Αμερική: επίσημα υπο αναρχική διακυβέρνηση τα μεγαλύτερα αστικά κεντρα

[Golden Age]

Θες να αθροισουμε τα θυματα ακροδεξιων και ακροαριστερων επιθεσεων τα τελευταια χρονια στην Αμερικη να δουμε ποιος εχει σκοτωσει περισσοτερους? Η θα αρχισεις παλι την πιπιλα οτι ο τυπος που σκοτωσε 23 ατομα στο Ελ Πασο "ειναι μεμονωμενη περιπτωση", ο αλλος που σκοτωσε 12 εβραιους στο Πιτσμπουργκ ηταν "επιφανειακα ακροδεξιος αλλα αριστερος στην ψυχη" κτλπ κτλπ? Σε καθε αλλη πολιτισμενη χωρα του κοσμου η δολοφονια μιας αοπλης γυναικας που δεν ειχε κανει τιποτα παρανομο θα σημαινε την διωξη του αστυνομικου. Το γεγονος οτι εχετε την τυχη να ζειτε στην Ελλαδα οπου, με ολα τα προβληματα της, εχει χαμηλη εγκληματικοτητα και η αστυνομια εχει μαθει να υπηρετει τον πολιτη και οχι να τον τρομοκρατει, σας κανει επικινδυνους.

Αυτοί που αναφέρεις ναι, ήταν μεμονομένοι ψυχάκηδες, σαν άλλους ψυχάκηδες που έκαναν μη πολιτικοποιημένες επιθέσεις. Κοινωνικό φαινόμενο και πρόβλημα στις ΗΠΑ. Δεν ήταν καν τρομοκρατικές οργανώσεις...

Στην περίπτωση των ακροαριστερών δολοφονιών όμως, έχουμε δολοφονίες ΑΠΟ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ. Μια σημαντικότατη διαφορά υπάρχει. Εδώ ναι, υπάρχει πολιτική υποκίνηση.

Διαδηλωτρια σκοτωνει τον εαυτο της οταν ο ακροδεξιος οδηγος την πατα με αμαξι

Μια κομβική διαφορά είναι ότι αυτό είχε συμβεί εντός μιας βίαιης συμπλοκής που είχε προκληθεί απο βίαη επίθεση των ΑΝΤΙΦΑ σε συγκέντρωση εθνικιστών.

Οι δολοφονίες οπαδών του Τραμπ ωστόσο, γίνονται σε συγκεντρώσεις αντιφάδων (και όχι σε κάποια βίαιη συμπλοκή πολιτικών αντιπάλων), με μοναδικό κριτήριο δολοφονίας τους, το γεγονός ότι είναι οπαδοί του Τραμπ... Και φυσικά γίνεται στα πλαίσια ενός εμφνέστατου σχεδίου πολιτικής τρομοκρατήσεως.

Όσο και να το προσπαθείς δεν μπορείς να εξισώσεις τους τρομοκράτες με τίποτε άλλο.

[Στρακαστρουκας]

Μια κομβική διαφορά είναι ότι αυτό είχε συμβεί εντός μιας βίαιης συμπλοκής που είχε προκληθεί απο βίαη επίθεση των ΑΝΤΙΦΑ σε συγκέντρωση εθνικιστών.

Οι δολοφονίες οπαδών του Τραμπ ωστόσο, γίνονται σε συγκεντρώσεις αντιφάδων (και όχι σε κάποια βίαιη συμπλοκή πολιτικών αντιπάλων), με μοναδικό κριτήριο δολοφονίας τους, το γεγονός ότι είναι οπαδοί του Τραμπ...

Όσο και να το προσπαθείς δεν μπορείς να εξισώσεις τους τρομοκράτες με τίποτε άλλο.

Ε ενταξει, λογικη συζητηση δεν μπορει να γινει ετσι. Ο δολοφονος του Ελ Πασο μεμονωμενος τρελος, ο ακροδεξιος της Κενοσα αυτοαμυνα, ο τυπος με το αμαξι ειχε δικια γιατι...υπηρχαν αντιφα μπροστα του και δικαιολογουνταν. Με αλλα λογια καθε ακροδεξια τρομοκρατικη ενεργεια δικαιολογειτε.

Για καθε ενα θυμα ακροαριστερης τρομοκρατιας εχεις δεκα ακροδεξιας. Αρα αυτο το victimhood των οπαδων του Τραμπ που σφαγιαζονται στους δρομους απο τους κακους αντιφα ειναι ωραιος μυθος. Υπαρχει μονο και μονο για να απαγορευει την συζητηση για ουσιωδη ζητηματα οπως η βια της αστυνομιας και η οικονομικη ανισοτητα

[Golden Age]

Μια κομβική διαφορά είναι ότι αυτό είχε συμβεί εντός μιας βίαιης συμπλοκής που είχε προκληθεί απο βίαη επίθεση των ΑΝΤΙΦΑ σε συγκέντρωση εθνικιστών.

Οι δολοφονίες οπαδών του Τραμπ ωστόσο, γίνονται σε συγκεντρώσεις αντιφάδων (και όχι σε κάποια βίαιη συμπλοκή πολιτικών αντιπάλων), με μοναδικό κριτήριο δολοφονίας τους, το γεγονός ότι είναι οπαδοί του Τραμπ...

Όσο και να το προσπαθείς δεν μπορείς να εξισώσεις τους τρομοκράτες με τίποτε άλλο.

Ε ενταξει, λογικη συζητηση δεν μπορει να γινει ετσι. Ο δολοφονος του Ελ Πασο μεμονωμενος τρελος, ο ακροδεξιος της Κενοσα αυτοαμυνα, ο τυπος με το αμαξι ειχε δικια γιατι...υπηρχαν αντιφα μπροστα του και δικαιολογουνταν. Με αλλα λογια καθε ακροδεξια τρομοκρατικη ενεργεια δικαιολογειτε.

Για καθε ενα θυμα ακροαριστερης τρομοκρατιας εχεις δεκα ακροδεξιας. Αρα αυτο το victimhood των οπαδων του Τραμπ που σφαγιαζονται στους δρομους απο τους κακους αντιφα ειναι ωραιος μυθος. Υπαρχει μονο και μονο για να απαγορευει την συζητηση για ουσιωδη ζητηματα οπως η βια της αστυνομιας και η οικονομικη ανισοτητα

Ναι, οι δύο περιπτώσεις που επικαλείσαι για να δικαιολογήσεις την τρομοκρατία του δρόμμου που διεξάγουν οι αντιφάδες, έτσι ακριβώς είναι.

Όσο για το Σάραλοτσβιλ, δεν είπα ότι αυτός είχε δίκιο... Είπα ότι την επίθεση την έκανε μέσα σε ένα κλίμα εντάσεως και συγκρούσεων που είχανε προκληθεί απο επίθεση που έκαναν οι ΑΝΤΙΦΑδες.

Απο αυτό, μέχρι τις ψυχρές δολοφονίες που κάνουν σε τυχαίους οπαδούς του Τραμπ στο δρόμμο οι ΑΝΤΙΦΑδες, υπάρχει διαφορά.

[The Rebel]

Δεν είναι ελληνική ματιά. Σε όλη τη Δύση υπάρχει πλέον το πρόβλημα. Κυρίως στις ΗΠΑ. Πραγματικά οι Δημοκρατικοί έχουνε γίνει χειρότεροι κι απο μεταπολιτευτικό αριστερό κόμμα.

