Βλήμα έγραψε: ↑23 Ιούλ 2021, 20:19
Τι φάση όταν παίζει κίνδυνος να καλούμαστε να 'ξηγηθούμε; Δηλαδή 'ντάξ' την αγαπώ (φιλικά) αλλά αν ήταν να διαλέξω ποιος από τους δυο μας θα επιβιώσει... ας πούμε ότι ο αγαπημένος μου άνθρωπος είμαι εγώ. 2000 βιβλία έχω, τα περισσότερα διαβασμένα, πόσο χρόνο να έχω αφιερώσει σε τακτικές μάχης; Μου ήρθαν στο μυαλό συνεντεύξεις θυμάτων βιασμού σε φεμινιστικά περιοδικά (τρεις- τέσσερις έχω διαβάσει) που έλεγαν ότι πέρασαν χ άνδρες (όχι άνθρωποι, άνδρες) από την σκηνή του εγκλήματος και δεν αντέδρασε κανείς. Μου ήρθε στο μυαλό η σκηνή του βιασμού από το "μη αναστρέψιμος" που όταν φαίνεται ότι θα γίνει κάτι κακό φαίνεται από πίσω ένας περαστικός που βλέπει τα δύσκολα και σηκώνεται και φεύγει. Τι σκατά καλούμαστε να κάνουμε στην τελική; Οφείλουμε δηλαδή να αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως αναλώσιμους;
Βλήμα, το phorum απασχολούν τα εξής ερωτήματα:
α) ποια ήταν τα κίνητρα της φίλης να σου ζητήσει αναδρομικά βοήθεια ή έστω να αναφέρει οτι απο όλες τις πιθανές λύσεις, ήσουν ο πρώτος υποψήφιος να ζητήσει βοήθεια αν ήσουν διαθέσιμος ?
Θα βοηθούσε να περιγράψεις τη σωματική διάπλαση σου (καθότι εδώ μπορούμε να διαπιστώσουμε μόνο την πνευματική σου) για το σχηματισμό υποθέσεων?
β) απο την πλευρά του θεατή ή και του αποδέκτη του αιτήματος, αν πρέπει να περέχεται βοήθεια σε καταστάσεις κινδυνου και τι είδους βοήθεια, και αν η βοήθεια αυτή είναι έμφυλη και τι υποδηλώνει για τις σχέσεις των φύλων?
αρκετά μεγάλο κεφάλαιο μελέτης.
το ερώτημα έχει και υποκεφάλαιο, το bystander emergency intervention, πως και γιατί δεν παρέχουν βοήθεια οι παιστάμενοι.
https://en.wikipedia.org/wiki/Bystander_effect
Σηκώνει πάντως και training
Step UP! Bystander Intervention teaches five basic steps:
Notice the event
Interpret the situation as a problem
Assume personal responsibility
Know how to help
Step up!