17/10/2021 Εννιά ζώα που κατέχουν εντυπωσιακά ρεκόρ σύμφωνα με το Ρεκόρ Γκίνες.
Αν και ποικίλλουν σε μέγεθος, σχήμα και είδος, τα ζώα που ακολουθούν έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Είναι όλα κάτοχοι παγκόσμιου ρεκόρ.
Από ένα καλαμάρι με μάτια σε μέγεθος μπάλας ποδοσφαίρου έως έναν κροκόδειλο με το πιο ισχυρό δάγκωμα του κόσμου, τα πλάσματα θα δείτε εντυπωσιάζουν με τα φυσικά χαρακτηριστικά και τις απίστευτες δεξιότητές τους.
1. Ο Φίνλεϊ, ένας 6χρονος γκόλντεν ριτρίβερ, που κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ για τις περισσότερες μπάλες τένις που κρατάει στο στόμα ένας σκύλος – στο σύνολο είναι έξι.
2. Ο Τζόναθαν, η χαλώνα, είναι το γηραιότερο γνωστό πλάσμα με ηλικία 187 ετών.
3. Ο σκύλος Νόρμαν κατέχει τα ρεκόρ για το γρηγορότερο χρόνο που διένυσε με σκούτερ σε απόσταση 30 μέτρων, δηλαδή στα 20,77 δευτερόλεπτα.
4. Η Φραντσέσκα κατέχει παγκόσμιο ρεκόρ για το μακρύτερο τρίχωμα σε κουνέλι.
5. Με μήκος μεγαλύτερο από 5 μέτρα, ο Κάσιους είναι ο μεγαλύτερος ζωντανός κροκόδειλος που ζει προστατευόμενος.
6. Οι κροκόδειλοι του αλμυρού νερού έχουν το δυνατότερο δάγκωμα σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο ζώο στο οποίο έχει γίνει μέτρηση.
7. Οι τροχλίδες (Archilochus colubris) έχουν την ταχύτερη κίνηση φτερών σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο πουλί, με 200 φτερουγίσματα ανά δευτερόλεπτο.
8. Η βασιλική σαύρα είναι το μεγαλύτερο ζώο που μπορεί να περπατήσει πάνω στο νερό διανύοντας απόσταση σχεδόν 4 μέτρων.
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις: Ακολούθησε το pronews.gr στο Instagram για να «δεις» τον πραγματικό κόσμο!
9. Ένα είδος καλαμαριού (το κολοσσιαίο καλαμάρι – Colossal squid) έχει τα μεγαλύτερα μάτια από οποιοδήποτε άλλο ζώο. Το μέγεθός τους είναι όσο μια μπάλα ποδοσφαίρου. https://www.pronews.gr/perivallon/fysi/ ... kor-gkines
17/10/2021 Δέκα παράξενα πράγματα που συμβαίνουν στην Αλάσκα και σίγουρα δεν γνώριζες.
Μια δύσκολη πολιτεία για να κατοικείς.
Η Αλάσκα είναι ένα μέρος που δύσκολα θα ζούσε κανείς. Οι αποστάσεις είναι αχανείς και οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από -18 έως 0 βαθμούς Κελσίου του χειμώνα και από 4 έως 15 βαθμούς Κελσίου το καλοκαίρι.
Είναι μια πολιτεία που αγοράστηκε από τη Ρωσία για λίγα χρήματα σε σχέση με αυτά που προσέφερε.
Αγοράστηκε αποκλειστικά για τα πετρέλαια της. Και όσοι έχουν μείνει κει, μάλλον έχουν μείνει από συνήθεια. Οι περισσότεροι φεύγουν άλλωστε για άλλες πολιτείες. Υπάρχουν διάφορα παράξενα που συμβαίνουν στην Αλάσκα, όπως τα 10 παρακάτω:
1. Είναι η μεγαλύτερη σε έκταση πολιτεία των ΗΠΑ καλύπτοντας 1,7 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ωστόσο ταυτόχρονα, είναι και πολύ αραιοκατοικημένη. Σε πληθυσμό κατατάσσεται 48η ανάμεσα στις 50 πολιτείες, έχοντας κάτι λιγότερο από 750 χιλιάδες κατοίκους. Οι μόνε δυο πολιτείες που έχουν λιγότερους είναι το Βερμόντ και το Γουαϊόμινγκ.
2. Η σημαία της πολιτείας σχεδιάστηκε από ένα 13χρονο αγόρι. Το 1927 έγινε ένας διαγωνισμός όπου συμμετείχαν μαθητές από όλα τα σχολεία της πολιτείας, επιλέχθηκε η πρόταση του Benny Benson, Με τα αστέρια της Μεγάλης Άρκτου και το Πολικό Αστέρι.
3. Η άλκη είναι ένα ζώο που συναντάς συχνά στην Αλάσκα. Και γι’ αυτό υπάρχουν οι περίεργοι νόμοι που συνοδεύουν τις άλκεις, όπως να απαγορεύεται να πετάξεις άλκη από αεροπλάνο, να της δώσεις μπύρα αλλά και να τις κοιτάς από το αεροπλάνο!
4. Η Αλάσκα έχει μεγαλύτερη ακτογραμμή από όλες τις υπόλοιπες 490 πολιτείες μαζί.
5. Υπάρχει μια αρκούδα ανά 21 κάτοικους στης Αλάσκα. Πολλές φορές, όταν οι κάτοικοι πάνε για ψάρεμα, ψαρεύουν δίπλα δίπλα με τις αρκούδες.
6. Η πρωτεύουσα είναι το Juneau. Μόνο που το Juneau έχει μια σπάνια ιδιαιτερότητα. Δεν υπάρχουν δρόμοι που να το συνδέουν με την υπόλοιπη Αλάσκα. Οπότε δεν μπορείς να μπεις και να βγεις με αυτοκίνητο από το Juneau. Μόνο με πλοίο και αεροπλάνο.
7. Το ρεκόρ υψηλότερης θερμοκρασίας στην Αλάσκα καταγράφηκε το 1915, όταν έφτασε τους 37 βαθμούς Κελσίου.
8. Το 1867 η Ρωσία πούλησε την Αλάσκα στις ΗΠΑ μόλις για 7,2 εκατομμύρια δολάρια. Δηλαδή 2 σεντ κάθε 4 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα.
9. Στην Αλάσκα η αναλογία ανδρών - γυναικών είναι η υψηλότερη στις ΗΠΑ. Για κάθε 100 γυναίκες υπάρχουν 107 άνδρες.
10. Στα βόρεια της πολιτείας η μεγαλύτερη νύχτα διαρκεί 67 ημέρες τον χειμώνα. Στην ίδια πόλη των 4.200 κατοίκων, το καλοκαίρι η ημέρα κρατά 82 συνεχόμενες ημέρες.
12 Απριλίου, 2022 Ο κόσμος αποτρελάθηκε! Γυναίκα έβαλε τετράχρονο σε στεγνωτήριο ρούχων και πάτησε το κουμπί.
Το αγόρι είπε πως τον έβαλε στο μηχάνημα μαζί με μερικές πετσέτες και ότι άρχισε να γυρίζει «γύρω γύρω».
Μια γυναίκα από τη Φλόριντα των ΗΠΑ συνελήφθη το περασμένο Σαββατοκύριακο, κατηγορούμενη ότι έβαλε ένα τετράχρονο αγόρι μέσα σε στεγνωτήριο ρούχων και στη συνέχεια έθεσε το μηχάνημα σε λειτουργία.
Η 35χρονη Amber Chapman συνελήφθη για κακοποίηση ανηλίκου όταν το παιδί είπε στους ερευνητές ότι η «δεσποινίς Chapman» ήταν εκείνη που τον έβαλε μέσα στο μηχάνημα μαζί με μερικές πετσέτες και ότι άρχισε να γυρίζει «γύρω γύρω», σύμφωνα με τις αρχές και όπως αναφέρει η NY Post.
Ο μικρός μεταφέρθηκε αρχικά στο νοσοκομείο τον Φεβρουάριο με μελανιές σε μάτια, ώμους και πλάτη. Το παιδί είπε στο γραφείο του σερίφη της κομητείας Λέικ πως η 35χρονη άνοιξε την πόρτα κάποια στιγμή του κύκλου και στη συνέχεια την έκλεισε και πάλι για να συνεχίσει να γυρίζει.
Μια ιατρική έκθεση για τη συγκεκριμένη υπόθεση ανέφερε ότι οι γιατροί διαπίστωσαν πως οι τραυματισμοί επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς του αγοριού.
Μετά τη συγκέντρωση επαρκών στοιχείων, οι αστυνομικοί συνέλαβαν την Chapman το Σαββατοκύριακο. Λίγο αργότερα αφέθηκε ελεύθερη με εγγύηση 15.000 δολαρίων.
01|07|2022 ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ στις ΗΠΑ:Παπαγάλος άνοιξε κλειδαριά και άφησε ελεύθερο καγκουρό.
Αναστάτωση προκλήθηκε στην Λουιζιάνα των ΗΠΑ από έναν παπαγάλο που παραβίασε μια κλειδαριά και άφησε ελεύθερο ένα καγκουρό, το οποίο περιφέρονταν στην περιοχή.
Σύμφωνα με το wbrz.com, οι ιδιοκτήτες του καγκουρό που ονομάζεται Μπάξτερ έχουν μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που ονομάζεται Bird Recovery International, η οποία ειδικεύεται στην επιστροφή εξωτικών άγριων πτηνών στο φυσικό τους περιβάλλον.
Το μαρσιποφόρο ζώο μένει μαζί με 12 παπαγάλους, εκ των οποίων ο ένας έμαθε πρόσφατα να παραβιάσει την κλειδαριά του κλουβιού.
