Προφητειολάγνοι χριστιανοί ακούτε;;

[jey_pap]

Ρε ανθρωπε, τι δεν καταλαβαινεις; Απατη δεν ειναι μονο ποινικο αδικημα.
Απατη ειναι και να σου λεει καποιος οτι θεραπευει τον καρκινο δωρεαν.
Απατη ειναι και οταν σου λεει και ψεματα η εκκλησια για να δεχθεις την αναποδεικτη σωτηρια (ασχετο αν την πιστευει, ή οχι).

Ο Χρυσοστομος στο λεει ξεκαθαρα.
"Εάν δε επιτρέπαμε να συμβή το αντίθετο και απογυμνώναμε τις πράξεις από την προαίρεση των δρώντων, εξετάζοντες αυτές καθ? εαυτές, τότε εκείνος ο οποίος θα ήθελε να κρίνη τον..... εγγονό του (Αβρααμ) θα έπρεπε να τους προσάψη την κατηγορία της κακουργίας και του δόλου, αφού ο μεν πρώτος υπεξαίρεσε τα φυσικά πρεσβεία, ..... Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, αντίθετα μάλιστα, αφού όχι μόνο απαλλάσσουμε των κατηγοριών αυτούς τους άνδρες, αλλά και τους θαυμάζουμε για τις πράξεις τους αυτές, επειδή και ο Θεός τους επήνεσε γι? αυτά που έκαναν.

Θαυμαζουμε λοιπον τον Ιακωβ για την απατη που εκανε να κλεψει τα πρωτοτοκια...

.... ..

Ρε ανθρωπε, τι δεν καταλαβαινεις; Απατη δεν ειναι μονο ποινικο αδικημα.
Απατη ειναι και να σου λεει καποιος οτι θεραπευει τον καρκινο δωρεαν.
Απατη ειναι και οταν σου λεει και ψεματα η εκκλησια για να δεχθεις την αναποδεικτη σωτηρια (ασχετο αν την πιστευει, ή οχι).

Ο Χρυσοστομος στο λεει ξεκαθαρα.
"Εάν δε επιτρέπαμε να συμβή το αντίθετο και απογυμνώναμε τις πράξεις από την προαίρεση των δρώντων, εξετάζοντες αυτές καθ? εαυτές, τότε εκείνος ο οποίος θα ήθελε να κρίνη τον..... εγγονό του (Αβρααμ) θα έπρεπε να τους προσάψη την κατηγορία της κακουργίας και του δόλου, αφού ο μεν πρώτος υπεξαίρεσε τα φυσικά πρεσβεία, ..... Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, αντίθετα μάλιστα, αφού όχι μόνο απαλλάσσουμε των κατηγοριών αυτούς τους άνδρες, αλλά και τους θαυμάζουμε για τις πράξεις τους αυτές, επειδή και ο Θεός τους επήνεσε γι? αυτά που έκαναν.

Θαυμαζουμε λοιπον τον Ιακωβ για την απατη που εκανε να κλεψει τα πρωτοτοκια...

..........................

Βλέπε...

Ο Νόμος στο Ισραήλ αντιτάσσονταν και ως προς τη σύναψη γάμου μεταξύ Εβραίων και όλων των αλλοεθνών γενικά, προς αποφυγή της αλλοίωσης του φυλετικού χαρακτήρα των πρώτων. Κάτω από αυτήν την προοπτική, η απαγόρευση ίσχυε προς όλους τους «απερίτμητους», κατά το χαρακτηρισμό των Εβραίων, αλλοεθνείς λαούς, και δεν αφορούσε κάποιους συγκεκριμένα, κατά την αναφορά του Δευτερονομίου,
Πράγματι, οι Εβραίοι κατά την εποχή εκείνη θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως το μόνο αληθινό λαό του Θεού, ενώ ο συχρωτισμός τους με περίοικους λαούς καθιστούσε σαφή τον κίνδυνο για αλλοίωση της εθνικής τους ταυτότητας, ως αποτέλεσμα ξενικής επιρροής. Οι Εβραίοι, εξάλλου, διατηρώντας συναίσθηση της υψηλής τους αποστολής- ως εκλεκτοί του Θεού- επιδίωκαν για λόγους κοινωνικού γοήτρου, τη διατήρηση της φυλετικής τους ανωτερότητας έναντι των άλλων ειδωλολατρικών λαών, που διαβιούσαν στην περιοχή.

Βλέπουμε στην περίπτωση του Ησαύ, να παίρνει γυναίκες αλλοεθνείς. Γι' αυτό ο Κύριος διά στόματος Μαλαχίου αναφέρει στο πρώτο κεφαλαιο:
"... και ηγάπησα τον Ιακώβ, τον δε Ησαύ εμίσησα και έταξα τα όρια αυτού εις αφανισμό και την κληρονομίαν αυτού εις δώματα ερήμου."
Εξάλλου δεν ξεχνάμε πως ο Ησαύ πούλησε τα, πρωτοτόκια του στον αδελφό του Ιακώβ για ένα πιάτο φακές. Πόσο έδινε αξία στα πρωτοτόκια του!!!

[O I]

Εχω διαβασει πατερικη θεολογια αρκετα. Σιγουρα ηταν μορφωμενοι ανθρωποι και πραγματι το βαθος της σκεψης τους πολλες φορες με εντυπωσιασε.

Αλλα αν ηταν φωτισμενοι απ τον θεο πως εκαναν λαθη; Και αν εκαναν λαθη στα υλικα, πως μπορω να εμπιστευτω την διδασκαλια στα αυλα;

Πχ το εις εξαημερον του Μ Βασιλειου, ωραιο, εμπνευστικο, αλλα πανω απ τα μισα που λεει (εξιστορει την Γενεση) δεν ισχυουν...
Αλλο, ο Αγ Παισιος τι κολλημα ειχε φαει με τους Τουρκους; Ηταν χριστιανικη αυτη η θεση; Οχι για μενα...Εχω και αλλα τετοια (παιζει να ειναι καμμια 30ρια )

ΟΙ "ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ" ΛΟΓΟΙ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ (κεφ. Θ)

".....Και ο μακάριος Παύλος με το φάρμακο αυτό (απατη) προσπάθησε να προσελκύση τους αναρίθμητους Ιουδαίους, όταν περιέταμε τον Τιμόθεο, εκείνος, ο οποίος γράφοντας προς τους Γαλάτες υποστήριξε ότι ο Χριστός δεν πρόκειται να ωφελήση σε τίποτα τους περιτεμνομένους. Για να πετύχη τον σκοπό του υπέβαλε τον εαυτό του στις διατάξεις του νόμου, εκείνος ο οποίος θεωρούσε τη συμμόρφωση προς τις μωσαϊκές διατάξεις ζημία, μετά την οικείωση της πίστεως στον Χριστό. Διότι η δύναμη της απάτης είναι πολύ μεγάλη, αρκεί αυτή να μη γίνεται με κακή προαίρεση. Υπό την έννοια αυτή πρέπει η πράξη αυτή ούτε καν απάτη να ονομάζεται, αλλά είδος οικονομίας και σοφής διαχειρίσεως των καταστάσεων, ώστε να εξευρίσκεται διέξοδος στα αδιέξοδα και να επανορθώνονται τα ψυχικά πλημμελήματα. Έτσι, δεν θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε τον Φινεές φονέα αν και με ένα κτύπημα σκότωσε δύο ανθρώπους, όπως επίσης και τον Ηλία, ο οποίος θανάτωσε τους εκατό στρατιώτες και τους επικεφαλής τους και έχυσε χείμαρρο αιμάτων από τη σφαγή των ιερέων των ειδώλων. Εάν δε επιτρέπαμε να συμβή το αντίθετο και απογυμνώναμε τις πράξεις από την προαίρεση των δρώντων, εξετάζοντες αυτές καθ? εαυτές, τότε εκείνος ο οποίος θα ήθελε να κρίνη τον Αβραάμ θα τον χαρακτήριζε παιδοκτόνο, στον δε εγγονό του και στον απόγονό του θα έπρεπε να τους προσάψη την κατηγορία της κακουργίας και του δόλου, αφού ο μεν πρώτος υπεξαίρεσε τα φυσικά πρεσβεία, ο δε δεύτερος τον πλούτο των Αιγυπτίων τον μετέφερε στον στρατό των Ισραηλιτών. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, αντίθετα μάλιστα, αφού όχι μόνο απαλλάσσουμε των κατηγοριών αυτούς τους άνδρες, αλλά και τους θαυμάζουμε για τις πράξεις τους αυτές, επειδή και ο Θεός τους επήνεσε γι? αυτά που έκαναν. Απατεώνας λοιπόν θα μπορούσε δικαίως να χαρακτηρισθή εκείνος ο οποίος χρησιμοποιεί την απάτη με δόλο και όχι εκείνος ο οποίος αποβλέπει σε υγιείς σκοπούς. Πολλές φορές μάλιστα είναι αναγκαίο να χρησιμοποιηθή απάτη και προκύπτει όντως μεγάλη ωφέλεια από τη χρήση της, ενώ ο προσεγγίζων μία υπόθεση με ευθύ τρόπο τυχαίνει να βλάπτη σοβαρά τον μη απατηθέντα."

Απιστευτη ομολογια οτι για να "σωσουν" την "ψυχη" του ανθρωπου, χρησιμοποιουν απατη.

Εγω τα γραφω στην πεθερα για να τα διαβασει και η νυφη που ακομψα το τροποποιησε.

(Καλά ο άλλος μπήκε να τρολάρει εσάς και να αλληλοχειροκροτηθείτε)
πάρακάτω

Εσύ
Μιας και το επανέφερες, ελπίζω αυτή τη φορά να μου απαντήσεις στο περιπόθητο που σε ρωτάω από το 2013 και δεν έχω πάρει απάντηση..


...λέω "μήπως μετά από 8 χρόνια θα την πάρω"

Ποιος ξέρει
να δω

Μηπως εισαι/ησουν ηθοποιος;
Το παραδειγμα σου ειναι τελειως ακυρο, οπως σου εξηγησε και ο nik_killthemall, παρα τους φανφαρονισμους σου.

Ο ιδιος ο Χρυσοστομος σου δινει το σωστο παραδειγμα εδω

Καλά. Για το εδώ θα σου πω άλλη φορά. Όταν πάρω την περιπόθητη απάντηση από το στόμα σου και άσε τους προσφιλή σου αποπροσανατολισμούς.

Ο Χρυσόστομος είναι Διδάσκαλος της Ορθοδοξίας και ο δάσκαλος του παραδείγματος που φέρνω σε σένα από το 2013 για το ίδιο θέμα που φέρνεις από το παλιό, είναι παιδαγωγός.
Δεν έχουν καμία διαφορά και άσε τον καθ' ένα που συμφωνείς όπως ο Νικ να λέει ότι δικαιολογία θέλει με φανέλες και σώβρακα και τα μυαλά στα κάγκελα.
Δεν ασχολούμαι με ηλίθια παραδείγματα.

Οπότε, ο Χρυσόστομος διδάσκαλος της Ορθοδοξίας.
Ο δάσκαλος του παραδείγματος που χρησιμοποίησε "απάτη" για παιδαγωγικούς λόγους όπως αυτή που εννοεί και ο Χρυσόστομος για ψυχική ωφέλεια.
[Fixed]
(Αν έχει κάποια σημασία για περισσότερη κατανόηση, ο δάσκαλος τού παραδείγματος είναι αυτός που μου διηγήθηκε την ιστορία είναι Χριστιανός Ορθόδοξος)

Τώρα
Εσύ κρύβεσαι πίσω από την κοτσάνα που είπε ο Νικ για να σε υπερασπιστεί και εκτός ότι υποτιμάς τον εαυτό σου, αποφεύγεις και πάλι να απαντήσεις..

Ο λόγος;
Θα σε αφήσω να τον στοχαστείς από μόνος σου.


Τελικά, οι διαφορές ανύπαρκτες ΑΩωωω και ψάξε όσα "λογικά" άλματα για να το αποφύγεις αυτό.



.,

[Άφαντος]

Αlphabet έγραψε:
Ασε φιλε Ο.Ι., αυτα που γραφεις να τα λες σε θρησκοληπτους που δεν εχουν ανοιξει ποτε την Γραφη. Εκει εχεις μια πιθανοτητητα να τους πεισεις.

Ενώ εσύ Α και Ω έχεις διαβάσει όοοολη την Αγία Γραφή και όοολους τους Πατέρες. Έτσι;
Οοοολα όσα αναφέρεις είναι ερωτήματα αμφισβητιών των Γραφών εκατοντάδες χρόνια. Ελάχιστα απ αυτά που λες είναι καινούργια και αφορούν κάποιες σύγχρονες χρονολογικές επιστημονικές μετρήσεις.
Σε σχετικά νεαρή ηλικία είχα διαβάσει κι εγώ κάποια από αυτά.
Υπάρχουν πάρα πολλα βιβλία πλέον που έχουν συγκεντρωτικά όλες αυτές τις αμφισβητήσεις μια προς μια και ευκολα μπορεί να τις βρει κάποιος.
Η βιβλιογραφία πάνω σ αυτά τα θέματα είναι μεγάλη.
Το πιθανότερο λοιπόν είναι πως δεν έχεις διαβάσει τις Γραφές. Αλλά και να τις έχεις διαβάσει...απλά αναμασάς συγκεκριμένα αποκομμένα αποσπάσματα που ταιριάζουν στη δική σου ερμηνεία γιατί έχεις ενστερνισθεί την ερμηνεία που έχουν δώσει εκεί.

Δηλαδή τα ευαγγέλια γράφτηκαν κοντά στο τελος ή και στο τέλος ή και μετά στο τέλος της γενεάς του Χριστού για να απευθυνθούν τελικά στους Εθνικούς (όπως λες) για να κερδηθούν αυτοί, μιας και με τους Εβραιους ηταν χαμενο το παιχνίδι.
Οκ.
Άρα βάσει αυτής της υπόθεσης ο Παύλος και οι ευαγγελιστές ήταν ηλίθιοι.
Ηθελαν να κερδίσουν τους Εθνικούς και να μεταδώσουν το κηρυγμα του Χριστού στις επόμενες γενεές τού τότε γνωστού κόσμου (γιατί αυτονόητα εννοείται πως αυτό το κηρυγμα αφορούσε και τις επόμενες γενιες) με ένα κήρυγμα που σε ελάχιστα χρόνια θα αυτοδιαψευδόταν (αν δεν είχε ήδη αυτοδιαψευθεί) αφού ο Χριστός δεν είχε ξαναέρθει εντός αυτής της γενεάς που λίγα χρονάκια έμεναν για να σβήσει το κεράκι της, (αν δεν είχε ήδη σβήσει).
Ωραία μπίζνα έτσι! Και γαμώ τους επιχειρηματίες οι απόστολοι και ο Παύλος...

Δεν μπορεις να μιλας σαν να ξερεις τι εχω ή δεν εχω διαβασει. Την Γραφη την εχω διαβασει ολη τρεις φορες. Τους Πατερες οχι ολους. Και δεν τους εχω διαβασει γιατι τους θεωρω πωλητες θρησκειας που επινοησαν ερμηνειες για να διαφημισουν το προιον τους, το οποιο προιον προσπαθησαν να το περασουν με οποιοδηποτε μεσο, απατη, κλπ, ακομα δε και με δυναμικη υποστηριξη.

