ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

[vag_el]

Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια»,
πήρε μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,
αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα»,
οι άλλοι επ’ έξω δώστου χτυπήματα στην πόρτα.
Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές
– ακούς εκεί διαστροφή να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.
Και μόνο εκείνη η γυναίκα,
θα’ρθεί η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθιά,
την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.

Τάσος Λειβαδίτης

[Fixer66]

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Ο Σαμ ο Τζόνυ κι ο Ιβάν
Σε μαύρη θάλασσα τραβάν
Κρυφά να κουβεντιάσουνε
Τον κόσμο να μοιράσουνε

Αναστενάζουν οι λαοί
Μα εκείνοι τώρα σαν Θεοί
Παίζουν τη γη στα χέρια τους
Και δείχνουν τα μαχαίρια τους

Ιβάν σου δίνω – λέει ο Σαμ
Από όσα βλέπεις τα μισά
Μα μη ξεχνάς τον Τζόνυ μου
Που είναι γονιός κι αγγόνι μου
Που είχε παλάτια τρίπατα
Και δεν του μένει τίποτα

Σύντροφε Σαμ, λέει ο Ιβάν
Είναι τα λόγια σου ακριβά
Μα σε καινούρια χαρτωσιά
Μη κάνεις άλλη μπαμπεσιά
Γιατί το βιος μου χάλασα
Να βγω κι εγώ στη θάλασσα

Και του Καυκάσου οι αστραπές
Με τον παλιό τους γύπα
Κλαίγαν για τούτες τις ντροπές
Και γι’άλλες που δεν είπα

Ο Σαμ ο Τζόνι κι ο Ιβάν
Βάζουν τον σκούφο τους στραβά
Κι ως που να φαν κι ως που να πιουν
Και παραμύθια να μας πουν
Τον κόσμο τον μοιράσανε
Και δε μας λογαριάσανε

[έργο_μακέτο]

[Bazoomba]

Δεν είναι ψέμα ο μύθος,
αρκεί να κοιμήσουμε το φίδι
προπατορικό εχτρό του ανθρώπου,
όσα επαγγέλλεται περί ουρανού.

Ανοίγω το παράθυρο κι έρχεται,
δικό μου τ’ αγαθό σύννεφο,
τ’ ακαθόριστο κι άπιαστο σχήμα του,
δεν επιτρέπει την παραμικρή αμφιβολία στα ζώα.

Το μοσχάρι με το δέρμα ξανθό,
ο σκύλος με τα υποταχτικά μάτια,
φυλάγουν όλη την άπειρη αλήθεια του,
γι’ αυτό και λογαριάστηκαν Θεοί, κάποτε.

Τα πρωτοξύπνητα μάτια τ’ ανθρώπου,
που αγκαλιάζει την ευφορία του σύννεφου,
η χωμάτινή του καρδιά γεμίζει
με τη χαρούμενη ελπίδα της βροχής.

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Αίσθημα

[Ελ_ρία]

