Απατο 1

Φιλοσοφικά ερωτήματα και σκέψεις.
Άβαταρ μέλους
Bazoomba
Δημοσιεύσεις: 9002
Εγγραφή: 22 Σεπ 2019, 09:33
Phorum.gr user: Bazoomba

Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Bazoomba » 01 Απρ 2020, 12:58

Τι γνωριζουμε και δεν μπορει να αμφισβητηθει απο κανεναν?
Ζουμε

Ακομα και αν η γεννηση παραμενει για τον καθενα ενα δεδομενο γεγονος ως μια -εκ των εξω- αντιληψη , η αμεση γνωση οτι καποια στιγμη γεννηθηκαμε απουσιαζει.
Οσο και να ανατρεξουμε θα φτασουμε εως ενα σημειο στο οποιο οριοθετειται ο οριζοντας ενθυμησεων, οποτε δεδομενου του οριου η ανθρωπινη υπαρξη μας στην πραγματικοτητα οφειλεται σε ενα συνειδησιακο ξεπεταγμα.Καποια στιγμη, καποια μερα στην ζωη σου διαμορφωθηκε μια εσωτερη σκεψη οτι στην πραγματικοτητα ζεις.Και οχι μονο αυτο, αλλα κρινοντας απο την εκ των εξω εμπειρια ειναι αυτονοητο οτι γεννηθηκες.Ως υποκειμενο περασες απο το σκοταδι στο φως, καποια στιγμη για εσενα αρχισε ο χρονος να κυλα..

Να κυλα? Μα τι ειναι ο χρονος για να κυλα? Βασικα, τι ειναι ο χρονος?

• Ο χρονος ειναι κατι που μετραμε.Μια ποσοτικοποηση εμπειριων, πολλων συνεχομενων τωρα οπως λεει ο Χαιντεγκερ, ως εκ τουτου η εμφανιση τροπων αξιοποιησης αυτης της δυνατοτητας, δηλαδη τα ρολογια ηταν αναποφευκτη.

• Ο χρονος ακολουθει μια γραμμικη πορεια.Εαν αφησεις ενα μισοφαγωμενο μηλο εκτεθειμενο στο περιβαλλον αυτο θα αποσυντεθει, ποτε δεν θα γινει το αντιστροφο, ποτε ενα μισοφαγωμενο μηλο δεν θα επαναλθει στην πρωτερη κατασταση.Πρωτερη κατασταση?(Λαθος 2ο)
Οι αβιοι, οι εμβιοι οργανισμοι, ο πλανητης στο συνολο, το ιδιο το ηλιακο συστημα ή ακομα πιο περα το συμπαν ολοκληρο ποτε δεν θα επανελθουν σε μια προτερη θεση,οχι σε αυτη τη ζωη.Η εκ των εξω αντιληψη μαρτυρα την μη αντιστρεψιμοτα του φαινομενου του χρονου η οποια συνεπαγεται την μην αντιστρεψιμοτητα του φαινομενου της ζωης.( Εφοσον η συναισθηση της υπαρξης μας συνεπαγεται το πρωτο εκ των εξω χρονικο ερεθισμα). Αρα:

• Ο χρονος ειναι κατα καποιον τροπο ο ενδοκοσμος(για να καλυψουμε Οντολογικα κωλλυματα)τροπος διαρθρωσης της ζωης
Να μια σημαντικη διαπιστωση!

Μα υπαρχει ενα προβλημα στην αναλυση μας: Εαν ισχυουν τα παραπανω ταυτοχρονα με τις πρωταρχικες υπαρκτικες διαπιστωσεις υπαρχει ενα διαστημα στο οποιο εμεις παραδοξολογικα υπαρχουμε χωρις να υπαρχουμε.Εαν η ζωη στο συνολο της για εμας, ειναι το συνειδησιακο ξεπεταγμα με το οποιο αποκτουμε αισθηση της επιρρεουσας χρονικοτητας, τοτε το διαστημα που προηγειται ειναι ενα κενο διαστημα.Ωστοσο η εκ των εξω αντιληψη, επιτρεπει να ειδωθει και να γινει αντιληπτο το φαινομενο της γεννησης.Ολοι εχουμε δει μωρο με τα ματια μας, ολους μας εχει δει μωρο με τα ματια του…
Και σιγουρα το μονο που μπορουμε να πουμε αφου παρουμε μια πρωτη γευση(ή πιο περιγραφικα μια οσφρηση) των βιολογικων δυνατοτητων του, ειναι οτι το μωρο υπαρχει.

Βεβαια, ακομα πιο χαωδες για εμας, ειναι το γεγονος οτι το βρεφος διχως ιχνος συνειδησιακης ικανοτητας αντιλαμβανεται με τον ιδιο τροπο το φαινομενο της ζωης
Το βρεφος γεννιεται γνωριζοντας οτι πρεπει να ζησει, διχως εμπειρια για το τι ειναι ζωη! Το μωρο προσπερνωντας το αρχικο εμποδιο τριβωντας μας στα μουτρα το ‘απριορικο ταλεντο’ του, προχωραει ενα βημα παρακατω:
Γνωριζει οχι μονο οτι Πρεπει να ζησει, αλλα και το πως αυτο θα πραγματωθει.Το μωρο γνωριζει τις αναγκες του!
Η ζωη λοιπον διαρθρωνεται χωρις την παρουσια της ενδοκοσμης χρονικοτητας.
Η καλυτερα ειπωμενα, η ζωη διαρθωνεται χωρις την παρουσια της εκ των εξω αντιληπτομενης ενδοκοσμης χρονικοτητας, τουλαχιστον για ενα απειροελαχιστο κλασμα της.

ΤΕΛΟΣ
Τελος?

Η ενοχληση συνεχιζει να υφισταται:
Για ποιον λογο το μωρο ειναι εφοδιασμενο με τις απααιτητες γνωσεις επιβιωσης?
Η πρωτυτερα, γιατι το μωρο γνωριζει οτι πρεπει να ζησει?

Ο Χαιντεγκερ εισαγει στο σημειο αυτο συνδυαστικα με την απριορικη δυνατοτητα της ξεδιπλωσης της ζωης,την αντιστοιχη δυνατοτητα του τερματισμου της.
Στο σημειο αυτο δεν θα ασχοληθουμε με την επιλογη του ορου δυνατοτητα, αλλα με το γεγονος οτι αυτη αποτυπωνεται ταυτοχρονα.Το βρεφος γνωριζει το Πεπερασμενο της υπαρξης του.Αρα το βρεφος γνωριζει οτι αυτη η δυνατοτητα τερματισμου προσεγγιζεται μεσω της χρονησης της αντιστοιχης δυνατοτητας υπαρξης.Για το βρεφος ο χρονος αρχιζει να κυλα πρωτου αυτο αποκτηση συναισθηση στης υπαρξης του.
Για αυτο ο χρονος αρχιζει να κυλα αλλα δεν προκειται για τον χρονο που αντιλαμβανομαστε…

Μα εισαγεις αραγε εναν χρονικο δυισμο? Πως ειναι δυνατον εφοσον δεν μπορεις καν να ορισεις το τι ειναι ο χρονος ?

Εδω δεν διαφαινεται κατι τετοιο, μπορει να ειναι απλα μια υπαρκτικη δυνατοτητα..και να αφορα οχι την διαφοροποιηση της χρονησης αλλα την αντιληπτικη διαφοροποιηση αυτης..

Μα παραμενει ακομα ενα αγκαθι, και αυτο ειναι το φαινομενο της αναδρομης αιτιοτητας,νοουμενη οχι απο την πλευρα της φυσικης, αλλα ως μια αντιληπτικη ανωμαλια(?).
Μια ενεργεια του μελλοντος(μια γνωση που απεκτησα)δυναται να αλλαξει μια κατασταση του παρελθοντος(ενα ερωτημα που εθεσα).

