το Αλ – Αχτσά στην Ιερουσαλήμ, με στόχο να
«χριστεί ένα είδος άτυπου Χαλίφη».
Carl Gustav Jung. The Structure and Dynamics of the Psyche, Δεύτερη έκδοση, 1960. London: Routledge &
Kegan Paul. σ.48
Volodymyr Walter Odajnyk. Jung and Politics: The Political and Social Ideas of C.G.Jung. 2001. New York:
Author Choice Press. σ.15
Αναφορικά με τη γενεαλογία βλ. MIchel Foucault. Language Counter-Memory Practice: Selected Essays
and Interviews. 1977. Ithaca, NY: Cornell. σ.81
Για περισσότερα παραπέμπουμε στα σεμινάρια κοινωνικής ανθρωπολογίας και εθνολογίας της
Γαλλίας που έγιναν το 1987 στο Μουσείο Τέχνης και λαϊκής παράδοσης και στη συνέχεια εκδόθηκαν το
1989 με το τίτλο L’Autre et le semblable.
Jean Borella. The Crisis of Religious Symbolism. 2016. Kettering: Angelico Press. σ.90-1
Βλ. Marc Augé, Non-Places: An Introduction to Anthropology of Supermodernity, Le Seuil, 1992, Verso. σ.
81.
Αξίζει να παρατηρήσουμε την αλλαγή στάσης στις πολιτικές του Μακρόν, πώς από ένας πολιτικός του
φιλελεύθερου κέντρου μέσα σε λίγους μήνες στράφηκε περισσότερο προς τον συντηρητισμό, οργανώνοντας
καμπάνιες και εκστρατείες υπέρ της απέλασης φανατικών Ιμάμηδων. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα όταν η
άρνησή του να υποκύψει στις πιέσεις του κινήματος Black Lives Matters που μιλά υπέρ της απομάκρυνσης
(ενίοτε και καταστροφής) αγαλμάτων

[πατησιωτης]

Φοβάμαι, όμως, πως το κοινό στο οποίο απευθύνομαι δεν έχει την πολιτιστική λεπτότητα για να αντιληφθεί την έννοια των παραπάνω λέξεων

Το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι αυτό που διεμόρφωσαν δεκαετίες κεμαλισμού.Εάν δεν έχει τη λεπτότητ α είναι επειδή δεν είχε καμμιά λεπτότητα και η προηγόύμενη ιδεολογία.Τόσα χρόνια καλλιεργούσε βασικά ένα στρατιωτικό πνεύμα από το οποίο είχε αφαιρέσει ή μειώσει τη θρησκεία.Ε,τώρα η θρησκεια ξαναγύρισε.

Ο Ερντογάν κατάφερε να πλήξει το Χριστιανικό και το κοσμικό πνεύμα της Δύσης δίχως να προβεί σε
βίαιες και αναποτελεσματικές μεθόδους επιβολής και κυριαρχίας.

Η Δύση δεν ειναι πλέον ή είναι μειοψηφικά χριστιανική και αυτό δεν έχει καμμιά σχέση με τον Ερντογάν.
Οσο για το κοσμική είναι και αυτό συζητήσιμο.Το κοσμικόν το θυμούνται όταν είναι να τα βάλουν με χριστιανούς.
Αλλά οι άλλοι λαοί και οι άλλοι πολιτισμοί δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις παρακμιακές καταστάσεις των Δυτικών.Τους ακολούθησαν επί Κεμάλ όταν ήαν κυρίαρχοι του κόσμου.Τώρα που οι ίδιοι κατηγορούν τους εαυτούς τους και γκρεμιζουν αγάλματα των προγόνων τους γιατί να τους ακολουθήσουν;
Θυμίζει το μύθο του Αισώπου με την αλεπού που έκοψε την ουρά της και προσπαθούσε να πείσει και τις άλλες να κάνουν το ίδιο.Δεν πιάνει όχι μόνο στην Τουρκία ή τον ισλαμικό κόσμο αλλά ούτε στην Ινδία ή την Κίνα ή αλλού.Την πολιτική ορθότητα την έχουν γραμμένη όλοι οι μη δυτικοί λαοί.

[omg kai 3 lol]

Φοβάμαι, όμως, πως το κοινό στο οποίο απευθύνομαι δεν έχει την πολιτιστική λεπτότητα για να αντιληφθεί την έννοια των παραπάνω λέξεων

Το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι αυτό που διεμόρφωσαν δεκαετίες κεμαλισμού.Εάν δεν έχει τη λεπτότητ α είναι επειδή δεν είχε καμμιά λεπτότητα και η προηγόύμενη ιδεολογία.Τόσα χρόνια καλλιεργούσε βασικά ένα στρατιωτικό πνεύμα από το οποίο είχε αφαιρέσει ή μειώσει τη θρησκεία.Ε,τώρα η θρησκεια ξαναγύρισε.