Kαι που να δειτε το νεο αντιρατσιστικο νομο που ετοιμαζουν οι Γερμανοι για τις χωρες της ΕΕ. Παμε σε δικτατορια της πολιτικης ορθοτητας που θα ασκειται παραλληλα με την υγειονομικη δικτατορια. Αν βγουν και οι Δημοκρατικοι ξεχαστε τις ελευθεριες στη Δυση.

.

Απο τον Μπιλ Κλιντον και μετα οι Δημοκρατικοι δεν ειναι πολιτικο κομμα, ειναι εγληματικη οργανωση οπως ο Χριστιανισμος, οι Μπολσεβικοι και πολλοι αλλοι.

[TOR]

SpoilerShow

Το Tea Party περισσότερο υπερσυντηρητικό θα το χαρακτήριζα, παρά λαϊκίστικο. Υπάρχει πάνω απο αιώνα, προωθεί δεκαετίες ολόκληρες την ιδεολογική του ατζέτνα, όπως πάντα και δεν έχει προκαλέσει κάποιο διχασμό στην αμερικανική κοινωνία.

Οι δε "λαϊκιστές" των Ρεπουμπλικάνων ανεδείχθησαν με τον Τραμπ. Δεν προκάλεσαν οι ίδιοι κάποιο διχασμό. Το σύστημα είναι αυτό που τους στοχοποίησε για τις θέσεις τους για το μεταναστευτικό, την τρομοκρατία και τις αντιπολεμικές τους θέσεις. Έτσι ξεκίνησε ο διχασμός.

Στους Δημοκρατικούς όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Η ακροαριστερά οργανωνόντουσαν εντός τους μέσα στα χρόνια. Επι Ομπάμα ισχυροποιήθηκαν (και είχανε συμβάλλει άλλωστε και αυτοί στην ανάδειξή του). Στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση των Δημοκρατικών, κέρδισε η Χίλαρυ, αφενός γιατί δεν ήταν σίγουροι για το εαν η αμερικανική κοινωνία θα ήταν έτοιμη να ψηφίσει έναν υποψήφιο όπως ο Σάντερς, αφετέρου (και κυριότερον) γιατί θεωρούσαν ότι με την κεντρώα Χίλαρυ οι Αμερικάνοι θα συσπειρωνόντουσαν απέναντι στον "επικίνδυνο ακροδεξιό" Τράμπ. Με αυτή την προπαγάνδα γιγαντώθηκε ο διχασμός. Οι "moderate" (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) συνέβαλλαν τα μέγιστα σε αυτό. Πίστευαν ότι θα πάρουν το πάνω χέρι στις εκλογές. Το μόνο που κατάφεραν όμως ήταν να γιγαντώσουν την ακροαριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, καθότι αυτή ήταν ο πιο αυθεντικός εκφραστής του αντιτραμπικού ιδεολογήματος.

Θυμίζει λίγο Μεταπολίτευση η όλη φάση. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προωθούσαν στην κοινωνία μια "αριστεροπροοδευτική" προπαγάνδα. Μια μάζα των νεότερων γεννεών που επιρρεάστηκαν απο αυτή, έψαχναν τον αυθεντικό της εκφραστή. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε στην πορεία μια πρώτη σταθερή βάση, παρότι το ιδεολόγημά του, ξεπερνούσε την εκλογική του επιρροή κι εξέφραζε και μια πτέρυγα στο ΠΑΣΟΚ εως και κάποιες μειοψηφίες στη ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια ανεδείχθη ως μεγάλο κόμμα μέσα απο τα μνημόνια και κρύβοντας το ιδεολογικό του προφίλ.Μια μερίδα ψηφοφόρων του όμως, αυτών που ήταν νεολαίοι (κυρίως φοιτητές) στη δεκαετία του 2000, τον απεδέχθη και μετά την κωλοτούμπα του, γιατί συμφωνούσε με τα πραγματικά του ιδεολογήματα.

Στις ΗΠΑ βέβαια δεν υπάρχει δυνατότηα εναλλακτικού πόλου, οπότε οι ενδιαφερόμενοι κάνουν τον πολιτικό τους παιχνίδι μέσα απο τους Δημοκρατικούς.

Πρώτα άλωσαν τον κομματικό μηχανισμό και μετά διέσπειραν τις θέσεις τους στην αμερικανική κοινωνία.

Ο ΜαΚκέιν ήταν ο ορισμός του πολεμοχαρούς... Διεκδικούσε την προεδρία με σημαία του τον πόλεμο κατα του Ιράν... Έτσι ο Ομπάμα έκανε περίπατο ως "αντιπολεμικός". Κατα τα λοιπά και ο Ομπάμα moderate ήταν με κάποιες ελαφρές αποχρώσεις ριζοσπαστισμού. Όσον αφορά το Ρόμνευ, ήταν και αυτός moderate , στις εκλογές όμως σχεδόν ζητούσε πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία. Ο Ομπάμα κέρδισε ως πιο "ήπιος".


Όλες οι δυτικές κοινωνίες έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και τις διαφορές τους. Εδώ και 5 χρόνια όμως, το πολιτικό ιδεολογικό πλαίσιο στο ποποίο κινούντια οι πολιτικές τους ζωές έχει κοινά χαρακτηριστικά. Σε όλη τη Δύση υπάρχει ζήτημα "πολιτικής ορθότητας" και αναλόγου τοποθετήσεως των ανα χώρα πολιτικών δυνάμεων.

Οι ΗΠΑ ίσως είναι ένα βήμα μπροστά, αφού μέσα απο τους moderate Δημοκρατικούς, προέκυψε μια ισχυρή ακροαριστερά.

Δεν ξέρω από πού ενημερώνεσαι, αλλά επιμένω πως επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος: κρίνεις με ελληνική «ματιά» αυτά που γίνονται στις ΗΠΑ. Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω; Από το ποιος (λες ότι) ξεκίνησε το διχασμό στις ΗΠΑ; Από το ότι το «Κόμμα του Τσαγιού» δε λαΐκιζε; Από το ότι ένα κίνημα μόλις 10-15 ετών (οργανώθηκε πολιτικά το μακρινό... 2009!) ισχυρίζεσαι ότι υπάρχει εδώ και έναν αιώνα; Από το ότι οι λαϊκιστές των Republicans δεν προκάλεσαν διχασμό; Από το ότι εστιάζεις όλη σου την προσοχή στο λαϊκισμό των ριζοσπαστικών του Δημοκρατικού Κόμματος και «ξεπλένεις» το ακροατήριο του Άλεξ Τζόουνς και άλλων που επιδίδονται διαρκώς σε κηρύγματα μίσους δηλητηριάζοντας περισσότερο την κοινωνία;

Το «ακροαριστερό» κίνημα στις ΗΠΑ που (σωστά) κατακεραυνώνεις (και το οποίο κι εγώ απεχθάνομαι) πώς και πότε δημιουργήθηκε; Δημιουργήθηκε πριν από το αντίστοιχο «ακροδεξιό» ή μετά; Λες και ξαναλές για έλεγχο του κομματικού μηχανισμού των Δημοκρατικών από τους «ακροαριστερούς». Ήταν ή δεν ήταν το «Κόμμα του Τσαγιού» το πρώτο που δημιούργησε δική του «φράξια» στα νομοθετικά σώματα στις ενδιάμεσες εκλογές του 2010, ξεκινώντας ένα ντόμινο εξελίξεων (ταυτόχρονα βέβαια με τη διαμάχη για το Obamacare και τις προκλητικές κινήσεις τόσο της Πελόζι όσο και των Republicans) και τελικά οδηγώντας σε επαναλαμβανόμενα κοινοβουλευτικά αδιέξοδα; Δε βλέπεις ότι από τη λύσσα τους να μην έρθει... κομμουνισμός στις ΗΠΑ στο τέλος θα τον... δημιουργήσουν από το πουθενά;