Μα τοτε εχεις απλα προσθεσει μια δυνατοτητα στο μελλον, το παρελθον διαγραφεται οσο ο χρονος κυλα…

Μονο ενα φραγμα καλουμαι να σπασω,το απαραβιαστο του παρελθοντος.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Bazoomba την 01 Απρ 2020, 23:14, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
ΓΑΛΗ έγραψε:
09 Φεβ 2021, 16:09
Προσωπικώς, βρίσκω πολύ πιο γελοία -και σε κάποιο βαθμό επίσης γραφική- τη μεταξωτή θολούρα του σοβαροφανούς λόγου.

αλασκα15++
Δημοσιεύσεις: 443
Εγγραφή: 20 Οκτ 2019, 21:22

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από αλασκα15++ » 01 Απρ 2020, 17:07

Bazoomba έγραψε:
01 Απρ 2020, 12:58
Τι γνωριζουμε και δεν μπορει να αμφισβητηθει απο κανεναν?
Ζουμε

Ακομα και αν η γεννηση παραμενει για τον καθενα ενα δεδομενο γεγονος ως μια -εκ των εξω- αντιληψη , η αμεση γνωση οτι καποια στιγμη γεννηθηκαμε απουσιαζει.
Οσο και να ανατρεξουμε θα φτασουμε εως ενα σημειο στο οποιο οριοθετειται ο οριζοντας ενθυμησεων, οποτε δεδομενου του οριου η ανθρωπινη υπαρξη μας στην πραγματικοτητα οφειλεται σε ενα συνειδησιακο ξεπεταγμα.Καποια στιγμη, καποια μερα στην ζωη σου διαμορφωθηκε μια εσωτερη σκεψη οτι στην πραγματικοτητα ζεις.Και οχι μονο αυτο, αλλα κρινοντας απο την εκ των εξω εμπειρια ειναι αυτονοητο οτι γεννηθηκες.Ως υποκειμενο περασες απο το σκοταδι στο φως, καποια στιγμη για εσενα αρχισε ο χρονος να κυλα..

Να κυλα? Μα τι ειναι ο χρονος για να κυλα? Βασικα, τι ειναι ο χρονος?

• Ο χρονος ειναι κατι που μετραμε.Μια ποσοτικοποηση εμπειριων, πολλων συνεχομενων τωρα οπως λεει ο Χαιντεγκερ, ως εκ τουτου η εμφανιση τροπων αξιοποιησης αυτης της δυνατοτητας, δηλαδη τα ρολογια ηταν αναποφευκτη.

• Ο χρονος ακολουθει μια γραμμικη πορεια.Εαν αφησεις ενα μισοφαγωμενο μηλο εκτεθειμενο στο περιβαλλον αυτο θα αποσυντεθει, ποτε δεν θα γινει το αντιστροφο, ποτε ενα μισοφαγωμενο μηλο δεν θα επαναλθει στην πρωτερη κατασταση.Πρωτερη κατασταση?(Λαθος 2ο)
Οι αβιοι, οι εμβιοι οργανισμοι, ο πλανητης στο συνολο, το ιδιο το ηλιακο συστημα ή ακομα πιο περα το συμπαν ολοκληρο ποτε δεν θα επανελθουν σε μια προτερη θεση,οχι σε αυτη τη ζωη.Η εκ των εξω αντιληψη μαρτυρα την μη αντιστρεψιμοτα του φαινομενου του χρονου η οποια συνεπαγεται την μην αντιστρεψιμοτητα του φαινομενου της ζωης.( Εφοσον η συναισθηση της υπαρξης μας συνεπαγεται το πρωτο εκ των εξω χρονικο ερεθισμα). Αρα:

• Ο χρονος ειναι κατα καποιον τροπο ο ενδοκοσμος(για να καλυψουμε Οντολογικα κωλλυματα)τροπος διαρθρωσης της ζωης
Να μια σημαντικη διαπιστωση!

Μα υπαρχει ενα προβλημα στην αναλυση μας: Εαν ισχυουν τα παραπανω ταυτοχρονα με τις πρωταρχικες υπαρκτικες διαπιστωσεις υπαρχει ενα διαστημα στο οποιο εμεις παραδοξολογικα υπαρχουμε χωρις να υπαρχουμε.Εαν η ζωη στο συνολο της για εμας, ειναι το συνειδησιακο ξεπεταγμα με το οποιο αποκτουμε αισθηση της επιρρεουσας χρονικοτητας, τοτε το διαστημα που προηγειται ειναι ενα κενο διαστημα.Ωστοσο η εκ των εξω αντιληψη, επιτρεπει να ειδωθει και να γινει αντιληπτο το φαινομενο της γεννησης.Ολοι εχουμε δει μωρο με τα ματια μας, ολους μας εχει δει μωρο με τα ματια του…
Και σιγουρα το μονο που μπορουμε να πουμε αφου παρουμε μια πρωτη γευση(ή πιο περιγραφικα μια οσφρηση) των βιολογικων δυνατοτητων του, ειναι οτι το μωρο υπαρχει.

Βεβαια, ακομα πιο χαωδες για εμας, ειναι το γεγονος οτι το μωρο διχως ιχνος συνειδησιακης ικανοτητας αντιλαμβανεται με τον ιδιο τροπο το φαινομενο της ζωης
Το μωρο γεννιεται γνωριζοντας οτι πρεπει να ζησει, διχως εμπειρια για το τι ειναι ζωη! Το μωρο προσπερνωντας το αρχικο εμποδιο τριβωντας μας στα μουτρα το ‘απριορικο ταλεντο’ του, προχωραει ενα βημα παρακατω:
Γνωριζει οχι μονο οτι Πρεπει να ζησει, αλλα και το πως αυτο θα πραγματωθει.Το μωρο γνωριζει τις αναγκες του!
Η ζωη λοιπον διαρθρωνεται χωρις την παρουσια της ενδοκοσμης χρονικοτητας.
Η καλυτερα ειπωμενα, η ζωη διαρθωνεται χωρις την παρουσια της εκ των εξω αντιληπτομενης ενδοκοσμης χρονικοτητας, τουλαχιστον για ενα απειροελαχιστο κλασμα της.

ΤΕΛΟΣ
Τελος?

Η ενοχληση συνεχιζει να υφισταται:
Για ποιον λογο το μωρο ειναι εφοδιασμενο με τις απααιτητες γνωσεις επιβιωσης?
Η πρωτυτερα, γιατι το μωρο γνωριζει οτι πρεπει να ζησει?

Ο Χαιντεγκερ εισαγει στο σημειο αυτο συνδυαστικα με την απριορικη δυνατοτητα της ξεδιπλωσης της ζωης,την αντιστοιχη δυνατοτητα του τερματισμου της.
Στο σημειο αυτο δεν θα ασχοληθουμε με την επιλογη του ορου δυνατοτητα, αλλα με το γεγονος οτι αυτη αποτυπωνεται ταυτοχρονα.Το βρεφος γνωριζει το Πεπερασμενο της υπαρξης του.Αρα το βρεφος γνωριζει οτι αυτη η δυνατοτητα τερματισμου προσεγγιζεται μεσω της χρονησης της αντιστοιχης δυνατοτητας υπαρξης.Για το βρεφος ο χρονος αρχιζει να κυλα πρωτου αυτο αποκτηση συναισθηση στης υπαρξης του.
Για αυτο ο χρονος αρχιζει να κυλα αλλα δεν προκειται για τον χρονο που αντιλαμβανομαστε…

Μα εισαγεις αραγε εναν χρονικο δυισμο? Πως ειναι δυνατον εφοσον δεν μπορεις καν να ορισεις το τι ειναι ο χρονος ?

