Εννοείς ότι μυρίζουνε χασίσια στους δρόμους από το 2015;Ορέστης 35 έγραψε: ↑04 Ιούλ 2018, 16:42Δυστυχως υπαρχει σε ολη την Αθηνα αυτο το προβλημα απο το 15 και μετα. Προτιμηστε τους περιφερειακους πεζοδρομους.
Μήπως εννοείς από το 1915;
Εννοείς ότι μυρίζουνε χασίσια στους δρόμους από το 2015;Ορέστης 35 έγραψε: ↑04 Ιούλ 2018, 16:42Δυστυχως υπαρχει σε ολη την Αθηνα αυτο το προβλημα απο το 15 και μετα. Προτιμηστε τους περιφερειακους πεζοδρομους.
Φέτος πριν βάλουν πρόγραμμα να καθαρίσει το Μοναστηράκι πήγαινε κόσμος που δεν τον πείραζε να έχει βουνά τα σκουπίδια στα πόδια του, με ό,τι συνεπάγεται αυτό... Δεν είναι ο ίδιος κόσμος τώρα και λίγους μήνες πριν.Northern Spirit έγραψε: ↑04 Ιούλ 2018, 18:52Η Ελλαδα παντοτε ειχε ζωη εξω...Για γλεντια και πανηγυρια πρωτοι ητανε..Αλλου επασχαν...
Mεγαλωνουμε Σουβλιτσα.Σουβλίτσα έγραψε: ↑04 Ιούλ 2018, 21:33Εμένα πάντως, εαν με ρωτήσει κάποιος που θα έκανα κέφι να βγω έξω, δεν ξέρω τί να του απαντήσω γιατί δεν κάνω κέφι τίποτα από όλα αυτά που έκανα μέχρι πριν κάποιο καιρό.
Δηλαδή, το κέντρο κάποτε, έτσι όπως το περιγράφει η νηματοθέτρια, μου άρεσε πολύ.
Σήμερα, δεν θέλω, νοιώθω κάπως ξέμπαρκη, νοιώθω και το περιβάλλον λίγο γύρω μου σαν βαβέλ (από πολλές απόψεις)
Μόνο για παρατήρηση και αλλαγή εικόνων ίσως να με ξεκούραζε ένας ωραίος καφές σε ένα συμπαθητικό "καφέ" (χωρίς πολύ κόσμο, το "καφέ")
Ε, αυτές τις μέρες είναι λιγότερο Βαβέλ, τόλμησέ το. Στο Γκάζι, έχει ωραίες ταράτσες με μουσική. Περνάς από την πλατεία και ακούς τη μουσική που παίζει ο καθένας και διαλέγεις πού θα πας. Αυτό το είχε εδώ και καιρό, βέβαια, σιγά σιγά καθιερώθηκε.Σουβλίτσα έγραψε: ↑04 Ιούλ 2018, 21:33Εμένα πάντως, εαν με ρωτήσει κάποιος που θα έκανα κέφι να βγω έξω, δεν ξέρω τί να του απαντήσω γιατί δεν κάνω κέφι τίποτα από όλα αυτά που έκανα μέχρι πριν κάποιο καιρό.
Δηλαδή, το κέντρο κάποτε, έτσι όπως το περιγράφει η νηματοθέτρια, μου άρεσε πολύ.
Σήμερα, δεν θέλω, νοιώθω κάπως ξέμπαρκη, νοιώθω και το περιβάλλον λίγο γύρω μου σαν βαβέλ (από πολλές απόψεις)
Μόνο για παρατήρηση και αλλαγή εικόνων ίσως να με ξεκούραζε ένας ωραίος καφές σε ένα συμπαθητικό "καφέ" (χωρίς πολύ κόσμο, το "καφέ")