Mεταναστευτικο και ΜΚΟ

[Dr Socrates]

Φταίνε οι δουλέμποροι
Αυτή η άποψη ότι για τους νεκρούς του τραγικού ναυαγίου αλιευτικού σκάφους σε διεθνή ύδατα ανοιχτά της Πύλου, που έπλεε από την βόρεια Αφρική προς την Αδριατική, φταίει το ελληνικό κράτος, και όχι οι δουλέμποροι, αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ιδεολογικής εργαλειοποίησης ενός τραγικού συμβάντος.
https://ardin-rixi.gr/archives/250919




Η μετανάστευση ως αγορά
του Γιώργου Ρακκα
Το σύγχρονο φαινόμενο της μετανάστευσης καθορίζεται μεταξύ άλλων και από έναν αυτοτροφοδοτούμενο πολλαπλασιαστικό παράγοντα, τις διαστάσεις του οποίου συχνά υποτιμούμε στον δημόσιο διάλογο: Την αγορά που έχει αναπτυχθεί για την υποστήριξή της. Γύρω από την κολοσσιαία μετακίνηση πληθυσμών της εποχής μας έχουν στηθεί διάφορες «βιομηχανίες»: Από την ανθρωπιστική οικονομία μέχρι την οικονομία των διακινητών, αλλά και εκείνην των εμβασμάτων, οι οποίες απορροφούν τεράστια κεφάλαια, κάτι που ανατροφοδοτεί και κλιμακώνει περαιτέρω την ίδια τη μετανάστευση.
Οι διάφοροι τομείς των οικονομικών της μετανάστευσης δεν σχετίζονται άμεσα ή απευθείας μεταξύ τους, λόγου χάρη τα εμβάσματα, με τους τζίρους των διακινητών, ή το συνολικό ύψος της χρηματοδότησης του ανθρωπιστικού κλάδου που δραστηριοποιείται μέσα στο φαινόμενο. Αναμφίβολα συνεπιδρούν όμως επάνω του, γεγονός που δείχνει το πόσο πολύπλοκα έχει εξελιχθεί, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα είναι μια κατ’ εξοχήν χώρα που αναπτύσσονται αυτοί οι παράγοντες και γι’ αυτό έχει σημασία να τους εξετάσουμε έστω και συνοπτικά...

Οι ΜΚΟ, επομένως, αποτελούν έναν παράγοντα που όχι μόνον διευκολύνουν την κλιμάκωση του μεταναστευτικού φαινομένου, αλλά και που πολύ συχνά το πράττουν κρύβοντας πίσω από την επίκληση ανώτερων ηθικών αξιών, πολύ συγκεκριμένα γεωπολιτικά σχέδια τα οποία επενδύουν στη μετακίνηση πληθυσμών. Λειτουργούν δε συμπληρωματικά ως προς τη δραστηριότητα των δουλεμπόρων, μιας και για την δική τους δράση, είναι αδιάφορο το με ποιες διαδικασίες καταλήγουν οι άνθρωποι που μεταχειρίζονται στα χέρια τους. Καταλήγουν έτσι να αποτελούν τον επόμενό τους κρίκο στην αλυσίδα της μετακίνησης πληθυσμών.

Εν κατακλείδι

Οι προαναφερόμενοι παράγοντες δρουν στο παρασκήνιο των μεταναστευτικών ροών. Τις προετοιμάζουν, διευκολύνουν την υποδοχή τους στην Ευρώπη, οργανώνουν μετά την άφιξή τους τα δίκτυα συναλλαγών με τις χώρες αφετηρίας. Όπως η πλανητική ελευθερία κυκλοφορίας κεφαλαίων, διαθέτει τη δική της «οργανωτική οικονομία» ώστε να υλοποιηθεί, με φορείς από χρηματιστές μέχρι παγκόσμια τραπεζικά δίκτυα, το ίδιο συμβαίνει και με την οιωνοί ελεύθερη, παγκόσμια κυκλοφορία των ανθρώπων. Επειδή δε τα περισσότερα από αυτά τα δίκτυα της «οργανωτικής οικονομίας» του μεταναστευτικού είναι άτυπα, ή υποκαθιστούν ανοιχτά τις κρατικές μεταναστευτικές πολιτικές, όσο πιο οργανωμένη, συμπαγής και σαφής είναι η τελευταία, τόσο πιο πολύ εξασθενούν τα δίκτυα αυτά, πράγμα που συμβάλλει στο να αποκατασταθεί ο πολιτικός έλεγχος πάνω στο μεταναστευτικό φαινόμενο.
Γιατί είναι σαφές πως ο τελευταίος έχει διαφύγει από τα χέρια των κοινωνιών, που έμμεσα διά των κυβερνήσεων εξέφραζαν και υλοποιούσαν την βούλησή τους για το πόσο ανοιχτή ή κλειστή θα είναι μια κοινωνία απέναντι σε ένα φαινόμενο που αντιπροσωπεύει την μεγαλύτερη σε αριθμούς μετακίνηση πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία.
Αυτό στην εποχή της ασύδοτης παγκοσμιοποίησης καθορίζεται ολοένα και εντονότερα από τρίτους παράγοντες, η δράση των οποίων είναι άκρως σημαντική για να κατανοήσουμε το γιατί η μετανάστευση διατηρεί τέτοια δυναμική στην εποχή μας.
Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/215349

[Λίνο Βεντούρα]

Ωραίος.

