Γιατί η Γαλλία έχει γίνει τόσο συχνά στόχος ισλαμιστικών επιθέσεων; Τι το ιδιαίτερο υπάρχει στη χώρα μας;
Αυτό πιθανότατα που είναι ιδιαίτερο στη χώρα σας είναι το γεγονός ότι αυτές οι παράλληλες κοινωνίες μπόρεσαν να εξαπλωθούν σταδιακά επί δεκαετίες, πρόκειται γι’ αυτό που ο Πρόεδρός σας αποκαλεί «ισλαμιστικό αποσχισμό» (séparatisme islamiste). Όταν, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, γκρεμίστηκε το όνειρο των αλγερινών ισλαμιστών, υπεύθυνη θεωρήθηκε η Γαλλία. Εξ ου και οι επιθέσεις που ακολούθησαν. Εξ ου και ένα αποτελεσματικό αντιτρομοκρατικό σύστημα που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα σας. Αλλά το σύστημα αυτό αποδυναμώθηκε ήδη από τη δεκαετία του 2000. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, περίοδο κατά την οποία επισκέφθηκα πολλές φορές τη Γαλλία, θυμάμαι ατελείωτες συζητήσεις, καθώς ορισμένοι, κυρίως από το χώρο της αριστεράς, υποστήριζαν ότι τα μέτρα που επέτρεπαν τον εντοπισμό και τη δίωξη των τρομοκρατών ήταν αντισυνταγματικά. Τη βάση αυτού του επιχειρήματος αποτελούσε η πολυπολιτισμική θεώρηση ότι η διαφορετική αντιμετώπιση των μουσουλμάνων σε σχέση με τον άλλο πληθυσμό ήταν άδικη.
Ένας άλλος λόγος είναι ότι η Γαλλία μέχρι σήμερα αρκούνταν στο να επικεντρώνεται στις επιθέσεις. Τη στιγμή κατά την οποία πραγματοποιείται μια επίθεση, η χώρα αναρωτιέται αναδρομικά πώς μπόρεσε να συμβεί κάτι τέτοιο και αναζητεί τους ριζοσπαστικούς μουσουλμάνους και τους συνεργούς τους. Όμως έχει ελάχιστα ενδιαφερθεί για τους θεσμούς στο πλαίσιο των οποίων γίνεται ο προσηλυτισμός των νέων, όπου τους διδάσκουν ότι όταν κάποιος διαπράττει μια «πράξη βλασφημίας» πρέπει να του επιτεθούν και να τον σκοτώσουν αντί απλώς να προσβληθούν και να αποστρέψουν το βλέμμα από αυτό που τους ενοχλεί. Την κατήχηση αυτή τη συναντάμε σε ορισμένα τζαμιά ‒ αλλά ένα τζαμί δεν είναι απαραίτητα ένα οικοδόμημα με υπέροχο τρούλο, μπορεί να είναι επίσης ένα δωμάτιο σε κάποιο σπίτι ή ένα κοινό υπόγειο. Η Γαλλία αγνόησε πολλές από αυτές τις καταστάσεις. Προτιμούσαμε να βρίσκουμε δικαιολογίες: οι κατηχήσεις αυτές γίνονται επειδή αυτοί οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι, υφίστανται κοινωνικό αποκλεισμό και διακρίσεις. Και ο τελευταίος λόγος είναι αυτό που συμβαίνει στις φυλακές. Πολλοί νέοι βορειοαφρικανικής καταγωγής φυλακίζονται για μικροεγκλήματα και όταν αποφυλακίζονται έχουν γίνει ισλαμιστές. Ένας Γάλλος τον οποίο ρώτησα κάποια στιγμή γιατί οι βιαστές δεν φυλακίζονται περισσότερο στη Γαλλία, μου απάντησε περίπου το εξής: «Θα μπουν βιαστές και θα βγουν τρομοκράτες». Η Γαλλία δεν παρακολούθησε επαρκώς αυτό που συνέβαινε στα σωφρονιστικά καταστήματα.
— Κατά τη γνώμη σας, υπάρχει συνέχεια ή ασυνέχεια μεταξύ Ισλάμ και Ισλαμισμού;
Στο βιβλίο μου Αιρετική, που κυκλοφόρησε το 2015, εξηγώ ότι υπάρχει ένα Ισλάμ και τρεις κατηγορίες μουσουλμάνων: η πρώτη κατηγορία είναι οι μουσουλμάνοι της Μεδίνας (Medina muslims). Εμπνέονται από τη ζωή του Μωάμεθ στη Μεδίνα, συμπεριλαμβανομένων των κατακτήσεων στις οποίες προέβη προκειμένου να επεκτείνει την επιρροή του στην πόλη και στη συνέχεια σε ολόκληρη την αραβική χερσόνησο. Αυτοί οι μουσουλμάνοι θέλουν να επαναλάβουν την ίδια ένδοξη ιστορία. Ακολουθούν κατά γράμμα το Κοράνι, σαν να ήταν το GPS τους. Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή των μουσουλμάνων της Μέκκας (Mecca muslims), οι οποίοι επιμένουν ότι το Ισλάμ είναι μια ειρηνική θρησκεία, επειδή ο Προφήτης, αφού έλαβε τις θείες αποκαλύψεις στη Μέκκα, άρχισε να κηρύττει, υπερασπιζόμενος την ειρήνη και τη φιλανθρωπία, χωρίς ποτέ κάνει έκκληση στη βία. Αυτή η κατηγορία είναι η μεγαλύτερη στον μουσουλμανικό κόσμο. Την τρίτη κατηγορία, με παρουσία κυρίως στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, την αποκαλώ κατηγορία των μεταρρυθμιστών μουσουλμάνων (modifier muslims). Πιστεύουν ότι αν οι ιδέες και οι ενέργειες του Προφήτη ήταν αποδεκτές τον 7ο αιώνα, μερικές από αυτές δεν είναι αποδεκτές σήμερα. Και, κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι το σωστό. Γι’ αυτό, όταν μιλώ για «ισλαμιστές», το κάνω για να μην προσβάλω τους μουσουλμάνους της Μέκκας, γιατί εύχομαι αυτή η κατηγορία να ενταχθεί στον αγώνα μας.
