Έτσι ταπεινώσαμε την ειδωλολατρεία.

[nik_killthemall]

Μία απ' τις αγαπημένες συνωμοσίες των νεοπαγανιστών είναι πως η Ρώμη δεν κάηκε από το Νέρωνα , αλλά από τον Απόστολο Παύλο.

Για περισσότερα βλ. εδώ Ποιος έκαψε την Ρώμη; Ο Νέρωνας ή ο Παύλος; Ελευθέριος Διαμαντάρας https://knossopolis.com/images/pdf/Diam ... asia13.pdf

Ένα απ' τα "στοιχεία" που χρησιμοποιούν είναι πως ο απόστολος Επαφρόδιτος και ο απελεύθερος Επαφρόδιτος που θανάτωσε τον Νέρωνα είναι το ίδιο πρόσωπο. Δηλαδή μιλάμε για μια χριστιανική συνωμοσία εις βάρος της αυτοκρατορίας .


Στην αρχαιότητα αναφέρονται τέσσερεις Επαφρόδιτοι.

Επαφρόδιτος : Απελεύθερος του Οκταβιανού Αυγούστου.

Επαφρόδιτος : Έλληνας γραμματικός απελεύθερος απ' τη Χαιρώνεια. Έζησε στην Αλεξάνδρεια και στη Ρώμη τον 1ο αι. μ.Χ. Έδρασε επί Νέρωνος και πέθανε 75 ετών επί Νέρβα ( 96 - 98 μ.Χ. ) . Ήταν φίλος του ιστορικού Ιωσήπου . Έγραψε Υπομνήματα εις Όμηρον ή Ομηρικά , Υπομνήματα εις Ασπίδα Ησιόδου , Λέξεις , Περί στοιχείων κ.α. Αποσμπασματα των έργων του διέσωσε ο Στέφανος Βυζάντιος.

Επαφρόδιτος : Ρωμαίος απελεύθερος του Νέρωνος. Βοήθησε τον Νέρωνα στην αυτοκτονία του όταν εκείνος δείλιασε , δίνοντάς του το τελειωτικό χτύπημα με μαχαίρι. Ήταν πολύ πλούσιος και του ανήκαν οι λεγόμενοι "Επαφροδίτου Κήποι" , στον Εσκυλίνο λόφο της Ρώμης στα ανατολικά της σημερινής πλατείας Βίκτωρος Εμμανουήλ. Δούλος του ήταν ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος. Ο Επαφρόδιτος προέτρεψε τον Ιώσηπο Φλάβιο να γράψει την "Ιουδαϊκή Αρχαιολογία" του. Το 95 μ.Χ. δολοφονήθηκε από τον Δομιτιανό με την πρόφαση ότι είχε σκοτώσει Ρωμαίο αυτοκράτορα.

Επαφρόδιτος : Ένας εκ των Ο΄( Εβδομήκοντα ) αποστόλων , βοηθός του αποστόλου Παύλου. Έγινε κατά την παράδοση επίσκοπος στην Κύπρο. Εορτάζεται στις 8/12.

Κάποιοι ερευνητές υποθέτουν μια ταύτιση των τριών τελευταίων προσώπων.

Δηλ διαβάζοντας το pdf που παραθέτεις, το μόνο στοιχείο που βρήκες για την υπόθεση πως ο Νέρωνας δεν έκαψε τη Ρώμη ήταν αυτό με τον Επαφρόδιτο ?

ΥΓ Συνομωσία μετά Χριστόν είναι και το γεγονός πως την Ρώμη την έκαψε ο Νέρωνας γιατί ήταν πυρομανής ... Μεταξύ σεναριών συνομωσιών επιλέγεται η συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα, απλά η συνομωσία με τον πυρομανή, έχει Χριστιανικά διαπιστευτήρια οπότε είναι καλή εξήγηση αν και συνομωσία, ενώ η άλλη συνομωσία είναι κακή εξήγηση ...