Διαβαζοντας την λοιπον σχηματισα μια γνωμη για το κειμενο. Οι ερμηνειες που δινει η εκκλησια ειναι κοινως απατεωνιες για να μπαλωσουν τα τεραστια κενα, τις αντιφασεις της Γραφης και για να περασουν στον κοσμακη το νοημα που θελουν. Διαβασε την ερμηνεια π.χ. του Κολιτσαρα και θα δεις οτι στο 99% των περιστασεων χρησιμοποιει λεξεις και κειμενα προσκειμενα προς την πιο συγχρονη θεολογια, τα οποια δεν υπαρχουν στο αυθεντικο κειμενο.

Τελος η σκεψη σου για τον Παυλο και τους ευαγγελιστες ειναι τελειως λαθος. Εγω ποτε δεν ειπα οτι αυτοι οι ανθρωποι προγνωριζαν οτι δεν θα επανελθει ο Ιησους στην γενια τους. Οι πιθανοτητες ειναι οτι πιστευαν αυτα που εγραφαν. Απλα οταν ειδαν οτι οι Εβραιοι δεν δεχθηκαν τον Ιησου - γιατι δεν ηταν Μεσσιας συμφωνα με τους προφητες - περιμενω να μου πεις τι τους αναγκασε να προσηλυτισουν τους εθνικους και να παραβιασουν δυο οδηγιες του Ιησου.

α) Ματθ. 15,24 "Αὐτὸς ἀπεκρίθη, «Δὲν εἶμαι σταλμένος παρὰ εἰς τὰ πρόβατα τὰ χαμένα τῆς γενεᾶς τοῦ Ἰσραήλ." και ..
β) Ματθ 5,18 "Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ἕως ὅτου παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, οὔτε ἕνα γιῶτα ἢ μικρὴ στιγμὴ δὲν θὰ καταργηθῇ ἀπὸ τὸν νόμον, μέχρις ὅτου γίνουν ὅλα."

Δεν περιμένω να καταλάβεις αλλά μιας και ρωτάς...
Αφού έχεις διαβάσει τις Γραφές ξέρεις τότε και τι ήταν οι Χαναναίοι για το Ισραηλ και τον νόμο της Π.Διαθήκης που απαγορευε καθε σχεση με τους Χαναναίους που ζούσαν με κάθε είδους βδελυρές πράξεις, μαγείες και μιαρές τελετές, θανάτωση παιδιών χωρίς οίκτο, συμπόσια όπου έτρωγαν ανθρώπινες σάρκες, σπλάγχνα και αίμα, θυσιες βρεφών στους θεούς τους, κτηνοβασία, ιεροδουλεία κ.λ.π.
Φέρνεις ένα απόσπασμα πάλι αποκομμένο απ το υπόλοιπο κείμενο χωρίς να δείχνεις που το λέει και γιατί το λέει και κυρίως που καταλήγει και τι θέλει να δείξει.

Ας παρουμε όλο το κείμενο:
Ματθ. 15,21-28
Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι.  ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

Επειδή ούτε ο χρόνος μου ούτε οι ασχολίες μου και οι υποχρεώσεις μου μου επιτρέπουν να κάθομαι επί μακρόν και να γραφω κατεβατά σε κάθε ερώτηση, θα σου πω τι λέει ο Χρυσόστομος γι αυτό κατι που συμφωνει και με την δικη μου πιστη αλλά και την λογική μου. Όπως και συ κάνεις άλλωστε όταν συμφωνεί η δικη σου λογική με τις ατομικές ερμηνειες τις δικές σου, όσο και με τις ερμηνείες άλλων που ενστερνίζεσαι απ την τεράστια βιβλιογραφία των αρνητων της Γραφής.

"Ἡ ἀσυνήθιστη στάση τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στή Χαναναία εἶναι καί τό κατ’ἐξοχήν σημεῖο τῆς περικοπῆς. Νά ξεκαθαρίσουμε πώς ἡ ὁδηγία πρός τούς μαθητές γιά τον εὐαγγελισμό ὅλων τῶν ἀνθρώπων δίνεται ἀπό το Χριστό πολύ αργότερα, μετά τήν ἀνάστασή του. Κατά τή διάρκεια τῆς ἐπίγειας δράσης του ὁ Χριστός εἶχε δώσει ἐντολή στούς μαθητές του νά περιορίσουν τό κήρυγμά τους στούς Ἰουδαίους: «εἰς ὁδόν ἐθνῶν μή ἀπέλθητε καί εἰς πόλιν Σαμαρειτῶν μή εἰσέλθητε. Πορεύεσθε δέ μᾶλλον πρός τά πρόβατα τά ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ» (Μθ 10,5-6).

Πιό συγκεκριμένα, στό περιστατικό μέ τή Χαναναία, παρατηρεῖται μία κλιμάκωση τῆς «ἀδιαφορίας» τοῦ Χριστοῦ. Στην ἀρχή ὁ Κύριος την προσπερνᾶ χωρίς νά ἀνταποκριθεῖ οὔτε θετικά, οὔτε ἀρνητικά στίς κραυγές της. Στή συνέχεια, μετά ἀπό παρέμβαση τῶν μαθητῶν του να τή διώξει, τῆς λέει τό «οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εἰς τά πρόβατα τά ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ». Κι ὅταν ἐκείνη ἐπιμένει καί πέφτει προσκυνώντας στά πόδια του, φτάνει στό σημεῖο νά τῆς μιλήσει προσβλητικά, λέγοντας «οὐκ ἔστι καλόν λαβεῖν τόν ἄρτον τῶν τέκνων και βαλεῖν τοῖς κυναρίοις». Ἀξιοσημείωτο εἶναι ἐπίσης ὅτι ὁ Χριστός για πρώτη φορά μεταβαίνει ἐκτός ὁρίων τῆς πατρίδας του, κι ἐκεῖ, στο ἐξωτερικό, μεταβαίνει ἐπίσης ἐκτός ὁρίων τῆς δικῆς της πατρίδας ἡ Χαναναία γιά νά τόν συναντήσει –κάτι πού δείχνει πώς ἡ φήμη τοῦ Χριστοῦ εἶχε ἤδη ξεπεράσει τά σύνορα τῆς χώρας του.  Ἐπιπλέον πρέπει νά διευκρινιστεῖ ὅτι ὁ Χριστός δέν κάνει αὐτό τό ταξίδι γιά νά κηρύξει, ἀλλά φαίνεται νά περνᾶ ἀπαρατήρητος. 

Ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ πρός τή γυναίκα ἑρμηνεύεται εὔκολα ἄν λάβουμε ὑπόψιν μας δύο στοιχεῖα. Τό πρῶτο εἶναι ὅτι ὁ Θεός εἶχε ἀπαγορεύσει στούς Ἰουδαίους στήν Παλαιά Διαθήκη νά ‘χουν ὁποιαδήποτε συναλλαγή μέ τούς Χαναναίους. (Αὐτή ἡ ἀπαγόρευση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν σίγουρα γνωστή καί στή Χαναναία, ἡ ὁποία δέν τόλμησε νά πάει στήν Ἰουδαία νά συναντήσει τόν Χριστό, παρότι ἀσφαλῶς πολύ θά τό ἐπιθυμοῦσε). 
Ὁ Χριστός τηρεῖ τόν Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε καί σε ἄλλες περιπτώσεις -ὅταν γιά παράδειγμα δέχεται τήν περιτομή ἤ ὅταν θεραπεύει τόν λεπρό καί τόν στέλνει νά τακτοποιήσει τίς ὑποχρεώσεις του πρός τό Ναό, ὅπως ὅριζε ὁ Μωυσῆς. Αὐτό ὑπογραμμίζει μία βασική εὐαγγελική ἀλήθεια: Ὁ Κύριος δέν κατάργησε τό Μωσαϊκό Νόμο ἐπειδή δέν θά  μποροῦσε νά τόν ἐφαρμόσει, ἀλλά ἀντίθετα μέσα ἀπό τήν ἐφαρμογή του τόν ἀποδεικνύει ἐλλιπή καί τον τελειοποιεῖ. Ἔτσι, ἀρχικά δέν ἀνταποκρίνεται στίς σπαρακτικές κραυγές τῆς Χαναναίας, ἀκολουθώντας τό γράμμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Γι’ αὐτό καί οἱ μαθητές του, παρόλο πού ἀνθρώπινα θά συμπόνεσαν τη βασανισμένη γυναίκα, δέν τολμοῦν νά τόν παρακαλέσουν γιά τή θεραπεία τῆς κόρης της. Προσπαθοῦν ὅμως νά τόν κάνουν νά ἀσχοληθεῖ μαζί της λέγοντάς του τό ἀντίθετο (καί τό σύμφωνο μέ τό Νόμο), δηλαδή νά τή διώξει, ἐλπίζοντας κατά βάθος σέ μιά εὐνοϊκότερη ἀντιμετώπιση ἀπό πλευρᾶς τοῦ Διδασκάλου τους.
Ἀλλά καί αὐτή τή φορά ὁ Χριστός συμπεριφέρεται ὡς καθαρός Ἰουδαῖος καί σύμφωνος πρός τήν ἐντολή πού ὁ ἴδιος εἶχε δώσει στούς μαθητές του.

Ἀκόμη καί τότε ὅμως ἡ γυναίκα δέν πτοεῖται καί ἐξακολουθεῖ μέ περισσότερη ἐπιμονή πεσμένη στά πόδια του, ὁπότε ὁ Κύριος τήν ἀποπέμπει μέ μᾶλλον προσβλητικό τρόπο. Ὁποιοσδήποτε ἄλλος -ἄν δέν θύμωνε μέ τήν προσβολή- στήν καλύτερη περίπτωση θά σκεφτόταν «ἔκανα τόσο κόπο, τόσο δρόμο, κλαίω τόσην ὥρα, ἕχω γίνει «χαλί» στά πόδια σου, καί ἐσύ μέ ὑποτιμᾶς μ’αὐτό τόν τρόπο, δέ σέβεσαι τουλάχιστον τόν πόνο μου» κι ἄλλα αὐτονόητα παρεμφερή. Ἐκείνη, ὅμως, ἀντιστρέφει αὐτή ἀκριβῶς τήν προσβολή γιά νά κατασκευάσει ἕνα ἀδιάσειστο ἐπιχείρημα «Ναί, Κύριε. Καί γάρ τά κυνάραι ἐσθίει ἀπό τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν». Ναί εἶμαι σκυλί, καί σά σκυλί ζητῶ αὐτό πού δικαιοῦνται τά σκυλιά: ἕνα ἀπό τά ψίχουλα πού θά πέσει ἀπό τό τραπέζι τῶν κυρίων. Ἡ φράση αὐτή προδίδει, ὄχι ἁπλῶς μιά ἀπόλυτα ταπεινή καί καθαρή καρδιά, ἀλλά κυρίως τή σταθερότητα, τήν ἀνδρεία τῆς πίστης της, πού ἀποσπᾶ τόν ἔπαινο τοῦ Θεοῦ!

Αὐτός εἶναι και ὁ δεύτερος λόγος πού ὁ Χριστός τήν ἀντιμετωπίζει μέ τόν τρόπο πού εἴδαμε. Ὡς καρδιογνώστης, γωρίζει τό μέγεθος τῆς πίστης τῆς γυναίκας καί θά μποροῦσε ἐξ ἀρχῆς νά ἀνταποκριθεῖ στό αἴτημά της (ἄλλωστε, πιθανόν ὅλο τό ταξίδι του νά ἔγινε μόνο καί μόνο γιά νά συναντήσει αὐτή τή γυναίκα). 
Ἐπιπλέον, μέ τό διάλογο αὐτό ἐλέγχει τήν ἀπιστία καί τήν ἀλαζονική σκληροκαρδία τῶν Ἰουδαίων: Εἶναι σά νά τούς λέει: Ἑσεῖς μέ διώχνετε, ἡ Χαναναία ξενιτεύεται νά μέ συναντήσει. Θεραπεύω τούς ἀσθενεῖς σας καί μέ κατηγορεῖτε ὅτι συνεργάζομαι μέ τούς δαίμονες. Τή γυναίκα αὐτή τή διώχνω καί ἐπιμένει. Τῆς λέω «ὄχι» καί μοῦ λέει «Ναι». Τήν παρομοιάζω μέ σκυλί καί προσκυνώντας με μέ ἀποκαλεῖ Κύριο. Δέν ἔχει δεῖ κανένα θαυμαστό γεγονός ἀλλά εἶναι σίγουρη γιά τή δύναμή μου, ἐνῶ ἐσεῖς ἀπιστεῖτε κι ἄς εἶμαι διαρκῶς μαζί σας. Ἄρα, ἄνθρωποι μέ τέτοια πίστη δικαιοῦνται νά γευτοῦν τά ἀγαθά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, κι ὄχι ἐσεῖς πού ἔχετε κατά σάρκα πατέρα τόν Ἀβραάμ ἀλλά δέν τοῦ μοιάζετε στήν πίστη.

Μέ τήν τελευταία μάλιστα φράση του ὁ Χριστός «γεννηθήτω σοι ὡς θέλεις» εἶναι σάν νά τῆς λέει: ἡ πίστη σου εἶναι τόσο μεγάλη πού ὄχι μόνο γιά τή θεραπεία τῆς κόρης σου ἀρκεῖ, ...ἀλλά και ὅ,τι θελήσεις θά σοῦ τό δώσω «ἐν λευκῷ». 
Κάτι τέτοιο δέν εἰπώθηκε σέ κανένα ἄλλο πρόσωπο πού πλησίασε τό Χριστό, ἀποδεικνύοντας ἀκριβῶς ὅτι ὁ Χριστός δέν διακρίνει τούς ἀνθρώπους σέ Ἰουδαίους καί ἐθνικούς, -σέ παιδιά τοῦ Θεοῦ πρώτης ἤ δεύτερης κατηγορίας- ἀλλά σέ ἐκείνους πού ἔχουν ἤ δεν ἔχουν γνήσια πίστη πρός τόν Ἴδιο. 

[stavmanr]

Ρε ανθρωπε, τι δεν καταλαβαινεις; Απατη δεν ειναι μονο ποινικο αδικημα.
Απατη ειναι και να σου λεει καποιος οτι θεραπευει τον καρκινο δωρεαν.

Αυτό είναι ποινικό αδίκημα.

Απατη ειναι και οταν σου λεει και ψεματα η εκκλησια για να δεχθεις την αναποδεικτη σωτηρια (ασχετο αν την πιστευει, ή οχι).

Όταν κάποιος λέει ψέματα, λέει ψέματα. Είτε είναι η εκκλησία, είτε εσύ.
Αν δεν προκαλεί βλάβη με τα ψέματά του, δεν υπάρχει απάτη. Υπάρχει απλά ψέμα.
Πχ. εσύ γράφεις ψευδή πράγματα στο διάλογο αλλά δεν παράγεις βλάβη, επομένως δεν διαπράττεις απάτη.

Στο επίμαχο χωρίο, δίνεται απλά ο ορισμός της απάτης:
" αν σου κάνω καλό (παράγω όφελος) δεν είναι δυνατό να σε εξαπατώ".
Είναι βασικό κομμάτι του σύγχρονου ποινικού δικαίου δοσμένο αιώνες πριν...