Φως και Σκιά


Άραξε στον διαφορετικό αυτό κόσμο
ή σεργιάνισε στο σαλόνι του ουρανού
Ακολούθησέ με, θα σε πάρω εκεί
και θα σε μυήσω τριγύρω
και θα σου δείξω τα μυστικά τ’ ουρανού και τους χάρτες των πόλεων
και τον κόσμο τόσο επίπεδο σαν χάρτης
και τον κόσμο τόσο σφαιρικό σαν ολοζώντανο πρόσωπο
γεμάτο ιδέες και συναισθήματα
και τον ουρανό σαν ανάσα και τα ποτάμια σαν ύμνος
και τον ήλιο σαν άρια
άρια για την αγάπη και για την πνοή
άρια για το φως και τη σκιά που χορεύουν
φως και σκιά στις αγκαλιές του παιδιού
σ’ένα πάρκο κάτω από δέντρα και πύργους
φως πάνω στο νωπό καμβά, ο ζωγράφος στη στέγη της Δυτικής 21ης οδού υπό στοχαστική σκιά
σκιά πάνω στα κουτάλια μέσα στο μεταλλικό συρτάρι
το ασπρόμαυρο φυτό λαχταρά το φως,
φως για τα μάτια του Μπετόβεν,
σκιά μέσα στο πιάνο, απαλή τώρα βίαιη
φως έξω απ’ το πιάνο, δύναμη στο φως του βιολιού, γλυκές χορδές φωτός,
σκιά κάτω απ’ το γραφείο μου, ψηλές μαύρες μπότες στο χειμώνα,
φως μέσα στις φιλικές λέξεις
πάνω στα σκιερά τηλεφωνικά καλώδια,
φως στην υγεία και σκιά στην υγεία,
φέγγει το φεγγάρι χορεύει! γνώση από σκιά,
φως από την πιο σκοτεινή γραφή, αποτυπώνονται σαν φως και λευκές σελίδες, σκιά.

Anne Waldman

[Ελ_ρία]

"Σ' αυτόν τον τόπο
ο άνεμος δεν κουράστηκε
τρεις χιλιάδες χρόνια
-η Ιστορία
τραυλίζει την ταυτότητά της
τα πράγματα
γίνονται πρόσωπα
-ματώνουν
καθώς ενσαρκώνονται...
Σιωπή
"Εσύ που ψιθυρίζεις όλη νύχτα
μέσα μου την ροή σου"
-μυστικό αηδόνι μου-
δυο φορές και χίλιες
κελάρι μιας αγάπης πεθαμένης..."

Κωστής Μοσκώφ

[Ελ_ρία]

Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεχτικός,
όπως είσαι ακριβώς μ' έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς
στον ώμο.
Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα
μπορεί να τύχει να γλιστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων
μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα.
Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια
κι όσο μπορείς μη σκύβεις
για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα.
Βάδιζε πάντα σταθερά
σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του.
Να εκμεταλλεύεσαι
κάθε λάμψη απ' τις ριπές των πολυβόλων
για να κρατάς σωστόν τον προσανατολισμό σου
πάντοτε παράλληλα στις γραμμές των δυο μετώπων.
Ξεπνοϊσμένος έτσι να βαδίζεις
σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις
εκεί στην άκρη του νερού
εκεί στην πρωινή την πράσινη σκιά
ενός μεγάλου δέντρου.
Προς το παρόν, νάσαι πολύ προσεχτικός
όπως είσαι ακριβώς
μ' έναν μελλοθάνατο
που κουβαλάς στον ώμο.

Άρης Αλεξάνδρου

[νύχτα]

empty emptied of its emptiness it is fullness
empty filled with its emptiness it is emptiness
empty filled with its fullness it is emptiness
full emptied of its fullness it is fullness
full emptied of its emptiness it is fullness
empty emptied of its fullness it is emptiness
full filled with its fullness it is fullness
full filled with its emptiness it is emptiness
empty filled with its emptiness it is fullness
empty emptied of its fullness it is fullness
full emptied of its emptiness it is fullness
full emptied of its emptiness it is emptiness
empty filled with its fullness it is fullness
full emptied of its fullness it is emptiness
full filled with its fullness it is emptiness
empty emptied of its emptiness it is emptiness
it is full emptiness
full emptiness emptied of its full emptiness
of its empty emptiness filled and emptied
of its empty emptiness emptied of its fullness
in full emptiness