Έτσι, την Τετάρτη (29/6) άνοιξε την κλειδαριά στο κλουβί που ήταν το καγκουρό και το ζώο άρχισε να κυκλοφορεί ελεύθερο, μέχρι να ειδοποιηθεί η τοπική αστυνομία, η οποία κατάφερε να το πιάσει και να το οδηγήσει ασφαλές πίσω στο σπίτι του.
11/7/2022 Ινδία:Η γιαγιά «Μπολτ» που τρέχει σε αγώνες στίβου.
Στα 105 της χρόνια σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο αποδεικνύοντας πως η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός.
Γεννημένη το 1917 η Ραμπάι είναι 105 χρόνων, όμως αυτό δεν την εμποδίζει να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, αποδεικνύοντας πως η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός και υπενθυμίζοντας ότι αυτός ο αριθμός δεν ορίζει τα θέλω και τα μπορώ του καθενός.
Η ίδια άρχισε να τρέχει και να συμμετέχει σε αγώνες στο βόρειο κρατίδιο Χαριάνα της Ινδίας μόλις πριν ένα χρόνο, όμως ήδη έχει κερδίσει πλήθος μεταλλίων στους τοπικούς αγώνες.
Έχει ήδη αποκτήσει το παρατσούκλι «Γιαγιά Μπολτ» από τα εγχώρια μέσα.
Αγωνίζεται στην κατηγορία της ηλικίας της και, καθώς είναι υπεραιωνόβια, συχνά είναι μόνη στους αγώνες ταχύτητας ή αντοχής όπου παίρνει μέρος.
«Η γιαγιά τερμάτισε τον αγώνα στα 100 μέτρα σε 45,50” σε ηλικία 105 ετών. Κέρδισε το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα που έκανε σε 74”» λέει η εγγονή της, Σαρμίλα.
«Κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει τώρα. Πάντα είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου» αναφέρει η ίδια η Ραμπάι που ονειρεύεται μια μέρα να αγωνιστεί διεθνώς, αλλά δεν έχει διαβατήριο.
Όμως, για την ίδια η συμμετοχή στους αγώνες είναι πιο σημαντική από τη νίκη.
«Ξυπνά γύρω στις 4 τα ξημερώματα κάθε πρωί και είναι δραστήρια κι απασχολημένη όλη τη μέρα. Περπατά και τρέχει και κάνει τις ασκήσεις της. Επίσης αυτή ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού, αλλά και τις άλλες του αγροκτήματος» εξηγεί η εγγονή της.
«Πίνει μισό λίτρο ζεστό γάλα το πρωί και άλλο τόσο το απόγευμα» προσθέτει.
«Ήταν πάντα υγιής, αλλά δεν έτρεχε. Άρχισε το τρέξιμο, όταν ο Σαρμίλα τής συμπλήρωσε κάτι αιτήσεις για έναν αγώνα» λέει ο γιος της, Μάχιντερ Σινγκ.
«Έκτοτε, βρίσκεται σε όργιο νικών. Οι άνθρωποι συνήθως ενθαρρύνουν τους αθλητές να τρέχουν γρηγορότερα. Όμως, με τη γιαγιά συμβαίνει το αντίθετο. Την προτρέπουμε να τρέχει πιο αργά, αλλά εκείνη πετάει στο κουλουάρ» λέει η Σαρμίλα που όταν τη ρωτάει πώς νιώθει όταν κερδίζει ένα μετάλλιο, παραδέχεται πως νιώθει ωραία.
12.07.2022 Μιχαήλ Τολότος: Ο μοναδικός άνδρας στον κόσμο που δεν είδε ποτέ γυναίκα «παίζει» να ήταν Έλληνας.
O Μιχαήλ Τολότος πέθανε στο μοναστήρι του όρους Άθω, στην Ελλάδα - Ποτέ δεν είχε ζήσει την εμπειρία της οδήγησης ενός αυτοκινήτου, την παρακολούθηση μιας ταινίας.
Ο Μιχαήλ Τολότος υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που στα 82 χρόνια που έζησε δεν είδε ποτέ γυναίκα.
Μία όχι και τόσο γνωστή στους περισσότερους ιστορία, έφερε στην επιφάνεια η σελίδα του Facebook «Historic Photographs» με τους 2 εκατομμύρια και πλέον followers. Πρόκειται για αυτή του Μιχαήλ Τολότου, ο οποίος μπορεί και να είναι ο μοναδικός άνδρας στον κόσμο που ποτέ δεν είδε γυναίκα στην ζωή του.
Το απόκομμα της παλιάς εφημερίδας που αναρτήθηκε σήμερα, ανέφερε:
«Χωρίς να έχει ποτέ δει γυναίκα στα 82 χρόνια της ζωής του, ο Μιχαήλ Τολότος πέθανε στο μοναστήρι του όρους Άθω, στην Ελλάδα. Ποτέ δεν είχε ζήσει την εμπειρία της οδήγησης ενός αυτοκινήτου, την παρακολούθηση μιας ταινία, ή του αεροπλάνου. Η μητέρα του πέθανε όταν γεννήθηκε. Σύμφωνα με αναφορές από την Αθήνα, βρέθηκε σε ένα μοναστήρι όπου καμία γυναίκα δεν μπαίνει. Έγινε μοναχός και οι καλόγεροι του μοναστηριού του έκαναν μια ειδική τελετή ταφής, διότι πίστευαν πως ήταν ο μοναδικός άντρας στον κόσμο που δεν είδε ποτέ γυναίκα».
Είναι πραγματικά όα αυτά; Δύσκολα μπορεί κάποιος μπορεί να τα επιβεβαιώσει ή να τα διαψεύσει με στοιχεία, με αποτέλεσμα τα παραπάνω να κινούνται στα όρια του αστικού μύθου.
15/07/2022 Αυτή είναι η φυλή που τρώει τη σάρκα των εχθρών της και χρησιμοποιεί ανθρώπινα κρανία ως μαξιλάρια.
Σε ποια χώρα βρίσκονται οι Asmat.
Οι άνθρωποι που κατοικούν σε μια ανεξερεύνητη περιοχή της πυκνής ζούγκλας στη Νέα Γουινέα προκαλούν τρόμο στις καρδιές των γειτόνων τους, καθώς είναι διαβόητοι για το κυνήγι των κεφαλών των εχθρών τους και την κατανάλωσή τους ως μέρος των φρικιαστικών τελετουργικών τους πεποιθήσεων, γράφει η «Mirror».
Η φυλή Asmat, η οποία αποτελείται από 12 διαφορετικές ομάδες που κατοικούν στην περιοχή της Ινδονησίας, επιδείκνυε τον ανδρισμό και τη φυλετική της πίστη, σκοτώνοντας έναν εχθρό για να γευματίσει η κοινότητα το κεφάλι του. Πριν το γεύμα, οι άνδρες Asmat ξύνουν το δέρμα πριν το ψήσουν σε φούρνο.
Ενώ το φρικιαστικό τελετουργικό λειτουργούσε ως επίδειξη κυριαρχίας και τρομοκρατούσε άλλες φυλές, η κοινότητα πιστεύει, επίσης, ότι το ανθρώπινο κεφάλι είναι κάτι ιερό και το παρομοίαζε με τον καρπό ενός δέντρου.
Το αποκεφαλισμένο μέρος του σώματος χρησιμοποιούνταν, επίσης, κατά τη διάρκεια τελετών ενηλικίωσης, όπου τοποθετούνταν ανάμεσα στους μηρούς ενός αγοριού, καθώς πίστευαν ότι η δύναμη του νεκρού άνδρα θα μπορούσε να μεταδοθεί στον νέο και να τον ωθήσει στην ενηλικίωση.
Η φυλή, η οποία έχτιζε τους οικισμούς της κοντά στο ποτάμι για να είναι σε πλεονεκτική θέση επίθεσης, έπαιρνε την κάτω γνάθο μαζί με άλλα μέρη της σπονδυλικής στήλης και στολίζονταν με αυτά. Υποτίθεται ότι αποδείκνυαν τον ανδρισμό τους στους άλλους μέσα στην ίδια τους την κοινότητα και σε πιθανούς εχθρούς.
Πριν σταματήσουν οι πρακτικές αυτές κατά τη δεκαετία του 1980, τα κρανία τόσο των εχθρών όσο και άλλων μελών της φυλής λατρεύονταν και θεωρούνταν ιερό αντικείμενο.
Μετά το θάνατο ενός άλλου μέλους της φυλής, οι πενθούντες έκοβαν το κεφάλι του νεκρού, πριν αφαιρέσουν τον εγκέφαλο και τα μάτια. Οι Asmat πίστευαν ότι βουλώνοντας τα ρουθούνια και τις ρινικές περιοχές, μπορούσαν να εμποδίσουν τα κακά πνεύματα να εισέλθουν στο σώμα. Άλλες ταφικές δοξασίες περιλάμβαναν την ιδέα ότι αν κάποιος υποστεί πρόωρο θάνατο, είτε από φυσικά αίτια είτε από κακόβουλη ενέργεια, η φυλή πρέπει να εκδικηθεί τους εχθρούς της.
Ο Μάικλ Ροκφέλερ - το πέμπτο παιδί του πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ Νέλσον Ροκφέλερ - εξαφανίστηκε σε μια περιοχή της ζούγκλας, όπου οι λαοί Asmat ήταν γνωστό ότι εξακολουθούσαν να ασκούν κανιβαλισμό τον Νοέμβριο του 1961. Οι θεωρίες λένε ότι έπεσε θύμα ενός κύκλου εκδίκησης «tit-for-tat» μετά τη δολοφονία αρκετών μελών της φυλής από μια ολλανδική περίπολο το 1958. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι χωρικοί μπορεί να τον έβλεπαν ως μέλος μιας «λευκής φυλής».