[nik_killthemall]

Δεν έχουν καμία διαφορά και άσε τον καθ' ένα που συμφωνείς όπως ο Νικ να λέει ότι δικαιολογία θέλει με φανέλες και σώβρακα και τα μυαλά στα κάγκελα.
Δεν ασχολούμαι με ηλίθια παραδείγματα.

Μα πώς δεν ασχολείσαι με ηλίθια παραδείγματα την στιγμή που είσαι ο πρώτος που τα φέρνει ? Έχουμε συγκεκριμένη παράθεση από τον Χρυσόστομο και αντί να ασχοληθείτε με αυτήν, μαζί με τον σταβ έχετε φέρει 3-4 ΑΣΧΕΤΑ παραδείγματα. Η τακτική των (ηλίθιων) παραδειγμάτων δικιά σας είναι όχι δικιά μας.

Αυτό με το οποίο δεν ασχολείσαι ειναι με την τεκμηριωμένη ακύρωση των ηλίθιων παραδειγμάτων σας.

[Alphabet]

Τώρα
Εσύ κρύβεσαι πίσω από την κοτσάνα που είπε ο Νικ για να σε υπερασπιστεί και εκτός ότι υποτιμάς τον εαυτό σου, αποφεύγεις και πάλι να απαντήσεις..

Ο λόγος;
Θα σε αφήσω να τον στοχαστείς από μόνος σου.


Τελικά, οι διαφορές ανύπαρκτες ΑΩωωω και ψάξε όσα "λογικά" άλματα για να το αποφύγεις αυτό.



.,

Οτι να 'ναι με πατατες...που λεει και ο Λοξιας.

Εδω σου φερνω το ιδιο ακριβως παραδειγμα που εγραψε ο Χρυσοστομος οπου η απατη οχι μονο δεν ανακαλειται αλλα παραμενει εσαει, ενω εσυ φερνεις ενα μαθημα που η "ψευδοαπατη" κραταει δευτερολεπτα, ομολογειται αμεσως και την θεωρεις και σοβαρο παραδειγμα/επιχειρημα.

Αν δηλωσουμε οτι αρεσει στον Θεο η κλοπη μας ή τα ψεματα μας, η πραξη μας δεν θεωρειται απατη, αλλα ειναι αξια θαυμασμου μας λεει ο Χρυσοστομος..

Τι να πω; Με κολλημενους δεν γινεται συζητηση. Μονο για δουλεμα ειναι, αλλα δεν μου παει να σου φερθω εσενα ετσι.

Να εισαι καλα λοιπον.

[Άφαντος]

Τώρα
Εσύ κρύβεσαι πίσω από την κοτσάνα που είπε ο Νικ για να σε υπερασπιστεί και εκτός ότι υποτιμάς τον εαυτό σου, αποφεύγεις και πάλι να απαντήσεις..

Ο λόγος;
Θα σε αφήσω να τον στοχαστείς από μόνος σου.


Τελικά, οι διαφορές ανύπαρκτες ΑΩωωω και ψάξε όσα "λογικά" άλματα για να το αποφύγεις αυτό.



.,

Οτι να 'ναι με πατατες...που λεει και ο Λοξιας.

Εδω σου φερνω το ιδιο ακριβως παραδειγμα που εγραψε ο Χρυσοστομος οπου η απατη οχι μονο δεν ανακαλειται αλλα παραμενει εσαει, ενω εσυ φερνεις ενα μαθημα που η "ψευδοαπατη" κραταει δευτερολεπτα, ομολογειται αμεσως και την θεωρεις και σοβαρο παραδειγμα/επιχειρημα.

Αν δηλωσουμε οτι αρεσει στον Θεο η κλοπη μας ή τα ψεματα μας, η πραξη μας δεν θεωρειται απατη, αλλα ειναι αξια θαυμασμου μας λεει ο Χρυσοστομος..

Τι να πω; Με κολλημενους δεν γινεται συζητηση. Μονο για δουλεμα ειναι, αλλα δεν μου παει να σου φερθω εσενα ετσι.

Να εισαι καλα λοιπον.

Δεν έχει σχέση με το θέμα του τόπικ αυτή η κουβέντα αλλά οκ. Δεν τρέχει και τίποτα. Έτσι γίνεται στις συζητήσεις.
Θα πω και γω τη γνώμη μου περί απάτης.
Ρε παιδιά νομίζω μπλέκουμε τα μπούτια μας σε κατι που κατά την γνώμη μου είναι απλό.
Όλοι μας έχουμε πει στην ζωή μας ενα ψεματάκι αν κρίνουμε πως ούτε θα ζημιωσουμε τον άλλον, πόσω μάλλον αν τον οφελήσουμε κι όλας.
Καπου (δεν θυμάμαι που και από ποιον) διάβασα εδώ μέσα κάποιον άθεο που τον ρώτησε ένα κοριτσάκι μετά τον θάνατο του παππού του: "θείε που ειναι ο παππούς μου τώρα;" και έλεγε αυτός ο άθεος...ήθελα να της πω πως σαπίζει και τον τρώνε τα σκουλίκια γιατί αυτή είναι η αλήθεια, αλλά της είπα..: ειναι στον ουρανό καρδούλα μου ευτυχισμένος κοντά στον Θεό και με πολλούς αγγέλους και σε βλεπει απο εκεί και σε προστατεύει. Ετσι πηγε για υπνο το κοριτσάκι ανακουφισμένο και χαρούμενο.
Και πολλά ακόμη τέτοια παραδείγματα μπορούμε να βρούμε.
Χρησιμοποίησε απάτη και ψέμα αυτος ο θείος. Το κοριτσάκι όμως ηταν ευτυχισμένο. Τωρα αν σ αυτό εσείς εστιάζετε στην απάτη και στο ψέμα και όχι στην οφέλεια οκ.
Είναι δυνατόν ένας οφελειμένος (αν στην ζωή του αποδειχθεί αυτή η οφέλεια) να ζητησει ευθυνες και τα ρέστα απο εκείνον που με ένα ψέμα τον έκανε να ωφεληθεί; Εντάξει. Γίνεται κι αυτό αν είσαι παράλογος ή παρανοϊκός ή ακόμη και κολλημένος και εμπαθής με το πρόσωπο που χρησιμοποίησε απάτη κι ας οφελήθηκες.

Απάτη λέγεται μόνο όταν ξεγελάς κάποιον για δικό σου και όχι για δικό του όφελος. Η κοινή λογική το λέει αυτο.

[Alphabet]

Δεν περιμένω να καταλάβεις αλλά μιας και ρωτάς...
Ας παρουμε όλο το κείμενο:
Ματθ. 15,21-28....

Ωραια η ερμηνεια του κειμενου που εδωσες, αν και ωραιοποιημενη και καποιες μικροαντιρρησεις που εχω δεν θελω να τις συζητησω.
Η ερωτηση μου ομως ηταν αν κατα τα ευαγγελια ο Ιησους ηρθε μονο για τους Εβραιους ή για ολο τον κοσμο. Γιατι δεν το ειπε μονο στη ιστορια της Σαμαρειτιδας. Το ειπε και στους μαθητες του στο Ματθ. 10:5-6, οπως εγραψες και εσυ, οπου τους απαγορευσε να πανε στου εθνικους, μαζι με πολλα αλλα περιεργα σε αυτο το κεφαλαιο.
Το γεγονος οτι τους εδωσε αλλες οδηγιες στο Ματθ. 28-19 αναδεικνυε μονοι τις αντιφασεις του Ευαγγελιων, που δειχνουν εναν "θεο" που αλλαζει γνωμη.

[Alphabet]

Δεν έχει σχέση με το θέμα του τόπικ αυτή η κουβέντα αλλά οκ. Δεν τρέχει και τίποτα. Έτσι γίνεται στις συζητήσεις.
Θα πω και γω τη γνώμη μου περί απάτης.
Ρε παιδιά νομίζω μπλέκουμε τα μπούτια μας σε κατι που κατά την γνώμη μου είναι απλό.
Όλοι μας έχουμε πει στην ζωή μας ενα ψεματάκι αν κρίνουμε πως ούτε θα ζημιωσουμε τον άλλον, πόσω μάλλον αν τον οφελήσουμε κι όλας.
Καπου (δεν θυμάμαι που και από ποιον) διάβασα εδώ μέσα κάποιον άθεο που τον ρώτησε ένα κοριτσάκι μετά τον θάνατο του παππού του: "θείε που ειναι ο παππούς μου τώρα;" και έλεγε αυτός ο άθεος...ήθελα να της πω πως σαπίζει και τον τρώνε τα σκουλίκια γιατί αυτή είναι η αλήθεια, αλλά της είπα..: ειναι στον ουρανό καρδούλα μου ευτυχισμένος κοντά στον Θεό και με πολλούς αγγέλους και σε βλεπει απο εκεί και σε προστατεύει. Ετσι πηγε για υπνο το κοριτσάκι ανακουφισμένο και χαρούμενο.
Και πολλά ακόμη τέτοια παραδείγματα μπορούμε να βρούμε.
Χρησιμοποίησε απάτη και ψέμα αυτος ο θείος. Το κοριτσάκι όμως ηταν ευτυχισμένο. Τωρα αν σ αυτό εσείς εστιάζετε στην απάτη και στο ψέμα και όχι στην οφέλεια οκ.
Είναι δυνατόν ένας οφελειμένος (αν στην ζωή του αποδειχθεί αυτή η οφέλεια) να ζητησει ευθυνες και τα ρέστα απο εκείνον που με ένα ψέμα τον έκανε να ωφεληθεί; Εντάξει. Γίνεται κι αυτό αν είσαι παράλογος ή παρανοϊκός ή ακόμη και κολλημένος και εμπαθής με το πρόσωπο που χρησιμοποίησε απάτη κι ας οφελήθηκες.

Απάτη λέγεται μόνο όταν ξεγελάς κάποιον για δικό σου και όχι για δικό του όφελος. Η κοινή λογική το λέει αυτο.

Θα μου επιτρεψεις να εχω αντιρρησεις εδω. Βλεπεις το κοριτσακι ηταν βεβαιο οτι ηταν και παρεμεινε ευτυχισμενο οταν ακουσε τα λογια του θειου της. Ο Ιακωβ ομως που την απατηλη και ξεδιαντροπη πραξη του την ...θαυμαζει ο Χρυσοστομος (επειδη ηταν αρεστη στον Θεο ), δεν εκανε κανεναν ευτυχισμενο, ξεγελασε τους παντες προς δικο του οφελος και μαλιστα αναγκαστηκε να φυγει απο το σπιτι του για να μην τον σκοτωσει ο αδελφος του.
Επισης η απατη για τη οποια μιλαει ο Χρυσοστομος (για να μην κρυβομαστε πισω απο το δακτυλο μας) δεν ειναι καθολου βεβαιο οτι ειναι ωφελιμη, αφου δεν γνωριζουμε αν υπαρχει μετα θανατο ζωη. Πολλοι πιστευουν , αλλα δεν γνωριζουν. Και κατα την γνωμη μου ο Χρυσοστομος θελει να ξεγελασει τον κοσμο προς οφελος της πιστης του, της θρησκειας, της εκκλησιας, κλπ.

[Άφαντος]

Δεν περιμένω να καταλάβεις αλλά μιας και ρωτάς...
Ας παρουμε όλο το κείμενο:
Ματθ. 15,21-28....

Ωραια η ερμηνεια του κειμενου που εδωσες, αν και ωραιοποιημενη και καποιες μικροαντιρρησεις που εχω δεν θελω να τις συζητησω.
Η ερωτηση μου ομως ηταν αν κατα τα ευαγγελια ο Ιησους ηρθε μονο για τους Εβραιους ή για ολο τον κοσμο. Γιατι δεν το ειπε μονο στη ιστορια της Σαμαρειτιδας. Το ειπε και στους μαθητες του στο Ματθ. 10:5-6, οπως εγραψες και εσυ, οπου τους απαγορευσε να πανε στου εθνικους, μαζι με πολλα αλλα περιεργα σε αυτο το κεφαλαιο.
Το γεγονος οτι τους εδωσε αλλες οδηγιες στο Ματθ. 28-19 αναδεικνυε μονοι τις αντιφασεις του Ευαγγελιων, που δειχνουν εναν "θεο" που αλλαζει γνωμη.

Το πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, ή όπως το λες δείχνει έναν θεό που αντιφάσκει και δεν ξέρει τι του γίνεται άρα δεν είναι θεός..ή δείχνει έναν Θεό διδάσκαλο που ξέρει πότε λέει ή κάνει κάτι, τι λέει, με ποιον τρόπο το λέει, σε ποιούς το λέει και γιατί το λέει και κυρίως πότε κρίνει πως είναι ώριμη η ώρα να το πει.
Στο παράδειγμα με την Χαναναία αν και στην αρχή ακολούθησε πιστά τον νόμο στο τέλος είπε και έκανε άλλα απ' τις εντολές του Μωσαϊκού νόμου.
Και απευθύνθηκε σε αλλοεθνή
και θεράπευσε αλλοεθνή
και ανέδειξε ανώτερο τον αλλοεθνή από τους Ιουδαίους, δείχνοντας που θέλει στο τέλος να καταλήξει το κήρυγμά του.
Αποδεικνύοντας ακριβώς ότι σαν Θεός (δημιουργού όλου του κόσμου) δεν διακρίνει τους ανθρώπους σε Ιουδαίους και εθνικούς, σε παιδιά του Θεού πρώτης ή δεύτερης κατηγορίας, αλλά σε εκείνους που έχουν καθαρή και ταπεινή καρδιά και που έχουν ή δεν έχουν γνήσια πίστη προς Εκείνον. 
Ο καθένας διαλέγει και παίρνει.

[Alphabet]

Το πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, ή όπως το λες δείχνει έναν θεό που αντιφάσκει και δεν ξέρει τι του γίνεται άρα δεν είναι θεός..ή δείχνει έναν Θεό διδάσκαλο που ξέρει πότε λέει ή κάνει κάτι, τι λέει, με ποιον τρόπο το λέει, σε ποιούς το λέει και γιατί το λέει και κυρίως πότε κρίνει πως είναι ώριμη η ώρα να το πει.
Στο παράδειγμα με την Χαναναία αν και στην αρχή ακολούθησε πιστά τον νόμο στο τέλος είπε και έκανε άλλα απ' τις εντολές του Μωσαϊκού νόμου.
Και απευθύνθηκε σε αλλοεθνή
και θεράπευσε αλλοεθνή
και ανέδειξε ανώτερο τον αλλοεθνή από τους Ιουδαίους, δείχνοντας που θέλει στο τέλος να καταλήξει το κήρυγμά του.
Αποδεικνύοντας ακριβώς ότι σαν Θεός (δημιουργού όλου του κόσμου) δεν διακρίνει τους ανθρώπους σε Ιουδαίους και εθνικούς, σε παιδιά του Θεού πρώτης ή δεύτερης κατηγορίας, αλλά σε εκείνους που έχουν καθαρή και ταπεινή καρδιά και που έχουν ή δεν έχουν γνήσια πίστη προς Εκείνον. 

Φιλε μου συμφωνα με την Γραφη ο Θεος δεν αλλαζει και δεν μπορει να λεει αλλα την μια μερα και αλλα την αλλη, οσο και να θελουμε να βρουμε δικαιολογιες για τις αντιφασεις.

