Καταγγελίες για την Κιβωτό του Κόσμου

[ethereal]

Όντως δεν κατάλαβα.

Εννοείς ότι το θέμα δυσλειτουργίας στις δομές θα λειτουργήσει θετικά για την τεκνοθεσία των γκέι;

Ή κάτι άλλο;

Μα ήδη "πάτησα" σε ποστ που αφορούσε την ανάγκη "αποϊδρυματοποίησης" όσο το δυνατόν περισσότερων παιδιών και όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και αυτή είναι η ατζέντα που μου υπέδειξαν νομικοί ως κυριότερη πτυχή του θέματος των ημερών. Τα υπόλοιπα αφορούν τον συνήθη τηλεκαννιβαλισμό.

Ναι ρε συ, και ακριβώς γι' αυτό θα επαναλάβω ότι η "αποϊδρυματοποίηση" των παιδιών εξαρτάται και από τη νομική σχέση που διατηρούν ή όχι με τους βιολογικούς τους γονείς. Και σε κάποιες περιπτώσεις, αυτό ισχύει για χρόνια, κρατώντας εγκλωβισμένα τα παιδιά σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, καθιστώντας τα έρμαια των απόντων μεν αλλά νομικώς παρόντων γονιών. Αν δεν λυθεί αυτό, δεν μπορεί να προχωρήσει τίποτα.

"Αυτό" είναι ένα ποσοστό που, όσο κι αν δεν είναι ενδεχομένως αμελητέο, η ιδιομορφία των σχέσεων που περιγράφει δεν μπορεί να αποτελέσει πρόκριμα για την πλειονότητα των περιπτώσεων, ούτε να αποθαρρύνει την ευνοϊκότερη στάση της "κοινής γνώμης".

[nemo]

Kι εγώ στο γενικότερο πλαίσιο αναφέρομαι.

Ακόμη δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι είναι ελάχιστα τα παιδιά που μπορούν να δοθούν για υιοθεσία και ότι ακριβώς γι' αυτό υπάρχουν λίστες αναμονής ακόμη και σε στρέιτ ζευγάρια, που εκπληρούν τα τυπικά δεδομένα;

Ακόμη δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι όταν γίνει νόμιμη η υιοθεσία από τους γκέι, απλώς θα μεγαλώσει η λίστα;

Αντιλαμβάνεστε πόσο εκτός χρόνου και τόπου είναι, να θεωρείτε ότι η νομιμοποίηση της τεκνοθεσίας από τους γκέι, θα λύσει το πρόβλημα των δομών;

Αν οι γκέι θέλουν να λειτουργήσουν ως ανάδοχες οικογένειες, μέχρι να δοθεί τελικώς η επιμέλεια στους βιολογικούς γονείς, μαζί τους.

Αν δεν θέλουν, θα πάρουν χαρτάκι αναμονής.

Αυτό ακριβώς είναι που δεν κατάλαβες.
Όλες αυτές οι "δυσλειτουργίες" θα αρθούν ευκολότερα σε μεγάλο βαθμό λόγω της επικαιρότητας που αφορά παραβατικότητα με θύμα παιδιά.

Όντως δεν κατάλαβα.

Εννοείς ότι το θέμα δυσλειτουργίας στις δομές θα λειτουργήσει θετικά για την τεκνοθεσία των γκέι;

Ή κάτι άλλο;

και αυτο αναμεσα στα αλλα ...ολοφανερο ειναι !

[Καραμελίτσα]

όταν υπάρχουν τόσες μαρτυρίες για ξυλοδαρμούς παιδιών, ασέλγειες, κλουβιά τιμωρίας, νηστικά και βρώμικα παιδιά, τι περίμενες; Το κράτος να αφήσει την ίδια διοίκηση μέχρι να καταδικαστεί ο Αντώνιος τελεσίδικα στο εφετείο σε 5 χρόνια;

Να ολοκληρωθεί η προανάκριση ίσως και να απαγελθούν κατηγορίες; Όπως θα περίμενες αν ήμαστε κράτος δικαίου;

Διαφωνώ. Σε τέτοιες περιπτώσεις επεμβαίνεις άμεσα για να προστατέψεις τα παιδιά και για να προλάβεις την εξαφάνιση ενοχοποιητικών στοιχείων.

