Γενικό Επιτελείο Φόρουμ.γρ.

[Οργισμένος]

Και η ψωροκωσταινα δεν μπορεί να φτιάξει ούτε σφεντόνα επειδή η νδουλα τα ξοδευει σε διορισμούς και αηδίες

Η ψωροκωσταινα παντα ετσι ηταν και δεν βλεπω ν αλλαζει στο αμεσο μελλον.

τι εννοείς "πάντα έτσι ήταν";

την πυρκαλ την έχεις ακουστά;

τα πήγασος 1 και 2 ξέρεις τι είναι;

μΙΑ Δεκο του κωλου που παρηγαγε κακοτεχνηματα, ενω τα πηγασος ειναι κακιας ωρας aeroplanakia χειροτεχνιας , μιας καποιας αξιας τη δεκαετια του 60. Αυτα ειναι. Και το θεμα ειναι ΤΙ ΕΧΟΜΕ ΣΕ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΔΛΔ ΤΙΠΟΤΑ. ΤΙποτα απολυτως και μας φταινε οοοολοι οι απεξω.

[Οργισμένος]

Και η ψωροκωσταινα δεν μπορεί να φτιάξει ούτε σφεντόνα επειδή η νδουλα τα ξοδευει σε διορισμούς και αηδίες

Η ψωροκωσταινα παντα ετσι ηταν και δεν βλεπω ν αλλαζει στο αμεσο μελλον.

Για ψαξε λιγο να δεις τι παρηγαγε η Ελλαδα πριν την λαιλαπα του Πασοκ,σε σχεση με την Τουρκια,και παρε μαντηλι να κλαψεις.

Αυτο ειν αληθεια. ΑΛλα και τι εγινε; Τωρα τι κανουμε...

[Οργισμένος]

Η ψωροκωσταινα παντα ετσι ηταν και δεν βλεπω ν αλλαζει στο αμεσο μελλον.

τι εννοείς "πάντα έτσι ήταν";

την πυρκαλ την έχεις ακουστά;

τα πήγασος 1 και 2 ξέρεις τι είναι;

Λειτουργουσε ποτε σωστα το δημοσιο και δεν το ξερω;
Αν ειναι να μας στοιχιζει δεκα φορες παραπανω κατι που κατασκευαζουμε μονοι μας, καλυτερα να μας λειπει το βυσσινο.

Μπα εξω που λειτουργουν σωστα τα δημοσια, τι κανουν;;; Μαγια;;;;
Και ναι καποτε λειτουργουσε σωστα δλδ πριν το 81. Οχι τελεια, σιγουρα με αδυναμιες ΑΛΛΑ λειτουργουσε.

[Οργισμένος]

Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσετε να κοροϊδεύετε τους εαυτούς σας. Τα παραμύθια περί καλύτερων πιλότων του κόσμου και της καλύτερης αεροπορίας στην περιοχή δεν ισχύουν.

epic

καβλωνεις ναζουλα;

[Οργισμένος]

ουαο!!!

[Οργισμένος]

στο έγραψε και ο στέργιος thor,


Το πήγασος 1 της ΕΑΒ ξεκίνησε την ίδια εποχή που στο Ισραήλ η -επίσης κρατική- ΙΑΙ ξεκίνησε το Scout.

μετά ήρθαν οι πασόκοι...

Έλα ρε συ. Δε μπορεί 40 χρόνια τώρα να σας φταίει ο Αντρέας. Δηλαδή στα πόσα χρόνια θα φταίει και κάποιος άλλος. Η Γερμανία σε δέκα χρόνια συνήλθε από ισοπέδωση και εδώ ο σανός που ταΐζουν μερικοί φταίει ένας τύπος που έχει πεθάνει 29 χρόνια...

Θελει ο πασοκος να κρυφτει μα η χαρα δεν τον αφηνει...

[Οργισμένος]

Ο ανδρεας κατεστρεψε το δημοσιο καθως το γεμισε με τρωκτικα. Και οχι μονο αυτο αλλα διελυσε και την ιδιωτικη παραγωγη. ΔΗμιουργησε μια σοβιετια εντος ενος κρατους που ηταν στην ΕΟΚ.
Τα γαμησε ολα, σε τετοιο βαθμο που πιστευω πλεον οτι απο ενα σημειο και μετα πεσανε και πολλα εκατομμυρια εξ ανατολων σε σωματεια, κομματικες, φοιτητικες οργανωσεις ωστε το μπαχαλο αν μην ανασχεθει.
ΕΠειτα μετα πια απο 20 χρονια ολα αυτα τρωκτικα γινανε καθεστως υπο την προστασια του ανδρεικου πασοκ επι αγιου σημιτη και της λαικης παπαδοδεξιας επι του αχρηστου κκ. Ετσι και διχως να εμφανισθει ενας γαμιας στη βουλη να τους ξεκωλιασει, μονο ενας Τομσεν ειπε τα πραγματα οπως εχουν και ακομα τον βριζουν τα διποδα, φτασαμε εδω που ειμαστε. Μηδενικη τεχνολογικη παραγωγη. Μηδεν , τιποτα.

Και το αστειο ειναι οτι το 2015 ψηφισαμε και υπερ δραχμης με 63% πλειοψηφια. Δραχμη με μηδενικη παραγωγη . Μιλαμε θα γινοταν μακελειο και θα μας γλεντουσανε για αλλα 500 χρονια τα πιλαφια, θα πινανε σημερα τον τουρκικο του καφε στην ακροπολη .... ΕΝας λαος με πλειοψηφια ηλιθιοτητας.

[Thor]

στο έγραψε και ο στέργιος thor,


Το πήγασος 1 της ΕΑΒ ξεκίνησε την ίδια εποχή που στο Ισραήλ η -επίσης κρατική- ΙΑΙ ξεκίνησε το Scout.

μετά ήρθαν οι πασόκοι...

Και γω το εγραψα πιο πανω, ποσο στοιχισε αυτο σε μας και ποσο στο Ισραηλ;

[Orion22]

στο έγραψε και ο στέργιος thor,


Το πήγασος 1 της ΕΑΒ ξεκίνησε την ίδια εποχή που στο Ισραήλ η -επίσης κρατική- ΙΑΙ ξεκίνησε το Scout.

μετά ήρθαν οι πασόκοι...

Και γω το εγραψα πιο πανω, ποσο στοιχισε αυτο σε μας και ποσο στο Ισραηλ;

δεν σε καταλαβαίνω. τι εννοείς ποσο στοίχισε;

Το r&d κοστίζει. αλλά μπορεί να αποδόσει τόσο σε τεχνογνωσία όσο και σε πολλούς άλλους τομείς..
Ειδικα όταν έχεις head-start. και άτομα που νοιώθουν στην διοίκηση.


Την ώρα που το Ισραήλ έδινε την διοίκηση της ΙΑΙ στον M.Hod, οι πασόκοι βόλευαν το καθε αρχίδι αφισοκολλητή με ενσημα στην κλαδική.

[Orion22]

Η Υπό Εξέταση Λύση για τη Διοίκηση Φρεγατών

Με δεδομένο το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο Στόλος μετά την παραγγελία των τριών φρεγατών γενικής χρήσεως κλάσεως Belhara και την εξάντληση των πόρων απόκτησης νέων πλοίων, η κυβέρνηση έχει στραφεί σε λύσεις ανάγκης για τη διατήρηση -όχι της οροφής, αλλά- ενός αξιοπρεπούς ελαχίστου αριθμού κυρίων μονάδων προκειμένου να είναι, έστω και προσχηματικά, δυνατή η διεκδίκηση θαλασσίου ελέγχου στη ζωτική περιοχή του Αιγαίου Πελάγους. Η λύση ανάγκης που εξετάζεται είναι τα πλοία κλάσεως Freedom του Αμερικανικού Ναυτικού (Αμερ. Ναυτ.), τα οποία έχουν διαγράψει ταραχώδη πορεία στις τάξεις του, και τα οποία το Αμερ. Ναυτ. θέτει εκτός ενεργείας πρόωρα. Βάσει της επιστολής Μπλίνκεν προς Μητσοτάκη, το Αμερικανικό Υπουργείο Αμύνης έχει αποστείλει προς το Κογκρέσσο αίτημα για τη μεταβίβαση «έως τεσσάρων» πλοίων κλάσεως Freedom στην Ελλάδα. Η επιστολή ρητώς αναφέρει πλοία LCS, αλλά δεδομένου ότι από τις δύο κλάσεις της κατηγορίας είναι διαθέσιμα λόγω αποσύρσεως πλοία της κλάσης Freedom, είναι προφανές ότι η προσφορά μεταβιβάσεως αφορά αυτά.

Ακόμη κι αν η μεταβίβαση αυτή πραγματοποιηθεί, δεν λύνει κανένα πρόβλημα του ΠΝ επειδή τα πλοία αυτά δεν αποτελούν κύριες μονάδες και μόνον εικονικά μπορούν να ενισχύσουν τη δύναμη του Στόλου. Επιπλέον, καθώς τα πλοία θα απορροφήσουν σημαντικούς πόρους (χρηματικούς και ανθρώπινους) και θα αποτελούν μία εικονική λύση, θα αποτελέσουν και ιδανικό πρόσχημα για τις πολιτικές ηγεσίες προκειμένου να αδρανήσουν στο μέλλον, θεωρώντας ότι με τη μεταβίβαση αυτή το ΠΝ «απέκτησε τέσσερεις -πρακτικά καινούργιες- φρεγάτες».
Προοίμιο: «Φρεγάτες LCS», «Κορβέτες LCS» και λοιπές ανακρίβειες

Κατ’ αρχάς είναι σημαντικό να διευκρινιστεί η έννοια LCS, κι αυτό επειδή στη δημόσια συζήτηση επικρατεί σύγχυση, ενίοτε μάλιστα σκόπιμη. Έτσι ακούμε για «φρεγάτες LCS», ο Υπουργός Αμύνης προσφάτως υποστήριξε αυτοπεποίθηση ότι «οι LCS δεν είναι φρεγάτες αλλά… κορβέτες» (sic) και άλλα συναφή και ανακριβή.