Φυσικα κα διακρινει οταν λεει δυο φορες μαλιστα οτι ηρθε μονο για τους Εβραιους.

Ιακ. 1,17 πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων, παρ᾿ ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγὴ ἢ τροπῆς ἀποσκίασμα
Εβρ. 1,12 καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι
Μαλ. 3,6 Διότι ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν, καὶ οὐκ ἠλλοίωμαι

Ματθ. 5,18 ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται.

Ο καθένας διαλέγει και παίρνει.

Το μονο σιγουρο.

[O I]

Εχω διαβασει πατερικη θεολογια αρκετα. Σιγουρα ηταν μορφωμενοι ανθρωποι και πραγματι το βαθος της σκεψης τους πολλες φορες με εντυπωσιασε.

Αλλα αν ηταν φωτισμενοι απ τον θεο πως εκαναν λαθη; Και αν εκαναν λαθη στα υλικα, πως μπορω να εμπιστευτω την διδασκαλια στα αυλα;

Πχ το εις εξαημερον του Μ Βασιλειου, ωραιο, εμπνευστικο, αλλα πανω απ τα μισα που λεει (εξιστορει την Γενεση) δεν ισχυουν...
Αλλο, ο Αγ Παισιος τι κολλημα ειχε φαει με τους Τουρκους; Ηταν χριστιανικη αυτη η θεση; Οχι για μενα...Εχω και αλλα τετοια (παιζει να ειναι καμμια 30ρια )

ΟΙ "ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ" ΛΟΓΟΙ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ (κεφ. Θ)

".....Και ο μακάριος Παύλος με το φάρμακο αυτό (απατη) προσπάθησε να προσελκύση τους αναρίθμητους Ιουδαίους, όταν περιέταμε τον Τιμόθεο, εκείνος, ο οποίος γράφοντας προς τους Γαλάτες υποστήριξε ότι ο Χριστός δεν πρόκειται να ωφελήση σε τίποτα τους περιτεμνομένους. Για να πετύχη τον σκοπό του υπέβαλε τον εαυτό του στις διατάξεις του νόμου, εκείνος ο οποίος θεωρούσε τη συμμόρφωση προς τις μωσαϊκές διατάξεις ζημία, μετά την οικείωση της πίστεως στον Χριστό. Διότι η δύναμη της απάτης είναι πολύ μεγάλη, αρκεί αυτή να μη γίνεται με κακή προαίρεση. Υπό την έννοια αυτή πρέπει η πράξη αυτή ούτε καν απάτη να ονομάζεται, αλλά είδος οικονομίας και σοφής διαχειρίσεως των καταστάσεων, ώστε να εξευρίσκεται διέξοδος στα αδιέξοδα και να επανορθώνονται τα ψυχικά πλημμελήματα. Έτσι, δεν θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε τον Φινεές φονέα αν και με ένα κτύπημα σκότωσε δύο ανθρώπους, όπως επίσης και τον Ηλία, ο οποίος θανάτωσε τους εκατό στρατιώτες και τους επικεφαλής τους και έχυσε χείμαρρο αιμάτων από τη σφαγή των ιερέων των ειδώλων. Εάν δε επιτρέπαμε να συμβή το αντίθετο και απογυμνώναμε τις πράξεις από την προαίρεση των δρώντων, εξετάζοντες αυτές καθ? εαυτές, τότε εκείνος ο οποίος θα ήθελε να κρίνη τον Αβραάμ θα τον χαρακτήριζε παιδοκτόνο, στον δε εγγονό του και στον απόγονό του θα έπρεπε να τους προσάψη την κατηγορία της κακουργίας και του δόλου, αφού ο μεν πρώτος υπεξαίρεσε τα φυσικά πρεσβεία, ο δε δεύτερος τον πλούτο των Αιγυπτίων τον μετέφερε στον στρατό των Ισραηλιτών. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, αντίθετα μάλιστα, αφού όχι μόνο απαλλάσσουμε των κατηγοριών αυτούς τους άνδρες, αλλά και τους θαυμάζουμε για τις πράξεις τους αυτές, επειδή και ο Θεός τους επήνεσε γι? αυτά που έκαναν. Απατεώνας λοιπόν θα μπορούσε δικαίως να χαρακτηρισθή εκείνος ο οποίος χρησιμοποιεί την απάτη με δόλο και όχι εκείνος ο οποίος αποβλέπει σε υγιείς σκοπούς. Πολλές φορές μάλιστα είναι αναγκαίο να χρησιμοποιηθή απάτη και προκύπτει όντως μεγάλη ωφέλεια από τη χρήση της, ενώ ο προσεγγίζων μία υπόθεση με ευθύ τρόπο τυχαίνει να βλάπτη σοβαρά τον μη απατηθέντα."

Απιστευτη ομολογια οτι για να "σωσουν" την "ψυχη" του ανθρωπου, χρησιμοποιουν απατη.

Εγω τα γραφω στην πεθερα για να τα διαβασει και η νυφη που ακομψα το τροποποιησε.

(Καλά ο άλλος μπήκε να τρολάρει εσάς και να αλληλοχειροκροτηθείτε)
πάρακάτω

Εσύ
Μιας και το επανέφερες, ελπίζω αυτή τη φορά να μου απαντήσεις στο περιπόθητο που σε ρωτάω από το 2013 και δεν έχω πάρει απάντηση..


...λέω "μήπως μετά από 8 χρόνια θα την πάρω"

Ποιος ξέρει
να δω

Μηπως εισαι/ησουν ηθοποιος;
Το παραδειγμα σου ειναι τελειως ακυρο, οπως σου εξηγησε και ο nik_killthemall, παρα τους φανφαρονισμους σου.

Ο ιδιος ο Χρυσοστομος σου δινει το σωστο παραδειγμα εδω

Καλά. Για το εδώ θα σου πω άλλη φορά. Όταν πάρω την περιπόθητη απάντηση από το στόμα σου και άσε τους προσφιλή σου αποπροσανατολισμούς.

Ο Χρυσόστομος είναι Διδάσκαλος της Ορθοδοξίας και ο δάσκαλος του παραδείγματος που φέρνω σε σένα από το 2013 για το ίδιο θέμα που φέρνεις από το παλιό, είναι παιδαγωγός.
Δεν έχουν καμία διαφορά και άσε τον καθ' ένα που συμφωνείς όπως ο Νικ να λέει ότι δικαιολογία θέλει με φανέλες και σώβρακα και τα μυαλά στα κάγκελα.
Δεν ασχολούμαι με ηλίθια παραδείγματα.

Οπότε, ο Χρυσόστομος διδάσκαλος της Ορθοδοξίας.
Ο δάσκαλος του παραδείγματος που χρησιμοποίησε "απάτη" για παιδαγωγικούς λόγους όπως αυτή που εννοεί και ο Χρυσόστομος για ψυχική ωφέλεια.
[Fixed]
(Αν έχει κάποια σημασία για περισσότερη κατανόηση, ο δάσκαλος τού παραδείγματος είναι αυτός που μου διηγήθηκε την ιστορία είναι Χριστιανός Ορθόδοξος)

Τώρα
Εσύ κρύβεσαι πίσω από την κοτσάνα που είπε ο Νικ για να σε υπερασπιστεί και εκτός ότι υποτιμάς τον εαυτό σου, αποφεύγεις και πάλι να απαντήσεις..

Ο λόγος;
Θα σε αφήσω να τον στοχαστείς από μόνος σου.


Τελικά, οι διαφορές ανύπαρκτες ΑΩωωω και ψάξε όσα "λογικά" άλματα για να το αποφύγεις αυτό.

Οτι να 'ναι με πατατες...που λεει και ο Λοξιας.

Εδω σου φερνω το ιδιο ακριβως παραδειγμα που εγραψε ο Χρυσοστομος οπου η απατη οχι μονο δεν ανακαλειται αλλα παραμενει εσαει, ενω εσυ φερνεις ενα μαθημα που η "ψευδοαπατη" κραταει δευτερολεπτα, ομολογειται αμεσως και την θεωρεις και σοβαρο παραδειγμα/επιχειρημα.

Σε είχα για πιο "σοφό" Χριστομάχο, εστώ από τα λίγα λεπτά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο.

Λες δηλαδή το μάθημα που έκανε ο δάσκαλος στα παιδιά τής τάξης του "η "ψευδοαπατη" να "κραταει δευτερολεπτα" και όχι ως ηθικό μάθημα που θα ακολουθεί τα παιδιά για ολάκερη τη ζωή τους;
Τι να πω εδώ..
Άσε, δε θα πω τίποτα και θα αφήσω το λόγο σου να κριθεί από τη λογική.

Αν δηλωσουμε οτι αρεσει στον Θεο η κλοπη μας ή τα ψεματα μας, η πραξη μας δεν θεωρειται απατη, αλλα ειναι αξια θαυμασμου μας λεει ο Χρυσοστομος..

Για τα αντιθεϊστικά ματουάλια ίσως να λέει αυτό.

Θα δεις πιο κάτω τι λέει ακριβώς ο Χρυσόστομος και τα "Αν" τα δικά σου περί Θεού και Χρυσοστόμου αν έχουν κάποια βάση επί τού θέματος που πραγματεύεται το κείμενο.

Τι να πω; Με κολλημενους δεν γινεται συζητηση. Μονο για δουλεμα ειναι, αλλα δεν μου παει να σου φερθω εσενα ετσι.

Να εισαι καλα λοιπον.

Κι εγώ εύχομαι να γίνεις καλά!!!


Βασικά του Χρυσοστόμου η πρώτη του ομιλία ασχολείται με "Έργο μεγάλης θεολογικής και φιλολογικής αξίας, το σπουδαιότερο στο είδος του σε όλη την εκκλησιαστική γραμματεία και το πιο γνωστό του Χρυσοστόμου. Έχει μορφή διαλογική και τα διαλεγόμενα πρόσωπα είναι ο Χρυσόστομος, που παρά την από κοινού συμφωνία δεν προσήλθε να χειροτονηθεί, και ο άγνωστος για μάς φίλος του Βασίλειος, που τηρώντας την συμφωνία χειροτονήθηκε. Γνωρίζει το ανάλογο έργο του Γρηγορίου Θεολόγου (Λόγος Β΄) και επωφελείται από αυτό."
(ΑΝ χρειαστεί θα σου φέρω και τον δεύτερο λόγο ολόκληρο με επισημαινόμενα τα σημεία που επιβεβαιώνουν τη συνοχή τού λόγου)

Γι' αυτή την απάτη μιλάει εδώ. Αυτή της παιδαγωγικής τέχνης.
Αν το πάρεις απ' την αρχή τον λόγο και όχι φέρνοντας παραδείγματα εκ των οποίων απέκοψες με τη γνωστή σου τέχνη της κοπτοραπτικής.
Τεμάχισες το κείμενο κατά πως σε "συμφέρει"(;), παίρνοντας το κομμάτι με το κόκκινο στο τέλος. Εγώ δε, σου επισημαίνω τα σημεία με μπολταρισμένα και μεγεθυμένα τα σημεία που ταιριάζον με το μάθημα που έδωσε ο δάσκαλος στα παιδιά.
Φυσικά το έκανα στο πόδι διότι δεν αξίζει να κάνω περισσότερο κόπο για τα αυτονόητα..

Ολόκληρος ο 1ος του λόγος είναι ξεκάθαρο ότι αναφέρεται στον περί ιεροσύνης λόγο, τα παράπονα της μάνας, την "διακριτική απάτη για ευ - σκοπό" και την διαμάχη που είχε με τον φίλο του Βασίλειο που κατηγορούσε τον Χρυσόστομο ότι τον εξαπάτησε:

SpoilerShow

De sacerdotio

Τοῦ μακαρίου Ἰωάννου ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου πρὸς τὸν ἐγκαλοῦντα ἐπὶ τῷ διαφυγεῖν τὴν ἱερωσύνην ΛΟΓΟΣ Αʹ

