Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο;

[Stalker]

Οσοι πιστευουν πως ο ανθρωπος εχει μονο υλοχημικη διασταση λογικο ειναι να μην πιστευουν σε ζωη περαν του θανατου.

Ομως αν ο ανθρωπος και γενικοτερα η ζωη ειναι μονο χημεια γιατι η επιστημη δεν μπορει να δημιουργησει ενα ζωντανο κυτταρο απο αμινοξεα;

Όσοι πιστεύουν το αντίθετο όταν πεθάνουν να στείλουν λεπτομέρειες μήπως αλλάξουν γνώμη και οι υπόλοιποι.

Το πρόβλημα στο να δημιουργήσεις «ζωντανό κύτταρο από αμινοξέα» είναι τεχνολογικό, όχι ότι δεν βρίσκουμε ψυχή να του μεταμοσχεύσουμε

[Αρίστος]

Οσοι πιστευουν πως ο ανθρωπος εχει μονο υλοχημικη διασταση λογικο ειναι να μην πιστευουν σε ζωη περαν του θανατου.

Ομως αν ο ανθρωπος και γενικοτερα η ζωη ειναι μονο χημεια γιατι η επιστημη δεν μπορει να δημιουργησει ενα ζωντανο κυτταρο απο αμινοξεα;

Όσοι πιστεύουν το αντίθετο όταν πεθάνουν να στείλουν λεπτομέρειες μήπως αλλάξουν γνώμη και οι υπόλοιποι.

Το πρόβλημα στο να δημιουργήσεις «ζωντανό κύτταρο από αμινοξέα» είναι τεχνολογικό, όχι ότι δεν βρίσκουμε ψυχή να του μεταμοσχεύσουμε

Οχι δεν ειναι τεχνολογικο, εχεις τα αμινοξεα, εχεις και τους συνδυασμους τους, αλλα δεν μπορεις να το κανεις, και οχι γιατι δεν υπαρχει ψυχη (δεν εχει ψυχη το κυτταρο), αλλα γιατι δεν εχεις ιδεα τι ειναι ζωη οποτε δογματικα την χαρακτηρισες υλοχημικο φαινομενο. Και βεβαια αν δεν εχεις ιδεα τι ειναι ζωη, εξισου δεν μπορεις να εχεις ιδεα τι ειναι ο θανατος.

.

[aLiCat]

Τίποτα δεν είναι βέβαιο, παρά μόνο αυτό που έθεσε τόσο ωραία ο Επίκουρος:

Ο θάνατος ουδέν προς ημάς· το γαρ διαλυθέν αναισθητεί· το δ’ αναισθητούν ουδέν προς ημάς.
(Ο θάνατος δεν είναι τίποτε για μας, γιατί αυτό που αποσυντίθεται δεν έχει αισθήσεις και ό,τι είναι χωρίς αισθήσεις δεν είναι τίποτε για μας).

[Αρίστος]

Τίποτα δεν είναι βέβαιο, παρά μόνο αυτό που έθεσε τόσο ωραία ο Επίκουρος:

Ο θάνατος ουδέν προς ημάς· το γαρ διαλυθέν αναισθητεί· το δ’ αναισθητούν ουδέν προς ημάς.
(Ο θάνατος δεν είναι τίποτε για μας, γιατί αυτό που αποσυντίθεται δεν έχει αισθήσεις και ό,τι είναι χωρίς αισθήσεις δεν είναι τίποτε για μας).

Στα ονειρα μας ομως βλεπουμε, ακουμε, αισθανομαστε, χωρις αισθησεις.

.

[seismic]

Οσοι πιστευουν πως ο ανθρωπος εχει μονο υλοχημικη διασταση λογικο ειναι να μην πιστευουν σε ζωη περαν του θανατου.

Ομως αν ο ανθρωπος και γενικοτερα η ζωη ειναι μονο χημεια γιατι η επιστημη δεν μπορει να δημιουργησει ενα ζωντανο κυτταρο απο αμινοξεα;

Όσοι πιστεύουν το αντίθετο όταν πεθάνουν να στείλουν λεπτομέρειες μήπως αλλάξουν γνώμη και οι υπόλοιποι.