Σε ένα ευρέως αμφισβητούμενο βιβλίο του 1979, γραμμένο από τον Paul Toohey, η μητέρα του Ροκφέλερ φέρεται να προσέλαβε έναν ιδιωτικό ερευνητή για να ανακαλύψει τι συνέβαινε στη ζούγκλα. Ο Toohey ισχυρίστηκε ότι ο ιδιωτικός ντετέκτιβ αντάλλαξε μια μηχανή σκάφους με τρία κρανία, τα οποία η φυλή είπε ότι ήταν οι μόνοι λευκοί άνδρες που είχαν σκοτώσει ποτέ.
19/07/2022 Βολιβία:Η φυλακή στην οποία κάνουν κουμάντο οι ίδιοι οι φυλακισμένοι.
Εκεί όπου φύλακας δεν τολμάει να πατήσει το πόδι του και κουμάντο κάνουν μόνο οι τρόφιμοι, εφαρμόζοντας τους δικούς τους νόμους και κανόνες οι οποίοι δεν έχουν περιθώριο για οίκτο απέναντι στους παιδεραστές.
Ένα διαφορετικό «τουριστικό» αξιοθέατο μπορούν να επισκεφθούν εκείνοι που ο δρόμος τους θα τους βγάλει στην Λα Παζ της Βολιβίας. Μια… ατραξιόν διαφορετική από τις συνηθισμένες, αφού πρόκειται για τις διαβόητες φυλακές του Σαν Πέδρο. Εκεί όπου φύλακας δεν τολμάει να πατήσει το πόδι του και κουμάντο κάνουν μόνο οι τρόφιμοι, εφαρμόζοντας τους δικούς τους νόμους και κανόνες οι οποίοι δεν έχουν περιθώριο για οίκτο απέναντι στους παιδεραστές.
Θα αναρωτηθεί κανείς «μα είναι δυνατόν ένα τέτοιο μέρος να είναι επισκέψιμο»; Ναι, είναι η απάντηση αφού προς το τέλος του 20ού αιώνα οι εσώκλειστοι βρήκαν αυτόν τον τρόπο να αυξήσουν τα εισοδήματά τους.
Γιατί έχουν και τέτοια καθώς πολλοί εξ αυτών συνεχίζουν να ασκούν κάποιο επάγγελμα (όπως για παράδειγμα κουρέας ή υδραυλικός) εντός της φυλακής, ενώ άλλοι «απλά» συμμετέχουν στην τεράστια διακίνηση ναρκωτικών. Έτσι κι αλλιώς μπόλικα κελιά και άλλοι χώροι λειτουργούν ως μικρά εργοτάξια στη διαδικασία νόθευσης και επεξεργασίας της κοκαΐνης, πριν κυκλοφορήσει στις πιάτσες της πόλης.
Αυτή η παράξενη κοινότητα αποτελείται από περίπου 3.000-3.200 ανθρώπους. Σχεδόν οι 2.500 είναι κρατούμενοι και οι υπόλοιποι γυναίκες και παιδιά, αφού δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ολόκληρες οικογένειες διαμένουν μαζί. Έτσι κι αλλιώς υπάρχει μια σιωπηρή συμφωνία που κρατά τους φύλακες έξω από τα τείχη, με μοναδικό σκοπό την αποτροπή κάποιας απόπειρας απόδρασης. Μέσα από τα τείχη δεν υπάρχει ίχνος δεσμοφύλακα ή οργάνου της τάξης. Ο νόμος, ο νόμος της φυλακής, διαμορφώνεται με κανόνες που θέτουν και εφαρμόζουν οι αρχηγοί των φυλακών, με πρώτο και καλύτερο τον «δήμαρχο», όπως είναι ο ανεπίσημος τίτλος του.
Εκτός από τον «δήμαρχο» οι κρατούμενοι αποφασίζουν μεταξύ τους την εκλογή 9 αντιπροσώπων και ουσιαστικά αυτοί αποτελούν την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά…
Από την στιγμή που μιλάμε για φυλακές, δεν είναι άγνωστα τα περιστατικά βίας. Ένας ρηχός λάκκος με νερό στο κέντρο της εγκατάστασης, μάλιστα, είναι και ο χώρος στον οποίο λαμβάνουν μέρος οι «επίσημες» εκτελέσεις.
Εκεί μεταφέρεται όποιος κριθεί ένοχος και του επιβληθεί η «εσχάτη των ποινών» από τους «συντρόφους» του. Αφού τον γδύσουν, τον χτυπήσουν, τον κακοποιήσουν, τον αποτελειώνουν είτε με πνιγμό είτε με ηλεκτροσόκ, μέσα στο νερό. Όπως, για παράδειγμα, συνέβη με ένα γκρουπ ανδρών που το 2013 βίασε και άφησε έγκυο ένα 12χρονο κορίτσι. Όλοι τους είχαν την ίδια «τύχη», μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους για παραδειγματισμό…
Στην φυλακή ζουν περίπου 200 παιδιά, την ίδια ώρα που αντίστοιχα μεγάλος είναι και ο αριθμός εκείνων που έχουν καταδικαστεί για παιδεραστία ή άλλα εγκλήματα σεξουαλικής φύσης. Αυτοί είναι που αποτελούν και την κατώτατη βαθμίδα στην κοινωνική ιεραρχία.
Διαμένουν σε ξεχωριστούς κοιτώνες, μακριά από τους υπόλοιπους και κυρίως τους χώρους στους οποίους κινούνται νεαρά άτομα. Κάθε επαφή απαγορεύεται και η παράβαση αυτού του κανόνα επιφέρει πάντα βάναυσες τιμωρίες ή ακόμη και τον θάνατο.
Για τον υπόλοιπο πληθυσμό η ζωή μέσα στο Σαν Πέδρο διαφέρει ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια ή τις γνωριμίες που διαθέτει. Για εκείνον που έχει χρήματα είναι εύκολο να εξασφαλίσει από τον «δήμαρχο» και τους «αντιπροσώπους» ένα κελί με ανέσεις που φτάνουν ακόμη και στην καλωδιακή τηλεόραση ή και λουτρό, αλλά και την απαραίτητη προστασία από τους εγκληματίες της… πλέμπας.
Εκείνοι που δεν έχουν το ανάλογο πορτοφόλι για μια θέση στην «Posta», θα χρειαστεί να συμβιβαστούν με κάτι λιγότερο, ενώ τα κατώτερα στρώματα καταλήγουν να στοιβάζονται ανά τετράδες σε ασφυκτικά κελιά.
Όλοι τους πάντως με κάποιον τρόπο συμμετέχουν σε αυτήν την ιδιότυπη κοινωνία όπου μέσα στη φυλακή λειτουργεί ένας καθρέφτης του πραγματικού κόσμου. Έχουν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, κάποιοι ακόμη και τα μαγαζιά τους, το μίνι-ποδοσφαιρικό πρωτάθλημά τους, μέχρι και παράνομα γραφεία τζόγου και στοιχημάτων…
Και για πολλούς από τους έγκλειστους το Σαν Πέδρο ίσως να είναι και ασύγκριτα λιγότερο επικίνδυνο από τους δρόμους των φτωχογειτονιών της Λα Παζ όπου η εγκληματικότητα είναι στο κόκκινο. Με εξαίρεση, βέβαια, τους παιδόφιλους που στις χειρότερες φυλακές του πλανήτη η ποινή τους δεν έχει ποτέ ανασταλτικό χαρακτήρα.
Ισπανία: Μοντέλο από το Μεξικό κι ένας εξειδικευμένος κλέφτης κρασιών πίσω από την «ληστεία του αιώνα»
Πάνω από 1,5 εκατ. ευρώ η λεία τους – Έκλεψαν ένα από τα ακριβότερα κρασιά του κόσμου – Δείτε βίντεο https://www.newsbeast.gr/world/arthro/8 ... bWf9iPVpBw
20 Ιουλίου 2022 Απίστευτο βίντεο γιγαντιαία φάλαινα αρπάζει δύο γυναίκες μέσα στο στόμα της.
Η Julie McSorley και η Liz Cottriel έκαναν καγιάκ στον κόλπο San Luis Obispo της Καλιφόρνια όταν συνέβη το αδιανόητο. Ξαφνικά, οι δυο τους καταπλακώθηκαν από μια γιγαντιαία φάλαινα και πέρασαν κάποιες στιγμές μέσα στο στόμα της. Το όλο σκηνικό καταγράφηκε σε βίντεο από ανθρώπους που βρίσκονταν κοντά και συνέβη τόσο γρήγορα που οι δύο γυναίκες δεν κατάλαβαν καν ότι βρίσκονταν στο στόμα της φάλαινας μέχρι που είδαν το υλικό εκ των υστέρων.
Το περιστατικό συνέβη το φθινόπωρο του 2020, όταν το συγκεκριμένο είδος φάλαινας ήταν έντονα παρών στον κόλπο, κοντά στην παραλία Avila Beach. Καγιάκ και κωπηλάτες έρχονταν στην περιοχή για να τις παρακολουθήσουν να τρέφονται – η McSorley ήταν μία από αυτούς. Έτσι, όταν η Cottriel ήρθε για μια επίσκεψη, η McSorley έπεισε τη φίλη της ότι πρέπει να πάνε ξανά, παρά την ανησυχία της πρώτης.