Ο Ερντογάν κατάφερε να πλήξει το Χριστιανικό και το κοσμικό πνεύμα της Δύσης δίχως να προβεί σε
βίαιες και αναποτελεσματικές μεθόδους επιβολής και κυριαρχίας.

Η Δύση δεν ειναι πλέον ή είναι μειοψηφικά χριστιανική και αυτό δεν έχει καμμιά σχέση με τον Ερντογάν.
Οσο για το κοσμική είναι και αυτό συζητήσιμο.Το κοσμικόν το θυμούνται όταν είναι να τα βάλουν με χριστιανούς.
Αλλά οι άλλοι λαοί και οι άλλοι πολιτισμοί δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις παρακμιακές καταστάσεις των Δυτικών.Τους ακολούθησαν επί Κεμάλ όταν ήαν κυρίαρχοι του κόσμου.Τώρα που οι ίδιοι κατηγορούν τους εαυτούς τους και γκρεμιζουν αγάλματα των προγόνων τους γιατί να τους ακολουθήσουν;
Θυμίζει το μύθο του Αισώπου με την αλεπού που έκοψε την ουρά της και προσπαθούσε να πείσει και τις άλλες να κάνουν το ίδιο.Δεν πιάνει όχι μόνο στην Τουρκία ή τον ισλαμικό κόσμο αλλά ούτε στην Ινδία ή την Κίνα ή αλλού.Την πολιτική ορθότητα την έχουν γραμμένη όλοι οι μη δυτικοί λαοί.

συγγνωμη κιολας βρε πατησιωτη που στη πολιτισμενη-παρηκμασμενη δυση η τυφλη πιστη στη θρησκεια εχει αρχισει να υποκαθισταται από την κοινωνικη δικαιοσυνη

[O I]

Τελείωσε η Τουρκία μετά απ' αυτό.


Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ Ταξιάρχης Μανταμάδος δε συγχωρεί και διχοτομεί.

Δεν ξέρω για τον Αρχάγγελο Μιχαήλ αλλά η ιστορία έχει κάπως έτσι:





Αν τελείωσε η Τουρκία θα φανεί μόνο αν οι σύμμαχοι δεν αποδειχθούν και πάλι δήθεν...

Ο.Ι.

[adon99]

Απο το 1918 μεχρι το 1923
επι 5 χρονια δηλαδη την κωνσταντινουπολη την ειχανε οι δυτικοι 'Χριστιανοι" "Συμμαχοι" μας

και φυσικα σαν "συμμαχοι" και "Χριστιανοι" που ειναι συνεχισαν να λειτουργουνε την αγια σοφια σαν τζαμι

[O I]

Στο Βίντεο;
Είχαν λόγο αλλά σε πολιτική και όχι σε θρησκευτική βάση

Ο.Ι.

[Otto Weininger]

Η αγια σοφια θα ξαναγινει μουσειο σε ανταλλαγμα της αοζ του καστελοριζου. Σημειωστε το αυτο.
Γατακι ο ερντογαν

Από τις εκλογές και μετά, γράφεις αρκετά συχνά "σημειώστε το" μετα απο κάθε παρανοϊκό ποστ σου που αναβλύζει πόνο.

Το κακό για σένα είναι ότι όντως το σημειώνουμε. Και αυτό και τα άλλα. Κάποια στιγμή θα γίνει νήμα και θα σε γλεντήσουμε.

[adon99]

οχι ασχετο με το βιντεο
ειναι γεγονος οτι ητανε υπο "Συμμαχικη στρατιωτικη κατοχη" (για να την παραδωσουν στην Ελλαδα ουτε λογος τα αδερφια μας οι συμμαχοι)

[O I]

Η αγια σοφια θα ξαναγινει μουσειο σε ανταλλαγμα της αοζ του καστελοριζου. Σημειωστε το αυτο.
Γατακι ο ερντογαν

Κι αυτή η κίνηση τού Τούρκου ίσως αποσκοπεί σε κάτι τέτοιο
Για εμάς τους Έλληνες\Ελληνορθόδοξους δεν παίζει αυτό διότι η Πόλη ήταν και είναι Ελληνική κατεχόμενη περιοχή.

Θεωρώ μέγιστη βλακεία να ανταλλάξουμε κάτι δικό μας με κάτι δικό μας...

Ο.Ι.