Το πρόβλημα στο να δημιουργήσεις «ζωντανό κύτταρο από αμινοξέα» είναι τεχνολογικό, όχι ότι δεν βρίσκουμε ψυχή να του μεταμοσχεύσουμε

Μια και μιλάς για τεχνολογία τι είναι η τεχνολογία?
Υπάρχει τεχνολογία χωρίς την πληροφορία που παράγει την εμπειρία?
Τι είναι η πληροφορία? Είναι δύναμη έχει μάζα έχει ενέργεια? Τίποτα δεν είναι από όλα αυτά αλλά τα πάντα εξαρτώνται από την πληροφορία.

[aLiCat]

Τίποτα δεν είναι βέβαιο, παρά μόνο αυτό που έθεσε τόσο ωραία ο Επίκουρος:

Ο θάνατος ουδέν προς ημάς· το γαρ διαλυθέν αναισθητεί· το δ’ αναισθητούν ουδέν προς ημάς.
(Ο θάνατος δεν είναι τίποτε για μας, γιατί αυτό που αποσυντίθεται δεν έχει αισθήσεις και ό,τι είναι χωρίς αισθήσεις δεν είναι τίποτε για μας).

Στα ονειρα μας ομως βλεπουμε, ακουμε, αισθανομαστε, χωρις αισθησεις.

.

Ως προς αυτό η επιστήμη (όχι εγώ) έχει αποφανθεί πως είναι παιχνίδια του εγκεφάλου.

SpoilerShow

Βέβαια η επιστήμη, ενίοτε αναθεωρεί και αυτό είναι που τη διαφοροποιεί από το δόγμα.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Ας βάλουμε και μια ενδιαφέρουσα ανάλυση της Πλατωνικής σκέψης, όσον αφορά την ψυχή και την μετεμψύχωση:
http://atlantida.academia.gr/lyceum/?p= ... 243&lang=1

Η αθανασία της ψυχής και το δόγμα της μετεμψύχωσης
Στους ώριμους διαλόγους του ο Πλάτων υποστηρίζει τη διάκριση του θνητού σώματος από την αθάνατη ψυχή, ενώ υιοθετεί και την ορφική ή πυθαγόρεια δοξασία της μετενσάρκωσης της ψυχής σε νέο σώμα. Στην πλατωνική φιλοσοφία οι δύο αυτές θέσεις συνδέονται οργανικά με τη θεωρία των Ιδεών.

Η αθάνατη ψυχή
Ο Πλάτων αναφέρεται σε αρκετούς διαλόγους στις τελευταίες μέρες του Σωκράτη . Πάντοτε τονίζει την καρτερική και αξιοπρεπή του στάση μπροστά στο θάνατο, μόνο όμως στον Φαίδωνα ο Σωκράτης εμφανίζεται να ανυπομονεί σχεδόν να πεθάνει, ακριβώς γιατί πιστεύει ακράδαντα στην αθανασία της ψυχής του. Οι περισσότεροι πλατωνιστές συμφωνούν ότι θα ήταν λάθος να συνδέσουμε την αθανασία της ψυχής με τον ιστορικό Σωκράτη. Το πιο πιθανό είναι ότι ο Σωκράτης υιοθετούσε μια αγνωστικιστική στάση σε σχέση με την μετα θάνατον ζωή, όπως ακριβώς δηλώνει στις τελευταίες λέξεις της πλατωνικής Απολογίας : «Αλλά έφτασε πια η ώρα να πηγαίνουμε, εγώ για να πεθάνω και εσείς για να ζήσετε. Ποιος από τους δύο μας πηγαίνει σε καλύτερη μοίρα δεν το ξέρεις κανείς άλλος παρά μόνο ο θεός» (42a).Όταν λοιπόν στον Μένωνα και τον Φαίδωνα ο Σωκράτης φαίνεται να υποστηρίζει την αθανασία της ψυχής και το δόγμα της μετεμψύχωσης, τότε θεωρούμε ότι πρόκειται για θέσεις του Πλάτωνα και όχι του Σωκράτη.