Τα βασικά πολεμικά πλοία, κατά τα τελευταία χρόνια, διακρίνονται σε κορβέτες, φρεγάτες, αντιτορπιλικά και καταδρομικά, κατ’ αύξουσα σειρά εκτοπίσματος. Πρόκειται για πλοία γενικών καθηκόντων, ενδεχομένως με μεγαλύτερη έμφαση σε κάποιον από τους τρεις βασικούς ρόλους του ναυτικού πολέμου (πόλεμος επιφανείας, ανθυποβρυχιακός και αντιαεροπορικός) αλλά πάντως με τη δυνατότητα να διεξαγάγουν και τα τρία είδη αγώνα. Καθώς αυξάνεται το εκτόπισμά τους αυξάνεται η δυνατότητά τους να φέρουν περισσότερα, μεγαλύτερα και ικανότερα συστήματα (εξοπλισμό, αισθητήρες κ.λπ.), βελτιώνεται η συμπεριφορά τους στη θάλασσα, η επιβιωσιμότητά τους και η αυτονομία τους.

Κατά τη δεκαετία του 2000 το Αμερ. Ναυτ. καθόρισε μία νέα κατηγορία πολεμικού πλοίου, το πλοίο παράκτιας μάχης -littoral combat ship ή LCS. Προσδιόρισε τις επιχειρησιακές απαιτήσεις για την κατηγορία αυτή, αντιδιέστειλε την κατηγορία προς τις άλλες κατηγορίες (κορβέτες, φρεγάτες, πυραυλακάτους κ.λπ.) -άλλωστε δεν θα υπήρχε λόγος για τον ορισμό νέας κατηγορίας εάν αυτή δεν διαφοροποιούταν ουσιωδώς από τις ήδη υφιστάμενες- και εν συνεχεία προκήρυξε έναν διαγωνισμό για τον σχεδιασμό και ναυπήγηση τέτοιων πλοίων. Ο διαγωνισμός αυτός απέφερε δύο νικητές, την Lockheed Martin και την General Dynamics, με τις σχεδιάσεις και ναυπηγήσεις που οδήγησαν στην κλάση Freedom αφ’ ενός και Independence αφ’ ετέρου. Συνεπώς τα υποψήφια προς παραχώρηση πλοία στο ΠΝ δεν είναι ούτε κορβέτες ούτε φρεγάτες αλλά πλοία παράκτιας μάχης.

Μία επιπλέον διευκρίνιση ως προς την ορολογία, που έχει σημασία εν συνεχεία: το Αμερ. Ναυτ. κατηγοριοποιεί τα καταδρομικά και τα αντιτορπιλικά ως «Μεγάλα Πολεμικά Πλοία» (Large Surface Combatants – LSC) και τις φρεγάτες και τα παράκτια πολεμικά πλοία ως «Μικρά Πολεμικά Πλοία» (Small Surface Combatants – SSC).
Το Ατελέσφορο της Εξεταζόμενης Λύσης

Το πρόβλημα με την προοπτική αποκτήσεως πλοίων Freedom τα οποία διατίθενται προς παραχώρηση στην Ελλάδα είναι ότι δεν αποτελούν λύση για τη συμπλήρωση της δυνάμεως της Διοικήσεως Φρεγατών. Δεν αποτελούν απλώς και μόνον συμβιβασμό ως προς τις επιδόσεις, έκτακτη ή πρόχειρη λύση για τον Στόλο, αλλά δεν αποτελούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο πλοία για τη Διοίκηση Φρεγατών. Αυτό οφείλεται όχι στο ότι είναι υποδεέστερων επιδόσεων πλοία, κάτι που στην κατάσταση του ΠΝ θα ήταν ένα αναγκαίο αλλά υποφερτό κακό και πάντως αναπόφευκτο, αλλά επειδή δεν μπορούν, με κανένα πιθανό κριτήριο, να χαρακτηριστούν «κύριες μονάδες» στόλου, δηλαδή να πάρουν θέση στη Διοίκηση Φρεγατών και να εκτελέσουν επιχειρησιακές αποστολές της Διοικήσεως.

Τα προβλήματα της κλάσεως «Freedom» είναι τα ακόλουθα:

Τα πλοία είναι περιπολικά και όχι κύριες μονάδες στόλου, και δεν μπορούν να καταστούν κύριες μονάδες. Η απαίτηση για κύριες μονάδες για τη Διοίκηση Φρεγατών δεν είναι τυπική αλλά ουσιώδης για την επίτευξη των επιχειρησιακών αποστολών της ΔΦΓ και του Στόλου στο πλαίσιο ελληνοτουρκικής αντιπαραθέσεως και σε οποιαδήποτε παραλλαγή της, ήτοι της επιβολής θαλασσίου ελέγχου στο Αιγαίο Πέλαγος και κάποιας παρουσίας στη ΝΑ Μεσόγειο.
Τα πλοία είναι προβληματικά ναυτικά σκάφη, το χαρακτηριστικό αυτό είναι εγγενές, ουσιώδες, δεν δύναται να εξαλειφθεί, έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της όποιας μαχητικής ικανότητας και επιβιωσιμότητας διαθέτει το πλοίο αλλά και απαγορευτικές απαιτήσεις επί του Στόλου, της Διοικήσεως Διοικητικής Μερίμνης Ναυτικού και του Πολεμικού Ναυτικού Συνολικά.

Ειδικότερα:
(Α) Τα πλοία κλάσης Freedom δεν είναι και δεν μπορούν να καταστούν κύριες μονάδες στόλου

Ως κύριες μονάδες στόλου νοούνται τα πολεμικά πλοία που μπορούν κατ’ ελάχιστον να διεξάγουν το βασικό φάσμα των ναυτικών επιχειρήσεων, δηλαδή ανθυποβρυχιακές, αντιαεροπορικές επιχειρήσεις και επιχειρήσεις επιφανείας. Για την Ελλάδα τα πλοία της ΔΦΓ είναι και τα μεγαλύτερα και μοναδικά πλήρη πλοία του ΠΝ, αυτά που πρόκειται να επιδιώξουν την επιβολή θαλασσίου ελέγχου εκεί που η Ελλάς επιθυμεί, και πέριξ των οποίων αναπτύσσεται ο υπόλοιπος Στόλος. Τα πλοία κλάσεως Freedom ούτε μπορούν να διεξαγάγουν επιχειρήσεις τέτοιου είδους, ούτε μπορούν, ρεαλιστικά, να τροποποιηθούν για να καταστούν κύριες μονάδες.

Στον τομέα του ανθυποβρυχιακού πολέμου, που για το ΠΝ αποτελεί και την πλέον βαρύνουσα αποστολή των κυρίων μονάδων στόλου, το σκάφος κλάσεως Freedom δεν έχει καμία απολύτως επιχειρησιακή δυνατότητα, καθώς στερείται παντελώς των βασικών μέσων, ήτοι αισθητήρων, όπλων και μέσων αυτοπροστασίας για τη διεξαγωγή επιχειρήσεων αυτής της κατηγορίας. Ειδικότερα, το σκάφος στερείται ανθυποβρυχιακών αισθητήρων, που είναι και η προφανής προϋπόθεση για τη διεξαγωγή ανθυποβρυχιακών επιχειρήσεων. Το κρίσιμο, δε, είναι ότι το σκάφος δεν μπορεί να εξοπλιστεί με τέτοιους αισθητήρες στο μέλλον (και να επιχειρεί αξιόπιστα)

Όπως είναι γνωστό, η αρχική πρόθεση του Αμερ. Ναυτ. ήταν να έχουν τα παράκτια πολεμικά πλοία ανθυποβρυχιακή δυνατότητα με τη μορφή προσθαφαιρούμενου «στοιχείου» (“module”) που τοποθετούταν στο σκάφος αναλόγως των απαιτήσεων συγκεκριμένων αποστολών, οπότε και επανδρωνόταν με το αναλογούν προσωπικό. Με δεδομένη την περιορισμένη έμφαση που η όλη σύλληψη της κατηγορίας απέδιδε στον ανθυποβρυχιακό αγώνα, καθώς και στη βασική απαίτηση για εναλλαξιμότητα στοιχείων (ανθυποβρυχιακού, ναρκαλιευτικού, επιφανείας), το ανθυποβρυχιακό στοιχείο της Freedom και συνολικά της κατηγορίας LCS δεν θα περιελάμβανε ενσωματωμένο στο κύτος σόναρ, όπως δεν θα περιλάμβανε και σύστημα εξαπόλυσης τορπιλών, αλλά σχεδιαζόταν να περιλαμβάνει έναν συνδυασμό προσθαφαιρούμενων αισθητήρων. Ο πυρήνας των αισθητήρων θα ήταν το ποντιζόμενο σόναρ μεταβλητού βάθους AN/SQS-62 VDS ή “Dual-mode Array Transmitter” (DART) της Raytheon, που θα συμπληρωνόταν από συρόμενη διάταξη σόναρ TB-37 MFTA της Lockheed Martin, ενώ το Α/Υ στοιχείο θα διέθετε και ανεπάνδρωτο ελικόπτερο τύπου MQ-8B Fire Scout. Η ανθυποβρυχιακή προστασία του σκάφους θα διασφαλιζόταν από το υποστοιχείο αντιτορπιλικής άμυνας, που περιλάμβανε συνδυασμό ποντιζόμενης διάταξης αντιτορπιλικών αντιμέτρων AN/SLQ-25 ή AN/SLQ-61 (Light Weight Tow – LTW) και ειδικού στοιχείου ακουστικού εντοπισμού τορπιλών στη διάταξη σόναρ TB-37 MFTA (διακριτό από τη βασική διάταξη του). Επιπλέον, το ανθυποβρυχιακό στοιχείο θα διέθετε ελικόπτερο MH-60R, διαμόρφωσης ανάλογης με τα υπό απόκτηση ελληνικά ομοιότυπα ελικόπτερα. Το σύνολο των δεδομένων των ανθυποβρυχιακών συστημάτων θα ελεγχόταν από Κέντρο Διοικήσεως και Πληροφοριών Ανθυποβρυχιακών Επιχειρήσεων, με εξειδικευμένο υλικό (MPCE) και λογισμικό (MPAS).

Παρά τις μακροχρόνιες προσπάθειες, τελικώς το 2022 η τοποθέτηση του ανθυποβρυχιακού στοιχείου στα πλοία παράκτιας μάχης ματαιώθηκε. Οι λόγοι της ματαιώσεως είναι οι ακόλουθοι:

(α) Η διάταξη σόναρ DART της Raytheon είχε αξεπέραστα -με αποδεκτό οικονομικό κόστος- προβλήματα υδροδυναμικής σταθερότητας της διατάξεως[ii]. Η ανάπτυξή του ακυρώθηκε λόγω υψηλού ρίσκου του προγράμματος. Τεχνικές προκλήσεις απετέλεσαν η υδροδυναμική σταθερότητα (ευστάθεια) του συστήματος που ακολουθεί πίσω από το πλοίο κατά τη ρυμούλκηση, λόγω του συστήματος πρόωσης των LCS (τα υδροδυναμικά ζητήματα θα απαιτούσαν κάποιο επιπρόσθετο ενεργό σύστημα ελέγχου), καθώς επίσης των επιδόσεων και της αναξιοπιστίας των μορφοτροπέων (transducers).