Εδω δεν διαφαινεται κατι τετοιο, μπορει να ειναι απλα μια υπαρκτικη δυνατοτητα..και να αφορα οχι την διαφοροποιηση της χρονησης αλλα την αντιληπτικη διαφοροποιηση αυτης..

Μα παραμενει ακομα ενα αγκαθι, και αυτο ειναι το φαινομενο της αναδρομης αιτιοτητας,νοουμενη οχι απο την πλευρα της φυσικης, αλλα ως μια αντιληπτικη ανωμαλια(?).
Μια ενεργεια του μελλοντος(μια γνωση που απεκτησα)δυναται να αλλαξει μια κατασταση του παρελθοντος(ενα ερωτημα που εθεσα).

Μα τοτε εχεις απλα προσθεσει μια δυνατοτητα στο μελλον, το παρελθον διαγραφεται οσο ο χρονος κυλα…

Μονο ενα φραγμα καλουμαι να σπασω,το απαραβιαστο του παρελθοντος.
Στην αρχή γράφεις την λέξη "ζούμε " και μετά , νομίζω , πως αναφέρεσαι μόνο στο "ζω".
Η γνώμη μου: Από την γέννηση μέχρι τον θάνατο "ζούμε ", και σ' αυτό τον χρόνο, αυτό το διάστημα βιώνουμε κάτι κοινό με άλλα όντα ,άλλους ανθρώπους. Έχω τη εντύπωση πως ο Χάιντεγκερ ήταν μοναχικός και τόσο προσκολλημένος στον θάνατο και αυτό το διάστημα πριν τον θάνατο προσπαθεί να το περπατήσει με κλειστά τα μάτια.
Και κάτι παρόμοιο κατάλαβα διαβάζοντας το κειμενό σου : είσαι τόσο απασχολημένος μ' αυτά τα δύο σημεία , την γέννηση και τον θάνατο και το ενδιάμεσα, τον χρόνο που βρίσκεται ανάμεσα σ' αυτά τα δύο σημεία , τον παραβλέπεις ή τουλάχιστον από τα γραφομενά σου φαίνεται ότι τον παραβλέπεις.

Άβαταρ μέλους
Niki
Δημοσιεύσεις: 5545
Εγγραφή: 04 Μαρ 2020, 08:33
Phorum.gr user: Niki

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Niki » 01 Απρ 2020, 17:10

διάβασα το μισό με μεγάλη θέληση αλλά με κούρασε. :oops:
Μια ειλικρινή συγνώμη που στήριξα και ψήφισα ΝΔ.

Άβαταρ μέλους
Γενιά της Αμαρτίας
Δημοσιεύσεις: 9229
Εγγραφή: 09 Μαρ 2019, 23:03
Phorum.gr user: Γενιά των 700
Τοποθεσία: Εμπροσθοφυλακή.

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Γενιά της Αμαρτίας » 01 Απρ 2020, 17:37

Bazoomba έγραψε:
01 Απρ 2020, 12:58
Τι γνωριζουμε και δεν μπορει να αμφισβητηθει απο κανεναν?
Ζουμε

Ακομα και αν η γεννηση παραμενει για τον καθενα ενα δεδομενο γεγονος ως μια -εκ των εξω- αντιληψη , η αμεση γνωση οτι καποια στιγμη γεννηθηκαμε απουσιαζει.
Οσο και να ανατρεξουμε θα φτασουμε εως ενα σημειο στο οποιο οριοθετειται ο οριζοντας ενθυμησεων, οποτε δεδομενου του οριου η ανθρωπινη υπαρξη μας στην πραγματικοτητα οφειλεται σε ενα συνειδησιακο ξεπεταγμα.Καποια στιγμη, καποια μερα στην ζωη σου διαμορφωθηκε μια εσωτερη σκεψη οτι στην πραγματικοτητα ζεις.Και οχι μονο αυτο, αλλα κρινοντας απο την εκ των εξω εμπειρια ειναι αυτονοητο οτι γεννηθηκες.Ως υποκειμενο περασες απο το σκοταδι στο φως, καποια στιγμη για εσενα αρχισε ο χρονος να κυλα..

Να κυλα? Μα τι ειναι ο χρονος για να κυλα? Βασικα, τι ειναι ο χρονος?

• Ο χρονος ειναι κατι που μετραμε.Μια ποσοτικοποηση εμπειριων, πολλων συνεχομενων τωρα οπως λεει ο Χαιντεγκερ, ως εκ τουτου η εμφανιση τροπων αξιοποιησης αυτης της δυνατοτητας, δηλαδη τα ρολογια ηταν αναποφευκτη.

• Ο χρονος ακολουθει μια γραμμικη πορεια.Εαν αφησεις ενα μισοφαγωμενο μηλο εκτεθειμενο στο περιβαλλον αυτο θα αποσυντεθει, ποτε δεν θα γινει το αντιστροφο, ποτε ενα μισοφαγωμενο μηλο δεν θα επαναλθει στην πρωτερη κατασταση.Πρωτερη κατασταση?(Λαθος 2ο)
Οι αβιοι, οι εμβιοι οργανισμοι, ο πλανητης στο συνολο, το ιδιο το ηλιακο συστημα ή ακομα πιο περα το συμπαν ολοκληρο ποτε δεν θα επανελθουν σε μια προτερη θεση,οχι σε αυτη τη ζωη.Η εκ των εξω αντιληψη μαρτυρα την μη αντιστρεψιμοτα του φαινομενου του χρονου η οποια συνεπαγεται την μην αντιστρεψιμοτητα του φαινομενου της ζωης.( Εφοσον η συναισθηση της υπαρξης μας συνεπαγεται το πρωτο εκ των εξω χρονικο ερεθισμα). Αρα:

• Ο χρονος ειναι κατα καποιον τροπο ο ενδοκοσμος(για να καλυψουμε Οντολογικα κωλλυματα)τροπος διαρθρωσης της ζωης
Να μια σημαντικη διαπιστωση!

Μα υπαρχει ενα προβλημα στην αναλυση μας: Εαν ισχυουν τα παραπανω ταυτοχρονα με τις πρωταρχικες υπαρκτικες διαπιστωσεις υπαρχει ενα διαστημα στο οποιο εμεις παραδοξολογικα υπαρχουμε χωρις να υπαρχουμε.Εαν η ζωη στο συνολο της για εμας, ειναι το συνειδησιακο ξεπεταγμα με το οποιο αποκτουμε αισθηση της επιρρεουσας χρονικοτητας, τοτε το διαστημα που προηγειται ειναι ενα κενο διαστημα.Ωστοσο η εκ των εξω αντιληψη, επιτρεπει να ειδωθει και να γινει αντιληπτο το φαινομενο της γεννησης.Ολοι εχουμε δει μωρο με τα ματια μας, ολους μας εχει δει μωρο με τα ματια του…
Και σιγουρα το μονο που μπορουμε να πουμε αφου παρουμε μια πρωτη γευση(ή πιο περιγραφικα μια οσφρηση) των βιολογικων δυνατοτητων του, ειναι οτι το μωρο υπαρχει.

