Μη αναγνωσμένη δημοσίευση
από George_V » 04 Απρ 2021, 23:45
Moνομάχοι εκτός αρένας
Κατα κυριο λογο οι μονομαχοι ζουσαν και πεθαιναν ειτε στη σχολη ειτε στην αρένα. Αλλα μονομαχίες δεν ειχαμε καθε μερα (αντιθετα με τις ιπποδρομίες που ειχε καθε μερα στον Μεγάλο Ιπποδρομο) οποτε οι μονομάχοι επρεπε να βρουν κατι να κανουν στα ρεπο τους οταν δεν αγωνιζονται η προπονουνται.
Αρκετοι απο αυτους εβρισκαν εργασια σε πλουσιους Ρωμαιους που τους χρησιμοποιουσαν για πολλα πράγματα. Π.χ. τους προσλαμβαναν Ρωμαιοι Στρατηγοι οπου εκτος απο σωματοφυλακες τους ειχαν για να τιμωρουν τους απειθαρχους Λεγεωναριους.
Αλλωστε ηταν πολυ της μοδας στην Αυτοκρατορικη περιοδο καθε πλουσιο σπιτι εκτος απο σκλαβους να εχει και 1-2 τουλαχιστον μονομάχους τους οποιους τους χρησιμοποιουσαν για φυλακες του σπιτιου και ως μπράβους για να ξεφορτώνονται τους διαφορους ενοχλητικους που πηγαινοερχονταν καθε μερα ζητώντας χάρες και εξυπηρετησεις. Και οταν ο αρχηγός της οικογένειας εξέρχεται της οικιας του να παει οπουδηποτε παντα ακολουθειται απο τους μονομάχους-μπραβους του για να διωχνουν τους περιεργους αλλα και για να βλέπει ο κοσμος ποσο πλουσιος ειναι που εχει μονομάχους στην υπηρεσια του.
Επισης προσλαμβανονταν και ως διασκεδαστές στα Ρωμαικα συμπόσια οπου εμφανιζονταν λιγο πριν το τέλος του δειπνου οπου επιδιδονταν σε αγωνα επιδειξης προς τέρψιν και στοιχηματισμο των συνδαιτημονων. Οσο καλύτερη και ζωντανη ηταν η αναπάρασταση τοσο περισσότερα λεφτα θα επαιρναν και δεν ηταν λιγες οι φορές που οι μονομάχοι εφευγαν απο το συμπόσιο γεμάτοι μελανιες και κανα σπασμένο κοκκαλο αλλα γεμάτοι επισης λεφτα μεχρι τα μπουνια. Και βασικα δεν επαιρναν μονο τα χρηματα. Πριν φυγουν περνουσαν απο την κουζινα οπου τους εδιναν οι υπηρέτες οτι ειχε περισσέψει απο το δειπνο. Ετσι γυριζαν πισω στη σχολη και με λεφτα και με φαγητο καθως δεν μπορει να συγκριθει το δειπνο της σχολης με το δειπνο στο σπιτι ενος πλουσιου Συγκλητικου ας πουμε.
Μια αλλη δουλεια που μπορουσαν να κανουν ηταν βασικα οι βρωμοδουλειες των πλουσιων. Καθως αυτοι δεν ηθελαν να βρωμισουν τα χέρια τους, οι μονομάχοι τα βρώμιζαν μια χαρα αν ηταν καλη η αμοιβή. Απειλες, ξυλοδαρμοι ακομα και φονοι ηταν μερικα απο αυτα που αναλαμβαναν να κανουν οι μονομάχοι αν τα λεφτα ηταν καλα. Δεν θα εβαζαν το κεφάλι τους στον τορβά για πενταροδεκαρες.
Καθοτι ηταν οι στάρ της εποχης οπως ειναι φυσικο και αναμενόμενο ειχαν και πολλες θαυμάστριες. Πολλες απο τις "κυριες" της Ρωμης (και των επαρχιων φυσικα) νοικιαζαν μονομάχους για "νυχτερινους σωματοφύλακες". Και βασικα δεν φυλαγαν μονο το σώμα της κυριας αλλα μαλλον της εκαναν πολλα παραπανω και παλι με την προυποθεση οτι θα τα βρουνε στην τιμη.