(β) Το σύνολο των αισθητήρων δεν κατόρθωσε να συνεργαστεί ομαλά με το Κέντρο Διοικήσεως και Πληροφοριών Ανθυποβρυχιακών Επιχειρήσεων[iii], και

(γ) Το ακουστικό ίχνος της κλάσης Freedom είναι πάρα πολύ υψηλό, τέτοιο που πρακτικά δεν επιτρέπει την αποτελεσματική λειτουργία ανθυποβρυχιακών αισθητήρων. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με τον πρώην Αρχηγό (CNO) του Αμερ. Ναυτ. Ναύαρχο Γκίλντεϋ (Adm. Gilday) το σκάφος της κλάσης Freedom είναι «τόσο θορυβώδες όσο ένα αεροπλανοφόρο»[iv]. Ο λόγος αυτός δεν αναφέρεται επισήμως.

(δ) Η πόντιση και ανάσυρση των ποντιζομένων διατάξεων (τρεις συνολικά: DART, MFTA και LWT) παρουσίασε μεγάλη δυσκολία λόγω του ότι έπρεπε να γίνεται μέσα στα απόνερα των υδρωθητών των δύο κλάσεων[v]. Ο λόγος αυτός, που αφορά και τις δύο κλάσεις παράκτιων πολεμικών πλοίων, επίσης δεν αναφέρεται επισήμως[vi].

Έτσι, το Αμερ. Ναυτ. αποφάσισε την εγκατάλειψη της αναπτύξεως και την ακύρωση της τοποθετήσεως του στοιχείου στα πλοία, μαζί με την κατάργηση του ανθυποβρυχιακού τους ρόλου, πολλώ μάλλον εν όψει της σταδιακής αποσύρσεως της κλάσεως Freedom από τη δύναμή του και τη μόνιμη τοποθέτηση του ναρκαλιευτικού στοιχείου στην κλάση Independence.

Συνεπώς, τα εξεταζόμενα προς μεταβίβαση πλοία της κλάσεως Freedom έχουν μηδενική ανθυποβρυχιακή ικανότητα. Εν όψει της πιθανής αποκτήσεως του πλοίου για τον Στόλο του ΠΝ, η προβαλλόμενη λύση για το πρόβλημα της πλήρους αδυναμίας αποκτήσεως είναι η «τοποθέτηση συρόμενης διατάξεως σόναρ» και ειδικότερα του CAPTAS-2, που αποτελεί μια μικρότερη έκδοση του κορυφαίου σόναρ CAPTAS-4 που θα φέρει και η κλάση Κίμων (FDI HN) ή του LFATS της L3Harris, ακριβώς όπως προτάθηκε στην υποψηφιότητα της Lockheed Martin με τη σχεδίαση MMSC/HF2 στο ελληνικό πρόγραμμα νέας φρεγάτας. Αν αντιπαρέλθει κανείς το ζήτημα του κόστους της αποκτήσεως, εγκαταστάσεως και ενσωματώσεως του σόναρ στα «δωρεάν» σκάφη -παράγων κρίσιμος επειδή όσα από τα ελάχιστα χρήματα του αμυντικού προϋπολογισμού δίνονται κάπου, δεν δίνονται για κάποια άλλη κρίσιμη ανάγκη – προκύπτει το ζήτημα ρεαλιστικότητας και εφικτού μίας τέτοιας λύσης.

Ειδικότερα:

(α) Η ύπαρξη ενός μοναδικού συρόμενου σόναρ σε πλοίο με ανθυποβρυχιακό ρόλο επιφέρει κρίσιμους επιχειρησιακούς περιορισμούς.

Ο ανθυποβρυχιακός αγώνας βασίζεται ουσιωδώς στην ταυτοποίηση ιχνών ως υποβρυχίων μέσω της διασταυρώσεως των ενδείξεων από διαφορετικούς αισθητήρες· όσο περισσότεροι οι αισθητήρες που εντοπίζουν ένα ίχνος, τόσο ασφαλέστερη η ταυτοποίηση. Ενδείξεις μεμονωμένων αισθητήρων δεν αποτελούν «εντοπισμό» αλλά ένδειξη προς περαιτέρω διερεύνηση και από άλλους αισθητήρες. Όσο περισσότεροι διαφορετικοί αισθητήρες εντοπίσουν το ίδιο ίχνος, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα αυτός να αποτελεί υποβρύχιο στόχο. Μεταξύ των διαφόρων αισθητήρων, ο πλέον εύχρηστος, με διαφορά, είναι το σόναρ κύτους, διότι αυτό τίθεται σε λειτουργία άμεσα και χωρίς να επηρεάζει κατ’ ουδέναν τρόπο την πλεύση του φέροντος πλοίου. Αντιθέτως, ένας ποντιζόμενος αισθητήρας έχει σημαντικούς τακτικούς και τεχνικούς περιορισμούς. Η πόντιση της διατάξεως είναι μία καθόλου τετριμμένη διαδικασία, λεπτή κι επίπονη. Η δυνατότητα ποντίσεως εξαρτάται κατά τρόπο κρίσιμο από τις καιρικές συνθήκες· πρακτικά είναι δυνατή μέχρι μία ορισμένης καταστάσεως της θάλασσας, η οποία εξαρτάται από τα χαρακτηριστικά του πλοίου -πάντως δεν είναι καθόλου «ακραία» , και το ίδιο ισχύει για την ανάσυρσή της. Συνεπώς με το που η κατάσταση της θάλασσας υπερβαίνει το όριο αυτό, το ποντιζόμενο σόναρ πρέπει να ανασυρθεί ή δεν μπορεί να ποντιστεί. Επιπλέον, όταν το σκάφος έχει ποντίσει τη διάταξη σόναρ, έχει προσδεδεμένη πίσω του μία διάταξη εν είδει βαριδιού· το πλοίο έχει σημαντικούς περιορισμούς αντιδράσεων, ελιγμών και ταχύτητας -που σε καταστάσεις εμπλοκής είναι κρίσιμοι. Το ποντιζόμενο σόναρ είναι ένας εξαιρετικός συμπληρωματικός αισθητήρας όταν το πλοίο διαθέτει σύστημα σόναρ κύτους: παρέχει έναν δεύτερο, διαφορετικό αισθητήρα που μπορεί να οδηγήσει σε διασταύρωση ή απόρριψη υπόπτων ιχνών και μπορεί να διαπεράσει τα θερμοκλινή. Αλλά το ποντιζόμενο σόναρ δεν μπορεί να είναι ο μοναδικός ανθυποβρυχιακός αισθητήρας ενός πλοίου με βασική αποστολή τον ανθυποβρυχιακό πόλεμο. Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρόγραμμα ελληνικής φρεγάτας, όλες οι υποψηφιότητες, πλην μιας, αυτής της αμερικανικής, προσέφεραν διπλό συνδυασμό σόναρς, κύτους και συρόμενου.

Επί του σημείου αυτού μπορεί να εγερθούν δύο αντιρρήσεις:

(i) Η νέα φρεγάτα του Αμερ. Ναυτ., η φρεγάτα κλάσεως Constellation, δεν θα διαθέτει σόναρ γάστρας αλλά αποκλειστικά ποντιζόμενο σόναρ τύπου CAPTAS 4 καθώς και TB-37 Multi-Function towed array sonar, δηλαδή δύο συρόμενα και κανένα γάστρας, όμοιο με αυτό που προτείνεται για τοποθέτηση στα πλοία Freedom. Εάν κάτι τέτοιο καλύπτει το Αμερ. Ναυτ.. γιατί μπορεί να μην καλύπτει το ΠΝ;

Η απάντηση είναι η εξής: Στο πλαίσιο της δράσης τους στο Αμερ. Ναυτ., οι φρεγάτες Constellation θα ενεργούν ως μέλη είτε Ομάδων Μάχης Αεροπλανοφόρου (Carrier Battle Groups – CBGs) είτε ως μέλη ad hoc Ομάδων Δράσης Επιφανείας (Surface Action Groups – SAGs). Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση, δηλ. της πλέον αδύναμης ομάδας πλοίων, μιας Ομάδας Δράσης Επιφανείας που συνήθως συγκροτείται γύρω από ένα καταδρομικό ή αντιτορπιλικό, η φρεγάτα είναι η πλέον αδύναμη κλάση πλοίου (της κατηγορίας «Μικρού Πολεμικού Πλοίου» – SSC) και ενεργεί επικουρικά προς μεγαλύτερα πλοία (καταδρομικά Ticonderoga ή αντιτορπιλικά Arleigh Burke). Τα πλοία αυτά διαθέτουν πληθώρα ανθυποβρυχιακών αισθητήρων, προφανώς και σόναρ γάστρας, ώστε η Ομάδας Δράσης Επιφανείας να μπορεί να έχει συνεχώς στη διάθεσή της εν ενεργεία ανθυποβρυχιακούς αισθητήρες χωρίς πόντιση. Στην περίπτωση του ΠΝ, τα πλοία της Διοικήσεως Φρεγατών είναι οι κύριες μονάδες του Στόλου -δηλαδή τα μεγάλα πλοία επί των οποίων στηρίζεται η δημιουργία των τακτικών ομάδων του Στόλου.

Επιπλέον αυτού, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι οι φρεγάτες κλάσεως Constellation είναι πλοία 7.300 τόνων με πολύ καλά χαρακτηριστικά πλεύσης, ενώ τα πλοία παράκτιας μάχης Freedom είναι κλάση εκτοπίσματος 3.500 τόνων με μετριότατη[vii] συμπεριφορά στον καιρό. Η βασική απαίτηση για πολύ μεγάλη ταχύτητα οδήγησε σε σχεδίαση γάστρας ημιπλαναρίσματος, που έχει σαν αποτέλεσμα το πλοίο να επηρεάζεται πολύ από τους ανέμους. Είναι άλλο πράγμα η πόντιση, ρυμούλκηση και ανάσυρση του σόναρ CAPTAS-4 από μία Constellation και άλλο από ένα Freedom.