Η πίστη στην αθανασία της ψυχής και τη μετεμψύχωση εκφράζεται για πρώτη φορά στον Μένωνα – έναν διαλόγο που οι ειδικοί τοποθετούν ανάμεσα στη σωκρατική και την ώριμη φάση της συγγραφικής δραστηριότητας του Πλάτωνα. Ο Σωκράτης αποδέχεται μια δοξασία που άκουσε από «άνδρες και γυναίκες σοφούς περί τα θεία πράγματα» (η περιγραφή ταιριάζει στους κύκλους των Ορφικών), σύμφωνα με τους οποίους «η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη, και κάποτε αυτή τελειώνει –πράγμα που αποκαλούμε θάνατο- και τότε ξαναγεννιέται, δεν χάνεται όμως ποτέ» (81b). Ο Φαίδων, τώρα, που πιθανόν γράφεται αμέσως μετά τον Μένωνα, είναι ολόκληρος αφιερωμένος στην αθανασία της ψυχής. Εκεί ο Πλάτων, με αφορμή τον επικείμενο θάνατο του Σωκράτη, προσφέρει τρεις ή τεσσερεις «αποδείξεις» για την αθανασία της ψυχής: (α) Το επιχείρημα των «εναντίων» (70c-72e): όπως τα πάντα, έτσι και η ζωή παράγεται από τον αντίθετό της θάνατο, ο οποίος με τη σειρά του την διαδέχεται σε έναν αέναο κύκλο. (β) Το επιχείρημα της «ανάμνησης» (72e-77a): αφού η γνώση των Ιδεών προϋπάρχει των αισθήσεων, οι ψυχές μας ήρθαν σε επαφή με τις Ιδέες πριν γεννηθούμε, και άρα προϋπήρχαν του σώματος και της γέννησής μας. (γ) Το επιχείρημα της «συγγένειας» (78b-80e): η ψυχή είναι συγγενής με τις νοητές Ιδέες, οποτε το πιθανότερο είναι να κατευθυνθεί προς τον χώρο του νοητού και του αιωνίου, ενώ το σώμα προς τον χώρο του θνητού και μεταβλητού. (δ) Τέλος ένα τελευταίο επιχείρημα (102a-107a): καθώς οι ενάντιες Ιδέες αλληλοαποκλείονται, αφού η ψυχή μετέχει εξ ορισμού στη ζωή, δεν είναι συμβατή με τον θάνατο, και επομένως δεν πεθαίνει ποτέ.

Για την αθανασία της ψυχής και τη μετενσάρκωσή της σε άλλο σώμα συνηγορούν και οι εσχατολογικοί μύθοι του Πλάτωνα. Τόσο στον μύθο του Ηρός της Πολιτείας , όσο και στους μύθους του Φαίδωνα, του Φαίδρου , του Τίμαιου και των Νόμων , ο Πλάτων μιλά για μετά θάνατον κρίση των ψυχών, για τιμωρία των αδίκων και επιβράβευση των δικαίων, και για επιστροφή σε νέα μορφή βίου.

Η σημασία της αθανασίας της ψυχής
Κατά τον Πλάτωνα, ο κόσμος μας είναι διχασμένος. Aπό τη μια μεριά, υπάρχει η ασαφής και χαοτική πραγματικότητα της καθημερινής μας εμπειρίας, με την οποία είναι εξοικειωμένοι όλοι οι άνθρωποι. Kαι από την άλλη, υπάρχει το σταθερό σύμπαν των αιώνιων Iδεών, την ύπαρξη του οποίου λίγοι υποψιάζονται. O ένας είναι ο κόσμος της αίσθησης και της ανθρώπινης γνώμης (της «δόξας»), και ο άλλος ο κόσμος της νόησης και της αλήθειας. Στον διχασμένο πλατωνικό κόσμο, ο άνθρωπος προσπαθεί να ισορροπήσει. Kατά βάση έλκεται από τον κόσμο των αισθήσεων, είναι κι αυτός ευμετάβλητος, παρορμητικός, ατελής. Yπάρχει όμως και ένα αντίθετο στοιχείο μέσα του, κάτι το σταθερό και αιώνιο, που συγγενεύει με τον κόσμο των Iδεών - η ψυχή του.

Στον Φαίδωνα, ο άνθρωπος παρουσιάζεται ως ένωση ενός θνητού σώματος και μιας αθάνατης ψυχής. Tο σώμα του είναι ολοκληρωτικά παραδομένο στη διαρκή μεταβολή, ενώ η ψυχή του είναι από την ίδια τη φύση της συγγενής με τις Iδέες. Για τον φιλόσοφο ο θάνατος δεν είναι συμφορά αλλά απελευθέρωση της ψυχής από τη φυλακή του σώματος. Η φιλοσοφία είναι «μελέτη θανάτου» (Φαίδων 67de). Mε την αποδέσμευσή της από το σώμα, η ψυχή απαλλάσσεται από ένα δυσβάστακτο βάρος και μπορεί πλέον να αφιερωθεί απερίσπαστη στη θέαση των Iδεών.