«Η αντίδρασή της ήταν, “όχι, δεν μου αρέσει ο ωκεανός. Φοβάμαι τους καρχαρίες. Φοβάμαι οτιδήποτε δεν μπορώ να δω μέσα στο νερό”. Και εγώ με τόση άγνοια της είπα: “Ω, δεν πρόκειται ποτέ να σε πετάξει κάτω. Τα καγιάκ είναι πολύ σταθερά. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα», θυμήθηκε η McSorley.
Τα πράγματα ήταν ήρεμα για την πρώτη ώρα στο νερό. Οι δύο γυναίκες, μέσα στο καγιάκ και φορώντας σωσίβια, παρακολουθούσαν τα σμήνη ψαριών -που ονομάζονταν «μπάλες με δόλωμα»- και περίμεναν τις φάλαινες να τραφούν, για να μετακινηθούν σε εκείνο το σημείο λίγα λεπτά αργότερα. Η McSorley και η Cottriel περίμεναν και παρακολουθούσαν για την επόμενη μπάλα δολώματος όταν είδαν ότι μικρά ψάρια βρίσκονταν παντού γύρω τους.
«Έτσι ήξερα ότι θα ήταν πολύ κοντά, αλλά και πάλι, είχα δει φάλαινες να εμφανίζονται ακριβώς δίπλα σε καγιάκ στο παρελθόν. Οπότε το μυαλό μου έλεγε, αυτό θα είναι, ξέρετε, σούπερ γαμάτο», μοιράστηκε η McSorley. «Και τότε ξαφνικά η βάρκα ανασηκώθηκε και πέσαμε στο νερό πολύ, πολύ γρήγορα».
Η Cottriel είπε ότι μπορούσε να δει το στόμα της φάλαινας καθώς τους έκλεινε και ήταν σίγουρη ότι ήταν χαμένη. «Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι είμαι κάτω από το νερό». Ευτυχώς, οι γυναίκες επέστρεψαν αλώβητες, έχοντας πλέον μια καταπληκτική ιστορία να διηγηθούν.
Παρακολουθήστε το βίντεο του περιστατικού παρακάτω. Είναι κάτι που πρέπει να δείτε για να το πιστέψετε.
22|07|2022 Η ιστορία φρίκης του κανιβάλου του Ρουρ, Γιόαχιμ Κρολ:«Τις έτρωγα για να κάνω οικονομία»
Η ιστορία φρίκης του κανιβάλου του Ρουρ, Γιόαχιμ Κρολ. Ομολόγησε 14 δολοφονίες. Έμεινε για 20 χρόνια ασύλληπτος ενώ άλλοι… πλήρωσαν για τα εγκλήματα του.
Η αστυνομία ερευνούσε τη γειτονιά Λάαρ στο Ντουίσμπουργκ μετά την εξαφάνιση της 4χρονης Μάριον Κέτερ, όταν ένας κάτοικος τους πλησίασε και ανέφερε ένα πολύ περίεργο περιστατικό. Στην πολυκατοικία του είχε βουλώσει η κοινόχρηστη τουαλέτα και όταν ρώτησε έναν γείτονα αν έχει ιδέα τι μπορεί να τη βούλωσε του απάντησε «εντόσθια». Οι αρχές πήγαν στο διαμέρισμα και χτύπησαν την πόρτα. Ο άντρας που τους άνοιξε την πόρτα ήταν ο 43χρονος Γιόαχιμ Κρολ. Μπήκαν στο σπίτι και πάνω στην κουζίνα είδαν να σιγοβράζει μια μικρή κατσαρόλα. Μέσα είχε λαχανικά και ένα ανθρώπινο χέρι. Ήταν 3 Ιουλίου 1976 και η φρικτή δράση του κανιβάλου του Ρουρ είχε μόλις σταματήσει.
Αδύναμος και προβληματικός…
Ο Κρολ γεννήθηκε το 1933 στην Άνω Σιλεσία και ο πατέρας του εργαζόταν σε ορυχείο. Ήταν ο μικρότερος από οκτώ αδέλφια και στην οικογένεια των θεωρούσαν αδύναμο και προβληματικό. Έβρεχε το κρεβάτι του και του άρεσε να ασκεί βία σε ζώα. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο ο πατέρας του πολέμησε με τους Ναζί, συνελήφθη από τον Κόκκινο Στρατό και εξαφανίστηκε.
Αδυνατώντας να ανταπεξέλθει στο σχολείο το παράτησε το 1948 και ξεκίνησε να δουλεύει σε φάρμες. Σύμφωνα με τον ίδιο εκεί διαπίστωσε για πρώτη φορά πως ο θάνατος του προκαλεί σεξουαλική έξαψη. «Όταν ήταν να σφάξουν ένα γουρούνι ένιωσα μια σεξουαλική ορμή» θα υποστηρίξει.
Ως έφηβος ο Κρολ είχε σχέση με μια κοπέλα. Όπως θα πει ο ίδιος ένιωθε άβολα και ανεπαρκής ενώ οι σεξουαλικές τους επαφές ήταν «αποτυχημένες». «Ήμουν οργισμένος και αποφάσισα ότι δεν πρέπει να έχω σεξουαλικές σχέσεις με κάποιον που μπορεί να παραπονεθεί για τις επιδόσεις μου» θα τονίσει.
Τα εγκλήματα.
Στις αρχές του 1955 η μητέρα του πέθανε και μόλις τρεις εβδομάδες μετά ο Κρολ έκανε τον πρώτο του φόνο. Συγκεκριμένα στις 8 Φεβρουαρίου 1955 ταξίδεψε στο χωριό Βαλστέντε. Απήγαγε τη 10χρονη Ίρμγκαρντ Στελ και την πήγε σε έναν αχυρώνα. Εκεί την στραγγάλισε και στη συνέχεια βίασε το νεκρό κορμί της. Ούτε όμως αυτό ικανοποίησε την παράνοια του. Με ένα μαχαίρι άνοιξε την κοιλιά της και έβγαλε τα εντόσθια της. Σε αυτή την κατάσταση βρέθηκε το πτώμα από τις αρχές.
Ο Κρολ θα υποστηρίξει αργότερα πως μετά τον πρώτο φόνο έμεινε ανενεργός για περίπου τέσσερα χρόνια όμως ήταν ψέμα. Το 1956 στραγγάλισε και βίασε την 12χρονη Έρικα. Μέσα στο 1959 σκότωσε (τουλάχιστον) δύο φορές. Την 24χρονη Κλάρα Φρίντα Τέσμερ στις 16 Ιουνίου και την 16χρονη Μανουέλα Κνοντ στις 26 Ιουλίου.
Στις 23 Απριλίου 1962 στραγγάλισε και βίασε την 13χρονη Πέτρα Γκάιζε και στις 4 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς τη 12χρονη Μόνικα Τάφελ. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1962 απήγαγε και δολοφόνησε την 12χρονη Μπάραμπαρα Μπρούνερ της οποίας το πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ.
Το 1965 σκότωσε το μοναδικό άντρα. Ψάχνοντας για θύμα είδα ένα ζευγάρι να κάνει έρωτα μέσα στο αυτοκίνητο τους. Αποφάσισε να δολοφονήσει τον άντρα και στη συνέχεια να ασχοληθεί με την κοπέλα. Προσποιήθηκε ότι χρειάζεται βοήθεια. Ο Χέρμαν Σμιτς βγήκε από το αυτοκίνητο και τον πλησίασε. Ο Κρολ τον μαχαίρωσε επανειλημμένα. Στο αυτοκίνητο είχε μείνει η Μάριον Βέεν η οποία είδε την επίθεση και πρόλαβε να περάσει στη θέση του οδηγού. Προσπάθησε να χτυπήσει με το αυτοκίνητο τον Κρολ αλλά δεν τα κατάφερε. Τουλάχιστον διέφυγε. Παρότι έδωσε ακριβή περιγραφή ο Κρολ δεν εντοπίστηκε.
Το 1966 σκότωσε δύο φορές. Στις 13 Σεπτεμβρίου την 20χρονη Ούρτσουλα Ρόλινγκ και στις 22 Δεκεμβρίου την μόλις 5 ετών Ιλόνα Χάρκε. Ακολούθησε η δολοφονία της 61χρονης Μαρία Χέτγκεν στις 12 Ιουλίου του 1969 και της 13χρονης Τζούτα Ραν στις 21 Μαΐου 1970. Το 1976 ήταν η τελευταία χρονιά δράσης του. Στις 8 Μαΐου δολοφόνησε τη 10χρονη Καρίν Τέπφερ και στις 3 Ιουλίου απήγαγε και δολοφόνησε την Μάριον Κέτερ. Την πήγε στο σπίτι του όπου τη στραγγάλισε και στη συνέχεια τη διαμέλισε. Το χέρι στην κατσαρόλα ήταν δικό της.
Η μέθοδος και ο κανιβαλισμός.
Ο Κρολ ακολουθούσε μια συγκεκριμένη μεθοδολογία στους φόνους του. Επιτιθόταν στα θύματα του σε ερημικές τοποθεσίες και τα στραγγάλιζε. Στη συνέχεια τα βίαζε και στο τέλος αυνανιζόταν πάνω τους. Τα περισσότερα από τα πτώματα βρέθηκαν είτε με ανοιγμένη την κοιλία είτε διαμελισμένα. Από κάποια από τα θύματα του έκοψε κομμάτια, κυρίως από τους γλουτούς, και τα πήρε μαζί του. Ο ίδιος αποκάλυψε ότι τα έφαγε. Όταν τον ρώτησαν γιατί το έκανε αυτό απάντησε: «Για να κάνω οικονομία. Το κρέας ήταν πολύ ακριβό». Μετά από κάθε έγκλημα συνήθιζε επίσης να πηγαίνει στο σπίτι του και να κάνει σεξ με μια κούκλα που είχε αγοράσει γι’ αυτό τον λόγο. Κατάφερε να μείνει ασύλληπτος για 20 χρόνια γιατί έκανε τους φόνους σε διαφορετικές περιοχές και εκείνο το διάστημα δρούσαν παράλληλα κι άλλοι δολοφόνοι. Τα ίχνη τους λοιπόν μπλέκονταν και οι αρχές δεν είχαν καταφέρει να συνδυάσουν τα εγκλήματα του Κρολ με έναν θύτη.
