Nero έγραψε: ↑18 Φεβ 2020, 01:06
θες να λες ότι είσαι ψαγμένος αλλά τρως αμάσητη τη μυθολογία του κατατρεγμένου που
αναγκάστηκε να γίνει ληστής, συνήθως μετά απο μια δακρύβρεχτη ιστορία
η πραγματικότητα είναι ότι αυτά τα άτομα εναλλάσσονταν μεταξύ ληστή και κτηνοτρόφου για γενιές ολόκληρες. Κοινοί λωποδύτες ήταν που ζητούσαν πάνω απ'όλα αναγνώριση, κοινωνική ανέλιξη, και λόγω κοινωνικών συνθηκών, ο πιο εύκολος τρόπος ήταν να το καταφέρουν μέσω της βίας.
Ετσι το βλεπεις εσυ, απολιτικε χιπστερ. Αυτο που εσυ ονομαζεις ληστεια, λησταρχια, banditry, brigandage, εγω το θεωρω ευφημισμο για μια μορφη εμφυλιου πολεμου. Αυτοι οι λησταρχοι, οπως και οι αντιστοιχοι στην Ιταλια, βλεπαν τους εαυτους τους ως μια συνεχεια εκεινων των αγωνιστων του 21 που δεν αποζημιωθηκαν και ειτε πηραν τα βουνα για εκδικηση ειτε πηγαν με τους Τουρκους, ειτε την αραζανε στο συνταγμα και εξελιχθηκαν, κατα τον Πετροπουλο, στους μετεπειτα μαγκες και στα κουτσαβακια.
Η ληστεια στα βουνα ηταν ενα συμπτωμα μιας κοινωνιας σε βιαιη μεταβαση απο ενα παραδοσιακο σε ενα συγχρονο πολιτικο και θεσμικο πλαισιο. Η εφαρμογη αυτου του νεου νομικου πλαισιου και κυριως νεου πλαισιου επιβολης του νομου, παραξενο και εχθρικο για τις ορεινες κοινοτητες, το οποιο καταργησε τα τοπικα κεντρα εξουσιας και τους παραδοσιακους μηχανισμους που εξισορροπουσαν και ελυναν τις τοπικες διαφορες (πχ, βεντετες), ενωσαν τις ορεινες κοινοτητες με τους ληστες, οι οποιοι μοιραζονταν μαζι τους την ιδια απεχθεια προς τους θεσμους, τα οργανα και τους μηχανισμους του Ελληνικου κρατους.
Η ληστεια στα ελληνικα ορη ηταν ενα ενδημικο φαινομενο, σημειωνε ομως εξαρση σε περιοδους αναταραχης, οπου οι αριθμοι των ληστων αυξανονταν. Οι ταραχες του 1836-37 αυξησαν τις συμμοριες των ληστρων στα βουνα. Οι εξεγερσεις του 1847-1848, στις οποιες πηραν μερος αρκετοι γνωστοι οπλαρχηγοι και ληστες, εδωσαν μια νεα ωθηση στην ληστεια. Το ιδιο συνεβη και μετα τις αλυτρωτικες εξεγερσεις του 1854. Ο λησταρχος Νταβελης ας πουμε, ειχε παρει μερος στην εξεγερση της Θεσσαλιας και με την επιστροφη του, το ριξε παλι στο πλιατσικο.
Οι εξεγερσεις εναντιον του Οθωνα και η απελαση του το 1862, η πολιτικη ασταθεια μεχρι το 1864 και η Κρητικη εξεγερση (1866-1869) για μια ακομα φορα αναζωπυρωσαν τις ληστρικες συμμοριες, φτανοντας στο πηκ της ληστρικης δραστηριοτητας την δεκαετια του 1870.
Η κοινωνικη λοιπον κατα τον Hobsbawm ληστεια, ηταν παγκοσμιο κοινωνικο φαινομενο που παρατηρειται σε παραδοσιακες αγροτικες κοινωνιες, προκαπιταλιστικες ως προς τη δομη τους ή σε μεταβατικο σταδιο προς τη βιομηχανικη κοινωνια. Προκειται για μια προπολιτικη μορφη βιαιης κοινωνικης διαμαρτυριας: οι κοινωνικοι ληστες αντιμετωπιζονται σαν εγκληματιες απο την κυριαρχη εξουσια, οι χωρικοι ομως τους βλέπουν σαν ηρωες, εκδικητες, αγωνιστες της δικαιοσυνης, ισως και ηγετες της απελευθερωσης. Αυτο ισχυει ειδικα για την Ελλαδα και τα Βαλκανια, οπου εμφανιστηκε η ανωτατη μορφη της πρωτογονης ληστειας, εκεινη που μοιαζει περισσοτερο με μια μονιμη και συνειδητη εστια αγροτικης εξεγερσης.