(ii) Το πλοίο Freedom, σε περίπτωση που ενταχθεί στο ΠΝ, θα φέρει ελικόπτερο ΜΗ-60R, που αποτελεί κατ’ εξοχήν ανθυποβρυχιακό μέσον έρευνας αλλά και επίθεσης. Συνεπώς είναι ανακριβές ότι το πλοίο Freedom θα διαθέτει μόνον το συρόμενο σόναρ ως ανθυποβρυχιακό μέσον.

Το ανθυποβρυχιακό ελικόπτερο είναι το καλύτερο ανθυποβρυχιακό μέσον όλων, πλην όμως έχει ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα, εξ αιτίας του θεμελιώδους περιορισμού του: είναι ένα πολύ ακριβό στη χρήση και με πολύ περιορισμένη διαθεσιμότητα μέσον. Ένα πλοίο-φορέας, ή για την ακρίβεια ο τακτικός διοικητής, απονηώνει ένα ανθυποβρυχιακό ελικόπτερο όταν έχει πολύ συγκεκριμένους λόγους να το κάνει, κι αυτό επειδή το ελικόπτερο μπορεί να διεξαγάγει έρευνα για συγκεκριμένο, περιορισμένο χρονικό διάστημα, κι επειδή η χρήση αυτή είναι πανάκριβη σε σύγκριση με τη χρήση των οργανικών αισθητήρων του πλοίου. Η ώρα λειτουργίας ενός ελικοπτέρου είναι αστρονομικά ακριβή σε σύγκριση με την ώρα λειτουργίας ενός σόναρ, συρόμενου ή γάστρας, και το ελικόπτερο μπορεί να διενεργεί έρευνα για πάρα πολύ λίγες ώρες, πρέπει να προσνηωθεί για να ανεφοδιαστεί, το πλήρωμα δεν μπορεί να πετάει παρά μόνον πολύ λίγες ώρες ενώ εν συνεχεία πρέπει να ξεκουραστεί. Σε μονήμερη άσκηση το ελικόπτερο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολύ εντατικά· όταν ο Στόλος είναι ανεπτυγμένος για ημέρες ή εβδομάδες, τα ελικόπτερα θα κάνουν λελογισμένες εξόδους όποτε υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Τα ελικόπτερα δεν αποτελούν μέσον για συνεχόμενη ανθυποβρυχιακή έρευνα.

(β) Εάν η εγκατάσταση μοναδικού συρόμενου σόναρ σε κύρια μονάδα του Στόλου θα μπορούσε να αποτελεί έναν πολύ σοβαρό αλλά εν πάση περιπτώσει υποχρεωτικό και αναπόφευκτο συμβιβασμό εξ αιτίας της γενικότερης καταστάσεως του ΠΝ, ειδικά στην περίπτωση του πλοίου παράκτιας μάχης Freedom είναι παντελώς ατελέσφορη.

Τα πλοία της κλάσεως Freedom «είναι τόσο θορυβώδη όσο ένα αεροπλανοφόρο», σύμφωνα με τη δήλωση του πρώην αρχηγού (CNO) του Αμερ. Ναυτικού ναυάρχου Γκίλντεϋ[viii]. Η τοποθέτηση σόναρ σε τέτοιο πλοίο είναι προδήλως άνευ νοήματος και καθίσταται όχι προβληματική αλλά προσχηματική. Στα πλοία Freedom, όπως και στα πλοία Independence η χρήση συρόμενου συστήματος σόναρ δοκιμάστηκε από το Αμερ. Ναυτ. και απέτυχε λόγω προβλημάτων υδροδυναμικής σταθερότητας και ευστάθειας του σόναρ από τους στροβιλισμούς του ιδιαίτερου συστήματος πρόωσης. Ουσιαστικά, δεν μπορεί να εγκατασταθεί καμία αξιόπιστη λύση συρόμενου sonar. Επιπλέον, η πόντιση και η ανέλκυση της συρόμενης διατάξεως είναι εξαιρετικά δύσκολη επειδή η διάταξη πρέπει να ποντίζεται και να ανασύρεται μέσα στα απόνερα των υδρωθητών. Αυτό σημαίνει πολύ μεγαλύτερο χρόνο ποντίσεως και ανασύρσεως (τακτικά κρίσιμη παράμετρος) και πολύ μεγαλύτερη φθορά και συχνότερες βλάβες (και συνεπώς αναξιοπιστία) επειδή πρόκειται για διάταξη με κινούμενα μέρη. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο βασικός λόγος που το Αμερ. Ναυτ. δεν αντικατέστησε απλώς το αποτυχόν σόναρ DART με το ικανότατο CAPTAS-4, αλλά ματαίωσε πλήρως το ανθυποβρυχιακό στοιχείο για το σύνολο των πλοίων παράκτιας μάχης· το πρόβλημα του υπερβολικού θορύβου και της δυσκολίας χειρισμού του ποντιζόμενου σόναρ είναι κοινό και για τις δύο κλάσεις λόγω του τρόπου προώσεώς τους.

Κατά τον τελευταίο μισό αιώνα, από τότε που άρχισε να έχει τη δυνατότητα να κάνει εξοπλιστικές επιλογές το ίδιο κι όχι απλώς να εξοπλίζεται αποκλειστικά με δωρεάν παραχωρούμενο υλικό του Αμερ. Ναυτ., το ΠΝ κατέκτησε διεθνώς αξιοζήλευτο κύρος για τις εξοπλιστικές και τεχνικές του επιλογές. Η τυχόν προσθήκη ποντιζόμενου σόναρ σε πλοία κλάσεως Freedom, εάν αυτά τελικώς παραχωρηθούν στο ΠΝ, θα το καταστήσει διεθνή περιγέλωτα στους διεθνείς ναυτικούς κύκλους.

Ο τομέας του πολέμου επιφανείας είναι αυτός στον οποίο τα παράκτια σκάφη κλάσεως Freedom είναι σχετικά ευκολότερος να προσαρμοστούν στις ανάγκες της Διοικήσεως Φρεγατών. Η «λύση» είναι σχετικά απλή: η -λειτουργικά εύκολη- εγκατάσταση πυραύλων επιφανείας-επιφανείας στα υποψήφια προς παραχώρηση σκάφη από το υφιστάμενο απόθεμα πυραύλων του Στόλου, και ειδικότερα από τα προς απόσυρση πλοία της κλάσεως «Έλλη». Προφανώς είναι δυνατή, με το ανάλογο κόστος, και η εγκατάσταση νεωτέρων και πολύ ικανοτέρων πυραύλων, αλλά αυτό είναι θέμα κόστους και όχι καταλληλότητας του πλοίου.

Ο τομέας του αντιαεροπορικού πολέμου αποτελεί τον άλλον βασικό λόγο για τον οποίον τα πλοία παράκτιας μάχης Freedom δεν είναι και δεν μπορούν να καταστούν κύριες μονάδες του Στόλου: όπως και στην περίπτωση του ανθυποβρυχιακού πολέμου, το σκάφος στερείται όπλων και των συναφών αισθητήρων για την καθοδήγησή τους. Η έλλειψη αυτή είναι καταλυτική, ενώ τεχνικές λύσεις που προτείνονται, έστω θεωρητικώς, για την επίλυσή του προβλήματος είναι τόσο «πειραματικές» που δεν επιδέχονται συζήτηση. Το πλοίο απλούστατα δεν μπορεί να διεξαγάγει αντιαεροπορική άμυνα.

Το επιχείρημα «απελπισίας» που έχει επιστρατευτεί στη δημόσια συζήτηση σχετικά με την έλλειψη αυτή είναι ότι «ούτως ή άλλως, εάν ένα πλοίο σήμερα δεν διαθέτει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, της κατηγορίας των αμερικανικών Standard ή των γαλλικών Aster, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αεροπορικές επιθέσεις που διεξάγονται με πυραύλους αέρος-επιφανείας από απόσταση πολύ μεγαλύτερη από το βεληνεκές του βασικότερου αντιαεροπορικού πυραύλου που φέρεται από πλοία επιφανείας, του πυραύλου RIM-162 ESSM, που βρίσκεται στην περιοχή των 27 ν.μ. (~50 χλμ.)».

Υπό κανονικές συνθήκες το επιχείρημα αυτό δεν θα αποτελούσε αντικείμενο συζητήσεως. Δεδομένης όμως της τροπής που έχει λάβει η σχετική δημόσια συζήτηση, Εάν υπάρχει λόγος να απαντηθεί ένα τέτοιο εξωφρενικό επιχείρημα, αυτό μπορεί να γίνει με επίκληση των απολύτως στοιχειωδών της ναυτικής αντιαεροπορικής άμυνας. Η ναυτική αντιαεροπορική άμυνα είναι πάντοτε πολυστρωματική, δηλαδή βασίζεται σε διαδοχικές ζώνες άμυνας. Εάν η ναυτική ομάδα μάχης διαθέτει αεροπορική κάλυψη από μαχητικά αεροσκάφη, αυτά αναλαμβάνουν την άμυνα σε μεγάλες αποστάσεις. Εν συνεχεία, εφ’ όσον υπάρχουν, η άμυνα βασίζεται σε πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς (ενδεικτικά Aster 30, SM-2, SM-6), συνεχίζεται στα μέσα βεληνεκή, γενικώς με πυραύλους (ενδεικτικά ESSM Block II, CAMM-ER, Aster 15) και καταλήγει στα εγγύτερα βεληνεκή είτε με πυροβόλα είτε με πυραύλους (CIWS, RAM κ.λπ.). Κάθε ναυτικό επιδιώκει να έχουν οι ομάδες μάχης του την ισχυρότερη δυνατή αεράμυνα, που σημαίνει -σε ότι αφορά τα όπλα- όσο το δυνατόν περισσότερα όπλα σε όλες τις διαδοχικές ζώνες αμύνης. Το όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βεληνεκές σημαίνει ότι η ναυτική δύναμη μπορεί να προσβάλλει όπλα, και ακόμη περισσότερο τους φορείς τους, στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση, εξασφαλίζοντας ότι επιφέρει απώλειες σε κάθε ζώνη έχοντας τη δυνατότητα να συνεχίσει την αντίδραση στην επόμενη ζώνη κ.ο.κ. Το κατά το δυνατόν περισσότερα όπλα σημαίνει ότι μπορεί να ανταπεξέρχεται ικανοποιητικότερα σε κορεσμό, που είναι επιδίωξη του επιτιθεμένου. Τα πλοία και οι ομάδες μάχης επιδιώκουν να έχουν όπλα για αντίδραση σε όλες τις ζώνες προκειμένου να κάνουν βέλτιστη ανάλωση των όπλων τους (δεν έχει νόημα να αντιμετωπίζουν πολλές από τις απειλές με τα πλέον ακριβά όπλα, ακόμη κι αν αυτό είναι γεωμετρικά εφικτό, μιας και είναι ασύμφορο), και να συνδυάζουν τα όπλα τους, τόσο κατά εμβέλειες όσο και κατά τομείς. Επιπλέον, τα όπλα «μέσου» βεληνεκούς απαγορεύουν την αντίστοιχη περιοχή σε ιπτάμενα μέσα που δεν αποτελούν κατ’ ανάγκην μέσα επιθέσεως αλλά μεταφέρουν στο επιτιθέμενο μέσο την εικόνα επιφανείας που είναι απαραίτητη για τη διενέργεια της επιθέσεως και την οποία το επιτιθέμενο μέσο δεν μπορεί να έχει με τα οργανικά του μέσα. Επιπλέον, πολλά όπλα εναντίον πλοίων, όπως οι πύραυλοι αντι-ραντάρ, έχουν ακόμη και στις πλέον πρόσφατες εκδόσεις, βεληνεκή που είναι εντός του βεληνεκούς των αντιαεροπορικών όπλων «μέσης» ακτίνας.