Ποια είναι τα ενοχοποιητικά στοιχεία από τις καταγγελίες που θα εξαφανιστούν; Και ποιος δικαιούται να επεμβαινει για προστασία, άμα δεν υπάρχουν κατηγορίες; Αυτό είναι δουλειά της αστυνομίας, όχι του Κούλη.

[Ανέστης_35]

Να ολοκληρωθεί η προανάκριση ίσως και να απαγελθούν κατηγορίες; Όπως θα περίμενες αν ήμαστε κράτος δικαίου;

Διαφωνώ. Σε τέτοιες περιπτώσεις επεμβαίνεις άμεσα για να προστατέψεις τα παιδιά και για να προλάβεις την εξαφάνιση ενοχοποιητικών στοιχείων.

Ποια είναι τα ενοχοποιητικά στοιχεία από τις καταγγελίες που θα εξαφανιστούν; Και ποιος δικαιούται να επεμβαινει για προστασία, άμα δεν υπάρχουν κατηγορίες; Αυτό είναι δουλειά της αστυνομίας, όχι του Κούλη.

φεμινάζουλο, η οπτική σου θα ήταν σεβαστή αν μιλούσαμε για εργαζόμενο σε κανονική δουλειά
το να σε απαλλάξουν για λίγο από το ανιδιοτελές έργο σου και να ξαναέρθεις μόλις διερευνηθεί το θέμα, δεν βλέπω γιατί να πειράξει κάποιον άσπιλο χριστιανό. Αφού το νόημα είναι να βοηθιούνται τα παιδιά, όχι η καρέκλα. Σωστά;

[Καραμελίτσα]

Διαφωνώ. Σε τέτοιες περιπτώσεις επεμβαίνεις άμεσα για να προστατέψεις τα παιδιά και για να προλάβεις την εξαφάνιση ενοχοποιητικών στοιχείων.

Ποια είναι τα ενοχοποιητικά στοιχεία από τις καταγγελίες που θα εξαφανιστούν; Και ποιος δικαιούται να επεμβαινει για προστασία, άμα δεν υπάρχουν κατηγορίες; Αυτό είναι δουλειά της αστυνομίας, όχι του Κούλη.

φεμινάζουλο, η οπτική σου θα ήταν σεβαστή αν μιλούσαμε για εργαζόμενο σε κανονική δουλειά
το να σε απαλλάξουν για λίγο από το ανιδιοτελές έργο σου και να ξαναέρθεις μόλις διερευνηθεί το θέμα, δεν βλέπω γιατί να πειράξει κάποιον άσπιλο χριστιανό. Αφού το νόημα είναι να βοηθιούνται τα παιδιά, όχι η καρέκλα. Σωστά;

Σωστά, πατριαρχικό σκουλήκι, το αν υπάρχει νόμος και πώς διαδικασίες εφαρμόζεται είναι κάτι που δε μας αφορά, αρκεί που μας αποκάλυψαν τα κανάλια ότι έχει πρόβλημα και συμφώνησε ο Κούλης.

[enaon]

αφου δεν το έχεις ρε φίλε με την σκέψη αν δεν είναι αντιγραφή τρίτου, γιατι το προσπαθείς;

η περίπτωση που ειναι ενοχος για αποπλάνηση ειναι απλη, μεσα κλπ όπως λεει ο ταλαιπωρος.

η αλλη περίπτωση όμως ειναι αδιανόητη, αν αλήθεια εχει αφοσιώσει χρόνο και αγάπη και τους εχει σταθεί στα δύσκολα, δεν ειναι θεμα χρημάτων απλά, δεν μπορουνε να σου παρουν τον ανθρωπό σου και να σου δώσουν εναν αλλο μια στιγμουλα και ολα οκ. Τα διαλύσαν τα παιδια αν δεν εχουν μυρίσει σωστά τα νυχια τους οτι είναι αλήτης.