[Dr Socrates]

Το ναυάγιο… Η πέμπτη φάλαγγα των ανοήτων και η κλιμάκωση που αναμένεται να είναι ραγδαία
https://www.anixneuseis.gr/%cf%84%ce%bf ... %ae%cf%84/

[Dr Socrates]

Μετανάστευση μεταξύ Δύσης και Ανατολής
Και η πλάνη των ανοιχτών συνόρων
https://www.huffingtonpost.gr/entry/met ... 25aee6045e

[Nandros]

Το ναυάγιο… Η πέμπτη φάλαγγα των ανοήτων και η κλιμάκωση που αναμένεται να είναι ραγδαία
https://www.anixneuseis.gr/%cf%84%ce%bf ... %ae%cf%84/

Όπως θα πρόσεξες κανένα φασιστερό δεν μπήκε στο νήμα να κάνει αντίλογο.
Όλοι είναι μαζεμένοι στο άλλο και ενοχοποιούν συστηματικά την Ελλάδα.

[Exodus]

Το ναυάγιο… Η πέμπτη φάλαγγα των ανοήτων και η κλιμάκωση που αναμένεται να είναι ραγδαία
https://www.anixneuseis.gr/%cf%84%ce%bf ... %ae%cf%84/

Όπως θα πρόσεξες κανένα φασιστερό δεν μπήκε στο νήμα να κάνει αντίλογο.
Όλοι είναι μαζεμένοι στο άλλο και ενοχοποιούν συστηματικά την Ελλάδα.

Ήρθα εγώ. Ετοιμαστείτε όλοι για μαλαπέρδα. Στη σειρά. Ποιόν θα φάω πρώτο;

[Nandros]

Το ναυάγιο… Η πέμπτη φάλαγγα των ανοήτων και η κλιμάκωση που αναμένεται να είναι ραγδαία
https://www.anixneuseis.gr/%cf%84%ce%bf ... %ae%cf%84/

Όπως θα πρόσεξες κανένα φασιστερό δεν μπήκε στο νήμα να κάνει αντίλογο.
Όλοι είναι μαζεμένοι στο άλλο και ενοχοποιούν συστηματικά την Ελλάδα.

Ήρθα εγώ. Ετοιμαστείτε όλοι για μαλαπέρδα. Στη σειρά. Ποιόν θα φάω πρώτο;

Εσύ βάλε βαζελίνη για την νέα 20ποντη π@τσα που έρχεται.

[Dr Socrates]

Το ναυάγιο… Η πέμπτη φάλαγγα των ανοήτων και η κλιμάκωση που αναμένεται να είναι ραγδαία
https://www.anixneuseis.gr/%cf%84%ce%bf ... %ae%cf%84/

Όπως θα πρόσεξες κανένα φασιστερό δεν μπήκε στο νήμα να κάνει αντίλογο.
Όλοι είναι μαζεμένοι στο άλλο και ενοχοποιούν συστηματικά την Ελλάδα.

Σημερα ο Τσιπρας εδωσε συνεντευξη στην εφημεριδα La Repubblica.Δεν μιλησε καθολου για τον ρολο της Τουρκιας,των ΜΚΟ,δουλεμπορων,Λιβυη.Ενω αφηνει αιχμες για τον τροπο που χειριζεται η Ελλαδα και το λιμενικο το μεταναστευτικο,οπως βλεπεις δεν κανει κατι διαφορετικο απο αυτο που κανουν οι Ευρωβουλευτες του Συριζα Κουλογλου και Αρβανιτης.







Το μεταναστευτικό πρόβλημα και η κατάρρευση της ευρωπαϊκής ιδέας
Συνδιαμόρφωση κειμένου: Αλέξανδρος Μπριασούλης, Γιώργος Κουτσαντώνης και Μιχάλης Θεοδοσιάδης

Κάτω από το βάρος του μεταναστευτικού, η Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει να έχει τον ρόλο του κομπάρσου σε ένα έργο δίχως τελειωμό με πρωταγωνιστές τις αμέτρητες στρατιές από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), μικρούς και μεγάλους επιχειρηματίες, πολιτικούς καιροσκόπους καθώς και ένα πυκνό πλέγμα προθύμων και εθελοντών, τμήμα του μεταμοντέρνου φιλελεύθερου/προοδευτικού ακριβοπληρωμένου (ή δωρεάν) ακτιβισμού.
Oπως ακριβώς όλα τα έμβια όντα έχουν ανάγκη από μια πολύ συγκεκριμένη περιβαλλοντική ισορροπία για να υπάρξουν ως τέτοια, έτσι ακριβώς και ο άνθρωπος, ένα όν η ύπαρξη του οποίου είναι στενά συνυφασμένη όχι μόνο με το φυσικό περιβάλλον (τον τόπο του), αλλά και με μια κοινωνική, πολιτισμική και πνευματική ταυτότητα. Ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορούν να υπάρξουν σε κενό αέρος, όχι μόνο πολιτικό (όπως το υπενθύμιζε ήδη από τη δεκαετία του ’90 ο Π. Κονδύλης), αλλά και πολιτισμικό και κοινωνικό. Μόνο στο εσωτερικό μιας κοινωνίας που έχει θεσμιστεί σε κοινά αποδεκτές, και άρα απρόσωπες, πολιτισμικές αξίες μπορούν να νοηθούν δικαιώματα και ελευθερίες οποιουδήποτε είδους. Προσπαθώντας να ορίσουν την κοινή αυτή βάση συνεννόησης στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή του απλού βιολογικού είδους, οι πάσης φύσεως δικαιωματιστές όχι μόνο δεν υπερασπίζονται την ιδέα του ανθρώπου, αλλά αντίθετα τον απογυμνώνουν από ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει, το πρόσωπο.
Πηγη https://www.respublica.gr/2019/04/post/migration/

[Exodus]

Όπως θα πρόσεξες κανένα φασιστερό δεν μπήκε στο νήμα να κάνει αντίλογο.
Όλοι είναι μαζεμένοι στο άλλο και ενοχοποιούν συστηματικά την Ελλάδα.

