ΓΑΛΗ έγραψε: ↑16 Ιαν 2020, 23:14
stavmanr έγραψε: ↑16 Ιαν 2020, 21:50
ΑΙΝΕΙΑΝ06 έγραψε: ↑16 Ιαν 2020, 21:47
Έχει παραθέσει η ΓΑΛΉ τα αρθα του ποινικού κωδικα πιο πριν
Στο λινκ που σου έδωσα τί διάβασες: τα άπαντα του Ρίτσου;
Είναι το άρθρο περί βιασμού του από Ιουλίου 2019 τροποποιημένου ποινικού κώδικα.
Υπήρχε και στο δικό μου λινκ.
1. Όποιος με σωματική βία ή με απειλή σοβαρού και άμεσου κινδύνου ζωής ή σωματικής ακεραιότητας εξαναγκάζει άλλον σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης τιμωρείται με κάθειρξη.
2. Γενετήσια πράξη είναι η συνουσία και οι ίσης βαρύτητας με αυτήν πράξεις.
3. Αν η γενετήσια πράξη έγινε από δύο ή περισσότερους δράστες που ενεργούσαν από κοινού, επιβάλλεται κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών.
4. Αν κάποια από τις πράξεις των προηγουμένων παραγράφων είχε ως συνέπεια τον θάνατο του παθόντος, επιβάλλεται κάθειρξη ισόβια ή πρόσκαιρη τουλάχιστον δέκα ετών.
5. Όποιος, εκτός από την περίπτωση της παραγράφου 1, επιχειρεί γενετήσια πράξη χωρίς τη συναίνεση του παθόντος, τιμωρείται με κάθειρξη έως δέκα έτη.
Υποθέτω ότι εννοείς την παράγραφο 5.
Καλό θα είναι λοιπόν να διευκρινήσεις σε ποιο ποίημα του Ρίτσου αναφέρεται η άρνηση της κοπέλας στην πράξη, γιατί από τη δική της αφήγηση δεν προκύπτει από κάπου ότι υπήρξε αντίρρηση. Το "δεν συναίνεσα εγκεφαλικά" δεν πιάνεται. Πολύ περισσότερο στο ερωτικό πεδίο όπου το στοιχείο του πόνου δεν συνεπάγεται πάντα απουσία ηδονής.
Κάνεις τό ίδιο σφάλμα με τον Χελ: η απουσία συναίνεσης δεν χρειάζεται να είναι ρητή ή να εκφραστεί με οποιονδήποτε τρόπο. Αντίστοιχα, στο ερώτημα "να πάρω το αυτοκίνητό σου στην κατοχή μου;" η έλλειψη απάντησης από εσένα δεν σημαίνει συμφωνία. Το αντίθετο: η συναίνεση τεκμηριώνεται μόνο όταν είναι εκφράσιμη με κάθε δυνατό τρόπο.
Ο χαρακτήρας του νεαρού, το παρελθόν της κοπέλας και όλα τα στοιχεία του αφηγήματος* γενικώς, είναι τελείως εκτός θέματος γιατί οι δίκες γενικώς αφορούν πάντα σε κάποιο συγκεκριμένο αδίκημα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν με απασχολεί συγκεκριμένο περιστατικό. Γράφω γενικά.
Για να καταλάβεις τι εννοώ, αντιστρέφω τελείως την υπόθεση. Έστω ότι το συγκεκριμένο ζευγάρι, καυγάδιζε για κάποιο άσχετο λόγο, μια εβδομάδα μετά το συμβάν με το στοίχημα, χωρίς κάποια χειροδικία από τον νεαρό. Και η κοπελιά έπαιρνε ένα σταχτοδοχείο και τον χτύπαγε στο κεφάλι, τραυματίζοντας τον βαριά ή σκοτώνοντας τον, ξεσπώντας έτσι το θυμό της τόσο για το συγκεκριμένο περιστατικό ή για τη συνολική υποτίμηση που είχε δεχθεί. Έχουν γίνει αντίστοιχες δολοφονίες συντρόφων ή συζύγων από γυναίκες σε άσχετο χρόνο. Ακόμη και σ' αυτές τις ακραίες περιπτώσεις, από τη στιγμή που δεν έχει γίνει καταγγελία από τη γυναίκα για τη βίαιη συμπεριφορά του άντρα στο παρελθόν (όσο ακραία ή απάνθρωπη και να ήταν) και δεν υπάρχουν αντίστοιχες ιατρικές γνωματεύσεις ή μαρτυρίες γειτόνων ή γνωστών που να πιστοποιήσουν τα λεγόμενα της, θα καταδικαστεί χωρίς ελαφρυντικά.