Οι Ρωμαιες για καποιο λογο ειχαν συνδέσει τους μονομάχους με μια αγρια και ανεξελεγκτγ σεξουαλικοτητα. Δεν ηταν τυχαιο που ενα απο τα φάρμακα της εποχης που εδιναν οι γιατροι κατα της σεξουαλικης ανικανοτητας περιειχε αιμα μονομάχου.
Και σε γενικές γραμμές αν δουμε τη ζωη ενος μονομάχου δεν ειναι παρα συνεχής βια με καποια διαλειματα άγριου σεξ. Παρολα αυτα ομως δεν ελειπαν και οι οικογενειαρχες μονομαχοι που γυριζαν τα βράδια στη γυναικα τους και στα παιδια τους.
Γυναίκες μονομάχοι
Παροτι αν διαβάσει κανεις Ρωμαικη λογοτεχνια θα φανταστει οτι οι γυναικες-μονομάχοι ηταν κατι συνηθισμένο στην πραγματικότητα δεν ηταν. Ηταν κατι ασυνηθιστο και λιγο σπάνιο. Δεν ηταν κατι που το εβλεπαν καθε μερα δλδ και για αυτο οι Ρωμαιοι εκαναν σαν τρελοι αν το προγραμμα της ημέρας περιελαμβανε και γυναικες μονομάχους. Αντιθετα οι Ρωμαιες μουρμουριζαν για το πρωτακουστο σκάνδαλο να αγωνιζονται οι γυναικες ως μονομαχοι.
Και οπως και στους άντρες και εδω οι μονομάχοι μπορει να ειναι σκλάβες ή ακομα και ελευθερες γυναικες που ζηλεψαν τη δόξα και θελησαν και αυτές να δοκιμάσουν την τυχη τους στην αρένα.
Ουκ ολιγες οι φορές που κατω απο το κράνος του μονομάχου κρυβόταν γυναικα της υψηλης κοινωνιας. Καποια κορη Συγκλητικου, καποια συζυγος Ιππέα που ειτε βαρέθηκαν τη ζωη τους μεσα στο σπίτι, ειτε εκαναν την επανασταση τους, ειτε και τα δυο μαζι.
Αυτο που εξιταρε τους Ρωμαιους ειναι οτι μια γυναικα-μονομάχος παει κοντρα στη θηλυκη της φυση και πολλες φορές ηταν καλυτερες και απο τους αντρες μονομάχους. Τους γοητευε το περιεργο της υποθεσης και ας μη γελιομαστε σε ολους τους αντρες αρέσει να βλέπουν 2 γυναικες να παλευουν σχεδον ημιγυμνες καθως δεν ηταν σπανιο το φαινόμενο να σχιζονται ρουχα κατα τη διαρκεια της μάχης.
Η διαδικασια για να γινει μια γυναικα μονομαχος ηταν σχεδον ιδια με τους αντρες. Η μονη απαγορευση ηταν πως δεν μπορουσαν να πωληθουν σκλαβες/υπηρετριες σε σχολη μονομάχων αν ο κατοχος τους δεν ειχε εναν πολυ καλο λογο να το κανει αυτο.
Οι Αυτοκράτορες προσπάθησαν να περιορίσουν με νομοθεσια την υπαρξη γυναικων μονομάχων αλλα τελικα κατέληξαν να παραβιαζουν οι ιδιοι την νομοθεσια τους καθως το θεαμα ηταν αρκουντως προκλητικο για να παραβιασει τον νομο του ακομα και ο ιδιος Αυτοκρατορας που τον εξεδωσε.
Και δεν υπηρχαν μονο στη Ρωμη αλλα ειχε εξαπλωθει αυτη η συνηθεια σε ολη την Αυτοκρατορια. Στην Εφεσο π.χ. βρέθηκε αναγλυφη πλακα που εξιστορεί τον αγώνα αναμεσα στην Αχιλλεια και την Αμαζονία οι οποιες παλεψαν τοσο καλά ωστε πηραν και οι δυο το missio δλδ τους δόθηκε χάρη και δεν πεθανε καμια απο τις 2 στη μάχη καθως το πληθος ειχε εκστασιαστει απο τον αγωνα τους και παραληρουσε οδηγώντας τον Ανθυπατο να τις ανακηρυηξει και τις 2 νικητριες.