Αυτοί άλλωστε είναι και οι λόγοι που παγκοσμίως, μηδενός εξαιρουμένου, όλα τα πολεμικά πλοία που φέρουν αντιαεροπορικά όπλα μεγάλου βεληνεκούς, δεν στερούνται όπλων μικρότερου βεληνεκούς. Αν οι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς έλυναν από μόνοι το αντιαεροπορικό πρόβλημα του πλοίου ή της ομάδας μάχης, τα καταδρομικά Ticonderoga ή τα αντιτορπιλικά Arleigh Burke δεν θα ήταν εφοδιασμένα και με πυραύλους ESSM. Ένα πλοίο που θεωρείται «κύρια μονάδα», δηλαδή για το ΠΝ η ισχυρότερη μονάδα και αυτή που επιδιώκει την επιβολή θαλασσίου ελέγχου, και η οποία δεν μπορεί να συμμετάσχει καν στον αντιαεροπορικό αγώνα, δεν είναι «μειονέκτημα»· είναι απλώς αδιανόητο για τη Διοίκηση Φρεγατών.

Πλέον όλων αυτών των θεωρητικών, θα πρέπει να έχει κανείς υπ’ όψιν ότι, ιδίως στο πλαίσιο της ελληνο-τουρκικής αεροναυτικής αντιπαραθέσως, και ιδίως στο πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου εκτυλίσσονται οι ελληνο-τουρκικές αντιπαραθέσεις, οι αντίπαλες δυνάμεις, οι αεροναυτικές εν προκειμένω, δεν αναπτύσσονται κατά τον θεωρητικά βέλτιστο τρόπο, όπως θα γινόταν σε ένα αφηρημένο, θεωρητικό τακτικό παίγνιο. Η στρατιωτική αντιπαράθεση λαμβάνει χώρα πάντοτε εντός του πλαισίου πολιτικών κρίσεων, διαφόρων εντάσεων, από χαμηλή μέχρι στα πρόθυρα της πολεμικής, στις οποίες οι αντίπαλες δυνάμεις αναπτύσσονται συνήθως ανορθόδοξα και δεσμεύονται από κανόνες εμπλοκής που έχουν πολιτική και όχι στρατιωτική σκοπιμότητα. Ενδεικτικά και μόνον: η τακτική κατάσταση που διαμορφώθηκε την κρίσιμη νύχτα της 30ής προς 31 Ιανουαρίου του 1996 στην ευρύτερη περιοχή των Ιμίων δεν θα ήταν δυνατόν να έχει προκύψει σε καμία «κανονική» στρατιωτική αντιπαράθεση. Παρ’ όλα αυτά, αυτή ήταν η τακτική κατάσταση που έπρεπε να αξιολογηθεί για τα περαιτέρω. Κι αυτό αποτελεί ένα ακραίο περιστατικό. Αρκεί να σκεφτεί κανείς κύρια μονάδα του Στόλου που σε καιρό ειρήνης περιπολεί στο Ανατολικό Αιγαίο, την οποία προσεγγίζουν, απειλητικά κι επιδεικτικά, τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, και η οποία δεν έχει τρόπο, κι αυτή επιδεικτικά να αντιδράσει, εκτός από τον εγκλωβισμό των αντιπάλων αεροσκαφών με το… πυροβόλο των 57 χλστ. Το ανωτέρω δεν αναφέρεται τυχαία· αποτελεί πρακτικά την καθημερινότητα στο Αιγαίο, και τα αποτελέσματα της πραγματικότητας αυτής στο ηθικό του προσωπικού των δύο πλευρών είναι καταλυτικά.

Τέταρτον, και μακράν βασικότερο, είναι το θεμελιώδες στοιχείο ότι η αξιολόγηση της επιχειρησιακής αντιαεροπορικής ικανότητας ενός πλοίου δεν γίνεται με την αντιπαραβολή ομόκεντρων κύκλων, στην οποία «κερδίζει ο κύκλος με τη μεγαλύτερη ακτίνα». Μία τέτοια θεώρηση αγνοεί τα βασικά των ναυτικών επιχειρήσεων, και δη σε ένα περιβάλλον όπως του Αιγαίου. Η αντιαεροπορική άμυνα των πλοίων δεν προέρχεται μόνον ή τόσο από την αυτοάμυνα του κάθε πλοίου με τα οργανικά του μέσα, αλλά από ένα δίκτυο μέσων, αισθητήρων και όπλων, αεροπορικών και ναυτικών, αλληλοκαλυπτόμενων και αλληλεπικαλυπτόμενων, σε ένα πολύπλοκο γεωγραφικό περιβάλλον -κατά το μεγαλύτερο μέρος του αρχιπελαγικό και με εναλλαγές χερσαίων και θαλασσίων εκτάσεων- δυναμικό και συνεχώς μεταβαλλόμενο, με το οποίοι οι αεροπορικοί και ναυτικοί διοικητές παίζουν συνεχώς σκάκι. Η ιδέα ότι εντός του αεροναυτικού αυτού σκηνικού αυτού, κύριες μονάδες του Στόλου θα κοιτάζουν… με τα χέρια στις τσέπες είναι εξωφρενική.

Συνολικά, καθίσταται σαφές από τα ανωτέρω ότι τα πλοία Freedom, χωρίς να διαθέτουν ανθυποβρυχιακή και αντιαεροπορική δυνατότητα αλλά μόνον δυνατότητα διεξαγωγής πολέμου επιφανείας, ακόμη και με την επιπρόσθετη δυνατότητα μεταφοράς ελικοπτέρου, σίγουρα δεν αποτελούν κύριες μονάδες επιφανείας ενώ υπολείπονται δραματικά της μαχητικής αξίας των πυραυλακάτων τύπου Ρουσσέν.
(Β) Τα πλοία κλάσεως Freedom είναι προβληματικά πλοία

Όπως προαναφέρθηκε, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, οποιαδήποτε λύση για το οξύ πρόβλημα της Διοικήσεως Φρεγατών θα αποτελεί εξ ανάγκης έναν συμβιβασμό ως προς τις ικανότητες των πλοίων που θα αποκτηθούν. Προηγουμένως εκτέθηκαν οι λόγοι για τους οποίους τα προτεινόμενα πλοία Freedom δεν αποτελούν λύση από επιχειρησιακής απόψεως, συμβιβαστική ή μη, για το πρόβλημα της Διοικήσεως Φρεγατών. Επιπλέον της επιχειρησιακής ανεπάρκειας, τα πλοία Freedom δεν πρέπει να ενταχθούν στο ΠΝ διότι πρόκειται για εξαιρετικά προβληματικά πλοία ως προς την ίδια τη λειτουργία τους, ασχέτως επιχειρησιακών χαρακτηριστικών. Οι συνεχείς βλάβες και η γενική αναξιοπιστία των σκαφών αποτελούν βασικό πρόβλημα των πλοίων αυτών.

Κατ’ αρχάς, το ιστορικό της αναξιοπιστίας και των δύο κλάσεων αλλά κατ’ εξοχήν της κλάσεως Freedom είναι ευρύτατα καταγεγραμμένο, τόσο που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη τεκμηρίωση, μιας και κατέστησαν τα πλοία διαβόητα επί χρόνια.[ix] Το μεγαλύτερο και πλέον διαβόητο πρόβλημα της κλάσης Freedom υπήρξε το πρόβλημα αξιοπιστίας του μειωτήρα στροφών. Είναι, όμως, σημαντικό να καταστεί σαφές ότι το πρόβλημα αυτό ήταν απλώς το πλέον διαβόητο, και ούτε το μοναδικό, ούτε το μόνο σοβαρό πρόβλημα. Σε μία προσπάθεια που ξεκίνησε το Αμερ. Ναυτ. το 2021 για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα αξιοπιστίας των δύο κλάσεων, κατεγράφησαν 32 «βασικά ζητήματα αξιοπιστίας» αθροιστικά και στις δύο κλάσεις[x] ·είναι άγνωστο ποιος ήταν ο αριθμός για την κλάση Freedom, αλλά δεδομένου ότι αυτή ήταν η πιο προβληματική από τις δύο, είναι λογικό να εικάσει κανείς ότι τα περισσότερα αφορούσαν αυτήν. Άλλα βασικά προβλήματα της κλάσεως, δηλαδή συστηματικές πηγές βλαβών, είναι οι υδρωθητές, οι σωληνώσεις των καυσίμων, η βάση του ηλεκτροπαραγωγού ζεύγους, και οι επωτίδες (τα καπόνια) των λέμβων.