Τα… έμμεσα θύματα του.
Παράλληλα με τη φρίκη των δολοφονιών στην υπόθεση του Κρολ εξελίχθηκε και μια άλλη τραγωδία. Πολλά ήταν τα άτομα που κατηγορήθηκαν από τις αρχές για τα εγκλήματα και κάποια από αυτά δεν άντεξαν το στίγμα. Για τη δολοφονία της Κλάρα Φρίντα Τέζμερ, συνελήφθη ο Γκίντερ Κ. μετά από μαρτυρία ότι την είχαν δει μαζί του λίγο πριν πεθάνει. Έμεινε στη φυλακή για περίπου 10 μήνες πριν αποδειχθεί η αθωότητα του.
Τον φόνο της Μανουέλα Κνοντ ομολόγησε ο 24χρονος Χορστ Ότο. Αργότερα όμως απέσυρε την ομολογία. Τελικά έμεινε στη φυλακή για πέντε χρόνια. Για τη δολοφονία της Πέτρα Γκάιζε συνελήφθη ο Βίντσετς Κούεν, ο οποίος είχε καταδικαστεί στο παρελθόν για σεξουαλικά εγκλήματα κατά ανηλίκων. Κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία και του επιβλήθηκε 12ετής κάθειρξή και ψυχιατρική θεραπεία. Ελευθερώθηκε μετά από έξι χρόνια.
Στην υπόθεση της Μόνικα Τάφελ συνελήφθη ο 34χρονος Βάλντερ Κουίκερ. Τελική η αστυνομία τον άφησε ελεύθερο όμως η τοπική κοινωνία συνέχισε να τον αντιμετωπίσει ως ένοχο. Δεχόταν επιθέσεις και τον έδιωχναν από τα μαγαζιά. Στις 5 Οκτωβρίου 1962 κρεμάστηκε από ένα δέντρο και έβαλε τέλος στη ζωή του.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην υπόθεση της Ούρσουλα Ρόλινγκ. Η αστυνομία συνέλαβε τον σύντροφο της, Άντολφ Σίκελ αλλά δεν βρέθηκαν στοιχεία και αφέθηκε ελεύθερος. Δεν άντεξε όμως την πίεση από την κοινωνία που τον αντιμετώπιζε σαν ένοχο. Πνίγηκε πέφτοντας στον ποταμό Μάιν στις 4 Ιανουαρίου 1967. Για τη δολοφονία της Τζούτα Ραν συνελήφθη ο γείτονας της Πέτερ Σάι. Έμεινε 15 μήνες στη φυλακή πριν αφεθεί ελεύθερος λόγω έλλειψης στοιχείων.
Σύλληψη, δίκη και το τέλος.
Αφού η αστυνομία μπήκε στο σπίτι του και βρήκε το χέρι της Μάριον Κέτερ να βράζει συνέλαβε τον Κρολ και ερεύνησε τους χώρους. Εντόπισαν το διαμελισμένο σώμα του κοριτσιού. Τα εντόσθια του έλειπαν, ο Κρολ τα είχε ρίξει στην τουαλέτα και έτσι είχαν βουλώσει οι σωληνώσεις.
Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ομολόγησε συνολικά 14 φόνους ενώ όπως αποδείχθηκε είχε κάνει τουλάχιστον δύο ακόμα απόπειρες. Όπως είπε ένιωθε μια έντονη σεξουαλική ένταση κάθε φορά που σκότωνε και τον εξίταρε το γεγονός ότι είχε τον απόλυτο έλεγχο πάνω στα σώματα των θυμάτων του. Με έκπληξη η αστυνομία διαπίστωσε ότι ο δολοφόνος που έψαχναν ήταν χαμηλής νοητικής ικανότητας (το IQ του μετρήθηκε στο 78). Δεν συνελήφθη νωρίτερα κυρίως από τύχη και όχι λόγω του καλού του σχεδιασμού. Τον γλίτωσε το γεγονός ότι του άρεσε να ταξιδεύει και έτσι δεν έκανε τα εγκλήματα του σε μια συγκεκριμένη περιοχή.
Χαρακτηριστικό της διανοητικής κατάστασης του Κρολ είναι πως, μετά τη σύλληψη, πίστευε ότι θα του κάνουν μια επέμβαση η οποία θα τον γιατρέψει από τις δολοφονικές του τάσεις και θα τον αφήσουν ελεύθερο. Τελικά τον Απρίλιο του 1982, μετά από μια δίκη 151 ημερών, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για οκτώ δολοφονίες και μια απόπειρα (δεν βρέθηκαν επαρκή στοιχεία για τις υπόλοιπες έξι που ομολόγησε).
Για επιστημονικούς λόγους ο Κρολ κλήθηκε να αναπαραστήσει λεπτομερώς κάθε έγκλημα του. Από αυτή την έρευνα προέκυψε μια σειρά φωτογραφιών που κόβει το αίμα. Ο Κρολ έδειξε με ανατριχιαστική σχολαστικότητα πως ακινητοποιούσε τα θύματα του και τα σκότωνε. Από αυτές τις αναπαραστάσεις προέρχεται και η βασική φωτογραφία του θέματος.
25|07|2022 Ιάπωνας πέρασε 29 χρόνια μόνος του σε ένα τροπικό νησί -Οι τρομακτικές δυσκολίες προσαρμογής, όταν γύρισε.
Ένας συνταξιούχος που έζησε για σχεδόν 30 χρόνια ως ερημίτης σε ένα απομακρυσμένο νησί επέστρεψε σε αυτό, αφού δυσκολεύτηκε να αντιμετωπίσει τον πολιτισμό.
Ο 86χρονος Masafumi Nagasaki άφησε πίσω την οικογένεια και τους φίλους του για να ζήσει στο ερημονήσι για 29 χρόνια, αλλά αναγκάστηκε να επιστρέψει στον πολιτισμό το 2018 από την ιαπωνική κυβέρνηση.
Τώρα, του επετράπη να επιστρέψει στο σπίτι του στο νησί Sotobanari, στα νησιά Yaeyama, αφού ο χρόνος του στον πραγματικό κόσμο τον άφησε ανήσυχο και δυστυχισμένο. Ο Masafumi ένιωσε ξανά ελεύθερος κι ευτυχισμένος αφού πέταξε τα ρούχα του στο τροπικό νησί.
Ο 41χρονος Alvaro Cerezo, ένας Ισπανός εξερευνητής, βρήκε τον Masafumi ενώ έψαχνε για απομακρυσμένα νησιά και αργότερα πάλεψε με τις ιαπωνικές αρχές για το δικαίωμά του να επιστρέψει.
Ο ενθουσιασμός για την επιστροφή στο νησί.
«Είχε δυσκολευτεί τόσο πολύ στον πολιτισμό, όταν τελικά καταφέραμε να τον μεταφέρουμε πίσω ήταν εκπληκτικό», δήλωσε ο Cerezo. «Είχαμε συναντήσεις για περίπου τρεις εβδομάδες με τους γιατρούς του και τις τοπικές αρχές και τελικά συμφώνησαν να μας επιτρέψουν να τον πάμε πίσω. Προφανώς ήταν αντίθετοι στο να τον αφήσουν να πεθάνει στο νησί. Μόλις του είπαμε το σχέδιο, πήδηξε από χαρά και ξέσπασε σε δάκρυα ευγνωμοσύνης».
«Το πρόσωπό του έλαμψε σαν ένα ενθουσιασμένο παιδάκι όταν έμαθε ότι θα μπορούσε να επιστρέψει πίσω. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής κοίταζε συχνά ψηλά, χαμογελούσε στον ουρανό και ευχαριστούσε τη ζωή με διπλωμένα χέρια. Μόλις προσγειωθήκαμε στο νησί, άρχισε να ζητωκραυγάζει και να πανηγυρίζει».
Ο Cerezo ανακάλυψε για πρώτη φορά τον Masafumi όταν εξερευνούσε την περιοχή για ερημικά νησιά για την εταιρεία του, Docastaway.
«Πέρασα μερικές ημέρες στο νησί μαζί του το 2014, γνωρίζοντας τον ίδιο και τον τρόπο ζωής του. Εκείνη την εποχή δεν μοιράστηκα τη συνέντευξη που καταγράψαμε από σεβασμό στην ιδιωτική του ζωή. Μόνο το 2018 την μοιράστηκα, αφού ανακάλυψα ότι είχε αναγκαστεί να φύγει από το νησί, για να μοιραστώ την ιστορία του και να προσπαθήσω να συγκεντρώσω υποστήριξη», ανέφερε ο ίδιος.
«Πάντα έλεγε ότι ήθελε να πεθάνει στο νησί, οπότε το να ακούσω ότι αναγκάστηκε να φύγει ήταν πολύ δύσκολο».
Οι δυσκολίες προσαρμογής στον πολιτισμό.
Ο Masafumi αγωνίστηκε να προσαρμοστεί στη ζωή στον πολιτισμό, αφού είχε συνηθίσει να φροντίζει τον εαυτό του αλλιώς στο νησί.