Βεβαια υπηρχαν και ορισμένα πρακτικα προβληματα με τις γυναικες μονομάχους. Οι περισσότεροι Lanistae ως παραδοσιακοι Ρωμαιοι δεν εβλεπαν με καλο ματι την εισβολη γυναικων στο επαγγελμα τους και ειτε δεν τις δεχονταν ειτε προσπαθουσαν να τις αποθαρρυνουν για να τα παρατησουν.
Το αλλο πρακτικο προβλημα ειναι πως θα συμβιωναν γυναικες με αντρες στους θαλαμους της σχολης μονομάχων. Το τελευταιο πράγμα που ηθελε ο Lanista ειναι να κυνηγάνε οι αντρες τις γυναικες ολη μερα και ολη νυχτα στη σχολη και να μην εχουν το μυαλο τους στην εκπαιδευση. Και περαν αυτου θα ειχε να αντιμετωπισει και την οργη ή το nervous breakdown των αντρων του εαν οι γυναικες αποδεικνυονταν καλυτερες μονομαχοι απο αυτους.
Ετσι αναγκαστικα οταν ειχαν γυναικες μονομάχους στη σχολη τις εβαζαν να κοιμουνται ξεχωριστα και να προπονουνται ξεχωριστα για να μην ερχονται σε επαφη με τους αντρες. Αυτο οσον αφορα σκλαβες. Οι ελευθερες τα βραδια πηγαιναν σπιτια τους. Μη καταλαβει και τπτ η οικογένεια τους και εχουμε και αλλα.
Προςτοιμασια για αγωνα
Οπως ειπαμε αγωνες μονομαχίας δεν ειχε καθε μερα η αρένα. Στις περισσότερες γιορτές τα δρωμενα ηταν κυριως αθλητικου χαρακτηρα ή ιππικου χαρακτηρα με αρματοδρομίες οι οποιες μπορει να ηταν αιματηρές και συναρπαστικες αλλα δεν ηταν σαν τις μονομαχίες.
Οαον αφορα το κρατος η διοργάνωση μονομαχιων ειχε γινει ιδιωτικη υποθεση. Ναι μεν ηταν δουλεια των Αγορανομων να τις οργανώσουν αλλα το εκαναν με ιδιωτικη πρωτοβουλια και λεφτα απο ιδιωτες. Ακομα και ο Αυτοκράτορας τις χρηματοδοτουσε απο το δικο του ταμειο και οχι το δημοσιο. Ουσιαστικα πηγαινε καποιος σε εναν απο τους Αγορανομους και ελεγε οτι θέλει να διοργανώσει αγωνες μονομαχίας για να τιμησει π.χ. τον νεκρο πατέρα του. Η οτι ηθελε να κανει ενα δώρο στο λαο για να τα εχει καλα μαζι του. Ετσι κατέθετε τα χρηματα στον Αγορανόμο και αυτος θα διοργανωνε τους αγωνες, θα αναλαμβανε τη διαφημιση κτλ.
Αυτες ηταν οι λεγομενες μικρες μονομαχίες. Υπερθεαματα και Υπερπαραγωγες ηταν δικαιωμα μονο του Αυτοκράτορα και κανεις δεν μπορουσε να τον επισκιασει σε αυτο. Εν τουτοις καμια φορα διοργάνωναν και οι σχολες μικρα τουρνουα οπου μπορουσε να τα παρακολουθησει ο κοσμος ετσι για να μην ξεχνανε και την τεχνη τους οι μονομαχοι.
