Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Έχω απαλλαγεί από ένα σωρό άγχη που είχα νέος, με το κυριότερο το να αποδείξω κάτι. Αυτό σε βάζει σε μία ανώφελη κούρσα. Όταν το καταλάβεις το σταματάς και ηρεμείς. Μπορεί να αλλάξει και η ζωή σου.
Χαίρομαι με το να περπατάω απλά και να κοιταω την πόλη, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι τόσο γρήγορα που πέρασαν τα χρόνια, αλλο τόσο γρήγορα θα έρθουν και τα άλλα που δεν θα μπορώ να περπατάω πια.
Αντε να τα πεις αυτα σε έναν νέο, που φαντάζεται ότι θα είναι αιώνια ακμαίος, και να περιμένεις να σε καταλάβει. Κι εμείς ως νέοι δεν καταλαβαίναμε. Με τον ξαδερφό μου δεκαεξαρηδες προβληματιζόμασταν πώς να γίνουμε αποδεκτοί κι εκείνος είχε πέσει να πεθάνει που οι άλλοι είχανε πάρει μηχανάκι sachs κι αν δεν έπαιρνε κι αυτός θα είχε σβήσει στην πιάτσα.
Εγώ πάλι αγχωνόμουνα με το ότι θα επρεπε να αποδείξω ότι πέτυχα σε κάτι, σπουδες, λεφτά, διασημοτητα, κάτι τέλος πάντων. Είχα τσακίσει όλα τα βιβλία προσωπικής αναπτυξης που επεφταν στα χέρια μου (Paul Jagot πιο πολύ) για να έχω τα καλύτερα αποτελέσματα. Δεν με χάλασε από πλευράς αποτελεσμάτων, αλλά ειχε και ανώφελο άγχος.
Κάποτε ηρεμείς από όλα αυτά και θες να ζήσεις για σενα και τα λίγα πρόσωπα που αγαπάς.
Κάποιοι βέβαια δεν ηρεμούν ποτέ. Ο Bernard Tapie πάντα στο κυνήγι της δόξας, με επιχειρήσεις, πολιτική, καλιτεχνία κλπ και τις δικαστικές υποθέσεις που έφερε αυτός ο αριβισμός έχει ηρεμήσει τώρα που του βγήκε σε καρκίνο. Το κατάλαβε όμως αργά.