Πρέπει να καταλάβεις ότι πολιτικά οι ΗΠΑ είναι πολύ πιο «δεξιά» από Ελλάδα/Ευρώπη με αποτέλεσμα να είναι πιο δεκτικός εκεί ο κόσμος σε ακροδεξιό παρά σε ακροαριστερό λαϊκισμό. Π.χ. ακόμα και η ρητορική του Κασιδιάρη είναι όαση λογικής μπροστά στη ρητορική αρκετών από τους ριζοσπαστικούς Republicans, γιατί ο Κασιδιάρης ξέρει μέχρι πού τον «παίρνει» να λαϊκίσει, όπως και οι αντίστοιχοι Αμερικάνοι εξάλλου.

Διαφωνούμε για το αν ήταν πολεμοχαρείς ή όχι ο ΜακΚέιν και ο Ρόμνεϊ. Αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Πιο μεγάλη σημασία, κατά τη γνώμη μου, έχει ο διαχωρισμός «radical-moderate». Σου ξαναλέω ότι το διαχωρισμό αυτόν τον έκανα με βάση αμερικάνικα και όχι διεθνή κριτήρια και ανάλογα με τον πολιτικό χώρο προέλευσης του κάθε υποψηφίου. Π.χ. πάρα πολλοί Republicans θεωρούσαν το ΜακΚέιν πολύ «λάιτ» συντηρητικό (γι' αυτό και εκείνος έβαλε υποψήφια Αντιπρόεδρο τη Σάρα Πέιλιν που ήταν πολύ συμπαθής στη φανατική πτέρυγα του κόμματός του). Αντιθέτως ο Ομπάμα εντός του Δημοκρατικού Κόμματος ήταν από τους ριζοσπαστικούς τότε. Αυτό εννοούσα. Και επιμένω ότι το μοτίβο δεν έχει αλλάξει. Ο «radical» επικρατεί του «moderate» εδώ και πολλά χρόνια.

[TOR]

Δεν είμαι σίγουρος για το πότε άρχισε να κλονίζεται το bipartisanship.Ίσως την εποχή του Τζορτζ Μπους του νεότερου, ίσως και λίγο αργότερα.
Σημασία, έχει ότι η κατάσταση που επικρατεί στις ΗΠΑ απαιτεί τη διατύπωση ξεκάθαρων θέσεων εκ μέρους των πολιτικών που θα αφορούν θέματα
όπως η εξωτερική πολιτική, η κοινωνική ασφάλιση, το δημόσιο χρέος και η διαχείρισή του, η διευκόλυνση των νοικοκυριών να αποπληρώσουν τις
υποχρεώσεις τους κλπ. Είναι λογικό, σε περιόδους κρίσεων(με την ευρύτερη γλωσσολογική έννοια του όρου) να οξύνονται οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και μαζί με αυτές να οξύνεται και ο πολιτικός λόγος εννοείται. Ο "λαϊκισμός" είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους protagonistas και τους Ραμφίστας ήδη από την εποχή του πρώτου Μνημονίου, όμως δε βλέπω ένα ξεκάθαρο ορισμό του. Δε ξέρω αν συμπεριλαμβάνεσαι και εσυ στις προαναφερόμενες κατηγορίες, βλέπω μία άνεση εκ μέρους σου να αποδώσεις τον όρο του λαικιστή σε διάφορους πολιτικούς, οπότε θα ήθελα να δω και γιατί τους ορίζεις ως τέτοιους.
Κατά τα άλλα, οι διαφορές μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδος, ανάγονται παραδοσιακά στο περιβόητο ατομισμό της αμερικανικής κοινωνίας. Νομίζω,
πως αν πρέπει να κάνουμε τη παραδοχή ότι μία εκ των δύο κοινωνιών,η αμερικανική ή ελληνική, είναι πιο ατομιστική θα λέγαμε την ελληνική πλέον.
Στην Αμερική δρουν κοινωνικά κινήματα που βρίσκουν αντίθετους πολλούς συσχολιαστές, σε κάθε περίπτωση όμως δρουν. Εδώ, στην Ελλάδα
έχουν επικρατήσει οι λογικές "Ο σώζων εαυτώ σωθήτω" ή "Μακριά από το κώλο μας και ας είναι ό,τι είναι".Τό πολιτικό περιβάλλον στην Ελλάδα,δείχνει να είναι πιο άχρωμο, κάτι που συνηγορεί στο ότι οι Έλληνες ενδιαφέρονται λιγότερο σε σχέση με τους Αμερικανούς για τα δρώμενα
στο κοινωνικό τους περιβάλλον. Αλλά δεν είναι μόνο ο ατομισμός, κάνεις λάθος που υποτιμάς την επίπτωση της Τέχνης, της μόδας και των ΜΜΕ στη
διαμόρφωση της κουλτούρας. Επίσης, υπάρχουν και οι παράγοντες της τεχνολογίας ή της οικονομίας που παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση των
συνειδήσεων. Κάποτε, βλέπαμε τα malls στις ΗΠΑ και τα θεωρούσαμε εμπορική πρωτοτυπία, τώρα "αγκαλιάζουμε" το online εμπόριο την ίδια
ακριβώς στιγμή που υιοθετείται στις ΗΠΑ. Ίσως αργότερα σε σχέση με τους Ιάπωνες...
Υ.Γ Τα ελληνικά Μνημόνια δε διέφεραν ως προς το σκοπό τους, αλλά και ως προς το γενικό τους περίγραμμα.

Με βρίσκουν αντίθετο αρκετά από αυτά που λες, αλλά πριν απαντήσω θα ήθελα (ρισκάροντας να χαρακτηριστώ άσχετος) να σου ζητήσω να μου πεις τι εννοείς με τους όρους «protagonistas» και «Ραμφίστας».

