Δεν πρέπει να γκρινιάζουμε ζώντας ακόμα με "μύθους" και παρωπίδες, την ίδια στιγμή που 150 χώρες έχουν αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ ως "δημοκρατία της Μακεδονίας" χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό, προκαλώντας παράλληλα εκνευρισμό στην εξωτερική πολιτική και στους συμμάχους μας.
Μας πιέζει ο χρόνος και τα τεκταινόμενα των γεωπολιτικών αλλαγών, η κάθοδος του Πούτιν και ο ανατολικός κίνδυνος του νεοθωμανικού ιμπεριαλισμού.
Δεν πρέπει, επίσης, να ζούμε ακόμα με "μύθους" και παρωπίδες, όταν προηγούμενες δεξιές κυβερνήσεις κινήθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση, με συμφωνίες και παραχωρήσεις, και πλέον να βρισκόμαστε προ τετελεσμένων, σε έναν συμβιβασμό, οπου κάτι θα κερδίσουμε εμείς και κάτι θα κερδίσουν και οι συνεταίροι μας.
Πρέπει να είμαστε θετικοί σε αυτή την συμφωνία για να θρέψουμε την φιλία και την καταλαγή ανάμεσα στους λαούς μας και την ανάπτυξη και την πρόοδο των πολυπολιτισμικών βαλκανίων.
Δεν γίνεται για ένα εσωτερικό θέμα μιας άλλης χώρας να διενεργήσουμε εμείς δημοψήφισμα, προκαλώντας εχθροπάθεια ανάμεσα στους λαούς μας, και προκαλώντας επίσης ένα διχασμό στην ελληνική κοινωνία που είναι μοιρασμένη στα δύο στρατόπεδα.
Είναι δικαίωμά τους να αυτοπροσδιορίζονται όπως τους αρέσει.
Δημοκρατία έχουμε και γι' αυτό το λόγο πρέπει να χαίρουν εκτιμήσεως για την διαφορετική τοποθέτησή τους, όσοι υποστηρίζουν την συμφωνία των Πρεσπών.
Δυστυχώς, ο ετερογενής πληθυσμός της πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Βαρντάρσκα, έχει γαλουχηθεί εδώ και δεκαετίες στην ιδέα ενός ένδοξου παρελθόντος, και ιδιαίτερα έντονα, συστηματικά και εκτεταμένα τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες.
Είναι ένα παραμύθι που έχει και αυτό την κακιά του μάγισσα, και αυτή είναι η Ελλάδα, που έχει υφαρπάξει την σπουδαία αυτή δόξα και την χαμένη πατρίδα του αιγαίου, και καταπιέζει τους γηγενείς στα κατεχόμενα εδάφη.
Σε αυτή την παραχάραξη της ιστορίας, με την αφελληνιστική αλλοίωση της μακεδονικής ταυτότητας, ως επίσημης διδασκαλίας, η εχθροπάθεια είναι βασικό συστατικό της "εθνογενέσεώς" αυτού του πληθυσμού.
Αυτή η εχθροπάθεια και ο "αλυτρωτισμός" είναι που οδηγεί τις σκοπιανές ηγεσίες τη μια στον ορθόδοξο πανσλαβισμό, την άλλη στα δυτικά γεωπολιτικά παζάρια, μέχρι και στη σύναψη "ρομαντικών σχέσεων" με τους νεοθωμανούς.
Αυτή η εχθροπάθεια και ο "αλυτρωτισμός" είναι που οδήγησε το μεγαλύτερο κομμάτι του σλαβόφωνου πληθυσμού να απορρίψει ως μειοδοτικό το δημοψήφισμα του Ζάεφ. Και παράλληλα, τα "αλυτρωτικά" παζάρια είναι που οδήγησαν τον αλβανόφωνο πληθυσμό να υπερψηφίσει τις "Πρέσπες".
Δεν είναι δυνατόν να στηριχθεί μια διεθνής διμερής συμφωνία σε μια τέτοια κατάσταση.
Πολύ δυστυχώς για την ανθρωπότητα και την Ευρώπη, οι ηγεσίες των "μεγάλων δυνάμεων" δεν σέβονται την Ιστορία, δεν προστρέχουν σε Αυτή για γνώση και συμβουλή, παίζοντας με την φωτιά και την πυρίτιδα· όπως άλλωστε έχει επισημάνει ο φιλόσοφος Αλαίν ντε Μπενουά, ο φιλελευθερισμός δεν αναγνωρίζει «πολιτιστικές ενότητες». Απ' την άλλη, ο αριστερισμός εμμένει σε παρωχημένα φρονήματα τύπου "3η διεθνής" ή μετουσιώνεται στον ισοπεδωτισμό της ιδεοληψίας του "πολιτιστικού μαρξισμού".
Ο "πολιτιστικός μαρξισμός", που είναι το κύριο όργανο επιβολής της "παγκοσμιοποίησης", φρονεί πως τα έθνη είναι κατασκευάσματα μοναρχιών και δικτατοριών βασιζόμενα σε "μύθους", μυθεύματα, παραμυθάκια.