Ήρθα εγώ. Ετοιμαστείτε όλοι για μαλαπέρδα. Στη σειρά. Ποιόν θα φάω πρώτο;

Εσύ βάλε βαζελίνη για την νέα 20ποντη π@τσα που έρχεται.

Θα σε δέσω στο κατάρτι, καπετάνιο. Καινούριο Μπάουντυ θα πάθεις.

[Dr Socrates]

Φήμες και διαστρεβλώσεις για το ναυάγιο της Πύλου
του Γιώργου Ρακκά
Όπως πάγια συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, οι αντιδράσεις αυτές –από τον ΣΥΡΙΖΑ, συγκεκριμένους δημοσιογραφικούς κύκλους και ΜΚΟ– τροφοδότησαν και τη φαρέτρα των διεθνών παραγόντων που επιδιώκουν τον διασυρμό της Ελλάδας...
Την δική του εκδοχή, όμως, η οποία αντικρούει εκείνην του Ιάσωνα Αποστολόπουλου, δίνει και ένας 24χρονος Παλαιστίνιος, επιζών από το ναυάγιο, σε κατάθεσή του που κυκλοφόρησε στα ΜΜΕ: «Άκουσα από το δορυφορικό κανάλι να καλεί ένα μεγάλο πλοίο σημαίας DELAWARE το δικό μας σκάφος και να ρωτάει αν χρειαζόμαστε βοήθεια και ο καπετάνιος ο δικός μας είπε όχι. Το σκάφος ξαφνικά γύρισε από την μια μεριά γιατί είχε περισσότερο κόσμο από αυτή τη μεριά, μπήκαν νερά σε αυτό και βυθιζόταν σιγά σιγά»
Στην Τουρκία, η φιλοκυβερνητική και ισλαμική Γενί Ακίτ έγραψε χαρακτηριστικά: «Η Ελλάδα, που μέχρι σήμερα καταδίωξε εκατοντάδες μετανάστες, τρύπησε τις βάρκες τους και τους άφησε να πεθάνουν, χύνει κροκοδείλια δάκρυα μετά την προχθεσινή τραγωδία με το πλοίο». Η επίσης καθεστωτική Γενί Σαφάκ έγραψε: ««[Η Ελλάδα] Κατηγόρησε τους μετανάστες για την τραγωδία» ενώ ο Γερμανός Ευρωβουλευτής των Πρασίνων, Erik Marquardt, δήλωσε στο πρακτορείο Anadolu: «Οι ελληνικές αρχές γνώριζαν ότι ένα πλοίο που μετέφερε αιτούντες άσυλο κινδυνεύει στα ύδατά τους, αλλά δεν ξεκίνησαν τη διάσωση μετά από ώρες»...

Από την «Μαρία του Έβρου» στο ναυάγιο της Πύλου

Καθώς οι ομολογίες των συλληφθέντων, οι καταθέσεις των διασωθέντων, η εισαγγελική, αστυνομική και δημοσιογραφική έρευνα βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη, είναι πολύ πιθανόν να προκύψουν στοιχεία τα οποία θα προσθέσουν, θα ξεκαθαρίσουν, ή ακόμα και θα μεταβάλουν την εικόνα που έχουμε για τα γεγονότα.

Δεν μπορεί παρά να προξενεί αλγεινή εντύπωση, επομένως, η σπουδή όσον έχουν ήδη αποφανθεί περί της δολοφονικής υπαιτιότητας του λιμενικού, και κατ’ επέκταση, της ελληνικής πολιτείας. Με αιτιάσεις, μάλιστα, που πρώτα και πάνω απ’ όλα αντιφάσκουν μεταξύ τους και δεν επιβεβαιώνονται από τις πρώτες μαρτυρίες των ίδιων των διασωθέντων.

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι ίδιοι κατήγοροι εμφανίζονται και στην κατασκευασμένη υπόθεση της «Μαρίας του Έβρου». Τότε ο Ιάσωνας Αποστολόπουλος διαβεβαίωνε στο Facebook ότι «πουθενά δεν υπάρχει διάψευση του θανάτου του μικρού κοριτσιού» [πηγη https://evrosonline.gr/iasonas-apostolo ... i-maria-t/] ενώ διασύρθηκε όταν προσπάθησε να υπερασπιστεί τη θέση του συγκρουόμενος με την δημοσιογράφο Βασιλική Σιούτη, η οποία με την ενδελεχή δημοσιογραφική της έρευνα συνέβαλε στην αποκάλυψη της υπόθεσης [πηγη https://www.e-tetradio.gr/Article/36272 ... o-twitter-]. Ο Γιώργος Χρηστίδης είχε βρεθεί στο επίκεντρό της, καθώς εκείνος ήταν που με αλλεπάλληλα ρεπορτάζ στην ιστοσελίδα του Σπίγκελ [πηγή:https://booksjournal.gr/gnomes/4201-i-m ... i-germania] ανέδειξε το θέμα για το οποίο έπειτα από αρκετούς μήνες το ίδιο μέσο ζήτησε συγνώμη και προχώρησε στην απόλυση του αρχισυντάκτη του.