Η έκταση του προβλήματος ήταν τέτοια που το Αμερ. Ναυτ. αποφάσισε την εγκατάλειψη της κλάσεως Freedom και τη διατήρηση της κλάσεως Independence με το στοιχείο ναρκαλιείας μόνιμα τοποθετημένο. Η επιλογή για τη διατήρηση της κλάσεως Independence προφανώς σχετίζεται αφ’ ενός με την οξεία έλλειψη ναρκαλιευτικών στο Αμερ. Ναυτ. ρόλος για τον οποίον τα Independence, λόγω αλουμινένιας γάστρας, ήταν καταλληλότερα, αφ’ ετέρου λόγω του ότι τα Independence είχαν συγκριτικά λιγότερα προβλήματα σε σχέση με τα Freedom. Για να αξιολογήσει κανείς το μέγεθος της δυσφορίας του Αμερ. Ναυτ. με την κλάση Freedom, θα πρέπει να έχει υπ’ όψιν του την οξύτητα του προβλήματος του μεγέθους του στόλου του. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, περίπου την ίδια εποχή της σύλληψης της κατηγορίας παράκτιων πολεμικών πλοίων, το Αμερ. Ναυτ. βρίσκεται υπό μεγάλη πίεση να διατηρήσει και να αυξήσει το μέγεθος του στόλου[xi]. Η πίεση γίνεται τόσο μεγαλύτερη όσο αναδεικνύεται η άνοδος της Κίνας και της ναυτικής της ισχύος, ιδίως δε του εντυπωσιακού της ναυπηγικού της δυναμικού και του μεγέθους του δικού της στόλου. Η απόφαση για απόσυρση της κλάσεως Freedom από τον αμερικανικό στόλο λαμβάνεται ενώ αυτός εναγωνίως προσπαθεί τα τελευταία είκοσι έτη να καλύψει το μεγάλο κενό ανάμεσα στην επιθυμητή δύναμη (και μάλιστα νομοθετημένη από το 2017[xii]) και την πραγματική δύναμη του. Ο σχεδιασμός του Αμερ. Ναυτ. για το έτος 2022 προέβλεπε την απόσυρση 9 πλοίων κλάσεως Freedom την επόμενη χρονιά, δηλαδή το 2023[xiii], που ήταν το σύνολο των εν επιχειρησιακή ενεργεία πλοίων της κλάσεως κατά τη στιγμή εκείνη[xiv]. Με άλλα λόγια, το Αμερ. Ναυτ. απέφευγε να ακυρώσει τη ναυπήγηση των πλοίων που ήταν ήδη εν εξελίξει, ζήτημα που σχετίζεται με το κρίσιμο για τις ΗΠΑ ζήτημα του ναυπηγικού τους δυναμικού και της κατάστασης των ναυπηγείων τους. Τελικώς, το Κογκρέσο, το οποίο ασκεί αποφασιστική επιρροή στον σχεδιασμό δυνάμεων των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων μέσω του ελέγχου της χρηματοδοτήσεώς τους, εξανάγκασε το Αμερ. Ναυτ. να διατηρήσει εν ενεργεία 6 πλοία παράκτιας μάχης κλάσεως Freedom, με πρόδηλο κίνητρο τη διατήρηση θέσεων εργασίας στις βιομηχανίες που… μετασκευάζουν τα πλοία αυτά, εφαρμόζοντας τις όποιες τεχνικές λύσεις προκύψουν ή θα προκύψουν για τη βελτίωση της αξιοπιστίας τους.[xv] Οι πιστώσεις του Κογκρέσου για τη διατήρηση πλοίων Freedom φαίνεται να αφορούν και την εφαρμογή της λύσεως της RENK για το τεχνικό πρόβλημα του μειωτήρα στα εν ενεργεία σκάφη. Σε κάθε περίπτωση, περισσότερο διαυγής δεν θα μπορούσε να είναι η άποψη του Αμερ. Ναυτ. για την κλάση.

Αφού το Αμερ. Ναυτ. «ξέμεινε» με πλοία και των δύο κλάσεων στις τάξεις του και έπρεπε κάτι να κάνει με αυτά, και ειδικότερα να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της αξιοπιστίας τους που τα καθιστούσε μη επιχειρησιακά στην πράξη, καθώς και το πρόβλημα του εξωφρενικού κόστους λειτουργίας των σκαφών. Το υψηλότατο κόστος λειτουργίας των σκαφών οφειλόταν αφ’ ενός στη χαμηλή αξιοπιστία τους, αφ’ ετέρου στο γεγονός ότι εξ αρχής είχε ανατεθεί ασυνήθιστα μεγάλο μέρος της συντήρησης των πλοίων όχι στα οργανικά μέσα του Αμερ. Ναυτ. αλλά στους κατασκευαστές και τους υπεργολάβους τους. Οι συνεχείς βλάβες προκαλούσαν συνεχώς ανάγκη για εντατική παροχή υπηρεσιών συντηρήσεως, η οποία με τη σειρά της οδηγούσε σε βαρύτατες χρεώσεις: οι υπηρεσίες από ιδιωτικές εταιρείες κοστολογούνται πολύ υψηλότερα από τις παρεχόμενες από τα οργανικά μέσα της υπηρεσίας, οι υπηρεσίες παρεχόμενες «εκτός έδρας», σε ανά τον κόσμο λιμένες (επειδή προέκυπταν εκτάκτως και ήταν κρίσιμες, άρα δεν μπορούσαν να περιμένουν επιστροφή στις βάσεις, συνεπώς τα συνεργεία του επισκευαστή έπρεπε να πάνε άμεσα εκεί που ελλιμενιζόταν το πλοίο με πρόβλημα) εκτόξευαν το κόστος περαιτέρω. Τελικώς, στον πυρήνα του προβλήματος βρίσκονταν ο συνδυασμός: (α) πολύ μεγάλου αριθμού αναξιόπιστων και ευπαθών υποσυστημάτων που επέβαλαν πολύ μεγάλες απαιτήσεις συντηρήσεως (ανταλλακτικά και εργασίες, προληπτικά και κατασταλτικά) και (β) η διαχείριση της συντήρησης από το Αμερ. Ναυτ. που εξ αρχής -και κατά τρόπο ασυνήθιστο γι’ αυτό- ανέθεσε το μεγαλύτερο μέρος των υπηρεσιών συντηρήσεως σε ιδιωτικές εταιρείες.

Στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας το Αμερ. Ναυτ., προκειμένου να αντιμετωπίσει το οξύ αυτό πρόβλημα, υιοθέτησε μία λύση με τρία σκέλη:

(α) Για τα πλοία της κλάσεως Freedom το προβλεπόμενο πλήρωμα θα αυξηθεί κατά 25 άτομα[xvi], αν και γενικά το πλήρωμα του σκάφους παραμένει αδιευκρίνιστο: συγκεκριμένες αναφορές κάνουν λόγο για δύναμη επιπλέον 24 ατόμων όταν επιβαίνει στο σκάφος η ομοχειρία του ελικοπτέρου MH-60R, και αυτό ανεξαρτήτως κι επιπλέον του εξειδικευμένου ανθυποβρυχιακού στοιχείου (module)[xvii]. Ο ρητός λόγος της προσθήκης των 25 επιπλέον ατόμων είναι «η διατήρηση του επιπέδου ετοιμότητας που θα παρείχε το δεύτερο, εναλλακτικό πλήρωμα» -το οποίο όμως καταργείται για τη Freedom.

(β) Σταδιακά το Αμερ. Ναυτ. εκπαίδευσε και εκπαιδεύει τα οργανικά πληρώματα των σκαφών στα καθήκοντα συντήρησης των πλοίων τους.

(γ) Το Αμερ. Ναυτ. συγκρότησε Ομάδες Εκτελέσεως Συντηρήσεως (Maintenance Execution Teams – METs) για κάθε μία από τις δύο μοίρες (LCSRON 1 και 2) πολεμικών παράκτιας μάχης. Κάθε Ομάδα, η οποία είναι μέρος της αντίστοιχης Μοίρας αλλά διακριτή από τα πληρώματα των πλοίων, αποτελείται από έμπειρους στον τύπο τεχνικούς, οι οποίοι αναπτύσσονται στις ναυτικές βάσεις όπου πρόκειται να καταπλεύσει το κάθε πλοίο και εκτελούν συνεχείς προληπτικές συντηρήσεις. Με απλά λόγια, και παρά την αύξηση του οργανικού πληρώματος, η όποια βελτίωση της διαθεσιμότητας επιτυγχάνεται μέσω της τακτικής εντατικής προληπτικής συντηρήσεως από εξειδικευμένα, έμπειρα στον τύπο συνεργεία. Οι ενέργειες αυτές είχαν τα ακόλουθα αποτελέσματα:

Το 2023 κυκλοφόρησε ευρέως η είδηση ότι τα «LCS» (sic) έκαναν μεγάλους πλόες («περιπολίες») στον Δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό[xviii], με το πλοίο Charleston (LCS-18) «να υπερβαίνει τους 26 μήνες «ανεπτυγμένο» (deployed)»[xix]. Η είδηση αυτή, αν και ακριβής όπως αναφέρεται, είναι παραπειστική. Κατ’ αρχάς, να σημειωθεί ότι οι αποστολές πλοίων παράκτιας μάχης δυτικώς του 180 Μεσημβρινού (της «Διεθνούς Γραμμής Ημερομηνίας» – που συμβολικά χωρίζει τον Ειρηνικό σε ανατολικό και δυτικό) έγιναν σε ανταπόκριση προς την «πρόκληση» (sic – «πρόκληση» και όχι «απαίτηση») του διοικητή του Στόλου Ειρηνικού του Αμερ. Ναυτ. ναυάρχου Σαμ Πάπαρο «να μπορεί να έχει ο Στόλος έξι πλοία παράκτιας μάχης ανεπτυγμένα στον Δυτικό Ειρηνικό μέχρι το 2025». Πριν εξεταστεί το τι έγινε το 2023, πρέπει να διευκρινιστεί τι σημαίνει αυτή η «πρόκληση» του Πάπαρο. Εκ των πραγμάτων σημαίνει ότι το Αμερ. Ναυτ. αδυνατούσε να έχει έξι από τα δεκαπέντε εν ενεργεία σκάφη Independence σε αποστολές στον Δυτικό Ειρηνικό. Ο λόγος που τα πλοία αδυνατούσαν να είναι σε αποστολή ήταν ότι αδυνατούσαν να βρίσκονται για παρατεταμένα διαστήματα μακριά από τη μητρική τους βάση, όπου επέστρεφαν συνεχώς για συντήρηση και επισκευές. Τον Νοέμβριο του 2023, λοιπόν, το Αμερ. Ναυτ. κατόρθωσε να στείλει «ταυτόχρονα» έξι πλοία Independence στον Δυτικό Ειρηνικό. Το στοιχείο αυτό, αν και ακριβές, παραμένει παραπειστικό. Σύμφωνα με τον ναύαρχο Γκίλντεϋ, τα σκάφη, διαπλέοντας τον ανατολικό Ειρηνικό Ωκεανό και φτάνοντας στον δυτικό, δεν ήταν σε θέση να επιχειρήσουν αλλά έπρεπε πρώτα να υποστούν εκτενή συντήρηση σε τοπικό ναυπηγείο πριν αναλάβουν αποστολές. Επιπλέον, τα σκάφη περιορίζονταν σε αποστολές για τις οποίες μπορούσαν να παραμείνουν σε κοντινή απόσταση από ναυπηγείο στο οποίο θα μπορούσαν να συντηρηθούν.[xx] Για την ακρίβεια, η συντήρηση γίνεται από εξειδικευμένα συνεργεία, τις Ομάδες Εκτελέσεως Συντηρήσεως, οι οποίες προ-αναπτύσσονται σε λιμένες (με ναυπηγεία) όπου πρόκειται να καταπλεύσουν τα πλοία και εκεί να εκτελέσουν εργασίες.[xxi] Η πρακτική αυτή είναι εντελώς ασυνήθης για πλοία του Αμερ. Ναυτ. Επισημαίνεται ότι όλα τα ανωτέρω αφορούν πλοία της κλάσεως Independence, που θεωρείται η λιγότερο προβληματική από τις δύο κλάσης πλοίων παράκτιας μάχης.