αʹ. Ἀπόδειξις τῆς εὐνοίας τοῦ μεγάλου Βασιλείου περὶ ἡμᾶς Ἐμοὶ πολλοὶ μὲν ἐγένοντο φίλοι γνήσιοί τε καὶ ἀληθεῖς, καὶ τοὺς τῆς φιλίας νόμους καὶ εἰδότες καὶ φυλάττοντες ἀκριβῶς· εἷς δέ τις τουτωνὶ τῶν πολλῶν, ἅπαντας αὐτοὺς ὑπερβαλλόμενος τῇ πρὸς ἡμᾶς φιλίᾳ, τοσοῦτον ἐφιλονείκησεν ἀφεῖναι κατόπιν ἐκείνους ὅσον ἐκεῖνοι τοὺς ἁπλῶς πρὸς ἡμᾶς διακειμένους. Οὗτος τῶν τὸν ἅπαντά μοι χρόνον παρηκολουθηκότων ἦν· καὶ γὰρ μαθημάτων ἡψάμεθα τῶν αὐτῶν καὶ διδασκάλοις ἐχρησάμεθα τοῖς αὐτοῖς, ἦν δὲ ἡμῖν καὶ προθυμία καὶ σπουδὴ περὶ τοὺς λόγους οὓς ἐπονούμεθα μία, ἐπιθυμία τε ἴση καὶ ἐκ τῶν αὐτῶν τικτομένη πραγμάτων·
οὐ γὰρ ὅτε εἰς διδασκάλους μόνον ἐφοιτῶμεν, ἀλλὰ καὶ ἡνίκα ἐκεῖθεν ἐξελθόντας βουλεύεσθαι ἐχρῆν ὁποίαν ἑλέσθαι τοῦ βίου βέλτιον ἡμῖν ὁδόν, καὶ ἐνταῦθα ὁμογνωμονοῦντες ἐφαινόμεθα. Καὶ ἕτερα δὲ πρὸς τούτοις ἡμῖν τὴν ὁμόνοιαν ταύτην ἐφύλαττεν ἀρραγῆ καὶ βεβαίαν· οὔτε γὰρ ἐπὶ πατρίδος μεγέθει μᾶλλον ἕτερος ἑτέρου φρονεῖν εἶχεν, οὔτε ἐμοὶ μὲν πλοῦτος ὑπέρογκος ἦν, ἐκεῖνος δὲ ἐσχάτῃ συνέζη πενίᾳ, ἀλλὰ καὶ τὸ τῆς οὐσίας μέτρον τὸ τῆς προαιρέσεως ἰσοστάσιον ἐμιμεῖτο καὶ γένος δὲ ἡμῖν ὁμότιμον ἦν καὶ πάντα τῇ γνώμῃ συνέτρεχεν.
1.2 βʹ. Τί τὸ κωλῦσαν ἡμῖν αὐτὸν συνοικῆσαι Ἐπειδὴ δὲ ἔδει τὸν μακάριον τὸν τῶν μοναχῶν μεταδιώκειν βίον καὶ τὴν φιλοσοφίαν τὴν ἀληθῆ, καὶ οὐκέτι ἡμῖν ὁ ζυγὸς οὗτος ἴσος ἦν, ἀλλ' ἡ μὲν ἐκείνου πλάστιγξ ἐκουφίζετο μετέωρος, ἐγὼ δ' ἔτι ταῖς τοῦ κόσμου πεπεδημένος ἐπιθυμίαις καθεῖλκον τὴν ἐμαυτοῦ καὶ ἐβιαζόμην κάτω μένειν, νεωτερικαῖς αὐτὴν ἐπιβρίθων φαντασίαις, ἐνταῦθα λοιπὸν ἡ μὲν φιλία βέβαιος ἔμενεν ἡμῖν καθάπερ καὶ πρότερον, ἡ δὲ συνουσία διεκόπτετο· οὐ γὰρ ἦν τοὺς μὴ περὶ τὰ αὐτὰ σπουδάζοντας κοινὰς ποιεῖσθαι τὰς διατριβάς. Ὡς δέ ποτε καὶ αὐτὸς μικρὸν ἀνέκυψα τοῦ βιωτικοῦ κλύδωνος, δέχεται μὲν ἡμᾶς ἄμφω τὼ χεῖρε, τὴν δὲ ἰσότητα οὐδὲ οὕτως ἰσχύσαμεν φυλάξαι τὴν προτέραν. Καὶ γὰρ τῷ χρόνῳ φθάσας ἡμᾶς καὶ πολλὴν τὴν σφοδρότητα ἐπιδειξάμενος, ἀνωτέρω πάλιν ἡμῶν ἐφέρετο καὶ εἰς ὕψος ᾔρετο μέγα. Πλὴν ἀλλ' ἀγαθός τε ὢν καὶ πολλοῦ τὴν ἡμετέραν τιμώμενος φιλίαν, ἁπάντων ἑαυτὸν ἀποστήσας τῶν ἄλλων, ἡμῖν τὸν ἅπαντα χρόνον συνῆν, ἐπιθυμῶν μὲν τούτου καὶ πρότερον, ὅπερ δὲ ἔφην, ὑπὸ τῆς ἡμετέρας κωλυόμενος ῥαθυμίας. Οὐ γὰρ ἦν τὸν ἐν τῷ δικαστηρίῳ προσεδρεύοντα καὶ περὶ τὰς ἐν τῇ σκηνῇ τέρψεις ἐπτοημένον συγγίνεσθαι πολλάκις τῷ βίβλοις προσηλωμένῳ καὶ μηδὲ εἰς ἀγορὰν ἐμβαλόντι ποτέ. Διὰ τοῦτο πρότερον διειργόμενος, ἐπειδή ποτε ἡμᾶς ἔλαβεν εἰς τὴν αὐτὴν τοῦ βίου κατάστασιν, ἀθρόως ἣν πάλαι ὤδινεν ἐπιθυμίαν ἀπέτεκε τότε καὶ οὐδὲ τὸ βραχύτατον τῆς ἡμέρας ἡμᾶς ἀπολιμπάνειν ἠνείχετο μέρος, διετέλει τε παρακαλῶν ἵνα τὴν οἰκίαν ἀφέντες
ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ κοινὴν ἀμφότεροι τὴν οἴκησιν ἔχοιμεν· καὶ ἔπεισε καὶ τὸ πρᾶγμα ἦν ἐν χερσίν. Ἀλλά με αἱ συνεχεῖς τῆς μητρὸς ἐπῳδαὶ διεκώλυσαν δοῦναι ταύτην ἐκείνῳ τὴν χάριν, μᾶλλον δὲ λαβεῖν ταύτην παρ' ἐκείνου τὴν δωρεάν. Ἐπειδὴ γὰρ ᾔσθετο ταῦτα βουλευόμενον, λαβοῦσά με τῆς δεξιᾶς, εἰσήγαγεν εἰς τὸν ἀποτεταγμένον οἶκον αὐτῇ καὶ καθίσασα πλησίον ἐπὶ τῆς εὐνῆς ἧς ἡμᾶς ὤδινε, πηγάς τε ἠφίει δακρύων καὶ τῶν δακρύων ἐλεεινότερα προσετίθη τὰ ῥήματα, τοιαῦτα πρὸς ἡμᾶς ἀποδυρομένη. «Ἐγώ, παιδίον, φησί, τῆς ἀρετῆς τοῦ πατρὸς τοῦ σοῦ οὐκ ἀφείθην ἀπολαῦσαι ἐπὶ πολύ, τῷ Θεῷ τοῦτο δοκοῦν· τὰς γὰρ ὠδῖνας τὰς ἐπὶ σοὶ διαδεξάμενος ὁ θάνατος ἐκείνου, σοὶ μὲν ὀρφανίαν, ἐμοὶ δὲ χηρείαν ἐπέστησεν ἄωρον καὶ τὰ τῆς χηρείας δεινὰ ἃ μόναι αἱ παθοῦσαι δύναιντ' ἂν εἰδέναι καλῶς. Λόγος γὰρ οὐδεὶς ἂν ἐφίκοιτο τοῦ χειμῶνος ἐκείνου καὶ τοῦ κλύδωνος ὃν ὑφίσταται κόρη, ἄρτι μὲν τῆς πατρῴας οἰκίας προελθοῦσα καὶ πραγμάτων ἄπειρος οὖσα, ἐξαίφνης δὲ πένθει τε ἀσχέτῳ βαλλομένη καὶ ἀναγκαζομένη φροντίδων καὶ τῆς ἡλικίας καὶ τῆς φύσεως ἀνέχεσθαι μειζόνων. Δεῖ γάρ, οἶμαι, ῥαθυμίας τε οἰκετῶν ἐπιστρέφειν καὶ κακουργίας παρατηρεῖν, συγγενῶν ἀποκρούεσθαι ἐπιβουλάς, τῶν τὰ δημόσια εἰσπραττόντων τὰς ἐπηρείας καὶ τὴν ἀπήνειαν ἐν ταῖς τῶν εἰσφορῶν καταβολαῖς φέρειν γενναίως. Ἐὰν δὲ καὶ παιδίον καταλιπὼν ὁ τεθνεὼς ἀπέλθῃ, θῆλυ μὲν ὄν, πολλὴν καὶ οὕτω παρέξει τῇ μητρὶ τὴν φροντίδα, ὅμως δὲ καὶ ἀναλωμάτων καὶ δέους ἀπηλλαγμένην, ὁ δὲ υἱὸς μυρίων αὐτὴν φόβων καθ' ἑκάστην ἐμπίμπλησι τὴν ἡμέραν καὶ πλειόνων φροντίδων· τὴν γὰρ τῶν χρημάτων ἐῶ δαπάνην ὅσην ὑπομένειν ἀναγκάζεται, ἐλευθερίως αὐτὸν θρέψαι ἐπιθυμοῦσα. Ἀλλ' ὅμως οὐδέν με τούτων ἔπεισε δευτέροις ὁμιλῆσαι γάμοις, οὐδὲ ἕτερον ἐπεισαγαγεῖν νυμφίον τῇ τοῦ πατρὸς οἰκίᾳ τοῦ σοῦ· ἀλλ' ἔμενον ἐν τῇ ζάλῃ καὶ τῷ θορύβῳ, καὶ τὴν σιδηρᾶν τῆς χηρείας οὐκ ἔφυγον κάμινον, πρῶτον μὲν ὑπὸ τῆς ἄνωθεν βοηθουμένη ῥοπῆς. Ἔφερε δέ μοι παραμυθίαν οὐ μικρὰν τῶν δεινῶν ἐκείνων καὶ τὸ συνεχῶς τὴν σὴν ὄψιν ὁρᾶν καὶ εἰκόνα μοι τοῦ τετελευτηκότος φυλάσσεσθαι ἔμψυχον καὶ πρὸς ἐκεῖνον ἀπηκριβωμένην καλῶς. Διά τοι τοῦτο καὶ ἔτι νήπιος ὢν καὶ μηδὲ φθέγγεσθαί πω μαθών, ὅτε μάλιστα τέρπουσι τοὺς τεκόντας οἱ παῖδες, πολλήν μοι παρεῖχες τὴν παράκλησιν. Καὶ μὴν οὐδὲ ἐκεῖνο ἂν ἔχοις εἰπεῖν καὶ αἰτιάσασθαι ὅτι τὴν μὲν χηρείαν γενναίως ἠνέγκαμεν, τὴν δὲ οὐσίαν σοι τὴν πατρῴαν ἠλαττώσαμεν διὰ τὴν τῆς χηρείας ἀνάγκην, ὅπερ πολλοὺς τῶν ὀρφανίᾳ δυστυχησάντων οἶδα παθόντας ἐγώ. Καὶ γὰρ καὶ ταύτην ἀκέραιον ἐφύλαξα πᾶσαν, καὶ τῶν ὀφειλόντων εἰς τὴν εὐδοκίμησιν δαπανηθῆναι τὴν σὴν ἐνέλιπον οὐδέν, ἐκ τῶν ἐμαυτῆς καὶ ὧν ἦλθον οἴκοθεν ἔχουσα δαπανῶσα χρημάτων. Καὶ μή τοι νομίσῃς ὀνειδίζουσάν με ταῦτα λέγειν νῦν· ἀλλ' ἀντὶ πάντων σε τούτων μίαν αἰτῶ χάριν, μή με δευτέρᾳ χηρείᾳ περιβαλεῖν, μηδὲ τὸ κοιμηθὲν ἤδη πένθος ἀνάψαι πάλιν, ἀλλὰ περίμεινον τὴν ἐμὴν τελευτήν· ἴσως μετὰ μικρὸν ἀπελεύσομαι χρόνον. Τοὺς μὲν γὰρ νέους ἐλπὶς καὶ εἰς γῆρας ἥξειν μακρόν· οἱ δὲ
γεγηρακότες ἡμεῖς οὐδὲν ἕτερον ἢ τὸν θάνατον ἀναμένομεν. Ὅταν οὖν με τῇ γῇ παραδῷς καὶ τοῖς ὀστέοις τοῦ πατρὸς ἀναμίξῃς τοῦ σοῦ, στέλλου μακρὰς ἀποδημίας καὶ πλέε θάλατταν ἣν ἂν ἐθέλῃς· τότε ὁ κωλύσων οὐδείς. Ἕως δ' ἂν ἐμπνέωμεν, ἀνάσχου τὴν μεθ' ἡμῶν οἴκησιν· μὴ προσκρούσῃς Θεῷ μάτην καὶ εἰκῇ, τοσούτοις ἡμᾶς περιβάλλων κακοῖς ἠδικηκότας οὐδέν. Εἰ μὲν γὰρ ἔχεις ἐγκαλεῖν ὅτι σὲ εἰς βιωτικὰς περιέλκω φροντίδας καὶ τῶν πραγμάτων ἀναγκάζω προστῆναι τῶν σῶν, μὴ τοὺς τῆς φύσεως νόμους, μὴ τὴν ἀνατροφήν, μὴ τὴν συνήθειαν, μηδὲ ἄλλο μηδὲν αἰδεσθῇς, ὡς ἐπιβούλους φεῦγε καὶ πολεμίους· εἰ δὲ ἅπαντα πράττομεν ὑπὲρ τοῦ πολλήν σοιπαρασκευάσαι σχολὴν εἰς τὴν τοῦ βίου τούτου πορείαν, εἰ καὶ μηδὲν ἕτερον, οὗτος γοῦν κατεχέτω σε παρ' ἡμῖν ὁ δεσμός. Κἂν γὰρ μυρίους σε λέγῃς φιλεῖν, οὐδείς σοι παρέξει τοσαύτης ἀπολαῦσαι ἐλευθερίας, ἐπειδὴ μηδὲ ἔστι τις ὅτῳ μέλει τῆς σῆς εὐδοκιμήσεως ἐξ ἴσης ἐμοί.» Ταῦτα καὶ τὰ τούτων πλείονα πρὸς ἐμὲ μὲν ἡ μήτηρ, ἐγὼ δὲ πρὸς τὸν γενναῖον ἔλεγον ἐκεῖνον· ὁ δὲ οὐ μόνον οὐκ ἐδυσωπεῖτο τοῖς ῥήμασι τούτοις, ἀλλὰ καὶ πλέον ἐνέκειτο, τὰ αὐτὰ ἀπαιτῶν ἅπερ καὶ πρότερον.
1.3 γʹ. Ἀπάτη παρ' ἡμῶν ἐν τῷ συλληφθῆναι αὐτὸν γενομένη Ἐν τούτῳ δὲ ἡμῶν ὄντων καὶ τοῦ μὲν συνεχῶς ἱκετεύοντος, ἐμοῦ δὲ οὐκ ἐπινεύοντος, ἄφνω τις ἐπιστᾶσα φήμη διετάραξεν ἀμφοτέρους· ἡ δὲ φήμη ἦν, εἰς τὸ τῆς ἱερωσύνης ἡμᾶς ἀξίωμα μέλλειν παράγεσθαι. Ἐγὼ μὲν οὖν, ἅμα τῷ τὸν λόγον ἀκοῦσαι τοῦτον, δέει τε καὶ ἀπορίᾳ συνειχόμην· δέει μέν, μή ποτε καὶ ἄκων ἁλῶ, ἀπορίᾳ δέ, ζητῶν πολλάκις πόθεν ἐπῆλθε τοῖς ἀνδράσιν ἐκείνοις ἐνθυμηθῆναί τι τοιοῦτο περὶ ἡμῶν· εἰς γὰρ ἐμαυτὸν ἀφορῶν, οὐδὲν εὕρισκον ἔχοντα τῆς τιμῆς ἄξιον ἐκείνης. Ὁ δὲ γενναῖος οὑτοσὶ προσελθών μοι κατ' ἰδίαν καὶ κοινωσάμενος περὶ τούτων ὡς ἀνηκόῳ γε ὄντι τῆς φήμης, ἐδεῖτο κἀνταῦθα καὶ πράττοντας καὶ βουλευομένους ὀφθῆναι τὰ αὐτὰ καθάπερ καὶ πρότερον· ἕψεσθαι γὰρ αὐτὸν ἑτοίμως ἡμῖν καθ' ὁποτέραν ἂν ἡγώμεθα τῶν ὁδῶν, εἴτε φυγεῖν, εἴτε ἑλέσθαι δέοι. Αἰσθόμενος τοίνυν αὐτοῦ τῆς προθυμίας ἐγὼ καὶ ζημίαν ἡγησάμενος οἴσειν παντὶ τῷ κοινῷ τῆς Ἐκκλησίας, εἰ νέον οὕτως ἀγαθὸν καὶ πρὸς τὴν τῶν πολλῶν ἐπιστασίαν ἐπιτήδειον ἀποστεροίην τοῦ Χριστοῦ τὴν ἀγέλην διὰ τὴν ἀσθένειαν τὴν ἐμαυτοῦ, οὐκ ἀπεκάλυψα τὴν γνώμην ἣν εἶχον περὶ τούτων ἐκείνῳ, καίτοι γε μηδέποτε πρότερον ἀνασχόμενος λαθεῖν τι τῶν βουλευμάτων αὐτὸν τῶν ἐμῶν, ἀλλ' εἰπὼν δεῖν τὴν ὑπὲρ τούτων βουλὴν εἰς ἕτερον ἀναβάλλεσθαι καιρόν, οὐ γὰρ νῦν τοῦτο κατεπείγειν, ἔπεισά τε εὐθέως μηδὲν ὑπὲρ τούτων φροντίζειν καὶ ὑπὲρ ἐμαυτοῦ παρέσχον θαρρεῖν ὡς ὁμογνωμονήσοντος, εἴ ποτε συμβαίη τοιοῦτό τι παθεῖν. Χρόνου δὲ παρελθόντος οὐ πολλοῦ καὶ τοῦ μέλλοντος ἡμᾶς χειροτονήσειν ἐλθόντος καὶ κρυπτομένου μου, μηδὲν τούτων εἰδώς, ἄγεται μὲν ὡς ἐφ' ἑτέρᾳ προφάσει· δέχεται δὲ τὸν ζυγόν, ἐλπίζων ἐξ ὧν ὑπεσχημένος ἤμην αὐτῷ καὶ ἡμᾶς πάντως ἕψεσθαι, μᾶλλον δὲ νομίζων ἡμῖν ἀκολουθεῖν. Καὶ γάρ τινες τῶν ἐκεῖ παρόντων, ἀσχάλλοντα πρὸς τὴν σύλληψιν ὁρῶντες, ἠπάτησαν βοῶντες ὡς ἄτοπον εἴη τὸν μὲν θρασύτερον εἶναι δοκοῦντα παρὰ πᾶσιν–ἐμὲ λέγοντες–μετὰ πολλῆς τῆς ἐπιεικείας εἶξαι τῇ τῶν πατέρων κρίσει, ἐκεῖνον δὲ τὸν πολὺ συνετώτερον καὶ ἐπιεικέστερον θρασύνεσθαι καὶ κενοδοξεῖν σκιρτῶντα καὶ ἀποπηδῶντα καὶ ἀντιλέγοντα. Τούτοις εἴξας τοῖς ῥήμασιν, ἐπειδὴ ἤκουσεν ὅτι διέφυγον, εἰσελθὼν πρός με μετὰ πολλῆς τῆς κατηφείας, καθέζεται πλησίον καὶ ἐβούλετο μέν τι καὶ εἰπεῖν, ὑπὸ δὲ τῆς ἀπορίας κατεχόμενος καὶ λόγῳ