Η μια απο τις 2 γιορτες που επιτρεπονταν μονομαχίες ηταν τα Σατουρνάλια. Μια γιορτη που εμοιαζε πολυ με τις σημερινες αποκριες οπου ο κοσμος μασκαρευοταν και ηταν η μονη φορα που ο αφέντης με το δουλο αλλαζαν ρολους (τυπικα). Ουσιαστικα ηταν η μερα που περιμεναν ολοι οι μονομάχοι για να μπουν επισημα στην αρένα με εξοδα του κράτους. Η αλλη ηταν στα μεσα Σεπτεμβριου στις παραμονές του Armilustrium το οποιο παραδοσιακα σηματοδοτουσε το τελος της εκστρατευτικης εποχης για το τρεχον ετος. Αυτο ηταν παλαιο εθιμο απο την Δημοκρατικη περιοδο οταν οι Στρατηγοι ορκιζονταν να διοργανώσουν μονομαχίες οταν επεστρεφαν νικηφόροι τον Σεπτεμβριο στη Ρώμη. Το εθιμο συνεχίστηκε και στην Αυτοκρατορικη εποχη ασχέτως εαν πλεον ο πολεμος διεξαγοταν ολο το χρονο. Ηταν απλα μια δικαιολογια για να οργανωθουν αγωνες.
Αυτοκρατορικοι Αγώνες
Οι Αυτοκράτορες συνηθως οργανωναν μονομαχιες στην αρχη η στο τελος καποιας θρησκευτικης γιορτης ή με τη δικαιολογια καποιας νικης του στρατου η εαν επεστρεφε απο εκστρατεια. Αν ειχε νικησει για να γιορτάσει τη νικη του, αν ειχε χάσει τοτε για να στρέψει αλλου την προσοχη του λαου. Σε γενικες γραμμες ο Αυτοκράτορας οργανωνει μονομαχίες οποτε τον βολευει σε πολιτικο επιπεδο για να ανεβάσει την δημοφιλια του.
Στις επαρχίες Αυτοκρατορικους Αγώνες διοργάνωναν οι ιερεις της λατρείας του Αυτοκράτορα στο ονομα του Αυτοκράτορα
Κοστος αγωνων
Οπως ειπαμε παραπανω το κοστος των αγωνων το αναλαμβαναν πλουσιοι Ρωμαιοι οι οποιοι επικοινωνουσαν μεσω αντιπροσωπων με τους Lanistae για να κανουν τις διαπραγματευσεις οι οποιες ξεκινουσαν απο το οικονομικο και εφταναν μεχρι την επιλογη ζευγαριων μονομάχων η ακομα και ποσοι μονομάχοι πρεπει η μπορει να σκοτωθουν.
Οι μονομάχιες ειναι το ενα σκελος του σοου. Οι οργανωτες πρεπει να κανονισουν για την εισαγωγη αγριων ζωων για την αρένα, να σκεφτουν πρωτοτυπους και σαδιστικους τρόποους εκτελεσης καταδικασμένων που θα εκτελεστουν κατα τη διαρκεια των αγωνων, να κλεισουν μουσικους, χορευτριες, ακροβάτες. να κανονισουν τα sportulae (δλδ τα δώρα που θα πετουσαν στο πληθος στις κερκιδες), τα οικονομικα και πολλα αλλα. Και σα να μην εφταναν ολα αυτά επρεπε να πληρωθει και φόρος 20% στο Αυτοκρατορικο Ταμειο για την διεξαγωγη των Αγωνων. Απο την αλλη πλευρα ο Lanista επρεπε να πληρώσει τους μονομαχους του ενα μεριδιο απο την αμοιβη της σχολης. Ακομα και οι σκλαβοι μονομαχοι επαιρναν μεριδιο.
Στις επαρχιες οι ιερεις του Αυτοκρατορα μπορουσαν να μειωσουν τα εξοδα εαν ειχαν στην κατοχη τους σχολη μονομαχων και προμηθευσουν απο εκει τους μονομαχους και στο φινάλε να βγάλει και κερδος πουλώντας την σχολη στον επομενο ιερέα που θα τον διαδεχτει.
Σημαντικη επισης ειναι και η διαφημιση που θα γινει στους αγωνες και θα πρεπει να αντιστοιχει με αυτο που θα προσφερθει. Γιουχάρισμα σε αγωνα που διαφημιστηκε ως ο μοναδικος στην ιστορια του θα ειναι καταστροφη οικονομικη και προσωπικη.
Οι αγωνες χωρισζονται σε 4 κατηγοριες αναλογα με τα χρηματα που θα ξοδευτουν.
Ι. Αγωνες Δ' Κατηγοριας: Μεχρι 60000 Σηστέρσια (εδω περιλαμβανονται και οι munera assiforana που ειναι μικρες μονομαχιες για να κρατιουνται σε φορμα οι μονομάχοι. Συνηθως κοστιζουν 3000-7000 Σηστέρσια.)