Βεβαια, ακομα πιο χαωδες για εμας, ειναι το γεγονος οτι το μωρο διχως ιχνος συνειδησιακης ικανοτητας αντιλαμβανεται με τον ιδιο τροπο το φαινομενο της ζωης
Το μωρο γεννιεται γνωριζοντας οτι πρεπει να ζησει, διχως εμπειρια για το τι ειναι ζωη! Το μωρο προσπερνωντας το αρχικο εμποδιο τριβωντας μας στα μουτρα το ‘απριορικο ταλεντο’ του, προχωραει ενα βημα παρακατω:
Γνωριζει οχι μονο οτι Πρεπει να ζησει, αλλα και το πως αυτο θα πραγματωθει.Το μωρο γνωριζει τις αναγκες του!
Η ζωη λοιπον διαρθρωνεται χωρις την παρουσια της ενδοκοσμης χρονικοτητας.
Η καλυτερα ειπωμενα, η ζωη διαρθωνεται χωρις την παρουσια της εκ των εξω αντιληπτομενης ενδοκοσμης χρονικοτητας, τουλαχιστον για ενα απειροελαχιστο κλασμα της.

ΤΕΛΟΣ
Τελος?

Η ενοχληση συνεχιζει να υφισταται:
Για ποιον λογο το μωρο ειναι εφοδιασμενο με τις απααιτητες γνωσεις επιβιωσης?
Η πρωτυτερα, γιατι το μωρο γνωριζει οτι πρεπει να ζησει?

Ο Χαιντεγκερ εισαγει στο σημειο αυτο συνδυαστικα με την απριορικη δυνατοτητα της ξεδιπλωσης της ζωης,την αντιστοιχη δυνατοτητα του τερματισμου της.
Στο σημειο αυτο δεν θα ασχοληθουμε με την επιλογη του ορου δυνατοτητα, αλλα με το γεγονος οτι αυτη αποτυπωνεται ταυτοχρονα.Το βρεφος γνωριζει το Πεπερασμενο της υπαρξης του.Αρα το βρεφος γνωριζει οτι αυτη η δυνατοτητα τερματισμου προσεγγιζεται μεσω της χρονησης της αντιστοιχης δυνατοτητας υπαρξης.Για το βρεφος ο χρονος αρχιζει να κυλα πρωτου αυτο αποκτηση συναισθηση στης υπαρξης του.
Για αυτο ο χρονος αρχιζει να κυλα αλλα δεν προκειται για τον χρονο που αντιλαμβανομαστε…

Μα εισαγεις αραγε εναν χρονικο δυισμο? Πως ειναι δυνατον εφοσον δεν μπορεις καν να ορισεις το τι ειναι ο χρονος ?

Εδω δεν διαφαινεται κατι τετοιο, μπορει να ειναι απλα μια υπαρκτικη δυνατοτητα..και να αφορα οχι την διαφοροποιηση της χρονησης αλλα την αντιληπτικη διαφοροποιηση αυτης..

Μα παραμενει ακομα ενα αγκαθι, και αυτο ειναι το φαινομενο της αναδρομης αιτιοτητας,νοουμενη οχι απο την πλευρα της φυσικης, αλλα ως μια αντιληπτικη ανωμαλια(?).
Μια ενεργεια του μελλοντος(μια γνωση που απεκτησα)δυναται να αλλαξει μια κατασταση του παρελθοντος(ενα ερωτημα που εθεσα).

Μα τοτε εχεις απλα προσθεσει μια δυνατοτητα στο μελλον, το παρελθον διαγραφεται οσο ο χρονος κυλα…

Μονο ενα φραγμα καλουμαι να σπασω,το απαραβιαστο του παρελθοντος.
Όσα έχουμε ζήσει κάτω από την ηλικία των 5 είναι υπερβολικά δύσκολο να τα θυμηθούμε, αλλά τα έχουμε ζήσει απόλυτα. Απλά τα έχουμε απωθήσει τόσο πολύ στο ασυνείδητο που δεν πρόκειται να τα βρούμε, δεν θα βρούμε τη βρεφική ηλικία όση συνείδηση και να αποκτήσουμε. Σου λείπει η φρουδική ανάλυση. Το μωρό σ' ένα αγχώδες παρόν.

Ο χρόνος μετριέται με την αλλαγή και με την ταχύτητά της ίσως. Σκέψου μια παγωμένη εικόνα, όπου τίποτα δεν αλλάζει. Έχει νόημα να μιλάμε για χρόνο; Πως και τι θα χρονομετρήσεις; Νομίζω ότι κάπου κάπου μιλάς για εντροπία.

Ο υπαρξισμός προσπάθησε να αντιστρέψει το cogito. Κατ' εμέ ήταν μια προσπάθεια που πέτυχε. Γιατί αλλιώς σκεφτόμαστε ανάποδα. Πρώτα υπάρχουμε και μετά σκεφτόμαστε.
Έτσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει.

Άβαταρ μέλους
Veni Vidi Vici
Δημοσιεύσεις: 3027
Εγγραφή: 14 Μαρ 2020, 10:25

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Veni Vidi Vici » 08 Απρ 2020, 05:46

Τρεις το πρωί,
το πρόσωπό σου ραγισμένο στο μυαλό μου,
στα γκρίζα φώτα σε ζητώ.
Τρεις το πρωί,
και δεν αντέχω να μιλώ στον εαυτό μου,
για σένα μόνο ξενυχτώ ...

Δεν ξέρω αύριο πού θα `μαι,
αν σε ξεχάσω, αν σε θυμάμαι.
Δεν ξέρω αύριο πού θα `μαι,
απόψε χάνομαι για σένα
και φοβάμαι!
Αlea jacta est

Άβαταρ μέλους
Πορφύριος Εξαρχίδης
Δημοσιεύσεις: 9706
Εγγραφή: 17 Μάιος 2018, 10:03
Phorum.gr user: Πορφύριος Εξαρχίδης

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πορφύριος Εξαρχίδης » 08 Απρ 2020, 11:30

Το μωρό δεν έχει συνείδηση εαυτού. Έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Είχε το χρόνο να το αναπτύξει στη μήτρα άρα δεν έδρασε η φύση ανεξάρτητα από τον χρόνο. Είναι περιττό να παραδοξολογούμε επάνω στο "γιατί" των μηχανισμών που υπαγορεύουν σε ένα βρέφος την επιβίωση απλούστατα επειδή δεν υπάρχει απάντηση. Είμαστε το αποτέλεσμα κάποιων ευτυχών συγκυριών και συμπτώσεων.
Δεν είναι επίσης αυταπόδεικτο ότι το βρέφος γνωρίζει το πεπερασμένο της ύπαρξης και τη δική του θνητότητα. Ξέρει ότι πεινάει. Ξέρει ότι διψάει.

Ο χρόνος υφίσταται ανεξάρτητα από εμάς. Δεν τον έχουμε ανακαλύψει. Το σύνολο των συσσωρευμένων εμπειριών μας, η μνήμη και τα αποτελέσματά της επάνω σε συμπεριφορές ή θεωρήσεις όντως διέπονται από ρευστότητα. Το "είναι" είναι ένας βρόμικος καθρέπτης που αντανακλά το παρελθόν και προσθέτει ή αφαιρεί ανάλογα. Δεν είμαστε αποτέλεσμα της μνήμης μας. Είμαστε αποτέλεσμα αυτού που επιλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα.

Άβαταρ μέλους
Bazoomba
Δημοσιεύσεις: 9002
Εγγραφή: 22 Σεπ 2019, 09:33
Phorum.gr user: Bazoomba

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Bazoomba » 08 Απρ 2020, 13:29

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε:
08 Απρ 2020, 11:30
Ναι.
Τοποθετησα στο προσωπο του βρεφους την ιδια την ζωη. Το πως ενα μωρο παυει να ειναι μωρο στην πραγματικοτητα αντιστοιχει στο γιατι αναπτυσσεται η ζωη με τον τροπο που αναπτυσσεται.

Εχει καν νοημα μια τετοια διερευνηση; Ο τυπας που κανω μενσιο παραπανω μας λεει ναι..
Δεν ειχα τι να κανω και ακολουθησα την συμβουλη του.
Ερωτηματοθεσια λοιπον και μαλιστα δυσκολη...