[Ζαποτέκος]

Δηλ διαβάζοντας το pdf που παραθέτεις, το μόνο στοιχείο που βρήκες για την υπόθεση πως ο Νέρωνας δεν έκαψε τη Ρώμη ήταν αυτό με τον Επαφρόδιτο ?

Γιατί, αυτό είναι στοιχείο ;

[nik_killthemall]

Δηλ διαβάζοντας το pdf που παραθέτεις, το μόνο στοιχείο που βρήκες για την υπόθεση πως ο Νέρωνας δεν έκαψε τη Ρώμη ήταν αυτό με τον Επαφρόδιτο ?

Γιατί, αυτό είναι στοιχείο ;

Γιατί, αν έγραφα "στοιχείο" θα απάνταγες ?

[Ζαποτέκος]

Δηλ διαβάζοντας το pdf που παραθέτεις, το μόνο στοιχείο που βρήκες για την υπόθεση πως ο Νέρωνας δεν έκαψε τη Ρώμη ήταν αυτό με τον Επαφρόδιτο ?

Γιατί, αυτό είναι στοιχείο ;

Γιατί, αν έγραφα "στοιχείο" θα απάνταγες ?

Τι να απαντήσω ; Από όσα λένε αυτό το "στοιχείο" μου προκάλεσε κάποια εντύπωση. Πως τον 1ο αι. έχουμε 3 γνωστούς Επαφρόδιτους.

[Ζαποτέκος]

Λέων ο Μακεδών : Γνωστός και ως Λέων ο Πελλαίος ή Λέων ο Αιγύπτιος. Έλληνας ιστορικός του 4ου π.Χ. αι. Έγραψε το Περί των κατ' Αίγυπτον θεών , όπου υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα οι θεοί των Αιγυπτίων ήταν θεοποιημένοι βασιλιάδες της πολύ παλιάς εποχής. Είχε δηλαδή περίπου τις ίδιες απόψεις με τον Ευήμερο τον Μεσσήνιο ( ευημερισμός ). *

https://en.wikipedia.org/wiki/Leon_of_Pella

*Θεωρία που στηρίχθηκε στις απόψεις που διέδιδε ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος, φιλόσοφος από την Μεσσήνη της Σικελίας, ο οποίος έζησε μεταξύ των ετών 340-260 π.Χ. σε πολλούς τόπους και ιδίως στην Αίγυπτο. Περί το 280 π.Χ. δημοσίευσε το περίφημο σύγγραμμά του «Ιερά Αναγραφή» (από το οποίο ελάχιστα αποσπάσματα διασώθηκαν), μια μεταφορική αφήγηση ενός ταξιδιού του στο φανταστικό νησί της Παγχαίας. Στο έργο αυτό υποστηρίζεται η βασική ιδέα ότι οι νομιζόμενοι ως θεοί ήσαν στην πραγματικότητα «δυνατοί άνθρωποι» που έζησαν σε παλαιότατες εποχές και στην συνέχεια θεοποιήθηκαν. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ο Ευήμερος να θεωρηθεί ως εκπρόσωπος του αθεϊσμού, παρά το γεγονός ότι ο φιλόσοφος διαιρούσε τους θεούς σε «ουράνιους» και «επίγειους», από τους οποίους οι μεν πρώτοι ήσαν «αΐδιοι και αθάνατοι», ενώ οι δεύτεροι θνητοί, αλλά παλαιότατοι ευεργέτες της ανθρωπότητος και «λίαν συνετοί». Από τις απόψεις αυτές προέκυψε η θεωρία του «Ευημερισμού» δηλ. η ερμηνεία των αρχαίων θεών ως ανθρώπων θεοποιηθέντων.
Ζαποτέκος @ Ελληνική Πρωτοϊστορία

[Ζαποτέκος]

Λίβελλος : Σύντομο κείμενο με το οποίο δυσφημίζεται ή συκοφαντείται κάποιο πρόσωπο. Λιβέλλους αναγκάζονταν να υπογράφουν οι χριστιανοί προς τους Ρωμαίους , δηλώνοντας ουσιαστικά ότι αρνούνταν τον Χριστό , ότι θυσίαζαν στα είδωλα και ότι θα σέβονταν τους εθνικούς θεούς.