Ghérasim Luca, Other Secrets of the Empty and the Full

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

κακῶν γὰρ ὄντων μυρίων καθ´ Ἑλλάδα
οὐδὲν κάκιόν ἐστιν ἀθλητῶν γένους·
οἳ πρῶτα μὲν ζῆν οὔτε μανθάνουσιν εὖ
οὔτ´ἂν δύναιντο· πῶς γὰρ ὅστις ἔστ´ἀνὴρ
γνάθου τε δοῦλος νηδύος θ´ἡσσημένος
κτήσαιτ´ἂν ὄλβον εἰς ὑπερβολὴν πατρός;
...
τίς γὰρ παλαίσας εὖ, τίς ὠκύπους ἀνὴρ
ἢ δίσκον ἄρας ἢ γνάθον παίσας καλῶς
πόλει πατρῷα στέφανον ἤρκεσεν λαβών;
πότερα μαχοῦνται πολεμίοισιν ἐν χεροῖν
δίσκους ἔχοντες ἢ δι´ἀσπίδων χερὶ
θείνοντες ἐκβαλοῦσι πολεμίους πάτρας;
οὐδεὶς σιδήρου ταῦτα μωραίνει πέλας
στάς. ἄνδρας χρὴ σοφούς τε κἀγαθοὺς
φύλλοις στέφεσθαι, χὥστις ἡγεῖται πόλει
κάλλιστα σώφρων καὶ δίκαιος ὢν ἀνήρ.

here are innumerable evils all over Greece,
but none is worse than the breed of athletes.
Firstly, they do not learn how to live properly,
they would not be able. For how could any man,
who is a slave of his jaws and is weaker than his stomach,
amass wealth, riches greater than his father’s.
…
Which good wrestler, which fleet-footed man,
or a discus thrower or one who can hit a cheek well,
serves his fatherland with a crown?
Will they fight the enemy with in their hands
a discus? Or will they run between the shields
and drive the enemies out of the fatherland?
Nobody is that stupid when he faces weapons.
They should crown the wise and moral men
with green garlands, every man who leads the city
excellently, who is intelligent and righteous.

http://ancientolympics.arts.kuleuven.be ... 180EN.html

[νύχτα]

an apprehension for reality, the death of the flower,
the collapse of hope, the crush of
wasted years, the nightmare faces,
the mad armies attacking for no reason at all
and/or
old shoes abandoned in old corners like half-forgotten
voices that once said love but did not mean
love.

see the face in the mirror? the mirror in the
wall? the wall in the house? the house in the
street?

now always the wrong voice on the telephone
and/or
the hungry mouse with beautiful eyes which now lives in
your brain.

the angry, the empty, the lonely, the
tricked.

we are all
museums of fear.

there are
as many killers as flies as
we dream of giant
sea turtles with strange words carved into
their hard backs
and no place for the knife to go in.

Cain was Able,
ask him.
give us this day our daily dread.

the only solace left to us is to hide
alone in the middle of night in some deserted
place.

with each morning less than zero,
humanity is a hammer to the brain,
our lives a bouquet of blood, you can watch
this fool still with his harmonica
playing elegiac tunes while
slouching toward Nirvana
without
expectation or
grace.

Charles Bukowski

[Ελ_ρία]

Κάποια αλλαγή στο κλίμα της καρδιάς,

την υγρασία γυρίζει ξηρασία· χρυσάφι
ανεμόδαρτο λυσσάει στον παγωμένο τάφο.
Κάποιος καιρός στην επικράτεια των φλεβών,
κρατάει τη νύχτα μέρα κι ανατέλλει
αιμορραγία το ζωντανό σκουλήκι.

Κάποια αλλαγή στο µάτι δείχνει
το σκελετό της τύφλωσης· κι η μήτρα
οδεύει προς το θάνατο, πηγάζοντας ζωή.

Κάποιο σκοτάδι στο κλίμα του ματιού αρχίζει
να μισοβλέπει· οργιές σωστές
η θάλασσα ξεχύνεται σε γη χωρίς γωνιές.
Ο σπόρος που έπεσε στο δάσος των λαγόνων,
κρατάει το μισό καρπό·
ο άλλος καταρρέει αργά τον ύπνο του ανέμου.

