στα χνάρια της ποίησης

[vag_el]

το λιόγερμα,αν ήσουν εδώ,
θα προσπαθούσα να σου πώ
πόσο σ΄αγαπησα,

κρυφό καντήλι η σιωπή σου
σαν αέρας που φυσάει
στη λησμονιά του παραδείσου

και μου χαμογελάει γλυκα
και τρυφερά ,όπως το λουλούδι
που ανοίγει τα ροδοπέταλα

μισούς χειμώνες μου άφησε
η στερνή αυτή γλυκομιλιά σου
κι έβγαλα ένα τραγούδι
για να χτυπάει η καρδιά σου
πιο δυνατά όταν τ΄ακούς

[vag_el]

εκεί που βρήκες το χαμόγελο
τον ¨Ηλιο που βασιλεύει το πρωί
εκεί να γυρνάς μάτια μου τα δειλινά
κι ας το νομίζεις ανώφελο

κοίτα ο Πλάστης
τι έφτιαξε για σένα και μη χολοσκάς
τον ουρανό που είν΄γαλανός
τη χλόη που είναι πράσινη όπως τα μάτια σου
τα χείλη σου τα γλυκοτραγουδισμένα
τα τσίνορα όταν με κοιτάς

θα μοιάζουν όλα μια ανάμνηση παλιά
σα σύννεφα θα γέρνουν στη στοργική ψυχή σου
κι ας είσαι χρόνια μακρινά
απο την παιδική γιορτή σου

θα ζείς μέσα στη σκοτεινή αύρα
που θα κλείνουν τα βλέφαρά σου
και θα κλαίς στον πηγαιμό
γι΄άγνωστα μερη που πρωτοσυναντάς
και κάποιοι τα παίξανε στα ζάρια

[vag_el]

μου θυμίζεις τη μέρα που γεννήθηκαν
μέσα μου τα ρόδα,
που σαν χέρι σκληρό με ξερίζωσε
απο τη γή της επαγγελίας

σαν σύννεφο κατρακύλησε η ζωή
μεσα σαν πρωτοβρόχι σ΄εκείνη του Σεπτέμβρη νύχτα
πήρες να σημαδέψεις με μια πέτρα
και κατάφερες να γίνω τάφος ολάνοιχτος
σε στοργικά βλέματα σε ερειπωμένες εικόνες

κήπος που πλαταίνουν οι ρούγες
και βάλσαμο για τους περαστικούς αιώνες
θα γίνω ο λόγος που θα ταξιδέψεις
σε χώρες μαγικές
κι απο ναυάγια θησαυρούς θα κλέψεις

μα όσο κι αν σε αγαπήσω
να το ξέρεις πως δε θα αντέξεις
το μαρτύριο και τη συμφορά
που έχεις για σκοπό

στον κόσμο σου γράφουν για τη Δόξα
για δυό σπασμένες χορδές απο τη λύρα
του ταξιδευτή ,υπάρχουν ακόμη μνήμες
που θυμίζουν τα τόξα,
όργανα σιωπής νεκρικά

[vag_el]

κράτα λίγο ακόμα ,ψυχή μου
δυό νύχτες να σ΄αναστήσω με το αίμα μου
δυό γλυκές νύχτες που θα σ΄αγαπώ
και με την πνοή μου
θα ζήσω ώς το τέλμα μου

πόσο πολύ ,κουράστηκα να προσπαθώ
στις γειτονιές που οι άγγελοι
φωτίζουν το δρόμο
κι ήρθες σαν σύννεφο εσύ,δίχως φόβο
να πλανέψεις τη δική μου τη ζωή

έχει ο ουρανός αστέρια απόψε,
μικρά φωτεινά αστέρια,κι είναι λαμπερός
ο σκοτεινός μας δρόμος,
κι η ευχή,αυτή που ραγίζει την καρδιά
κόσμος απέραντος και δυνατός

ψιθυρίζουν τα χείλη,ανοιξιάτικη γιορτή
του ανέμου τα τραγούδια ,της ψυχής
το διάκοσμο ,την τρυφερότητα και
την στοργική αρμονία σαν μια μουσική