Για τις τοπικές ρωμαϊκές αρχές αποτελούσε εγγύηση και απόδειξη της νομιμοφροσύνης προς τον αυτοκράτορα και της πίστης προς τους ρωμαϊκούς θεούς η έγγραφη ομολογία που έδινε καθένας ότι θυσίασε στους θεούς και τον αυτοκράτορα. Αυτή η πράξη για τους μη Χριστιανούς ήταν καθαρά εξωτερική και τυπική και γι’ αυτό δεν αισθάνονταν καμιά δυσκολία, οποιαδήποτε και αν ήταν τα φρονήματα τους, για τους Χριστιανούς όμως και μάλιστα για τους ευσυνειδήτους ήταν μεγάλος πειρασμός και πρόβλημα ζωής και θανάτου. Όσοι από τους Χριστιανούς αρνούνταν την πίστη τους και ομολογούσαν ότι αεί θύων διετέλεσα και νυν επί παρούσιν υμίν κατά τα προστεταγμένα έθυσα και των ιερείων εγευσάμην και αξιώ υμάς υποσημειώσασθαι λάβαιναν έγγραφη βεβαίωση, ένα πιστοποιητικό, θα λέγαμε, εθνικών και θρησκευτικών φρονημάτων, κάτι παρόμοιο και ανάλογο με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, που αποτελούσαν καθοριστικό στοιχείο της ζωής και δράσης των πολιτών πριν από λίγα χρόνια. Τα βεβαιωτικά αυτά πρωτόκολλα —ορισμένα διασώθηκαν σε πάπυρους— είναι γνωστά στην έρευνα ως libelli persecutionis. Από τις λίγες δεκάδες των δηλώσεων (λίβελλοι) αυτών, που διασώθηκαν μέχρι σήμερα, παραθέτουμε ενδεικτικά τέσσερις:

SpoilerShow

Τοις επί των θυσιών ηρημένοις π(αρά) Αυρηλίας Αμμωναρίου από κώ(μης) Θεοδελφείας και αεί μεν θύουσα και ευσεβούσα τοις θεοίς συν τοις τέκ(νοις) Αύρηλ(ίοις) Διδύμου και Νουφίου και Ταάτος διατετελέκαμεν και νυν επί παρόντων υμών κατά τα προσταχθέντα εσπίσαμεν και εθύσαμεν και των ιερειών εγευσάμεθα και αξιώ υμάς υποσημιώσασθαί μοι. Διευτυχείται (με το χέρι του υπαλλήλου) Αυρήλιοι Σερήνος και Έρμης είδαμεν υμάς θυσιάσοντες. Γραφή τρίτου προσώπου ΕPMCECHM. Γραφή του πρώτου προσώπου (έτους) Α' αυτοκράτορος Καίσαρος Γαίου Μεσσίου Κυίντου Τραϊανού Δεκίου Ευσεβούς Ευτυχούς Σεβαστού Παύνι Κ' = 14 Ιουνίου 250

*

Τοις επί των θυσιών ηρημένοις / κώμης Αλεξάνδρου Νήσου / παρά Αυρηλίου Διογένους / Σατάβουτος από Κώμης Αλεξάνδρου Νήσου, / ως ετών εβδομήκοντα δύο, ουλή οφρύι δεξιά· / Και αεί θύων τοις θεοίς διετέλεσα / και νυν επί παρούσιν υμίν, / κατά τα προστεταγμένα έθυσα και έσπεισα / και των ιερείων εγευσάμην / και αξιώ υποσημειώσασθαί / διευτυχείτε. / Αυρήλιος Διογένης επιδέδωκα. / Αυρήλιος Σύρος Διογένης θύοντα άμα / υμίν κοινωνός σεσημείωμαι. / Έτους α'. / αυτοκράτορος Καίσαρος Γαΐου / Μεσσίου, Τραϊανού Δεκίου / ευσεβούς ευτυχούς Σεβαστού επείφ β' ( = 26 Ιουνίου 250).

