Η Ρωσία δεν ήταν καθόλου απομονωμένη το 1836 όταν ήταν βασικό μέλος της Ιεράς Συμμαχίας.Γενικώς δεν ήταν ποτέ απομονωμένη πριν το 1917 εάν ως απομόνωση εννοούμε τη διπλωματική απομόνωση.
Ίσως ως απομόνωση εννοεί τη κοινωνική νοοτροπία που οδήγησε σε διαφορετικές πολιτικές εξελίξεις.
Την εποχή εκείνη και γενικότερα τον 19ο αιώνα η Ρωσία εθεωρείτο ακραία συντηρητική κοινωνία και προκαλούσε την απέχθεια όλων των φιλελευθέρων και αριστερών (ναι,υπήρχαν και τότε) διότι ήταν σύμμαχος όλων των αντιδραστικών τάσεων της Ευρώπης.
Περίφημη έχει μείνει η ρήση του τσάρου το 1848 στους αξιωματικούς του /κύριοι ετοιμάστε τα άλογά σας.Στο Παρίσι κήρυξαν πάλι τη δημοκρατία.
Ο Μαρξ την ονόμαζε φυλακή των λαών και η μπάλα του αντιρωσισμού του έπαιρνε όλους τους λαούς που τη συμπαθούσαν περιλαμβανομένων των Ελλήνων.Αλλά δεν ήταν απομόνωση αυτό ακριβώς αφού ήταν πολύ δημοφιλής στους βασιλιάδες και όσους δεν χώνευαν τις φιλελευθερες ιδέες.
Το 1917 έκανε ένα άλμα και έγινε το προπύργιο της επανάστασης.Τότε απομονώθηκε από τους συντηρητικούς και έγινε δημοφιλής στους προοδευτικούς,όχι σε όλους όμως.Οι πιο παρατηρητικοί είπαν ότι δεν ήταν ακριβώς ο σοσιαλισμός που ονειρεύονταν ένας τόπος που οι διαφωνούντες ταξιδεύουν για τόπους που ζουν μόνο αρκούδες.
Μετά το 1990 έκανε πάλι άλμα προς την αντίθετη κατεύθυνση.Μετά από δέκα χρόνια χάους αποκρυσταλλώθηκε το πουτινικό καθεστώς που υπερηφανεύεται όπως οι τσάροι του 19ου αιώνα ότι πάει κόντρα στον φιλελευθερισμό της Δύσης με τους ομοφυλόφιλους και τους σατανιστές.Έχει πάλι αποκτήσει τις συμπάθειες όλων όσων τον 19ο αιώνα θα ήσαν φιλομοναρχικοί και σέρνει μαζί της και κάποια υπολείμματα του κομμουνισμού του 20ου αιώνα.Εκείνο που δεν μπορεί να ριζώσει εκεί διαχρονικά και όλους τους αιώνες είναι ο φιλελευθερισμός.