Πώς απαντάει κανείς στους μουσουλμάνους που αισθάνονται προσβεβλημένοι από τις γελοιογραφίες του Προφήτη;
Στην ιστορία της Ευρώπης, και ιδίως της Γαλλίας, αυτή η συζήτηση συνεχίζεται εδώ και αιώνες. Και, ως απάντηση, έχουμε θεσπίσει Συντάγματα που προστατεύουν την ελευθερία της προσβολής. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πούμε. Σήμερα είναι οι μουσουλμάνοι που προσβάλλονται, αλλά χθες ήταν οι καθολικοί και οι προτεστάντες, σε τέτοιο βαθμό ώστε να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους. Αν ήμουν παιδί και έβλεπα τη γελοιογραφία που έδειξε ο Σαμουέλ Πατύ, θα διασκέδαζα και δεν θα αισθανόμουν προσβεβλημένη. Αλλά αυτά τα παιδιά δεν γελούν, γιατί οι ενήλικες τους έχουν ενσταλάξει την ιδέα ότι αυτές οι εικόνες είναι προσβλητικές. Πρέπει να μιλήσουμε σ’ αυτούς τους ενήλικες όπως αρμόζει σε ενήλικες: «Έχετε αποφασίσει να ζήσετε στη Γαλλία; Λοιπόν, αυτή είναι η ιστορία μας και οι αξίες μας, και πρέπει να τις ακολουθήσετε».Όταν έμενα ακόμη στην Ολλανδία, συναντούσα παιδιά βορειοαφρικανικής καταγωγής, γεννημένα στην Ολλανδία, για να τους πω ακριβώς αυτό. Οι υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας και του μεταμοντέρνου θεώρησαν ότι αυτό που έκανα ήταν λάθος, επειδή ήταν «αποικιοκρατικό» και «εθνοκεντρικό». Το ίδιο συμβαίνει στη χώρα σας. Αλλά αν δεν μάθετε ποτέ τι είναι η ελευθερία της έκφρασης και η ιστορία της, δεν θα τις σεβαστείτε ποτέ! Οι ισλαμιστές βυθίζονται σε αυτό το σχετικιστικό κενό και επιβάλλουν σε παιδιά μια ιδεολογία που χρονολογείται από τον 7ο αιώνα. Είναι μια απόλυτη αποτυχία της εκπαίδευσης.
— Γιατί το Υπουργείο Παιδείας μας είναι τόσο λιπόψυχο; Γιατί δεν υπήρξε πολύ πιο επιθετικό ενάντια στον ισλαμισμό και την άρνηση της ελευθερίας της έκφρασης;
Στη Γαλλία, όπως και αλλού, τα Υπουργεία Παιδείας είναι προσκολλημένα στο παρελθόν. Δεν ασκούν τα καθήκοντα που τους επιβάλλει ο ρόλος τους. Δεν «εκπαιδεύουν». Δεν βλέπω καν τον λόγο για τον οποίο ονομάζονται ακόμη Υπουργεία «Παιδείας».Αφήνουν στη χώρα σας τους ισλαμιστές, και στην Αμερική αυτούς που αποκαλούμε wokes (αφυπνισμένους), να κάνουν ό,τι θέλουν. Σχετικά με αυτό, ο εν λόγω εμμονικός δικαιωματισμός (wokeism) μπορεί να είναι κοσμική θεωρία, αλλά είναι ένα από τα πιο ολοκληρωτικά ιδεολογικά ρεύματα που έχω δει ποτέ και το οποίο στοχεύει τα παιδιά μας.