Τοις επί των θυσιών ηρημένοις / κώμης Φιλαδέλφειας / παρά Αυρηλίων Σύρου και Πασβείου του / αδελφού και Δημητριάς και Σαραπιάδος / γυναικών (η)μών εξωπυλιτών. / αεί θύον(τες) τοις Θεοίς διετελέ / σαμεν και νυν επιπαρόντων ημών / κατά τα προσταχθέντα και εσπείσαμεν / και τ(ων) ί(ερείων) ε(γευσάμεθα και) / α(ξιούμεν υμάς υποσημειώ) / σασθαι ημίν. Διευτ(υχείτε). / Αυρήλιος Σύρος και Πάσβης επιδεδώκαμεν. / Ισίδωρος έγρ(αψα) ό(περ) αυτ(ών) αγ(ραμμάτων).

*

Τοις επί των θυσιών / ηρημένοις / παρά Αυρηλίας Αμμω / νούντος Μύστου Ιε / ρείας Πετεσούχου Θεού / μεγάλου μεγάλου αειζώ(ν)ου / και των ε(ν Μ)οήρει θείων / (α)πό αμ(φ)οδο(υ) Μοήρεως. Αεί / (μ)εν θύ(ο)υσ(α) τοις θεοίς δι / (ε)τέλεσα τον βίον, επί δη / (κ)αι νυν κατά τα κελευσθέ(ντ)α και επί παρόντων (υμ)ών έθυσα και έσπισα / (κ)αι των ιερ(ε)ίων εγευσά / (μη)ν και (αξι)ώ υποση/(μιώ)σασθα(ι).

Όσοι από τους Χριστιανούς δε θέλησαν να αρνηθούν την πίστη τους υπέστησαν αφάνταστα βασανιστήρια. Τους μαστίγωναν σε τέτοιο βαθμό ώστε οι δερμάτινοι ιμάντες καταξέσχιζαν το σώμα των μαρτύρων· πολλές φορές τα ρόπαλα αντικαθιστούσαν τους ιμάντες. Άλλοτε οι δήμιοι ξάπλωναν τα σώματα των ομολογητών Χριστιανών πάνω σε βασανιστήριο όργανο, που είχε σχήμα αλόγου, ή πάνω στην πυρά, αφού προηγουμένως έβγαζαν ένα ένα τα νύχια από τα δάκτυλα των χεριών και των ποδαριών" έκλειναν τους ομολογητές Χριστιανούς στη φυλακή, τους έδεναν με αλυσίδες, τέντωναν τα χέρια τους και τα άλλα μέλη του σώματος τους αντίστροφα πάνω στο κορμί τους, διαπερνούσαν το κορμί τους με καρφιά ή άγκυστρα και το στροβίλιζαν στον τροχό ή στη σχάρα· για αρκετό χρονικό διάστημα υπόβαλλαν τους μάρτυρες σε φρικτή θερμότητα και τους καυτηρίαζαν με σιδηρένιους πυραύνους (μανγκάλια) ή άλλα οξέα εργαλεία. Όπου εκδηλωνόταν αντοχή των Χριστιανών, εκεί πολλές φορές ο διωγμός γινόταν σκληρότερος και ο φανατισμός των Εθνικών εκδηλωνόταν με τον πιο άγριο τρόπο. Σε ορισμένες περιπτώσεις είχαμε και αντικατάσταση των κατά τόπους ρωμαίων διοικητών από άλλους, όταν διαπιστωνόταν ότι κάποιος από αυτούς δεν εφάρμοζε το διάταγμα κατά των Χριστιανών με φανατισμό και έδειχνε ευμενή και φιλάνθρωπο διάθεση απέναντι τους. Αυτός ο ζήλος των Εθνικών οδήγησε πολλούς Χριστιανούς στο θάνατο. Πολύ σωστά ο Ωριγένης δέχεται ότι οι μάρτυρες του διωγμού του Δεκίου ήταν πάρα πολλοί σε σχέση με κείνους που μαρτύρησαν πριν από το Δέκιο, γιατί όπως αναφέρει ολίγοι κατά καιρούς (προ του Δεκίου) και σφόδρα ευαρίθμητοι περί της Χριστιανών θεοσέβειας τεθνήκασι (Ωριγένους, Κατά Κέλσου, Γ').