Πριν τις ευτυχεις συγκυριες και τις συμπτωσεις ορθωνεται η πρωταρχικη δυνατοτητα που τις καθιστα μπορετες, αυτη της πραγματωσης της ζωης σε πεισμα των ενδοκοσμων συγκυριων. Ο Σοπεναουερ περιγραφει-ονοματιζει το παραπανω ως βουληση και για τον ιδιο ειναι οτι πιο.βιαιο μπορει να διανοηθει η ανθρωπινη διανοια, γιατι διαρθρωνεται σε βαρος της ιδιας. Ετσι το νοημα της αυτοσυντηρησης και των τυχαιων μηχανισμων στην περιπτωση μας χανει λιγη απο την λαμψη της,δεν εξηγουν αυτο που ζηταμε γιατι οι τυχαιες διεργασιες απλα συνεπικουρουν στην εκπληρωση της πρωταρχικης δυνατοτητας, στην βιαιη πραγματωση της. Επανερχομαστε λοιπον:

Το μωρο-ζωη γνωριζει αυτο το ενδοκοσμο παιχνιδι γιατι εξαρχης ειναι κομματι του. Δεν ειχε τον χρονο για να αναπτυξει το ενστικτο του Ζειν, αλλα γεννηθηκε με αυτο,απο την στιγμη που 2 διακριτες ποιοτητες ενωθηκαν σε αυτη τη μοναδα. Το μωρο στην μητρα εχει (με την συμβατικη σημασια )χρονο, μοναχα για να αναπτυξει ,χαρην των τυχαιων διεργασιων, τις ικανοτητες για την μετεπειτα Εκ-πληρωση.Εντος αυτου υπαγεται η γνωση οτι πειναει ή οτι διψαει.Αρα το πεπερασμενο της υπαρξης τοποθετειται πριν απο τις προκειμενες δυνατοτητες του ζωντος οντος.Υπο αυτη τη σκοπια η εννοια της συμβατικης χρονικοτητας φευγει απο το καδρο της αναλυσης μας.

Εαν η ζωη παλευει για να υπαρξει ενδοκοσμα,δηλαδη να Μορφωθει, κατα τον ενδεδειγμενο τροπο που περιγραφουν οι συμπτωσεις που αναφερεις, τοτε μπορουμε να υποθεσουμε οτι παλευει αντιμαχομενη την αντιθετη κατασταση της. Φανταζομαι ετσι,βλεποντας απο το παραθυρο το μουντο σκηνικο που συνθετει η κακοκαιρια, οτι Ζωη και Θανατος, Ειναι και Μηδεν, ειναι ενωμενα πριν γινει ο προσωρινος διαχωρισμος.

Σκεψου τον γαμο σου: Με την γυναικα σου ειστε ενωμενοι, παρ'ολα αυτα εσυ επιζητας να γαμισεις μουναρες, δεν την θες πια. Αλλα στην σκεψη οτι με το διαζυγιο ακολουθει διατροφη επανερχεσαι σε αυτην απροθυμα. Ε λοιπον, το Μωρο -Ζωη γνωριζει πριν μορφωθει οτι πρεπει να χαρει τον λιγοστο χρονο του πριν γυρισει στην μιζερια της ανυπαρξιας.

Τι καναμε τωρα? Επιτυχαμε, αποσπωνταςτο κειμενο απο το προσωπο του βρεφους, να θεμελιοποιησουμε το φαινομενο του ιδιου το χρονου. Εαν ο χρονος κατα την συγχρονη κοσμολογια δημιουργειται ταυτοχρονα με τον κοσμο, διευρυνοντας την αντιληψη για το τι ειναι ζωη , καταφεραμε να εισαγουμε εναν περιεργο χρονικο δυισμο ο οποιος υπερβαινει τον χρονο οπως ο Αινσταιν τον γνωρισε. Προκειται για τον Αρχεγονο χρονο οπως τον ονοματησε ο Χαιντεγκερ, εναν χρονο που προηγειται του ενδοκοσμου Ειναι μας, ως συστατικο στοιχειο του Ειναι εν γενει
ΓΑΛΗ έγραψε:
09 Φεβ 2021, 16:09
Προσωπικώς, βρίσκω πολύ πιο γελοία -και σε κάποιο βαθμό επίσης γραφική- τη μεταξωτή θολούρα του σοβαροφανούς λόγου.

Άβαταρ μέλους
Πορφύριος Εξαρχίδης
Δημοσιεύσεις: 9706
Εγγραφή: 17 Μάιος 2018, 10:03
Phorum.gr user: Πορφύριος Εξαρχίδης

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πορφύριος Εξαρχίδης » 09 Απρ 2020, 12:12

Bazoomba έγραψε:
08 Απρ 2020, 13:29
Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε:
08 Απρ 2020, 11:30
Ναι.
Τοποθετησα στο προσωπο του βρεφους την ιδια την ζωη. Το πως ενα μωρο παυει να ειναι μωρο στην πραγματικοτητα αντιστοιχει στο γιατι αναπτυσσεται η ζωη με τον τροπο που αναπτυσσεται.

Εχει καν νοημα μια τετοια διερευνηση; Ο τυπας που κανω μενσιο παραπανω μας λεει ναι..
Δεν ειχα τι να κανω και ακολουθησα την συμβουλη του.
Ερωτηματοθεσια λοιπον και μαλιστα δυσκολη...

Πριν τις ευτυχεις συγκυριες και τις συμπτωσεις ορθωνεται η πρωταρχικη δυνατοτητα που τις καθιστα μπορετες, αυτη της πραγματωσης της ζωης σε πεισμα των ενδοκοσμων συγκυριων. Ο Σοπεναουερ περιγραφει-ονοματιζει το παραπανω ως βουληση και για τον ιδιο ειναι οτι πιο.βιαιο μπορει να διανοηθει η ανθρωπινη διανοια, γιατι διαρθρωνεται σε βαρος της ιδιας. Ετσι το νοημα της αυτοσυντηρησης και των τυχαιων μηχανισμων στην περιπτωση μας χανει λιγη απο την λαμψη της,δεν εξηγουν αυτο που ζηταμε γιατι οι τυχαιες διεργασιες απλα συνεπικουρουν στην εκπληρωση της πρωταρχικης δυνατοτητας, στην βιαιη πραγματωση της. Επανερχομαστε λοιπον:

Το μωρο-ζωη γνωριζει αυτο το ενδοκοσμο παιχνιδι γιατι εξαρχης ειναι κομματι του. Δεν ειχε τον χρονο για να αναπτυξει το ενστικτο του Ζειν, αλλα γεννηθηκε με αυτο,απο την στιγμη που 2 διακριτες ποιοτητες ενωθηκαν σε αυτη τη μοναδα. Το μωρο στην μητρα εχει (με την συμβατικη σημασια )χρονο, μοναχα για να αναπτυξει ,χαρην των τυχαιων διεργασιων, τις ικανοτητες για την μετεπειτα Εκ-πληρωση.Εντος αυτου υπαγεται η γνωση οτι πειναει ή οτι διψαει.Αρα το πεπερασμενο της υπαρξης τοποθετειται πριν απο τις προκειμενες δυνατοτητες του ζωντος οντος.Υπο αυτη τη σκοπια η εννοια της συμβατικης χρονικοτητας φευγει απο το καδρο της αναλυσης μας.

Εαν η ζωη παλευει για να υπαρξει ενδοκοσμα,δηλαδη να Μορφωθει, κατα τον ενδεδειγμενο τροπο που περιγραφουν οι συμπτωσεις που αναφερεις, τοτε μπορουμε να υποθεσουμε οτι παλευει αντιμαχομενη την αντιθετη κατασταση της. Φανταζομαι ετσι,βλεποντας απο το παραθυρο το μουντο σκηνικο που συνθετει η κακοκαιρια, οτι Ζωη και Θανατος, Ειναι και Μηδεν, ειναι ενωμενα πριν γινει ο προσωρινος διαχωρισμος.

