ΜΟΥΣΕΙΟΝ ΚΑΡΑΜΠΑΜΠΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

[Αρχέλαος]

ΣΟΥΒΛΑΚΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΟΥΒΛΑΚΙ

Α, να σημειώσω, επί της ανακοινώσεως της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης το 1966, ότι οι τιμές του «προσφερομένου σουβλακίου» [εκείνου του «μετά πίττας προσφερομένου σουβλακίου που νοείτο μετά καρυκευμάτων (κρομμύου, τομάτας κλπ»)] αφορούσαν εις «ορθίους πελάτας». Οπότε, και μόνο εξ αυτού του επίσημου τεκμηρίου συνάγεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν έδιναν στους «ορθίους» πελάτες κάτι άλλο παρά τυλιχτό, όπως περιγράφεται παραπάνω. Ανάλογες αγορανομικές διατάξεις βρίσκει κανείς την ίδια εποχή και στην Αθήνα.

Ας σημειώσω επίσης και τη δική μου μαρτυρία: όντως 4 δρχ. πληρώναμε τότε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 το σουβλάκι (τυλιχτό πάντα) που τρώγαμε, και περιμέναμε πότε θα έρθει Σάββατο «να πάμε για σουβλάκια», άντε και μεσοβδόμαδα όταν κατέβαιναν οι γονείς στο κέντρο του Πειραιά για ψώνια.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 για τυλιχτό τι επιλογές σε κρέας υπήρχαν;

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Όσο θυμάμαι, με γύρο χοιρινό, με καλαμάκι χοιρινό, και με κεμπαμπ
Τα με κοτόπουλο κλπ πρέπει να ήρθαν αργότερα

[Υδράργυρος]

ΣΟΥΒΛΑΚΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΟΥΒΛΑΚΙ

Α, να σημειώσω, επί της ανακοινώσεως της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης το 1966, ότι οι τιμές του «προσφερομένου σουβλακίου» [εκείνου του «μετά πίττας προσφερομένου σουβλακίου που νοείτο μετά καρυκευμάτων (κρομμύου, τομάτας κλπ»)] αφορούσαν εις «ορθίους πελάτας». Οπότε, και μόνο εξ αυτού του επίσημου τεκμηρίου συνάγεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν έδιναν στους «ορθίους» πελάτες κάτι άλλο παρά τυλιχτό, όπως περιγράφεται παραπάνω. Ανάλογες αγορανομικές διατάξεις βρίσκει κανείς την ίδια εποχή και στην Αθήνα.

Ας σημειώσω επίσης και τη δική μου μαρτυρία: όντως 4 δρχ. πληρώναμε τότε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 το σουβλάκι (τυλιχτό πάντα) που τρώγαμε, και περιμέναμε πότε θα έρθει Σάββατο «να πάμε για σουβλάκια», άντε και μεσοβδόμαδα όταν κατέβαιναν οι γονείς στο κέντρο του Πειραιά για ψώνια.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 για τυλιχτό τι επιλογές σε κρέας υπήρχαν;

Κυριως καλαμακι χοιρινο, κεμπαμπ σε συγκεκριμενα σημεια, και γυρο χοιρινο στα μεγαλα σουβλατζηδικα. Υπηρχε και γυρος με κιμα που ειχε απαγορευτει σε καποια φαση λογω νοθειας, ηταν πιο νοστιμος ομως

[hellegennes]

Μ' αυτό να πάμε στην επόμενη Γιουροβίζιον!

[hellegennes]

ΣΟΥΒΛΑΚΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΟΥΒΛΑΚΙ

Α, να σημειώσω, επί της ανακοινώσεως της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης το 1966, ότι οι τιμές του «προσφερομένου σουβλακίου» [εκείνου του «μετά πίττας προσφερομένου σουβλακίου που νοείτο μετά καρυκευμάτων (κρομμύου, τομάτας κλπ»)] αφορούσαν εις «ορθίους πελάτας». Οπότε, και μόνο εξ αυτού του επίσημου τεκμηρίου συνάγεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν έδιναν στους «ορθίους» πελάτες κάτι άλλο παρά τυλιχτό, όπως περιγράφεται παραπάνω. Ανάλογες αγορανομικές διατάξεις βρίσκει κανείς την ίδια εποχή και στην Αθήνα.

Ας σημειώσω επίσης και τη δική μου μαρτυρία: όντως 4 δρχ. πληρώναμε τότε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 το σουβλάκι (τυλιχτό πάντα) που τρώγαμε, και περιμέναμε πότε θα έρθει Σάββατο «να πάμε για σουβλάκια», άντε και μεσοβδόμαδα όταν κατέβαιναν οι γονείς στο κέντρο του Πειραιά για ψώνια.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 για τυλιχτό τι επιλογές σε κρέας υπήρχαν;

Ας μην ξανανοίξει αυτή η συζήτηση. Τουλάχιστον όχι σ' αυτό το νήμα. Εξάλλου απέδειξα πέραν πάσης αμφιβολίας ότι αυτή η ορολογία είναι της δεκαετίας του '80 το νωρίτερο.