Τέλος, οι πλατφόρμες Alarm Phone (γραμμή αναφοράς κινδύνου) και Watch the Med (πλατφόρμα χαρτογράφησης), έχουν απασχολήσει ξανά την ελληνική επικαιρότητα και τις αρχές: το Alarm Phone χρησιμοποίησε η διαβόητη Μπάιντα Σ. (υποδυόταν την μετανάστρια στην υπόθεση της Μαρίας του Έβρου, αν και αποκαλύφθηκε πως ζούσε και ζει στη Γερμανία, τόσο πριν από το περιστατικό όσο και μετά) για να καταγγείλει τον περιστατικό της νησίδας του Έβρου, τον Ιούλιο του 2022
Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/250985






Ναυάγιο στην Πύλο: Αξιωματούχος του Πακιστάν κατηγορεί τους λαθροδιακινητές, Έλληνες πολιτικοί κατηγορούν την Ελλάδα
https://infognomonpolitics.gr/2023/06/n ... in-ellada/

[Dr Socrates]

ενα παλιοτερο αρθρο
Προσφυγικό: Ένα γεωπολιτικό μνημόνιο
Του Γιώργου Ρακκά
2 Απριλίου 2016

Το ξέσπασμα της προσφυγικής/μεταναστευτικής κρίσης στην χώρα μας, από τις αρχές του 2015 κι έπειτα έμελλε να λειτουργήσει ως ένα «πολιτικό εργαστήριο» καθώς και ως «τελική κρίση» σε σχέση με τα έμπρακτα αποτελέσματα της ιδεολογίας του κοσμοπολίτικου ανθρωπισμού και των «ανοιχτών συνόρων».
Για πρώτη φορά στο τιμόνι της χώρας, βρέθηκε ένα κόμμα κι ένας άνθρωπος που o πυρήνας της σκέψης τους απηχούσε πραγματικά αυτές τις αντιλήψεις –όσο κι αν είχαν λειανθεί στον βωμό της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ, καθώς και εξαιτίας των «γενικών αναγκαιοτήτων» που επέβαλε ο μετασχηματισμός από ένα μικρό κοινοβουλευτικό κόμμα ριζοσπαστικού ευρωκεντρικού εκσυγχρονισμού, σ’ ένα κόμμα εξουσίας.

Οι προγραμματικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα, ήδη από το 2012, θα έπρεπε να μας είχαν προϊδεάσει, ότι, δοθέντων των δραματικών εξελίξεων στο γεωπολιτικό πεδίο της ευρύτερης περιοχής, ενδεχόμενη άνοδός του στην κυβέρνηση κυοφορούσε εκ των πραγμάτων τον κίνδυνο διολίσθησης της μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης που ούτως ή άλλως αντιμετώπιζε η χώρα σε ένα ναρκοθετημένο αδιέξοδο.

Μέσα στην «αντιμνημονιακή» πρεμούρα της εποχής, όμως, σχεδόν κανείς δεν διατηρούσε την οξυδέρκεια να διαπιστώσει εκείνο που κατά τα άλλα παρήλαυνε μπροστά στα μάτια του: Η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για το μεταναστευτικό εισηγούνταν ένα απόλυτο Laissez-passer που ισοδυναμούσε με de facto κατάργηση κάθε έννοιας συνόρου της ελληνικής επικράτειας, και καθιέρωνε μέριμνες δυνάμει νομιμοποίησης όλων των ανθρώπων που θα εισέρχονταν στην χώρα μας. Η ουσία του τότε προγράμματος (το οποίο εισηγήθηκε ο ΣΥΝ ως κύριος κορμός του εκλογικού μετώπου) βρίσκονταν σε δύο αναφορές ως προς την προτεινόμενη πολιτική νομιμοποίησης:
Θέσπιση ενός πρόσθετου τύπου άδειας, που θα λέγεται «άδεια προς αναζήτηση εργασίας», με την οποία θα εφοδιάζεται αυτομάτως κάθε ενδιαφερόμενος (είτε με αίτηση προς τις αρμόδιες ελληνικές αρχές είτε με αίτηση στο ελληνικό προξενείο της χώρας προέλευσης) και θα αποκτά αυτοδικαίως το δικαίωμα παραμονής στην ελληνική επικράτεια για ένα χρόνο, με στόχο να αναζητήσει δουλειά.
Αποσύνδεση της ανανέωσης της άδειας παραμονής από την ύπαρξη ορισμένου αριθμού ενσήμων, για να μην μεταπίπτουν εργαζόμενοι μετανάστες, μαζικά και άδικα, από το καθεστώς της νομιμότητας στο καθεστώς της παρανομίας, εξαιτίας της απροθυμίας των εργοδοτών τους να καταβάλουν τις προβλεπόμενες από τη νομοθεσία ασφαλιστικές εισφορές (1).

Τι θα σήμαινε όμως η εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής, σε συνδυασμό με άλλα μέτρα που προέβλεπε το πρόγραμμα, όπως η διευκόλυνση της οικογενειακής επανένωσης, η ακραία σχετικοποίηση των κριτηρίων απόδοσης Ιθαγένειας, η μαζική χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων για την προώθηση αυτών των ανθρώπων στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε., είναι πολύ εύκολο πλέον να το φανταστεί κανείς: Η δυστοπία ενός «έθνους των περαστικών», συνωστισμένου στον προθάλαμο της Ευρώπης.
Διότι προφανώς, η κατάργηση οποιασδήποτε οριοθέτησης που να προσδιορίζει το περιεχόμενο των εννοιών «ανεξάρτητη χώρα» και «κυρίαρχος λαός» θα οδηγούσε στην έκπτωση της ελληνικής κοινωνίας σε μια εθνο-πολιτισμική βαβέλ· και βέβαια, δεν αποτελεί αντισταθμιστικό μέτρο η έμμεση αμφισβήτηση του «Δουβλίνο ΙΙ» δια της μαζικής χορήγησης ταξιδιωτικών εγγράφων, καθώς ήδη κάτι τέτοιο είχε προσπαθήσει να κάνει ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, και σταμάτησε όταν ο Σαρκοζί τον απείλησε με διακοπή της συνθήκης Σέγκεν.