[Ανέστης_35]

αφου δεν το έχεις ρε φίλε με την σκέψη αν δεν είναι αντιγραφή τρίτου

σάλτα μωρή αναίτια ψωνισμένη λουλού

[enaon]

τωρα μαλιστα, ετσι καπως σε εχω καταλάβει.

[Ανέστης_35]

τωρα μαλιστα, ετσι καπως σε εχω καταλάβει.

το δσ ελέγχουν όχι τους εθελοντές/παιδαγωγούς
από την λύσσα σου να μου την πεις, πετάς μπαρούφες και μάλιστα όχι ακατάληπτες ως συνήθως, οπότε ανησυχώ

[enaon]

δεν εχεις πλακα μενιο, ουτε το νημα ειναι το καταλληλο. Προσπάθησα να σου πω οτι αν εχουν κανει λαθος ειναι σοβαρό, δεν ειναι απλά θεμα χρημάτων, αυτα.

[Ανέστης_35]

δεν εχεις πλακα μενιο

ο καθένας με τον πόνο του...

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Δεν ειναι τυχαιο φαινομενο ο παπα αντωνης. Ειναι καθρεφτης της οπισθοδρομικοτητας, της παρακμης, και του συντηρητισμου της ελλαδας

εσυ δεν αποκαλεσες αποκαιδι τον νεαρο;

Εγω εννοω οτι τον εκανε αποκαιδι η δομη, οχι οτι ειναι απο γεννησιμιου του ετσι. Τουλαχιστον δεν τον βελτιωσε.
Τεσπα η επικληση του παπα αντωνη σε παραβατικοτητες και μη κανονικοτητες δειχνει οτι η κιβωτος ηταν κακο ιδρυμα

Πάντως είναι πολύ εύκολο να κρίνει κανείς εκ του μακρόθεν.
Ο άλλος ήταν 25 χρόνια μέσα σε αυτό, πέρασαν χιλιάδες παιδιά από εκεί , παιδιά με χίλια δυο προβλήματα και συμπεριφορές. Σαφως και με παραβατικότητα και μη κανονικότητα. Το να το παίζουμε κυρίες και κριτές αφ υψηλού, δείχνει πως δεν έχουμε ιδέα.

Στην ουσία βέβαια, σαφώς και το ξαναλέω - η πρόνοια για αυτά τα παιδιά δεν πρέπει να αφήνετε στον κάθε Παπαντώνη , ο καλύτερος του κόσμου να ήταν.

[Υδράργυρος]