[Beria]

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 για τυλιχτό τι επιλογές σε κρέας υπήρχαν;

Στις προσφυγογειτονιές (εκεί δηλαδή που πρωτοφτιάχτηκε σουβλάκι όπως το ξέρουμε σήμερα) μέσα στην πίτα έμπαινε κεμπάπ και σπανιότερα ντονέρ. Μόνο.
Χοιρινός γύρος ήταν άγνωστος.

Στις γειτονιές που υποδέχτηκαν επαρχιώτες (Ρουμελιώτες και Ηπειρώτες κυρίως) σουβλάκι σήμαινε αποκλειστικά κομμάτια κρέας εναλλάξ με λίπος σε ξύλινο σουβλάκι (καλαμάκι) με ένα μικρό κομμάτι ψωμί καρφωμένο επάνω.

Χοιρινός γύρος (ο επονομαζόμενος και Γύρος του Θανάτου) εμφανίζεται στην αρχή του '70, αλλά περιθωριακά. Η μέτρια ποιότητα του και οι συχνές κακές συνθήκες υγιεινής ήταν η αιτία. Επικράτησε λόγω χαμηλού κόστους και αλλαγών στις διατροφικές συνήθειες λόγω της γιγάντις προπαγάνδας της χούντας υπέρ του χοιρινού κρέατος (δεν ξέρω γιατί)

μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ

[Obi Wan Iakobi]

[Αρχέλαος]

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 για τυλιχτό τι επιλογές σε κρέας υπήρχαν;

Στις προσφυγογειτονιές (εκεί δηλαδή που πρωτοφτιάχτηκε σουβλάκι όπως το ξέρουμε σήμερα) μέσα στην πίτα έμπαινε κεμπάπ και σπανιότερα ντονέρ. Μόνο.
Χοιρινός γύρος ήταν άγνωστος.

Στις γειτονιές που υποδέχτηκαν επαρχιώτες (Ρουμελιώτες και Ηπειρώτες κυρίως) σουβλάκι σήμαινε αποκλειστικά κομμάτια κρέας εναλλάξ με λίπος σε ξύλινο σουβλάκι (καλαμάκι) με ένα μικρό κομμάτι ψωμί καρφωμένο επάνω.

Χοιρινός γύρος (ο επονομαζόμενος και Γύρος του Θανάτου) εμφανίζεται στην αρχή του '70, αλλά περιθωριακά. Η μέτρια ποιότητα του και οι συχνές κακές συνθήκες υγιεινής ήταν η αιτία. Επικράτησε λόγω χαμηλού κόστους και αλλαγών στις διατροφικές συνήθειες λόγω της γιγάντις προπαγάνδας της χούντας υπέρ του χοιρινού κρέατος (δεν ξέρω γιατί)

μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ

Από τέλη 80'ς που έχω μνήμες θυμάμαι και μπιφτέκι. Ο γυρός κοτόπουλο πρέπει να εμφανίστηκε στα μέσα των 90'ς. Σταδιακά οι επιλογές επεκτάθηκαν ιδίως τα τελευταία 10-15 χρόνια.
Μέχρι και γύρος γαλοπούλα εμφανίστηκε ή μοσχαρίσιο κρέας σε καλαμάκι ή κοκορέτσι, κοντοσούβλι κλπ.

[enterprise-psi]

[Obi Wan Iakobi]

[Namrail]

Όπου και αν γυρίσω στο φβ πέφτω σε τέτοια μεμε.

[Cavaliere]

ΣΟΥΒΛΑΚΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΟΥΒΛΑΚΙ

Α, να σημειώσω, επί της ανακοινώσεως της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης το 1966, ότι οι τιμές του «προσφερομένου σουβλακίου» [εκείνου του «μετά πίττας προσφερομένου σουβλακίου που νοείτο μετά καρυκευμάτων (κρομμύου, τομάτας κλπ»)] αφορούσαν εις «ορθίους πελάτας». Οπότε, και μόνο εξ αυτού του επίσημου τεκμηρίου συνάγεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν έδιναν στους «ορθίους» πελάτες κάτι άλλο παρά τυλιχτό, όπως περιγράφεται παραπάνω. Ανάλογες αγορανομικές διατάξεις βρίσκει κανείς την ίδια εποχή και στην Αθήνα.