Σήμερα, ζούμε τις πρώτες άμεσες συνέπειες αυτής της πολιτικής, όπου στην ουσία έθεσε το κράτος στην υπηρεσία των δουλεμπόρων και του τουρκικού επεκτατισμού: Τα δουλεμπορικά κυκλώματα ανθούν και έχουν στήσει μια μεγα-επιχείρηση στις ανατολικές όχθες του Αιγαίου, κυριολεκτικά πάνω στα πτώματα των πνιγμένων που προσπαθούν να εισέλθουν στην χώρα μας· νησιά όπως η Κως και η Μυτιλήνη έχουν «γονατίσει» στην κυριολεξία από το διαρκές πέρασμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων· απειλούμαστε από τις γειτονικές χώρες με σφράγισμα των βορείων συνόρων της χώρας, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο να εγκλωβιστούν εδώ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι· τα θαλάσσια σύνορα της χώρας μας με την Τουρκία αποδομήθηκαν και για πρώτη φορά μετά την κήρυξη της ελληνικής ανεξαρτησίας τελούν υπό καθεστώς συνδιαχείρισης από δυνάμεις οι οποίες τα… αμφισβητούν!
Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ (και οι ΑΝΕΛ, οι οποίοι πλέον έχουν μεταβληθεί ολοκληρωτικά στην ελαφρολαϊκή του συνιστώσα) επιστρατεύουν μισές αλήθειες για να συγκαλύψουν μια αμείλικτη πραγματικότητα: Γι’ αυτή την κατάσταση, λένε, φταίει η Ευρώπη που κωφεύει στις εκκλήσεις της Ελλάδας και δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα στη σωστή, ανθρωπιστική του βάση. Είναι γνωστό, βέβαια, ότι οι δυτικο-ευρωπαϊκές χώρες θέλουν την Ελλάδα να παίζει ρόλο «εξωτερικής μεθορίου» στην προοπτική μιας Ευρώπης-Φρούριο και μεθοδεύουν σταδιακά την απόδοση αυτού του ρόλου στην χώρα μας. Αυτό, εντούτοις, αποτελεί δεδομένο και κάθε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να πολιτεύεται βάσει των δεδομένων που της θέτει η ίδια η πραγματικότητα. Γι’ αυτό και στην πραγματικότητα, δεν είναι οι «κακοί ξένοι» οι οποίοι δημιούργησαν το προσφυγικό/μεταναστευτικό αδιέξοδο στην χώρα μας, αλλά η ίδια η ελληνική κυβέρνηση που τους επέτρεψε να το δημιουργήσουν. Και ως προς αυτό, είναι απολύτως σαφές και ξεκάθαρο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε άμεσα, και πρακτικά αποτελέσματα των λογικής των «ανοιχτών συνόρων», του ριζικού κοσμοπολιτισμού, και του εθνομηδενισμού ο οποίος συστηματικά διακινούνταν τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας από έναν πολιτικό αστερισμό που είχε ως βαρυτικό κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ και δορυφόρους ομάδες από τον αντι-εξουσιαστικό χώρο και την άκρα αριστερά.

Εν τοις πράγμασι, λοιπόν, η ιδεολογία τους λειτούργησε ως «οργανική ιδεολογία» των… δουλεμπόρων, του ΝΑΤΟ, του τουρκικού επεκτατισμού και της… Ευρώπης-φρούριο. Με την ίδια θεαματική αντιστροφή σημαίνοντος και σημαινόμενου, ως προς τα «ανθρωπιστικά» και ψευδο-διεθνιστικά κίνητρα των εν λόγω τοποθετήσεων, που ίσχυσαν κατά το παρελθόν κατά τους βομβαρδισμούς που εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, κατά την αμερικάνικη επέμβαση στο Αφγανιστάν, το Ιράκ κ.ο.κ.
Που βρίσκονται τα βαθύτερα αίτια αυτής της θεαματικής αντιστροφής, που ξεκίνησε, υποτίθεται, ως ευαίσθητη και ρομαντικά α-εθνική τοποθέτηση, για να καταλήξει σε κρατική πολιτική αυτο-υπονόμευσης μιας ολόκληρης χώρας, που απειλεί με ακραία σχετικοποίηση την εθνική μας ανεξαρτησία, με απόλυτη διάλυση την κοινωνική συνοχή, και οριστική αποδόμηση τη λαϊκή κυριαρχία;


Το ζήτημα είναι πολύ απλό: Στον πλανήτη γη, και όχι στον «ουρανό των καθαρό ιδεών» σημασία έχει ποιος κάνει τι και γιατί. Κοινώς: Το τι σημαίνει για μια αδύναμη από κάθε άποψη χώρα σαν την Ελλάδα να αμφισβητήσει τα ίδια της τα σύνορα, να σχετικοποιήσει την εθνική της συνοχή, να μεταβάλει την κοινωνική της σύνθεση, μεταβαλλόμενη σε βαβέλ εξαθλιωμένων. Όχι, δεν ζούμε ούτε στην κομμουνιστική ούτε σε μια αντιεξουσιαστική ουτοπία. Ζούμε το 2015 σ’ έναν πλανήτη που βαίνει μια μεταιχμιακή περίοδο ακραίας αποσταθεροποίησης, την οποία εκμεταλλεύονται παγκόσμιες ή περιφερειακές δυνάμεις για να υφαίνουν σχέδια κυριαρχίας.
Και είναι αυτοί οι συσχετισμοί που κρίνουν το περιεχόμενο μιας άποψης, και όχι οι «καλές προθέσεις», με τις οποίες σπέρνεται ο δρόμος για την κόλαση. Που έχει την ίδια απόσταση, όση έχει και αυτή η «ουτοπία» με την πραγματικότητα.Με λίγα λόγια, όλη αυτή η «no border» ιδεολογία, ήταν και είναι ακραία απολίτικη, καθώς επιμένει να αγνοεί τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης και ισχύος που ορίζουν την μοίρα της ευρύτερής μας περιοχής. Και ταυτόχρονα φέρει μέσα της μια ριζική αποτυχία στο να συλλάβει το πραγματικό περιεχόμενο των ίδιων αρχών τις οποίες επικαλείται –κύρια την κοινωνική δικαιοσύνη, τον πλουραλισμό και την δημοκρατία: Μπορούν να πραγματωθούν άραγε αυτές οι αρχές στην πολιτιστική βαβέλ ενός φτωχού και εξαθλιωμένου πλήθους;

Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/198229

[Dr Socrates]

Προσφυγικό: Ένα γεωπολιτικό μνημόνιο
Του Γιώργου Ρακκά
2 Απριλίου 2016

Η δεύτερη πράξη του δράματος

Όλα τούτα, προφανώς, δεν έχουν γίνει αντικείμενο αναστοχασμού στο πλαίσιο μιας συζήτησης για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Διότι αυτή η συζήτηση δεν έχει καν ανοίξει, καθώς σύσσωμο το πολιτικό σύστημα –πλην των ναζί της Χρυσής Αυγής, πράγμα που είναι πολύ επικίνδυνο– επί της ουσίας συναινεί στην πολιτική της κυβέρνησης. Όχι γιατί, για παράδειγμα, η Νέα Δημοκρατία ή άλλα κόμματα εξουσίας που προέρχονται από την δεξιά απηχεί στην ιδεολογία των «ανοιχτών συνόρων». Αλλά διότι πέραν τούτου, ο τρόπος με τον οποίον διαχειρίζεται η χώρα μας τα προσφυγικά και τα μεταναστευτικά κύματα που εισέρχονται σε αυτήν, αποτελεί ρητή απαίτηση των μεγάλων δυτικών δυνάμεων. Επομένως, αποτελεί προϋπόθεση για οποιοδήποτε κόμμα εξουσίας να ευθυγραμμιστεί, πλέον, με αυτήν την απαίτηση –πράγμα που δεν ίσχυε μάλλον πριν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ωστόσο σήμερα αποτελεί αδήριτη πραγματικότητα.


Υπό αυτήν την έννοια, η δημόσια αξιολόγηση των κυβερνητικών πεπραγμένων ενταφιάζεται ενώ ταυτόχρονα, η δημόσια συζήτηση εκβιάζεται να περάσει στην φάση Β΄ μιας πορείας κρατικής/κοινωνικής αποδιάρθρωσης, η οποία τείνει να γίνει προδιαγεγραμμένη.
Γι’ αυτό και τώρα, στιγμή που υπάρχει ξεκάθαρα απειλή ολικού αποκλεισμού της Ελλάδας στα Βόρεια της σύνορα, και άρα κίνδυνος εγκλωβισμού δεκάδων ή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στο εσωτερικό της χώρας, κράτος και κοινωνία καλείται να υλοποιήσει μια επιβαλλόμενη από τα έξω πολιτική υποτιθέμενης «φιλοξενίας». Το πραγματικό περιεχόμενο της οποίας, είναι να μεταβάλει σημεία σε όλη την χώρα σε ανοιχτά στρατόπεδα συγκέντρωσης των εγκλωβισμένων.
Τα οποία, μάλιστα, προωθούνται υπό την ίδια την ανθρωπιστική λεοντή –μόλο που στην ουσία αποτελούν μορφές ανοιχτής προσωποκράτησης (ας τα πούμε «γκέτο») ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικές χώρες, και δεν επιθυμούν να παραμείνουν στην χώρα μας.
Με το «έτσι θέλω» λοιπόν, η κυβέρνηση, ως ιμάντας μεταβίβασης των εντολών που έρχονται από τις Βρυξέλλες, ορίζει τοποθεσίες για τα περίφημα κέντρα μετεγκατάστασης και τα «Hot Spots» (Κως, Σχιστό, Διαβατά, Μυτιλήνη, Λέρος και Σάμος). Τα οποία θα φιλοξενήσουν ανθρώπους, οι οποίοι από εδώ και στο εξής θα εισέρχονται στην χώρα, την στιγμή που τα σύνορά της θα φυλάνε αυτοί που… δημιούργησαν την ανθρωπιστική κρίση στην χώρα μας (Τουρκία) και αυτοί που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο να τη μεταβάλουν σε αποθήκη ψυχών (Γερμανία)!
Και όλα αυτά δίχως οι ιθύνοντες να έχουν το παραμικρό σχέδιο ή ιδέα πόσους καλούνται να φιλοξενήσουν και για πόσο. Καθώς επί της ουσίας μιλάμε όχι μόνον για τους 50.000 πρόσφυγες που αναλογούν στην χώρα μας, βάσει του καταμερισμού της Ε.Ε., αλλά και για όσους δεν είναι πρόσφυγες, και θα εγκλωβιστούν στην χώρα μας, μιας και η προοπτική επαναπροώθησης σε μια χώρα που συστηματικά κατευθύνει τα δουλεμπορικά δίκτυα μετακίνησης τους προς τα εμάς, είναι απολύτως γελοία.
Δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι αυτή η πολιτική είναι εξ υπαρχής ναρκοθετημένη, και ότι θα έχει σοβαρότατες συνέπειες. Ας εξηγήσουμε γιατί; Πόσο βιώσιμη και ομαλή είναι η αναγκαστική συνύπαρξη σε άθλιες υποδομές 3.000 ή 5.000 ανθρώπων, που προέρχονται από τόσο διαφορετικές χώρες μεταξύ τους, όσο είναι η Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράν, το Ιράκ, το Μαρόκο και η Λιβύη; Ήδη στην Ειδομένη πήραμε μια πρόγευση αυτής της κατάστασης, καθώς σύντομα επικράτησε κλίμα αντιπαλότητας, καβγάδες για την σίτιση, εντάσεις οι οποίες μάλιστα έφτασαν σε σύρραξη που είχε και νεκρό.
Δεύτερον, τι θα σημάνει μια ενδεχόμενη αδυναμία ή καθυστέρηση στις υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους για παροχή σίτισης ή υγειονομικής περίθαλψης; Και εδώ, πιλότος είναι τα όσα συνέβησαν στην Μυτιλήνη, στην Κω, και την Ειδομένη, όπου πραγματοποιήθηκαν σποραδικές εξεγέρσεις των εγκλωβισμένων. Ή μήπως είναι «ανθρωπιστικό» το να επιστρατεύονται κάθε φορά τα ΜΑΤ για να αποκαταστήσουν την ομαλότητα της «φιλοξενίας» (sic!);
Τρίτον, τι θα γίνει με την ικανοποίηση των λατρευτικών αναγκών αυτών των ανθρώπων; Θα στηθούν τζαμιά δίπλα σε κάθε «κέντρο φιλοξενίας»; Και πως αυτό θα συμβαδίσει με τις πραγματικότητες των κατά τόπους κοινωνιών;
Ακόμα, δε, κι αν δεν υπήρχε η πολιτισμική και θρησκευτική παράμετρος που αποτρέπει ή δυσχεραίνει δραματικά την συνύπαρξη μεταξύ ντόπιων και προσφύγων/μεταναστών, καθώς και των μεταναστευτικών/προσφυγικών ομάδων μεταξύ τους, τι είδους ενσωμάτωση, έστω και προσωρινή, μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο μιας κατεστραμμένης οικονομίας, όπου ανακύπτουν προβλήματα «κοινωνικού αυτοματισμού» ακόμα και μεταξύ των ντόπιων κοινωνικών ομάδων;
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Είναι η αποτυχία αυτής της πολιτικής, που καταρτίζεται και καθοδηγείται από ανθρώπους ανίκανους, που θα δημιουργήσει σοβαρότατο πρόβλημα κοινωνικής και πολιτισμικής συνοχής στην ελληνική κοινωνία. Και αυτή ακριβώς η κατάσταση θα τροφοδοτήσει την γενίκευση κρουσμάτων ξενοφοβίας και σε δεύτερο χρόνο ρατσισμού, πράγμα που θα ενισχύσει τα γκέτο, την εθνοθρησκευτική περιχαράκωση κ.ο.κ. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που λειτουργεί εν είδει κοινωνικού και πολιτισμικού αυτοματισμού. Τον έχουμε δει ήδη να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών. Ο οποίος αποτέλεσε το «πολιτικό εργαστήριο» μέσα στο οποίο επωάστηκε η Χρυσή Αυγή και καθιερώθηκε ως πανεθνική κοινοβουλευτική δύναμη.
Πραγματικά, όμως, το πάθημα δεν έχει γίνει μάθημα σε κανέναν: Όπως και με το ασφαλιστικό ή το ευρώ, ή εν τέλει κάθε άλλο ζήτημα που όρισε τις μοίρες αυτής της χώρας την τελευταία εικοσαετία, η δημόσια συζήτηση πραγματοποιείται με καθυστέρηση… 10ετίας!
Η αποδόμηση από τα πάνω
Η πολιτική της κυβέρνησης στις δύο της φάσεις, διάλυση των συνόρων, και εγκαθίδρυση μη-βιώσιμων μαζικών μηχανισμών εγκατάστασης, δημιουργεί de facto τις συνθήκες ενός «γεωπολιτικού μνημονίου από τα κάτω». Επιτρέπει την βίαιη μεταβολή της πληθυσμιακής, εθνοπολιτισμικής σύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας και δυναμιτίζει την ενότητα της ελληνικής πολιτείας στην πιο ουσιαστική της βάση: Οποιαδήποτε μορφή συλλογικής συνύπαρξης θεμελιώνεται πάνω σε μια συμφωνία για τους κοινούς κανόνες που τις διέπει – αυτό που ο Κορνήλιος Καστοριάδης ονόμαζε «φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας». Στον βαθμό που η τελευταία θρυμματίζεται, δεν νοείται ούτε η συλλογικότητα του «έθνους», και παύει να ισχύει η ενιαία και αδιαίρετη αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Ακόμα και αυτή η έννοια του λαού κατακερματίζεται σε ένα πλήθος εθνο-πολιτισμικών φατριών – μια κοινωνική μορφή οργάνωσης που θυμίζει τα «μιλιέτ» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Προφανώς, η αναλογία δεν γίνεται τυχαία, διότι μια τέτοια μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, απαιτεί μια εξουσία που θα ορθώνεται από πάνω της και θα την αστυνομεύει. Και ήδη, ο Νταβούτογλου στο περίφημο «Στρατηγικό Βάθος» ορίζει αυτό ακριβώς το μοντέλο ως πρότυπο οργάνωσης των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, στο πλαίσιο μιας νέας pax-ottomanica.

Ωστόσο, οι κίνδυνοι του προσφυγικού αδιεξόδου δεν περιορίζονται μόνο σε αυτό το «μνημόνιο από τα κάτω». Την ίδια στιγμή η Δύση, παρεμβαίνει στο ελληνικό προσφυγικό αδιέξοδο, συντονίζεται με αυτές τις εξελίξεις, και επιβάλει μια αντίστοιχη διαδικασία «από τα πάνω». Αυτή, δεν συνίσταται μόνο στο γεγονός ότι το ελληνικό κράτος απλώς λειτούργησε ως «ιμάντας μεταβίβασης» μιας πολιτικής φιλοξενίας που εκπονήθηκε στις Βρυξέλλες και επιβλήθηκε στην χώρα μας. Προχωράει και παρακάτω, οργανώνοντας ένα νέο «στυλ πολιτικής διακυβέρνησης» που αρμόζει σε χώρα περιορισμένης ευθύνης: Έτσι, τόσο το πρόγραμμα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, όσο και τα αντίστοιχα που εκπονεί η Ε.Ε. (και τα οποία αφορούν όχι μόνο στο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά εν γένει, κάθε κοινωνική πολιτική που υλοποιείται με ευρωπαϊκούς πόρους) είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να παρακάμπτει την ελληνική πολιτεία!
Οι πόροι για τους μηχανισμούς φιλοξενίας των προσφύγων/μεταναστών καθώς και τις άλλες δράσεις ανθρωπιστικής ανακούφισης διοχετεύονται απευθείας στην τοπική αυτοδιοίκηση, υπό την ρητή προϋπόθεση ότι η τελευταία θα τα αξιοποιήσει μεταβιβάζοντάς τα σε… μη-κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου την εκτέλεσή τους. Με αυτόν τον τρόπο, τεχνηέντως, αποφεύγεται κάθε δυνατότητα παρέμβασης και ελέγχου του ελληνικού κράτους πάνω στην πολιτική φιλοξενίας, δηλαδή, αποτρέπεται κάθε δυνατότητα δημοκρατικού της ελέγχου. Και επί της ουσίας, ο μηχανισμός των ΜΚΟ λειτουργεί ως παράλληλη εκτελεστική εξουσία στην χώρα μας, η οποία εντέλλεται όχι από τον κυρίαρχο λαό, αλλά από την Νέα Υόρκη (ΟΗΕ) και τις Βρυξέλλες (Ε.Ε.)!
Δηλαδή, η ραχοκοκαλιά μιας αποικιακής διοίκησης έχει ήδη στηθεί de facto και… de jure στην χώρα μας: Τα σύνορα τα φυλούν οι Τούρκοι και οι Γερμανοί υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ. Την κοινωνική πολιτική την εκτελούν μη-κυβερνητικές οργανώσεις, με την τοπική αυτοδιοίκηση να παίζει απλώς ρόλο θησαυροφύλακα των πόρων· και η ελληνική πολιτεία περιορίζει τις αρμοδιότητές της μόνο στο πεδίο της φορολογίας, της ρύθμισης του αστικού δικαίου μεταξύ των κατοίκων αυτής της χώρας, και της… αστυνόμευσης.
Έτσι, «ανεπαισθήτως», που θα έλεγε και ο Καβάφης, έχει συντελεστεί ο υποβιβασμός της ελληνικής πολιτείας, από ελεύθερη και κυρίαρχη πολιτείας στο πλαίσιο ενός ανεξάρτητου κράτους, σε απλή διοίκηση. Ή, όπως κωδικοποίησε τις εξελίξεις ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, που εμφανίστηκε με τον Δήμαρχο της Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη σε πρόσφατη εκδήλωση στην Αθήνα υπό τον τίτλο «Μεγα-Πόλεις» ως κατ εξοχήν εκπρόσωποι αυτού του νέου, αποικιακού μοντέλου διακυβέρνησης: «Τα εθνικά σύνορα εξαφανίζονται, οι πόλεις αναδύονται»



Αντί επιλόγου: Οι πελταστές της αποδόμησης

Αν η ελληνική κυβέρνηση προκαλεί με τις πράξεις και τις παραλήψεις της την αποδόμηση της Ελλάδας «από τα κάτω», ενώ οι μεγάλοι υπερεθνικοί οργανισμοί την ολοκληρώνουν «από τα πάνω», υπάρχει και η συνιστώσα που εν τοις πράγμασι λειτουργεί ως παράγοντας φίμωσης και ευθυγράμμισης των… κινημάτων με αυτές τις διαδικασίες αποικιοποίησης. Είναι όλος αυτός ο «no-border» χώρος, που ξεκινάει από την νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, περνάει από τους διαγραμμένους της και κομμάτια της άκρας αριστεράς, και καταλήγει στη μεγαλύτερη μερίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Ένας χώρος, ο οποίος την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, και απειλείται η χώρα με ανθρωπιστική καθίζηση, αναλαμβάνουν δράση πιέζοντας… να ανοίξουν ολοσχερώς τα σύνορα στο Αιγαίο και τον Έβρο. Το γεγονός, βέβαια, ότι την ίδια στιγμή οι χώρες που συνορεύουν στα βόρεια της χώρας μεθοδεύουν το κλείσιμο των συνόρων με φράκτες, ένταση της στρατιωτικοποίησης κ.ο.κ. λίγο φαίνεται να τους απασχολεί ή να θίγει την ευαισθησία τους περί «ανοιχτών συνόρων».

Για να αρθρώσουμε έναν δημοκρατικό λόγο πάνω στο προσφυγικό αδιέξοδο, που να μην χαρίζει τον ανθρωπισμό στις δυνάμεις που επιδιώκουν την αποδόμηση της χώρας, και την πατρίδα στην άκρα δεξιά, θα πρέπει πρώτα και πάνω από όλα να πολιτικοποιήσουμε το προσφυγικό/μεταναστευτικό αδιέξοδο. Να το θέσουμε στις σωστές του διαστάσεις: Το δημιουργεί η Τουρκία, το υλοποιούν οι δουλέμποροι, το παροξύνει η Ευρώπη, το επιτρέπει η ελληνική κυβέρνηση. Αυτοί είναι ο στόχος, και όχι οι πρόσφυγες ή οι μετανάστες – ένα τέχνασμα στην λογική του «αποδιοπομπαίου τράγου» που επιστρατεύει η άκρα δεξιά για να αποπολιτικοποιήσει την κοινωνική δυσαρέσκεια σε τυφλό μίσος.

Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/198229