[Υδράργυρος]

Η αγια σοφια θα ξαναγινει μουσειο σε ανταλλαγμα της αοζ του καστελοριζου. Σημειωστε το αυτο.
Γατακι ο ερντογαν

Κι αυτή η κίνηση τού Τούρκου ίσως αποσκοπεί σε κάτι τέτοιο
Για εμάς τους Έλληνες\Ελληνορθόδοξους δεν παίζει αυτό διότι η Πόλη ήταν και είναι Ελληνική κατεχόμενη περιοχή.

Θεωρώ μέγιστη βλακεία να ανταλλάξουμε κάτι δικό μας με κάτι δικό μας...

Ο.Ι.

Δες το ταιμινκ ομως. Ανακοινωνει οτι θα βγαλει το ορυτς ρεις, και στο καπακι κανει την αγια σοφια τζαμι. Στις διαπραγματευσεις θα πει να εγω κανω ενα βημα πισω με την αγια σοφια, θα γυρισουν και οι προστατες μας γερμανοι, γαλλοι, αμερικανοι "να μην εισαι ξεροκεφαλος, κανε και συ ενα βημα πισω"
Αν δε θες να παιξεις μαζι του αυτο το παζαρι του βαζεις κυρωσεις οποτε παζαρευει τις κυρωσεις και οχι αυτο που θελει. Αλλα κυρωσεις δεν του βαλανε οποτε μαντεψε

[aljawn]

O Eρντογάν στήνει σκηνικό ανατροπής της Συνθήκης της Λωζάνης

Του Yavuz Baydar*

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του τουρκικού επεκτατισμού, το οποίο τέθηκε σε εφαρμογή από την ισλαμιστική κυβέρνηση του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τους υπερεθνικιστές συμμάχους της που υποστηρίζουν τη σιδερένια του κυριαρχία. Όλες οι δυνάμεις της παλιάς Ευρώπης, με εξαίρεση τη Γαλλία, έχουν συνάψει μια ιερή συμμαχία για να αποφύγουν αυτό το φάντασμα: η ΕΕ, η Άνγκελα Μέρκελ της Γερμανίας και ο Μπόρις Τζόνσον του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Τζιουζέπε Κόντε της Ιταλίας και ο Πέδρο Σάντσεθ της Ισπανίας, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ο Ζοζέπ Μπορέλ της ΕΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και το ΝΑΤΟ.

Αναδιατύπωσα τη διάσημη εισαγωγή στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο για να υπογραμμίσω το μέγεθος του τρέχοντος και μαζικά υποτιμημένου δράματος, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η Τουρκία. Ένα στρατιωτικοποιημένο καθεστώς διαμορφώνεται στην Ανατολία, ενώ η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί εκ του μακρόθεν εις βάρος της ευημερίας του τουρκικού λαού. Αυτό το καθεστώς επιδιώκει μια επεκτατική νέα τάξη και είναι αποφασισμένο να επεκτείνει τα νόμιμα σύνορα της χώρας με τη χρήση ωμής βίας.

Αν νομίζετε ότι η πρόσφατη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί -μια θλιβερή υπόθεση που είναι και αντίθετη με το ιερό Κοράνι- αφορά μόνο σε ένα υψηλής αξίας μνημείο του 6ου αιώνα, ξανασκεφτείτε το.

Η ριζοσπαστική απόφαση της συμμαχίας Ερντογάν-Μπαχτσελί για το μνημείο αποτελεί απλά ένα μεγάλο θεμέλιο λίθο στα σχέδιά τους σχετικά με την εκατονταετία της Τουρκικής Δημοκρατίας το 2023. Τα σχέδιά τους είναι μέρος μιας μεγάλης πολιτικής χορογραφίας, που βασίζεται στο να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και να βγούνε τα φαντάσματα των πολέμων του παρελθόντος. Η συμμαχία αυτή θέλει να τεθούν ξανά προς συζήτηση τα σύνορα της σύγχρονης Τουρκίας, τα οποία οριοθετήθηκαν μετά το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να επανεργοποιηθεί το λεγόμενο Εθνικό Σύμφωνο (Misak-ı Milli), που αφορά την ανάκτηση εδαφών που τώρα ανήκουν στους νότιους και στους δυτικούς γείτονες της Τουρκίας.