Αυτό που εννοώ είναι ότι πολλοί και κυρίως πολλές νοιώθουν ότι η έκφραση "με πνίγει το δίκιο" ή μια προβληματική προϊστορία στις οικογενειακές και ερωτικές σχέσεις, είναι κάτι που υφίσταται ως απτό στοιχείο που είναι σε όλους ορατό. Κι εδώ ακριβώς, υπάρχει το παράδοξο του πράγματος. Κάτι που το ίδιο το θύμα ήθελε να κρύψει για τον χ ή ψ λόγο (ντροπή, φόβο κλπ) δεν είναι δυνατόν να εμφανίζεται ξαφνικά στο προσκήνιο ως κάτι αυταπόδεικτο. Όταν λέμε ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή, εννοούμε ότι είναι ψυχρή και δεν λειτουργεί συναισθηματικά ή διαισθητικά. Λειτουργεί και πρέπει να λειτουργεί βάσει τεκμηρίων και συγκεκριμένων άρθρων. Και η ερμηνεία των άρθρων (το λεγόμενο πνεύμα του νόμου) έχει κάποιο χ βαθμό ελαστικότητας.
*Ως υπόθεση εργασίας, ακόμη και αν η συγκεκριμένη ιστορία είναι φανταστική.
Νομίζω ότι ήμουν σαφής σε αυτά που έγραφα. Ναι μεν ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας για κάθε έναν, αλλά το πρόβλημα είναι ότι κάποια εγκλήματα τεκμηριώνονται από την κατάσταση και μόνον, όπως περιγράφεται στα αντίστοιχα άρθρα.
Έφερα το παράδειγμα του εγκλήματος παράλειψης: περνάς από ένα στενό και βρίσκεις έναν χτυπημένο από τροχαίο ατύχημα. Πατάς το γκάζι και φεύγεις. Δύο μέρες αργότερα σε καλεί ο εισαγγελέας και σου λέει "ο τάδε σε είδε να προσπερνάς τον χτυπημένο και να εξαφανίζεσαι. Κατηγορείσαι για παράλειψη μπλα μπλα μπλα". Δεν χρειάζεται να αποδείξει ότι σκέφτηκες ή δε σκέφτηκες ή τηλεφώνησες ή δεν τηλεφώνησες. Αυτά είναι πλέον στη δική σου ευθύνη να τα παρουσιάσεις για να δείξεις ότι δεν τέλεσες το έγκλημα της εγκατάλειψης του παθόντα.
Το συγκεκριμένο άρθρο του Π.Κ. ορίζει κάθε σεξουαλική πράξη χωρίς τη συναίνεση του θύματος ως εγκληματική. Επομένως, το πρόβλημα είναι ότι σε κάθε σεξουαλική πράξη αναγνωρίζεται δυνητικά η εγκληματική πράξη, αν κι εφόσον δεν έχεις εξασφαλίσει τη συναίνεση. Το θύμα μπορεί απλά να πει "δεν έδωσα καμία συγκατάθεση, αφού δεν μίλησα καθόλου (εξαιτίας φόβου ή άλλης κατάστασης)". Όλοι θα στραφούν στον κατηγορούμενο και θα του πουν "αφού δεν σου μίλησε, πώς κατάλαβες ότι ήθελε να προχωρήσετε;". Οπότε, εκ των πραγμάτων μπαίνει σε θέση απολογούμενου.