Στην Πολιτεία ο Πλάτων θα προχωρήσει σε μια νέα διάκριση. Πιο σημαντική από την αντίθεση σώματος και ψυχής είναι η αντίθεση ανάμεσα στα μέρη της ίδιας της ανθρώπινης ψυχής. H ψυχή διαιρείται σε τρία μέρη: στο «επιθυμητικό», στο «θυμοειδές», και στο «λογιστικό», που στεγάζει το λογικό και την ορθή κρίση και είναι το μόνο αθάνατο. Άρα ο αγώνας δεν διεξάγεται ουσιαστικά ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα, αλλά ανάμεσα σε αντίθετες δυνάμεις της ίδιας της ψυχής. Επομένως η ψυχή, και ειδικά το ανώτερο και αθάνατο μέρος της, είναι αυτό που εξασφαλίζει στον άνθρωπο τη δυνατότητα της επαφής με τις Iδέες.

Το δόγμα της μετεμψύχωσης
H γνώση των Iδεών είναι ευκολότερη όταν η αθάνατη ψυχή είναι απαλλαγμένη από το σώμα, μπορεί όμως να επιτευχθεί και κατά τη διάρκεια της επίγειας διαδρομής της, αν η ψυχή καταφέρει να επιβάλει τον δικό της νόμο στο σώμα και να αποφύγει τους περισπασμούς του. Tότε η ψυχή παραμερίζει τα δεδομένα των αισθήσεων και χρησιμοποιώντας μόνο τη νόηση, διατυπώνει έγκυρες κρίσεις για τα υπάρχοντα πράγματα. Aυτή η έγκυρη γνώση που στηρίζεται στις Iδέες είναι, κατά τον Πλάτωνα, μια μορφή «ανάμνησης». H ενσαρκωμένη ψυχή ξαναφέρνει στη μνήμη της την άμεση θέαση των Iδεών, που βίωσε όταν ήταν απαλλαγμένη από το σώμα. H μοναδική αυτή εμπειρία έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στην ψυχή, συσκοτίστηκε όμως, και κατά κάποιο τρόπο «ξεχάστηκε», όταν η ψυχή επανενώθηκε με ένα θνητό σώμα. H φιλοσοφική μύηση είναι επομένως μια διαδικασία βαθμιαίας ανάμνησης των λησμονημένων γνώσεων της ψυχής.

Ο Πλάτων δείχνει να αποδέχεται την ορφική ή πυθαγόρεια δοξασία των διαδοχικών μετενσαρκώσεων της αθάνατης ανθρώπινης ψυχής – αν και είναι αλήθεια ότι αυτή η αποδοχή γίνεται πάντοτε σε μυθολογικά συμφραζόμενα. Θα μπορούσε βεβαίως κάποιος να ισχυριστεί ότι η μετεμψύχωση είναι ένας αλληγορικός τρόπος για να δηλωθεί η πεποίθηση του Πλάτωνα ότι το ανθρώπινο είδος έχει έμφυτη τη δυνατότητα έγκυρης διανοητικής γνώσης.
Συγγραφέας: Βασίλης Κάλφας

.


Ο Μύθος του Ηρός που αναφέρεις τι μεταθανάτια κατάληξη εχει για την πλειοψηφία των ανθρώπων Γέροντα Γράφων ;;;


.

[Αρίστος]

Τίποτα δεν είναι βέβαιο, παρά μόνο αυτό που έθεσε τόσο ωραία ο Επίκουρος:

Ο θάνατος ουδέν προς ημάς· το γαρ διαλυθέν αναισθητεί· το δ’ αναισθητούν ουδέν προς ημάς.
(Ο θάνατος δεν είναι τίποτε για μας, γιατί αυτό που αποσυντίθεται δεν έχει αισθήσεις και ό,τι είναι χωρίς αισθήσεις δεν είναι τίποτε για μας).

Στα ονειρα μας ομως βλεπουμε, ακουμε, αισθανομαστε, χωρις αισθησεις.

.

Ως προς αυτό η επιστήμη (όχι εγώ) έχει αποφανθεί πως είναι παιχνίδια του εγκεφάλου.