— Μετά την επίθεση στο Κονφλάν, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο του οποίου ο τίτλος άλλαξε τρεις φορές («Η γαλλική αστυνομία πυροβολεί έναν άντρα και τον σκοτώνει μετά από μοιραία επίθεση με μαχαίρι στο δρόμο», «Η γαλλική αστυνομία σκοτώνει έναν άντρα που αποκεφάλισε έναν εκπαιδευτικό στον δρόμο», «Άντρας αποκεφαλίζει έναν εκπαιδευτικό στον δρόμο στη Γαλλία και σκοτώνεται από τα πυρά της αστυνομίας»), πράγμα που δείχνει τη δυσκολία τής εν λόγω εφημερίδας να κατονομάσει την επίθεση και την ευθύνη του δράστη της. Γιατί;
Οι New York Times έχουν γίνει woke ‒ είναι να αναρωτιέται κανείς ως προς τι αφυπνίστηκαν… Πάρτε, για παράδειγμα, το Project 1619, το οποίο επανεξετάζει την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών υπό το πρίσμα της δουλείας και της συνεισφοράς των Αφροαμερικανών στη χώρα, δεδομένου ότι το 1619 είναι η ημερομηνία άφιξης των πρώτων Αφρικανών σκλάβων στη Βιρτζίνια. Όμως, όπως λέει και το ρητό, Go woke, go broke («Από την πολλή αφύπνιση, θα καταλήξεις μπατίρης»). Θα δούμε πόσο θα επιβιώσουν οι Times με τέτοιου είδους μηνύματα.
Το 2014, το Brandeis University επρόκειτο να σας απονείμει τιμητικό δίπλωμα και στη συνέχεια απέσυρε την προσφορά του. Σας έκαναν «deplatformed» προτού αυτή η πρακτική γίνει της μόδας. (Το «deplatforming» συνίσταται στο να εμποδίζονται τα αμφιλεγόμενα πρόσωπα να εκφραστούν, είτε αναιρώντας την πρόσκλησή τους είτε εμποδίζοντας την πρόσβασή τους στο μέρος όπου θα μιλούσαν).
Το πανεπιστήμιο έλαβε αυτήν την απόφαση μετά από την πίεση που ασκήθηκε από την Ένωση Μουσουλμάνων Φοιτητών του Brandeis, υποστηριζόμενη από ένα ολόκληρο δίκτυο της μεταμοντέρνας και woke ακροαριστεράς. Άλλωστε, δεν θα σας διδάξω ότι ο μεταμοντερνισμός προέρχεται από τη Γαλλία, και ξέρετε πώς έχουν τα πράγματα: ό,τι προέρχεται από τη Γαλλία βρίσκει έδαφος στις Ηνωμένες Πολιτείες, μεγεθύνεται εκεί υπερβολικά και επιστρέφει στην Ευρώπη! Εκείνη την περίοδο δεν με ήθελαν με το πρόσχημα ότι αυτό προσέβαλλε τις μουσουλμανικές μειονότητες, οι οποίες εξαιτίας μου προφανώς δεν μπορούσαν πλέον να πάνε στα μαθήματά τους και να συγκεντρωθούν. Ήταν για την προστασία μιας ομάδας της οποίας το μέγεθος στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι περιορισμένο. Σήμερα όμως το επιχείρημα δεν είναι πλέον η προστασία μιας μειονότητας, αλλά ο ισχυρισμός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες στο σύνολό τους, δηλαδή ο Δυτικός κόσμος, είναι εκ προοιμίου ρατσιστικός και ότι αυτό πρέπει να «διορθωθεί» με ολοκληρωτικό τρόπο. Πρέπει να το επαναλαμβάνουμε διαρκώς: όλο αυτό προέρχεται από την αριστερά. Αυτή απαντά πάντα στους κριτικούς ότι ο κίνδυνος της εποχής μας εντοπίζεται στην άκρα δεξιά και τους οπαδούς της λευκής υπεροχής. Αλλά τα παρακολούθησα όλα αυτά από κοντά και θέλω να με πιστέψετε. Δεν είδα τίποτα! Μονάχα μια χούφτα ηλίθιους. Η ακροδεξιά ηττήθηκε ολοσχερώς μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σημερινή ακροδεξιά δεν είναι τίποτα. Η απειλή της τυραννίας προέρχεται από την ακροαριστερά κι εμείς εθελοτυφλούμε.
— Δηλαδή;
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου οι άνθρωποι δεν λένε πλέον τι σκέφτονται. Για παράδειγμα, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε από τη φιλανθρωπική οργάνωση Foundation for Individual Rights in Education, η οποία υποστηρίζει την ακαδημαϊκή ελευθερία, το 60% των φοιτητών που ρωτήθηκαν δηλώνουν ότι δεν αισθάνονται άνετα να εκφράσουν τις απόψεις τους λόγω της πιθανής αντίδρασης από τους άλλους φοιτητές, τους καθηγητές τους ή τη διοίκηση του πανεπιστημίου.
— Όλα αυτά δεν είναι ευχάριστα ...
Ωστόσο, παραμένω αισιόδοξη: Νομίζω ότι η πλειονότητα των ανθρώπων δεν θέλει αυτή την κατάσταση, κι αυτό θα έχει πολιτικό αντίκτυπο. Φυσικά, θα πάρει πολύ χρόνο, ειδικά επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι χώρα που αρέσκεται στην υπερβολή, και η οποία μπορεί να βιώσει ακραίες καταστάσεις. We'll see what happens («Θα δούμε τι θα γίνει»), όπως θα έλεγε και ο Ντόναλντ Τραμπ