Μη αναγνωσμένη δημοσίευση
από Πτολεμαίος » 20 Μαρ 2022, 11:51
Διαβάζω ξανά και ξανά τα λόγια του Πέτρου Δαμιανού, του Διευθυντή του Σχολείου των Φυλακών, τα λόγια που είπε στην Ευγενία Λουπάκη, για τον Βασίλη Δημάκη, ως μια δική μου ανάγκη να αντέξω τα εύκολα, γρήγορα, κατηγορώ των άλλων, την αυστηρότητα των άλλων για κρατούμενο, τις βιαστικές κρίσεις και δηλώσεις για αγνοούμενο κρατούμενο, τις ναρκισσιστικές επάρσεις τους πως οι αγώνες τους για εκείνον δεν άξιζαν, επειδή δηλαδή κρατήσαμε ένα πανό και γράψαμε δυο κείμενα, όχι, όχι, όλοι οι αγώνες ήταν του Βασίλη κι η ταλαιπωρία στο κορμί και την υγεία του δικές του, τίποτα δεν μας χρεώνεται, διαβάζω ξανά και ξανά τα λόγια του, ξανά και ξανά, για να θυμάμαι πάντα, πως κάποιοι δεν εγκαταλείπουν ποτέ, πως υπάρχουν πάντα κι εκείνοι που δεν στήνουν σε τοίχους ανθρώπους, εκείνοι που είναι πάντα το ίδιο φροντιστικοί, προστατευτικοί με τους λαβωμένους, διαβάζω ξανά και ξανά τα λόγια του δασκάλου, που δεν έχασε στιγμή την περηφάνια για τον μαθητή του. Ο δάσκαλος λέει για όσα γράφτηκαν σχετικά με το γεγονός πως ο Βασίλης δεν νοιάστηκε τους συγκρατούμενους του: “Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο νοιαζόταν ο Βασίλης για όλους τους συγκρατούμενούς του. Δεν αγωνιζόταν μόνο για το δικό του δικαίωμα. Στην Πάτρα είχε βοηθήσει 110 κρατούμενους να συντάξουν τις αιτήσεις τους για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, γύριζε από κελί σε κελί για να τις γράψει”.
Κύριε Διαμιανέ, εσείς κι ο κύριος Θαλάσσης θα είστε πάντα οι "Oh captain! My captain" μου.
Αξία αν είχαν τα σκατά, χαρά, που θα'χαν όλοι
Μα στων φτωχών τα σώματα, δεν θα υπήρχαν κώλοι