ΙΙ. Αγωνες Γ' Κατηγοριας: Μεχρι 100000 Σηστέρσια.
ΙΙΙ. Αγώνες Β' Κατηγοριας: Μεχρι 150000 Σηστερσια
ΙV. Αγωνες Α' Κατηγοριας: Πανω απο 200000 Σηστέρσια.
Για να εχετε ενα μετρο συγκρισης 15000 Σηστέρσια εβγαζε σε ολη του τη ζωη ενας ανειδικευτος εργάτης.
Αξια Μονομάχων
2 πραγματα καθορίζουν την αξια ενος μονομάχου. Tempum et Pretium. Δλδ ο χρονος του και η τιμη του. Οι περισσοτεροι υπογράφουν 4ετη η 5ετη συμβόλαια αν και δεν ηταν σπανια και τα ισοβια συμβόλαια
Οσο για την τιμη του μονομάχου αυτη την υπολογιζε το λογιστηριο μεχρι το τελευταιο σηστερσιο και εκανε συνεχως επανυπολογισμους αναλογα με την κατασταση του.
Συμφωνα με νομο του Κομμοδου ο Lanista αποζημιωνοταν για καθε νεκρο μονομάχο αναλογα με τον αγώνα και την ποιοτητα του μονομάχου. Οι βαθμοι ποιοτητας ηταν 8 οπου 8 η χαμηλοτερη και 1 η ανωτερη.
Σε Αγωνα Δ' Κατηγοριας επαιρναν μερος κατωτερης ποιοτητας μονομάχοι κατηγοριας απο 8 εως 6. Για καθε νεκρο 8ης κατηγοριας επαιρνε 3000 σηστέρσια. 7η κατηγορια 4000 σηστερσια και 6ης κατηγοριας 5000 σηστέρσια.
Σε αγωνα Γ' Κατηγοριας επαιρναν μερος μονομαχοι κατηγοριας απο 6 εως 4. Για καθε νεκρο 6ης κατηγοριας επαιρνε 5000 σηστέρσια. 5ης κατηγορίας 6000 σηστέρσια και 4ης κατηγοριας 8000 σηστέρσια.
Σε αγώνα Β' Κατηγοριας επαιρναν μερος μονομάχοι κατηγορίας απο 6 εως 2. Για καθε νεκρο 6ης κατηγοριας επαιρνε 5000 σηστέρσια. 5ης κατηγορίας 6000 σηστέρσια, 4ης κατηγοριας 8000 σηστέρσια. Για 3ης κατηγορίας επαιρνε 10000 σηστέρσια και για 2ης κατηγορίας 12000 σηστέρσια.
Σε αγώνα Α' κατηγοριας επαιρναν μερος μονομάχοι κατηγορίας απο 5 εως 1. Για καθε νεκρο 5ης κατηγορίας επαιρνε 6000 σηστέρσια, 4ης κατηγοριας 7000 σηστέρσια. Για 3ης κατηγορίας επαιρνε 9000 σηστέρσια, για 2ης κατηγορίας 12000 σηστέρσια και για 1ης κατηγοριας 15000 σηστέρσια.
Τα παραπανω νουμερα ειναι το μάξιμουμ που μπορουσε να πληρωθει στο Lanista οι οργανωτές μπορουσαν στις διαπραγματευσεις να ριξουν τα ποσα κατα πολυ.
Απο την αλλη ενας μονομαχος που εχει επιβιωσει στις αρενες επι 3.5 χρονια θεωρουνταν πολυ καλος στη δουλεια του και η αποζημιωση για τον Lanista θα ηταν τεράστια. Βεβαια οι περισσοτεροι διαλεγαν να αποσυρθουν μετα τη ληξη του συμβολαιου τους και οπως καταλαβαινετε η αξια τους θα μηδενιζόταν για τον Lanista.
Δεν θελει πολυ μυαλο να καταλαβει κανεις οτι ενας τετοιος μονομάχος αξιζει περισσοτερο νεκρος παρα να τον αφησει να αποσυρθει με δοξα και τιμη. Ετσι συνηθιζαν να τους κληρώνουν με πολυ δυσκολους αντιπαλους ελπιζοντας οτι θα χάσουν τη μονομαχια αλλα θα εισπραξουν τεράστια αποζημιωση σχεδον 30000+ σηστερσιων.