Το γεγονός ότι οι αξιωματούχοι και οι τεχνοκράτες του AKP εξαπέλυσαν καταδίκες και κατάρες κατά της Συνθήκης της Λωζάνης, ακόμη και πριν κατακάτσει η σκόνη από την τελετή του ανοίγματος της Αγίας Σοφίας την Παρασκευή, θα πρέπει να αποτελέσει μια αφύπνιση για τη διεθνή κοινότητα. Αυτό θα συμβεί εάν κάποιος μελετήσει με προσοχή τη συνεχή κλιμάκωση της ρητορικής ισχύος στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Δεν ήταν τυχαίο ότι ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί επέλεξαν τη συγκεκριμένη ημερομηνία για την αλλαγή του καθεστώτος της Αγίας Σοφίας: Την επέτειο της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία υπεγράφη στις 24 Ιουλίου του 1923. Έτσι δεν αποτελεί πλέον γρίφο όταν οι Τούρκοι -είτε εάν συμπαθούν είτε εάν είναι σε αντίθεση με τον ισχυρό άνδρα της χώρας τους- άκουσαν τη φράση «μια ιστορική παρένθεση που πρέπει να κλείσει». Η παρένθεση αυτή είναι η ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας, όπως την οραματίστηκε και την εκκίνησε ο ιδρυτής της, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Το άνοιγμα των θυρών της Αγίας Σοφίας ως τζαμιού θεμελιώνει το δρόμο για ένα τέτοιο κλείσιμο.

Αυτό το μονοπάτι άνοιξε με τη σκοτεινή απόπειρα πραξικοπήματος στις 15 Ιουλίου του 2016 και ακολουθήθηκε από ένα τεράστιο πραξικόπημα από τον Ερντογάν, την κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης πέντε ημέρες αργότερα. Από τότε η κατασκευή του νέου καθεστώτος χτίζεται με μια αδιάκοπη σειρά διατάξεων, αποφάσεων, συμμαχιών και αυθαίρετων αποφάσεων.

Η ταχεία κλιμάκωση των κινήσεων στην εξωτερική πολιτική της χώρας είναι ένα επίσης σημαντικό μέρος του μεγάλου σχεδιασμού. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ιρακινό Κουρδιστάν στοχεύουν στη δημιουργία μόνιμης ζώνης, με περισσότερες βάσεις. Στη Συρία, η σταθερή στρατιωτική κλιμάκωση καταδεικνύει την ίδια φιλοδοξία. Όμως η πραγματική ώθηση για το καθεστώς, συμπεριλαμβανομένης της πλούσιας σε πετρέλαιο χώρας της Λιβύης, είναι ορατή στο λεγόμενο δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας της Άγκυρας, που βρίσκεται αυτό το διάστημα στο στάδιο της αποφασιστικής εφαρμογής.

Ο Ερντογάν και ο συνεργάτης του Μπαχτσελί θεωρούν προφανώς ότι η αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης είναι πολύ επίκαιρη, καθώς είναι βαθιά δυσαρεστημένοι με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ που έχει βαλτώσει εδώ και μια δεκαετία, ενώ χρησιμοποιούν το αποτυχημένο πραξικόπημα ως πρόσχημα για κάθε τι το αντιδυτικό και βλέπουν ένα μεγάλο παράθυρο γεωπολιτικών ευκαιριών σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε αναταραχή. Η γεωμετρικά κλιμακούμενη ρήξη με την Ελλάδα και την Κύπρο γύρω από τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων και τα θαλάσσια σύνορα θα πρέπει επίσης να εξεταστεί σε αυτό το πλαίσιο, προκειμένου να γίνει ορθά κατανοητή.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται; Μια σύγκριση ανάμεσα στη γερμανική δυσαρέσκεια για τη Συνθήκη των Βερσαλλιών που έληξε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1919 και την πιεστική προσπάθεια της Κυβέρνησης του Ερντογάν να δημιουργήσει το ίδιο είδος συναισθημάτων μεταξύ των Τούρκων όλου του πολιτικού φάσματος μπορεί να ακούγεται υπερβολική, αλλά στην πραγματικότητα είναι αρκετά ακριβής.

Πολλοί παρατηρητές έξω από την Τουρκία φαίνονται ανήμποροι να δουν τη μεγάλη εικόνα αλλά αν ποτέ το έκαναν θα μπορούσαν εύκολα να εντοπίσουν ένα παρόμοιο χτίσιμο μύθων που διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή στην Τουρκία, όπως ο μύθος «Dolchstoßlegende», το σενάριο συνομωσίας του «πισώπλατου χτυπήματος». Οι πρώτες διακριτικές νύξεις ήταν ήδη στον αέρα μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των κυβερνητικών αρθρογράφων, ενόσω η Αγία Σοφία άνοιγε ως τζαμί.

