Χαίρομε που κάνουμε ουσιαστική συζήτηση! Ναι πραγματικά υπάρχει αυτό το πρόβλημα έλλειψης αντοχής. Ας αρχίσουμε όμως με το πρόβλημα του σημερινού κανονισμού ο οποίος θεωρεί αναπόφευκτες τις ανελαστικές μετατοπίσεις και χρησιμοποιεί διάφορες μεθόδους και μηχανισμούς διαχείρισης της αστοχίας γιατί απλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς αφού του είναι αδύνατον να κρατήσει μέσα στην ελαστική φάση μετατόπισης την κατασκευή, φυσικά αυτό συμβαίνει όταν οι επιταχύνσεις είναι πολύ μεγάλες με διάρκεια και μέσα στο φάσμα της ιδιοπεριόδου. Αυτό σημαίνει ότι κάτι λείπει από τους υπολογισμούς. Από την μία αν αυξήσουμε τον οπλισμό δεν χωράει στις διατομές, αν αυξήσουμε τις διατομές αυξάνουν και τα φορτία της αδράνειας. Για εμένα αυτό που χρειάζεται είναι να εκ τρέψουμε τις εντάσεις αδράνειας έξω από τις διατομές και να τις οδηγήσουμε μέσα στο έδαφος. Αυτό προσπαθώ να κάνω με την πατέντα μου και τις διάφορες μεθόδους σχεδιασμού. Όπως σωστά είπες οι εντάσεις είναι πολύ μεγάλες για τις μεγάλες κατασκευές. Τι κάνω για να λύσω αυτό το πρόβλημα? Αυτό που κάνω είναι να συνεργάζομαι με την απόκριση των διατομών και να παραλαμβάνουν τις σεισμικές εντάσεις και η διατομές τις κατασκευής μαζί με την ευρεσιτεχνία μου. Δηλαδή θα βοηθήσω της διατομές δίνοντάς τους αυτήν την έξτρα δύναμη που χρειάζονται ώστε να παραμείνουν μέσα στο ελαστικό φάσμα μετατόπισης. Για να γίνει αυτό πρέπει τόσο οι διατομές όσο και ο μηχανισμός να ισομοιράζονται τις εντάσεις. Αυτό το επιτυγχάνω με την προσθήκη ενός ελατηρίου, ( ή ενός ελαστικού απόσβεσης, ή ενός υδραυλικού συστήματος,) μεταξύ της ανώτατης πάκτωσης και του δώματος. Αυτό το ελατήριο αφήνει την ελαστικότητα της κατασκευής να αποθηκεύσει ενέργεια Το ίδιο κάνει και το ελατήριο Τόσο η κατασκευή όσο και το ελατήριο αντιστέκονται ελαστικά στην παραμόρφωση, δημιουργώντας θερμότητα, η οποία είναι το αποτέλεσμα της απόσβεσης σεισμικής ενέργειας. Σε αυτόν τον σχεδιασμό, αυτό δεν είναι προένταση. Αυτό που κάνω είναι να τοποθετώ στο δώμα την αντίδραση μιας δύναμης προερχόμενη από το έδαφος και την ονομάζω ροπής ευστάθειας, κόντρα προς τις ανοδικές δυνάμεις ροπής ανατροπής του τοιχώματος, προσπαθώντας να εξισώσω τις εντάσεις. Η πάκτωση αυτή παραλαμβάνει τις ανοδικές εντάσεις προερχόμενες από την στροφή του τοιχώματος και τις μεταβιβάζει ελεύθερα ( άνευ συνάφειας ) μέσα στο έδαφος, αφαιρώντας αυτές από το να οδηγηθούν στις διατομές. Οπότε με την προσθήκη του ελατηρίου οι εντάσεις μοιράζονται και στις διατομές και οι πακτώσεις δέχονται μικρότερες εντάσεις. Αν παρ όλα αυτά αν οι διατομές τείνουν να περάσουν σε ανελαστική μετατόπιση, τότε ο κοχλίας του τένοντα παρεμβαίνει δυναμικά, αφού όμως έχει προηγηθεί ο τερματισμός της ελαστικότητας του ελατηρίου. Για την πάκτωση στο έδαφος θα απαντήσω σε λίγο με δεύτερη ανάρτηση.Στην ουσία το σύστημά σου είναι ένας προεντεταμένος πρόβολος σε κατακόρυφη θέση, πακτωμένος στο έδαφος, και με μήκος όσο το ύψος του κτιρίου (το οποίο θα πρέπει να χτιστεί μιά κι έξω ολόκληρο, χωρίς μελλοντικές προσθήκες). Μάλιστα. Αν φαντασθούμε ένα κτίριο με δέκα πέντε ορόφους, το μήκος του συγκεκριμένου προβόλου θα είναι περί τα 45m, συν τυχόν υπόγεια. Και αυτός πρόβολος θα κληθεί να κρατήσει όλο το πολυώροφο κτίριο σε σεισμό μέσα, μάλιστα, στην ελαστική περιοχή! Με το προεντεταμένο δεν ξανα-ασχολήθηκα από φοιτητής, αλλά τα μέγεθη (φορτιστικά και γεωμετρικά), μου φαίνεται ότι είναι τεράστια, ένα παραπάνω που τα φορτία εφαρμόζονται με τη μορφή πλήγματος. Εκτιμώ ότι από την προμελέτη, κιόλας, θα προκύψει μεγάλη έλλειψις αντοχών! Θα πρέπει, ααφαλώς, να γίνουν λεπτομερείς υπολογισμοί. Θα μπορούσαμε να φαντασθούμε μιά προεντεταμένη εν προβόλω γέφυρα ίσου μήκους, και με ανάλογα (δυναμικά) φορτία; Αδυνατον να έχουμε τις αντοχές! Ο έλεγχος στους τένοντες προεντάσεως, στις αγκυρώσεις στο έδαφος και στον τελευταίο όροφο, δεν θα 《βγαίνουν》 με τίποτα...