παραστῆσαι τὴν βίαν ἣν ὑπέμεινεν οὐκ ἔχων, ἅμα τῷ χᾶναι ἐκωλύετο φθέγξασθαι, τῆς ἀθυμίας πρὶν ἢ τοὺς ὀδόντας ὑπερβῆναι διακοπτούσης τὸν λόγον. Ὁρῶν τοίνυν ἐγὼ περίδακρυν ὄντα καὶ πολλῆς πεπληρωμένον τῆς ταραχῆς καὶ τὴν αἰτίαν εἰδώς, ἐγέλων τε ὑπὸ πολλῆς ἡδονῆς καὶ τὴν δεξιὰν κατέχων ἐβιαζόμην καταφιλεῖν καὶ τὸν Θεὸν ἐδόξαζον ὅτι μοι τὰ τῆς μηχανῆς τέλος εἶχε καλὸν καὶ οἷον ηὐχόμην ἀεί. Ὡς δὲ εἶδε περιχαρῆ τε ὄντα καὶ φαιδρόν, καὶ πρότερον ἠπατημένος ὑφ' ἡμῶν ᾔσθετο, μᾶλλον ἐδάκνετο καὶ ἐδυσχέραινε. 1.4 δʹ. Ἐγκλήματα παρ' ἐκείνου τῆς ἀπάτης ἕνεκεν Καί ποτε μικρὸν ἀπ' ἐκείνου καταστὰς τοῦ θορύβου τῆς ψυχῆς· {ΒΑΣ.} Ἀλλ' εἰ καὶ τὸ ἡμέτερον, φησί, διέπτυσας καὶ λόγον ἡμῶν ἔχεις οὐδένα λοιπόν, ὡς ἔγωγε οὐκ οἶδα ἀνθ' ὅτου, τῆς γοῦν ὑπολήψεως ἔδει σε φροντίσαι τῆς σῆς. Νῦν δὲ τὰ πάντων ἠνέῳξας στόματα καὶ δόξης σε ἐρῶντα κενῆς τὴν λειτουργίαν ταύτην παρῃτῆσθαι λέγουσιν ἅπαντες· ὁ δὲ ἐξαιρησόμενός σε τῆς κατηγορίας ταύτης οὐκ ἔστιν. Ἐμοὶ δὲ οὐδὲ εἰς ἀγορὰν ἐμβαλεῖν ἀνεκτόν, τοσοῦτοι οἱ προσιόντες ἡμῖν καὶ καθ' ἑκάστην ἐγκαλοῦντες ἡμέραν. Ὅταν γὰρ ἴδωσι φανέντα που τῆς πόλεως, λαβόντες κατὰ μόνας ὅσοι πρὸς ἡμᾶς οἰκείως ἔχουσι, τῷ πλείονί με τῆς κατηγορίας ὑποβάλλουσι μέρει· Εἰδότα γὰρ αὐτοῦ τὴν γνώμην, φασίν–οὐδὲ γὰρ ἄν σε ἔλαθέ τι τῶν ἐκείνου–, οὐκ ἀποκρύψασθαι, ἀλλ' ἡμῖν ἀνακοινώσασθαι ἐχρῆν, καὶ πάντως οὐκ ἂν ἠπορήσαμεν πρὸς τὴν ἄγραν μηχανῆς. Ἐγὼ
δὲ ὅτι μέν σε οὐκ ᾔδειν ἐκ πολλοῦ ταῦτα βουλευόμενον αἰσχύνομαι καὶ ἐρυθριῶ πρὸς ἐκείνους εἰπεῖν, μήποτε καὶ ὑπόκρισιν τὴν ἡμετέραν εἶναι νομίσωσι φιλίαν. Εἰ γὰρ καὶ
ἔστιν–ὥσπερ οὖν καὶ ἔστιν καὶ οὐδ' ἂν αὐτὸς ἀρνηθείης ἐξ ὧν εἰς ἡμᾶς ἔπραξας νῦν–, ἀλλὰ τοὺς ἔξωθεν καὶ μετρίαν γοῦν περὶ ἡμῶν ἔχοντας δόξαν καλὸν τὰ ἡμέτερα κρύπτειν κακά. Εἰπεῖν μὲν οὖν πρὸς αὐτοὺς τἀληθὲς καὶ ὡς ἔχει τὰ καθ' ἡμᾶς ὀκνῶ·
ἀναγκάζομαι δὲ λοιπὸν σιωπᾶν καὶ κύπτειν εἰς γῆν καὶ τοὺς ἀπαντῶντας ἐκτρέπεσθαι καὶ ἀποπηδᾶν. Κἂν γὰρ τὴν προτέραν ἐκφύγω κατάγνωσιν, ψεύδους ἀνάγκη με κρίνεσθαι λοιπόν· οὐδὲ γὰρ ἐθελήσουσί μοι πιστεῦσαί ποτε ὅτι καὶ Βασίλειον μετὰ τῶν ἄλλων ἔταξας οἷς οὐ θέμις εἰδέναι τὰ σά. Ἀλλὰ τούτων μὲν οὐ πολύς μοι λόγος, ἐπειδή σοι τοῦτο γέγονεν ἡδύ· τὴν δὲ λοιπὴν πῶς οἴσομεν τὴν αἰσχύνην; Οἱ μὲν γὰρ ἀπονοίας, οἱ δὲ φιλοδοξίας σε γράφονται· ὅσοι δέ εἰσιν ἀφειδέστεροι τῶν αἰτιωμένων ταῦτά τε ἡμῖν ἀμφότερα ἐγκαλοῦσιν ὁμοῦ καὶ προστιθέασι τὴν εἰς τοὺς τετιμηκότας ὕβριν, δίκαια πεπονθέναι λέγοντες αὐτοὺς καὶ εἰ μείζονα τούτων ἀτιμασθέντες ἔτυχον παρ' ἡμῶν ὅτι τοσούτους καὶ τηλικούτους ἀφέντες ἄνδρας, μειράκια χθὲς καὶ πρώην ἔτι ταῖς τοῦ βίου μερίμναις ἐγκαλινδούμενα, ἵνα χρόνον βραχὺν τὰς ὀφρῦς συναγάγωσι καὶ φαιὰ περιβάλλωνται καὶ κατήφειαν ποκρίνωνται, ἐξαίφνης εἰς τοσαύτην ἤγαγον τιμὴν ὅσην οὐδὲ ὄναρ λήψεσθαι προσεδόκησαν. Καὶ οἱ μὲν ἐκ πρώτης ἡλικίας εἰς ἔσχατον γῆρας τὴν ἑαυτῶν ἐκτείναντες ἄσκησιν ἐν τοῖς ἀρχομένοις εἰσίν· ἄρχουσι δὲ αὐτῶν οἱ παῖδες αὐτῶν καὶ μηδὲ τοὺς νόμους ἀκηκοότες καθ' οὓς ταύτην δεῖ διοικεῖν τὴν ἀρχήν. Ταῦτα καὶ πλείονα τούτων λέγοντες συνεχῶς ἡμῖν ἐπιφύονται. Ἐγὼ δὲ ὅ τι μὲν ἀπολογήσομαι πρὸς ταῦτα οὐκ ἔχω, δέομαι δὲ σοῦ· οὐ γὰρ ἁπλῶς οὐδὲ εἰκῇ ταύτην
οἶμαί σε φυγεῖν τὴν φυγὴν καὶ πρὸς ἄνδρας οὕτω μεγάλους τοσαύτην ἀναδέξασθαι τὴν ἔχθραν, ἀλλὰ μετά τινος λογισμοῦ καὶ σκέψεως ἐπὶ τοῦτο ἐλθεῖν, ὅθεν καὶ λόγον ἕτοιμον εἶναί σοι πρὸς ἀπολογίαν στοχάζομαι. Εἰπὲ εἴ τινα πρόφασιν δικαίαν πρὸς τοὺς ἐγκαλοῦντας δυνησόμεθα λέγειν. Ὧν γὰρ αὐτὸς ἠδίκημαι παρὰ σοῦ, οὐδένα ἀπαιτῶ λόγον, οὐχ ὧν ἠπάτησας, οὐχ ὧν προὔδωκας, οὐχ ὧν ἀπέλαυσας παρ' ἡμῶν ἅπαντα τὸν ἔμπροσθεν χρόνον. Ἡμεῖς μὲν γὰρ καὶ τὴν ψυχὴν τὴν ἡμετέραν, ὡς εἰπεῖν, φέροντες ἐνεθήκαμέν σου ταῖς χερσί· σὺ δὲ τοσαύτῃ πρὸς ἡμᾶς ἐχρήσω τῇ πανουργίᾳ ὅσῃπερ ἂν εἰ πολεμίους σοί τινας φυλάξασθαι προὔκειτο. Καίτοι γε ἐχρῆν, εἰ μὲν ὠφέλιμον ταύτην ᾔδεις οὖσαν τὴν γνώμην, μηδὲ αὐτῆς τὸ κέρδος φυγεῖν· εἰ δὲ ἐπιβλαβῆ, καὶ ἡμᾶς οὓς πάντων ἀεὶ προτιμᾶν ἔλεγες ἀπαλλάξαι τῆς ζημίας. Σὺ δὲ καὶ ὅπως ἐμπεσούμεθα, ἅπαντα ἔπραξας, καὶ δόλου σοι καὶ ὑποκρίσεως ἐδέησεν οὐδὲν πρὸς τὸν ἀδόλως καὶ ἁπλῶς ἅπαντα καὶ λέγειν καὶ πράττειν εἰωθότα πρὸς σέ. Ἀλλ' ὅμως, ὅπερ ἔφην, οὐδὲν τούτων ἐγκαλῶ νῦν, οὐδὲ ὀνειδίζω τὴν ἐρημίαν εἰς ἣν κατέστησας ἡμᾶς, τὰς συνόδους διακόψας ἐκείνας ἐξ ὧν καὶ ἡδονὴν καὶ ὠφέλειαν οὐ τὴν τυχοῦσαν ἐκαρπωσάμεθα πολλάκις. Ἀλλὰ πάντα ταῦτα ἀφίημι καὶ φέρω σιγῇ καὶ πράως· οὐκ ἐπειδὴ πράως εἰς ἡμᾶς ἐπλημμέλησας, ἀλλ' ἐπειδὴ τοῦτον ἔθηκα ἐμαυτῷ τὸν νόμον ἀπὸ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἧς τὴν φιλίαν ἔστερξα τὴν σὴν ὑπὲρ ὧν ἂν θέλῃς ἡμᾶς λυπεῖν, μηδέποτέ σε εἰς ἀπολογίας ἀνάγκην καθιστᾶν. Ἐπεὶ ὅτι γε οὐ μικρὰν τὴν ζημίαν ἡμῖν ἐπήγαγες, οἶσθα καὶ αὐτός, εἴγε μέμνησαι τῶν ῥημάτων καὶ τῶν παρὰ τῶν ἔξωθεν περὶ ἡμῶν καὶ τῶν ὑφ' ἡμῶν λεγομένων ἀεί· ταῦτα δὲ ἦν ὅτι πολὺ κέρδος ἡμῖν ὁμοψύχοις εἶναι καὶ φράττεσθαι τῇ πρὸς ἀλλήλους φιλίᾳ. Καὶ οἱ μὲν ἄλλοι πάντες ἔλεγον καὶ ἑτέροις πολλοῖς οὐ μικρὰν ὠφέλειαν τὴν ἡμετέραν οἴσειν ὁμόνοιαν, ἐγὼ δὲ ὠφέλειαν μὲν οὐδέποτε ἐνενόησα, τό γε εἰς ἐμὲ ἧκον, παρέξειν τισίν· ἔλεγον δὲ ὅτι τοῦτο γοῦν ἀπ' αὐτῆς κερδανοῦμεν κέρδος οὐ μικρόν, τὸ δυσχείρωτοι γενέσθαι τοῖς καταγωνίσασθαι βουλομένοις ἡμᾶς. Καὶ ταῦτά σε ὑπομιμνήσκων οὐκ ἐπαυσάμην ποτέ· χαλεπὸς ὁ καιρός, οἱ ἐπιβουλεύοντες πολλοί, τὸ τῆς ἀγάπης γνήσιον ἀπόλωλεν, ἀντεισῆκται δὲ ὁ τῆς βασκανίας ὄλεθρος, ἐν μέσῳ παγίδων διαβαίνομεν καὶ ἐπὶ ἐπάλξεων πόλεων περιπατοῦμεν· οἱ μὲν ἕτοιμοι τοῖς ἡμετέροις ἐφησθῆναι κακοῖς, εἴποτέ τι συμβαίη, πολλοὶ καὶ πολλαχόθεν ἐφεστήκασιν· ὁ δὲ συναλγήσων οὐδείς, ἢ καὶ εὐαρίθμητοι λίαν. Ὅρα μὴ διαστάντες ποτὲ πολὺν τὸν γέλωτα ὄφλωμεν καὶ τοῦ γέλωτος μείζονα τὴν ζημίαν. «Ἀδελφὸς ὑπὸ ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρὰ καὶ ὡς μεμοχλευμένη βασιλεία.» Μὴ δὴ διαλύσῃς ταύτην τὴν γνησιότητα, μηδὲ διακόψῃς τὸν μοχλόν. Ταῦτα καὶ τούτων πλείονα ἔλεγον συνεχῶς, οὐδὲν μέν ποτε ὑποπτεύων τοιοῦτον, ἀλλὰ καὶ πάνυ σε τὰ πρὸς ἡμᾶς ὑγιαίνειν νομίζων, ἐκ περιουσίας δὲ καὶ ὑγιαίνοντα θεραπεύειν βουλόμενος· ἐλάνθανον δέ, ὡς ἔοικε, νοσοῦντι τὰ φάρμακα ἐπιτιθείς, καὶ οὐδὲ οὕτως ὁ δείλαιος ὤνησα, οὐδὲ γέγονεν ἐμοί τι πλέον ἐκ ταύτης τῆς ἄγαν προμηθείας. Πάντα γὰρ ἐκεῖνα ῥίψας ἀθρόως καὶ μηδὲ εἰς νοῦν βαλλόμενος, ὥσπερ ἀνερμάτιστον πλοῖον εἰς πέλαγος ἡμᾶς ἄπειρον ἀφῆκας, οὐδὲν τῶν ἀγρίων ἐκείνων ἐννοήσας κυμάτων ἅπερ ἡμᾶς ὑπομένειν ἀνάγκη. Εἰ γάρ ποτε συμβαίη συκοφαντίαν ἢ χλευασίαν ἢ καὶ ἄλλην τινὰ ὕβριν καὶ ἐπήρειαν ἐπενεχθῆναί ποθεν ἡμῖν–πολλάκις δὲ τὰ τοιαῦτα συμβαίνειν ἀνάγκη–, πρὸς τίνα καταφευξόμεθα; τίνι κοινωσόμεθα τὰς ἡμετέρας ἀθυμίας; τίς ἡμῖν ἀμῦναι θελήσει καὶ τοὺς μὲν λυποῦντας ἀνακόψει καὶ ποιήσει μηκέτι λυπεῖν, ἡμᾶς δὲ παραμυθήσεται καὶ παρασκευάσει τὰς ἑτέρων φέρειν ἀπαιδευσίας; Οὐκ ἔστιν οὐδείς, σοῦ πόρρωθεν ἑστηκότος τοῦ δεινοῦ τούτου πολέμου καὶ μηδὲ κραυγὴν ἀκοῦσαι δυναμένου. Ἆρα οἶδας ὅσον εἴργασταί σοι κακόν; ἆρα νῦν γοῦν μετὰ τὸ πλῆξαι ἐπιγινώσκεις ὡς καιρίαν ἡμῖν ἔδωκας τὴν πληγήν; Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἀφείσθω· οὐδὲ γὰρ ἔστι τὰ γενόμενα ἀναλῦσαι λοιπόν, οὐδὲ πόρον τοῖς ἀπόροις εὑρεῖν. Τί πρὸς τοὺς ἔξωθεν ἐροῦμεν; τί πρὸς τὰς αἰτίας ἀπολογησόμεθα τὰς ἐκείνων;