[vag_el]

δεν έκανες κάτι,μια κίνηση,
και εγώ που ποτέ μου δε δίστασα
να περπατήσω χιλιόμετρα για να σε δώ
για να σε ακούσω ,για να σε αγγίξω

θλιβερή στιγμή,μια ματιά σου μοναχή
κι οι στρατιώτες έξω ,ρεμβάζουν τις μουσικές
που ακούγονται στου κόσμου τις γειτονιές
σαν μιά αγάπη τρυφερή

περιμένεις σαν απο χρόνια υπόδικος
την διψασμένη αυτή καρδιά ,να χαμογελάσει
στο άκουσμα της ανάσας σου,στο νωχελικό
χτύπημα της πόρτας,μήπως η ζωή μας καταδικάσει
στην αιώνια πόλη ,μαζί φυλακισμένοι

χρέος οδυνηρό,κι επώδυνο,
η φυγή ,
σαν ξεχασμένο απο παλιά,
σαν χαραγμένο απο πρώτα
στην ψυχή

[kongrosian]

απόψε είναι βαριά
η δόλια μου η καρδιά...

[vag_el]

απόψε είναι βαριά
η δόλια μου η καρδιά...

[plouf]

Ενας ειναι ο ποιητης.

[kongrosian]

απόψε είναι βαριά
η δόλια μου η καρδιά...

τι γελάς μωρέ; αλήθεια λέω.

[vag_el]

\

[vag_el]

απόψε είναι βαριά
η δόλια μου η καρδιά...

τι γελάς μωρέ; αλήθεια λέω.

τότε,
να βάλω ένα χεράκι
την καρδούλα σου την τρυφερή
να φτιάξουμε λιγάκι

δεν σε κογιονάρω,
ούτε σε κοροιδεύω,
μα είδα το στίχο τον βαρύ
και την ψυχή μου παιδεύω

[kongrosian]

τι γελάς μωρέ; αλήθεια λέω.

τότε,
να βάλω ένα χεράκι
την καρδούλα σου την τρυφερή
να φτιάξουμε λιγάκι

δεν σε κογιονάρω,
ούτε σε κοροιδεύω,
μα είδα το στίχο τον βαρύ
και την ψυχή μου παιδεύω

μείναμε έρμοι...

καληνύχτα βαγγέλj. πάω να τσαπλώσω.

[vag_el]

τι γελάς μωρέ; αλήθεια λέω.

τότε,
να βάλω ένα χεράκι
την καρδούλα σου την τρυφερή
να φτιάξουμε λιγάκι

δεν σε κογιονάρω,
ούτε σε κοροιδεύω,
μα είδα το στίχο τον βαρύ
και την ψυχή μου παιδεύω

μείναμε έρμοι...

καληνύχτα βαγγέλj. πάω να τσαπλώσω.

αντε καλό σου τσάπλωμα

[vag_el]

Μείνε μικρός,μείνε μισός
ωσπου η καρδιά σου να πλανέψει
κι ως ότου η ψυχή σου θα παλέψει

μείνε ολοκάθαρος Ουρανός
κι η γή σου αυτή θα φροντίσει
άνθρωπο η ΄ζώο να μη μισήσει

σαν μικρόπτερο πουλί
που θέλει να πετάξει
μακριά απο τη μάνα στην κορφή
τον ουρανό ν΄αλλάξει

και τη συνήθεια αυτή την φοβερή

[vag_el]

μπήκε ο Μάης,
με τα νυχτολούλουδα στη σκέψη μας,
κι ο Ουρανός γιορτάζει
καθε ημέρα που χαράζει

ημέρα που φέρνει τη στέψη μας
στα γεφύρια του παραδείσου,
κι είναι κι η ευωδιά
που πιάνει την τελευταία λέξη μας
γενναία κι ακατάδεχτη μαζί

με συντροφιά το δειλι
που πάντα αργεί την ώρα
ένα φιλι κοντα στα χείλη
να γιατρεύει που πήραμε την κατηφόρα