Μετά από σύμβαση που έκανα με το Μετσόβιο έγιναν κάποια πειράματα προκαταρκτικής διερεύνησης της ευρεσιτεχνίας τα οποία όταν παρέλαβα διαπίστωσα ότι δεν είχαν καταλάβει τι κάνει η ευρεσιτεχνία ακριβώς. Βασικά είχαν επιβάλει φορτία στις διατομές από τους κόμβους τις ανώτατης στάθμης, φορτία που έφθασαν μέχρι και το 35% του σθρ. Αυτό δεν είναι ροπή ευστάθειας που αντιπροσωπεύει να επιβάλει η ευρεσιτεχνία παίρνοντας την δύναμη από το έδαφος . Αυτό που μου έκαναν είναι προένταση των διατομών χωρίς την πάκτωση στο έδαφος. Εν τούτης βελτιώθηκε αισθητά η φέρουσα ικανότητα με αντάλλαγμα την μείωση της πλαστιμότητας. Τότε κατάλαβα ότι κάθε κατασκευή έχει τις δικές της ουδετερότητες και πρέπει να σχεδιάζετε αναλόγως προσαρμόζοντας αναλόγως και την ευρεσιτεχνία μου. Κατάλαβα ότι η προένταση δημιουργεί εκρηκτική αστοχία προπαντός στις μικρές τετράγωνες διατομές των υποστυλωμάτων ενώ στα μεγάλα επιμήκη τοιχώματα έχει θετικά αποτελέσματα. Μου δημιουργήθηκε τότε ένα πρόβλημα που έπρεπε να λύσω. Η αρχική ιδέα ήταν η ενεργοποίηση του μηχανισμού να γίνεται από τους κόμβους της ανώτατης στάθμης. Αυτό απαιτούσε μεγάλη έλξη από το δώμα η οποία όμως επιβάρυνε τις διατομές των υποστυλωμάτων με φορτία και τέρμα η πλαστιμότητα. Έπρεπε να βρω άλλη μέθοδο. Και την βρήκα. Αντί να κάνω την απαραίτητη προένταση από το δώμα για να ανοίξει και να πακτώσει ο μηχανισμός στο έδαφος άλλαξα τακτική και εφαρμόζω την προένταση από την επιφάνεια θεμελίωσης δηλαδή από την επιφάνεια της γης. Αυτό μου έδωσε την δυνατότητα να εφαρμόζω απεριόριστες υδραυλικές εντάσεις έλξης στον μηχανισμό επιτυγχάνοντας ισχυρή πρόσφυση. Αφού έχω ισχυρή πρόσφυση στο έδαφος μπορώ να διαχειριστώ τον υπόλοιπο μηχανισμό από το έδαφος και πάνω όπως θέλω εγώ. Στα υποστυλώματα τοποθετώ το ελατήριο, στα τοιχώματα εφαρμόζω προένταση στις ανώτατες στάθμες όλων των παρειών του, μικρότερης όμως έντασης από αυτή του εδάφους. Έτσι βελτιώνω περισσότερο την φέρουσα ικανότητα της κατασκευής όπως απόδειξαν τα αποτελέσματα της προσομοίωσης που έκανα στο Μετσόβιο. Για τον μηχανισμό τώρα. Αυτός ο μηχανισμός δεν μπορεί να υπολογιστεί με μαθηματικά γιατί η πάκτωση δεν εξαρτάτε από τον όγκο του εδάφους που είναι από επάνω του και τούτο διότι μετατρέπει την αξονική κατακόρυφη έλξη σε οριζόντιες δυνάμεις πίεσης προς το πρανή της γεώτρησης με αποτέλεσμα να δημιουργεί γύρο του μεγάλη εδαφική ζώνη επιρροής φορτίων λόγο τριβής οπότε ο όγκος που διαχειρίζεται από επάνω του είναι πολύ μεγάλος. Τα πάνω ακτίνια μεταβιβάζουν τα φορτία της κατασκευής προς τα πρανή και τα κάτω ανεστραμμένα μεταβιβάζουν τις ανοδικές εντάσεις προς τα πρανή. Για να ισχύσει αυτό πρέπει το ένεμα να μην φθάσει στον μηχανισμό. Αυτό επιτυγχάνεται με ένα μεταλλικό διάφραγμα στρογγυλό κολλημένο στον άνω σωλήνα το οποίο σταματά το ένεμα να φθάσει στα ακτίνια.