ST48410 έγραψε: ↑19 Μαρ 2020, 10:05
Σε ευχαριστώ που απάντησες αναλυτικά. Ωστόσο μένω με την απορία. Αν όλα τα άλλα μέναν ίδια αλλά απλώς δεν είχαμε πάει ποτέ στην δραχμή θα ήμασταν καλύτερα ή χειρότερα τώρα; Εννοώ στην περίπτωση που είχες τους γνωστούς πολιτικούς με τις δεδομένες δυνατότητες και αδυναμίες και τον λαό με τα κουσούρια που γνωρίζουμε.
Πιστεύω ότι ναι μεν θα είχες στην φαρέτρα σου την δυνατότητα να υποτιμάς το νόμισμα, ίσως θα είχες κρατήσει και ένα μέρος της εγχώριας παραγωγής αφού τα εισαγόμενα θα γίνονταν όλο και πιο απλησίαστα μετά από μερικές ανατιμήσεις συν τους δασμούς αλλά δεν σου εγγυάται κανείς ότι οι αποφάσεις των πολιτικών θα παίρνονταν με γνώμονα την οικονομική ανάπτυξη. Ευκολότερα μπορώ να τους φανταστώ να κόβουν και να μοιράζουν χρήμα που έκανε γκελ στο εκλογικό σώμα αλλά σταδιακά θα περιόριζε περαιτέρω την αξία του στη διεθνή αγορά.
Και επειδή η αποβιομηχάνιση είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από την εποχή που αποφασίσαμε να μπούμε στο Ευρώ, κάποια πράγματα όπως προϊόντα υψηλής τεχνολογίας και οπλικά συστήματα θα αναγκαζόσουν να τα εισάγεις. Μήπως η Ελλάδα είχε μείνει ένα υπανάπτυκτο κράτος που ακόμα και ο εξοπλισμός των σχολείων με υπολογιστές θα ήταν προβληματικός λόγω υπέρογκου κόστους;
Αν είχες σοβαρό πολιτικό προσωπικό, θα μπορούσα να δεχθώ τη λύση της δραχμής (παραμονή, όχι επιστροφή). Ωστόσο στην μεταπολίτευση πέρασαν πολλές κυβερνήσεις που έκαναν διαγωνισμό ποιος θα κάνει περισσότερα χατίρια. Υπό αυτή την έννοια η ΕΕ και το Ευρώ έδρασαν ως ένα φρένο στην ανοησία και αμετροέπειά τους. Το έχω ξαναγράψει ότι γνώριζαν τουλάχιστον από το 2000 ότι το ασφαλιστικό δεν βγαίνει και θα σκάσει. Θυμίζω επιτροπές Σπράου και όχι μόνο. Και δεν μπόρεσαν να πάρουν τα αναγκαία μέτρα στην ώρα τους.
Τα μνημόνια μου φαίνονται ως το άλλοθι των άτολμων και ανίκανων πολιτικών. Αυτών που δεν ήθελαν να επωμιστούν το κόστος γενναίων μεταρρυθμίσεων και βολεύτηκαν στον να υπάρχει μία τρόικα η οποία να μοιάζει ότι τους επιβάλει αλλαγές που θα έπρεπε να είχαν κάνει ηπιότερα οι ίδιοι τα προηγούμενα 10 χρόνια.
Επίσης σε όλες τις αναλύσεις για Δραχμή/Ευρώ φαίνεται οι υποστηρικτές της Δραχμής να φαντάζονται πως αν κρατούσαμε το νόμισμα ο κόσμος γύρω θα σταματούσε να αλλάζει. Με όποιο νόμισμα ήταν αναπόφευκτο να στριμωχτούμε οικονομικά όταν μεγάλο μέρος της παραγωγής πέρασε στην Κίνα. Η Δραχμή δεν θα μπορούσε να το συγκρατήσει αυτό. Θα μπορούσες πχ εδώ να μην έχεις τόσα Κινέζικα παιγνίδια λόγω δασμών και ισοτιμίας και να έχεις περισσότερα Ελληνικά. Αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορούσες να εξάγεις τα Ελληνικά και να ανταγωνιστείς τα Κινέζικα σε άλλες αγορές. Εκτός και αν έκανες τρελές υποτιμήσεις που θα δημιουργούσαν άλλα προβλήματα.
Αν δεν είχαμε μπει στο ευρώ δεν θα χρεοκοπούσαμε γιατί το δημόσιο χρέος μας ήταν κατά 80% σε δραχμές.
Δεν θα διπλασιαζόταν το χρέος μας σε ξένο νόμισμα από το 2002 ως το 2009.
Δεν θα είχαμε τη νομοθεσία του ευρώ που απορρέει από τη συνθήκη της Λισαβώνας με κυριότερο νόμο την απαγόρευση του ελέγχου των κεφαλαίων που διακινούνται από και προς τη χώρα μας.
Θα είχαμε νόμισμα συνδεδεμένο με το ευρώ επομένως δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε υποτίμηση.
Δεν θα είχαν φύγει χιλιάδες παραγωγικές εταιρείες μας σε άλλες χώρες επομένως η ανεργία θα ήταν μικρή και τα ταμεία θα είχαν έσοδα.
Δεν θα είχαμε χαρίσει στους ξένους (κυρίως Γερμανούς) την δημόσια περιουσία. Δεν θα κάναμε ιδιωτικοποιήσεις του ασφαλιστικού και της Υγείας.
Δεν θα είχαμε τον τεράστιο ιδιωτικό δανεισμό που έχουμε με το ευρώ.
Δεν θα ακολουθούσαμε το οικονομικό μοντέλο που επιβάλλει μέσω των μνημονίων/μεταμνημονίων η Γερμανία.
Η παραγωγή μας θα ήταν τεράστια και η οικονομία μας δεν θα ήταν εισαγωγική όπως είναι με το ευρώ γιατί το ισχυρό νόμισμα κάνει φθηνά τα εισαγόμενα.