(...)

Υπήρχαν Χριστιανοί οι οποίοι πρόσφεραν θυσία στους θεούς ή έκαιγαν θυμίαμα στους θεούς· οι πρώτοι ονομάστηκαν sacrificati (θυσιάσαντες) και οι άλλοι thurificati (θυμιάσαντες). Πέρα από αυτούς υπήρχαν και οι Χριστιαvoi που με χρηματισμό γράφονταν στους καταλόγους αυτών που πρόσφεραν θυσία και λάβαιναν έτσι σχετική έγγραφη άδεια ή απόδειξη (libellum). Με τον τρόπο αυτό οι έπαρχοι και οι αρμόδιοι κρατικοί υπάλληλοι εύρισκαν την ευκαιρία να πλουτίσουν εύκολα, αφού δεν φρόντιζαν για την ακριβή εκπλήρωση των νόμων αλλά για την αύξηση των εσόδων τους. Έτσι έδιναν εύκολα αποδείξεις-βεβαιώσεις στους Χριστιανούς, που δεν ήθελαν να ειδωλοθυτήσουν, ότι εκτέλεσαν τις αξιώσεις του διατάγματος.

Οι Χριστιανοί αυτοί ονομάστηκαν libellatici και acta facientes ή accepta facientes. Ο Επίσκοπος Καρχηδόνος Κυπριανός μας δίνει αρκετές πληροφορίες, σε επιστολές του, για τους Χριστιανούς εκείνους που εξασφαλίζονταν από τη μανία των διωκτών με τα χρήματα που έδιναν στις αρχές για να λάβουν την έγγραφη βεβαίωση. Ο ίδιος Επίσκοπος, στην επιστολή 55 προς τον Αντωνιανό, επίσκοπο Νικομήδειας, και στην επιστολή 56 προς τους αδελφούς Φουρτουνάτου και άλλους, μας δίνει πληροφορίες για τους thurificati και libellatici. Η Εκκλησία πάντως καταδίκαζε πάντοτε και τους ελαφρότερους πεπτωκότες, τους λιβελλοφόρους και τους εγγεγραμμένους δηλαδή, γιατί θεωρούσε την πράξη τους αυτή ως άρνηση της πίστης τους. Και αυτοί, συνεπώς, έπρεπε να μετανοήσουν για να γίνουν δεκτοί στην Εκκλησία. Ο Κυπριανός στο De lapsis έλεγε ότι όφειλαν να μην εξαιρούνται από το καθήκον της μετάνοιας και εκείνοι που δε μιάνθηκαν μεν από τις ασεβείς θυσίες, αφού δεν πρόσφεραν, πάντως όμως μίαναν τη συνείδηση τους με έγγραφες αποδείξεις, γιατί η έγγραφη αυτή απόδειξη ήταν επίσης άρνηση, αφού οποίος έπαιρνε την απόδειξη αυτή ομολογούσε ότι είχε εκτελέσει κάθε τι που έκαμε και εκτελούσε άλλος (αυτός που θυσίαζε στα Είδωλα).