Και σε ποια διασταση κανει αυτα τα παιχνιδια του ο εγκεφαλος; Οχι παντως στην καθημερινη υλοχημικη που αντιλαμβανονται οι αισθησεις.

.

[aLiCat]

Στα ονειρα μας ομως βλεπουμε, ακουμε, αισθανομαστε, χωρις αισθησεις.

.

Ως προς αυτό η επιστήμη (όχι εγώ) έχει αποφανθεί πως είναι παιχνίδια του εγκεφάλου.

Και σε ποια διασταση κανει αυτα τα παιχνιδια του ο εγκεφαλος; Οχι παντως στην καθημερινη υλοχημικη που αντιλαμβανονται οι αισθησεις.

.

Σ'αυτό σου το ερώτημα, αδυνατώ να απαντήσω. Ας σου απαντήσει κάποιος καθ ύλην αρμόδιος.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

υπάρχει ανυπαρξία

αφού είναι ανυπαρξία πως γίνεται να υπάρχει ταυτόχρονα;

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Όχι, όπως και για όλα τα άλλα πλάσματα στον πλανήτη. Θα χαθείς όπως το μυρμήγκι που πάτησες πριν κάνα μισάωρο. Επειδή εσύ είσαι ανώτερο ον, δε σημαίνει πως μπορείς να εξουσιαζεις και οτιδήποτε πέρα από τη ζωή σου. Είναι βλακώδης έπαρση.

[aLiCat]

υπάρχει ανυπαρξία

αφού είναι ανυπαρξία πως γίνεται να υπάρχει ταυτόχρονα;

Σχήμα οξύμωρο;

[taliban]

[img]https://i.postimg.cc/DypfM1p1/FB-I ... .jpg[/img]

Οπότε ο θάνατος του ανθρώπου είναι η ζωή των λουλουδιών και το αντίθετο.

Χους ει και εις χουν απελεύσει.

[ksk]

Ας βάλουμε και μια ενδιαφέρουσα ανάλυση της Πλατωνικής σκέψης, όσον αφορά την ψυχή και την μετεμψύχωση:
http://atlantida.academia.gr/lyceum/?p= ... 243&lang=1

Η αθανασία της ψυχής και το δόγμα της μετεμψύχωσης
Στους ώριμους διαλόγους του ο Πλάτων υποστηρίζει τη διάκριση του θνητού σώματος από την αθάνατη ψυχή, ενώ υιοθετεί και την ορφική ή πυθαγόρεια δοξασία της μετενσάρκωσης της ψυχής σε νέο σώμα. Στην πλατωνική φιλοσοφία οι δύο αυτές θέσεις συνδέονται οργανικά με τη θεωρία των Ιδεών.

Η αθάνατη ψυχή
Ο Πλάτων αναφέρεται σε αρκετούς διαλόγους στις τελευταίες μέρες του Σωκράτη . Πάντοτε τονίζει την καρτερική και αξιοπρεπή του στάση μπροστά στο θάνατο, μόνο όμως στον Φαίδωνα ο Σωκράτης εμφανίζεται να ανυπομονεί σχεδόν να πεθάνει, ακριβώς γιατί πιστεύει ακράδαντα στην αθανασία της ψυχής του. Οι περισσότεροι πλατωνιστές συμφωνούν ότι θα ήταν λάθος να συνδέσουμε την αθανασία της ψυχής με τον ιστορικό Σωκράτη. Το πιο πιθανό είναι ότι ο Σωκράτης υιοθετούσε μια αγνωστικιστική στάση σε σχέση με την μετα θάνατον ζωή, όπως ακριβώς δηλώνει στις τελευταίες λέξεις της πλατωνικής Απολογίας : «Αλλά έφτασε πια η ώρα να πηγαίνουμε, εγώ για να πεθάνω και εσείς για να ζήσετε. Ποιος από τους δύο μας πηγαίνει σε καλύτερη μοίρα δεν το ξέρεις κανείς άλλος παρά μόνο ο θεός» (42a).Όταν λοιπόν στον Μένωνα και τον Φαίδωνα ο Σωκράτης φαίνεται να υποστηρίζει την αθανασία της ψυχής και το δόγμα της μετεμψύχωσης, τότε θεωρούμε ότι πρόκειται για θέσεις του Πλάτωνα και όχι του Σωκράτη.

