Πολλές οι ενστάσεις μου. Ποιος κρίνει αν κάτι οδηγεί κάπου ή όχι; Αρχές του 20ου αιώνα όταν έγινε η μετάβαση στην ατονικότητα στην μουσική και στην αφαίρεση στις εικαστικές τέχνες, ακούστηκαν πολλές φορές τα παραπάνω. Το ίδιο και μέσα στον 20ο αιώνα. Την ίδια συζήτηση θυμάμαι κι από τα μαθητικά μου χρόνια. Ωστόσο πράγματα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται. Δεν σταμάτησε η εξέλιξη επειδή δεν μπορούμε να την προβλέψουμε. Λίγοι και εξαιρετικά προικισμένοι άνθρωποι οδηγούν. Οι υπόλοιποι εκτιμούμε σε βάθος χρόνου.nemo έγραψε: ↑07 Φεβ 2023, 11:36αλληλενδετα ειναι και τα δυο συν οτι και εγω δεν εχω σχεση με μουσικη και στασιμοτητα δεν εννοω οτι δεν γινονται προσπαθειες
αυτες υπαρχουν σε ολα τα σταδια ενος εξελισιμου πολιτισμου αλλα βλεπουμε οτι δεν οδηγουν πουθενα -
γιατι δεν περιεχουν απο μονα τους κατι το εξελιξιμο ..εγω το βλεπω σαν ενα αδιεξοδο ενα μοτιβο που θα αναγκαστει ειτε του αρεσει ειτε οχι
να επαναλαμβανει τους ηχους ή τους σχηματικους χρωματισμους που αρεσουν στην πλειονοτητα και αντεξε στον χρονο
Με βάση τα χαρακτηριστικά της σοβαρής, ελαφράς και παραδοσιακής δημιουργίας που σας παρέθεσα αναλυτικά στην σελίδα 6 αυτού του νήματος, ο καλλιτέχνης που δημιουργεί στο χώρο της σοβαρής, οφείλει να κάνει κάτι χαρακτηριστικά δικό του. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι εσύ ως ζωγράφος όχι μόνο δεν φτιάχνεις έναν πίνακα ίδιο με αυτόν του Ρέμπραντ, του Ματίς, του Πικάσο και όλων των προηγούμενων αλλά ούτε καν έναν πίνακα στο χαρακτηριστικό στυλ που έχουν κατοχυρώσει αυτοί ως δικό τους.
Άρα; Άρα, γύρνα όπου θέλεις, δανείσου ό,τι στοιχείο θέλεις από το παρελθόν, αλλά το αποτέλεσμα πρέπει να είναι δικό σου (αν θέλεις να σου αναγνωριστεί κάποιο επίτευγμα σε αυτό το χώρο και το είδος δημιουργίας). Αν δεν θέλεις τέτοιες υποχρεώσεις, πας στο χώρο της δημοφιλούς δημιουργίας όπου θα χρησιμοποιήσεις "συντακτικό" (δηλαδή υλικό και τρόπους σύνθεσης, συναρμογής/επεξεργασίας του υλικού σε μικρές και μεγάλες ενότητες) 200-300 χρόνων και θα το αναγνωρίζουν όλοι. Εκεί δεν έχεις τις ίδιες απαιτήσεις προσωπικής σφραγίδας. Θα κριθείς με άλλους όρους και ό,τι φτιαχτεί θα είναι πολύ πιο εύκολα αποδεκτό/κατανοητό/έτοιμο προς χρήση από το κοινό.
Μα για αυτό υπάρχει ένας βαθμός δυσκολίας και δεν κάνει πρωτοποριακή τέχνη ο οποιοσδήποτε αλλά ελάχιστοι. Αλλά δες λίγο το παράδειγμα που παρέθεσα στην πίσω σελίδα με ένα έργο για φλάουτο:nemo έγραψε: ↑07 Φεβ 2023, 11:36επισης καθε εξελιξη οπουδηποτε βασισθηκε σε προηγμενη τεχνολογια πχ ενα οργανο μουσικης οσο και να το πιεσουμε σημερα
δεν μπορει να ανααραγει διαφορετικο ηχο το ιδιο και με την ζωγραφικη πχ ποσες και με ποσους διαφορετικους τροπους εχουμε
να χρωματισουμε ενα πχ δεντρο; αρα η επομενη εξελιξη θα ειναι στα χρωματα-υλικα που θα δωσουν περισσοτερες επολογες
για να βλεπουμε το ιδιο δεντρο εντελως διαφορετικα απο τα σημερινα υλικα -το ιδιο θα συμβει και με την μουσικη
Το φλάουτο είναι ένα όργανο που υπάρχει πολλά χρόνια. Υπήρξε εξέλιξη και αλλαγές που έκαναν κάποια πράγματα πιο εύκολα στο παίξιμό του αλλά στο έργο αυτό δεν είναι τόσο οι τεχνολογική του εξέλιξη που οδήγησε σε μια τέτοια χρήση αλλά η αλλαγή της μουσικής γλώσσας.
Αυτό το έργο δηλαδή που έχεις τώρα δεν θα μπορούσες να το είχες 100 χρόνια ή 200 χρόνια πριν, όχι γιατί δεν είχες ακριβώς το ίδιο όργανο, αλλά γιατί αυτό που μπορείς να φανταστείς ως λογική μουσική οργάνωση τώρα ήταν αδύνατο να γίνει τότε. Αυτές οι δομές, αυτού του τύπου οι τεχνικές και ο χειρισμός του μουσικού υλικού ήταν απολύτως αδιανότητα τότε.