Το πρόβλημα των πεπτωκότων ήταν από τα πιο σοβαρά της Εκκλησίας. Αν η πτώση μιας μεγάλης μερίδας Χριστιανών είχε συγκλονίσει την Εκκλησία, η επάνοδος στην Εκκλησία των πεπτωκότων απείλησε αισθητά την ενότητα της. Οι πεπτωκότες ζήτησαν την επάνοδο τους στο Χριστιανισμό χωρίς μετάνοια, με απλή συγχώρηση, που θα δινόταν εγγράφως από μάρτυρες και ομολογητές Χριστιανούς. Μια μερίδα όμως στην Εκκλησία, οι Νοβατιανός, αποσχίστηκαν και απέκρουσαν τελείως την παραδοχή των πεπτωκότων στην Εκκλησία ενώ μια άλλη τους δεχόταν με μετάνοια και θεωρούσε ενόχους αυτούς που αρνήθηκαν το Χριστό εκουσίως και χωρίς ανάγκη, ενώ ολιγότερο ενόχους θεωρούσε εκείνους που από ανθρώπινη αδυναμία δεν μπόρεσαν να αντέξουν μέχρι το τέλος τα βασανιστήρια και υπέκυψαν. Το Μάιο του 251 σύνοδος στην Καρχηδόνα, που συγκάλεσε ο Κυπριανός, διευθέτησε το θέμα των πεπτωκότων σύμφωνα με τις απόψεις του. Οι θυσιάσαντες και θυμιάσαντες γίνονταν δεκτοί σε ισόβια μετάνοια και τους χορηγούσαν πλήρη άφεση τις τελευταίες ημέρες της ζωής τους. Όσοι εφοδιάστηκαν με πιστοποιητικά, δίχως να θυσιάσουν, γίνονταν δεκτοί σε εκκλησιαστική κοινωνία αφού περνούσαν ορισμένο καιρό μετανοίας. Στη Ρώμη ο νέος Επίσκοπος Κορνήλιος όταν έλαβε τις αποφάσεις αυτές συγκάλεσε σύνοδο· και εδώ αποφασίστηκε ό,τι και στην Καρχηδόνα, να γίνονται δηλαδή οι πεπτωκότες Χριστιανοί δεκτοί στην Εκκλησία με επιείκεια.

Ένα έτος ύστερα από την έναρξη του διωγμού έγινε αισθητό ότι τα μέτρα του Δεκίου δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ούτε ανανεώθηκε η παλιά ειδωλολατρική πίστη, οι πεπτωκότες Χριστιανοί ζητούσαν επίμονα να επανέλθουν στην Εκκλησία, ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ύστερα από την πτώση τους ζητούσαν να επανορθώσουν το σφάλμα τους με θαρραλέα ομολογία της Χριστιανικής πίστης τους. Ο Δέκιος είχε, φαίνεται, αντιληφθεί ότι δεν μπόρεσε να κερδίσει τους Χριστιανούς στην παλιά πίστη και περισσότερο όσους από αυτούς θεωρούσε ως ικανούς ανθρώπους στην κοινωνία. Η εμπλοκή του στα πολιτικά πράγματα, η αποστασία της Μακεδονίας και ο πόλεμος προς τους Γότθους έθεσαν οριστικό τέρμα στους διωγμούς. Άλλωστε μέσα στο 251 πέθανε ο Δέκιος στη Δοβρουτσά, στον πόλεμο εναντίον των Γότθων.
https://www.oodegr.com/oode/biblia/diogmoi_1/15.htm

[taxalata xalasa]

Αντιφάσκοντες Γκιούνηδες..

«κατ εικονα και κατ ομοιωση» σημαινει κυριολεκτικα κατ'είδωλον...
διότι,
εἴδωλον από το εἶδος, Από το πρωτοελληνικό *wéidos, από το πρωτοϊνδοευρωπαϊκό *wéydos («βλέπω, εικόνα»), από το *weyd- («βλέπω»). Αντίστοιχο στα σανσκριτικά वेदस् (védas).