«Σε μια πεμπτουσία της κοινωνίας, όπως αυτή των Ιαπώνων, δεν υπήρχε σχεδόν κανείς που θα μπορούσε είτε να καταλάβει τον εκκεντρικό τρόπο ζωής του, είτε την ακραία επιθυμία του να ζήσει γυμνός σε ένα έρημο νησί», δήλωσε ο Cerezo.
«Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι άνθρωποι στη γειτονιά του τον κοίταζαν με περιφρόνηση και λίγο φόβο. Περνούσε τις περισσότερες μέρες του κλεισμένος στο δωμάτιό του, κρυμμένος από τον θορυβώδη κόσμο. Το μικροσκοπικό δωμάτιό του έγινε σαν το ερημονήσι του, όπου μπορούσε να απομονωθεί, καθώς ήταν το μόνο μέρος όπου μπορούσε να ζήσει χωρίς τα ρούχα του και να νιώσει ελεύθερος, όπως έκανε τα τελευταία 29 χρόνια. Όταν αισθανόταν πολύ παγιδευμένος στο δωμάτιό του, κάθε τόσο έβγαινε έξω και μάζευε σκουπίδια από το δρόμο, καθώς τον τρόμαζε η ρύπανση και όλα τα απόβλητα που είχαν δημιουργήσει οι άνθρωποι».
Ξανά στο νησί, μετά από 4 χρόνια στον πολιτισμό.
Μόλις αποβιβάστηκαν στην ακτή, ο Ναγκασάκι άρχισε να περπατάει ενθουσιασμένος και συχνά να σηκώνει τα χέρια του από χαρά. Μετά από κάποιες ζητωκραυγές και πανηγυρισμούς, πήγαν κατευθείαν στη ζούγκλα αναζητώντας τον παλιό του καταυλισμό όπου ζούσε.
Πίσω στο 2018, όταν «διασώθηκε» από την παραλία, σχεδόν αναίσθητος, ο Ναγκασάκι έπρεπε να αφήσει πίσω του όλα τα υπάρχοντά του. Ούτε ο ίδιος ούτε η κυβέρνηση επέστρεψαν ποτέ στο νησί για να τα παραλάβουν.
Προφανώς, δεν ήταν ποτέ πραγματικά προσκολλημένος στα υλικά πράγματα, οπότε τα αντικείμενα που είχε στο νησί δεν είχαν πραγματική αξία γι’ αυτόν. Όμως τον κυρίευσε η περιέργεια να πάρει μια γεύση από τη ζωή που είχε, από την αόριστη ανάμνηση των τελευταίων ημερών του στο νησί, πριν αναγκαστεί να φύγει παρά τη θέλησή του.
Ωστόσο, το να βρει το μονοπάτι που οδηγούσε στον προηγούμενο καταυλισμό του δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Η έλλειψη ανθρώπινης παρουσίας στο νησί για τέσσερα χρόνια είχε μεταμορφώσει πλήρως την περιοχή.
Αφού έψαξαν για αρκετή ώρα και έκοψαν δρόμο μέσα στη ζούγκλα, τελικά τον βρήκαν- μερικά παλιά κουτιά και υλικά κουζίνας. Δύο από τις τρεις σκηνές του ήταν ακόμα όρθιες αλλά πλημμυρισμένες από νερό στο εσωτερικό τους. Όλα σκουριασμένα αλλά ανέγγιχτα. Φαινόταν ότι κανείς δεν είχε μπει στο εσωτερικό του νησιού από τότε που έφυγε το Ναγκασάκι.
«Κάθισε μέσα στη μία σκηνή, άρχισε να ανοίγει τα κουτιά και μας έδειξε μερικά από τα υπάρχοντά του, όπως κασκόλ για να καλύψει το κεφάλι του, υλικά για ψάρεμα, μπουκάλια… Είχε ακόμη και 2 φωτογραφίες από τα νιάτα του. Τον βοηθήσαμε επίσης να ανακτήσει πράγματα από άλλα κουτιά- σε ένα από αυτά βρήκαμε δύο φακούς», ανέφερε ο Cerezo.
«Μετά από κάποια συζήτηση ο Ναγκασάκι αποφάσισε να εγκατασταθεί στο ίδιο μέρος. Αφού η κατασκήνωση ήταν έτοιμη, πήγε γρήγορα κατευθείαν πίσω στην παραλία και τον ακολουθήσαμε. Καθώς έφτασε στην ακτή, χωρίς να μας προειδοποιήσει προηγουμένως, άρχισε να βγάζει τα ρούχα του, αρκετά αργά. Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν τόσο δυνατός όσο ήταν στο παρελθόν. Παρόλο που ο Ναγκασάκι ήταν 79 ετών όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά το 2014, εκείνη την εποχή ήταν πολύ ευκίνητος, δραστήριος και ικανός να επιβιώσει σε ένα έρημο νησί. Τώρα είναι σχεδόν 87 ετών και τα τελευταία τέσσερα χρόνια εκ των οποίων τα πέρασε σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο.
Εντελώς γυμνός, ο Ναγκασάκι σήκωσε ξανά τα χέρια του και προσέφερε προσευχές κοιτάζοντας τον ουρανό. Ήταν μια τόσο ξεχωριστή στιγμή να τον βλέπεις να περπατάει ελεύθερα χωρίς ρούχα και να γελάει με χαρά» πρόσθεσε ο Cerezo και συνέχισε να περιγράφει τι συνέβη παρακάτω.
«Η υπόλοιπη βραδιά ήταν επίσης πολύ αξέχαστη. Ο Ναγκασάκι πήδηξε στο νερό, γελούσε, κοίταζε τον ουρανό, ευχαριστώντας τη ζωή. Η ευτυχία του ήταν τόσο μεταδοτική που δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ευχαριστημένοι. Καθώς πλησίαζε το βράδυ, ήταν ώρα να ετοιμάσουμε το δείπνο. Το σχέδιό μας ήταν να φύγουμε από το νησί την επόμενη μέρα και να αφήσουμε τον Ναγκασάκι μόνο του να ξαναρχίσει τη νέα του ζωή. Μετά από μια ωραία συζήτηση γύρω από τη φωτιά πέσαμε όλοι για ύπνο.
Οι δυνάμεις του Ναγκασάκι τον εγκαταλείπουν.
Αλλά το επόμενο πρωί ο Ναγκασάκι αισθανόταν πολύ κουρασμένος. Σκέφτηκα ότι αυτό οφειλόταν πιθανώς στην ποσότητα των συντριπτικών συναισθημάτων που ένιωσε την προηγούμενη μέρα.
Καθώς περνούσε η μέρα, φαινόταν ότι ο Ναγκασάκι δεν αισθανόταν αρκετά σίγουρος για να συνεχίσει την ίδια ζωή που είχε για 29 χρόνια. Κάθε φορά που συζητούσαμε μαζί του για τα μελλοντικά του σχέδια στο νησί, γινόταν σοβαρός, ανασφαλής και ανησυχούσε για τη δύναμή του να επιβιώσει ξανά σε ένα τέτοιο μέρος.
Έγινε σαφές ότι το Ναγκασάκι δεν ήταν πια τόσο “νεανικός”. Ειδικά τα τελευταία 4 χρόνια που ήταν κλεισμένος στην πόλη, είχε χάσει όλα τα ένστικτα και τη δύναμη που είχε πριν.
Ήταν ένα σπαρακτικό συναίσθημα για όλους μας. Η επιθυμία του ήταν να μείνει, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Αλλά το σώμα του δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Κάποιες στιγμές φαινόταν να έχει μια μικρή “έλλειψη ισορροπίας” ενώ έκανε πράγματα. Η Tamiki και εγώ αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε τις ικανότητές του πριν τον αφήσουμε μόνο του στο νησί για να καταλάβουμε αν θα μπορούσε να επιβιώσει καθόλου και του ζητήσαμε να μας φτιάξει γεύμα. Του πήρε σχεδόν 4 ώρες για να ετοιμάσει λίγο ρύζι και αυγά.
Με αυτή την ικανότητα δεν επρόκειτο να του είναι εύκολο να επιβιώσει για πολύ. Σε ένα έρημο νησί όπως το Sotobarani υπάρχουν πολλές εργασίες που πρέπει να γίνουν κάθε μέρα, ειδικά για κάποιον που είναι τελειομανής όπως ο Ναγκασάκι.
Μετά το μεσημεριανό γεύμα, ο Ναγκασάκι μας ζήτησε να μείνουμε λίγο ακόμα στο νησί και να τον φροντίσουμε- στη συνέχεια θα επέστρεφε στον πολιτισμό μαζί μας. Και αυτό κάναμε τελικά. Ο Tamiki και εγώ παρατείναμε τη διαμονή μας στην Okinawa προκειμένου να βοηθήσουμε τον Ναγκασάκι να απολαύσει λίγες ακόμα μέρες στο αγαπημένο του νησί. Ωστόσο, ήταν τόσο λυπηρό να βλέπουμε ότι δεν επρόκειτο να πετύχει αυτό που είχε οραματιστεί για τον εαυτό του. Τελικά δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στη φύση όπως επιθυμούσε.
Την ημέρα που φύγαμε όλοι από το νησί, χαρήκαμε που είδαμε ότι ο Ναγκασάκι δεν ήθελε να πάρει κανένα από τα παλιά του αντικείμενα πίσω στον πολιτισμό. Αυτό ήταν και πάλι μια ξεκάθαρη απόδειξη της έλλειψης προσκόλλησής του στα υλικά πράγματα και επομένως δεν ήθελε τελικά να κρατήσει τίποτα μαζί του.
