Esperos έγραψε: ↑20 Απρ 2021, 11:32Ναι, ένα ποσοστό από αυτούς τους εργαζόμενους είναι διορισμένοι αργόσχολοι αργόσμισθοι σε Δ.Τ. και το μισθολογικό τους κόστος βαρύνει
το σύνολο των φορολογουμένων. Ναι, είναι και καταναλωτές και αν εξυγιανθεί ο Δ.Τ. (δηλαδή κλείσουν ότι άχρηστο υπάρχει) τότε αυτοί οι
καταναλωτές θα καταναλώνουν άλλα πράγματα.
Πάντως το παρακάτω αναλύει μία οπτική όσων έλεγα:
"Πώλ Κρούγκμαν-Aπόσπασμα απο το βιβλίο "Η συνείδηση ενός προοδευτικού""
Όπως λένε και οι Πίκετυ Σάεζ:
"Η συμπίεση των αμοιβών κατα τη διάρκεια του πολέμου μπορεί να εξηγηθεί απο τους ελέγχους μισθών και ημερομισθίων.
Πως όμως θα εξηγήσουμε ότι οι υψηλόμισθοι δεν ανέκαμψαν μετά την κατάργηση αυτών των ελέγχων;Αυτη η παρατήρηση δεν μπορεί να θεωρηθεί άμεσα συμβατή με τις ερμηνείες της μείωσης της ανισότητας μόνο μέσω της τεχνολογικής αλλαγής...Θεωρούμε ότι αυτό το σχήμα εξέλιξης της ανισότητας αποτελεί πρόσθεση έμμεση απόδειξη ότι ρόλο στον καθορισμό των αμοιβών μπορεί να παίζουν μη αγοραίοι μηχανισμοί,όπως οι θεσμοί της αγοράς εργασίας και οι κοινωνικοί κανόνες οι οποίοι αφορούν την ανισότητα".
Οι οικονομολόγοι του ΜΙΤ Φρανκ Λήβυ και Πήτερ Τέμιν άνοιξαν τον δρόμο στην ερμηνεία του τρόπου με τον οποίον λειτουργούν αυτοί οι "θεσμοί της αγοράς εργασίας και οι κοινωνικοί κανόνες".Επισημαίνουν ένα σύνολο θεσμικών ρυθμίσεων το οποίο ονομάζουν Συνθήκη του Ντητρόιτ...
Οι Λήβυ και Τέμιν χρησιμοποιούν τον όρο αυτό για να περιγράψουν όχι μόνο τη γραπτή εκείνη συμφωνία,αλλά και τον τρόπο με τον οποίον η διευθέτηση των σχέσεων μεταξύ των αυτοκινητοβιομηχανιών και των εργατών τους υπήρξε αντικείμενο μίμησης στην οικονομία των ΗΠΑ.Και άλλα συνδικάτα βάσισαν τις διεκδικήσεις τους στο πρότυπο που διαμόρφωσε η UAW,δημιουργώντας έτσι μια σειρά πακέτων μισθών-και-παροχών τα οποία,αν και δεν ήταν πάντοτε τόσο πλουσιοπάροχα όσο εκείνα που πέτυχε ο Ουώλτερ Ρώυτερ,εξασφάλιζαν πάντως τη συμμετοχή των εργατών στους καρπούς της προόδου.Ακόμη και οι μη συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι επηρεάζονταν σημαντικά,καθώς η απειλή της συνδικαλιστικής δράσης οδηγούσε συχνά τις επιχειρήσεις οι οποίες λειτουργούσαν χωρίς συνδικαλιστική παρουσία στις μονάδες τους να προσφέρουν στους δικούς τους εργαζομένους λίγο πολύ όσα είχαν εξασφαλίσει οι συνδικαλισμένοι συνάδελφοί τους.Η οικονομία χαρακτηριζόταν τις δεκαετίες του '50 και του '60 απο "μισθολογικά" πρότυπα:οι συμφωνίες των μεγάλων συνδικάτων και επιχειρήσεων λειτουργούσαν ως κανόνες για το σύνολο της οικονομίας.
Την ίδια εποχή,η ύπαρξη ισχυρών συνδικάτων λειτουργούσε ως παράγοντας συγκράτησης του εισοδήματος,τόσο των διευθυντικών στελεχών όσο και των μετόχων.Τα ανώτερα στελέχη γνώριζαν ότι,αν χορηγούσαν στον εαυτό τους πελώριο μισθό,θα είχαν μπλεξίματα με τους εργαζομένους τους,αντίστοιχα,οι εταιρείες οι οποίες κατέγραφαν πελώρια κέρδη δίχως να δίνουν μισθολογικές αυξήσεις διακινδύνευαν τις εργασιακές τους σχέσεις.
Μέρος της Συνθήκης του Ντητρόιτ ήταν,άτυπα,και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.Μεσολαβούσε με διάφορους τρόπους για να στηρίζει τη διαπραγματευτική θέση των εργαζομένων και να συγκρατεί την κορυφή απο ό,τι θύμιζε υπερβολή.Η παραγωγικότητα της εργασίας ήταν αισθητά χαμηλότερη τη δεκαετία του '60 απ'ότι είναι σήμερα,αλλά το κατώτατο ημερομίσθιο(αν το αναπροσαρμόσει κανείς για λάβει υπόψη του τον πληθωρισμό) ήταν σαφώς υψηλότερο.Και συχνά σημειωνόταν πολιτική πίεση προς τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα κορυφαία στελέχη τους,όταν έδειχναν την τάση να ξεπεράσουν τα εσκαμμένα.