Άρα δα, ―> εικονα = εἶδος + ulus (-ούλης, -ούλιος, -ήλος [υποκοριστικό. δες, μικρός-μικρούλης, φα-φαήλος]) = εἶδο+ούλον = Εἶδοούλον = Εἶδωλον = Εικονούλης.

Πως ακριβώς ταπεινώσαμε την ειδωλολατρεία; με λεκτικές κωλοτουμπιές...

από ειδωλο+λατρεία το ρίξαμε στην εικονο-λατρεία και από το πολύ λιμπανιστήρι, το ρίξαμε στο μπανιστηρι και στην βλέπω+λατρεία...

γκιώνηδες !ε! γκιώνηδες.... η μόνο εξήγηση της στραβομάρας πρέπει να είναι το DNA των 15 000 τυφλών του Σαμουέλου του Μποριομπυργιώτ...

έχουν περάσει και 1000 χρόνια εξάπλωσης του DNA... αυτο είναι το Κλειδί της υπόθεσης της στραβωμάρας που μας διακρίνει ως Γκιώνηδες....

Πως ακριβώς ταπεινώσαμε την ειδωλολατρεία; με λεκτικές κωλοτουμπιές...

[Ζαποτέκος]

Ο γνωστότερος Λουκιανός είναι ο εξελληνισμένος Σύρος (Αραμαίος ) Λουκιανός ο Σαμοσατεύς ( 120/125 - 180/192 ). ( Βλ. εδώ Ζαποτέκος @ Έτσι ταπεινώσαμε την ειδωλολατρεία. ).

Είχαν όμως και οι χριστιανοί τον δικό τους Λουκιανό.

Λουκιανός ο Πρεσβύτερος της Αντιοχείας : Είναι γνωστός και ως Λουκιανός ο Μάρτυρας ή Λουκιανός ο Αποσυνάγωγος. Έζησε τον 3ο και στις αρχές του 4ου αι. μ.Χ. Είναι ο ιδρυτής της Αντιοχειανής Θεολογικής Σχολής . Ακόμη, υπήρξε μελετητής - μεταφραστής της Παλαιάς Διαθήκης. Καταγόταν απ' την Αντιόχεια ή τα Σαμόσατα της Συρίας. Χειροτονήθηκε από τον επίσκοπο Παύλο τον Σαμοσατέα , εκπρόσωπο της αίρεσης του Μοναρχιανισμού. Ο αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος χαρακτήρισε τον Λουκιανό "αποσυνάγωγο" γιατί διατήρησε κανονική σχέση με τον Παύλο μετά την καθαίρεση του τελευταίου απ' τον θρόνο του. Ακόμη τον θεωρούσε πρόδρομο του αρειανισμού. Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Απλώς οι αρειανιστές χρησιμοποίησαν το έργο του Λουκιανού όπως τους βόλευε. Ο Λουκιανός μαρτύρησε - πέθανε απ' την πείνα στη φυλακή - στις 7/1/312 στη Νικομήδεια κατά τον διωγμό του Διοκλητιανού. Απ' την Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζεται στις 15/10.

Για περισσότερες πληροφορίες δείτε το παρακάτω :

Πατρολογία , τόμος Β΄, Στυλιανού Παπαδόπουλου σελ. 76 - 77

[The Rebel]

[Ζαποτέκος]

Κέλσος : Έλληνας επικούρειος φιλόσοφος που άκμασε επί Αντωνίνων ( 2ος αι. μ.Χ. ) . Με το έργο του "Λόγος αληθής" κατηγόρησε τον χριστιανισμό . Πίστευε πως ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό αλλά από "δαίμονες" . Κατηγορεί τον χριστιανισμό ως βάρβαρο , ανόητο , φαύλο , αφιλοσόφητο και παράλογο δόγμα. Κοροϊδεύει τους χριστιανούς για τις πολλές τους αιρέσεις και τους προτρέπει να επανέλθουν στην αρχαία θρησκεία των ολύμπιων θεών. Στο στόχαστρό του μπαίνουν και οι Εβραίοι. Εντούτοις παραδέχεται την ηθική του χριστιανισμού. Το έργο του, το οποίο δεν σώθηκε , ανασκευάστηκε απ' τον Ωριγένη στο απολογητικό του έργο "Κατά Κέλσου" . Στο πλαίσιο της διεξοδικής αυτής ανασκευής , ο Αλεξανδρινός θεολόγος παρέθετε ολόκληρα αποσπάσματα απ' το έργο του Κέλσου , και έτσι διασώθηκαν κάποια κομμάτια.