[Orion22]

Κάνοντας μία αναγωγή στην πραγματικότητα του ΠΝ, πρέπει να γίνουν δύο παρατηρήσεις:

(α) Προφανώς τα πλοία του ΠΝ δεν αναπτύσσονται συχνά σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 4000 ν.μ., όπως τα πλοία του Αμερ. Ναυτ. Η σημασία της απόστασης, όμως, δεν είναι γεωμετρική αλλά χρονική: η απόσταση στην οποία δεν μπορούν να αναπτυχθούν τα πλοία παράκτιας μάχης σχετίζεται με τον χρόνο που μπορούν να επιχειρούν χωρίς να καταπλεύσουν σε λιμάνι ή ναυπηγείο για εξειδικευμένη συντήρηση, δηλαδή συντήρηση που δεν μπορεί να εκτελέσει το (ενισχυμένο, ειδικά για λόγους συντηρήσεως) οργανικό πλήρωμα. Ο χρόνος αυτονομίας του πλοίου είναι εξ ίσου κρίσιμος για το ΠΝ, γιατί ακόμη κι αν ο Στόλος αναπτύσσεται στο Αιγαίο ή στη ΝΑ Μεσόγειο, ακόμη και σε κρίσεις όπως του θέρους του 2020, είναι κρίσιμο να μη χρειάζεται τα πλοία να αποχωρούν κάθε τόσο από τις θέσεις τους για να επιστρέψουν στον ναύσταθμο για… προληπτική συντήρηση.

(β) Οι απαιτήσεις συντήρησης των προβληματικών πλοίων παραμένουν τόσο αυξημένες που, ακόμη και μετά την αύξηση του πληρώματος ειδικά για τον σκοπό αυτόν, το Αμερ. Ναυτ. απλώς μεταφέρει την επιπρόσθετη επιβάρυνση από ιδιώτες εργολάβους σε πρόσθετες υπηρεσιακές τεχνικές ομάδες. Στο ΠΝ, αυτή θα ήταν μία αποστολή που θα έπρεπε να ανατεθεί στην Τεχνική Διεύθυνση του Ναυστάθμου Σαλαμίνας. Το ΠΝ πάσχει από δραματική λειψανδρία η οποία δεν αφορά μόνον τα πληρώματα του Στόλου αλλά συνολικά τις υπηρεσίες του και ειδικότερα και τις σχετικές υπηρεσίες της ΔΔΜΝ. Όποιος έχει εικόνα για την κατάσταση της Τεχνικής Διευθύνσεως μπορεί εύκολα να κατανοήσει το εξωπραγματικό της λύσης αυτής στο ΠΝ. Δεν είναι σκόπιμο να αναφερθούν εδώ περισσότερα σχετικά με το θέμα αυτό.
Αν η κλάση Freedom είναι τόσο προβληματική, γιατί το Αμερ. Ναυτ. τη διατηρεί στις τάξεις του;

Κατ’ αρχάς, να επισημανθεί και πάλι ότι το Αμερ. Ναυτ. απέκτησε τα πλοία Freedom και Independence όχι ως «φρεγάτες» αλλά ως μία άλλη κατηγορία πλοίων, αυτής των πλοίων παράκτιας μάχης, που εξυπηρετούσε μία ειδική ανάγκη του Αμερ. Ναυτ. Στην πραγματικότητα, την απαίτηση για την κλάση αυτή τη φόρτωσε στο Αμερ. Ναυτ. η παραξενιά του τότε Αρχηγού του (Chief of Naval Operations) Ναυάρχου Vernon Clark, και έκτοτε το Ναυτικό παλεύει ανεπιτυχώς να το εντάξει στον σχεδιασμό του[xxii].

Για να κατανοήσει κανείς ρεαλιστικά το πώς αντιλαμβάνεται και αντιμετώπισε εσωτερικά το Αμερ. Ναυτ. το Πλοίο Παράκτιας Μάχης, έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς την αφήγηση του άρθρου του αμερικανικού περιοδικού ProPublica σχετικά με την υπηρεσιακή επιχειρησιακή αξιολόγηση του πλοίου το 2012. Είναι πολύ πιο διαφωτιστικό από τις επίσημες υπηρεσιακές και εταιρικές ανακοινώσεις[xxiii]:

Στις αρχές του 2012 ο Υποναύαρχος Σαμ Πέρεζ δέχτηκε μια αυστηρή προειδοποίηση.

Μερικές εβδομάδες νωρίτερα, ο Αρχηγός του Αμερ. Ναυτ. Τζόναθαν Γκρήνερτ του είχε ζητήσει να συντάξει μία αναφορά που θα βοηθούσε τον Γκρήνερτ να αποφασίσει πώς να χρησιμοποιήσει κατά τον καλύτερο τρόπο τα δεκάδες Πλοία Παράκτιας Μάχης (LCS) που θα παραδίδονταν στο Ναυτικό τα επόμενα χρόνια.

Τα αποτελέσματα ήταν ζοφερά.

Σε μία συζήτηση γύρω από ένα τραπέζι συνεδριάσεων, ένας συνάδελφος έβαλε το δάχτυλο του στον κρόταφό, μιμούμενος ένα πιστόλι που εκπυρσοκροτεί: έδειχνε ότι ο Πέρεζ ετοιμαζόταν να αυτοκτονήσει επαγγελματικά.

Αυτό ήταν το μόνιμο μοτίβο με το Πλοίο Παράκτιας Μάχης. Οι αξιωματικοί που επέκριναν τα πλοία αντιμετώπιζαν συνέπειες. Δυσμενή μετάθεση ή και αποστράτευση.

Ο Πέρεζ είχε διαπιστώσει ότι τα πληρώματα ήταν πολύ μικρά. Ορισμένα ήταν τόσο πιεσμένα ώστε οι κυβερνήτες αναγκάζονταν να ξοδεύουν χρόνο σφουγγαρίζοντας οι ίδιοι το κατάστρωμα αντί να μελετούν αναφορές πληροφοριών ή να κατευθύνουν το πλοίο τους.

[..]

Συγκρίνοντας τα Πλοία Παράκτιας Μάχης με τους στόλους πιθανών αντιπάλων, ο Πέρεζ συμπέρανε ότι αυτά ήταν σε θέση να πολεμήσουν μόνον εναντίον ελαφρά οπλισμένων, μικρών πυραυλακάτων.

Ένας συνάδελφός του τον προειδοποίησε ότι το να παρουσιάσει μία τόσο αρνητική εικόνα στον πιο υψηλόβαθμο αξιωματικό του Αμερ. Ναυτ., τον Αρχηγό του Ναυτικού, θα έβλαπτε τη σταδιοδρομία του. Κατά τη στιγμή εκείνη το Αμερ. Ναυτ. είχε ήδη δεσμευτεί να αποκτήσει τουλάχιστον 20 ακόμη πλοία, αξίας πολλών δις δολαρίων.

Ο Πέρεζ είχε ήδη γνωστοποιήσει ορισμένα από τα ευρήματά του στον Υπαρχηγό του Αμερ. Ναυτ. Ναύαρχο Μαρκ Φέργκιουσον, τον δεύτερο πιο υψηλόβαθμο αξιωματικό του Ναυτικού.

Σύμφωνα με έναν πρώην ανώτατο αξιωματικό που γνωρίζει τα γεγονότα, ο Φέργκιουσον είπε στον Πέρεζ ότι αντιμετώπιζε τα πλοία με λανθασμένο τρόπο. Οι επιδόσεις του μικρού πλοίου θα έπρεπε να συγκρίνονται με αυτές ενός περιπολικού.

Ο Πέρεζ είχε αντίθετη άποψη. Τα περιπολικά δεν υποτίθεται ότι εκκαθαρίζουν νάρκες, ότι πολεμούν υποβρύχια ή ότι επιτίθενται σε πολεμικά πλοία επιφανείας. Είναι πολύ μικρότερα (σ.τ.μ.: εννοείται από τα Πλοία Παράκτιας Μάχης), σχεδιασμένα κυρίως για επιτήρηση και ναυτική απαγόρευση.

Οι επιτελείς δούλευαν επί δύο εβδομάδες πάνω στη σύγκριση πριν αρχίσουν «να τσακώνονται μεταξύ τους, επειδή στην πραγματικότητα λέγαμε ψέματα», σύμφωνα με τη μαρτυρία πρώην αξιωματικού που δούλευε στην ανάθεση αυτή. Μετά από ψηφοφορία αποφάσισαν να σταματήσουν να συγκρίνουν το Πλοίο Παράκτιας Μάχης με περιπολικό πλοίο.

Αμέσως αφού ο Πέρεζ παρέδωσε την αναφορά του, δέχτηκε μία κλήση από τον Μπάυνουμ, έναν απόστρατο πλέον υποναύαρχο που τότε ήταν επιτελής του Φέργκιουσον. Ο Μπάυνουμ είπε στον Πέρεζ να χαρακτηρίσει την αναφορά ως απόρρητη.

Σε συνέντευξή του στην Propublica, ο Μπάυνουμ ανέφερε ότι «Σαφώς αυτή ήταν η σύστασή μου». Η αναφορά, είπε, περιελάμβανε ένα σύνολο από τρωτά σημεία που δεν υπήρχε λόγος να κυκλοφορήσουν ανοικτά στον τύπο.

Κατά την παρουσίαση των ευρημάτων ο Φέργκιουσον ήταν απότομος. Ο πρώην αξιωματικός είπε ότι Φέργκιουσον επέτρεψε μόνον δύο λέξεις σε κάθε διαφάνεια της παρουσίασης, ζητώντας από τον Πέρεζ να περνάει στην επόμενη διαφάνεια πριν να ολοκληρώσει την προηγούμενη.