Μια σκληρή και δύσκολη προσωπική ιστορία του Πέτρου Τατσόπουλου στα σημερινά ΝΕΑ με τίτλο:
Ιδρυματισμός
"Η νοσηρή αγάπη/προσκόλληση του θύματος στον θύτη του - συναπαντάται κυρίως στο περίκλειστο σύμπαν των ιδρυμάτων. Εάν μάλιστα το ίδρυμα έχει και κάποιον θρησκευτικό προσανατολισμό, η χειραγώγηση του θύματος διευκολύνεται τα μέγιστα:
η ασέλγεια μεταμφιέζεται σε στοργή και η κακοποίηση ως προαπαιτούμενο για την ηθική ωρίμανση."
---------------------------------------------------
Ως εξώγαμο τέκνο αγνώστου πατρός πέρασα τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής μου έγκλειστος στο Πατριωτικό Ιδρυμα Κοινωνικής Προνοίας και Αντιλήψεως, ευρέως γνωστό στο πανελλήνιο από το αρκτικόλεξό του: ΠΙΚΠΑ. Η βιολογική μου μητέρα, μια πάμφτωχη γυναίκα από την Κρήτη, απέκτησε πέντε παιδιά με τρεις άνδρες, από τους οποίους παντρεύτηκε τους δύο κι έδωσε τη συγκατάθεσή της να μεγαλώσουν σε ιδρύματα προνοίας τα τρία από τα πέντε παιδιά της, οι δύο ετεροθαλείς αδελφές μου κι εγώ. Σε αντίθεση μ' εμένα, που με ανέλαβε σχετικά σύντομα μια ανάδοχη οικογένεια από τον Κορυδαλλό και κατόπιν υιοθετήθηκα από μια μεσοαστική οικογένεια στην Κυψέλη, οι αδελφές μου έζησαν σε ίδρυμα έως τα δεκαοκτώ τους χρόνια. Εγώ δεν διατηρώ καμία ανάμνηση από το ίδρυμα, ούτε θετική ούτε αρνητική. Οι αδελφές μου ένιωσαν τον ιδρυματισμό στο πετσί τους.
Τι ακριβώς είναι ο ιδρυματισμός; Μια παθολογική κατάσταση που, μολονότι έχει κοινά γνωρίσματα, δεν βιώνεται από όλα τα παιδιά με την ίδια ένταση (σίγουρα, πέρα από τις συνθήκες, παίζει ρόλο και η διάρκεια εγκλεισμού στο ίδρυμα: άλλο να μείνεις στο ίδρυμα δύο χρόνια και άλλο δώδεκα). Χαρακτηρίζεται κατ' αρχάς από την αδυναμία φαντασιακής προσκόλλησης σε μια «μαμά» κι έναν «μπαμπά» -την απουσία οιδιπόδειου συμπλέγματος, καθώς θα μας εξηγούσαν οι φροϋδιστές. Βεβαίως, τα μωρά στα βρεφοκομεία αποκαλούν «μαμά» κάθε βρεφοκόμο που τα φροντίζει, αλλά ακόμη και τα πιο μικρά από αυτά ενστικτωδώς αντιλαμβάνονται ότι μια «μαμά» που φροντίζει είκοσι ή τριάντα μωρά δεν είναι ακριβώς… μαμά - πόσω μάλλον εάν μπουν στο ίδρυμα σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν έχουν ήδη αναμνήσεις από τη δική τους οικογένεια, συχνά προβληματική ή/και διαλυμένη. Αυτή η, κατά κάποιον τρόπο, φαντασιακή «αναπηρία» οδηγεί με τη σειρά της σε μια συναισθηματική «αδιαφορία» που, και αυτή με τη σειρά της, καθιστά τα παιδιά των ιδρυμάτων ιδιαίτερα ευάλωτα και χειραγωγήσιμα. Οπως μου το είχε περιγράψει κάποτε η μεγαλύτερη από τις δύο ετεροθαλείς αδελφές μου: «Διψούσαμε και πεινούσαμε για αγάπη. Ηταν και θέμα τύχης έπειτα. Μπορούσαμε να πέσουμε πάνω στον σωστό άνθρωπο και να καλύψουμε αυτό το έλλειμμα. Μπορούσαμε να πέσουμε και πάνω σε κάποιον κακόβουλο. Να μας πουλήσει αισθήματα και φούμαρα. Ν' αρπαχτούμε από τον πρώτο μαλάκα».
Δεν είναι τυχαίο ότι το διαβόητο Σύνδρομο της Στοκχόλμης - η νοσηρή αγάπη/προσκόλληση του θύματος στον θύτη του - συναπαντάται κυρίως στο περίκλειστο σύμπαν των ιδρυμάτων. Εάν μάλιστα το ίδρυμα έχει και κάποιον θρησκευτικό προσανατολισμό, η χειραγώγηση του θύματος διευκολύνεται τα μέγιστα: η ασέλγεια μεταμφιέζεται σε στοργή και η κακοποίηση ως προαπαιτούμενο για την ηθική ωρίμανση. Ολα συμβαίνουν για το «καλό» του θύματος, ακόμη και στην περίπτωση που το ίδιο το θύμα δεν είναι σε θέση να… αντιληφθεί το «καλό» του. Συνακόλουθα το θύμα έχει πλήρη επίγνωση πως, στο τέλος της ημέρας, θα είναι ο δικός του λόγος/ισχυρισμός απέναντι στον λόγο/ισχυρισμό του θύτη: οι τοίχοι δεν έχουν μάτια για να δουν τον θύτη να παρεκτρέπεται, δεν έχουν αφτιά για ν' ακούσουν τις οιμωγές του θύματος και, πρωτίστως, δεν έχουν γλώσσα για να μαρτυρήσουν όσα είδαν και άκουσαν. Το θύμα που θα βρει το κουράγιο να καταγγείλει τον θύτη του γνωρίζει πως θα χρειαστούν εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια έως ότου (και αν) δικαιωθεί, ενώ το ίδιο βράδυ - και για τα εκατοντάδες επόμενα - το θύμα θα βρεθεί πάλι στο έλεος του θύτη του. Οσο και αν βελτιωθεί το παθογόνο μοτίβο, ιδανικό ίδρυμα θα παραμένει πάντα το ίδρυμα που βάζει λουκέτο