Ευτυχώς ο Ναγκασάκι δεν στεναχωρήθηκε που θα έφευγε. Φαίνεται ότι ήταν ικανοποιημένος που είχε την ευκαιρία να πει “αντίο” στο νησί του. Ίσως σε μερικά χρόνια από τώρα, αν εξακολουθεί να επιθυμεί να περάσει τις τελευταίες του μέρες στο νησί Sotobarani, και αισθάνεται ότι ήρθε η ώρα του και είναι έτοιμος να φύγει από αυτόν τον κόσμο, θα είμαστε εκεί για να τον βοηθήσουμε αναμφίβολα.
Ιουλίου 25, 2022 Ανακάλυψε ότι η κολλητή της στο σχολείο ήταν η χαμένη της αδερφή! Μια συγκλονιστική ιστορία...
Την απίστευτη ιστορία που βίωσε όταν… ανακάλυψε πως η κολλητή της φίλη στο λύκειο ήταν η χαμένη της αδερφή, περιγράφει με γλαφυρό τρόπο στην αμερικανική ιστοσελίδα Newsweek μια γυναίκα.
Η ιστορία της είναι εντυπωσιακή και ταυτόχρονα συγκλονιστική…
Δείτε την ιστορία:
Η πρώτη μου ανάμνηση από τον Zephany είναι από όταν ήμουν περίπου τεσσάρων ή πέντε ετών. Οι γονείς μου μου είπαν ότι είχα μια αδελφή που αγνοούνταν. Ήταν ζωντανή μόλις τρεις ημέρες όταν απήχθη από το νοσοκομείο Groote Schuur στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής το 1997.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας οι γονείς μου μιλούσαν συνεχώς για την αδελφή μου. Αναρωτιόντουσαν τι έκανε. Αν ήταν ασφαλής και αν την αγαπούσαν αυτοί που την είχαν απαγάγει. Είχα δει ιστορίες στις ειδήσεις για εξαφανισμένα παιδιά που δεν επέστρεφαν ποτέ στο σπίτι. Έτσι, όταν ήμουν μικρότερη, πάντα πίστευα ότι της είχε συμβεί το χειρότερο.
Ειλικρινά, η παιδική μου ηλικία δεν ήταν εύκολη. Πράγματα απλά για ένα μικρό παιδί, όπως το να παίζεις με τους φίλους σου ή να πας να παίξεις με τους γείτονές σου, εγώ δεν μπορούσα να το κάνω. Δεν μπορούσα να μείνω έξω μόνη μου για περισσότερο από δέκα λεπτά χωρίς να έρθουν οι γονείς μου να με αναζητήσουν.
Κάθε χρόνο κάναμε πάρτι γενεθλίων για τη Zephany, αλλά μόλις πήγα στο λύκειο άρχισα να τη σκέφτομαι σωστά. Τη σκεφτόμουν κάθε μέρα. Δεν ξέρω τι άλλαξε, απλά είχα αυτό το συναίσθημα στην καρδιά μου ότι ίσως ήταν κάπου εδώ κοντά.
Η πρώτη φορά που άκουσα για την Miché Solomon ήταν στο μάθημα των Αγγλικών το 2014. Η καθηγήτριά μου με πλησίασε και μου είπε ότι έμοιαζα ακριβώς με μια άλλη μαθήτρια. Ρώτησα πόσο χρονών ήταν και μου είπε ότι ήταν 17 ετών, δηλαδή στην ίδια ηλικία που θα ήταν και η αδελφή μου εκείνη την εποχή.
Μια μέρα έφυγα από το μάθημα της τεχνολογίας και διάδρομο γινόταν χαμός. Όλοι οι μαθητές φώναζαν: «Κοιτάξτε, εκεί είναι τα κορίτσια που μοιάζουν μεταξύ τους!»
Γύρισα και κοίταξα το πρόσωπο της Miché. Την ίδια στιγμή είπαμε και οι δύο: «Γιατί όλοι λένε ότι μου μοιάζεις!» Μετά γελάσαμε και οι δύο. Ένιωσα τόσο περίεργα. Είχα αυτό το συναίσθημα στο στομάχι μου, ακόμα και τώρα έχω αυτό το νευρικό συναίσθημα.
Την επομένη της γνωριμίας μας, καθόμουν στο γρασίδι. Η Miché με πλησίασε και με ρώτησε αν ήθελα να κάνω παρέα μαζί της. Ήμουν μόλις 14 ετών. Ήμουν μωρό στο λύκειο και μια 17χρονη ήθελε να χαλαρώσει μαζί μου; Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο, οπότε είπα εντάξει.
Από εκεί και πέρα η σχέση μας μεγάλωσε. Τρώγαμε μαζί μεσημεριανό κάθε μέρα και με περίμενε έξω από το σχολείο κάθε πρωί. Ερχόμασταν όλο και πιο κοντά. Είπε ότι θα με πρόσεχε και δεν θα άφηνε κανέναν να με πειράξει. Όταν έμαθε για την αγνοούμενη αδελφή μου είπε: «Θα γίνω η μεγάλη σου αδελφή για τώρα».
Μια μέρα της ζήτησα να μου δείξει φωτογραφίες των γονιών της. Όταν μου τις έδειξε, έμεινα άναυδος. «Οι γονείς σου δεν σου μοιάζουν» της είπα. «Ω, ναι. Πολλοί άνθρωποι μου το λένε αυτό» μου απάντησε. Δεν υπήρχε καμία απολύτως ομοιότητα, σκέφτηκα. Η επιδερμίδα τους, τα μαλλιά τους, η μύτη τους, τα μάτια τους – όλα ήταν διαφορετικά.
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να μιλήσω στους γονείς μου γι’ αυτό. Είχα αυτό το συναίσθημα στο στομάχι μου. Όταν είπα στον πατέρα μου για αυτό το κορίτσι που μου έμοιαζε, δεν το πήρε στα σοβαρά.
Είχα προγραμματίσει να τη συναντήσει ο μπαμπάς μου μετά το σχολείο, όταν θα ερχόταν να με πάρει. Όταν τη συνάντησε, τη ρώτησε: «Γιατί μου μοιάζεις;». Αλλά η Miché δεν μπορούσε να το δει, και λίγο μετά τη συνάντησή τους φύγαμε.
Η Miché και εγώ γνωριζόμασταν περίπου ένα χρόνο, όταν αποφασίσαμε να αφήσουμε την αθλητική μέρα του σχολείου μας και να πάμε σε ένα φαστφουντάδικο. Ήξερα ήδη ότι ο μπαμπάς μου θα με μάλωνε που έκανα κοπάνα από το σχολείο, αλλά αποφάσισα να πάω ούτως ή άλλως.
Κάποια άλλα παιδιά του είπαν ότι είχα πάει να πάρω φαγητό με τον «σωσία» μου. Ήρθε να μας βρει και κάθισε στο τραπέζι μας. Ο μπαμπάς μου ζήτησε να δει μια φωτογραφία των γονιών της Miché. Είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα που είπα κι εγώ όταν τους είδα. Αστειεύτηκε ότι ίσως ήταν υιοθετημένη.
Δεν είχα ιδέα ότι ο μπαμπάς μου ερευνούσε αν μπορεί να είχαμε συγγένεια με τη Miché. Δεν είχα ιδέα ότι είχε ανακατέψει την αστυνομία. Ούτε η Miché το ήξερε, απλά τα πηγαίναμε καλά σαν δύο έφηβοι.
Δεν μπορώ να θυμηθώ την ακριβή ημέρα που όλα άλλαξαν, αλλά νομίζω ότι ήταν Τετάρτη. Ο πατέρας μου υποτίθεται ότι θα με έπαιρνε από το σχολείο, αλλά δεν έφτασε ποτέ. Αντ’ αυτού ήρθε η θεία μου. Είπε ότι ήταν απασχολημένος στη δουλειά, αλλά εγώ είχα άγχος. Ένιωθα ότι κάτι θα συνέβαινε. Μετά πήγα σπίτι. Πέταξα την τσάντα μου κάτω και χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού.
Το σήκωσα και ήταν η Miché. Ρώτησα: «Πώς βρήκες αυτό το νούμερο;» Είπε ότι ήθελε να μου πει κάτι, αλλά εγώ ήθελα να μάθω πώς βρήκε τον αριθμό τηλεφώνου του σπιτιού μου, γιατί συνήθως μιλούσαμε από τα κινητά μας τηλέφωνα.
Τότε είπε: «Δεν ξέρω: Μου το έδωσε ο μπαμπάς. Είμαι η αγνοούμενη αδελφή σου». Είχε κάνει ένα τεστ DNA και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ταυτιζόταν κατά 99,9%.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω, η Miché ήταν η Zephany. Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα πώς να νιώσω, ήμουν απλά πολύ χαρούμενη. Η Zephany δεν ήταν νεκρή. Ήταν ζωντανή και υγιής. Πέταξα το τηλέφωνο και πήδηξα μέσα στο σπίτι. Ήμουν τόσο συγκλονισμένη από την ευτυχία, την αγάπη και τη ζεστασιά. Ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να το εξηγήσω σωστά.
Στην αρχή δεν μου επιτρεπόταν να μιλήσω στη Zephany. Νομίζω ότι πήγε σε ένα ασφαλές σπίτι. Στη συνέχεια, μετά από μερικές εβδομάδες ήρθε στο σπίτι μου για να κοιμηθεί εκεί. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου είχαν χωρίσει σε αυτό το σημείο, αλλά εγώ, η Zephany και η μητέρα μου μιλούσαμε όλη τη νύχτα. Δεν υπήρχε ακόμη σύνδεση μεταξύ αυτής και της μητέρας μου, επειδή μόλις είχαν γνωριστεί, αλλά υπήρχε ένας δεσμός μεταξύ των δύο μας.