1.5 εʹ. Ἀπολογία ὑπὲρ τούτου ἡμετέρα {ΙΩ.} Θάρσει, ἔφην ἐγώ· οὐ γὰρ ὑπὲρ τούτων εἰμὶ μόνον ἕτοιμος εὐθύνας ὑπέχειν, ἀλλὰ καὶ ὧν ἀνευθύνους ἡμᾶς ἀφῆκας, καὶ τούτων πειράσομαί σοι δοῦναι λόγον ὡς ἂν οἷός τε ὦ. Καὶ εἰ βούλει γε, ἀπ' αὐτῶν πρῶτον τῆς ἀπολογίας ποιήσομαι τὴν ἀρχήν· καὶ γὰρ ἂν εἴην ἄτοπος καὶ λίαν ἀγνώμων, εἰ τῆς παρὰ τῶν ἔξωθεν δόξης φροντίζων καὶ ὅπως παύσωνται ἡμῖν ἐγκαλοῦντες πάντα ποιῶν, τὸν ἁπάντων μοι φίλτατον καὶ τοσαύτῃ πρὸς ἡμᾶς αἰδοῖ κεχρημένον ὡς μηδὲ ὑπὲρ ὧν ἠδικῆσθαί φησιν ἐγκαλέσαι θελῆσαι, ἀλλὰ παρ' οὐδὲν τὰ αὑτοῦ θέμενον ἔτι τῶν ἡμετέρων φροντίζειν, μὴ δυναίμην ὡς οὐκ ἀδικῶ πεῖσαι, ἀλλὰ μείζονι περὶ αὐτὸν φαινοίμην κεχρημένος ῥαθυμίᾳ ἧς αὐτὸς περὶ ἡμᾶς ἐπεδείξατο σπουδῆς.
1.6 ʹ. Ὅτι ἔστιν ἀπάτῃ πρὸς τὸ συμφέρον κεχρῆσθαι Τί ποτ' οὖν σε ἠδικήκαμεν; ἐπειδὴ καὶ ἐντεῦθεν ἐγνώκαμεν εἰς τὸ τῆς ἀπολογίας ἀφεῖναι πέλαγος. Ἆρα ὅτι σε παρεκρουσάμεθα καὶ τὴν ἡμετέραν ἐκρύψαμεν γνώμην; ἀλλ' ἐπὶ κέρδει καὶ τοῦ ἀπατηθέντος σου καὶ οἷς ἀπατήσαντές σε προὐδώκαμεν. Εἰ μὲν γὰρ δι' ὅλου τὸ τῆς κλοπῆς κακὸν καὶ οὐκ ἔστιν εἰς δέον αὐτῷ χρήσασθαί ποτε, δοῦναι ἕτοιμοι δίκην ἡμεῖς ἣν ἂν αὐτὸς ἐθέλῃς· μᾶλλον δὲ σὺ μὲν οὐδέποτε παρ' ἡμῶν ἀνέξῃ δίκην λαβεῖν, ἡμεῖς δὲ ἑαυτῶν καταγνωσόμεθα ταῦτα ἃ τῶν ἀδικούντων οἱ δικάζοντες ὅταν αὐτοὺς ἕλωσιν οἱ κατήγοροι. Εἰ δὲ οὐκ ἀεὶ τὸ πρᾶγμα ἐπιβλαβές, ἀλλὰ παρὰ τὴν τῶν χρωμένων προαίρεσιν γίνεται φαῦλον ἢ καλόν, ἀφεὶς ἐγκαλεῖν τὸ ἠπατῆσθαι, δεῖξον ἐπὶ κακῷ τοῦτο τεχνησαμένους· ὡς ἕως ἂν τοῦτο ἀπῇ, μὴ ὅτι μέμψεις καὶ αἰτίας ἐπάγειν, ἀλλὰ καὶ ἀποδέχεσθαι τὸν ἀπατῶντα δίκαιον ἂν εἴη τούς γε εὐγνωμόνως διακεῖσθαι βουλομένους. Τοσοῦτον γὰρ ἔχει κέρδος εὔκαιρος ἀπάτη καὶ μετὰ τῆς ὀρθῆς γινομένη διανοίας ὡς πολλοὺς ὅτι μὴ παρεκρούσαντο καὶ δίκην δοῦναι πολλάκις. Καὶ εἰ βούλει γε τῶν στρατηγῶν τοὺς ἐξ αἰῶνος εὐδοκιμήσαντας ἐξετάσαι, τὰ πλείονα αὐτῶν τρόπαια τῆς ἀπάτης εὑρήσεις ὄντα κατορθώματα καὶ μᾶλλον τούτους ἐπαινουμένους ἢ τοὺς ἐκ τοῦ φανεροῦ κρατοῦντας. Οἱ μὲν γὰρ μετὰ πλείονος τῆς δαπάνης καὶ τῆς τῶν χρημάτων καὶ τῆς τῶν σωμάτων κατορθοῦσι τοὺς πολέμους, ὡς μηδὲν πλέον αὐτοῖς ἀπὸ τῆς νίκης γίνεσθαι, ἀλλὰ παρ' οὐδὲν ἧττον τῶν ἡττωμένων τοὺς κρατήσαντας δυστυχεῖν, καὶ τῶν στρατευμάτων ἀνηλωμένων καὶ τῶν ταμιείων κεκενωμένων. Πρὸς δὲ τούτοις οὐδὲ τῆς ἐπὶ τῇ νίκῃ δόξης αὐτοὺς ἀφιᾶσιν ἀπολαῦσαι πάσης· μέρος γὰρ αὐτῆς οὐ μικρὸν συμβαίνει καὶ τοὺς πεπτωκότας καρποῦσθαι, διὰ τὸ ταῖς ψυχαῖς νικῶντας τοῖς σώμασιν ἡττηθῆναι μόνοις, ὡς εἴγε ἐνῆν βαλλομένους μὴ πίπτειν, μηδὲ ἐπελθὼν ὁ θάνατος
αὐτοὺς ἔπαυσεν, οὐκ ἂν ἔστησαν τῆς προθυμίας ποτέ. Ὁ δὲ ἀπάτῃ κρατῆσαι δυνηθεὶς οὐ συμφορᾷ μόνον, ἀλλὰ καὶ γέλωτι περιβάλλει τοὺς πολεμίους· οὐ γὰρ ὥσπερ ἐκεῖ τοὺς ἐπαίνους ἐξ ἴσης ἀποφέρονται ἀμφότεροι τοὺς ἐπὶ τῇ ῥώμῃ, οὕτω καὶ ἐνταῦθα τοὺς ἐπὶ τῇ φρονήσει, ἀλλ' ὅλον τῶν νικώντων ἐστὶ τὸ βραβεῖον καί, τὸ τούτων οὐκ ἔλαττον, τὴν ἀπὸ τῆς νίκης ἡδονὴν ἀκέραιον τῇ πόλει φυλάττουσιν. Οὐ γάρ ἐστιν ὥσπερ ὁ τῶν χρημάτων πλοῦτος καὶ τὸ τῶν σωμάτων πλῆθος, ἡ τῆς ψυχῆς φρόνησις· ἀλλ' ἐκεῖνα μὲν ὅταν τις αὐτοῖς ἐν τοῖς πολέμοις χρῆται συνεχῶς δαπανᾶσθαι συμβαίνει καὶ ἀπολείπειν τοὺς ἔχοντας, αὕτη δὲ ὅσῳπερ ἄν τις αὐτὴν ἀνακινῇ τοσούτῳ μᾶλλον αὔξεσθαι πέφυκεν. Οὐκ ἐν τοῖς πολέμοις δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν εἰρήνῃ πολλὴν καὶ ἀναγκαίαν εὕροι τις ἂν τῆς ἀπάτης τὴν χρείαν· καὶ οὐ πρὸς τὰ τῆς πόλεως πράγματα μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν οἰκίᾳ πρὸς γυναῖκα ἀνδρὶ καὶ πρὸς ἄνδρα γυναικὶ καὶ πατρὶ πρὸς υἱὸν καὶ πρὸς φίλον φίλῳ, ἤδη δὲ καὶ πρὸς πατέρα παισί. Καὶ γὰρ τῶν τοῦ Σαοὺλ χειρῶν ἡ τοῦ Σαοὺλ θυγάτηρ οὐκ ἴσχυσεν ἂν ἑτέρως ἐξελέσθαι τὸν ἄνδρα τὸν αὑτῆς, ἀλλ' ἢ μετὰ τοῦ παραλογίσασθαι τὸν πατέρα· ὁ ταύτης δὲ ἀδελφὸς τὸν ὑπ' ἐκείνης διασωθέντα σῶσαι βουλόμενος κινδυνεύοντα πάλιν τοῖς αὐτοῖς ὅπλοις ἐχρῆτο οἷσπερ καὶ ἡ γυνή. Καὶ ὁ Βασίλειος· Ἀλλ' οὐδὲν τούτων πρὸς ἐμέ, φησίν· οὐδὲ γὰρ ἐχθρὸς ἐγὼ καὶ πολέμιος, οὔτε τῶν ἀδικεῖν ἐπιχειρούντων, ἀλλ' ἅπαν τοὐναντίον· τῇ σῇ γνώμῃ τὰ ἐμαυτοῦ
ἐπιτρέψας ἀεὶ ταύτῃ εἱπόμην ᾗπερ ἐκέλευσας.
1.7 ζʹ. Ὅτι οὐδὲ ἀπάτην τὸ τοιοῦτο δεῖ καλεῖν ἀλλ' οἰκονομίαν {ΙΩ.} Ἀλλ' ὦ θαυμάσιε καὶ ἀγαθώτατε, διὰ τοῦτο γὰρ καὶ αὐτὸς φθάσας εἶπον ὅτι οὐκ ἐν πολέμῳ μόνον, οὐδ' ἐπὶ τοὺς ἐχθρούς, ἀλλὰ καὶ ἐν εἰρήνῃ καὶ ἐπὶ τοὺς φιλτάτους χρῆσθαι ταύτῃ καλόν. Ὅτι γὰρ οὐ τοῖς ἀπατῶσι μόνον, ἀλλὰ καὶ τοῖς ἀπατωμένοις τοῦτο χρήσιμον, προσελθών τινι τῶν ἰατρῶν ἐρώτησον πῶς ἀπαλλάττουσι τῆς νόσου τοὺς κάμνοντας, καὶ ἀκούσῃ παρ' αὐτῶν ὅτι οὐκ ἀρκοῦνται τῇ τέχνῃ μόνῃ, ἀλλ' ἔστιν ὅπου καὶ τὴν ἀπάτην παραλαβόντες καὶ τὴν παρ' αὐτῆς βοήθειαν καταμίξαντες, οὕτως ἐπὶ τὴν ὑγίειαν τοὺς ἀσθενοῦντας ἐπανήγαγον. Ὅταν γὰρ τὸ δυσάρεστον τῶν ἀρρωστούντων καὶ τῆς νόσου δὲ αὐτῆς τὸ δυστράπελον μὴ προσίηται τὰς τῶν ἰατρῶν συμβουλάς, τότε τὸ τῆς ἀπάτης ὑποδῦναι προσωπεῖον ἀνάγκη, ἵν' ὥσπερ ἐπὶ τῆς σκηνῆς τὴν τῶν γινομένων ἀλήθειαν κρύψαι δυνηθῶσιν. Εἰ δὲ βούλει, καὶ ἐγώ σοι διηγήσομαι δόλον ἕνα ἐκ πολλῶν ὧν ἤκουσα κατασκευάζειν ἰατρῶν παῖδας. Ἐπέπεσέ ποτέ τινι πυρετὸς ἀθρόως μετὰ πολλῆς τῆς σφοδρότητος καὶ ἡ φλὸξ ᾔρετο καὶ τὰ μὲν δυνάμενα σβέσαι τὸ πῦρ ἀπεστρέφετο ὁ νοσῶν, ἐπεθύμει δὲ καὶ πολὺς ἐνέκειτο, τοὺς εἰσιόντας πρὸς αὐτὸν ἅπαντας παρακαλῶν, ἄκρατον ὀρέξαι πολὺν καὶ παρασχεῖν ἐμφορηθῆναι τῆς ὀλεθρίου ταύτης ἐπιθυμίας· οὐ γὰρ τὸν πυρετὸν ἐκκαύσειν μόνον ἔμελλεν, ἀλλὰ καὶ αραπληξίᾳ παραδώσειν τὸν δείλαιον, εἴ τις αὐτῷ πρὸς ταύτην εἶξε τὴν χάριν. Ἐνταῦθα τῆς τέχνης ἀπορουμένης καὶ οὐδεμίαν ἐχούσης μηχανήν, ἀλλὰ παντελῶς ἐκβεβλημένης,
εἰσελθοῦσα τοσαύτην ἐπεδείξατο τὴν αὑτῆς δύναμιν ἡ ἀπάτη ὅσην αὐτίκα παρ' ἡμῶν ἀκούσῃ. Ὁ γὰρ ἰατρὸς ἄρτι τῆς καμίνου προελθὸν ἄγγος ὀστράκου λαβὼν καὶ βάψας οἴνῳ πολλῷ, εἶτα ἀνασπάσας κενὸν καὶ πλήσας ὕδατος, κελεύει τὸ δωμάτιον ἔνθα κατέκειτο ὁ νοσῶν συσκιάσαι παραπετάσμασι πολλοῖς ἵνα μὴ τὸ φῶς ἐλέγξῃ τὸν δόλον καὶ δίδωσιν ἐκπιεῖν ὡς ἀκράτου πεπληρωμένον. Ὁ δὲ πρὶν εἰς τὰς χεῖρας λαβεῖν ὑπὸ τῆς ὀσμῆς προσπεσούσης εὐθέως ἀπατηθεὶς οὐδὲ πολυπραγμονεῖν ἠνέσχετο τὸ δοθέν, ἀλλὰ ταύτῃ πειθόμενος καὶ τῷ σκότει κλαπεὶς ὑπό τε τῆς ἐπιθυμίας ἐπειγόμενος ἔσπασε τὸ δοθὲν μετὰ πολλῆς τῆς προθυμίας· καὶ ἐμφορηθεὶς ἀπετινάξατο τὸ πνῖγος εὐθέως καὶ τὸν ἐπικείμενον ἐξέφυγε κίνδυνον. Εἶδες τῆς ἀπάτης τὸ κέρδος; Καὶ εἰ πάντας βούλοιτό τις τῶν ἰατρῶν καταλέγειν τοὺς δόλους, εἰς ἄπειρον ἐκπεσεῖται μῆκος ὁ λόγος. Οὐ μόνον δὲ τοὺς τὰ σώματα θεραπεύοντας, ἀλλὰ καὶ τοὺς τῶν ψυχικῶν νοσημάτων ἐπιμελομένους εὕροι τις ἂν συνεχῶς τούτῳ κεχρημένους τῷ φαρμάκῳ. Οὕτω τὰς πολλὰς μυριάδας ἐκείνας τῶν Ἰουδαίων ὁ μακάριος προσηγάγετο Παῦλος. Μετὰ ταύτης τῆς προαιρέσεως τὸν Τιμόθεον περιέτεμε ὁ Γαλάταις ἀπειλῶν ὅτι Χριστὸς οὐδὲν ὠφελήσει τοὺς περιτεμνομένους· διὰ τοῦτο ὑπὸ νόμον ἐγίνετο ὁ ζημίαν ἡγούμενος μετὰ τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν τὴν ἀπὸ τοῦ νόμου δικαιοσύνην. Πολλὴ γὰρ ἡ τῆς ἀπάτης ἰσχύς, μόνον μὴ μετὰ δολερᾶς προαγέσθω τῆς προαιρέσεως· μᾶλλον δὲ οὐδὲ ἀπάτην τὸ τοιοῦτον δεῖ καλεῖν, ἀλλ' οἰκονομίαν τινὰ καὶ σοφίαν καὶ τέχνην ἱκανὴν πολλοὺς πόρους ἐν τοῖς ἀπόροις εὑρεῖν καὶ πλημμελείας ἐπανορθῶσαι ψυχῆς. Οὐδὲ γὰρ τὸν Φινεὲς ἀνδροφόνον εἴποιμ' ἂν ἔγωγε, καίτοι γε μιᾷ πληγῇ δύο σώματα ἀνεῖλεν· ὥσπερ οὐδὲ τὸν Ἠλίαν μετὰ τοὺς ἑκατὸν στρατιώτας καὶ τοὺς τούτων ἡγεμόνας, καὶ τὸν πολὺν τῶν αἱμάτων χειμάρρουν ὃν ἐκ τῆς τῶν ἱερωμένων τοῖς δαίμοσιν ἐποίησε ῥεῦσαι σφαγῆς. Εἰ γὰρ τοῦτο συγχωρήσαιμεν καὶ τὰ πράγματα τῆς τῶν πεποιηκότων προαιρέσεώς τις γυμνώσας ἐξετάζοι καθ' ἑαυτά, καὶ τὸν Ἀβραὰμ παιδοκτονίας ὁ βουλόμενος κρινεῖ καὶ τὸν ἔγγονον τὸν ἐκείνου καὶ τὸν ἀπόγονον κακουργίας καὶ δόλου γράψεται· οὕτω γὰρ ὁ μὲν τῶν τῆς φύσεως ἐκράτησε πρεσβείων, ὁ δὲ τὸν τῶν
Αἰγυπτίων πλοῦτον εἰς τὸν τῶν Ἰσραηλιτῶν μετήνεγκε στρατόν. Ἀλλ' οὐκ ἔστι ταῦτα, οὐκ ἔστιν. Ἄπαγε τῆς τόλμης· οὐ γὰρ μόνον αὐτοὺς αἰτίας ἀφίεμεν, ἀλλὰ καὶ θαυμάζομεν διὰ ταῦτα ἐπεὶ καὶ ὁ Θεὸς αὐτοὺς διὰ ταῦτα ἐπῄνεσε. Καὶ γὰρ ἀπατεὼν ἐκεῖνος ἂν εἴη καλεῖσθαι δίκαιος ὁ τῷ πράγματι κεχρημένος ἀδίκως, καὶ πολλάκις ἀπατῆσαι δέον καὶ τὰ μέγιστα διὰ ταύτης ὠφελῆσαι τῆς τέχνης· ὁ δὲ ἐξ εὐθείας προσενεχθεὶς κακὰ μεγάλα τὸν οὐκ ἀπατηθέντα εἰργάσατο.