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Μια σκληρή και δύσκολη προσωπική ιστορία του Πέτρου Τατσόπουλου στα σημερινά ΝΕΑ με τίτλο:
Ιδρυματισμός
"Η νοσηρή αγάπη/προσκόλληση του θύματος στον θύτη του - συναπαντάται κυρίως στο περίκλειστο σύμπαν των ιδρυμάτων. Εάν μάλιστα το ίδρυμα έχει και κάποιον θρησκευτικό προσανατολισμό, η χειραγώγηση του θύματος διευκολύνεται τα μέγιστα:
η ασέλγεια μεταμφιέζεται σε στοργή και η κακοποίηση ως προαπαιτούμενο για την ηθική ωρίμανση."
---------------------------------------------------
Ως εξώγαμο τέκνο αγνώστου πατρός πέρασα τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής μου έγκλειστος στο Πατριωτικό Ιδρυμα Κοινωνικής Προνοίας και Αντιλήψεως, ευρέως γνωστό στο πανελλήνιο από το αρκτικόλεξό του: ΠΙΚΠΑ. Η βιολογική μου μητέρα, μια πάμφτωχη γυναίκα από την Κρήτη, απέκτησε πέντε παιδιά με τρεις άνδρες, από τους οποίους παντρεύτηκε τους δύο κι έδωσε τη συγκατάθεσή της να μεγαλώσουν σε ιδρύματα προνοίας τα τρία από τα πέντε παιδιά της, οι δύο ετεροθαλείς αδελφές μου κι εγώ. Σε αντίθεση μ' εμένα, που με ανέλαβε σχετικά σύντομα μια ανάδοχη οικογένεια από τον Κορυδαλλό και κατόπιν υιοθετήθηκα από μια μεσοαστική οικογένεια στην Κυψέλη, οι αδελφές μου έζησαν σε ίδρυμα έως τα δεκαοκτώ τους χρόνια. Εγώ δεν διατηρώ καμία ανάμνηση από το ίδρυμα, ούτε θετική ούτε αρνητική. Οι αδελφές μου ένιωσαν τον ιδρυματισμό στο πετσί τους.
Τι ακριβώς είναι ο ιδρυματισμός; Μια παθολογική κατάσταση που, μολονότι έχει κοινά γνωρίσματα, δεν βιώνεται από όλα τα παιδιά με την ίδια ένταση (σίγουρα, πέρα από τις συνθήκες, παίζει ρόλο και η διάρκεια εγκλεισμού στο ίδρυμα: άλλο να μείνεις στο ίδρυμα δύο χρόνια και άλλο δώδεκα). Χαρακτηρίζεται κατ' αρχάς από την αδυναμία φαντασιακής προσκόλλησης σε μια «μαμά» κι έναν «μπαμπά» -την απουσία οιδιπόδειου συμπλέγματος, καθώς θα μας εξηγούσαν οι φροϋδιστές. Βεβαίως, τα μωρά στα βρεφοκομεία αποκαλούν «μαμά» κάθε βρεφοκόμο που τα φροντίζει, αλλά ακόμη και τα πιο μικρά από αυτά ενστικτωδώς αντιλαμβάνονται ότι μια «μαμά» που φροντίζει είκοσι ή τριάντα μωρά δεν είναι ακριβώς… μαμά - πόσω μάλλον εάν μπουν στο ίδρυμα σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν έχουν ήδη αναμνήσεις από τη δική τους οικογένεια, συχνά προβληματική ή/και διαλυμένη. Αυτή η, κατά κάποιον τρόπο, φαντασιακή «αναπηρία» οδηγεί με τη σειρά της σε μια συναισθηματική «αδιαφορία» που, και αυτή με τη σειρά της, καθιστά τα παιδιά των ιδρυμάτων ιδιαίτερα ευάλωτα και χειραγωγήσιμα. Οπως μου το είχε περιγράψει κάποτε η μεγαλύτερη από τις δύο ετεροθαλείς αδελφές μου: «Διψούσαμε και πεινούσαμε για αγάπη. Ηταν και θέμα τύχης έπειτα. Μπορούσαμε να πέσουμε πάνω στον σωστό άνθρωπο και να καλύψουμε αυτό το έλλειμμα. Μπορούσαμε να πέσουμε και πάνω σε κάποιον κακόβουλο. Να μας πουλήσει αισθήματα και φούμαρα. Ν' αρπαχτούμε από τον πρώτο μαλάκα».
Δεν είναι τυχαίο ότι το διαβόητο Σύνδρομο της Στοκχόλμης - η νοσηρή αγάπη/προσκόλληση του θύματος στον θύτη του - συναπαντάται κυρίως στο περίκλειστο σύμπαν των ιδρυμάτων. Εάν μάλιστα το ίδρυμα έχει και κάποιον θρησκευτικό προσανατολισμό, η χειραγώγηση του θύματος διευκολύνεται τα μέγιστα: η ασέλγεια μεταμφιέζεται σε στοργή και η κακοποίηση ως προαπαιτούμενο για την ηθική ωρίμανση. Ολα συμβαίνουν για το «καλό» του θύματος, ακόμη και στην περίπτωση που το ίδιο το θύμα δεν είναι σε θέση να… αντιληφθεί το «καλό» του. Συνακόλουθα το θύμα έχει πλήρη επίγνωση πως, στο τέλος της ημέρας, θα είναι ο δικός του λόγος/ισχυρισμός απέναντι στον λόγο/ισχυρισμό του θύτη: οι τοίχοι δεν έχουν μάτια για να δουν τον θύτη να παρεκτρέπεται, δεν έχουν αφτιά για ν' ακούσουν τις οιμωγές του θύματος και, πρωτίστως, δεν έχουν γλώσσα για να μαρτυρήσουν όσα είδαν και άκουσαν. Το θύμα που θα βρει το κουράγιο να καταγγείλει τον θύτη του γνωρίζει πως θα χρειαστούν εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια έως ότου (και αν) δικαιωθεί, ενώ το ίδιο βράδυ - και για τα εκατοντάδες επόμενα - το θύμα θα βρεθεί πάλι στο έλεος του θύτη του. Οσο και αν βελτιωθεί το παθογόνο μοτίβο, ιδανικό ίδρυμα θα παραμένει πάντα το ίδρυμα που βάζει λουκέτο

Να καταργηθούν λοιπόν το ιδρύματα ;

[Maspoli]

Ηταν και θέμα τύχης έπειτα. Μπορούσαμε να πέσουμε πάνω στον σωστό άνθρωπο και να καλύψουμε αυτό το έλλειμμα. Μπορούσαμε να πέσουμε και πάνω σε κάποιον κακόβουλο. Να μας πουλήσει αισθήματα και φούμαρα. Ν' αρπαχτούμε από τον πρώτο μαλάκα».

Και άλλος από τύχη γεννιέται σε καλή οικογένεια κι άλλος σε κακή. Θέμα τύχης και αυτό.

Η κατακλείδα δε του κυρίου που έχει κάνει εμπόριο την προσωπική του ιστορία (και πιθανολογώ ότι την έχει εργαλειοποιήσει και στις προσωπικές του σχέσεις)

ιδανικό ίδρυμα θα παραμένει πάντα το ίδρυμα που βάζει λουκέτο

είναι μνημείο βλακείας και κάκιστου τύπου συντηρητισμού