Η πίστη στην αθανασία της ψυχής και τη μετεμψύχωση εκφράζεται για πρώτη φορά στον Μένωνα – έναν διαλόγο που οι ειδικοί τοποθετούν ανάμεσα στη σωκρατική και την ώριμη φάση της συγγραφικής δραστηριότητας του Πλάτωνα. Ο Σωκράτης αποδέχεται μια δοξασία που άκουσε από «άνδρες και γυναίκες σοφούς περί τα θεία πράγματα» (η περιγραφή ταιριάζει στους κύκλους των Ορφικών), σύμφωνα με τους οποίους «η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη, και κάποτε αυτή τελειώνει –πράγμα που αποκαλούμε θάνατο- και τότε ξαναγεννιέται, δεν χάνεται όμως ποτέ» (81b). Ο Φαίδων, τώρα, που πιθανόν γράφεται αμέσως μετά τον Μένωνα, είναι ολόκληρος αφιερωμένος στην αθανασία της ψυχής. Εκεί ο Πλάτων, με αφορμή τον επικείμενο θάνατο του Σωκράτη, προσφέρει τρεις ή τεσσερεις «αποδείξεις» για την αθανασία της ψυχής: (α) Το επιχείρημα των «εναντίων» (70c-72e): όπως τα πάντα, έτσι και η ζωή παράγεται από τον αντίθετό της θάνατο, ο οποίος με τη σειρά του την διαδέχεται σε έναν αέναο κύκλο. (β) Το επιχείρημα της «ανάμνησης» (72e-77a): αφού η γνώση των Ιδεών προϋπάρχει των αισθήσεων, οι ψυχές μας ήρθαν σε επαφή με τις Ιδέες πριν γεννηθούμε, και άρα προϋπήρχαν του σώματος και της γέννησής μας. (γ) Το επιχείρημα της «συγγένειας» (78b-80e): η ψυχή είναι συγγενής με τις νοητές Ιδέες, οποτε το πιθανότερο είναι να κατευθυνθεί προς τον χώρο του νοητού και του αιωνίου, ενώ το σώμα προς τον χώρο του θνητού και μεταβλητού. (δ) Τέλος ένα τελευταίο επιχείρημα (102a-107a): καθώς οι ενάντιες Ιδέες αλληλοαποκλείονται, αφού η ψυχή μετέχει εξ ορισμού στη ζωή, δεν είναι συμβατή με τον θάνατο, και επομένως δεν πεθαίνει ποτέ.

Για την αθανασία της ψυχής και τη μετενσάρκωσή της σε άλλο σώμα συνηγορούν και οι εσχατολογικοί μύθοι του Πλάτωνα. Τόσο στον μύθο του Ηρός της Πολιτείας , όσο και στους μύθους του Φαίδωνα, του Φαίδρου , του Τίμαιου και των Νόμων , ο Πλάτων μιλά για μετά θάνατον κρίση των ψυχών, για τιμωρία των αδίκων και επιβράβευση των δικαίων, και για επιστροφή σε νέα μορφή βίου.

Η σημασία της αθανασίας της ψυχής
Κατά τον Πλάτωνα, ο κόσμος μας είναι διχασμένος. Aπό τη μια μεριά, υπάρχει η ασαφής και χαοτική πραγματικότητα της καθημερινής μας εμπειρίας, με την οποία είναι εξοικειωμένοι όλοι οι άνθρωποι. Kαι από την άλλη, υπάρχει το σταθερό σύμπαν των αιώνιων Iδεών, την ύπαρξη του οποίου λίγοι υποψιάζονται. O ένας είναι ο κόσμος της αίσθησης και της ανθρώπινης γνώμης (της «δόξας»), και ο άλλος ο κόσμος της νόησης και της αλήθειας. Στον διχασμένο πλατωνικό κόσμο, ο άνθρωπος προσπαθεί να ισορροπήσει. Kατά βάση έλκεται από τον κόσμο των αισθήσεων, είναι κι αυτός ευμετάβλητος, παρορμητικός, ατελής. Yπάρχει όμως και ένα αντίθετο στοιχείο μέσα του, κάτι το σταθερό και αιώνιο, που συγγενεύει με τον κόσμο των Iδεών - η ψυχή του.