Κάποιος καιρός σε κόκαλα και σάρκα,
είναι υγρασία και ξηρασία· θνητοί-νεκροί
βγαίνουνε σαν φαντάσματα στο μάτι.

Κάποια αλλαγή στο κλίμα αυτού του κόσμου,
κάνει το φάντασμα στοιχειό· κάθε παιδί μητέρας
καθίζει στη διπλή σκιά του.
Κάποια αλλαγή ισχυρίζεται ήλιο στο ολόκληρο φεγγάρι,
κλείνει τις κουρελιασμένες κουρτίνες του σαρκίου
και η καρδιά ξεχνάει τους νεκρούς της.

Ντύλαν Τόμας

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

She said she loved me
I guess I never knew
But do we ever, ever really know?
She said she'd meet me on the other side
But I knew right then, I'd never find her

She made a difference
I guess she had a way
Of making every night seem bright as day
Now I walk in shadows, never see the light
She must have lied 'cause she never said goodbye

I don't believe in love
I never have, I never will
I don't believe in love
I'll just pretend she never was real
I don't believe in love
I need to forget her face, I see it still
I don't believe in love
It's never worth the pain that you feel

No chance for contact
There's no raison d'etre
My only hope is one day I'll forget
The pain of knowing what can never be
With or without love it's all the same to me

I don't believe in love
I never have, I never will

SpoilerShow

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Όλος ο κόσμος ένα ακίνητο τραπέζι
που το ‘χει φτιάξει μια κουφάλα για να παίζει
κι εμείς καβάλα στα ηλεκτρόνια της ύλης
το ‘πε ο ρεμπέτης, ο ροκάς, ο Παρμενίδης

Όλα είναι κάτι σε σχέση μ’ ένα άλλο
Είναι μικρό, γιατί το δίπλα είναι μεγάλο
Είσαι ωραίος γιατί εγώ είμαι ο άσχημος
Εσύ με ξέρεις, γι’ αυτό είμαι διάσημος

Έχει ζαρώσει η ψυχή μου, σπαρταράει,
το χαλασμένο μου κορμί δεν τη χωράει
Θέλει να φύγει, να πετάξει σαν πουλάκι
κι όχι να σβήνει σαν γενέθλιο κεράκι

Όλα είναι ακίνητα, όλα είναι ψέματα
σαν της οθόνης τους φόνους και τα αίματα
Όλα συμβαίνουνε μες στο κεφάλι μας
και διασκεδάζουν με το μαύρο χάλι μας

[Ελ_ρία]

Κυνηγητό

Κάποιοι δαγκώνουν κάποιους
Τους κόβουν χέρι ή πόδι ή οτιδήποτε

Στα δόντια το κρατάνε
Τρέχουν έξαλλοι
Το θάβουνε στη γη

Ξεχύνονται οι άλλοι παντού
Οσφραίνονται ψάχνουν οσφραίνονται

Όλη τη γη ξεσκάβουν
Αν βρουν οι τυχεροί το χέρι τους
Είτε το πόδι είτε το οτιδήποτε
Είναι η σειρά τους να δαγκάσουν

Το παιχνίδι συνεχίζεται ζωηρά

Όσο υπάρχουν χέρια
Όσο υπάρχουν πόδια
Όσο οτιδήποτε υπάρχει

Βάσκο Πόπα

[Ελ_ρία]

A dark unfathomed tide
Of interminable pride -
A mystery, and a dream,
Should my early life seem;
I say that dream was fraught
With a wild and waking thought
Of beings that have been,
Which my spirit hath not seen,
Had I let them pass me by,
With a dreaming eye!
Let none of earth inherit
That vision of my spirit;
Those thoughts I would control,
As a spell upon his soul:
For that bright hope at last
And that light time have past,
And my worldly rest hath gone
With a sigh as it passed on:
I care not though it perish
With a thought I then did cherish

Imitation​
Edgar Allan Poe