Αν οι οργανωτές θελουν να φέρουν στην αρένα εναν Libertus δλδ μονομάχο που εχει αποσυρθει τοτε θα πρεπει να διαπραγματευτουν κατευθειαν μαζι του και εκει τα ποσα ειναι αστρονομικα. Για παραδειγμα ο Τιβέριος ηθελε στους αγωνες προς τιμην του παππου του εναν μονομάχο ο οποιος ηταν θρυλος στην εποχη του αλλα ειχε αποσυρθει χρονια. Τελικα τον επεισε να συμμετέχει στις μονομαχιες με το ποσο των 100000 σηστερσιων για 1 μονο αγωνα.
Αφου εχουν διαπραγματευτει ολα τα οικονομικα κατατιθενται τα χρηματα σε τραπεζα στο ονομα των οργανωτών. Επειδη οι μονομάχοι προσλαμβανονται με το σκεπτικο "οτι σπασεις το πληρωνεις" οι οργανωτές φροντιζουν να υπαρχουν μια στρατια γιατροι στο στάδιο για να φτιαχνουν οτι εχει σπασει και να μην αναγκαστουν να το πληρωσουν. Σε μονομάχους υψηλου οικονομικου ρισκου μπορουν να βαλόυν ορο στο συμβολαιο πως στον πρωτο τραυματισμο σταματάει η μονομαχια για να αποφυγουν την αποζημιωση σε περιπτωση που του συμβει κατι οπως π.χ. να πεθανει.
Το κοστος των εισιτηριων οριζεται απο αυτον που πληρώνει για τους αγωνες.
Η διαφημιστη των αγωνων οπως ειπαμε ειναι σημαντικη και για αυτο προσλαμβανονται τελάληδες οι οποιοι πληρωνονται οχι μονο για να διαλαλουν το θεαμα αλλα και για να φέρνουν κοσμο στην αρένα (θυμηθειτε το "Καλως ηρθε το Δολλαριο". Κατι αναλογο) με μπονους για το ποσο κοσμο εφεραν.
Ενας αλλος τροπος ειναι οι αφισες ή στα λατινικα Libelli. Ουσιαστικα προκειται για χειρογραφα προγραμματα των αγωνων τα οποια καρφωνονται απο αφισοκολλητές σε σημεια που μαζευεται ο κοσμος οπως αγορές, καπηλεια, πλατειες και αλλα δημοσια μερη και μπορει να διαβασει ο καθενας τι θεαμα θα προσφερθει (για τους αγραμματους, καποιος θα βρεθει να τους το διαβάσει αν και συνηθως μαζι με το προγραμμα ζωγραφιζαν και κανα δυο εικονες)
Και ο τριτος τροπος ειναι να προσλαβεις ενα μπογιατζη/ζωγραφο να σου ζωγραφισει το προγραμμα των Αγωνων σε μεγάλο μεγεθος σε τοιχους σε ολη τη Ρωμη μαζι με εικονες σε στιλ γκραφιτι. Βεβαια να σημειωθει οτι αυτο δεν αρεσε στους ενοικους που το θεωρουσαν βανδαλισμο του τοιχου τους.
Παραδειγμα προγράμματος αγώνων που βρέθηκε στην Πομπηια (οι τελειες ειναι κομματια που λειπουν προκειται περι αποσπασματος):
"Ο Μαρκος Μαισωνιος παρουσιαζει τους πρωτους αγωνες του στις 2 Μαιου.... Εκει θα δειτε Θρακες εναντιον Murmillo... ενας απο την Νερωνιανη Σχολη 2 φορές νικητης εναντιον του Τιγρη της Νερωνιανης Σχολης 1 φορα νικητη.... απο τη Νερωνιανη Σχολη 3 φορες νικητης και 1 φορα missio ενω στεκοταν ορθιος εναντιον του Σπεκουλατωρα νικητη 69 μονομαχιων... Οπλομάχοι εναντιον Μurmillo....
Συνεχίζεται...
Original προταση:
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.