https://greekdownloads3.files.wordpress ... rdotio.pdf

Η κοπτοραπτική τέχνη που αποκόπτουν χωρία για να τους βγει η προπαγάνδα κατά τής Πίστης μου, μου είναι γνωστή τέχνη, όχι μόνο εμένα αλλά όλων των καταρτησμένων Χριστιανών.

ΥΓ
Κάπου είδα ότι έγραψες ότι διάβασες τη Γραφή τρεις φορές και εξ' αυτής τής.. ενδελεχούς ανάγνωσης αιτία ήταν να απορρίψεις τη Χριστιανική Πίστη.

Δίχως ο σκοπός μου να περιαυτολογώ αλλά μόνο για σύγκριση, την Καινή την μελετώ 5-6 φορές το χρόνο και την Παλαιά περίπου 2 φορές το χρόνο για πάνω από 23+ χρόνια και το γνωρίζεις αυτό.

Μη προσπαθείς να με υποτιμήσεις μόνο και μόνο από προφανή ένδεια καλέ μου ΑΩ
(Ίσως φέρω κάποια στιγμή και τον λόγο τού Χρυσοστόμου περί αιρέσεων και αθεΐας. Πάντα στο πρωτότυπο μιας και... διάβασες τη Γραφή τρεις φορές και την καταννόησες πλήρως και εξ αυτού φέρνεις τα ανάλογα ΑντιθεΪστικά σου επιχειρήματα)

Να σε έχει καλά ο Θεός!

.,

[Άφαντος]

Το πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, ή όπως το λες δείχνει έναν θεό που αντιφάσκει και δεν ξέρει τι του γίνεται άρα δεν είναι θεός..ή δείχνει έναν Θεό διδάσκαλο που ξέρει πότε λέει ή κάνει κάτι, τι λέει, με ποιον τρόπο το λέει, σε ποιούς το λέει και γιατί το λέει και κυρίως πότε κρίνει πως είναι ώριμη η ώρα να το πει.
Στο παράδειγμα με την Χαναναία αν και στην αρχή ακολούθησε πιστά τον νόμο στο τέλος είπε και έκανε άλλα απ' τις εντολές του Μωσαϊκού νόμου.
Και απευθύνθηκε σε αλλοεθνή
και θεράπευσε αλλοεθνή
και ανέδειξε ανώτερο τον αλλοεθνή από τους Ιουδαίους, δείχνοντας που θέλει στο τέλος να καταλήξει το κήρυγμά του.
Αποδεικνύοντας ακριβώς ότι σαν Θεός (δημιουργού όλου του κόσμου) δεν διακρίνει τους ανθρώπους σε Ιουδαίους και εθνικούς, σε παιδιά του Θεού πρώτης ή δεύτερης κατηγορίας, αλλά σε εκείνους που έχουν καθαρή και ταπεινή καρδιά και που έχουν ή δεν έχουν γνήσια πίστη προς Εκείνον. 

Φιλε μου συμφωνα με την Γραφη ο Θεος δεν αλλαζει και δεν μπορει να λεει αλλα την μια μερα και αλλα την αλλη, οσο και να θελουμε να βρουμε δικαιολογιες για τις αντιφασεις.

Φυσικα κα διακρινει οταν λεει δυο φορες μαλιστα οτι ηρθε μονο για τους Εβραιους.

Ιακ. 1,17 πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων, παρ᾿ ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγὴ ἢ τροπῆς ἀποσκίασμα
Εβρ. 1,12 καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι
Μαλ. 3,6 Διότι ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν, καὶ οὐκ ἠλλοίωμαι

Ματθ. 5,18 ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται.

Ο καθένας διαλέγει και παίρνει.

Το μονο σιγουρο.

Έτσι ακριβώς, όπως τα κείμενα που εγραψες είναι ο Θεός. Δεν αλλάζει. Δεν αλλοιώνεται.
Δεν είπα κάτι διαφορετικό. Το ότι εσύ κατάλαβες αλλοίωση και αλλαγή του Θείου απ τα λεγόμενά μου δείχνει το χάος των οπτικών μας.
Το να κρίνει ο Θεός τον ώριμο απ τον ανώριμο καιρό των ανθρώπων και να δράσει αναλόγως, σημαίνει ότι Αυτός αλλάζει την δική του ουσία;
Στο πνεύμα του νόμου μετρούν τα ιώτα και οι κεραίες Αλφαβετ, όχι στο γράμμα του. Δεν είναι Κοράνι η Αγία Γραφή.
Σε κόσμο ανθρώπων με αν όχι ζωώδεις και κτηνώδεις αλλά σίγουρα με απάνθρωπες πράξεις και συμπεριφορές, μόνο σε έναν νόμο συνέκλιναν και οδηγούσαν με θεία παιδαγωγία, όλοι οι προηγούμενοι νόμοι.
Και μόνο ένας μετά την γέννηση του Χριστού υπάρχει.
Ο νόμος της αγάπης.

[O I]

Δεν έχουν καμία διαφορά και άσε τον καθ' ένα που συμφωνείς όπως ο Νικ να λέει ότι δικαιολογία θέλει με φανέλες και σώβρακα και τα μυαλά στα κάγκελα.
Δεν ασχολούμαι με ηλίθια παραδείγματα.

Μα πώς δεν ασχολείσαι με ηλίθια παραδείγματα την στιγμή που είσαι ο πρώτος που τα φέρνει ? Έχουμε συγκεκριμένη παράθεση από τον Χρυσόστομο και αντί να ασχοληθείτε με αυτήν, μαζί με τον σταβ έχετε φέρει 3-4 ΑΣΧΕΤΑ παραδείγματα. Η τακτική των (ηλίθιων) παραδειγμάτων δικιά σας είναι όχι δικιά μας.

Αυτό με το οποίο δεν ασχολείσαι ειναι με την τεκμηριωμένη ακύρωση των ηλίθιων παραδειγμάτων σας.

nik_killthemall έχεις πάθει παράκρουση;
Συγνώμη που ρωτώ με φαινομενικό "θράσος" μα δες και μόνος σου

(σε μένα δεν απευθύνεται το σχόλιο; )
Αν ναι, (όπως φαίνεται άλλωστε..)
σωστά υπέθεσα, είπα πριν, ότι "δεν ασχολούμαι με αντεπιχειρήματα που συσχετίζουν την Πίστη μου (ελπίζω να το σέβεσαι αυτό ως ανθρώπινο δικαίωμα, κάτι που προσωπικά θεωρώ αυτονόητο) με σώβρακα φανέλες και "ομάδες" ".

.,

[Alphabet]

Έτσι ακριβώς, όπως τα κείμενα που εγραψες είναι ο Θεός. Δεν αλλάζει. Δεν αλλοιώνεται.
Δεν είπα κάτι διαφορετικό. Το ότι εσύ κατάλαβες αλλοίωση και αλλαγή του Θείου απ τα λεγόμενά μου δείχνει το χάος των οπτικών μας.
Το να κρίνει ο Θεός τον ώριμο απ τον ανώριμο καιρό των ανθρώπων και να δράσει αναλόγως, σημαίνει ότι Αυτός αλλάζει την δική του ουσία;
Στο πνεύμα του νόμου μετρούν τα ιώτα και οι κεραίες Αλφαβετ, όχι στο γράμμα του.
Σε έναν νόμο συνέκλιναν και οδηγούσαν με θεία παιδαγωγία σε ένα κόσμο ανθρώπων με αν όχι ζωώδεις και κτηνώδεις αλλά τουλαχιστον με απάνθρωπες συμπεριφορές, όλοι οι προηγούμενοι νόμοι. Και μόνο ένας μετά την γέννηση του Χριστού υπάρχει. Ο νόμος της αγάπης.

Δεν καταλαβα αλλοιωση απο τα λεγομενα σου Αφαντε. Αλλα φυσικα υπαρχει αλλοιωση οταν την μια στιγμη απαγορευει στους μαθητες του να πανε στους εθνικους και την επομενη τους παροτρυνει. Και βεβαια υπαρχει αλλοιωση οταν λες οτι οι προηγουμενοι νομοι (ατην Π. Διαθηκη φαναταζομαι) συνεκλιναν και οδηγουσαν σε βιαιες και απανθρωπες συμπεριφορες, αλλα μετα ηρθε ο νομος της αγαπης, απο τον ...ΙΔΙΟ ΘΕΟ.

Και τι εγινε που ηρθε αυτος νομος, ο νομος της αγαπης; Αλλαξε τιποτα στην ανθρωποτητα; Σταματησαν οι πολεμοι, οι βιασμοι, οι αιματοχυσιες, η πεινα, οι αρρωστιες, ο θανατος σου η ζωη μου, ή μηπως εγιναν τα πραγματα πολυ χειροτερα με τους θρησκευτικους πολεμους που οδηγησαν σε θανατους εκατομμυριων; Με συγχωρεις αλλα γραμμενο τον εχει αυτον τον νομο ο κοσμος. Δεν περιμεναν νομους απο διφορουμενα, αντιφατικα και ισως φανταστικα βιβλια για να αλλαξει η ηθικη των ανθρωπων, η οποια εχει ελαχιστα αλλαξει απο τοτε.

Δεν θελω να σχολιασω καν την κριση του Θεου για τον ωριμο απο τον ανωριμο καιρο των ανθρωπων γιατι το θεωρω εντελως γελοιο σαν επιχειρημα.