Σκεψου τον γαμο σου: Με την γυναικα σου ειστε ενωμενοι, παρ'ολα αυτα εσυ επιζητας να γαμισεις μουναρες, δεν την θες πια. Αλλα στην σκεψη οτι με το διαζυγιο ακολουθει διατροφη επανερχεσαι σε αυτην απροθυμα. Ε λοιπον, το Μωρο -Ζωη γνωριζει πριν μορφωθει οτι πρεπει να χαρει τον λιγοστο χρονο του πριν γυρισει στην μιζερια της ανυπαρξιας.

Τι καναμε τωρα? Επιτυχαμε, αποσπωνταςτο κειμενο απο το προσωπο του βρεφους, να θεμελιοποιησουμε το φαινομενο του ιδιου το χρονου. Εαν ο χρονος κατα την συγχρονη κοσμολογια δημιουργειται ταυτοχρονα με τον κοσμο, διευρυνοντας την αντιληψη για το τι ειναι ζωη , καταφεραμε να εισαγουμε εναν περιεργο χρονικο δυισμο ο οποιος υπερβαινει τον χρονο οπως ο Αινσταιν τον γνωρισε. Προκειται για τον Αρχεγονο χρονο οπως τον ονοματησε ο Χαιντεγκερ, εναν χρονο που προηγειται του ενδοκοσμου Ειναι μας, ως συστατικο στοιχειο του Ειναι εν γενει
Ο Χάιντεγκερ θεωρεί ότι η ζωή μας δεν είναι μια σειρά στιγμών που τοποθετούνται αριστοτελικά γραμμικά σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Θεωρεί ότι ανά πάσα στιγμή είμαστε το σύνολο των παρελθόν/παρόν/μέλλον κι ότι η εφημερότητά μας είναι η διαδικασία αυτών των τριών διαστάσεων.
Το παρόν για αυτόν δεν είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς "τώρα" μα κάτι που πραγματώνεται σε συνάρτηση με το μέλλον και το παρελθόν.
Αυτό το ονομάζει έκσταση (η αίσθηση του "είναι" σε σχεδόν θρησκευτικούς όρους). Δεν λέει πουθενά ότι το μωρό γεννιέται με τη γνώση της περάτωσής του. Δεν θα μπορούσε να το γνωρίζει. Τουτέστιν, τα συμπεράσματά σου είναι αυθαίρετα.

Ας υποθέσουμε όμως όπως λες ότι η ζωή δρα αντιμαχόμενη την μη-ύπαρξη. Και πάλι αποτελεί λογικό άλμα το συμπέρασμα ότι με κάποιο τρόπο συνυπάρχουν. Το ένα προυποθέτει την απουσία του άλλου. Στο μουντό σκηνικό ο σπόρος της ζωής βρίσκεται σε λήθαργο, σε κουκούλι. Περιμένει. Είναι ζωή.

Στο ζήτημα του γάμου μου επιθυμώ την γυναίκα μου. Είναι κι αυτή μουνάρα. Απλά επιθυμώ κι άλλες γυναίκες όπως κι αυτή επιθυμεί άλλους άντρες. Δεν είναι ο συνειδητός φόβος της ανυπαρξίας που με ωθεί αλλά το σεξουαλικό ένστικτο. Δεν είμαι σίγουρος βέβαια γι' αυτό.

Στο τελευταίο δεν διαφωνώ ακριβώς. Πρέπει όμως να λάβεις υπόψη ότι είμαστε αποτέλεσμα όχι της μικρής ζωής μας αλλά μιας σειράς εξελίξεων. Δεν βρεθήκαμε σε μια στιγμή ανεξάρτητα από το περιβάλλον. Είμαστε το αποτέλεσμα άπειρων εξελικτικών μεταλλάξεων. Του χρόνου αυτών των μεταλλάξεων. Και ναι, αυτός ο χρόνος είναι το κύριο συστατικό του είναι μας.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Πορφύριος Εξαρχίδης την 09 Απρ 2020, 12:38, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.

Άβαταρ μέλους
sys3x
Δημοσιεύσεις: 37590
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 21:40
Τοποθεσία: m lagou

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από sys3x » 09 Απρ 2020, 12:21

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε:
08 Απρ 2020, 11:30
Το μωρό δεν έχει συνείδηση εαυτού. Έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Είχε το χρόνο να το αναπτύξει στη μήτρα άρα δεν έδρασε η φύση ανεξάρτητα από τον χρόνο. Είναι περιττό να παραδοξολογούμε επάνω στο "γιατί" των μηχανισμών που υπαγορεύουν σε ένα βρέφος την επιβίωση απλούστατα επειδή δεν υπάρχει απάντηση. Είμαστε το αποτέλεσμα κάποιων ευτυχών συγκυριών και συμπτώσεων.
Δεν είναι επίσης αυταπόδεικτο ότι το βρέφος γνωρίζει το πεπερασμένο της ύπαρξης και τη δική του θνητότητα. Ξέρει ότι πεινάει. Ξέρει ότι διψάει.

Ο χρόνος υφίσταται ανεξάρτητα από εμάς. Δεν τον έχουμε ανακαλύψει. Το σύνολο των συσσωρευμένων εμπειριών μας, η μνήμη και τα αποτελέσματά της επάνω σε συμπεριφορές ή θεωρήσεις όντως διέπονται από ρευστότητα. Το "είναι" είναι ένας βρόμικος καθρέπτης που αντανακλά το παρελθόν και προσθέτει ή αφαιρεί ανάλογα. Δεν είμαστε αποτέλεσμα της μνήμης μας. Είμαστε αποτέλεσμα αυτού που επιλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα.
Πράγματι πόρφυ, η γαμημένη η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις, για να πετύχεις την μέγιστη ασφάλεια (μήτρα πχ, καραντίνα, ε;) πρέπει να απομονώσεις και να απομονωθείς, να μην έχεις σχεδόν καμία ελευθερία, ολόκληρο το υπόλοιπο σύμπαν είναι ακραία εχθρικό, χαώδες αλλά σου δίνει (την αίσθηση τουλάχιστον της) "ελευθερία(ς)".
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

.

Άβαταρ μέλους
Πορφύριος Εξαρχίδης
Δημοσιεύσεις: 9706
Εγγραφή: 17 Μάιος 2018, 10:03
Phorum.gr user: Πορφύριος Εξαρχίδης

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πορφύριος Εξαρχίδης » 09 Απρ 2020, 12:46

sys3x έγραψε:
09 Απρ 2020, 12:21
Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε:
08 Απρ 2020, 11:30
Το μωρό δεν έχει συνείδηση εαυτού. Έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Είχε το χρόνο να το αναπτύξει στη μήτρα άρα δεν έδρασε η φύση ανεξάρτητα από τον χρόνο. Είναι περιττό να παραδοξολογούμε επάνω στο "γιατί" των μηχανισμών που υπαγορεύουν σε ένα βρέφος την επιβίωση απλούστατα επειδή δεν υπάρχει απάντηση. Είμαστε το αποτέλεσμα κάποιων ευτυχών συγκυριών και συμπτώσεων.
Δεν είναι επίσης αυταπόδεικτο ότι το βρέφος γνωρίζει το πεπερασμένο της ύπαρξης και τη δική του θνητότητα. Ξέρει ότι πεινάει. Ξέρει ότι διψάει.