Σύμφωνα με τον μύθο του «πισώπλατου χτυπήματος», η γερμανική δεξιά ισχυρίστηκε ότι η Γερμανία στην πραγματικότητα δεν έχασε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά προδόθηκε στο τραπέζι από τους πολιτικούς της ηγέτες. Ομοίως στην Τουρκία είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε όλο και περισσότερο, ότι ούτε η Τουρκία έχασε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κοιτάξτε την Καλλίπολη και τον Απελευθερωτικό Πόλεμο μεταξύ 1919-22, η τουρκική αντιπροσωπεία καθοδηγούμενη από τον Ατατούρκ ήταν αυτή που εγκλώβισε την Τουρκία στο «ζουρλομανδύα που ονομάζεται Συνθήκη της Λωζάνης».

Το γεγονός είναι ότι αυτή η ιδέα, σε μια ιστορικά παράξενη διαστροφή της, ενώνει τους ισλαμιστές της Τουρκίας, ένα μεγάλο μέρος των κοσμικών εθνικιστών που είναι εχθρικοί προς την ΕΕ και τις Ηνωμένες Πολιτείες, τους ακροδεξιούς και τους «Γκρίζους Λύκους», τους παντουρκιστές, και πρώην αξιωματικούς που κάποτε ήταν ορκισμένοι εχθροί και κρατούμενοι του Ερντογάν, οι οποίοι σήμερα διατελούν στην υπηρεσία του προσφέροντας το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας.

Εδώ μπορεί κανείς να δει ομοιότητες με τη Γερμανία του ’30, όπου ετερόκλητοι πολιτικοί συνασπισμοί κατά της Συνθήκης των Βερσαλλιών γέννησαν τον Χίτλερ και το τερατώδες καθεστώς του.

Έτσι είμαστε αντιμέτωποι με αυτό το φάντασμα σήμερα στην Τουρκία, αλλά η ευρωπαϊκή απάθεια σε ό,τι συμβαίνει στη χώρα είναι σοκαριστική. Ο κύριος λόγος για αυτήν την κατάσταση, που σίγουρα θα εξελιχθεί σε μια νέα ευρωπαϊκή απερισκεψία, είναι σαφής: Πίσω από κλειστές πόρτες σημαντικοί εκπρόσωποι της ΕΕ συμφωνούν ότι το καθεστώς του Ερντογάν είναι το λιγότερο κακό από δύο κακά. Θεωρούν πως η ενδεχόμενη πτώση του Ερντογάν θα προκαλέσει χάος και όλεθρο στην Τουρκία, ασύγκριτα χειρότερο με αυτό που συνέβη στην πρώην Γιουγκοσλαβία, και θα οδηγήσει εκατομμύρια Τούρκους να καταφύγουν προς τα δυτικά, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έτσι το καθεστώς του Ερντογάν θεωρείται «εντάξει», καθώς προσφέρει σταθερότητα, παρόλο που ολόκληρη η χώρα, όπως είπε ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, είναι «μια υπαίθρια φυλακή».

Έτσι ας παραμείνουμε παράλυτοι, λένε, ενώ συνεχίζουν να καθησυχάζουν τον Ερντογάν, προσποιούμενοι ότι όλα είναι εντάξει. Και ας παρακολουθούμε εκ του μακρόθεν, ενόσω ο τουρκικός αλυτρωτισμός ετοιμάζεται να αμφισβητήσει τη διεθνή τάξη στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω μιας στρατιωτικοποιημένης εξωτερικής πολιτικής.

Γνωρίζουμε καλά τι επέφερε στην ανθρωπότητα η γερμανική δυσαρέσκεια για τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, και τώρα ήρθε η ώρα να δέσουμε και πάλι τις ζώνες ασφαλείας μας.

Ας αρχίσουμε να μελετάμε γιατί συνήφθη η Συνθήκη της Λωζάνης, καθώς οι πληροφορίες αυτές θα μας φανούν χρήσιμες. Το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας δεν είναι πλέον αυτό το οποίο γνωρίζαμε. Έχει αλλάξει. Το σύνθημά «ειρήνη στο εσωτερικό, ειρήνη στο εξωτερικό» αποτελεί πλέον παρελθόν, με τη λέξη «ειρήνη» να αντικαθίσταται από τη λέξη «πόλεμος». Απλά για να ξέρετε.

*To συγκεκριμένο κείμενο δημοσιεύθηκε το Σάββατο 25 Ιουλίου στην τουρκική ιστοσελίδα Ahval News. Ο Yavuz Baydar είναι αρθρογράφος, πολιτικός αναλυτής και διευθυντής του συγκεκριμένου ιστότοπου.