Ήμουν πολύ μικρή για να παρευρεθώ στο δικαστήριο και η Zephany και εγώ δεν επιτρεπόταν να μιλήσουμε όσο διαρκούσε η δίκη εναντίον της Λαβόνα Σόλομον. Μετά από αυτό δεν επικοινωνούσαμε για ένα διάστημα. Νομίζω ότι ήταν μπερδεμένη. Την άφησα να το αντιμετωπίσει. Δεν ήθελα να την καταβάλω ή να την τρομάξω.
Γύρω στο 2019, η σχέση μας άρχισε να μεγαλώνει και να γίνεται πιο δυνατή. Η Zephany άρχισε να περνάει περισσότερο χρόνο με τους γονείς μας και τα αδέλφια μου και είδε ότι ήμασταν καλοί άνθρωποι. Δεν βλεπόμαστε συχνά, αλλά η σχέση μας αναπτύσσεται καλά.
Όταν επέστρεψε, οι ζωές και των δύο μας άλλαξαν. Δεν ήμουν πια η μεγάλη αδελφή, η Zephany επέστρεψε τώρα. Πρέπει να σεβαστώ ότι είναι μέρος της οικογένειας. Δεν μπορώ να την αρνηθώ ή να την παραμερίσω, επειδή εξακολουθεί να περνάει δύσκολα πράγματα. Έχουμε και οι δύο τα δικά μας παιδιά τώρα, αλλά και οι δύο προσπαθούμε ακόμη να βρούμε τον εαυτό μας.
26.07.2022 Αγγλία: Δίδυμοι πέθαναν με τρεις ώρες διαφορά.
Τα αδέλφια πέθαναν από διαφορετικές ασθένειες σε ηλικία 70 ετών.
Η ιστορία των Άλαν και Τζεφ Μπέιτς συγκλονίζει. Τα δύο δίδυμα αδέλφια από την Αγγλία ήταν αχώριστοι καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής τους. Δεν κατάφερε να τους χωρίσει ούτε ο θάνατος, αφού τρεις ώρες μετά τον θάνατο του ενός πέθανε και ο άλλος. Κηδεύτηκαν μαζί με τα φέρετρά τους να είναι τα ίδια.
Τα δύο αδέλφια πέθαναν από διαφορετικές ασθένειες τον περασμένο μήνα σε ηλικία 70 ετών. Η κόρη του Άλαν γνώριζε ότι ο πατέρας της είχε λίγους μήνες ζωής, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο στον λαιμό, με την υγεία του να επιδεινώνεται πολύ γρήγορα.
Ωστόσο, παραδέχθηκε ότι ήταν σουρεαλιστικό όταν έμαθε ότι ο θείος της είχε ήδη πεθάνει από πολλαπλή ανεπάρκεια οργάνων, καθώς ταξίδευε για να αποχαιρετήσει τον πατέρα της. Όταν πήγε στο κρεβάτι τον Άλαν, του είπε ότι άκουσε τον πατέρα της να λέει στον αδερφό του Τζοφ: «Είμαι καθ’ οδόν, θα σε δω σύντομα». Λίγες ώρες αργότερα πέθανε.
Η 40χρονη κόρη του Άλαν είπε: «Ήταν πραγματικά σουρεαλιστικό. Εγώ και ο αδερφός μου έπρεπε να ταξιδέψουμε από το Σέφιλντ στο Κόβεντρι για να πάμε να τον δούμε. Αλλά στα μισά του δρόμου, λάβαμε ένα τηλεφώνημα και μάθαμε ότι ο θείος Τζοφ είχε πεθάνει. Φτάσαμε εκεί που ήταν ο πατέρας μου και μετά από 15-20 λεπτά πέθανε».
Η κόρη του Τζοφ είπε ότι ήταν καταστροφικό να πεθαίνουν την ίδια μέρα τα δύο αδέλφια, αλλά από την άλλη ήταν παρήγορο που «έφυγαν» μαζί από αυτό τον κόσμο. «Το να έρθουν σε αυτόν τον κόσμο μαζί και να φύγουν από αυτόν τον κόσμο μαζί, ήταν παρήγορο κατά κάποιο τρόπο. Και τώρα είναι μαζί για πάντα, δίπλα δίπλα».
Ο Άλαν και ο Τζοφ ήταν «πολύ δεμένοι» καθώς μεγάλωσαν μαζί στο Σέφιλντ και συχνά προκαλούσαν προβλήματα όταν ήταν νέοι λόγω της πανομοιότυπης εμφάνισής τους (μάλιστα τους έβαζαν να ράψουν τα ονόματά τους στα ρούχα του σχολείου για να τους ξεχωρίζουν οι δάσκαλοι).
29.07.2022 Μεξικό:Γιαγιά είχε ως τελευταία επιθυμία να τοποθετηθεί ένα τεράστιο πέτρινο ανδρικό μόριο στον τάφο της.
Έχει ύψος σχεδόν 1,6 μ. και βάρος σχεδόν 600 κιλά.
Μια γιαγιά 99 ετών είχε μία τελευταία επιθυμία: να στηθεί πάνω από τον τάφο της ένα γιγάντιο μνημείο, που απεικονίζει ένα πέος.
Η Catarina Orduña Pérez, γνωστή ως Doña Cata ακολούθησε μια εναλλακτική προσέγγιση για τον προγραμματισμό του αποχαιρετισμού της απο τον κόσμο τούτο.
Παρέλειψε τις συνθέσεις λουλουδιών και τα συγκινητικά μηνύματα και αυτό που ήθελε ήταν ένα άγαλμα που έμοιαζε με «πέος ύψους σχεδόν 1,6 μέτρων και όρχεις βάρους σχεδόν 600 κιλών».
Ο εγγονός της, Álvaro Mota Limón, έκανε τα αποκαλυπτήρια του γλυπτού το Σαββατοκύριακο.
Μιλώντας στο Vice, είπε ότι η γιαγιά του ήταν «πάντα πολύ avant-garde, πάντα σκεφτόταν εναλλακτικά. Πάντα έλεγε, με τη μεξικανική έννοια, ότι ήμασταν vergas».
Ο όρος μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο χρησιμοποιείται. Μπορεί να είναι μια τεράστιαπροσβολή ή, από την άλλη πλευρά, ένα εγκάρδιο κομπλιμέντο. Επίσης συνήθως μεταφράζεται σε πέος στα αγγλικά.
Ο εγγονός της εξήγησε ότι η Doña Cata αποκαλούσε τα μέλη της οικογένειάς της «vergas» με θράσoς και αγάπη, όμως.
Ο εγγονός της θυμήθηκε πώς η Doña Cata «έβλεπε τη ζωή με μεγάλη αισιοδοξία και ότι τα προβλήματα δεν πρέπει να μας κατακλύζουν».
«Δεν πρέπει να τα παρατάς. Όταν προκύπτουν προβλήματα, πρέπει να τα αντιμετωπίσεις κατάματα» έλεγε.
Όταν ανέφερε για πρώτη φορά την επιθυμία της, ο εγγονός της το πέρασε για αστείο. Ωστόσο, αργότερα, «Μου είπε ότι ήταν η επιθυμία της για να μην ξεχάσει κανείς εκείνη και όλα όσα αγαπούσαμε σε αυτή. Κάτι για να τη θυμόμαστε εύκολα».
Μετά τον θάνατό της στις 20 Ιανουαρίου 2021, η οικογένεια συναντήθηκε και «αποφασίσαμε να κάνουμε το όνειρό της πραγματικότητα».
Ο Isidro Lavoignet, ο γλύπτης που δημιούργησε το άγαλμα, είπε πως «Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ένα αστείο, γιατί δεν είναι πολύ συνηθισμένο να βλέπεις αυτού του είδους τα γλυπτά ή μνημεία, και ακόμη λιγότερο συνηθισμένο να τα βλέπεις να τιμούν τη μνήμη κάποιου που έχει πεθάνει.».
Οι απόψεις και τα σχόλια που δημοσιεύονται σε αυτό το Φόρουμ είναι προσωπικά και δεν αντιπροσωπεύουν αυτές της Διαχείρισης του Phorum.com.gr
Το κάθε μέλος, σύμφωνα με τους όρους χρήσης που αποδέχτηκε κατά την εγγραφή του, φέρει την αποκλειστική ευθύνη των δημοσιεύσεών του, των απόψεων / θέσεων που εκφράζονται
μέσω αυτής, καθώς και την επιλογή συνδέσμων που τυχόν συμπεριλαμβάνονται.
Η Διαχείριση του Phorum.com.gr σε καμία περίπτωση δεν αποδέχεται οποιαδήποτε ευθύνη, για οποιαδήποτε συμβουλή ή συστάσεις που κάνει ή υπονοεί κάποιο μέλος ή επισκέπτης του Phorum.com.gr
η οποία έχει ως αποτέλεσμα οποιαδήποτε απώλεια / ζημία, με οποιονδήποτε τρόπο, για μέλος του Phorum.com.gr, ή για οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο.
Επιπλέον, η Διαχείριση του Phorum.com.gr δεν είναι και δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη, για το περιεχόμενο οποιουδήποτε άλλου ιστοτόπου στο Διαδίκτυο,
που έχει συνδεθεί με σύνδεσμο (link) από το Phorum.com.gr
Για άμεση επικοινωνία με τη Διαχείριση του Phorum.com.gr μπορείτε να συμπληρώνετε τη φόρμα της σελίδας Επικοινωνίας του Phorum.com.gr παρακάτω.