Ο χρόνος υφίσταται ανεξάρτητα από εμάς. Δεν τον έχουμε ανακαλύψει. Το σύνολο των συσσωρευμένων εμπειριών μας, η μνήμη και τα αποτελέσματά της επάνω σε συμπεριφορές ή θεωρήσεις όντως διέπονται από ρευστότητα. Το "είναι" είναι ένας βρόμικος καθρέπτης που αντανακλά το παρελθόν και προσθέτει ή αφαιρεί ανάλογα. Δεν είμαστε αποτέλεσμα της μνήμης μας. Είμαστε αποτέλεσμα αυτού που επιλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα.
Πράγματι πόρφυ, η γαμημένη η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις, για να πετύχεις την μέγιστη ασφάλεια (μήτρα πχ, καραντίνα, ε;) πρέπει να απομονώσεις και να απομονωθείς, να μην έχεις σχεδόν καμία ελευθερία, ολόκληρο το υπόλοιπο σύμπαν είναι ακραία εχθρικό, χαώδες αλλά σου δίνει (την αίσθηση τουλάχιστον της) "ελευθερία(ς)".
Ομολογώ ότι υπάρχει κάτι το απελευθερωτικό στην απομόνωση μα και μια ακραία ψευδαίσθηση.
Ο ποιητής γράφει: I could be bounded in a nutshell and count myself king of infinite space.
Στην απουσία αντίλογου ανθούν κάθε είδους παράξενων κι ευαίσθητων λουλουδιών που όμως στην παραμικρή παρέμβαση του έξω κόσμου, μαραίνονται.

Το σύμπαν είναι εχθρικό και ψυχρό αλλά σε αυτή την άκρη του, για την ώρα, είμαστε όμορφοι και δυνατοί, ψηλοί σαν τα μεγάλα δέντρα. Γαμάμε, τραγουδάμε και περνάμε φίνα.

Άβαταρ μέλους
sys3x
Δημοσιεύσεις: 37590
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 21:40
Τοποθεσία: m lagou

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από sys3x » 09 Απρ 2020, 12:50

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε:
09 Απρ 2020, 12:46
sys3x έγραψε:
09 Απρ 2020, 12:21
Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε:
08 Απρ 2020, 11:30
Το μωρό δεν έχει συνείδηση εαυτού. Έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Είχε το χρόνο να το αναπτύξει στη μήτρα άρα δεν έδρασε η φύση ανεξάρτητα από τον χρόνο. Είναι περιττό να παραδοξολογούμε επάνω στο "γιατί" των μηχανισμών που υπαγορεύουν σε ένα βρέφος την επιβίωση απλούστατα επειδή δεν υπάρχει απάντηση. Είμαστε το αποτέλεσμα κάποιων ευτυχών συγκυριών και συμπτώσεων.
Δεν είναι επίσης αυταπόδεικτο ότι το βρέφος γνωρίζει το πεπερασμένο της ύπαρξης και τη δική του θνητότητα. Ξέρει ότι πεινάει. Ξέρει ότι διψάει.

Ο χρόνος υφίσταται ανεξάρτητα από εμάς. Δεν τον έχουμε ανακαλύψει. Το σύνολο των συσσωρευμένων εμπειριών μας, η μνήμη και τα αποτελέσματά της επάνω σε συμπεριφορές ή θεωρήσεις όντως διέπονται από ρευστότητα. Το "είναι" είναι ένας βρόμικος καθρέπτης που αντανακλά το παρελθόν και προσθέτει ή αφαιρεί ανάλογα. Δεν είμαστε αποτέλεσμα της μνήμης μας. Είμαστε αποτέλεσμα αυτού που επιλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα.
Πράγματι πόρφυ, η γαμημένη η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις, για να πετύχεις την μέγιστη ασφάλεια (μήτρα πχ, καραντίνα, ε;) πρέπει να απομονώσεις και να απομονωθείς, να μην έχεις σχεδόν καμία ελευθερία, ολόκληρο το υπόλοιπο σύμπαν είναι ακραία εχθρικό, χαώδες αλλά σου δίνει (την αίσθηση τουλάχιστον της) "ελευθερία(ς)".
Ομολογώ ότι υπάρχει κάτι το απελευθερωτικό στην απομόνωση μα και μια ακραία ψευδαίσθηση.
Ο ποιητής γράφει: I could be bounded in a nutshell and count myself king of infinite space.
Στην απουσία αντίλογου ανθούν κάθε είδους παράξενων κι ευαίσθητων λουλουδιών που όμως στην παραμικρή παρέμβαση του έξω κόσμου, μαραίνονται.

Το σύμπαν είναι εχθρικό και ψυχρό αλλά σε αυτή την άκρη του, για την ώρα, είμαστε όμορφοι και δυνατοί, ψηλοί σαν τα μεγάλα δέντρα. Γαμάμε, τραγουδάμε και περνάμε φίνα.
Εγώ δε γαμάω αλλά καταλαβαίνω το πνεύμα του λόγου σου, βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο που λένε, καλά κάνεις, εγώ δεν βλέπω καν το ποτήρι.
Ναι καλά περνάμε πάνω κάτω, υπάρχουν και χειρότερα αλλά κυρίως καλύτερα, πουτάνες επιλογές.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

.

Άβαταρ μέλους
Πορφύριος Εξαρχίδης
Δημοσιεύσεις: 9706
Εγγραφή: 17 Μάιος 2018, 10:03
Phorum.gr user: Πορφύριος Εξαρχίδης

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πορφύριος Εξαρχίδης » 09 Απρ 2020, 12:53

sys3x έγραψε:
09 Απρ 2020, 12:50
Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε:
09 Απρ 2020, 12:46
sys3x έγραψε:
09 Απρ 2020, 12:21


Πράγματι πόρφυ, η γαμημένη η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις, για να πετύχεις την μέγιστη ασφάλεια (μήτρα πχ, καραντίνα, ε;) πρέπει να απομονώσεις και να απομονωθείς, να μην έχεις σχεδόν καμία ελευθερία, ολόκληρο το υπόλοιπο σύμπαν είναι ακραία εχθρικό, χαώδες αλλά σου δίνει (την αίσθηση τουλάχιστον της) "ελευθερία(ς)".
Ομολογώ ότι υπάρχει κάτι το απελευθερωτικό στην απομόνωση μα και μια ακραία ψευδαίσθηση.
Ο ποιητής γράφει: I could be bounded in a nutshell and count myself king of infinite space.
Στην απουσία αντίλογου ανθούν κάθε είδους παράξενων κι ευαίσθητων λουλουδιών που όμως στην παραμικρή παρέμβαση του έξω κόσμου, μαραίνονται.

Το σύμπαν είναι εχθρικό και ψυχρό αλλά σε αυτή την άκρη του, για την ώρα, είμαστε όμορφοι και δυνατοί, ψηλοί σαν τα μεγάλα δέντρα. Γαμάμε, τραγουδάμε και περνάμε φίνα.
Εγώ δε γαμάω αλλά καταλαβαίνω το πνεύμα του λόγου σου, βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο που λένε, καλά κάνεις, εγώ δεν βλέπω καν το ποτήρι.
Ναι καλά περνάμε πάνω κάτω, υπάρχουν και χειρότερα αλλά κυρίως καλύτερα, πουτάνες επιλογές.
Γιατί έτσι;

Άβαταρ μέλους
sys3x
Δημοσιεύσεις: 37590
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 21:40
Τοποθεσία: m lagou

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από sys3x » 09 Απρ 2020, 13:08

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε:
09 Απρ 2020, 12:53
sys3x έγραψε:
09 Απρ 2020, 12:50
Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε:
09 Απρ 2020, 12:46


Ομολογώ ότι υπάρχει κάτι το απελευθερωτικό στην απομόνωση μα και μια ακραία ψευδαίσθηση.
Ο ποιητής γράφει: I could be bounded in a nutshell and count myself king of infinite space.
Στην απουσία αντίλογου ανθούν κάθε είδους παράξενων κι ευαίσθητων λουλουδιών που όμως στην παραμικρή παρέμβαση του έξω κόσμου, μαραίνονται.

