Καμμιά φορά ρε τύπισσα, σκέφτομαι ότι στην τελική, είμαστε κλανιές στην απειρότητα του σύμπαντος και δεν θα έπρεπε να με επηρεάζουν κάποια πράγματα τόσο πολύ. Αλλά από την άλλη, ζούμε σε μια πραγματικότητα, με μια καθημερινότητα, είμαστε άνθρωποι με συναισθήματα, προσωπικές αξίες και πιστεύω και δεν μπορείς να τα βλέπεις όλα στωικά, απόμακρα και σαν παρατηρητής.
Όντως, μου έχει μείνει μέσα μου θυμός και πικρία, πλέον όχι τόσο για την πουστιά την ίδια, αλλά για όσους την ξέρουν και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται, σαν να μην έγινε τίποτα.