Ας σημειώσω επίσης και τη δική μου μαρτυρία: όντως 4 δρχ. πληρώναμε τότε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 το σουβλάκι (τυλιχτό πάντα) που τρώγαμε, και περιμέναμε πότε θα έρθει Σάββατο «να πάμε για σουβλάκια», άντε και μεσοβδόμαδα όταν κατέβαιναν οι γονείς στο κέντρο του Πειραιά για ψώνια.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 για τυλιχτό τι επιλογές σε κρέας υπήρχαν;

Κυριως καλαμακι χοιρινο, κεμπαμπ σε συγκεκριμενα σημεια, και γυρο χοιρινο στα μεγαλα σουβλατζηδικα. Υπηρχε και γυρος με κιμα που ειχε απαγορευτει σε καποια φαση λογω νοθειας, ηταν πιο νοστιμος ομως

δεκαετία του ΄80, μέσα, υπήρχε καλαμάκι και κεμπάπ, το οποίον το λέγανε με κρέας, ή με μπιφτέκι. Η λέξη κεμπάπ δεν υπήρχε στα σουβλατζίδικα, ή το λέγανε σουβλάκι, ή μπιφτέκι. Επίσης ο γύρος ήταν σπανιότατος.Στη γειτονιά μου στον Πειραιά, μόνο ένας έκανε γύρο. Το Νο 1 ήταν η Δροσοπηγή, που ακόμα δεν είχε γίνει αλυσίδα, κι έκανε μόνο καλαμάκι και μπιφτέκι, και δεν έβαζε τζατζίκι. Σφιχτό τυλιχτό σνακ σε λαδόχαρτο, έτρωγες άνετα 4. Αυτά τα πίτα με λουκάνικο, πίτα με παπούτσι, πίτα με παστίτσιο, είναι από πάνω Θεσσαλονίκη, που δεν ξέρουν από σουβλάκι. Πήγαινα Βόρεια Ελλάδα τα καλοκαίρια, έτρωγα νόστιμο γύρο, δεν λέω, όλα κομπλέ, και είχε και καραμπαμπιλίκι, σάντουιτς τα λέγανε, και βάζανε μουστάρδα, και ιστορίες, αλλά βλάχικο, δεν είχε το ντελικάτο που είχε το αθηναϊκό αστικό σουβλάκι, που ήταν ένα μοναδικό πράγμα, για όποιον το πρόλαβε. Όποιος δεν το πρόλαβε, δεν το έζησε, είναι τυρόγαλο, δεν έχει μάθει τίποτα. Και δεν το λέω υποτιμητικά, μόνο που δεν καταλαβαίνει τι σνακ μιλάμε.

[Cavaliere]

ΣΟΥΒΛΑΚΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΣΟΥΒΛΑΚΙ

Α, να σημειώσω, επί της ανακοινώσεως της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης το 1966, ότι οι τιμές του «προσφερομένου σουβλακίου» [εκείνου του «μετά πίττας προσφερομένου σουβλακίου που νοείτο μετά καρυκευμάτων (κρομμύου, τομάτας κλπ»)] αφορούσαν εις «ορθίους πελάτας». Οπότε, και μόνο εξ αυτού του επίσημου τεκμηρίου συνάγεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν έδιναν στους «ορθίους» πελάτες κάτι άλλο παρά τυλιχτό, όπως περιγράφεται παραπάνω. Ανάλογες αγορανομικές διατάξεις βρίσκει κανείς την ίδια εποχή και στην Αθήνα.

Ας σημειώσω επίσης και τη δική μου μαρτυρία: όντως 4 δρχ. πληρώναμε τότε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 το σουβλάκι (τυλιχτό πάντα) που τρώγαμε, και περιμέναμε πότε θα έρθει Σάββατο «να πάμε για σουβλάκια», άντε και μεσοβδόμαδα όταν κατέβαιναν οι γονείς στο κέντρο του Πειραιά για ψώνια.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 για τυλιχτό τι επιλογές σε κρέας υπήρχαν;

Ας μην ξανανοίξει αυτή η συζήτηση. Τουλάχιστον όχι σ' αυτό το νήμα. Εξάλλου απέδειξα πέραν πάσης αμφιβολίας ότι αυτή η ορολογία είναι της δεκαετίας του '80 το νωρίτερο.

Μαλακίες λες, για όσους μεγαλώσαμε χάμω.

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Το Νο 1 ήταν η Δροσοπηγή, που ακόμα δεν είχε γίνει αλυσίδα, κι έκανε μόνο καλαμάκι και μπιφτέκι, και δεν έβαζε τζατζίκι. Σφιχτό τυλιχτό σνακ σε λαδόχαρτο, έτρωγες άνετα

Επιβεβαιώνω. Πάντως πότε δούλευε το αφεντικό δεν ξέρω, γιατί εμείς το φοιτηταριάτο τότε (τέλη 1979 και μετά) όλο δίπλα στο περίφημο καφενείο ΕΛΛΑΣ τον βλέπαμε, στρωμένο σε καρέ!

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Μαλακίες λες, για όσους μεγαλώσαμε χάμω.

Μα πώς εκφράζεσαι έτσι στον κοινοτυπά;;

Σκέψου τώρα σκηνή σε σουβλατζίδικο:
-Μάστορα πιάσε ένα σάντουιτς με διπλή πίτα!
-Ρε πας καλά; Δίπλα είναι το σαντουιτσάδικο, εδώ είναι το σουβλατζίδικο!