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Δεν είμαι σίγουρος για το πότε άρχισε να κλονίζεται το bipartisanship.Ίσως την εποχή του Τζορτζ Μπους του νεότερου, ίσως και λίγο αργότερα.
Σημασία, έχει ότι η κατάσταση που επικρατεί στις ΗΠΑ απαιτεί τη διατύπωση ξεκάθαρων θέσεων εκ μέρους των πολιτικών που θα αφορούν θέματα
όπως η εξωτερική πολιτική, η κοινωνική ασφάλιση, το δημόσιο χρέος και η διαχείρισή του, η διευκόλυνση των νοικοκυριών να αποπληρώσουν τις
υποχρεώσεις τους κλπ. Είναι λογικό, σε περιόδους κρίσεων(με την ευρύτερη γλωσσολογική έννοια του όρου) να οξύνονται οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και μαζί με αυτές να οξύνεται και ο πολιτικός λόγος εννοείται. Ο "λαϊκισμός" είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους protagonistas και τους Ραμφίστας ήδη από την εποχή του πρώτου Μνημονίου, όμως δε βλέπω ένα ξεκάθαρο ορισμό του. Δε ξέρω αν συμπεριλαμβάνεσαι και εσυ στις προαναφερόμενες κατηγορίες, βλέπω μία άνεση εκ μέρους σου να αποδώσεις τον όρο του λαικιστή σε διάφορους πολιτικούς, οπότε θα ήθελα να δω και γιατί τους ορίζεις ως τέτοιους.
Κατά τα άλλα, οι διαφορές μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδος, ανάγονται παραδοσιακά στο περιβόητο ατομισμό της αμερικανικής κοινωνίας. Νομίζω,
πως αν πρέπει να κάνουμε τη παραδοχή ότι μία εκ των δύο κοινωνιών,η αμερικανική ή ελληνική, είναι πιο ατομιστική θα λέγαμε την ελληνική πλέον.
Στην Αμερική δρουν κοινωνικά κινήματα που βρίσκουν αντίθετους πολλούς συσχολιαστές, σε κάθε περίπτωση όμως δρουν. Εδώ, στην Ελλάδα
έχουν επικρατήσει οι λογικές "Ο σώζων εαυτώ σωθήτω" ή "Μακριά από το κώλο μας και ας είναι ό,τι είναι".Τό πολιτικό περιβάλλον στην Ελλάδα,δείχνει να είναι πιο άχρωμο, κάτι που συνηγορεί στο ότι οι Έλληνες ενδιαφέρονται λιγότερο σε σχέση με τους Αμερικανούς για τα δρώμενα
στο κοινωνικό τους περιβάλλον. Αλλά δεν είναι μόνο ο ατομισμός, κάνεις λάθος που υποτιμάς την επίπτωση της Τέχνης, της μόδας και των ΜΜΕ στη
διαμόρφωση της κουλτούρας. Επίσης, υπάρχουν και οι παράγοντες της τεχνολογίας ή της οικονομίας που παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση των
συνειδήσεων. Κάποτε, βλέπαμε τα malls στις ΗΠΑ και τα θεωρούσαμε εμπορική πρωτοτυπία, τώρα "αγκαλιάζουμε" το online εμπόριο την ίδια
ακριβώς στιγμή που υιοθετείται στις ΗΠΑ. Ίσως αργότερα σε σχέση με τους Ιάπωνες...
Υ.Γ Τα ελληνικά Μνημόνια δε διέφεραν ως προς το σκοπό τους, αλλά και ως προς το γενικό τους περίγραμμα.

Με βρίσκουν αντίθετο αρκετά από αυτά που λες, αλλά πριν απαντήσω θα ήθελα (ρισκάροντας να χαρακτηριστώ άσχετος) να σου ζητήσω να μου πεις τι εννοείς με τους όρους «protagonistas» και «Ραμφίστας».

Το κλασικό ακροατήριο του Ράμφου και του Protagon.gr. Οι σοσιαλφιλελέ που θεωρούν ότι μπήκαμε στα Μνημόνια γιατί "υποκύψαμε στο λαίκισμό".
Αυτοί που θεωρούν το Σημίτη, μέγα εκσυγχρονιστή ηγέτη αλλά για κάποιο λόγο ξεχνούν πως φλόμωσε τη χώρα με δανεικά και παροχές.

[Golden Age]

SpoilerShow

Το Tea Party περισσότερο υπερσυντηρητικό θα το χαρακτήριζα, παρά λαϊκίστικο. Υπάρχει πάνω απο αιώνα, προωθεί δεκαετίες ολόκληρες την ιδεολογική του ατζέτνα, όπως πάντα και δεν έχει προκαλέσει κάποιο διχασμό στην αμερικανική κοινωνία.

Οι δε "λαϊκιστές" των Ρεπουμπλικάνων ανεδείχθησαν με τον Τραμπ. Δεν προκάλεσαν οι ίδιοι κάποιο διχασμό. Το σύστημα είναι αυτό που τους στοχοποίησε για τις θέσεις τους για το μεταναστευτικό, την τρομοκρατία και τις αντιπολεμικές τους θέσεις. Έτσι ξεκίνησε ο διχασμός.

Στους Δημοκρατικούς όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Η ακροαριστερά οργανωνόντουσαν εντός τους μέσα στα χρόνια. Επι Ομπάμα ισχυροποιήθηκαν (και είχανε συμβάλλει άλλωστε και αυτοί στην ανάδειξή του). Στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση των Δημοκρατικών, κέρδισε η Χίλαρυ, αφενός γιατί δεν ήταν σίγουροι για το εαν η αμερικανική κοινωνία θα ήταν έτοιμη να ψηφίσει έναν υποψήφιο όπως ο Σάντερς, αφετέρου (και κυριότερον) γιατί θεωρούσαν ότι με την κεντρώα Χίλαρυ οι Αμερικάνοι θα συσπειρωνόντουσαν απέναντι στον "επικίνδυνο ακροδεξιό" Τράμπ. Με αυτή την προπαγάνδα γιγαντώθηκε ο διχασμός. Οι "moderate" (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) συνέβαλλαν τα μέγιστα σε αυτό. Πίστευαν ότι θα πάρουν το πάνω χέρι στις εκλογές. Το μόνο που κατάφεραν όμως ήταν να γιγαντώσουν την ακροαριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, καθότι αυτή ήταν ο πιο αυθεντικός εκφραστής του αντιτραμπικού ιδεολογήματος.

Θυμίζει λίγο Μεταπολίτευση η όλη φάση. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προωθούσαν στην κοινωνία μια "αριστεροπροοδευτική" προπαγάνδα. Μια μάζα των νεότερων γεννεών που επιρρεάστηκαν απο αυτή, έψαχναν τον αυθεντικό της εκφραστή. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε στην πορεία μια πρώτη σταθερή βάση, παρότι το ιδεολόγημά του, ξεπερνούσε την εκλογική του επιρροή κι εξέφραζε και μια πτέρυγα στο ΠΑΣΟΚ εως και κάποιες μειοψηφίες στη ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια ανεδείχθη ως μεγάλο κόμμα μέσα απο τα μνημόνια και κρύβοντας το ιδεολογικό του προφίλ.Μια μερίδα ψηφοφόρων του όμως, αυτών που ήταν νεολαίοι (κυρίως φοιτητές) στη δεκαετία του 2000, τον απεδέχθη και μετά την κωλοτούμπα του, γιατί συμφωνούσε με τα πραγματικά του ιδεολογήματα.

Στις ΗΠΑ βέβαια δεν υπάρχει δυνατότηα εναλλακτικού πόλου, οπότε οι ενδιαφερόμενοι κάνουν τον πολιτικό τους παιχνίδι μέσα απο τους Δημοκρατικούς.

Πρώτα άλωσαν τον κομματικό μηχανισμό και μετά διέσπειραν τις θέσεις τους στην αμερικανική κοινωνία.

Ο ΜαΚκέιν ήταν ο ορισμός του πολεμοχαρούς... Διεκδικούσε την προεδρία με σημαία του τον πόλεμο κατα του Ιράν... Έτσι ο Ομπάμα έκανε περίπατο ως "αντιπολεμικός". Κατα τα λοιπά και ο Ομπάμα moderate ήταν με κάποιες ελαφρές αποχρώσεις ριζοσπαστισμού. Όσον αφορά το Ρόμνευ, ήταν και αυτός moderate , στις εκλογές όμως σχεδόν ζητούσε πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία. Ο Ομπάμα κέρδισε ως πιο "ήπιος".