Αν κάπου μπορεί να βρει αντιστοιχία αυτή η "πεποίθηση" είναι στην περίπτωση της Βαρντάρσκα. Όμως, λίγο ο μονεταρισμός, λίγο ο μισελληνισμός, ανάγκα και διάβολοι πείθονται...
Για τα υπόλοιπα:
Η Βαρντάρσκα είναι επισήμως αναγνωρισμένη ως FYROM στον ΟΗΕ.
Χωρίς την συμβολή της Ελλάδας, αυτή η μικρή χώρα θα ήταν λιγότερο ανεπτυγμένη και χωρίς οποιαδήποτε προοπτική εσωτερικά ή εξωτερικά. Ο χρόνος πιέζει την δοκιμαζόμενη από κρίσεις αποσταθεροποίησης και διάσπασης Βαρντάρσκα.
Δυστυχώς, ο "συμβιβασμός" αυτός έχει και άλλες παραχωρήσεις προς τα Σκόπια εκτός της εθνικότητας και της γλώσσας, όπως την πρόσβαση στην ΑΟΖ από την οποία θα μπορούσαν να επωφεληθούν και οι Τούρκοι.
Το ότι προηγούμενες κυβερνήσεις αμέλησαν ή παραχώρησαν, όσο συνέβη, δεν δικαιολογεί την παράδοση, διότι η Ελλάς δεν έχει τίποτα να κερδίσει από τις διεκδικήσεις των Σκοπίων.
Ομοίως και για "εταίρους" και "συμμάχους". Η Ελλάς δεν πρέπει να είναι ούτε δυτικόδουλη, ούτε "ξανθογενοπαθής"· πρέπει να επιλέγει στάση ή στρατόπεδο αναλόγως των ηθών, των συνθηκών και των προοπτικών.
Αν και τα δημοψηφίσματα λαμβάνονται υπόψιν κατά το δοκούν από τα προοδευτικά αντμινιστρέϊσονς, ένα ελληνικό δημοψήφισμα ίσως να ήταν αχρείαστο αν το "όνομα" το ήθελε μια μακρινή χώρα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, όμορης χώρας, και με τέτοιο ιστορικό, ένα δημοψήφισμα θα ήταν επιβεβλημένο για μια πολύγνωμη "φιλολαϊκή διακυβέρνηση".
Ο διχασμός δεν φάνηκε να είναι ο προβληματισμός της "φιλολαϊκής διακυβέρνησης" στο δημοψήφισμα του '15. Σίγουρα δεν θα ήταν σε ένα αποτέλεσμα 80 - 20 % για το σκοπιανό ζήτημα. Βέβαια, τα ποσοστά δεν θα έπρεπε να έχουν καμιά σημασία όταν το ζήτημα έχει να κάνει με παραλογισμό και παραϊστορία.
Τέλος, η δημοκρατία δεν είναι αναρχία, ασυδοσία, ίσως να μην είναι και ιδεολογία, είναι μάλλον ένα σύστημα, μια διαδικασία, και κατά κύριο λόγο, η αναφορά στην «καθολική ψηφοφορία». Δεν είναι άλλα ντ' άλλων διακηρύσσουμε και άλλα ντ' άλλων πράττουμε και άλλα ντ 'άλλων ισχυριζόμαστε.
Στην αρχαία γενέτειρά της ήταν ένα Πολίτευμα και τα πολιτεύματα υπάρχουν για να υπηρετούν την Πολιτεία και το «καλώς έχειν» της «φυλής», της «εθνότητας» (έθος). Η Πολιτεία και η «εθνότητα» υφίστανται και υπηρετούν την πνευματική οντότητα «Πατρίδα», «Πολιτισμός» (ανάπτυξη της συνειδήσεως).
«Ἡ Ἑλλὰς νὰ ἐπιμείνῃ ἀνενδότως εἰς ἄρνησιν ἀποδοχῆς τοῦ ὀνόματος Μακεδονία, ἁπλοῦ ἢ ἐν συνθέσει, διὰ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον∙ νὰ ὑπερφαλαγγίσῃ δὲ τὴν προκλητικότητά του ἀφ’ ἑνὸς μὲ εὐθεῖαν διακήρυξιν, ὅτι ὅσοι θέλουν νὰ ὀνομάζωνται Μακεδόνες καὶ ἡ χώρα των Μακεδονία, ἀνήκουν, κατὰ πᾶσαν θεώρησιν, ἱστορικήν, ἐθνολογικήν, κ.λπ., δικαιωματικῶς εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἐν ὄψει μάλιστα καὶ ἐγκύρου ἐπιστημονικῆς διαπιστώσεως, ὅτι τὰ 65% τοῦ σημερινοῦ πληθυσμοῦ τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου εἶναι Ἑλληνογενεῖς...»
Χρ. Σαρτζετάκης «Ἡ Μακεδονία μας»