Ναι, για την ημική ταυτότητα μιλάμε πάντοτε. Ο Σέρβος όσες φορές και να αυτοπροσδιοριζόταν αρχαιοπρεπώς ως Ιλλυριός, ακόμα περισσότερες αυτοπροσδιοριζόταν ως Σέρβος, αφού πάνω απ' όλα θεωρούσε τον εαυτό του Σέρβο.
Το ίδιο περίπου έκανε και ο Ρωμιός με τον όρο Έλλην, όπως άλλωστε και με τον όρο Βυζάντιο για την Κωνσταντινούπολη. Δεν υπήρχε καμιά πόλη Βυζάντιο το 1100 ή το 1500. Ούτε και Έλληνες. Οι μόνοι πραγματικοί Έλληνες του 1500 ήταν κάποιοι λόγιοι που είχαν μπει για τα καλά στο ρόλο του Έλληνα και απέρριπταν τη ρωμαϊκή ιδέα. Όπως ο Χαλκοκονδύλης και όπως ο παρακάτω:
«Ουκέτι Ζευς εύνους τοις Έλλησι έως ού το των Ελλήνων των εαυτών προγόνων όνομα μισούσιν (ου θέλουσι γαρ Έλληνες καλείσθαι, αλλά Ρωμαίοι), ούτε τα εκείνων ήθη και σοφίην περιποιούνται, αλλ’ αγνοία και απαιδευσία τον βίον διάγουσι»
Τάδε έφη Χριστόφορος Κοντολέων εν τω 16ο αιώνι. Βλέπεις πως ονομάζει τους ελληνόφωνους του καιρού του Έλληνες - τους προσδίδει δλδ την ταυτότητα που ο ίδιος υιοθετεί - ταυτόχρονα όμως ομολογεί ότι εκείνοι δεν ήθελαν να αυτοαποκαλούνται Έλληνες, αλλά Ρωμαίοι.
Από πού και ως πού λοιπόν ένας Ρωμιός είχε την ίδια συνείδηση με αυτόν τον Κοντολέοντα; Ή με έναν Νεοέλληνα σαν τον Ζαμπέλιο που μιλούσε για "ρωμαϊκή ψευδωνυμία" του Βυζαντίου (το οποίο κατά τ' 'άλλα "αποκαθιστούσε" σε μια ελληνική και όχι ρωμέικη ιστορία) ή με κάποιον σαν τον Κολοκοτρώνη που έκανε αγώνα για να σταματήσουν να λέγονται Ρωμιοί οι συμπατριώτες του και σε ολόκληρη ομιλία προς τους μαθητές στην Πνύκα δεν βρήκε τίποτα να πει για το "χιλιόχρονο βασίλειό μας" (και ας θεωρούσε, κατά τ' άλλα, "βασιλιά μας" τον Παλαιολόγο);
Την ίδια βαρύτητα έχει το Ρωμιός του Κόκοτα, λαϊκή προσηγορία ανθρώπων που μεγάλωναν σ' ένα περιβάλλον όπου προβαλλόταν με κάθε τρόπο η ιδέα του Ελληνισμού, με το Ρωμιός του Κωνσταντινουπολίτη, ο οποίος κρατάει σαν κόρη οφθαλμού μια ιδιαίτερη ταυτότητα και ας ξέρει ότι παράλληλα (αλλά δευτερευόντως) είναι και Έλληνας;
Οπότε μια χαρά μπορεί να υπάρχει ημική ταυτότητα Α΄ και ημική ταυτότητα Β΄. Δεν επέμενα τυχαία κάποτε με τον αρχαίο Ρωμαίο που ήταν και Λατίνος και Ιταλός, αλλά πάνω απ' όλα Ρωμαίος.
Σε μπέρδεψα με μια αξιαγάπητη τρολοπερσόνα. 
( Που σε αυτό το στέκι έχει πολλούς οπαδούς 
).