Όλες οι δυτικές κοινωνίες έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και τις διαφορές τους. Εδώ και 5 χρόνια όμως, το πολιτικό ιδεολογικό πλαίσιο στο ποποίο κινούντια οι πολιτικές τους ζωές έχει κοινά χαρακτηριστικά. Σε όλη τη Δύση υπάρχει ζήτημα "πολιτικής ορθότητας" και αναλόγου τοποθετήσεως των ανα χώρα πολιτικών δυνάμεων.

Οι ΗΠΑ ίσως είναι ένα βήμα μπροστά, αφού μέσα απο τους moderate Δημοκρατικούς, προέκυψε μια ισχυρή ακροαριστερά.

Δεν ξέρω από πού ενημερώνεσαι, αλλά επιμένω πως επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος: κρίνεις με ελληνική «ματιά» αυτά που γίνονται στις ΗΠΑ. Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω; Από το ποιος (λες ότι) ξεκίνησε το διχασμό στις ΗΠΑ; Από το ότι το «Κόμμα του Τσαγιού» δε λαΐκιζε; Από το ότι ένα κίνημα μόλις 10-15 ετών (οργανώθηκε πολιτικά το μακρινό... 2009!) ισχυρίζεσαι ότι υπάρχει εδώ και έναν αιώνα; Από το ότι οι λαϊκιστές των Republicans δεν προκάλεσαν διχασμό; Από το ότι εστιάζεις όλη σου την προσοχή στο λαϊκισμό των ριζοσπαστικών του Δημοκρατικού Κόμματος και «ξεπλένεις» το ακροατήριο του Άλεξ Τζόουνς και άλλων που επιδίδονται διαρκώς σε κηρύγματα μίσους δηλητηριάζοντας περισσότερο την κοινωνία;

Το «ακροαριστερό» κίνημα στις ΗΠΑ που (σωστά) κατακεραυνώνεις (και το οποίο κι εγώ απεχθάνομαι) πώς και πότε δημιουργήθηκε; Δημιουργήθηκε πριν από το αντίστοιχο «ακροδεξιό» ή μετά; Λες και ξαναλές για έλεγχο του κομματικού μηχανισμού των Δημοκρατικών από τους «ακροαριστερούς». Ήταν ή δεν ήταν το «Κόμμα του Τσαγιού» το πρώτο που δημιούργησε δική του «φράξια» στα νομοθετικά σώματα στις ενδιάμεσες εκλογές του 2010, ξεκινώντας ένα ντόμινο εξελίξεων (ταυτόχρονα βέβαια με τη διαμάχη για το Obamacare και τις προκλητικές κινήσεις τόσο της Πελόζι όσο και των Republicans) και τελικά οδηγώντας σε επαναλαμβανόμενα κοινοβουλευτικά αδιέξοδα; Δε βλέπεις ότι από τη λύσσα τους να μην έρθει... κομμουνισμός στις ΗΠΑ στο τέλος θα τον... δημιουργήσουν από το πουθενά;

Πρέπει να καταλάβεις ότι πολιτικά οι ΗΠΑ είναι πολύ πιο «δεξιά» από Ελλάδα/Ευρώπη με αποτέλεσμα να είναι πιο δεκτικός εκεί ο κόσμος σε ακροδεξιό παρά σε ακροαριστερό λαϊκισμό. Π.χ. ακόμα και η ρητορική του Κασιδιάρη είναι όαση λογικής μπροστά στη ρητορική αρκετών από τους ριζοσπαστικούς Republicans, γιατί ο Κασιδιάρης ξέρει μέχρι πού τον «παίρνει» να λαϊκίσει, όπως και οι αντίστοιχοι Αμερικάνοι εξάλλου.

Διαφωνούμε για το αν ήταν πολεμοχαρείς ή όχι ο ΜακΚέιν και ο Ρόμνεϊ. Αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Πιο μεγάλη σημασία, κατά τη γνώμη μου, έχει ο διαχωρισμός «radical-moderate». Σου ξαναλέω ότι το διαχωρισμό αυτόν τον έκανα με βάση αμερικάνικα και όχι διεθνή κριτήρια και ανάλογα με τον πολιτικό χώρο προέλευσης του κάθε υποψηφίου. Π.χ. πάρα πολλοί Republicans θεωρούσαν το ΜακΚέιν πολύ «λάιτ» συντηρητικό (γι' αυτό και εκείνος έβαλε υποψήφια Αντιπρόεδρο τη Σάρα Πέιλιν που ήταν πολύ συμπαθής στη φανατική πτέρυγα του κόμματός του). Αντιθέτως ο Ομπάμα εντός του Δημοκρατικού Κόμματος ήταν από τους ριζοσπαστικούς τότε. Αυτό εννοούσα. Και επιμένω ότι το μοτίβο δεν έχει αλλάξει. Ο «radical» επικρατεί του «moderate» εδώ και πολλά χρόνια.

Έχω την εντύπωση ότι το Tea Party υπάρχει και προ του 2009. Πρώτη φορά που είχαν μάθει για αυτούς ήταν στο ελλαδικό indymedia.
Ένας αναρχικός στις ΗΠΑ είχε πάει σε συγκέντρωσή τους για το μεταναστευτικό και τους είχε ειρωνευτεί και είχε κυκλοφορήσει βίντεο με το σκηνικό και τις αντιδράσεις τους. Μπορεί να 'ταν και το 2009 βέβαια, αλλά έχω την εντύωπση ότι ήταν απαλιότερο.

Κάπου είχα διαβάσει όμως για την ιστορία του θυμάμαι ότι επρόκειτο για...παμπάλαιο κόμμα, απο προηγούμενους αιώνες. Μπορεί όμως να κάνω και λάθος σε αυτό και αν τους μπερδεύω με κάτι άλλο.

Εν πάσει περιπτώσει, οι "φράξιες" δεν είναι κάτι. Χαμός γίνεται με τα λόμπυ στις ΗΠΑ όλα τα χρόνια...

Δεν είναι οι απόψεις που διχάζουν την κοινωνία, αλλά οι απόψεις που προωθούν τη βιάιη σύκρουση με τον αντίπαλο. Και αυτό το έκανε αποκλειστικά και μόνο η άκρα αριστερά.

Η πρώτη φουρνιά ακροαριστερού ρεύματος στις ΗΠΑ, ξεκίνησε να υπάρχει επι Μπους β'. Με τους πολέμους σε Αφγανιστάν και Ιράκ, την προπαγάνδα για τους Αμερικανούς που σκοτονώντουσαν εκεί, την κριτική για το ρόλο των ΗΠΑ, το "τί κάνουν στους καημένους τους Μουσουλμάνους" κλπ. Ξεκίνησαν να αποκτούν κόσμο μέσω "αντιπολεμικού κινήματος". Επι Ομπάμα ισχυροποιήθηκαν, τους αβάνταρε και ο ίδιος. Όλα εκείνα τα επεισόδια, όπου ότανα στυνομικοί στοις ΗΠΑ δολοφονούσαν κάποιον μαύρο, το παρουσίαζε το ίδιο το σύστημα σαν δήθεν "ρατσιστική δολοφονία", δεν ήταν αβάντα σητν προπαγάνδα τους; Τότε ήταν που άρχισαν απο αποκτούν ρεύμα στην αμερικανική κοινωνία...

Μετά έρχεται η υποψηφιότητα Τραμπ, αρχίζιε να καλπάζει στους Ρεπουμπλικάνους και τόρε Δημοκρατικοί και συστημικοί Ρεπουμπλικάνοι καλλιεργούν κλίμα διχασμού στην αμερικανική κοινωνία, φανατίζουν κόσμο εναντίον του, συμμαχούν με το ρεύμα της λάκρας αριστεράς το οποίο αποδέχονται ως "καθωπρέπει" και του δίνουν το μεγάλο βούτυρο στο ψωμί που ήθελε.

Το να έχει κάποιος απόψεις που δεν αρέσουν, δεν σημαίνει πως είναι..."διχαστικός". Διχαστικός είναι αυτός που προωθεί τη βίαιη πολτική σύγκρουση με μια παράταξη... Κι αυτό το έκαναν οι moderates και η ακροαριστερά (ως ενιαίο στρατόπεδο) εναντίον του Τραμπ. Αυτοί και κανένας απολύτως άλλος... Και είμαι απόλυτος σε αυτό.

Οι moderates είναι αυτοί που έφεραν την πόλωση (αντιτραμπική και άρα εκ του αποτελέσματος αντιδεξιά) στην αμερικανική κοινωνία, υιοθετώντας την προπαγάνδα της ακραριστεράς για τον Τραμπ, συμμαχόντας με τη φύσει διχαστική ακροαριστερά και νομιμοποιώντας ηθικά την ακροαριστερά εν τέλει... Αυτοί τη γιγάντωσαν. Δεν είναι ζήτημα αμερικανικών ή ευρωπαϊκών ή ελληνικών πολιτικών δεδομένων. Είναι ζήτημα δεδομένων και στοιχειώδους κοινής λογικής. Σε άλλη ήπειρο είναι οι ΗΠΑ, όχι σε άλλον πλανήτη...

[Giorgos]

Λάθος... Την Αμερική που παρέλαβε παλεύει να διορθώσει. Το πότε γίνεται επίδειξη δύναμης, δεν σημαίνει ότι τώρα άλλαξε η κατάσταση... Εν τω μεταξύ με το Μπάιντεν θα χουν δικούς τους υπουργούς, θα ξεσαλώσουν. Θα κάνουν τις ΗΠΑ Ισπανία της δεκαετίας του '30...

Ο Μπάιντεν θα βάλει μόνο κεντροαριστερούς υπουργούς και κανέναν ακραίο(το έχει πει δημόσια ότι δεν θα διαφέρει απο τους προηγούμενους δημοκρατικούς προέδρους στην επιλογή υπουργών).Με τον Τραμπ έχουν ξεσαλώσει και δεν μαζεύονται.Θα χάσει ο Τραμπ πιθανότατα τις εκλογές του 2020.

Οι Δημοκρατικοί τους έβγαλαν στο δρόμμο... Κι αυτό συμβαίνει γιατί στο εσωτερικό τους έχει υπάρξει διάβρωση. Μην περιμένεις να τους μαζέψουν. Κια να το θέλουν δεν μπορούνν, γιατί θα έχουν εσωτερικό πρόβλημα. Οι ανοησίες του Μπάιντεν δεν έχουν καμμία σημασία. Μιλάμε για τον ίδιο τύπο που απο τη μία δήθεν "καταδικάζει" τα επεισόδια, κι απο την άλλη συμμετέχει ενεργά στην καλλιέργεια της προπαγάνδας που δημιουργεί όλο αυτό το κλίμα που τα υποκινεί. Μιλάμε για Εσέρο! Για Κερένσκυ! Έστω και υποκινούμενος απο πολιτικαντισμό, αλλά πάντως αυτό είναι. Όποιος πιστεύει ότι ο Μπάιντεν θα "μαζέψει" τους μπαχαλάκηδες, είναι για γέλια. Όχι επειδή δεν θα θέλει, αλλά επειδή δεν μπορεί. Όχι γιατί έχουν οι ίδιοι απο μόνοι τους τη δύναμη να το ακυρώσουν, αλλά γιατί οι άκρες που έχουν στο σύστημα τους θέλουν στο δρόμμο. Τελείωσε. Έβρεξε, πλημμύρισε, το ποτάμι τρέχει. Δεν υπάρχει επιστροφή... Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να τους σταματήσουν κι αυτοί που δεν θέλουν ή θέλουν αλλά δεν τους αφήνουν. Ο Τραμπ και θέλει και μπορεί. Δεν μπορεί όμως να το κάνει προεκλογικά, ενώ οι άλλοι έχουν την αβάντα των Δημοκρατικών και του συστήματος γενικότερα. Πάρτε το χαμπάρι, το σύστημα των ΗΠΑ έχει γίνει σαν τη Μεταπολίτευση και πιο σκατά. Μόνο ο Τραμπ θέλει να και μπορεί να διορθώσει αυτή την κατάσταση. Να κάνει αν χρειαστεί και τις απαιτούμενες τομές στην κυβερνητική διαχείρηση. Οι άλλοι δεν...

Ευτυχώς που υπάρχιε ο Τραμπ, εαν η δεξιά ήταν στα χέρια ανθρώπων με τα δικά σας μυαλά, τώρα θα είχαμε κομμουνισμό.

Ο Τραμπ είναι οτι χειρότερο για τους Ρεπουμπλικανούς.Είναι ο πλέον ακατάλληλος να βάλει σε τάξη στις ΗΠΑ οι οποίες εδώ και μήνες φλέγονται και δεν κάνει τίποτα.Πως θα νικήσει τις εκλογές;Έχει αποξενώσει τους συντηρητικούς μαύρους,Έχει αποξενώσει τους συντηρητικούς Λατίνους.Με τους λευκούς συντηρητικούς θα κερδίσει τις εκλογές;Δεν φτάνουν μόνο αυτοί.

[Beria]

Ο ακροδεξιός Μπόμπι Μακ Βει σκότωσε σε μια βομβιστική επιθεση στην Οκλαχόμα 170 άτομα, αλλά ο Γκόλντεν βλέπει ακροαριστερη βία στην Αμερικα.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

SpoilerShow

Το Tea Party περισσότερο υπερσυντηρητικό θα το χαρακτήριζα, παρά λαϊκίστικο. Υπάρχει πάνω απο αιώνα, προωθεί δεκαετίες ολόκληρες την ιδεολογική του ατζέτνα, όπως πάντα και δεν έχει προκαλέσει κάποιο διχασμό στην αμερικανική κοινωνία.

Οι δε "λαϊκιστές" των Ρεπουμπλικάνων ανεδείχθησαν με τον Τραμπ. Δεν προκάλεσαν οι ίδιοι κάποιο διχασμό. Το σύστημα είναι αυτό που τους στοχοποίησε για τις θέσεις τους για το μεταναστευτικό, την τρομοκρατία και τις αντιπολεμικές τους θέσεις. Έτσι ξεκίνησε ο διχασμός.

Στους Δημοκρατικούς όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Η ακροαριστερά οργανωνόντουσαν εντός τους μέσα στα χρόνια. Επι Ομπάμα ισχυροποιήθηκαν (και είχανε συμβάλλει άλλωστε και αυτοί στην ανάδειξή του). Στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση των Δημοκρατικών, κέρδισε η Χίλαρυ, αφενός γιατί δεν ήταν σίγουροι για το εαν η αμερικανική κοινωνία θα ήταν έτοιμη να ψηφίσει έναν υποψήφιο όπως ο Σάντερς, αφετέρου (και κυριότερον) γιατί θεωρούσαν ότι με την κεντρώα Χίλαρυ οι Αμερικάνοι θα συσπειρωνόντουσαν απέναντι στον "επικίνδυνο ακροδεξιό" Τράμπ. Με αυτή την προπαγάνδα γιγαντώθηκε ο διχασμός. Οι "moderate" (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) συνέβαλλαν τα μέγιστα σε αυτό. Πίστευαν ότι θα πάρουν το πάνω χέρι στις εκλογές. Το μόνο που κατάφεραν όμως ήταν να γιγαντώσουν την ακροαριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, καθότι αυτή ήταν ο πιο αυθεντικός εκφραστής του αντιτραμπικού ιδεολογήματος.

Θυμίζει λίγο Μεταπολίτευση η όλη φάση. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προωθούσαν στην κοινωνία μια "αριστεροπροοδευτική" προπαγάνδα. Μια μάζα των νεότερων γεννεών που επιρρεάστηκαν απο αυτή, έψαχναν τον αυθεντικό της εκφραστή. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε στην πορεία μια πρώτη σταθερή βάση, παρότι το ιδεολόγημά του, ξεπερνούσε την εκλογική του επιρροή κι εξέφραζε και μια πτέρυγα στο ΠΑΣΟΚ εως και κάποιες μειοψηφίες στη ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια ανεδείχθη ως μεγάλο κόμμα μέσα απο τα μνημόνια και κρύβοντας το ιδεολογικό του προφίλ.Μια μερίδα ψηφοφόρων του όμως, αυτών που ήταν νεολαίοι (κυρίως φοιτητές) στη δεκαετία του 2000, τον απεδέχθη και μετά την κωλοτούμπα του, γιατί συμφωνούσε με τα πραγματικά του ιδεολογήματα.

Στις ΗΠΑ βέβαια δεν υπάρχει δυνατότηα εναλλακτικού πόλου, οπότε οι ενδιαφερόμενοι κάνουν τον πολιτικό τους παιχνίδι μέσα απο τους Δημοκρατικούς.

Πρώτα άλωσαν τον κομματικό μηχανισμό και μετά διέσπειραν τις θέσεις τους στην αμερικανική κοινωνία.

Ο ΜαΚκέιν ήταν ο ορισμός του πολεμοχαρούς... Διεκδικούσε την προεδρία με σημαία του τον πόλεμο κατα του Ιράν... Έτσι ο Ομπάμα έκανε περίπατο ως "αντιπολεμικός". Κατα τα λοιπά και ο Ομπάμα moderate ήταν με κάποιες ελαφρές αποχρώσεις ριζοσπαστισμού. Όσον αφορά το Ρόμνευ, ήταν και αυτός moderate , στις εκλογές όμως σχεδόν ζητούσε πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία. Ο Ομπάμα κέρδισε ως πιο "ήπιος".


Όλες οι δυτικές κοινωνίες έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και τις διαφορές τους. Εδώ και 5 χρόνια όμως, το πολιτικό ιδεολογικό πλαίσιο στο ποποίο κινούντια οι πολιτικές τους ζωές έχει κοινά χαρακτηριστικά. Σε όλη τη Δύση υπάρχει ζήτημα "πολιτικής ορθότητας" και αναλόγου τοποθετήσεως των ανα χώρα πολιτικών δυνάμεων.

Οι ΗΠΑ ίσως είναι ένα βήμα μπροστά, αφού μέσα απο τους moderate Δημοκρατικούς, προέκυψε μια ισχυρή ακροαριστερά.

Δεν ξέρω από πού ενημερώνεσαι, αλλά επιμένω πως επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος: κρίνεις με ελληνική «ματιά» αυτά που γίνονται στις ΗΠΑ. Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω; Από το ποιος (λες ότι) ξεκίνησε το διχασμό στις ΗΠΑ; Από το ότι το «Κόμμα του Τσαγιού» δε λαΐκιζε; Από το ότι ένα κίνημα μόλις 10-15 ετών (οργανώθηκε πολιτικά το μακρινό... 2009!) ισχυρίζεσαι ότι υπάρχει εδώ και έναν αιώνα; Από το ότι οι λαϊκιστές των Republicans δεν προκάλεσαν διχασμό; Από το ότι εστιάζεις όλη σου την προσοχή στο λαϊκισμό των ριζοσπαστικών του Δημοκρατικού Κόμματος και «ξεπλένεις» το ακροατήριο του Άλεξ Τζόουνς και άλλων που επιδίδονται διαρκώς σε κηρύγματα μίσους δηλητηριάζοντας περισσότερο την κοινωνία;

Το «ακροαριστερό» κίνημα στις ΗΠΑ που (σωστά) κατακεραυνώνεις (και το οποίο κι εγώ απεχθάνομαι) πώς και πότε δημιουργήθηκε; Δημιουργήθηκε πριν από το αντίστοιχο «ακροδεξιό» ή μετά; Λες και ξαναλές για έλεγχο του κομματικού μηχανισμού των Δημοκρατικών από τους «ακροαριστερούς». Ήταν ή δεν ήταν το «Κόμμα του Τσαγιού» το πρώτο που δημιούργησε δική του «φράξια» στα νομοθετικά σώματα στις ενδιάμεσες εκλογές του 2010, ξεκινώντας ένα ντόμινο εξελίξεων (ταυτόχρονα βέβαια με τη διαμάχη για το Obamacare και τις προκλητικές κινήσεις τόσο της Πελόζι όσο και των Republicans) και τελικά οδηγώντας σε επαναλαμβανόμενα κοινοβουλευτικά αδιέξοδα; Δε βλέπεις ότι από τη λύσσα τους να μην έρθει... κομμουνισμός στις ΗΠΑ στο τέλος θα τον... δημιουργήσουν από το πουθενά;

Πρέπει να καταλάβεις ότι πολιτικά οι ΗΠΑ είναι πολύ πιο «δεξιά» από Ελλάδα/Ευρώπη με αποτέλεσμα να είναι πιο δεκτικός εκεί ο κόσμος σε ακροδεξιό παρά σε ακροαριστερό λαϊκισμό. Π.χ. ακόμα και η ρητορική του Κασιδιάρη είναι όαση λογικής μπροστά στη ρητορική αρκετών από τους ριζοσπαστικούς Republicans, γιατί ο Κασιδιάρης ξέρει μέχρι πού τον «παίρνει» να λαϊκίσει, όπως και οι αντίστοιχοι Αμερικάνοι εξάλλου.

Διαφωνούμε για το αν ήταν πολεμοχαρείς ή όχι ο ΜακΚέιν και ο Ρόμνεϊ. Αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Πιο μεγάλη σημασία, κατά τη γνώμη μου, έχει ο διαχωρισμός «radical-moderate». Σου ξαναλέω ότι το διαχωρισμό αυτόν τον έκανα με βάση αμερικάνικα και όχι διεθνή κριτήρια και ανάλογα με τον πολιτικό χώρο προέλευσης του κάθε υποψηφίου. Π.χ. πάρα πολλοί Republicans θεωρούσαν το ΜακΚέιν πολύ «λάιτ» συντηρητικό (γι' αυτό και εκείνος έβαλε υποψήφια Αντιπρόεδρο τη Σάρα Πέιλιν που ήταν πολύ συμπαθής στη φανατική πτέρυγα του κόμματός του). Αντιθέτως ο Ομπάμα εντός του Δημοκρατικού Κόμματος ήταν από τους ριζοσπαστικούς τότε. Αυτό εννοούσα. Και επιμένω ότι το μοτίβο δεν έχει αλλάξει. Ο «radical» επικρατεί του «moderate» εδώ και πολλά χρόνια.

Έχω την εντύπωση ότι το Tea Party υπάρχει και προ του 2009. Πρώτη φορά που είχαν μάθει για αυτούς ήταν στο ελλαδικό indymedia.
Ένας αναρχικός στις ΗΠΑ είχε πάει σε συγκέντρωσή τους για το μεταναστευτικό και τους είχε ειρωνευτεί και είχε κυκλοφορήσει βίντεο με το σκηνικό και τις αντιδράσεις τους. Μπορεί να 'ταν και το 2009 βέβαια, αλλά έχω την εντύωπση ότι ήταν απαλιότερο.

Κάπου είχα διαβάσει όμως για την ιστορία του θυμάμαι ότι επρόκειτο για...παμπάλαιο κόμμα, απο προηγούμενους αιώνες. Μπορεί όμως να κάνω και λάθος σε αυτό και αν τους μπερδεύω με κάτι άλλο.

Εν πάσει περιπτώσει, οι "φράξιες" δεν είναι κάτι. Χαμός γίνεται με τα λόμπυ στις ΗΠΑ όλα τα χρόνια...

Δεν είναι οι απόψεις που διχάζουν την κοινωνία, αλλά οι απόψεις που προωθούν τη βιάιη σύκρουση με τον αντίπαλο. Και αυτό το έκανε αποκλειστικά και μόνο η άκρα αριστερά.

Η πρώτη φουρνιά ακροαριστερού ρεύματος στις ΗΠΑ, ξεκίνησε να υπάρχει επι Μπους β'. Με τους πολέμους σε Αφγανιστάν και Ιράκ, την προπαγάνδα για τους Αμερικανούς που σκοτονώντουσαν εκεί, την κριτική για το ρόλο των ΗΠΑ, το "τί κάνουν στους καημένους τους Μουσουλμάνους" κλπ. Ξεκίνησαν να αποκτούν κόσμο μέσω "αντιπολεμικού κινήματος". Επι Ομπάμα ισχυροποιήθηκαν, τους αβάνταρε και ο ίδιος. Όλα εκείνα τα επεισόδια, όπου ότανα στυνομικοί στοις ΗΠΑ δολοφονούσαν κάποιον μαύρο, το παρουσίαζε το ίδιο το σύστημα σαν δήθεν "ρατσιστική δολοφονία", δεν ήταν αβάντα σητν προπαγάνδα τους; Τότε ήταν που άρχισαν απο αποκτούν ρεύμα στην αμερικανική κοινωνία...

Μετά έρχεται η υποψηφιότητα Τραμπ, αρχίζιε να καλπάζει στους Ρεπουμπλικάνους και τόρε Δημοκρατικοί και συστημικοί Ρεπουμπλικάνοι καλλιεργούν κλίμα διχασμού στην αμερικανική κοινωνία, φανατίζουν κόσμο εναντίον του, συμμαχούν με το ρεύμα της λάκρας αριστεράς το οποίο αποδέχονται ως "καθωπρέπει" και του δίνουν το μεγάλο βούτυρο στο ψωμί που ήθελε.

Το να έχει κάποιος απόψεις που δεν αρέσουν, δεν σημαίνει πως είναι..."διχαστικός". Διχαστικός είναι αυτός που προωθεί τη βίαιη πολτική σύγκρουση με μια παράταξη... Κι αυτό το έκαναν οι moderates και η ακροαριστερά (ως ενιαίο στρατόπεδο) εναντίον του Τραμπ. Αυτοί και κανένας απολύτως άλλος... Και είμαι απόλυτος σε αυτό.

Οι moderates είναι αυτοί που έφεραν την πόλωση (αντιτραμπική και άρα εκ του αποτελέσματος αντιδεξιά) στην αμερικανική κοινωνία, υιοθετώντας την προπαγάνδα της ακραριστεράς για τον Τραμπ, συμμαχόντας με τη φύσει διχαστική ακροαριστερά και νομιμοποιώντας ηθικά την ακροαριστερά εν τέλει... Αυτοί τη γιγάντωσαν. Δεν είναι ζήτημα αμερικανικών ή ευρωπαϊκών ή ελληνικών πολιτικών δεδομένων. Είναι ζήτημα δεδομένων και στοιχειώδους κοινής λογικής. Σε άλλη ήπειρο είναι οι ΗΠΑ, όχι σε άλλον πλανήτη...

Ρε παιδιά τι συζητάμε τώρα? Αν η πολιτική ως διαδικασία είναι διχαστική ή όχι? Σοβαρά? Η πολιτική είναι φύσει διχαστική, το ότι συμβαίνουν κάποιοι συμβιβασμοί οφείλεται στο τέλμα των συγκρούσεων, όχι στην ανυπαρξία τους.

[Κεντροδεξιός Ψάλτης]

Ο ακροδεξιός Μπόμπι Μακ Βει σκότωσε σε μια βομβιστική επιθεση στην Οκλαχόμα 170 άτομα, αλλά ο Γκόλντεν βλέπει ακροαριστερη βία στην Αμερικα.

Timothy Mac Veigh.Αν και αυτός δεν ήταν ακροδεξιός με τα δικά μας δεδομένα.Στην Αμερική έχουν παραδοσή οι sovereign citizens δηλαδή τύποι που πιστεύουν ότι το κεντρικό κράτος τους καταπιέζει μέσω φόρων και νόμων κλπ.

[Stalker]

Ο ακροδεξιός Μπόμπι Μακ Βει σκότωσε σε μια βομβιστική επιθεση στην Οκλαχόμα 170 άτομα, αλλά ο Γκόλντεν βλέπει ακροαριστερη βία στην Αμερικα.

Timothy Mac Veigh.Αν και αυτός δεν ήταν ακροδεξιός με τα δικά μας δεδομένα.Στην Αμερική έχουν παραδοσή οι sovereign citizens δηλαδή τύποι που πιστεύουν ότι το κεντρικό κράτος τους καταπιέζει μέσω φόρων και νόμων κλπ.

Την κουλτούρα των ψεκασμένων ρατσιστοθεοκρατικών militias που έβγαλε τον McVeigh και εσχάτως και τον Kyle Rittenhouse δεν την λες και αριστερογενές φαινόμενο.

[Χουργιατς]

Ο ακροδεξιός Μπόμπι Μακ Βει σκότωσε σε μια βομβιστική επιθεση στην Οκλαχόμα 170 άτομα, αλλά ο Γκόλντεν βλέπει ακροαριστερη βία στην Αμερικα.

αυτό ήταν πριν 25 χρόνια και τον πήγαν για θανάσιμη ένεση,
εδώ μόνο το 2019 η ακροδεξιά αστυνομία του Τραμπ εκτέλεσε 454 άτομα του χρώματος

[Σενέκας]

Ο ακροδεξιός Μπόμπι Μακ Βει σκότωσε σε μια βομβιστική επιθεση στην Οκλαχόμα 170 άτομα, αλλά ο Γκόλντεν βλέπει ακροαριστερη βία στην Αμερικα.

αυτό ήταν πριν 25 χρόνια και τον πήγαν για θανάσιμη ένεση,
εδώ μόνο το 2019 η ακροδεξιά αστυνομία του Τραμπ εκτέλεσε 454 άτομα του χρώματος

άσε που μάλλον ήτανε βαλτός απο τους σιωνιστές