Σε επικοινωνία με το ProPublica ο Φέργκιουσον δήλωσε ότι δεν θυμάται να ζήτησε από τον Πέρεζ να συγκρίνει το Πλοίο Παράκτιας Μάχης με περιπολικό, αλλά παραδέχτηκε ότι απογοητεύτηκε με βασικά στοιχεία της αναφοράς. Γνωστός για τον απότομο τρόπο του, παραδέχτηκε ότι πιθανόν να «έτρεξε» την παρουσίαση.

«Δεν αμφισβήτησα κανένα σημείο της κριτικής» είπε ο Φέργκιουσον. «Το Πλοίο Παράκτιας Μάχης είχε σοβαρά θέματα. Αλλά ήθελα περισσότερο τρόπους για το πώς να προχωρήσουμε, πώς να το ενσωματώσουμε στον στόλο.»

Μετά από πολύ λίγο καιρό, ο Πέρεζ μετατέθηκε στο τμήμα διεθνών σχέσεων του Ναυτικού. Έναν χρόνο αργότερα, έγινε σύνδεσμος με το Υπουργείο Εξωτερικών. Καμία από τις δύο δεν θεωρείται ιδανική μετάθεση για έναν ναύαρχο που είχε περάσει όλη του τη σταδιοδρομία σε αποστολές στη θάλασσα.

Ο Πέρεζ αρνήθηκε να σχολιάσει τα ανωτέρω.

Στην παρούσα φάση, στο Αμερ. Ναυτ. χρησιμοποιεί τα πλοία Freedom στον 4ο, 5ο και 6ο Στόλο σε αποστολές «που περιλαμβάνουν κατασχέσεις ναρκωτικών με αποσπάσματα της Ακτοφυλακής που επιβιβάζονται σε αυτά», διεξήγαγαν 120 επισκέψεις σε ξένους λιμένες (επειδή στο δόγμα και την πολιτική του Αμερ. Ναυτ. η παρουσία και γενικώς αποδεσμεύουν «Μεγάλα Πολεμικά Πλοία» (Large Surface Combattants) για να κάνουν «υψηλοτέρου επιπέδου αποστολές που εστιάζουν σε άλλα πράγματα».[xxiv] Το ΠΝ δεν έχει άλλα πλοία από αυτά της Διοικήσεως Φρεγατών για να εστιάσουν σε «υψηλοτέρου επιπέδου αποστολές» ενώ τα καθήκοντα ναυτικής παρουσίας αναλαμβάνουν κατ’ εξοχήν οι κανονιοφόροι.

Η πρόθεση του Αμερ. Ναυτ. ήταν η πλήρης απόσυρση της κλάσεως -εκτός των υπό ναυπήγηση πλοίων για ειδικούς όπως προαναφέρθηκε λόγους που σχετίζονται με τα αμερικανικά ναυπηγεία. Η πρόθεση του Αμερ. Ναυτ. ματαιώθηκε από το Κογκρέσο, κατόπιν τροποποιήσεως του σχετικού νόμου που πρότειναν οι γερουσιαστές Elaine Luria και Jared Golden[xxv] και υπερψηφίστηκε από το Κογκρέσο.
Επίλογος

Μετά από μία μακρά περίοδο αναγκαστικής, εν μέρει, αδράνειας και μία σειρά από εξαιρετικά ατυχείς επιλογές εξοπλιστικής πολιτικής του Υπουργείου Αμύνης, το Πολεμικό Ναυτικό βρίσκεται σε τραγική. Μία, μόνον, όψη του αδιεξόδου είναι η απόλυτη ένδεια του Στόλου σε κύριες μονάδες επιφανείας, όπου το σύνολο των υφισταμένων πλοίων είναι πλέον παρωχημένες φρεγάτες, ενώ η μοναδική δρομολογημένη εξέλιξη είναι η ναυπήγηση τριών, πράγματι ιδιαίτερα ικανών, φρεγατών κλάσεως Belhara. Εν όψει του αδιεξόδου αυτού, η παρούσα κυβέρνηση, υπεύθυνη η ίδια σε σημαντικό βαθμό -αν και κατ’ ουδέναν τρόπο αποκλειστικά υπεύθυνη- για την κατάσταση αυτή, επιχειρεί απεγνωσμένα να βρει λύσεις. Η τρέχουσα υποψήφια «λύση» είναι η δωρεάν (;) μεταβίβαση στο ΠΝ «έως και τεσσάρων» πλοίων κλάσεως Freedom που αποσύρονται από το Αμερικανικό Ναυτικό.

Ανωτέρω εξηγήθηκε αναλυτικά για ποιους λόγους η απόκτηση των πλοίων αυτών δεν αποτελεί κανενός είδους λύση στο πρόβλημα ελλείψεως κυρίων μονάδων επιφανείας. Ούτε καλή, ούτε κακή, ούτε προσωρινή, ούτε ενδιάμεση, ούτε πρόχειρη, ούτε αναγκαστική λύση. Τα πλοία Freedom δεν μπορούν να συσχετισθούν με το πρόβλημα του Στόλου, και σε περίπτωση αποκτήσεώς τους όχι μόνον δεν θα επιλύσουν το πρόβλημα αλλά θα δημιουργήσουν και νέα, μεγαλύτερα προβλήματα.

Εξ αιτίας της οξύτητας του προβλήματος, η κυβέρνηση έχει μπει στον πειρασμό να προβεί στην αποδοχή της μεταβιβάσεως των πλοίων Freedom, που άλλωστε η ίδια πολιτικώς προετοίμασε, προκειμένου να επιδείξει μία, επίπλαστη έστω, «αντιμετώπιση» του προβλήματος. Όμως μία τέτοια μεταβίβαση όχι απλώς δεν θα επιλύσει κανένα πρόβλημα, όχι απλώς θα δημιουργήσει σημαντικά καινούργια προβλήματα, αλλά επιπλέον θα αποτρέψει οποιαδήποτε ενδεχόμενη λύση στο προσεχές μέλλον. Η δημιουργία της ψευδαίσθησης «αντιμετώπισης» του προβλήματος, σε ένα ζήτημα όπου οι «προσωρινές» ή «ενδιάμεσες» λύσεις αποτελούν δεσμεύσεις εικοσαετίας, θα επιφέρει μία επιπλέον μακροχρόνια κρίσιμη στρέβλωση στον σχεδιασμό του ΠΝ για το μέλλον. Ο επικείμενος κίνδυνος είναι να «χρεωθεί» πολιτικώς το ΠΝ με την απόκτηση τεσσάρων οιονεί φρεγατών, οπότε και πολιτικώς θα έχει εκλείψει μία ανάγκη που στην πράξη υφίσταται στο ακέραιο.

Δυστυχώς, όπως στρώνει κανείς κοιμάται. Προβλήματα που δημιουργούνται μακροχρόνια δεν λύνονται με «κόλπα». Οι υπεύθυνοι της καταστάσεως κρύβονται και δεν λογοδοτούν, ούτε καν πολιτικά.

Γνώμη του γράφοντος είναι ότι το ΠΝ οφείλει πάση θυσία να αντισταθεί υπηρεσιακά σε ό,τι επιχειρεί να του «φορτώσει» η πολιτική του ηγεσία. Στην προηγούμενη φάση η σταθερή υπηρεσιακή αντίδραση μπορεί να μην επέτυχε το μείζον, την πρόκριση της ολλανδικής λύσεως για νέες κύριες μονάδες επιφανείας που θα έδινε μία πραγματική ανάσα στον Στόλο, επέτυχε τουλάχιστον το έλασσον αποτρέποντας την καταστροφική λύση της αμερικανικής προτάσεως -έστω και επ’ ευκαιρία τυχαίας διεθνούς πολιτικής συγκυρίας. Η παρούσα φυσική ηγεσία του ΠΝ έχει πλήρη συναίσθηση του κινδύνου και αντιστέκεται σθεναρά στην προδιαγραφόμενη «λύση». Ως φυσική ηγεσία του Όπλου, φέρει όμως ακεραία και την ευθύνη για τις μελλοντικές εξελίξεις. Ουδείς Αρχηγός και ουδέν Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο θα μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη «βούληση της πολιτικής ηγεσίας» για μία τέτοια ενέργεια.

https://belisarius21.wordpress.com/2024 ... %bb%ce%bf/

[Orion22]

habemus e-κακ

καταπληκτικό όνομα - ταιριάζει ακριβώς με την πολιτική προσέγγιση

[nyxtovios]

Ο ανδρεας κατεστρεψε το δημοσιο καθως το γεμισε με τρωκτικα. Και οχι μονο αυτο αλλα διελυσε και την ιδιωτικη παραγωγη. ΔΗμιουργησε μια σοβιετια εντος ενος κρατους που ηταν στην ΕΟΚ.
Τα γαμησε ολα, σε τετοιο βαθμο που πιστευω πλεον οτι απο ενα σημειο και μετα πεσανε και πολλα εκατομμυρια εξ ανατολων σε σωματεια, κομματικες, φοιτητικες οργανωσεις ωστε το μπαχαλο αν μην ανασχεθει.
ΕΠειτα μετα πια απο 20 χρονια ολα αυτα τρωκτικα γινανε καθεστως υπο την προστασια του ανδρεικου πασοκ επι αγιου σημιτη και της λαικης παπαδοδεξιας επι του αχρηστου κκ. Ετσι και διχως να εμφανισθει ενας γαμιας στη βουλη να τους ξεκωλιασει, μονο ενας Τομσεν ειπε τα πραγματα οπως εχουν και ακομα τον βριζουν τα διποδα, φτασαμε εδω που ειμαστε. Μηδενικη τεχνολογικη παραγωγη. Μηδεν , τιποτα.

Και το αστειο ειναι οτι το 2015 ψηφισαμε και υπερ δραχμης με 63% πλειοψηφια. Δραχμη με μηδενικη παραγωγη . Μιλαμε θα γινοταν μακελειο και θα μας γλεντουσανε για αλλα 500 χρονια τα πιλαφια, θα πινανε σημερα τον τουρκικο του καφε στην ακροπολη .... ΕΝας λαος με πλειοψηφια ηλιθιοτητας.

Stamata epitelous

[Saturn]

αν και για τον πασοκισμό, έχει δίκιο

[nyxtovios]

Μα είναι και ο ίδιος πασοκτζης. Το έχει πει αρκετές φορές ότι τον διόρισε το πασοκ