Στον Φαίδωνα, ο άνθρωπος παρουσιάζεται ως ένωση ενός θνητού σώματος και μιας αθάνατης ψυχής. Tο σώμα του είναι ολοκληρωτικά παραδομένο στη διαρκή μεταβολή, ενώ η ψυχή του είναι από την ίδια τη φύση της συγγενής με τις Iδέες. Για τον φιλόσοφο ο θάνατος δεν είναι συμφορά αλλά απελευθέρωση της ψυχής από τη φυλακή του σώματος. Η φιλοσοφία είναι «μελέτη θανάτου» (Φαίδων 67de). Mε την αποδέσμευσή της από το σώμα, η ψυχή απαλλάσσεται από ένα δυσβάστακτο βάρος και μπορεί πλέον να αφιερωθεί απερίσπαστη στη θέαση των Iδεών.

Στην Πολιτεία ο Πλάτων θα προχωρήσει σε μια νέα διάκριση. Πιο σημαντική από την αντίθεση σώματος και ψυχής είναι η αντίθεση ανάμεσα στα μέρη της ίδιας της ανθρώπινης ψυχής. H ψυχή διαιρείται σε τρία μέρη: στο «επιθυμητικό», στο «θυμοειδές», και στο «λογιστικό», που στεγάζει το λογικό και την ορθή κρίση και είναι το μόνο αθάνατο. Άρα ο αγώνας δεν διεξάγεται ουσιαστικά ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα, αλλά ανάμεσα σε αντίθετες δυνάμεις της ίδιας της ψυχής. Επομένως η ψυχή, και ειδικά το ανώτερο και αθάνατο μέρος της, είναι αυτό που εξασφαλίζει στον άνθρωπο τη δυνατότητα της επαφής με τις Iδέες.

Το δόγμα της μετεμψύχωσης
H γνώση των Iδεών είναι ευκολότερη όταν η αθάνατη ψυχή είναι απαλλαγμένη από το σώμα, μπορεί όμως να επιτευχθεί και κατά τη διάρκεια της επίγειας διαδρομής της, αν η ψυχή καταφέρει να επιβάλει τον δικό της νόμο στο σώμα και να αποφύγει τους περισπασμούς του. Tότε η ψυχή παραμερίζει τα δεδομένα των αισθήσεων και χρησιμοποιώντας μόνο τη νόηση, διατυπώνει έγκυρες κρίσεις για τα υπάρχοντα πράγματα. Aυτή η έγκυρη γνώση που στηρίζεται στις Iδέες είναι, κατά τον Πλάτωνα, μια μορφή «ανάμνησης». H ενσαρκωμένη ψυχή ξαναφέρνει στη μνήμη της την άμεση θέαση των Iδεών, που βίωσε όταν ήταν απαλλαγμένη από το σώμα. H μοναδική αυτή εμπειρία έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στην ψυχή, συσκοτίστηκε όμως, και κατά κάποιο τρόπο «ξεχάστηκε», όταν η ψυχή επανενώθηκε με ένα θνητό σώμα. H φιλοσοφική μύηση είναι επομένως μια διαδικασία βαθμιαίας ανάμνησης των λησμονημένων γνώσεων της ψυχής.

Ο Πλάτων δείχνει να αποδέχεται την ορφική ή πυθαγόρεια δοξασία των διαδοχικών μετενσαρκώσεων της αθάνατης ανθρώπινης ψυχής – αν και είναι αλήθεια ότι αυτή η αποδοχή γίνεται πάντοτε σε μυθολογικά συμφραζόμενα. Θα μπορούσε βεβαίως κάποιος να ισχυριστεί ότι η μετεμψύχωση είναι ένας αλληγορικός τρόπος για να δηλωθεί η πεποίθηση του Πλάτωνα ότι το ανθρώπινο είδος έχει έμφυτη τη δυνατότητα έγκυρης διανοητικής γνώσης.
Συγγραφέας: Βασίλης Κάλφας

Κατ αρχας οι πυθαγορειοι πήραν από τους ορφικους τα σχετικά με την μετενσάρκωση και δεύτερο το σώμα δεν είναι φυλακή της Ψυχής...είναι ας πούμε το όχημα της και η προστασία της.
Πολύ βάρβαρη άποψη αυτή που επικράτησε.

[micmic]

Νομίζω είναι πολύ πιο ενδιαφέρον για εμάς τους άθεους να μείνουμε στις κερκίδες και απλά να παρακολουθούμε τη συζήτηση των ένθεων για το πώς ακριβώς θα είναι η μετά θάνατον ζωή.