Το σύμπαν είναι εχθρικό και ψυχρό αλλά σε αυτή την άκρη του, για την ώρα, είμαστε όμορφοι και δυνατοί, ψηλοί σαν τα μεγάλα δέντρα. Γαμάμε, τραγουδάμε και περνάμε φίνα.
Εγώ δε γαμάω αλλά καταλαβαίνω το πνεύμα του λόγου σου, βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο που λένε, καλά κάνεις, εγώ δεν βλέπω καν το ποτήρι.
Ναι καλά περνάμε πάνω κάτω, υπάρχουν και χειρότερα αλλά κυρίως καλύτερα, πουτάνες επιλογές.
Γιατί έτσι;
Πουτάνες επιλογές από την μία από την άλλη γαμημένη Λάχεσις, δεν θέλει και πολύ.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

.

Άβαταρ μέλους
Bazoomba
Δημοσιεύσεις: 9002
Εγγραφή: 22 Σεπ 2019, 09:33
Phorum.gr user: Bazoomba

Re: Απατο 1

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Bazoomba » 10 Απρ 2020, 10:48

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε:
09 Απρ 2020, 12:12

Ο Χάιντεγκερ θεωρεί ότι η ζωή μας δεν είναι μια σειρά στιγμών που τοποθετούνται αριστοτελικά γραμμικά σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Θεωρεί ότι ανά πάσα στιγμή είμαστε το σύνολο των παρελθόν/παρόν/μέλλον κι ότι η εφημερότητά μας είναι η διαδικασία αυτών των τριών διαστάσεων.
Το παρόν για αυτόν δεν είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς "τώρα" μα κάτι που πραγματώνεται σε συνάρτηση με το μέλλον και το παρελθόν.
Αυτό το ονομάζει έκσταση (η αίσθηση του "είναι" σε σχεδόν θρησκευτικούς όρους). Δεν λέει πουθενά ότι το μωρό γεννιέται με τη γνώση της περάτωσής του. Δεν θα μπορούσε να το γνωρίζει. Τουτέστιν, τα συμπεράσματά σου είναι αυθαίρετα.

Ας υποθέσουμε όμως όπως λες ότι η ζωή δρα αντιμαχόμενη την μη-ύπαρξη. Και πάλι αποτελεί λογικό άλμα το συμπέρασμα ότι με κάποιο τρόπο συνυπάρχουν. Το ένα προυποθέτει την απουσία του άλλου. Στο μουντό σκηνικό ο σπόρος της ζωής βρίσκεται σε λήθαργο, σε κουκούλι. Περιμένει. Είναι ζωή.

Στο ζήτημα του γάμου μου επιθυμώ την γυναίκα μου. Είναι κι αυτή μουνάρα. Απλά επιθυμώ κι άλλες γυναίκες όπως κι αυτή επιθυμεί άλλους άντρες. Δεν είναι ο συνειδητός φόβος της ανυπαρξίας που με ωθεί αλλά το σεξουαλικό ένστικτο. Δεν είμαι σίγουρος βέβαια γι' αυτό.

Στο τελευταίο δεν διαφωνώ ακριβώς. Πρέπει όμως να λάβεις υπόψη ότι είμαστε αποτέλεσμα όχι της μικρής ζωής μας αλλά μιας σειράς εξελίξεων. Δεν βρεθήκαμε σε μια στιγμή ανεξάρτητα από το περιβάλλον. Είμαστε το αποτέλεσμα άπειρων εξελικτικών μεταλλάξεων. Του χρόνου αυτών των μεταλλάξεων. Και ναι, αυτός ο χρόνος είναι το κύριο συστατικό του είναι μας.
Καλημέρα,
Αρχικα να ζητησω συγνωμη για το ακομψο αστειο μου.

Η πρωτη σου παραγραφος αναφέρεται στο πρωτο μου κειμενο, στο οποιο οριοθετώ διαισθητικα την εννοια, κατά την κοινη αντιληψη. Ε λοιπον ο Χάιντεγκερ τονιζει πως ο ορισμος του Αριστοτελη αντιστοιχει σε αυτή. Στο δευτερο κειμενο,( αυτό που κανεις παραθεση) ,προσπαθω να προσπερασω τον αρχικο ορισμο.
Υστερα, ο τυπας τοποθετεί την χρονικοτητα από το μελλον στο παρον και παρελθον.''Αυτή η έννοια της έκτασης ή της προβολής προς το μέλλον καθορίζει το Dasein ως Είναι_προς_Θάνατο (ως Sein_zum_Tode)''.Χαρην αυτης της αντιστροφης( της αισθησης της περατοτητας) το ον, μεσω της προλαβαινουσας αποφασιστικοτητας εξατομικευεται-αποσπαται απο τα εφημερα και κατευθυνει την εγνοια της στην ιδια την δυνατοτητα υπαρξης της.Το Ειναι-προς Θανατο, η κατανοηση της δυνατοτητας τερματισμου της υπαρξης ειναι εγγεγραμενα στο Ειναι του οντος. Ισως σε μπερδευει η εννοια της ταυτοτητας στο προκειμενο, την οποια εγω απαλειφω. Ισχυριζομαι οτι το μωρο γνωριζει, οχι με την εννοια της συνειδητης/υποσυνειδητης εγγραφης Αλλα πριν ακομα αποκτησει την ταυτοτητα του Οντος, μεσω της εγγενους κατευθυνσης της Ζωης.Το μωρο ειναι φορεας της, δενεται μαζι της και κατευθυνεται στον πυρηνα της υπαρξης του απο Αυτη.


-Το μωρό δεν έχει συνείδηση εαυτού. Έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Είχε το χρόνο να το αναπτύξει στη μήτρα άρα δεν έδρασε η φύση ανεξάρτητα από τον χρόνο.

- ''Το μωρο στην μητρα εχει (με την συμβατικη σημασια )χρονο, μοναχα για να αναπτυξει ,χαρην των τυχαιων διεργασιων, τις ικανοτητες για την μετεπειτα Εκ-πληρωση.Εντος αυτου υπαγεται η γνωση οτι πειναει ή οτι διψαει.Αρα το πεπερασμενο της υπαρξης τοποθετειται πριν απο τις προκειμενες δυνατοτητες του ζωντος οντος.''

Δεν ισχυριζομαι οτι το παρελθον απαλλειφεται, οτι ειμαστε ενας κενος πινακας, αλλα ότι αυτο το παρελθον δεν εξηγει τα οσα προσπαθω να προσεγγισω γιατι αφορουν μετεπειτα επενδυσειςτης . Με λιγα λογια Προυποθετουν μια συγκεκριμενη αρχικη πορεια της Ζωης.

Στην ερωτηση γιατι να υπαρχει κατι και οχι τιποτα αποκρινομαστε: Γιατι αυτη ειναι η κατευθυνση της.
Δεν απαντουμε στην ουσια του ερωτηματος αλλα εχουμε θεσει εξαρχης το ζητημα στο επιπεδο που πρεπει.
ΓΑΛΗ έγραψε:
09 Φεβ 2021, 16:09
Προσωπικώς, βρίσκω πολύ πιο γελοία -και σε κάποιο βαθμό επίσης γραφική- τη μεταξωτή θολούρα του σοβαροφανούς λόγου.

Απάντηση

Επιστροφή στο “Φιλοσοφία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών