Οι ανώτατες και ανώτερες διοικήσεις ανατέθηκαν σε καταξιωμένους στα πεδία των μαχών εθνικιστές αξιωματικούς, οι οποίοι διέθεταν αποδεδειγμένα σοβαρή κατάρτιση λόγω της φοίτησής τους στην Ακαδημία Πολέμου, μεγάλη πολεμική εμπειρία αποκτηθείσα από τη συμμετοχή τους στους πολέμους της οθωμανικής αυτοκρατορίας των αρχών του 20ου αιώνα, και τέλος αυστηρή προσήλωση στην ιδέα της οργάνωσης του εθνικού τουρκικού κράτους.
Η μεγάλη πολεμική εμπειρία των Τούρκων αξιωματικώνΟι διοικητές των Ομάδων Μεραρχιών (στα τέλη του 1921 μετονομάστηκαν σε Σώματα Στρατού) των Μεραρχιών και των Συνταγμάτων ήταν νεότατοι στην ηλικία φανατικοί εθνικιστές, βαθμού Συνταγματάρχη, Αντισυνταγματάρχη και Ταγματάρχη αντίστοιχα, οι οποίοι κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν διατελέσει διοικητές Μεραρχιών, Συνταγμάτων ή διοικητές και επιτελάρχες Μεγάλων Μονάδων.
Όλοι οι διοικητές των Ομάδων Μεραρχιών ήταν απόφοιτοι της Ακαδημίας Πολέμου.[14] Επίσης το ίδιο ίσχυε για τους διοικητές των Μεραρχιών του Δυτικού Μετώπου και τους επιτελάρχες τους.
Το μεγαλύτερο μέρος των αξιωματικών, πλέον της σοβαρής κατάρτισης, διέθετε και μεγάλη πολεμική εμπειρία από τη συμμετοχή τους στους προηγηθέντες πολέμους και ειδικά στον A΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Άπαντες οι αξιωματικοί διέθεταν συνείδηση Σώματος και την ακατάβλητη βούληση να οδηγήσουν το στρατό στη νίκη. Συγκρατούσαν το στρατό στις δύσκολες στιγμές. Τον εμψύχωναν και τον εκβίαζαν στην άμυνα μέχρις εσχάτων. Τον παρέσυραν σε επαναλαμβανόμενες αιματηρές αντεπιθέσεις και δεν υποχωρούσαν άνευ διαταγής. Τέλος, ήταν υποταγμένοι στη θέληση της ηγεσίας τους και εκτελούσαν με αυταπάρνηση τις εντολές τους.
Η σύγκριση με το περιορισμένης κατάρτισης και πολεμικής εμπειρίας, και βαθειά διχασμένο σώμα των ελλήνων αξιωματικών προκαλεί κατάθλιψη. Ο διοικητής της Στρατιάς Μικράς Ασίας Αναστάσιος Παπούλας δεν είχε φοιτήσει σε καμία στρατιωτική σχολή και η πολεμική του εμπειρία ήταν του διοικητού Συντάγματος στους Βαλκανικούς Πολέμους, του δε Χατζανέστη η πολεμική του εμπειρία ήταν του Επιτελάρχη Μεραρχίας στους Βαλκανικούς Πολέμους. Κανένας εκ των Σωματαρχών και Μεράρχων της Στρατιάς Μικράς Ασίας δεν είχε φοιτήσει σε Σχολή Πολέμου και οι πλείστοι εξ αυτών δεν είχαν φοιτήσει ούτε στη Σχολή Ευελπίδων.
αναλυτικά εδώΗ εμπειρία αυτή τεκμαίρεται από τα εξής γεγονότα:
Ο οθωμανικός στρατός βρισκόταν συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση από το 1911, από τον πόλεμο της Τριπολίτιδας.
Το μείζον μέρος των Τούρκων ανώτερων αξιωματικών είχε λάβει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους και σε όλη τη διάρκεια του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πολέμησαν σε πολλά Μέτωπα με όλους τους συμμάχους της Αντάντ, και επανειλημμένα τους νίκησαν.
Υπήρχε ένας σημαντικός αριθμός επιτελών αποφοίτων της Σχολής Πολέμου τριετούς φοίτησης, των οποίων οι γνώσεις σφυρηλατήθηκαν στο πεδίο της μάχης.
Από την άλλη πλευρά
Η πολεμική εμπειρία των Ελλήνων αξιωματικών είχε παραμείνει στους Βαλκανικούς Πολέμους, με εξαίρεση αυτούς του Στρατού Εθνικής Αμύνης που έλαβαν μέρος από πολύ νωρίς στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και όσων συμμετείχαν στην 1η περίοδο της Εκστρατείας. Η πολεμική εμπειρία των τελευταίων προερχόταν κυρίως από τις αντιανταρτικές επιχειρήσεις κατά των ατάκτων τουρκικών σωμάτων και όχι από μεγάλης έντασης επιχειρήσεις κατά του τουρκικού στρατού.
Ο ελληνικός στρατός μέχρι το 1924 δεν διέθετε Γενικό Επιτελείο Στρατού και Σχολή Πολέμου και επομένως δεν διέθετε επαρκώς καταρτισμένους ανώτερους διοικητές και επιτελείς αξιωματικούς.
https://belisarius21.wordpress.com/2024 ... %bf%ce%bb/
πολυ ενδιαφέρουσες και οι αναλύσεις επι του πεδίου της μάχης
Ο Σωματάρχης και οι δύο Μέραρχοι παρέμειναν συνεχώς στα στρατηγεία τους, πλην του διοικητή της Ι Μεραρχίας που προωθήθηκε στους πρόποδες του Τιλκί Κιρί Μπελ, αλλά διατάχθηκε από τον Τρικούπη να επιστρέψει στο Στρατηγείο του στο Μπαλ Μαχμούτ, 10 χλμ. από τη γραμμή της μάχης. Προφανώς οι Έλληνες ανώτατοι διοικητές δεν διέθεταν επίγνωση της τακτικής κατάστασης και ανέμεναν να την πληροφορηθούν από το τηλέφωνο.