[tanipteros]

πάλι διαβολιές και συκοφαντίες για τους Έλληνες γράφετε...δεν βαρεθήκατε !!! Έτσι ο Χριστιανισμός κατέστρεψε τον Ελληνισμό !!!
σα δεν ντρέπεστε ύστερα λέτε ότι πολεμάτε τον Διάβολο...διαβολείς.....

[Parrot]

πάλι διαβολιές και συκοφαντίες για τους Έλληνες γράφετε...δεν βαρεθήκατε !!! Έτσι ο Χριστιανισμός κατέστρεψε τον Ελληνισμό !!!
σα δεν ντρέπεστε ύστερα λέτε ότι πολεμάτε τον Διάβολο...διαβολείς.....

Πού είναι οι συκοφαντίες..;

[tanipteros]

ξέρετε υπάρχει ένας Δαίμονας ο Έρωτας που μπήκε μέσα στον μπαμπά σας και την μαμά σας και βγήκατε εσείς....είστε θέλετε δε θέλετε προϊόντα Δαιμόνου...!!!

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

ταλιμπανοχριστιανοσκουπιδια.

[nik_killthemall]

Κέλσος : Έλληνας επικούρειος φιλόσοφος που άκμασε επί Αντωνίνων ( 2ος αι. μ.Χ. ) . Με το έργο του "Λόγος αληθής" κατηγόρησε τον χριστιανισμό . Πίστευε πως ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό αλλά από "δαίμονες" . Κατηγορεί τον χριστιανισμό ως βάρβαρο , ανόητο , φαύλο , αφιλοσόφητο και παράλογο δόγμα. Κοροϊδεύει τους χριστιανούς για τις πολλές τους αιρέσεις και τους προτρέπει να επανέλθουν στην αρχαία θρησκεία των ολύμπιων θεών. Στο στόχαστρό του μπαίνουν και οι Εβραίοι. Εντούτοις παραδέχεται την ηθική του χριστιανισμού. Το έργο του, το οποίο δεν σώθηκε , ανασκευάστηκε απ' τον Ωριγένη στο απολογητικό του έργο "Κατά Κέλσου" . Στο πλαίσιο της διεξοδικής αυτής ανασκευής , ο Αλεξανδρινός θεολόγος παρέθετε ολόκληρα αποσπάσματα απ' το έργο του Κέλσου , και έτσι διασώθηκαν κάποια κομμάτια.

Τον 2ο αιώνα υπήρξαν και άλλοι πολέμιοι του χριστιανισμού με το όνομα Κέλσος. Πιθανόν, πρόκειται για τον φιλόσοφο Κέλσο, φίλο του Λουκιανού, ο οποίος έζησε την εποχή που αυτοκράτωρ ήταν ο Μάρκος Αυρήλιος. Εντούτοις αυτό το συμπέρασμα αμφισβητείται καθώς ο φίλος του Λουκιανού ήταν γνωστός επικούρειος φιλόσοφος, ενώ ο συγγραφέας του Αληθούς Λόγου είναι σαφώς πλατωνιστής. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με έναν εκλεκτικό φιλόσοφο, μια τάση η οποία ήταν διαδεδομένη μεταξύ των φιλοσόφων της ρωμαϊκής εποχής.
https://terrapapers.com/kelsos-alithis-logos/